Psyche
alle pijlers
Als jij mocht kiezen...
vrijdag 11 juni 2010 om 18:05
vrijdag 11 juni 2010 om 18:56
vrijdag 11 juni 2010 om 18:57
Ik vind niet dat je als ouder verantwoordelijk bent voor het feit dat je kind een erge ziekte kan krijgen. Dat soort dingen gebeuren, daar heb je als ouder geen invloed op ( als kind ook niet trouwens) dat overkomt je.
Ik denk dat mijn dochter en ongeboren zoon heel graag geboren willen worden. Zij hebben namelijk de leukste ouders van de wereld Dat laatste vind ik dan he als hun moeder.
Ik denk dat mijn dochter en ongeboren zoon heel graag geboren willen worden. Zij hebben namelijk de leukste ouders van de wereld Dat laatste vind ik dan he als hun moeder.
vrijdag 11 juni 2010 om 18:59
quote:Poof schreef op 11 juni 2010 @ 18:57:
Dat zou lekker zijn zeg, dat je daarvoor als ouder verantwoordelijk voor zou zijn...!
Dus als ik even niet lekker in mijn vel zit, kan ik mijn moeder en vader daarvoor verantwoordelijk houden? Lijkt mij niet.Je wil niet weten hoeveel mensen daar achter schuilen...
Dat zou lekker zijn zeg, dat je daarvoor als ouder verantwoordelijk voor zou zijn...!
Dus als ik even niet lekker in mijn vel zit, kan ik mijn moeder en vader daarvoor verantwoordelijk houden? Lijkt mij niet.Je wil niet weten hoeveel mensen daar achter schuilen...
vrijdag 11 juni 2010 om 19:00
Ik vind het zeker nuttig om je te verplaatsen in een eventueel kind.
Als het bijvoorbeeld gaat om de leeftijd van de ouders, maar ook over de psychische gesteldheid van de ouders.
Voorbeeld: ik ben zelf 35, maar val op oudere mannen. Stel dat ik straks op mijn 37e een kind krijg van een man van 20 jaar ouder. Dan is het kind 10 en heeft het een moeder in de overgang, een bijna bejaarde vader en als het tegen zit geen broertjes of zusjes. Dat vind ik zielig en dus zeker de moeite waard om je te verplaatsen in het kind en daarvoor je eigen wens opzij te zetten.
Ander voorbeeld: Wil je een kind een echt goede basis meegeven waarop het zijn hele verdere leven kan voortbouwen, dan heeft het stabiele ouders nodig (voor mij ongeacht of dat man-vrouw, vrouw-vrouw, man-man is). Ik vind (en ik weet dat veel mensen het niet met me eens zijn, maar het is nu eenmaal mijn mening) dat als je zelf vaak depressief bent en afhankelijk van medicijnen om je goed te voelen, je ook dan in een toekomstig kind moet verplaatsen. Je kan dat kind wel zelf heel graag willen, maar zit dat kind (heel hard gezegd) wel te wachten op een moeder/ouder die instabiel is en hem/haar op dat gebied geen gezonde basis meegeeft (ik zie om me heen heel vaak dat kinderen van ouders met psychische aandoeningen zelf ook meer moeite met het leven hebben).
Ik spreek hierbij overigens ook voor mezelf. Ik zal mezelf niet instabiel noemen, maar ik kan een kind op dat gebied toch niet echt geven wat het zou moeten krijgen. En dus gaat dat voor op mijn eigen eventuele kinderwens.
Als het bijvoorbeeld gaat om de leeftijd van de ouders, maar ook over de psychische gesteldheid van de ouders.
Voorbeeld: ik ben zelf 35, maar val op oudere mannen. Stel dat ik straks op mijn 37e een kind krijg van een man van 20 jaar ouder. Dan is het kind 10 en heeft het een moeder in de overgang, een bijna bejaarde vader en als het tegen zit geen broertjes of zusjes. Dat vind ik zielig en dus zeker de moeite waard om je te verplaatsen in het kind en daarvoor je eigen wens opzij te zetten.
Ander voorbeeld: Wil je een kind een echt goede basis meegeven waarop het zijn hele verdere leven kan voortbouwen, dan heeft het stabiele ouders nodig (voor mij ongeacht of dat man-vrouw, vrouw-vrouw, man-man is). Ik vind (en ik weet dat veel mensen het niet met me eens zijn, maar het is nu eenmaal mijn mening) dat als je zelf vaak depressief bent en afhankelijk van medicijnen om je goed te voelen, je ook dan in een toekomstig kind moet verplaatsen. Je kan dat kind wel zelf heel graag willen, maar zit dat kind (heel hard gezegd) wel te wachten op een moeder/ouder die instabiel is en hem/haar op dat gebied geen gezonde basis meegeeft (ik zie om me heen heel vaak dat kinderen van ouders met psychische aandoeningen zelf ook meer moeite met het leven hebben).
Ik spreek hierbij overigens ook voor mezelf. Ik zal mezelf niet instabiel noemen, maar ik kan een kind op dat gebied toch niet echt geven wat het zou moeten krijgen. En dus gaat dat voor op mijn eigen eventuele kinderwens.
vrijdag 11 juni 2010 om 19:02
quote:blijfgewoonbianca schreef op 11 juni 2010 @ 18:15:
Wil dat kind dat wel? Pfffffffff, je kan het jezelf ook wel héél moeilijk maken, hoor.
Een spruitje had misschien ook liever een lantaarnpaal willen zijn. Pech geboft, hoor.
Maar ik weet niet. Mijn oma zei altijd dat de spermacel en de eicel samen zijn, krijgt de vrucht zijn/haar leven te zien hoe het kan gaan als het op het goede pad blijft. En dan kan de vrucht kiezen of die dat wil of niet. Wil die het wel dan wordt het geboren, wilt ie het niet dan wordt het een miskraam..
Maarja me oma was dement he.. haha
Wil dat kind dat wel? Pfffffffff, je kan het jezelf ook wel héél moeilijk maken, hoor.
Een spruitje had misschien ook liever een lantaarnpaal willen zijn. Pech geboft, hoor.
Maar ik weet niet. Mijn oma zei altijd dat de spermacel en de eicel samen zijn, krijgt de vrucht zijn/haar leven te zien hoe het kan gaan als het op het goede pad blijft. En dan kan de vrucht kiezen of die dat wil of niet. Wil die het wel dan wordt het geboren, wilt ie het niet dan wordt het een miskraam..
Maarja me oma was dement he.. haha
vrijdag 11 juni 2010 om 19:09
Mag je je soms ook stiekem afvragen of het niet beter was geweest voor je ouders zélf als ze geen kind hadden gekregen? Dat kan dus ook 
Voor de duidelijkheid: ben heel blij met ze hoor maar zijn gewoon geen stabiele ouders/basis geweest. Volgens mij vonden ze het ouderschap maar een last.
Las dat iemand schreef dat mensen zich daar graag achter verschuilen? Ik heb meer het idee dat het een soort acceptatie is, een realistische kijk op de situatie en het loslaten van eventuele hoop of verlangens richting je ouders waardoor je soms ook best een goede band nog kunt opbouwen, alleen een ander soort band.
Voor de duidelijkheid: ben heel blij met ze hoor maar zijn gewoon geen stabiele ouders/basis geweest. Volgens mij vonden ze het ouderschap maar een last.
Las dat iemand schreef dat mensen zich daar graag achter verschuilen? Ik heb meer het idee dat het een soort acceptatie is, een realistische kijk op de situatie en het loslaten van eventuele hoop of verlangens richting je ouders waardoor je soms ook best een goede band nog kunt opbouwen, alleen een ander soort band.
eefje1980 wijzigde dit bericht op 11-06-2010 19:12
Reden: oeps.. foutje
Reden: oeps.. foutje
% gewijzigd
vrijdag 11 juni 2010 om 19:13
quote:eefje1980 schreef op 11 juni 2010 @ 19:09:
Mag je je soms ook stiekem afvragen of het niet beter was geweest als je ouders géén kind hadden gekregen? Dat kan dus ook
Yups, zeker weten in het geval van mijn ouders. Die hebben het zo bont gemaakt dat je niet weet of je nu moet lachen of huilen.
Voor de duidelijkheid: ben heel blij met ze hoor maar zijn gewoon geen stabiele ouders/basis geweest.
Las dat iemand schreef dat mensen zich daar graag achter verschuilen? Ik heb meer het idee dat het een soort acceptatie is, een realistische kijk op de situatie en het loslaten van eventuele hoop of verlangens richting je ouders waardoor je soms ook best een goede band nog kunt opbouwen, alleen een ander soort band.Zoals jij het beschrijft klinkt het gezond hoor. Ik heb het over volwassenen die maar blijven leven in wat ze hebben meegemaakt in plaats van iets aan die schade te doen. Verwachten dat anderen het voor hen gaat oplossen, inclusief de hulpverleners en willen absoluut niet uit slachtofferrol kruipen.
Mag je je soms ook stiekem afvragen of het niet beter was geweest als je ouders géén kind hadden gekregen? Dat kan dus ook
Yups, zeker weten in het geval van mijn ouders. Die hebben het zo bont gemaakt dat je niet weet of je nu moet lachen of huilen.
Voor de duidelijkheid: ben heel blij met ze hoor maar zijn gewoon geen stabiele ouders/basis geweest.
Las dat iemand schreef dat mensen zich daar graag achter verschuilen? Ik heb meer het idee dat het een soort acceptatie is, een realistische kijk op de situatie en het loslaten van eventuele hoop of verlangens richting je ouders waardoor je soms ook best een goede band nog kunt opbouwen, alleen een ander soort band.Zoals jij het beschrijft klinkt het gezond hoor. Ik heb het over volwassenen die maar blijven leven in wat ze hebben meegemaakt in plaats van iets aan die schade te doen. Verwachten dat anderen het voor hen gaat oplossen, inclusief de hulpverleners en willen absoluut niet uit slachtofferrol kruipen.
vrijdag 11 juni 2010 om 19:59
quote:gevondenvoorwerp schreef op 11 juni 2010 @ 18:50:
Bedankt allemaal voor jullie reacties!
Interessante vraag Diedietje!
Hoe denken jullie over het volgende? Sommigen van jullie hebben het over de grens van levenszin bij gehandicapte kinderen. Hoe denken jullie daarover wanneer het gaat om het gehele welbevinden van iemand (in het algemeen genomen)?
Een kind dat later bijvoorbeeld zwaar gepest wordt of een erge ziekte krijgt, te maken krijgt met misbruik..enz..
Iets waar je als ouder geen of weinig invloed op hebt.
Ben jij dan als ouder verantwoordelijk hiervoor, omdat jij degene bent die voor het leven van je kind gekozen hebt?Stel je nou voor.. Je krijgt een kind.. en als dat kind een bejaarde is (zeg 90 jaar en een gelukkig leven achter de rug) gaat het dood.. Is dat dan jouw schuld omdat je voor dit kind gekozen hebt? Zo kan je jezelf altijd wel gek praten....
Bedankt allemaal voor jullie reacties!
Interessante vraag Diedietje!
Hoe denken jullie over het volgende? Sommigen van jullie hebben het over de grens van levenszin bij gehandicapte kinderen. Hoe denken jullie daarover wanneer het gaat om het gehele welbevinden van iemand (in het algemeen genomen)?
Een kind dat later bijvoorbeeld zwaar gepest wordt of een erge ziekte krijgt, te maken krijgt met misbruik..enz..
Iets waar je als ouder geen of weinig invloed op hebt.
Ben jij dan als ouder verantwoordelijk hiervoor, omdat jij degene bent die voor het leven van je kind gekozen hebt?Stel je nou voor.. Je krijgt een kind.. en als dat kind een bejaarde is (zeg 90 jaar en een gelukkig leven achter de rug) gaat het dood.. Is dat dan jouw schuld omdat je voor dit kind gekozen hebt? Zo kan je jezelf altijd wel gek praten....
vrijdag 11 juni 2010 om 20:22
Wat jouw vriendin denkt, heb ik ook vaak gedacht.
Eerlijk? Nee, als ik had kunnen kiezen, had ik liever niet geboren willen worden. Daarom twijfel ik ook wel eens of ik wel kinderen zou willen. Wat nou als mijn kind het leven niet zo leuk vindt straks.
Ik probeer er echter niet teveel bij stil te staan. Ik ben nou eenmaal geboren, dus probeer het beste van het leven te maken.
Ik heb geen man, dus wel of geen kinderen is momenteel ook niet echt een vraagstuk.
Eerlijk? Nee, als ik had kunnen kiezen, had ik liever niet geboren willen worden. Daarom twijfel ik ook wel eens of ik wel kinderen zou willen. Wat nou als mijn kind het leven niet zo leuk vindt straks.
Ik probeer er echter niet teveel bij stil te staan. Ik ben nou eenmaal geboren, dus probeer het beste van het leven te maken.
Ik heb geen man, dus wel of geen kinderen is momenteel ook niet echt een vraagstuk.
