Psyche
alle pijlers
Als je anders bent dan jouw familie
woensdag 26 januari 2022 om 20:45
En dit is ook weer herkenbaar.. ik vind het nog steeds moeilijk en zou het graag anders zien.2020Suzuki schreef: ↑26-01-2022 19:36Bedankt voor het delen. Wat jij schrijft is voor mij ook weer heel herkenbaar. Ik heb ook veel van die vaardigheden niet meegekregen van huis uit. En nog steeds vind ik dit moeilijk; opkomen voor mezelf, mezelf laten zien, het gevoel hebben er toe te doen..
Goed van je dat het geaccperteerd hebt. Ik vind het nog steeds heel moeilijk (daarom opende ik natuurlijk ook dit topic)
Maar dit komt ook omdat de anderen wel een goed contact met elkaar hebben, en ik er (als enige) buiten lig. Is dat bij jou ook zo, of..?
Ze passen niet op mijn kinderen, we hebben geen huissleutels van elkaar, we verzorgen niet elkaars post/ huisdieren bij vakantie etc. Dat gebeurt bij m'n broer wel.
Mijn ex komt ook nog bij ze thuis, de man die mij zoveel pijn gedaan heeft. Maar hee, ik ben niet in elkaar geslagen dus dat zal best wel mee vallen...
woensdag 26 januari 2022 om 20:50
Oh ja, ik dacht als puber altijd dat ik verwisseld was bij de geboorte of dat ze me zouden zeggen dat ik geadopteerd was.huppeldefiets schreef: ↑26-01-2022 19:59Van kleins af aan had ik het gevoel er niet helemaal bij te horen. Ik weet dat ik als meisje van 8 al het idee had dat mijn ouders meer van mijn broers hielden dan van mij. En dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan, alleen nog maar meer bevestigd. Ik ben een gevoelsmens dus denk dat mijn jonge ik het heel goed aanvoelde.
We hebben nu al jaren geen contact meer. En dat is goed zo.
Van kleins af aan hielden ze meer van m'n broer dan van mij. Ze zeggen natuurlijk van niet maar ik heb dat wel altijd zo gevoeld. Zelfs als dertiger en zelf moeder te zijn.
Ik hoop het beter te doen dan m'n eigen ouders
woensdag 26 januari 2022 om 20:59
Yes blijft lastig om jezelf te laten zien, gevoel hebben er toe te doen etc wederom heel herkenbaar.2020Suzuki schreef: ↑26-01-2022 19:36Bedankt voor het delen. Wat jij schrijft is voor mij ook weer heel herkenbaar. Ik heb ook veel van die vaardigheden niet meegekregen van huis uit. En nog steeds vind ik dit moeilijk; opkomen voor mezelf, mezelf laten zien, het gevoel hebben er toe te doen..
Goed van je dat het geaccperteerd hebt. Ik vind het nog steeds heel moeilijk (daarom opende ik natuurlijk ook dit topic
Maar dit komt ook omdat de anderen wel een goed contact met elkaar hebben, en ik er (als enige) buiten lig. Is dat bij jou ook zo, of..?
En ook het er buiten liggen is herkenbaar, de anderen hebben wel goed contact met elkaar. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook niet meer veel in investeer. In hun ogen woon ik ver weg (het is maar 35 min rijden… maar zo beperkt is hun wereld) en ze lijken ook gewoon geen interesse te hebben. Ik heb mn vader en zusje veel geholpen met bijv dingen voor werk, maar bijv de vraag hoe is het met jou of hoe is het op jouw werk hoef ik niet te verwachten.
Het helpt me wel om hier meer afstand in te nemen.
Zie jij je familie nog wel regelmatig? En heb je wel eens geprobeerd om het met ze te bespreken?
woensdag 26 januari 2022 om 21:14
Heel herkenbaar dit.
Ik heb van kleins af aan al het gevoel gehad anders te zijn dan de rest van het gezin.
Naarmate ik ouder werd is dat gevoel gegroeid en nu in de corona tijd is dat gevoel nóg veel groter geworden.
Ik heb ook al jaren het gevoel dat mijn ouders niet mijn ouders zijn, en mijn siblings onmogelijk uit dezelfde ouders kunnen komen als ik. We zijn zo enorm verschillend, ik ben echt de vreemde eend in de bijt.
Qua karakter, ideeën over het leven, qua intelligentie niveau, maar ook qua uiterlijk. We lijken in het niks op elkaar.
Een manier om er mee om te gaan heb ik nog steeds niet gevonden, ik twijfel al jaren om het contact te verbreken maar ik zie zoveel beren op de weg dat ik niet weet hoe ik dat moet aanpakken. Voor nu blijf ik er gewoon verdrietig over en bovenal erg boos en gefrustreerd.
Ik heb van kleins af aan al het gevoel gehad anders te zijn dan de rest van het gezin.
Naarmate ik ouder werd is dat gevoel gegroeid en nu in de corona tijd is dat gevoel nóg veel groter geworden.
Ik heb ook al jaren het gevoel dat mijn ouders niet mijn ouders zijn, en mijn siblings onmogelijk uit dezelfde ouders kunnen komen als ik. We zijn zo enorm verschillend, ik ben echt de vreemde eend in de bijt.
Qua karakter, ideeën over het leven, qua intelligentie niveau, maar ook qua uiterlijk. We lijken in het niks op elkaar.
Een manier om er mee om te gaan heb ik nog steeds niet gevonden, ik twijfel al jaren om het contact te verbreken maar ik zie zoveel beren op de weg dat ik niet weet hoe ik dat moet aanpakken. Voor nu blijf ik er gewoon verdrietig over en bovenal erg boos en gefrustreerd.
woensdag 26 januari 2022 om 21:16
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Die reactie van hen, zo gaat dat bij mijn familie ook. Je kunt er niks mee. Maar zij dus blijkbaar ook niet (denk ik dan..)Damascusrose schreef: ↑26-01-2022 20:35Hier ook zo.. alleen zou ik juist wel een betere band met ze willen, vanaf m'n ouders zit dat er juist niet in.
Ze vragen wel eens iets maar meer reactie dan 'ja joh het is wat' 'wat doe je eraan hé' gevolgd door een diepe zucht krijg ik niet. Terwijl ik soms best even wat meer bevestiging/ warmte zou willen van hun in wat ik allemaal op m'n bordje heb liggen.
Geeft mij een gevoel van eenzaamheid, alsof ik nergens thuis hoor. De belangstelling naar de kinderen voelt ook anders dan naar de andere kleinkinderen, die band is veel sterker..
Maar dat geeft soms inderdaad zo´n verrekte eenzaam gevoel..
woensdag 26 januari 2022 om 21:17
Gvd... Ik begrijp je frustratie! Het is zo scheef. Het klopt gewoon niet.Damascusrose schreef: ↑26-01-2022 20:45En dit is ook weer herkenbaar.. ik vind het nog steeds moeilijk en zou het graag anders zien.
Ze passen niet op mijn kinderen, we hebben geen huissleutels van elkaar, we verzorgen niet elkaars post/ huisdieren bij vakantie etc. Dat gebeurt bij m'n broer wel.
Mijn ex komt ook nog bij ze thuis, de man die mij zoveel pijn gedaan heeft. Maar hee, ik ben niet in elkaar geslagen dus dat zal best wel mee vallen...
woensdag 26 januari 2022 om 21:20
Goed van je dat je er vrede mee hebt. Heb je hier hulp bij gehad?huppeldefiets schreef: ↑26-01-2022 19:59Van kleins af aan had ik het gevoel er niet helemaal bij te horen. Ik weet dat ik als meisje van 8 al het idee had dat mijn ouders meer van mijn broers hielden dan van mij. En dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan, alleen nog maar meer bevestigd. Ik ben een gevoelsmens dus denk dat mijn jonge ik het heel goed aanvoelde.
We hebben nu al jaren geen contact meer. En dat is goed zo.
Maar het blijft toch niet oké..
Dat van dat gevoelsmens zijn herken ik trouwens ook. Misschien ontwikkel je deze voelsprieten wel extra in zo´n ongelijke situatie.
woensdag 26 januari 2022 om 21:31
Ook dat is hier zo. Ook ik woon op maar 45 minuten rijden. En het is voor mij natuurlijk even ver naar hen toe, dan andersom. Maar hier komt nooit iemand.vicky87 schreef: ↑26-01-2022 20:59Yes blijft lastig om jezelf te laten zien, gevoel hebben er toe te doen etc wederom heel herkenbaar.
En ook het er buiten liggen is herkenbaar, de anderen hebben wel goed contact met elkaar. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook niet meer veel in investeer. In hun ogen woon ik ver weg (het is maar 35 min rijden… maar zo beperkt is hun wereld) en ze lijken ook gewoon geen interesse te hebben. Ik heb mn vader en zusje veel geholpen met bijv dingen voor werk, maar bijv de vraag hoe is het met jou of hoe is het op jouw werk hoef ik niet te verwachten.
Het helpt me wel om hier meer afstand in te nemen.
Zie jij je familie nog wel regelmatig? En heb je wel eens geprobeerd om het met ze te bespreken?
Soms, als ik in een milde bui ben, dan bezoek ik wel eens iemand. En dan is het ook wel goed. Een op een. Maar ben ik weer weg dan hoor ik niets meer.
En wanneer ze bij elkaar zijn, bijv. op een feestje, dan trekken ze naar elkaar toe en zit ik alleen.
Ik heb ze ook wel geholpen, bijv. bij ziekte of na een operatie. Maar als dit andersom is zie ik ze niet en moet ik mezelf maar redden.
Terwijl ik de enige zonder partner ben..
Ik heb het wel eens aangekaart maar dan worden er schouders opgehaald, het is gewoon zoals het is. Zo´n vraag is veel te confronterend voor ze. Ze hebben gewoon duidelijk meer met elkaar en minder met mij.
woensdag 26 januari 2022 om 21:34
Zoveel van wat ik lees had mijn tekst kunnen zijn.....
In mijn geval nakomertje en ongewenst maar wel gehouden.....meer kan ik er niet van maken.
Er wordt zo min mogelijk gedeeld met familie en dat is expres.
Ik wil gewoon niet meer horen dat wat ik doe of denk raar is lees niet is wat hun zouden doen of denken....
Als je mijn ouders belt en zou vragen waar ik werk ....(na 16 jaren bij dezelfde werkgever) zouden ze geen idee hebben.
Hetzelfde geldt voor mijn zus....
We delen geen herinneringen want omdat ik zo "na"komertje ben is die oom of tante allang overleden en hebben alleen mijn ouders en zus herinneringen daaraan.
De zin "toen was jij er nog niet" kan ik niet meer horen...
In mijn geval nakomertje en ongewenst maar wel gehouden.....meer kan ik er niet van maken.
Er wordt zo min mogelijk gedeeld met familie en dat is expres.
Ik wil gewoon niet meer horen dat wat ik doe of denk raar is lees niet is wat hun zouden doen of denken....
Als je mijn ouders belt en zou vragen waar ik werk ....(na 16 jaren bij dezelfde werkgever) zouden ze geen idee hebben.
Hetzelfde geldt voor mijn zus....
We delen geen herinneringen want omdat ik zo "na"komertje ben is die oom of tante allang overleden en hebben alleen mijn ouders en zus herinneringen daaraan.
De zin "toen was jij er nog niet" kan ik niet meer horen...
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
woensdag 26 januari 2022 om 21:36
Ach ja. Jij zit in net zo´n proces als ik. Ook ik overweeg vaak om het contact maar helemaal te verbreken. Maar wat dan.. dan ben ik helemaal ´verstoken´.Zebraman schreef: ↑26-01-2022 21:14Heel herkenbaar dit.
Ik heb van kleins af aan al het gevoel gehad anders te zijn dan de rest van het gezin.
Naarmate ik ouder werd is dat gevoel gegroeid en nu in de corona tijd is dat gevoel nóg veel groter geworden.
Ik heb ook al jaren het gevoel dat mijn ouders niet mijn ouders zijn, en mijn siblings onmogelijk uit dezelfde ouders kunnen komen als ik. We zijn zo enorm verschillend, ik ben echt de vreemde eend in de bijt.
Qua karakter, ideeën over het leven, qua intelligentie niveau, maar ook qua uiterlijk. We lijken in het niks op elkaar.
Een manier om er mee om te gaan heb ik nog steeds niet gevonden, ik twijfel al jaren om het contact te verbreken maar ik zie zoveel beren op de weg dat ik niet weet hoe ik dat moet aanpakken. Voor nu blijf ik er gewoon verdrietig over en bovenal erg boos en gefrustreerd.
Ik blijf er wel over malen. Het zit me zo dwars.
Gisteren was ik hierom bij de huisarts, en hij zei; soms pas je gewoon niet binnen je familie. Dat vond ik zo´n bijzondere uitspraak. Dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd. Ik ben altijd maar aan het proberen om erbij te horen, erbij te passen. Misschien moest ik dat maar eens laten.
En dit accepteren.
Ik lees hier dat ik bepaald niet de enige ben.
woensdag 26 januari 2022 om 21:44
O ja, ook herkenbaar. Niemand van mijn familie zou ook kunnen zeggen waar ik werk.Lolainthebigcity schreef: ↑26-01-2022 21:34Zoveel van wat ik lees had mijn tekst kunnen zijn.....
In mijn geval nakomertje en ongewenst maar wel gehouden.....meer kan ik er niet van maken.
Er wordt zo min mogelijk gedeeld met familie en dat is expres.
Ik wil gewoon niet meer horen dat wat ik doe of denk raar is lees niet is wat hun zouden doen of denken....
Als je mijn ouders belt en zou vragen waar ik werk ....(na 16 jaren bij dezelfde werkgever) zouden ze geen idee hebben.
Hetzelfde geldt voor mijn zus....
We delen geen herinneringen want omdat ik zo "na"komertje ben is die oom of tante allang overleden en hebben alleen mijn ouders en zus herinneringen daaraan.
De zin "toen was jij er nog niet" kan ik niet meer horen...
woensdag 26 januari 2022 om 21:59
Ik herken het wel een beetje, jullie verhalen.
Nu is mijn familie nogal ehm, bijzonder. Veelal psychische problemen. Het contact met mijn moeder heb ik verbroken, met mijn vader en zus heb ik gelukkig wel goed contact.
Met een paar familieleden heb ik nog wel contact, maar vaak komen gesprekken niet verder dan koetjes en kalfjes. Toen ik op mezelf ging zeiden ze: We komen echt een keer langs hoor! Inmiddels zijn we 5 jaar verder en moeten ze nog steeds langskomen.
Inmiddels ben ik ook op een punt dat ik het me niet meer zo interesseert. Met verjaardagen en feestdagen worden er nog weleens wat berichtjes gestuurd, maar that's it.
Soms vind ik het wel jammer dat er zo weinig contact is met familie, vooral vanwege de situatie met mijn moeder maar aan de andere kant denk ik: Laat maar. Ik heb nu mijn leven aardig op de rit, vaste baan, lieve mensen om me heen. En toch vind ik het jammer dat er zo weinig contact is. Maar als het contact steeds zo stroef loopt ben ik er ook wel klaar mee.
Nu is mijn familie nogal ehm, bijzonder. Veelal psychische problemen. Het contact met mijn moeder heb ik verbroken, met mijn vader en zus heb ik gelukkig wel goed contact.
Met een paar familieleden heb ik nog wel contact, maar vaak komen gesprekken niet verder dan koetjes en kalfjes. Toen ik op mezelf ging zeiden ze: We komen echt een keer langs hoor! Inmiddels zijn we 5 jaar verder en moeten ze nog steeds langskomen.
Inmiddels ben ik ook op een punt dat ik het me niet meer zo interesseert. Met verjaardagen en feestdagen worden er nog weleens wat berichtjes gestuurd, maar that's it.
Soms vind ik het wel jammer dat er zo weinig contact is met familie, vooral vanwege de situatie met mijn moeder maar aan de andere kant denk ik: Laat maar. Ik heb nu mijn leven aardig op de rit, vaste baan, lieve mensen om me heen. En toch vind ik het jammer dat er zo weinig contact is. Maar als het contact steeds zo stroef loopt ben ik er ook wel klaar mee.
woensdag 26 januari 2022 om 22:13
Zo ontzettend erg vind ik dit......Totaal niet vergelijkbaar maar wel dat anderen dan ik zoveel beter waren....Hun kant werd en wordt nu nog gekozen.
echt heftig het gevoel aan de kant te worden gezet door mensen die je het meest zouden moeten steunen....
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
woensdag 26 januari 2022 om 22:19
PreciesLolainthebigcity schreef: ↑26-01-2022 22:13Zo ontzettend erg vind ik dit......Totaal niet vergelijkbaar maar wel dat anderen dan ik zoveel beter waren....Hun kant werd en wordt nu nog gekozen.
woensdag 26 januari 2022 om 22:35
Wat een herkenning dit topic....ik voel me ook niet thuis in m'n eigen familie. Ik lijk op niemand, sta heel anders in het leven, zie ook geen overeenkomsten in gedrag.
Mijn ouders zijn helemaal idolaat van mijn oudere broers. Alles wat zij doen verdient in hun opzicht altijd en onbetwistbaar applaus.
Ik ben de jongste en ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn ouders geen zin meer hadden in nog een kind opvoeden. De aandacht ging en gaat altijd uit naar mijn broers en later ook hun gezinnen.
Ze wonen ook dicht bij elkaar, als ik er zo af en toe niet naar toe zou gaan, zie ik ze nooit. Als ik er ben dan is het vnl. eenrichtingsverkeer en ben ik na een middag helemaal leeggezogen..
Ik woon een uur verderop en dat is duidelijk teveel moeite voor hen om naar mij te komen. Ik ben dit jaar nog niet geweest en ben van plan om het maar 'ns op z'n beloop te laten.
Mijn kinderen krijgen van mijn ouders voor hun verjaardag al jaren 5€ in een envelopje toegestuurd, meestal een aantal dagen na hun verjaardag. Ze zijn nu 18 en 20 jaar.
De kinderen van mijn broers krijgen een tripje naar Euro Disney, een scooter, een surfplank....best wel zuur.
Verder hebben ze totaal geen interesse in mijn partner, in mijn bezigheden, in wat voor een werk ik doe, hoe m'n huisdieren heten.
Onze golflengtes liggen vanaf de dag dat ik geboren ben totaal niet gelijk. Er zijn ook nauwelijks foto's van mijn jeugd of kindertijd.
Gelukkig heb ik hele lieve kinderen.en partner. En met m'n zus heb ik een goede band. Zij is ook vervreemd van onze familie, om andere redenen.
Ik kan er soms best wel verdrietig om zijn maar dan kijk ik naar wat ik wel heb en ben ik blij met de mensen om me heen in een warm gezellig huis.
Mijn ouders zijn helemaal idolaat van mijn oudere broers. Alles wat zij doen verdient in hun opzicht altijd en onbetwistbaar applaus.
Ik ben de jongste en ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn ouders geen zin meer hadden in nog een kind opvoeden. De aandacht ging en gaat altijd uit naar mijn broers en later ook hun gezinnen.
Ze wonen ook dicht bij elkaar, als ik er zo af en toe niet naar toe zou gaan, zie ik ze nooit. Als ik er ben dan is het vnl. eenrichtingsverkeer en ben ik na een middag helemaal leeggezogen..
Ik woon een uur verderop en dat is duidelijk teveel moeite voor hen om naar mij te komen. Ik ben dit jaar nog niet geweest en ben van plan om het maar 'ns op z'n beloop te laten.
Mijn kinderen krijgen van mijn ouders voor hun verjaardag al jaren 5€ in een envelopje toegestuurd, meestal een aantal dagen na hun verjaardag. Ze zijn nu 18 en 20 jaar.
De kinderen van mijn broers krijgen een tripje naar Euro Disney, een scooter, een surfplank....best wel zuur.
Verder hebben ze totaal geen interesse in mijn partner, in mijn bezigheden, in wat voor een werk ik doe, hoe m'n huisdieren heten.
Onze golflengtes liggen vanaf de dag dat ik geboren ben totaal niet gelijk. Er zijn ook nauwelijks foto's van mijn jeugd of kindertijd.
Gelukkig heb ik hele lieve kinderen.en partner. En met m'n zus heb ik een goede band. Zij is ook vervreemd van onze familie, om andere redenen.
Ik kan er soms best wel verdrietig om zijn maar dan kijk ik naar wat ik wel heb en ben ik blij met de mensen om me heen in een warm gezellig huis.
woensdag 26 januari 2022 om 22:44
Mijn moeder is een tijd geleden overleden. Mijn moeder was degene die nog echt initiatief nam tot contact met mij, die me bij het gezin wilde betrekken, en het contact is nooit echt super hecht geweest maar wel positief.
Het werd helaas heel erg pijnlijk toen mijn moeder ziek werd en ik merkte dat mijn vader en broer heel anders daarmee omgingen (echt héél emotioneel). Op hen kwam ik waarschijnlijk heel gevoelloos over.
Ik heb me daar echt super rot over gevoeld want ze gaven mij het gevoel dat ik iets mankeerde, en verwachtten dat ik overal op dezelfde manier mee omging als zij. En maar smsjes krijgen van familie die vond dat ik er ‘voor mijn vader moest zijn’ (waar ik ook mijn best toe deed) terwijl er niet echt iemand voor míj was binnen het gezin (gelukkig heb ik wel een superlieve partner). Veel onbegrip over en weer dus. Gelukkig met meerdere vrouwen gesproken in de laatste periode (rond het overlijden en de uitvaart) die me ‘toestemming’ gaven om mezelf te zijn (en anders te zijn dan de rest).
Het voelt nog steeds vrij pijnlijk omdat mijn broer steeds een beeld schept van hoe mijn moeder voor hem was, wat ik niet echt herken. Waardoor ik me ook extra het buitenbeentje in het gezin voel.
Het werd helaas heel erg pijnlijk toen mijn moeder ziek werd en ik merkte dat mijn vader en broer heel anders daarmee omgingen (echt héél emotioneel). Op hen kwam ik waarschijnlijk heel gevoelloos over.
Ik heb me daar echt super rot over gevoeld want ze gaven mij het gevoel dat ik iets mankeerde, en verwachtten dat ik overal op dezelfde manier mee omging als zij. En maar smsjes krijgen van familie die vond dat ik er ‘voor mijn vader moest zijn’ (waar ik ook mijn best toe deed) terwijl er niet echt iemand voor míj was binnen het gezin (gelukkig heb ik wel een superlieve partner). Veel onbegrip over en weer dus. Gelukkig met meerdere vrouwen gesproken in de laatste periode (rond het overlijden en de uitvaart) die me ‘toestemming’ gaven om mezelf te zijn (en anders te zijn dan de rest).
Het voelt nog steeds vrij pijnlijk omdat mijn broer steeds een beeld schept van hoe mijn moeder voor hem was, wat ik niet echt herken. Waardoor ik me ook extra het buitenbeentje in het gezin voel.
woensdag 26 januari 2022 om 23:11
Ik had een goede jeugd bij mijn ouders. Maar voel(de) me toch anders door mijn adoptie en autisme. Zij zijn blank, groot, sterk. Ik klein, donker, helemaal niet sterk. Zij zijn altijd veel voor anderen bezig en aanpakkers. Ik afwachtend, zie niet uit mezelf wat er moet gebeuren. Kán me ook gewoon niet lang bezig houden met anderen. Voel me sowieso anders dan de mensen in mijn omgeving. Alsof ik niet (echt) verbonden ben.
Mijn ouders zijn in 2006 gescheiden. Vader had een ander. Heb nog 4 jaar bij moeder gewoond voor ik op mezelf ging en zij introk bij haar vriend. We hebben samen best wat ellende doorstaan. Het heeft ons dichter naar elkaar doen groeien. Ze is mijn grootste steunpilaar.
Met vader is dat heel anders. Hij stortte zich volledig op zijn nieuwe vrouw en ik was niet meer belangrijk voor hem. Op alle vlakken liet hij het afweten. In die tussenliggende jaren heb ik hem 2 keer life gesproken. Het voelde zo vreemd dat ik hem niet eens een kus gaf, kon het gewoon niet. Kan niet zeggen of de band nog beter zal worden. Omdat hij nooit uit zichzelf interesse toont. Het moet van mijn kant komen.
Mijn ouders zijn in 2006 gescheiden. Vader had een ander. Heb nog 4 jaar bij moeder gewoond voor ik op mezelf ging en zij introk bij haar vriend. We hebben samen best wat ellende doorstaan. Het heeft ons dichter naar elkaar doen groeien. Ze is mijn grootste steunpilaar.
Met vader is dat heel anders. Hij stortte zich volledig op zijn nieuwe vrouw en ik was niet meer belangrijk voor hem. Op alle vlakken liet hij het afweten. In die tussenliggende jaren heb ik hem 2 keer life gesproken. Het voelde zo vreemd dat ik hem niet eens een kus gaf, kon het gewoon niet. Kan niet zeggen of de band nog beter zal worden. Omdat hij nooit uit zichzelf interesse toont. Het moet van mijn kant komen.
woensdag 26 januari 2022 om 23:30
Ik heb jaren terug wat gesprekken met een psycholoog gehad, maar naar mijn gevoel waren die niet echt helpend. Het heeft echt gewoon moeten slijten.2020Suzuki schreef: ↑26-01-2022 21:20Goed van je dat je er vrede mee hebt. Heb je hier hulp bij gehad?
Maar het blijft toch niet oké..
Dat van dat gevoelsmens zijn herken ik trouwens ook. Misschien ontwikkel je deze voelsprieten wel extra in zo´n ongelijke situatie.
Een klein jaar geleden kreeg ik ineens een bericht van mijn broer dat onze moeder, 2 dagen eerder, met spoed naar het ziekenhuis was gebracht. Dat er onderzoeken gaande waren en dat het iets met het hart was. Dit bericht kreeg ik terwijl ik aan het werk was. Ik heb even een half uurtje voor mezelf genomen, een collega opgezocht die van de situatie wist en daar mee zitten praten. Na een half uur kon ik mijn werk weer hervatten. Ik was tot de conclusie gekomen dat dit voor mij niks veranderde. En natuurlijk ben ik daar nog een paar dagen mee bezig geweest. Heb ik echt bedacht, wat als ze morgen dood neer valt. Maar daar zal ik dan op dat moment mee moeten dealen. Ik weet niet hoe ik daar op ga reageren, maar op dit moment voelt het niet als mijn moeder. Ik denk dat ik al een soort rouwperiode heb gehad na het verbreken van het contact.
En oké is het natuurlijk nooit. Ik had heel graag fijne ouders gehad. Maar dat zijn die van mij niet en zullen ze ook nooit worden. Dus ik mis wel ouders, maar niet de mijne.
donderdag 27 januari 2022 om 05:31
Ik ben ook heel anders dan de rest van het gezin waar ik uit kom. Mensen die mij goed kennen en een keer m'n ouders ontmoeten zijn altijd verbaasd - 'hoe kan het nou dat jij zo bent zoals je bent, met zulke ouders?'. Ja, dat snap ik dus ook niet . M'n moeder heeft ook heel vaak gezegd dat als ik niet thuis geboren was, ze gedacht zou hebben dat ik in het ziekenhuis verwisseld was als baby.
Het belangrijkste verschil is, vanuit mijn perspectief althans, dat m'n ouders en broertje alledrie een basis-levensgevoel hebben van verongelijktheid en tekort gekomen zijn (in het geval van m'n moeder begrijp ik dat, bij m'n vader en broertje niet). En ik heb dat gewoon niet. Ik heb altijd het gevoel dat ik genoeg heb en genoeg ben. Hoe dat kan weet ik ook niet. Ik weet nog wel dat toen ik een jaar of twintig was, ik een tijdje heel bewust zo heb geleefd, dat ik bij elke keuze die ik moest maken, me afvroeg wat m'n ouders zouden doen, en dan precies het tegenovergestelde deed. En dat ik daardoor meer vervulling en plezier ging ervaren.
Ik voelde me als kind wel heel eenzaam, pas toen ik naar de middelbare school ging vond ik voor het eerst echt aansluiting bij anderen. Ik heb nu geen last meer van eenzaamheid.
Ik heb ruim 25 jaar heel weinig contact met ze gehad, met m'n broertje gewoon nooit en met m'n ouders hooguit een paar keer per jaar. Inmiddels heeft m'n moeder Alzheimer en zit in een verpleeghuis. Ik probeer nu wel om m'n broer en m'n vader te steunen in wat dat allemaal voor hun betekent. Echt heel makkelijk valt me dat niet - ik hou aan contact toch vaak een soort 'besmet' gevoel over. Ze doen vaak dingen die over mijn grenzen heen gaan, maken racistische opmerkingen bijvoorbeeld, maar gewoon die hele mindset van hun doet me geen goed, ik word er niet blij van. Maar ik voel me wel verantwoordelijk om ze een beetje te proberen te helpen.
Ik denk wel dat ik geluk heb dat ik anders ben dan zij. Dus daar lijd ik verder niet onder, integendeel.
. M'n moeder heeft ook heel vaak gezegd dat als ik niet thuis geboren was, ze gedacht zou hebben dat ik in het ziekenhuis verwisseld was als baby.Het belangrijkste verschil is, vanuit mijn perspectief althans, dat m'n ouders en broertje alledrie een basis-levensgevoel hebben van verongelijktheid en tekort gekomen zijn (in het geval van m'n moeder begrijp ik dat, bij m'n vader en broertje niet). En ik heb dat gewoon niet. Ik heb altijd het gevoel dat ik genoeg heb en genoeg ben. Hoe dat kan weet ik ook niet. Ik weet nog wel dat toen ik een jaar of twintig was, ik een tijdje heel bewust zo heb geleefd, dat ik bij elke keuze die ik moest maken, me afvroeg wat m'n ouders zouden doen, en dan precies het tegenovergestelde deed. En dat ik daardoor meer vervulling en plezier ging ervaren.
Ik voelde me als kind wel heel eenzaam, pas toen ik naar de middelbare school ging vond ik voor het eerst echt aansluiting bij anderen. Ik heb nu geen last meer van eenzaamheid.
Ik heb ruim 25 jaar heel weinig contact met ze gehad, met m'n broertje gewoon nooit en met m'n ouders hooguit een paar keer per jaar. Inmiddels heeft m'n moeder Alzheimer en zit in een verpleeghuis. Ik probeer nu wel om m'n broer en m'n vader te steunen in wat dat allemaal voor hun betekent. Echt heel makkelijk valt me dat niet - ik hou aan contact toch vaak een soort 'besmet' gevoel over. Ze doen vaak dingen die over mijn grenzen heen gaan, maken racistische opmerkingen bijvoorbeeld, maar gewoon die hele mindset van hun doet me geen goed, ik word er niet blij van. Maar ik voel me wel verantwoordelijk om ze een beetje te proberen te helpen.
Ik denk wel dat ik geluk heb dat ik anders ben dan zij. Dus daar lijd ik verder niet onder, integendeel.
donderdag 27 januari 2022 om 05:44
Ik heb trouwens een aantal goede vrienden die hetzelfde hebben, die eigenlijk ook niks hebben met de andere leden van het gezin waar ze uit komen. Het heeft natuurlijk wel effect op je psyche, en het zal zeker zo zijn dat je dat onbewust herkent bij elkaar en het zal dus ook geen toeval zijn dat ik eigenlijk relatief veel mensen ken die dat ook hebben. Maar het is gewoon ook een beetje een taboe, je 'hoort' je thuis te voelen bij je familie, dus misschien zijn er ook wel veel mensen van wie je het gewoon niet weet. In ieder geval, het is zeker geen unieke situatie. Dat geeft mij wel troost, en natuurlijk ook verbinding met mensen die hetzelfde hebben.
donderdag 27 januari 2022 om 08:52
Het is geen unieke situatie. Dat blijkt maar weer uit de vele herkenning hier.
Voor een aantal van jullie is het ook pijnlijk, zij hebben er ook nog steeds last van.
En van een aantal lees ik dat ze het een plekje hebben gegeven en het wel prima vinden zo, of er in ieder geval goed mee kunnen leven.
Ik was ook nog benieuwd naar therapieën hiervoor. Ik heb niet alleen last van niet bij mijn familie horen, maar om nergens bij te horen. Ik ben als jongste in een groot gezin opgegroeid met het gevoel van ´er niet bij horen, er niet toe te doen´, en dit gevoel draag ik met mij mee. En blijft zich herhalen. Ik ben er juist heel onzeker door geworden, het gevoel van ´is er iets mis met mij´, ´deug ik niet´.
En hier heb ik nog erg last van en ben ik nog zoekende in.
Voor een aantal van jullie is het ook pijnlijk, zij hebben er ook nog steeds last van.
En van een aantal lees ik dat ze het een plekje hebben gegeven en het wel prima vinden zo, of er in ieder geval goed mee kunnen leven.
Ik was ook nog benieuwd naar therapieën hiervoor. Ik heb niet alleen last van niet bij mijn familie horen, maar om nergens bij te horen. Ik ben als jongste in een groot gezin opgegroeid met het gevoel van ´er niet bij horen, er niet toe te doen´, en dit gevoel draag ik met mij mee. En blijft zich herhalen. Ik ben er juist heel onzeker door geworden, het gevoel van ´is er iets mis met mij´, ´deug ik niet´.
En hier heb ik nog erg last van en ben ik nog zoekende in.
donderdag 27 januari 2022 om 08:53
Ik houd van podcasts dus bedankt voor deze tip, ik ga zeker luisteren!_pompoensoepje schreef: ↑27-01-2022 08:30Ik moet meteen denken aan een aflevering van de Omdenken podcast die ik laatst luisterde, aflevering 21.
Misschien heb je daar iets aan?
donderdag 27 januari 2022 om 13:28
2020Suzuki schreef: ↑26-01-2022 21:36Ach ja. Jij zit in net zo´n proces als ik. Ook ik overweeg vaak om het contact maar helemaal te verbreken. Maar wat dan.. dan ben ik helemaal ´verstoken´.
Ik blijf er wel over malen. Het zit me zo dwars.
Gisteren was ik hierom bij de huisarts, en hij zei; soms pas je gewoon niet binnen je familie. Dat vond ik zo´n bijzondere uitspraak. Dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd. Ik ben altijd maar aan het proberen om erbij te horen, erbij te passen. Misschien moest ik dat maar eens laten.
En dit accepteren.
Ik lees hier dat ik bepaald niet de enige ben.
Mijn psych noemt het een mismatch. Ik vind het wel een mooie term, het dekt de lading.
Ik heb me er heel lang schuldig over gevoeld dat ik geen diepgaander contact wil, maar het is niet alleen onwil (door hun religieuze overtuigingen die me heel erg tegenstaan en hun hele leefwereld is), maar ook gewoon niet kunnen.
Sinds ik de diagnose ASS heb gekregen kan ik het makkelijker accepteren van mezelf, én kunnen mijn ouders mij ietsje beter begrijpen (omdat twee kleinkinderen ook ASS bleken te hebben en ze die wel intensief en van dichtbij meemaken). Dat heeft het contact wel wat makkelijker en ongedwongener gemaakt.
