Psyche
alle pijlers
Als je anders bent dan jouw familie
woensdag 2 februari 2022 om 10:33
Ok, even m'n ei kwijt. Afgelopen week een behoorlijke tegenvaller gehad, moeilijke situatie in m'n leven. Dit is iets waar ik al een tijdje bang voor was. M'n ouders hebben nooit meer gevraagd hoe het ging, afgelopen week m'n vader gesproken hierover maar hij ging niet het gesprek aan met me. Kon niet even m'n hart luchten. Hij heeft letterlijk niks erover gezegd. Van m'n moeder heb ik ook niks gehoord.
Het gaf me zo'n leeg gevoel, ik ben er zo teleurgesteld over. Automatisch zette het me aan het denken, al sinds m'n kindertijd zijn de gesprekken nooit diep geweest. Nu bekruipt me het gevoel alsof ik nooit echt heb meegeteld voor ze, alsof ik nooit echt belangrijk was..
Hoe gaan jullie om met zulke situaties?
Het gaf me zo'n leeg gevoel, ik ben er zo teleurgesteld over. Automatisch zette het me aan het denken, al sinds m'n kindertijd zijn de gesprekken nooit diep geweest. Nu bekruipt me het gevoel alsof ik nooit echt heb meegeteld voor ze, alsof ik nooit echt belangrijk was..
Hoe gaan jullie om met zulke situaties?
woensdag 2 februari 2022 om 11:31
Hoi damascusrose, ik heb geen tips, het klinkt wel heel bekend. Ik heb na het overlijden van mijn moeder en gevoelens van in de steek te zijn gelaten vroeger online iets gelezen over emotionele verwaarlozing, waar ik heel veel herkenning uit haalde. Vooral dat je je zo leeg kan voelen op volwassen leeftijd. Er schijnen goede boeken over te zijn die daar handvaten jn kunnen geven.
woensdag 2 februari 2022 om 16:54
Damascusrose schreef: ↑02-02-2022 10:33Ok, even m'n ei kwijt. Afgelopen week een behoorlijke tegenvaller gehad, moeilijke situatie in m'n leven. Dit is iets waar ik al een tijdje bang voor was. M'n ouders hebben nooit meer gevraagd hoe het ging, afgelopen week m'n vader gesproken hierover maar hij ging niet het gesprek aan met me. Kon niet even m'n hart luchten. Hij heeft letterlijk niks erover gezegd. Van m'n moeder heb ik ook niks gehoord.
Het gaf me zo'n leeg gevoel, ik ben er zo teleurgesteld over. Automatisch zette het me aan het denken, al sinds m'n kindertijd zijn de gesprekken nooit diep geweest. Nu bekruipt me het gevoel alsof ik nooit echt heb meegeteld voor ze, alsof ik nooit echt belangrijk was..
Hoe gaan jullie om met zulke situaties?
Realiseren dat het geen onwil is, maar niet kunnen, misschien zelfs niet beseffen. In mijn geval is het ook niet ‘niet houden van’, maar we lijken niet dezelfde taal te spreken. Daardoor kan ik ze eigenlijk ook niks echt kwalijk nemen, ze hebben echt naar hun beste kunnen mij opgevoed. En het is gegroeid zoals het is gegroeid, daar doen we het nu maar mee.
woensdag 2 februari 2022 om 17:00
Thank you, dit had ik precies even nodig om te horenOohBoy schreef: ↑02-02-2022 16:54Realiseren dat het geen onwil is, maar niet kunnen, misschien zelfs niet beseffen. In mijn geval is het ook niet ‘niet houden van’, maar we lijken niet dezelfde taal te spreken. Daardoor kan ik ze eigenlijk ook niks echt kwalijk nemen, ze hebben echt naar hun beste kunnen mij opgevoed. En het is gegroeid zoals het is gegroeid, daar doen we het nu maar mee.
ik zit namelijk in zo’n zelfde situatie waarbij je beseft dat je er niks aan kunt doen maar dan schuldig over voelt.. al is het gewoon gegroeid zoals het is gegroeid. Ga ik meenemen voor mezelf 
woensdag 2 februari 2022 om 17:50
Decentdeer schreef: ↑02-02-2022 17:00Thank you, dit had ik precies even nodig om te horen
Neem jezelf niks kwalijk.
woensdag 2 februari 2022 om 18:23
woensdag 2 februari 2022 om 18:27
Dit precies. Ik zou op zich ook wel een hechtere band willen maar weet dat dit niet kan. Blijft moeilijk soms.OohBoy schreef: ↑26-01-2022 17:55Check!
Ik herken me hier enorm in!
Ik heb nog oppervlakkig contact met ze. Omdat wij heel anders over het leven denken. Ik heb nooit een hele hechte band met ze gehad, en we hebben nooit goed kunnen praten. Toen ik uit huis ging stopten gelukkig de ruzies, nu ik ook hun religie vaarwel heb gezegd hebben we elkaar helemaal bijna niks meer te zeggen.
Wat koetjes en kalfjes. Niet de diepte in, geen gevoel en emotie. Zij zouden een hechtere band met mij willen, maar voor mij is dit het hoogst haalbare.
woensdag 2 februari 2022 om 20:02
Ik herken het ook, helaas. Met mijn hele familie, dus inclusief ooms, tantes, nichten en neven. Ik ben en denk zo anders... Gelukkig accepteert iedereen mij wel gewoon en is er over en weer belangstelling. Alleen... het voelt soms zo eenzaam om anders te zijn dan de rest. Verder is mijn leven en zijn mijn relaties goed, daar ben ik blij mee. Maar toch... het blijft moeilijk.
woensdag 2 februari 2022 om 21:09
Bedankt voor jullie reacties! En wat jammer dat er zoveel herkenning is.. Het voelt heel eenzaam soms ja, vooral als dat besef er ineens weer is. Ik heb nog geen eens een beterschap gehad, geen appje hoe het nu gaat.
Emotionele verwaarlozing, vind het zo heftig klinken.. Ik weet dat het geen onwil is, ze houden op hun manier ook wel van me. Als ik praktische problemen heb dan staan ze er, kapotte kraan of auto bv. Onze gesprekken gaan meestal over financiën, en de dochter van de buurman van de slager. Maar ik zou ook graag met emotionele dingen bij ze terecht kunnen, dat is een fantasie want dat kon in m'n jeugd al niet. Ik accepteer ze zoals ze zijn, heb het nu even moeilijk ermee. M'n schoonzus lijkt meer hun dochter te zijn dan ik. M'n vroegere psycholoog zei eens tegen me dat het niet gek is, je blijft altijd een kind van je ouders. Zoals ik m'n kinderen knuffel en zeg dat ik trots op ze ben en van ze hou, kan me niet herinneren dat ik dat van mijn ouders gehoord heb..
Emotionele verwaarlozing, vind het zo heftig klinken.. Ik weet dat het geen onwil is, ze houden op hun manier ook wel van me. Als ik praktische problemen heb dan staan ze er, kapotte kraan of auto bv. Onze gesprekken gaan meestal over financiën, en de dochter van de buurman van de slager. Maar ik zou ook graag met emotionele dingen bij ze terecht kunnen, dat is een fantasie want dat kon in m'n jeugd al niet. Ik accepteer ze zoals ze zijn, heb het nu even moeilijk ermee. M'n schoonzus lijkt meer hun dochter te zijn dan ik. M'n vroegere psycholoog zei eens tegen me dat het niet gek is, je blijft altijd een kind van je ouders. Zoals ik m'n kinderen knuffel en zeg dat ik trots op ze ben en van ze hou, kan me niet herinneren dat ik dat van mijn ouders gehoord heb..
