Altijd het gevoel hebben buiten de groep te vallen

Hoe je van dit gevoel afkomt is door je niet zo onzeker op te stellen.
Mensen waarderen je, houden van je en voelen zich prettig bij jou.. Ga niet aan jezelf twijfelen om je rot te voelen je mag er zijn en dat weet je heel goed.

Herkenbaar deels al geloof ik dat het ook aan de omgeving kan liggen ik ben net weg bij een bedrijf waar ik buiten gesloten werd door een kliek, ik studeer hiernaast en lag erg goed in de groep van de klas en nu bij mijn nieuwe baan ook.

Esri38 schreef: ↑

03-10-2021 18:45

Ik had afgelopen week nog een pijnlijke situatie. Ik stond voor school mijn dochter op te wachten en had een leuk 1 op 1 gesprek met een andere moeder. Er kwam nog een moeder bij staan en zij begon zich in het gesprek te mengen. Ze keek mij niet 1 keer aan maar praatte volledig tegen de moeder waarmee ik het leuke (dacht ik) gesprek had. Nu waren ze samen geanimeerd aan het kletsen en ik stond er maar een beetje bij. Ik ben weggelopen. Maar vond het zó pijnlijk. Ik moest echt mijn tranen bedwingen.
Een ander zou mss zijn of haar schouders ophalen hierover en het alleen stom vinden. Of er iets van zeggen. Bij mij triggerde het het buitengesloten gevoel dat ik als tiener ook vaak had. Het ik ben niet erg interessant gevoel.

Dit heb ik ook exact zo gehad. Betreffende moeder draaide zelfs haar rug naar me toe. Ik vond dat ook heel pijnlijk, vooral omdat de moeder waar ik in eerste instantie mee stond te kletsen ook niets deed om me erbij te betrekken.

Ach Esri en Nessemeisje, wat pijnlijk. Ik heb het ook eens gehad, zo onbeschoft. Tijdens mijn cognetieve therapie zei ik eens tegen mjn therapeut dat iets me steeds overkwam, en toen vroeg hij me of ik het me dan liét gebeuren. En dat is wel iets om over na te denken. Wat die anderen doen dat heb je niet in de hand, maar je kunt wel zelf een keuze maken hoe je met de situatie omgaat. Je loopt nu stilletjes weg met tranen in de ogen. Je had ook kunnen blijven staan en met een glimlach iets kunnen zeggen als: Nou mensen, ik ga er weer eens vandoor, drukke dag nog!

Ik weet dat het een hele lastige situatie is, maar probeer het ook te zien als leermoment. Wat had je anders kunnen doen?

En waarschijnlijk denk je naderhand: Zie je wel! Ik ben niet interessant, wat ik zeg doet er niet toe, niemand vind me leuk.

Maar zou het iets anders kunnen zijn? Misschien was de bijkomende moeder onzeker en durfde ze je niet aan te kijken omdat ze je niet kent en niet weet wat ze tegen je moet zeggen?

Misschien was moeder jaloers omdat ze zag dat jullie zo leuk aan het kletsen waren?

Misschien had moeder er gewoon helemaal geen erg in dat ze jou passeerde?

LeslieKnope schreef: ↑

02-10-2021 19:59

...
Het boek "how to make friends and influence people" is een beetje ouderwets en Amerikaans, maar super leerzaam als je wil leren om wat socialer en meer likeable te worden.

Ja ken ik ook, goed boek, van Dale Carnegie. Echt oer oud, uit 1937! Maar de kennis is nog steeds actueel en van waarde.
Nadeel is dat het wel wat langdradig is geschreven, maar goed dat is de tijdsgeest, daar moet je dan maar doorheen lezen.
(Wie een digitaal exemplaar wil, Engelstalig natuurlijk, moet me maar een PB sturen).

Herkenbaar. In mijn puberteit veel gepest geweest. Op de middelbare school en het MBO. Ik was anders. Qua uiterlijk, karakter, interesses. Met mijn vriendinnen van de basisschool had ik tot mijn 16e leuk contact. Een klein vertrouwd groepje. Tot een paar andere meiden zich daarbij voegden. Die wel goed klikten met mijn vriendinnen, maar van mij weinig moesten weten. In real lifde en op de chat. Ik werd vaak genegeerd of kreeg zeer korte antwoorden van hen als ik iets vroeg. Mijn vriendinnen gingen ook steeds vaker zo doen. Contact moest vooral van mijn kant komen. Waarschijnlijk viel ik buiten de groep omdat ik als enige niet met jongens en uitgaan bezig was. Ze hadden het over bijna niks anders meer. Vanaf toen ben ik meer een einzelgänger geworden. Er kwamen weinig nieuwe vriendschappen voor in de plaats. En als ze wel ontstaan verwatert het vaak weer of we groeien uit elkaar.

Nog steeds ben ik vaak niet op mijn gemak in groepen. Op het werk heb ik wel een paar leuke contacten, die ik overigens niet echt vrienden noem. Maar daar ligt de nadruk niet echt op het sociaal contact. Je bent aan het werk en als er bij gekletst wordt is het oké. Zo niet of weinig, ook goed. Maar op feestjes en clubjes ervaar ik dat toch anders. Daar moet je socializen.
Het komt ook regelmatig voor dat ik niet de kans krijg om mijn zegje te doen. Als ik ergens een aanvulling op wil geven en word afgekapt door een ander, die over iets totaal anders begint. Soms ben ik nog maar bij de 2e zin. Dat geeft mij ook het gevoel dat ik niet interessant ben.

Ik ben juist wel heel goed in grote groepen zet mij neer op een groot feest waar ik niemand ken en ik heb het prima naar mijn zin.
Ik stel me gewoon open groet iedereen vrolijk gedag en begin een praatje over niets. Wat er gebeurde op het schoolplein is rot, maar ik was niet weg gelopen. Je kunt dan beter blijven staan en tegen die moeder die aankwam lopen zeggen goh we hadden het net over ' weet niet wat' maar gezellig dat je er bij komt staan. En als ze je dan negeren en verder met elkaar gaan praten zeg je: " ik moet weer eens gaan was gezellig fijne dag nog jullie". Gewoon alles luchtig houden en niet op jezelf betrekken.
Natuurlijk heb ik dat ook wel eens dat ik buiten gesloten word laatst nog liep een bekende langs en ik begon te praten en ze liep gewoon door terwijl ik nog aan het praten was, dan denk ik zal wel apart.
Ik snap dat als je een pest verleden hebt of onzeker bent, je denkt ze zitten toch niet op mij te wachten laat maar. Heb zelf ook van die dagen denk ik niemand heeft toch zin in mij, maar dat straal je dan ook uit.
Probeer gewoon voor jezelf er juist tussen te gaan staan en al zeg je niets of alleen ja en nee op wat andere mensen zeggen, je hebt er dan toch even tussen gestaan en kan trots op jezelf zijn. Ik vind juist de mensen die het minst zeggen en een beetje verlegen zijn in een groep vaak leuker dan de schreeuwende die alle aandacht op zich nemen. Maar groepen kunnen idd ook lastig zijn als er jaloezie of gemene mensen in zitten, daar kun je het beste met een bocht omheen. Maar zoals je beschrijft vind je de mensen op het werk wel aardig, dan ga je er gewoon stilletjes tussen staan met een open houding en lach op je gezicht, doe je niets verkeerds en sta je er toch bij. Succes!

verwijderd

Vorige week had ik een uitvaart van een tante van mij.
Opzicht was dit erg indrukwekkend en bijzonder.
Na de uitvaart gingen we nog eten (met een groep van ca 30 personen).
Dit was wel fijn.
Toch merkte ik wel dat ik moeilijk aansluiting kreeg en weinig gesprekken voerde.
Op den duur hing ik er wat bij en ben ik zelfs ook nog even een tijdje buiten gaan staan.
Ergens vond ik het ook wel even lekker (frisse neus halen enz).
En toch had ik achteraf een wat raar gevoel bij het feit dat ik niet echt heb gesproken met mensen.
Het bleef allemaal wat oppervlakkig en vluchtig.
En dat terwijl de meeste anderen wel met elkaar in gesprek waren etc.
Dit is iets wat ik ook vaker wel heb meegemaakt.
Ook op andere bijeenkomsten, groepsactiviteiten etc.
Sta dan vaak op de achtergrond.
Ergens vind ik dit wel wat jammer.
Een tijdje geleden had iemand ook mij laten weten dat ik iemand ben van 'weinig woorden'.
Ergens kan ik dit wel begrijpen.
Voel me hierin vaak toch ook wel erg anders.