Psyche
alle pijlers
Als jij mocht kiezen...
vrijdag 11 juni 2010 om 18:05
vrijdag 11 juni 2010 om 18:34
quote:Groll schreef op 11 juni 2010 @ 18:30:
Toch zou ik een zeer ernstig gehandicapt kind niet geboren laten worden, ook voor het kind zelf. Bijkomend voordeel dat het kind dan niet tegen me kan procederen later wegens geen-leven of wel-leven.
Maak het nog lastiger
De kans om een gelukkig leven te leiden zal voor mij hier de grens zijn. Dit houdt in de mate van handicap en de mate van ik die het aankan waardoor ik die randvoorwaarden kan creeeren voor een kind. En achteraf klagen.. tja, volstrekt zinloos
Toch zou ik een zeer ernstig gehandicapt kind niet geboren laten worden, ook voor het kind zelf. Bijkomend voordeel dat het kind dan niet tegen me kan procederen later wegens geen-leven of wel-leven.
Maak het nog lastiger
De kans om een gelukkig leven te leiden zal voor mij hier de grens zijn. Dit houdt in de mate van handicap en de mate van ik die het aankan waardoor ik die randvoorwaarden kan creeeren voor een kind. En achteraf klagen.. tja, volstrekt zinloos
vrijdag 11 juni 2010 om 18:42
vrijdag 11 juni 2010 om 18:45
Gevondenvoorwerp, ik vind dit best een goede vraag.
Toen mijn moeder zwanger van mij raakte, was ze negentien jaar. 't Was een one night stand, en mijn 'vader' heeft ze nooit meer gezien. Ik dus ook niet.
Na mijn geboorte ben ik heen en weer geslingerd tussen mijn moeder, opa en oma en tantes en ooms. Ze waren allemaal goed voor me, maar echt een stabiele basis heb je als kind natuurlijk niet.
Dit alles is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik groeide op tot een onzeker, bang en verdrietig kind. Dit heeft zich ge-uit in een eetstoornis. Ik ben echt heel ongelukkig geweest, en tijdens mijn slechtste periodes heb ik weleens tegen mijn moeder gezegd: 'Waarom heb je mij destijds in vredesnaam laten komen' Ik voelde me gewoon niet thuis op deze planeet, zo leek het wel.
Inmiddels heb ik me er aardig uitgevochten. Wel veel therapie gehad, eindeloos gepraat. Ik ben nu blij dat ik er ben, maar dat is dus zeker anders geweest.
Toen mijn moeder zwanger van mij raakte, was ze negentien jaar. 't Was een one night stand, en mijn 'vader' heeft ze nooit meer gezien. Ik dus ook niet.
Na mijn geboorte ben ik heen en weer geslingerd tussen mijn moeder, opa en oma en tantes en ooms. Ze waren allemaal goed voor me, maar echt een stabiele basis heb je als kind natuurlijk niet.
Dit alles is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik groeide op tot een onzeker, bang en verdrietig kind. Dit heeft zich ge-uit in een eetstoornis. Ik ben echt heel ongelukkig geweest, en tijdens mijn slechtste periodes heb ik weleens tegen mijn moeder gezegd: 'Waarom heb je mij destijds in vredesnaam laten komen' Ik voelde me gewoon niet thuis op deze planeet, zo leek het wel.
Inmiddels heb ik me er aardig uitgevochten. Wel veel therapie gehad, eindeloos gepraat. Ik ben nu blij dat ik er ben, maar dat is dus zeker anders geweest.
You don't have to fit into the format
vrijdag 11 juni 2010 om 18:50
Bedankt allemaal voor jullie reacties!
Interessante vraag Diedietje!
Hoe denken jullie over het volgende? Sommigen van jullie hebben het over de grens van levenszin bij gehandicapte kinderen. Hoe denken jullie daarover wanneer het gaat om het gehele welbevinden van iemand (in het algemeen genomen)?
Een kind dat later bijvoorbeeld zwaar gepest wordt of een erge ziekte krijgt, te maken krijgt met misbruik..enz..
Iets waar je als ouder geen of weinig invloed op hebt.
Ben jij dan als ouder verantwoordelijk hiervoor, omdat jij degene bent die voor het leven van je kind gekozen hebt?
Interessante vraag Diedietje!
Hoe denken jullie over het volgende? Sommigen van jullie hebben het over de grens van levenszin bij gehandicapte kinderen. Hoe denken jullie daarover wanneer het gaat om het gehele welbevinden van iemand (in het algemeen genomen)?
Een kind dat later bijvoorbeeld zwaar gepest wordt of een erge ziekte krijgt, te maken krijgt met misbruik..enz..
Iets waar je als ouder geen of weinig invloed op hebt.
Ben jij dan als ouder verantwoordelijk hiervoor, omdat jij degene bent die voor het leven van je kind gekozen hebt?
