Alternatieve manieren voor de psyche

pink11 schreef op 16 december 2007 @ 14:58:

[...]





Linehan heeft alleen aantoonbaar invloed zelfmoordideatie en automutilatie. Ik zou het eerder in een andere vorm van cognitieve therapie zoeken.. ~~[/quote]



Uit die gegevens zou je toch moeten kunnen opmaken dat de cliënt zich wat rustiger (en misschien zelfs prettiger) voelt, DM.

Ja, maar daarin doet het het niet beter dan andere therapie, terwijl andere therapien wel meer bereiken op de punten waar ze nu last van heeft. Vandaar.

Ik neig vooral vanwege de onrust die je constateert toch eerder naar medicatie, maar je zou de onrust (los van de depressie) misschien wat duidelijker kunnen omschrijven?

Nou ja, TO moet het natuurlijk zelf vooral even bekijken, wat haar aanspreekt, maar aangezien ze al in therapie is (psychotherapie) en een aanvulling zoekt, zou de Linehan dus misschien wel wat kunnen zijn. Ipv een andere therapie te gaan volgen, zoals cognitieve therapie.



Ik wist het trouwens niet eens, maar als je het stukje van Omen leest, dan blijkt wat ik erover gehoord en gezien heb, wel te kloppen.

Dat het eigenlijk al een beetje de standaard aangeboden vaardigheidstraining is. Wat volgens die vrouwen ook prettig was, was dat het in een groep plaatsvond, waar je ook weer veel kunt leren van elkaar en je je ook niet meer zo alleen voelt, vanwege de herkenning.



Kijk er anders eens naar, Nellie, of je denkt dat het wat voor je is. Ik hoop in ieder geval dat je wat kunt met de tips die je gegeven zijn.

Hoi Nellie,



Mijn ervaring is dat alternatieve middelen weinig helpen om meer rust in je hoofd te krijgen. Ik heb zelf meer last van depressieve klachten maar mij helpt het t beste om idd dingen te doen als sporten, lekker wandelen, meditatie. Daardoor voel je je vaak rustiger en lukt het beter om je gedachten op een rijtje te krijgen. Wat ook heel goed werkt is om ademhalingsoefeningen te doen, je gaat ontspannen zitten en haalt heel bewust adem tot onder in je buik, hierdoor zit je minder in je hoofd en voel je je rustiger.



succes!



ps: Demichaelis en Rafaella, ik vind het heel respectloos tegenover Nellie om in haar serieuze topic zo met elkaar te kiften

Ehhh...misschien kan Nellie wel voor zichzelf opkomen. Dat vingertje is verder echt mosterd na de maaltijd. Ik namelijk al even gestopt met "kiften", de laatste vraag dateert inmiddels van zondag en die was niet kifterig, maar een gewone vraag.



Omdat ik weet hoe borderline werkt, is al het zeer goed bedoelde advies dat haar van medicatie afhouden kan, mij een doorn in het oog. Mijn ervaring is net als die van een andere schrijfster hier: geen medicatie= problemen.

Niet alleen voor de patient in kwestie, maar zeker ook voor de naasten. Een stoornis is niet iets wat je zomaar oplost (als dat al kan). Daar heb je een specialist voor nodig.



Maar goed: de bijwerkingen van de medicatie die zij had helpen inderdaad ook niet erg. Ik zou dus nogmaals zeggen: niet stoppen, verder zoeken. en niet 9 maanden aanmodderen met iets dat je van de regen in drup helpt. De verschijnselen die ze omschrijft staan in de bijsluiter. Niet opgeven: verder zoeken.

DeMichaelis schreef op 19 december 2007 @ 15:51:

Ehhh...misschien kan Nellie wel voor zichzelf opkomen. Dat vingertje is verder echt mosterd na de maaltijd. Ik namelijk al even gestopt met "kiften", de laatste vraag dateert inmiddels van zondag en die was niet kifterig, maar een gewone vraag.



Omdat ik weet hoe borderline werkt, is al het zeer goed bedoelde advies dat haar van medicatie afhouden kan, mij een doorn in het oog. Mijn ervaring is net als die van een andere schrijfster hier: geen medicatie= problemen.

Niet alleen voor de patient in kwestie, maar zeker ook voor de naasten. Een stoornis is niet iets wat je zomaar oplost (als dat al kan). Daar heb je een specialist voor nodig.



Maar goed: de bijwerkingen van de medicatie die zij had helpen inderdaad ook niet erg. Ik zou dus nogmaals zeggen: niet stoppen, verder zoeken. en niet 9 maanden aanmodderen met iets dat je van de regen in drup helpt. De verschijnselen die ze omschrijft staan in de bijsluiter. Niet opgeven: verder zoeken.

Het blijft een groot risico, voordat je het weet ben je jaren bezig met gebruiken, verhogen, afbouwen, switchen en combineren...

Ik ken genoeg voorbeelden van chronische gebruikers.



Maar goed, dat wist je natuurlijk al Nellie3.



Geestelijke problemen hebben een oorzaak die gevonden moet worden en die kun je nu éénmaal niet wegnemen met AD's.



En DM, je geeft weer geen antwoord op TO's vraag.

Dat je graag medicatie wilt promoten dat weten we nu wel.

Aangezien borderline niet te genezen is, is chronisch gebruik noodzaak. Hoewel sommigen na 1-2 jaar prozac dit kunnen stoppen zonder dat de verschijnselen terugkeren....Maar in de regel: medicatie die werkt kun je bij een stoornis niet stoppen. Lees nogmaals het verhaal hier van een andere zorggever: stoppen betekent heel vaak terug naar af.



Antwoord heb ik al gegeven trouwens.

Borderline is eigenlijk helemaal geen echte ziekte.

Het is een verzameling van enkele menselijke gedragingen die een groepje psychiaters "een psychiatrische stoornis" heeft genoemd.

Feit is echter dat dat zelfde groepje psychiaters ALLE mogelijke menselijke gedragingen heeft verzameld in een boek, de DSMIV.



Of je jezelf dus ziek vind(Borderliner) heeft er dus alles mee te maken of je er in gelooft of niet.

Sommige mensen vinden het echter fijn dat het beestje een naam heeft, en dat hun gedrag gedefinieerd kan worden door deze ondernemers....



Psychiaters hebben er natuurlijk wel heel veel economisch belang bij om iemand een Borderliner te noemen. De criteria houden ze daarom maar zo vaag en ruim mogelijk. Als je 5 van de 9 punten scoort dan heb je het al!



Een echte ziekte zoals Diabetes heb je wel of je hebt het niet.

Dat is een wereld van verschil.

Bij "psychiatrische ziektes" mag je dus min of meer zelf kiezen of je er één(of meerdere) gaat krijgen.

IEDEREEN die voor de gein naar een psychiater gaat en jokt dat het niet zo lekker gaat de laatste tijd krijgt minimaal één stoornis!

Er zijn er 374 verzonnen dus er staat er altijd wel ééntje tussen!



De psychiatrie word daarom door de wetenschap ook wel een pseudo-wetenschap genoemd.

astrada01 schreef op 19 december 2007 @ 21:17:

Borderline is eigenlijk helemaal geen echte ziekte.

Het is een verzameling van enkele menselijke gedragingen die een groepje psychiaters "een psychiatrische stoornis" heeft genoemd.

Feit is echter dat dat zelfde groepje psychiaters ALLE mogelijke menselijke gedragingen heeft verzameld in een boek, de DSMIV.

Een groepje psychiaters...hmm, toch wel een groepje doorgewinterde psyhiaters toch? Lijkt mij dat niet een groepje net afgestudeerden even iets bedenkt, boekje publiceerd en dat direct wereldwijd aangenomen wordt. En de gedragingen zijn niet zomaar gedragingen, maar voornamelijk gedragingen die afwijkend en veelal heftiger en storender voor patiënt/cliënt en omgeving zijn.



Of je jezelf dus ziek vind(Borderliner) heeft er dus alles mee te maken of je er in gelooft of niet.

Sommige mensen vinden het echter fijn dat het beestje een naam heeft, en dat hun gedrag gedefinieerd kan worden door deze ondernemers....

Het gaat er niet om of je jezelf ziek vindt, het gaat er om dat je last ondervind van je gedrag, je angsten, je emoties. En als die dusdanig hinderlijk zijn voor je functioneren zou daar weleens de diagnose Borderline bij kunnen passen. Het is pas fijn als het beestje een naam heeft als je er ook iets mee kunt doen. Dit is DE hoofdreden om een diagnose te laten stellen. Geloven in behandeling is dan weer wel belangrijjk, maar dat is nu juist voor mensen met Borderline heel moeilijk. Ik zou psychiaters niet direct omschrijven als ondernemers, maar dat zal wel persoonlijk zijn.

Psychiaters hebben er natuurlijk wel heel veel economisch belang bij om iemand een Borderliner te noemen. De criteria houden ze daarom maar zo vaag en ruim mogelijk. Als je 5 van de 9 punten scoort dan heb je het al!

Als het belang zo groot is waarom gooien ze dan niet alle andere diagnoses in de vuilnisbak? De criteria zijn op zich niet vaag, de raakvlakken van de verschillende stoornissen zijn nu eenmaal vrij groot aangezien het allemaal op psychisch terrein ligt. Het verschil zit hem in de heftigheid van de criteria en de bijkomende factoren.

Een echte ziekte zoals Diabetes heb je wel of je hebt het niet.

Dat is een wereld van verschil.

Nee, dat zie je verkeerd. Er is op psychisch vlak nog meer onderzoek nodig om precies de werking van de stofjes in het lichaam en voornamelijk de hersenen werken op de verschillende processen. Het verschil met Diabetes is dat daar al veel langer onderzoek naar gedaan is, het als lichamelijke aandoening bekend staat en de psyche nog altijd het ondergeschoven kindje van de wetenschap is.

Bij "psychiatrische ziektes" mag je dus min of meer zelf kiezen of je er één(of meerdere) gaat krijgen.

IEDEREEN die voor de gein naar een psychiater gaat en jokt dat het niet zo lekker gaat de laatste tijd krijgt minimaal één stoornis!

Er zijn er 374 verzonnen dus er staat er altijd wel ééntje tussen!

Niemand gaat voor de gein naar de psychiater en een diagnose kies je niet, je krijgt die niet kado. Al is het alleen al vanwege mensen in onze maatschappij die er zo ontzettend neerbuigend over denken zoals jij het hier neerzet.

Verzonnen stoornissen...tuurlijk.De psychiatrie word daarom door de wetenschap ook wel een pseudo-wetenschap genoemd.

Als je er zo tegenaan kijkt vraag ik me af waarom je orthomoluculaire geneeskunde in je eigen topic wél al wetenschappelijk bestempeld. In ieder geval wetenschappelijker dan de psychiatrie. Maar laat ik maar niet teveel over jouw eigen topic uitwijden voor het er hier straks net aan toe gaat en daar heeft TO al helemaal niets aan.

nellie3 schreef op 29 december 2007 @ 21:28:

ASTRADA 01: ik vind het van weinig respect getuigen om af te geven op een stoornis die door mij als zodanig hinderlijk wordt ervaren dat ik er hulp voor zoek. Mijn topic is zuiver (en SERIEUS) bedoeld als aanvulling op psychotherapie. Aan jouw mening over bestaande of niet-bestaande stoornissen en jouw ongezouten kritiek op de zgn. 'pseudowetenschap' heb ik niets, maar dan ook totaal niets. Ik stel voor dat je je respectloze gedrag gaat vertonen op een ander topic dan het mijne.

Hoi Nellie, die Astrada probeert altijd met haar belachelijke mening ieder topic te verzieken als het over psychische ziekten gaat. Niets van aantrekken.

Ik wens je veel sterkte. (helaas heb ik zelf geen goede tips voor je)

Nellie, heb je mensen om je heen die een beetje in de gaten kunnen houden hoe het met je gaat en laat je je daar ook een beetje door bijsturen als dat nodig is?

De persoon over wie ik hier al schreef laat zich niet bijsturen, tenminste niet voor het weer compleet fout gaat. Nu er steeds minder medicatie gebruikt wordt denkt die persoon dat het alleen maar beter gaat. Want dat was de drive om te gaan stoppen en daarom wordt er alleen gefocust op het goed voelen. Jammer genoeg beseft die persoon niet dat er achter elkaar schepen achter zich verbrand worden die heel belangrijk voor die persoon waren en waar je de donder op kunt zeggen dat dit zich ontzettend gaat wreken.

Mensen en bezigheden die dierbaar waren/zijn worden aan de kant geschoven, om dat ene te bereiken dat GOED schijnt te heten.

Het gevoel is nu goed, de focus ligt op heel andere en vooral nieuwe dingen....die helaas niet haalbaar zullen zijn. Maar dit wordt hardgrondig ontkend en daarom wordt er nog harder aan getrokken om het te bereiken. Ik kan er helaas alleen naast staan en kijken waar ik de schade zoveel mogelijk kan beperken. Wachten is op het moment dat die persoon zelf gaat zien dat het niet lukt en dan......ja, daar ben ik dus inmiddels doodsbenauwd voor....dan volgt ongetwijfeld de klap van ontzettend verdriet dat het niet haalbaar is en dat er zoveel mensen aan de kant geschoven zijn. Ook dan zal ik proberen er te zijn, te troosten en helpen om contacten te herstellen. En vooral niet te zeggen dat ik het allemaal toch van te voren gezegd had.



Ik begrijp dat jij ook graag zelf aan de slag wilt. En hoop alleen maar dat je begeleiding genoeg hebt en je niet volledig gaat focussen zodat je niet meer bereikbaar bent voor anderen/dierbaren. Ik gun het je van harte, dat zeker. Het is doffe ellende als Borderline je leven beperkt. En ik begrijp heel goed dat je het anders wilt. Succes!

nellie3 schreef op 29 december 2007 @ 21:28:

ASTRADA 01: ik vind het van weinig respect getuigen om af te geven op een stoornis die door mij als zodanig hinderlijk wordt ervaren dat ik er hulp voor zoek. Mijn topic is zuiver (en SERIEUS) bedoeld als aanvulling op psychotherapie. Aan jouw mening over bestaande of niet-bestaande stoornissen en jouw ongezouten kritiek op de zgn. 'pseudowetenschap' heb ik niets, maar dan ook totaal niets. Ik stel voor dat je je respectloze gedrag gaat vertonen op een ander topic dan het mijne.



Het topic is gestart om er iets mee te doen, om iets te hebben aan nuttig advies van anderen. Niet om kritiek te ontvangen en mezelf te horen bestempelen als 'stoornissen inbeeldend', want ik kan je verzekeren dat niemand vraagt om iets dergelijks en de omgeving van diegene al helemaal niet!

Nellie3,

vanzelfsprekend heb ik respect voor je geestelijk lijden.

Dat heb ik voor een ieder met geestelijke problemen.



Nu is het wel zo dat je verschillende commentaren kunt verwachten op een openbaar forum.

DM wilde dat je vooral flink ging gebruiken, Astrada vond de psychiatrie en haar medicatie maar niks en zo waren er nog een paar antwoorden en meningen.

Dat je "DM's gepush" blijkbaar niet erg vond maar "Astrada's aversie" daarentegen wel, daar kan ik verder niets aan doen.

Niet iedereen kan de antwoorden geven die je graag zou willen vernemen, zeker niet als je je vraag in het algemeen aan iedereen stelt.

Ik weet van te voren namelijk niet dat ik NIET op een bepaalde manier mag reageren...





Astrid

Astrada, is het misschien in je opgekomen dat Ellie iets verder kan kijken en denken en daarom van mening is dat ze van jouw gehak een beetje moe wordt?

Ik lees in haar aan jouw gerichte posting duidelijk dat ze niet zit te wachten op iemand die Borderline niet als ziekte ziet en verder op gaat in de strijd tegen wat jij als pseudowetenschap afschildert. Wat Ellie wil zijn ervaringsverhalen en hulp bij het zoeken naar een manier waarop zij zich beter voelt en makkelijker kan functioneren. Zeggen dat Borderline geen ziekte is heeft met beiden weinig te maken, niet?

Beetje gaan zitten jammeren dat de postings van een ander ( waar je notabene op in zit te hakken) gewilder zijn dan jouwe komt niet bepaald volwassen over, evenals het verwijzen naar de openbaarheid van dit forum.



@Ellie, sorry dat ik even weerwoord geef en voor mijn beurt praat. Dat kun je ook prima zelf. Maar de ergernis liep even op aan de kant van de pc.

Astrada, even serieus: wat vind jij een goed alternatief voor de psychiatrie? Je erkent geestelijk lijden. Of je stoornissen erkent of niet, of een andere definitie eraan geeft, dat maakt niet uit. Ik ben oprecht benieuwd naar je antwoord. Enne, je hoeft geen onderzoekjes te plaatsen of anti-psychiatrielinks, maar gewoon jouw idee, al dan niet gestaafd op wetenschappelijk onderzoek

Digitalis schreef op 30 december 2007 @ 21:42:

Astrada, even serieus: wat vind jij een goed alternatief voor de psychiatrie? Je erkent geestelijk lijden. Of je stoornissen erkent of niet, of een andere definitie eraan geeft, dat maakt niet uit. Ik ben oprecht benieuwd naar je antwoord. Enne, je hoeft geen onderzoekjes te plaatsen of anti-psychiatrielinks, maar gewoon jouw idee, al dan niet gestaafd op wetenschappelijk onderzoek

Hallo Digitalis,

In een verleden heb ik ook wel eens de diagnose Borderline gekregen, net als een aantal andere stoornissen.

Zeg maar elke psychiater zijn eigen interpretatie(stoornis) en voorkeur(medicijn), niet dat ik ooit structureel psychotrope medicijnen heb geslikt hoor...

Heb wel eens wat geprobeerd en ook wel eens niet-psychiatrische maar wel-bewustzijnsveranderende medicijnen voor een langere tijd gebruikt waar ik van moest afkicken.



Mijn manier hoe ik hier vanaf ben gekomen?

Allemaal behoorlijk cliché denk ik...



Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat de wereld om mij heen draaide terwijl andersom me toch eigenlijk een beter idee leek.

In meer dan twintig jaar tijd was ik toch wel ernstig egocentrisch(niet egoïstisch) bezig geweest/zo gemaakt, had ondertussen genoeg gekost aan geld en energie van de buitenwereld.

Ik besefte mij dat er al die tijd meer vragers(ikzelf) dan gevers waren geweest, dat de verhoudingen scheef waren getrokken in deze maatschappij.

De maatschappij werd naar mijn mening vooral zo scheef getrokken door de psychiatrie die het liefst zo ongeveer iedereen diep zou willen laten graven in zichzelf om zoveel mogelijk (irreële)rotzooi naar boven te halen.

Wederom de omgekeerde wereld van vroeger toen een eigen verantwoordelijk en "gewoon niet zo zeuren" nog meetelde...

Een figuurlijke "schop onder je kont" die tot de jaren tachtig toch nog best wel werd uitgedeeld zag ik meer heil in dan het tegenwoordige diagnosticeren van miljoenen.

Een kind krijgt geen schop onder zijn kont meer maar een ADHD-diagnose! Daar gaan zijn eigen verantwoordelijkheden!



Ook zag ik in dat toch niemand mij kon helpen met mijn praktische problematiek enkel door te begrijpen, het initiatief moet toch vanuit jezelf komen.

JIJ moet het uiteindelijk zelf doen, dat zullen allen zich realiseren die jarenlang in het psychiatrisch circuit lopen...

Wil je iets fundamenteels veranderen in je leven dan ben JIJ diegene die deze eerste en verdere stap(pen) zal moet(en) zetten.

Hoewel het krijgen van begrip door een ervaringsdeskundige toch wel heel fijn is.



Het fijne gevoel dat je overvalt als je vrijwillig iets doet voor een ander is toch net iets fijner dan het fijne gevoel dat je krijgt als je een ander iets laat doen voor jou kwam ik achter.

Het mooiste zou natuurlijk zijn dat de verhoudingen gelijk zouden zijn, geven en nemen.

De één vertelt, de ander luistert en andersom.

En alles op vrijwillige basis, niet bedrijfsmatig.



Het was in het begin een goede afleiding voor mij om voor bejaarden, dieren en verstandelijk gehandicapten te zorgen.

Later zette ik sommige ellende die ik zag om in iets positiefs.

Een terminale bejaarde of een zware lichamelijk gehandicapte had vaak een positievere instelling dan ik en dat zette me aan het denken.

Door voor deze mensen mede te zorgen bouwde ik een gevoel van eigenwaarde op, ging ik mijn gezonde lichaam respecteren(niet mooi maar wel gezond en onafhankelijk van middelen) en leerde ik alles te vergelijken met slechter.

Als ik me slecht voelde wist ik ondertussen uit eigen ervaring dat er mensen bestonden die het nog veel slechter hadden dan ik maar toch een ideaal en zelfs een toekomstperspectief hadden.

Daar leerde ik dan bijzonder veel van.



Heb zo mezelf gedwongen om bezig te blijven met het hebben van een doel in het leven, zonder doel ben je geestelijk dood.

Een doel kan van alles zijn,

het verzorgen van een ouder, nichtje of een asielzoeker.

Het verminderen van het dierenleed om ons heen, eenzame mensen gezelschap houden of lekker zwemmen.

Lid worden van een sportvereniging, bibliotheek of weer eens langsgaan bij de vrijwillige vacaturebank(enkele zeer dankbare baantjes vanaf een paar uur per week, past prima naast de vaste baan)



De tijd die je hebt in een redelijke conditie is maar zo kort, nu kunnen we nog genieten van onze vrijheid wil ik soms wel roepen!

Het leven is zo voorbij, straks zijn we in onze sterkste jaren alleen maar aan het piekeren geweest, dat kan toch niet?

Vanaf je zestigste is het meestal aftellen met onvermijdelijke lichamelijke kwaaltjes.

En toch zijn veel 60+ers vaak nog optimistischer dan de jeugdigen, nou mijn waardering hoor.

Maar ik wil nu genieten(30+) en dan ook, en dat kan allemaal in dit rijke leven in Nederland.



Tijdelijk meer gevers dan vragers om me heen hielp ook als ik een beetje met mezelf in de knoop zat.

Gevers vragen toch minder tot helemaal geen energie, ze geven het juist vaak.

Vragers nemen dit weer af, je moet genoeg voorraad hebben om er mee om te kunnen gaan.



Verder weet ik het niet echt, het ging allemaal gewoon een beetje vanzelf.

Zo van "nou is het wel genoeg geweest", dat geouwehoer met mezelf ook altijd...

Ik wilde gewoon onafhankelijk zijn van mijn lichaam en geest.

Vrijheid, onafhankelijkheid, een eigenwaarde, verantwoordelijkheid voor mezelf en een ander, en een levensdoel beleven.



note:

Met mijn vrienden en kennissen heb ik het zelden maar meestal nooit over de psychiatrie (gehad).

Oprecht fijn dat dit alles voor jou gewerkt heeft Astrid, maar kun je je ook inleven met al die mensen die tot op het bot hebben geknokt (met alle inspanningen en goeie bedoelingen), maar dit niet hebben bereikt?

Bij wie dit alles tot louter teleurstellingen heeft geleid?

Bij wie ook geestelijk inzicht + supergezond eten + voedingssuplementen + sporten niet tot resultaat hebben geleid?

En voor wie het leven 'gewoon' kut blijft?....of erger?



Of stellen die zich aan?

Nou Astrid,



Ik kan niet zeggen dat het me erg verbaast. Zwart wit denken, zeer achterdochtig, je kunt je slecht verplaatsen in een ander (even aandacht voor mensen die een stoornis hebben en dan snel door met je waarheid)....je botst met alles en iedereen op het net (niet alleen hier) en de redenen voor die botsingen zit voornamelijk in jou. Een botsing is geen discussie maar dat mensen je dus compleet beu zijn. Ik denk dat jij dat voor lief neemt, wat je goed recht is.



Niemand kan zeggen dat je ook borderline hebt, zoals ik een psychologe in op een forum zag naar aanleiding van een gelijksoortige disucssie die je hier hebt gevoed over de psychologie. Dat deed ze uit irritatie, maar opvallend: zonder te weten dat je die diagnose ook echt had.



Als jij tevreden bent met hoe het gaat, dan zie ik ook geen enkele reden om je te laten behandelen als die diagnose gesteld is. Als je omgeving (familie en vriend/man) eronder zou leiden, dan is dat misschien al een ander verhaal overigens.



Dit hele relaas over psychologie, die je op meerdere fora plaatst, heeft denk ik je diagnose als basis (voor een belangrijk deel). Omdat je nauwelijks grijswaarden lijkt te kennen, dat heb ik al eerder geschreven, is een frontale botsing vaak het resultaat. Ik weet niet of je dit is opgevallen...

Astrid wat je verder ook schrijft, ik vind het in ieder geval erg leuk van je dat je nu ook een persoonlijk stuk hebt geschreven. In dit stuk kom je naar voren als een veel sympathieker mens, erg goed van je dat je het zo zelf opgelost hebt en ook nog eens anderen hebt geholpen.



Dit herken ik wel dat jij ook dacht: en nu is het genoeg geweest met dat navelstaren... Je zegeningen tellen, optimistischer denken en doen. Inderdaad zo zonde anders van de tijd die we gekregen hebben.



Ik kom er alleen niet op eigen kracht uit helaas ondanks keihard knokken maar heb geweldige mensen om me heen (zowel familie en vrienden als professionals) die me erbij helpen. En ik kom ook steeds verder. Jammer dat je eigen ervaringen met de hulpverlening niet zo goed zijn als de mijne. Ik snap nu beter waar je vandaan komt en wat je probeert te zeggen, je wil waarschijnlijk gewoon anderen helpen, het is alleen zo dat andere mensen nu eenmaal hun eigen weg moeten volgen en wel veel kunnen hebben aan dingen die jij maar niks vindt. Ieder mens is uniek.



Misschien komt je boodschap beter aan als je vaker je persoonlijke verhaal en je eigen ideeen en ervaringen laat zien, want het is wel inspirerend.

Misschien kunnen jullie verder gaan op Astrada/Astrid in haar eigen topic, dit topic is van Nellie.

DeMichaelis schreef op 31 december 2007 @ 09:58:

Nou Astrid,



Ik kan niet zeggen dat het me erg verbaast. Zwart wit denken, zeer achterdochtig, je kunt je slecht verplaatsen in een ander (even aandacht voor mensen die een stoornis hebben en dan snel door met je waarheid)....je botst met alles en iedereen op het net (niet alleen hier) en de redenen voor die botsingen zit voornamelijk in jou. Een botsing is geen discussie maar dat mensen je dus compleet beu zijn. Ik denk dat jij dat voor lief neemt, wat je goed recht is.



Niemand kan zeggen dat je ook borderline hebt, zoals ik een psychologe in op een forum zag naar aanleiding van een gelijksoortige disucssie die je hier hebt gevoed over de psychologie. Dat deed ze uit irritatie, maar opvallend: zonder te weten dat je die diagnose ook echt had.



Als jij tevreden bent met hoe het gaat, dan zie ik ook geen enkele reden om je te laten behandelen als die diagnose gesteld is. Als je omgeving (familie en vriend/man) eronder zou leiden, dan is dat misschien al een ander verhaal overigens.



Dit hele relaas over psychologie, die je op meerdere fora plaatst, heeft denk ik je diagnose als basis (voor een belangrijk deel). Omdat je nauwelijks grijswaarden lijkt te kennen, dat heb ik al eerder geschreven, is een frontale botsing vaak het resultaat. Ik weet niet of je dit is opgevallen...

Had al rekening gehouden met een trieste reactie van DM.

Maar dit commentaar is nog zieliger en nietszeggender dan ik had verwacht.

Tegelijkertijd is het alleszeggend, DM wil gewoon zijn tegenpolen ernstig sigmatiseren op dit forum en zodoende de inhoud van hun teksten een gekleurd randje geven.

De dialoog aangaan op een eerlijke manier is hem vreemd, mocht de kans zich voordoen dan zullen ook Houvanjezelf en Rafaëlla van deze discussie weggediagnosticeerd worden!

Wees op jullie hoede!



Note:

ook de diagnoses Autisme, Anti-sociale gedragsstoornis en nog een aantal anderen zijn gevallen.

Lekker concreet allemaal.

Natuurlijk was het allemaal onzin, ik was vroeger een kind die zijn eigen lesuren wilde invullen en kritiek had op het beleid(soms).

Op een "volwassen" manier de discussie proberen aan te gaan werd je destijds niet in dank af genomen, dan volgden er maatregelen.

En nu nog steeds, zie DM's laffe reactie.

Je hebt je wat mij betreft volledig laten kennen DM door je mislukte poging de "oppositie" te kleuren....



ps. voor dat je mij verder wilt gaan diagnosticeren(om zo de inhoudelijke discussie niet aan te hoeven gaan) bedenk even het volgende:

Besef je eigenlijk wel dat JIJZELF een typische Borderliner bent in de psychiatrische branche die je zo overduidelijk vertegenwoordigd?

Zo zwart-wit als je denkt, zo ongenuanceerd.

Zo strategisch, genuanceerd en grijs zijn je collega's vaak.

Zij beseffen wanneer een oude theorie is gevallen, wanneer en op welke manier een volgende hypothese de wereld in geholpen moet worden om de begroting rond te krijgen voor de volgende 10 jaar.

Realiseer je je eigenlijk wel dat lang niet iedereen in jouw branche blij is met je houding?

De afgelopen jaren werden er zeer tactisch diverse zondebokken(psychiaters) voor de camera gezet die hun eigen middelen(AD's, het leek erop dat dit middel van zijn voetstuk zou vallen..) moesten afkraken en tegelijkertijd ECT moesten promoten als het nieuwe veilige product.

De oppositie en klandizie moeten tevreden gehouden met positieve EN negatieve berichtgevingen, dan schijn je niet helemaal te begrijpen DM.

Een beetje bedrijf heeft zijn eigen oppositie in beheer(zoals Ypsilon en bijna ALLE andere...) en daar moet men net éénmaal net doen of men af en toe kritiek heeft op een fabrikant of zo.



Tip:

pas dus maar op voor een diagnose uit eigen hoek!

Dank voor jullie reacties Reinazura en Esthrall.

Goed om te lezen dat je steeds iets verder komt Esthrall.



Het is voor mij achteraf makkelijk(er) praten dat begrijp ik heel goed.

Nellie3 zou heel goed kunnen denken "wat heb ik daar nu aan?" of "dat heb ik allemaal al geprobeerd en het werkt toch niet."

(misschien denk ze ook wel iets totaal anders dat weet ik natuurlijk niet...)

Dan word het op dit moment wat moeilijker denk ik.

Blijven hopen maar dat het kwartje valt op een dag, dat je er achter komt dat je niet je leven lang meer achter de feiten aan wilt blijven lopen, je word er zo moedeloos van lijkt me, het kost zo ontzettend veel energie weet ik...

Er komt altijd een dag dat het emotioneel weer iets beter zal gaan als je gaat rekenen vanaf het slechtste punt waar je ooit stond.

De menselijke en meer persoonlijke toon van je laatste postings is een stuk prettiger te lezen Astrid, maar dit terzijde.



Toch kan ik me niet vinden in je laatste bericht. Het klinkt naar: afwachten en hopen dat het op een goeie dag beter zal gaan.

Mijn idee is dat dealen met een stoornis of andere problematiek die je belemmert in je functioneren toch vooral een zaak is van hard werken en blijven proberen om een oplossing te vinden.

Hetzij in een andere levensstijl, hetzij in therapie en/of medicatie.

Dat is juist geen aanpak 'van achter de feiten aanlopen', maar pro-actief handelen en gebruik maken van de middelen en methoden die je ter beschikking staan. En wat voor de een werkt, werkt voor een ander misschien niet, dus het blijft een beetje experimenteren en zoeken naar wat bij je past en waar je baat bij hebt.



En trouwens, nietsdoen, afwachten en doorbuffelen kost ook òntzettend veel energie hoor!

Afwachten is dan misschien niet het juiste woord.



De zaken even laten bezinken, de boel terug evalueren en kijken wat de verdere opties nog zijn?

Mochten er bijna geen nieuwe opties meer over zijn, dan misschien een eerdere nogmaals proberen maar nu met een nieuwe dosis energie en een andere instelling?



(Professionele) praktijkondersteuners die zouden kunnen helpen, daar sta ik zeker niet afwijzend tegenover als ze zich maar uitsluitend daar mee bezig houden.

Ze zijn er echt in alle soorten en maten, ze helpen met huisvesting, administratie, levensvragen, voeding, financiën enz enz.

Dus niet zo maar laten graven in de geest van de cliënt en vervolgens niet weten wat ze met de (via regressie) verkregen informatie aanmoeten en geen onderscheid kunnen maken in wat relevant is en wat niet...



Het blijft allemaal erg moeilijk dat geloof ik zeker.

Een gevoel dat je niets opbouwends of positiefs tot je kunt nemen, altans dat je dit in de praktijk zou kunnen gebruiken is mij niet vreemd.



Tja, blijven zoeken(niet blind zoeken) en hopen dan maar.

Relativeren en maar weer eens opnieuw proberen, er moet een manier zijn die wel werkt.

Ik kende vroeger een vriendengroepje van drie(psychiatrische cliënten) die wel eens gezamelijk naar de kerk gingen ook al waren ze absoluut niet religieus.

Daar was dan tenminste een rustige en ontspannen sfeer.

Zelf spring ik op de fiets om me te ontspannen, huur een paar dvd's of ga een spelletje doen op de spelcomputer.

In mijn moeilijke tijd was ik er van overtuigd dat het ooit wel weer beter moest gaan, het kon niet anders, statistisch gezien in mijn levensloop.

Ook al dacht ik honderd keer slecht(letterlijk), de ene keer dat ik aan een betere toekomstige periode dacht was toch stukken waardevoller.

Het moest wel.



Erg fijn is het ook om geluk en motivatie over te dragen aan anderen in je omgeving.

Jij stimuleert dan anderen die het leuk vinden om jou zo te zien, je doet elkaar een plezier.



Verder blijft het uitermate ingewikkeld om vanaf een forum een gouden alternatieve tip te geven aan Nellie3 en Esthrall.

Het begint en eindigt allemaal bij jezelf, maar er is wel een scala aan hulpinstanties, vrienden en/of familie aanwezig die je kunnen begeleiden.

Zoek ze wel zorgvuldig uit en stel je grenzen zou ik zeggen.



misschien staat er nog een tip op:

http://antipsychiatrie-alternatievezorg.startpagina.nl/

??

astrada01 schreef op 31 december 2007 @ 19:41:

Verder blijft het uitermate ingewikkeld om vanaf een forum een gouden alternatieve tip te geven aan Nellie3 en Esthrall.

Het begint en eindigt allemaal bij jezelf, maar er is wel een scala aan hulpinstanties, vrienden en/of familie aanwezig die je kunnen begeleiden.

Zoek ze wel zorgvuldig uit en stel je grenzen zou ik zeggen.

En hiermee kan ik het alleen maar eens zijn.

Op een forum kun je hooguit suggesties aandragen en/of vertellen van je eigen ervaringen en wat wel of niet geholpen heeft.

Dàt kan,, op zich, al heel waardevol zijn, zeker als je al lang zoekende bent en soms niet meer weet welke opties er nog meer zijn. Maar dan nog: het blijven persoonlijke ervaringen die werken voor ieder individu weer anders.

Zorgvuldig zijn in de keuze van hulp, begeleidigers en evt. medicatie is altijd van belang. Zelf de regie houden over je voortgang en ontwikkeling en je niet blindelings overgeven aan wat anderen denken dat goed voor je is. Maar aan de andere kant ook durven vertrouwen op de deskundigheid van de professionals. Met die balans kom je, volgens mij, een heel eind.