Psyche
alle pijlers
Angst/ paniekstoornis deel 2
donderdag 26 januari 2023 om 12:05
Het oude angststoornis topic is vol en daarom gesloten. Omdat ik het fijn vind om hier te schrijven en mijn hart te luchten, hierbij deel 2.
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
zaterdag 18 maart 2023 om 10:38
Hi vrijdagmiddag! Wat leuk dat je er naar vraagt: ik ben er net achter gekomen dat ik de baan heb gekregen! Ben superblij, het is echt de perfecte baan voor mij!
Verder gaat het hier ook wel even moeilijk. Ik heb de afgelopen twee weken ontzettend veel spannende dingen op mn pad gekregen en dan ook echt de één na de ander dus dan bouwt mijn angst zich wel op. Ik ben dan ook voor alles bang. Het is dan echt even heel moeilijk om al mijn mentale gereedschap in te zetten en soms lukt dat ook echt niet.
Maar na een paar uur of soms een paar dagen worstelen komt toch het besef dat mijn angst gewoon een uiting van alle stress is. Ik moet dan mn systeem kalmeren en accepteren dat ik me dan dus een paar dagen angstig ga voelen, maar dat verder met rust te laten. Dus niet nadenken over waarom ik nou angst voel, en hoe ik er vanaf kom, maar mezelf keihard blijven voorhouden: "het is gewoon opgebouwde stress, die moet eruit, en daar kun je niks aan doen". Zo ga ik dit weekend dus maar besteden (en heel veel uitrusten want ik ben ook nog ziek...).
Zou het jou helpen om te bedenken dat de aankomende weken nu eenmaal niet leuk zullen zijn, maar met het vooruitzicht dat je je langzaamaan weer beter gaat voelen door je behandeling?
En inderdaad, probeer niet te ver vooruit te denken (easier said than done
.
Waar ik nu trots op ben (niet per se van vandaag maar wel van de laatste twee weken):
1. Ik heb mijn droombaan bemachtigd
2. Ik heb me door twee enorm stressvolle weken geslagen en ga me erbij neerleggen dat die stress nog even zal doorwerken in mijn lijf.
Wat zijn jouw succesjes?
Verder gaat het hier ook wel even moeilijk. Ik heb de afgelopen twee weken ontzettend veel spannende dingen op mn pad gekregen en dan ook echt de één na de ander dus dan bouwt mijn angst zich wel op. Ik ben dan ook voor alles bang. Het is dan echt even heel moeilijk om al mijn mentale gereedschap in te zetten en soms lukt dat ook echt niet.
Maar na een paar uur of soms een paar dagen worstelen komt toch het besef dat mijn angst gewoon een uiting van alle stress is. Ik moet dan mn systeem kalmeren en accepteren dat ik me dan dus een paar dagen angstig ga voelen, maar dat verder met rust te laten. Dus niet nadenken over waarom ik nou angst voel, en hoe ik er vanaf kom, maar mezelf keihard blijven voorhouden: "het is gewoon opgebouwde stress, die moet eruit, en daar kun je niks aan doen". Zo ga ik dit weekend dus maar besteden (en heel veel uitrusten want ik ben ook nog ziek...).
Zou het jou helpen om te bedenken dat de aankomende weken nu eenmaal niet leuk zullen zijn, maar met het vooruitzicht dat je je langzaamaan weer beter gaat voelen door je behandeling?
En inderdaad, probeer niet te ver vooruit te denken (easier said than done
.Waar ik nu trots op ben (niet per se van vandaag maar wel van de laatste twee weken):
1. Ik heb mijn droombaan bemachtigd
2. Ik heb me door twee enorm stressvolle weken geslagen en ga me erbij neerleggen dat die stress nog even zal doorwerken in mijn lijf.
Wat zijn jouw succesjes?
zondag 2 april 2023 om 17:29
Beetje late reactie, maar gefeliciteerd met je nieuwe baan. Dat betekent een grote verandering toch? (of werk je nu niet in het buitenland). Succes met alle voorbereiding. Kun jij goed omgaan met verandering? (Ik dus echt heel slecht).
De angst na opgebouwde spanning is voor mij zeker herkenbaar. Alleen het accepteren en het er laten zijn, is nog heel lastig. Het lukt me, maar dan 'laat ik het er zijn' maar enkel met als doel, dat t dan weg gaat. En dat gebeurt natuurlijk niet, want ik laat t er niet echt zijn, en dat geeft frustratie. Dus echte acceptatie, is nog een dingetje. Ik begin deze week aan een cursus mindfulness.
Dus ik ben er trots op, dat ik aan zoiets durf te beginnen, want mijn angst is nog steeds flink aanwezig.
Ook trots dat ik net een rondje heb gelopen, de angst en paniek waren erg aanwezig vandaag en naar buiten gaan wilde ik graag, maar ik durfde niet. Uiteindelijk toch gegaan (met man) klein rondje gelopen en daarna in de tuin in de zon gezeten om wat vitamine d op te pikken.
Dus toch maar mooi 2 dingen gedaan die goed voor me zijn!
De angst na opgebouwde spanning is voor mij zeker herkenbaar. Alleen het accepteren en het er laten zijn, is nog heel lastig. Het lukt me, maar dan 'laat ik het er zijn' maar enkel met als doel, dat t dan weg gaat. En dat gebeurt natuurlijk niet, want ik laat t er niet echt zijn, en dat geeft frustratie. Dus echte acceptatie, is nog een dingetje. Ik begin deze week aan een cursus mindfulness.
Dus ik ben er trots op, dat ik aan zoiets durf te beginnen, want mijn angst is nog steeds flink aanwezig.
Ook trots dat ik net een rondje heb gelopen, de angst en paniek waren erg aanwezig vandaag en naar buiten gaan wilde ik graag, maar ik durfde niet. Uiteindelijk toch gegaan (met man) klein rondje gelopen en daarna in de tuin in de zon gezeten om wat vitamine d op te pikken.
Dus toch maar mooi 2 dingen gedaan die goed voor me zijn!
zondag 9 april 2023 om 13:53
Ik heb net al jullie posts even gelezen en ik herken, helaas, ontzettend veel hiervan. Behalve dan dat ik geen paniekaanvallen heb. Het is meer een constant angstig, gestresst, onrustig gevoel. Een soort drukkend gevoel op mijn hoofd, maar ook een gejaagd gevoel in heel mijn lijf en constant in de vechtstand staan zegmaar. Alle prikkels krijg ik heel bewust en angstig binnen. Alsof in mijn hoofd soms ook kortsluiting ontstaat en er iets van schokken doorheen gaan. Niet altijd, niet constant, maar soms wel. Herkent iemand dat?
Ik heb niet officieel een angststoornis. Ik heb wel OCD en daarmee gekoppeld denk ik heel veel angst. Ik denk dat ik de OCD en angst niet per se los kan koppelen. Die zijn beide aanwezig en versterken elkaar. Ik werk fulltime, maar dit is ontzettend vermoeiend en ik ga hiermee zeker weten over mijn grenzen heen. In t weekend moet ik bijslapen en ontprikkelen. Soms lukt dat, soms minder.
Ik vind t echt ontzettend rot en compleet irrationeel. Het slaat gewoon nergens op. Maar ik kan mn gedachtes en angst moeilijk tot niet onderdrukken. Vanmorgen ook weer paasmis moeten spelen (orkest). In t begin ging t ok. Maar op een gegeven moment begint t piekeren weer en dan is de angst gelijk vol terug. Ik kan t piekeren dan ook niet tot moeilijk stoppen en rustig worden. En zo is t met alles. Soms zakt de angst na verloop van tijd wat weg. Soms niet. T is echt super vermoeiend en vervelend.
Ik heb therapie gehad voor OCD (exposure & response prevention), zonder al te veel resultaat. CGT heb ik gehad, maar zonder effect. Ik heb ook niet t idee gehad dat ik een heel goeie klik heb gehad met een therapeut(e) of dat ze me heel goed begrepen. Dus zo modderen we maar aan, sleep ik me dagelijks richting werk en doe wat er van me verwacht wordt. Maar ondertussen sloopt t me van binnen best wel
Ik heb niet officieel een angststoornis. Ik heb wel OCD en daarmee gekoppeld denk ik heel veel angst. Ik denk dat ik de OCD en angst niet per se los kan koppelen. Die zijn beide aanwezig en versterken elkaar. Ik werk fulltime, maar dit is ontzettend vermoeiend en ik ga hiermee zeker weten over mijn grenzen heen. In t weekend moet ik bijslapen en ontprikkelen. Soms lukt dat, soms minder.
Ik vind t echt ontzettend rot en compleet irrationeel. Het slaat gewoon nergens op. Maar ik kan mn gedachtes en angst moeilijk tot niet onderdrukken. Vanmorgen ook weer paasmis moeten spelen (orkest). In t begin ging t ok. Maar op een gegeven moment begint t piekeren weer en dan is de angst gelijk vol terug. Ik kan t piekeren dan ook niet tot moeilijk stoppen en rustig worden. En zo is t met alles. Soms zakt de angst na verloop van tijd wat weg. Soms niet. T is echt super vermoeiend en vervelend.
Ik heb therapie gehad voor OCD (exposure & response prevention), zonder al te veel resultaat. CGT heb ik gehad, maar zonder effect. Ik heb ook niet t idee gehad dat ik een heel goeie klik heb gehad met een therapeut(e) of dat ze me heel goed begrepen. Dus zo modderen we maar aan, sleep ik me dagelijks richting werk en doe wat er van me verwacht wordt. Maar ondertussen sloopt t me van binnen best wel
Zwetser
woensdag 12 april 2023 om 20:56
Ja, ik heb wel moeite met verandering, en vooral de anticipatie daarvan. Maar ik ben inmiddels zo vaak internationaal verhuisd dat terug naar NL me niet zo'n probleem leek. Valt wel wat tegen, heb een flinke terugval qua angst... Heel irritant!Vrijdagmiddag schreef: ↑02-04-2023 17:29Beetje late reactie, maar gefeliciteerd met je nieuwe baan. Dat betekent een grote verandering toch? (of werk je nu niet in het buitenland). Succes met alle voorbereiding. Kun jij goed omgaan met verandering? (Ik dus echt heel slecht).
De angst na opgebouwde spanning is voor mij zeker herkenbaar. Alleen het accepteren en het er laten zijn, is nog heel lastig. Het lukt me, maar dan 'laat ik het er zijn' maar enkel met als doel, dat t dan weg gaat. En dat gebeurt natuurlijk niet, want ik laat t er niet echt zijn, en dat geeft frustratie. Dus echte acceptatie, is nog een dingetje. Ik begin deze week aan een cursus mindfulness.
Dus ik ben er trots op, dat ik aan zoiets durf te beginnen, want mijn angst is nog steeds flink aanwezig.
Ook trots dat ik net een rondje heb gelopen, de angst en paniek waren erg aanwezig vandaag en naar buiten gaan wilde ik graag, maar ik durfde niet. Uiteindelijk toch gegaan (met man) klein rondje gelopen en daarna in de tuin in de zon gezeten om wat vitamine d op te pikken.
Dus toch maar mooi 2 dingen gedaan die goed voor me zijn!
Heel goed dat je aan een cursus mindfulness gaat beginnen. Ik snap dat het ook eng is! Doe je het in person of online?
Ik heb nu dus een terugval maar vind mindfulness heel nuttig (ik doe een online cursus). Mijn angsten komen echt uit mijn gedachten, en dan vooral mbt angst. Ik kan bijvoorbeeld een beetje angstig gevoel hebben omdat ik hunger heb, en dan popt de gedachte op 'zie je wel, je hebt voor altijd een angststoornis. Je gaat je voor altijd zo rot voelen!'. En daar kan ik dan helemaal in paniek van raken, want ik denk dan echt dat dat zo is... Maar goed, nu ik iets mindfuller probeer te zijn, merk ik soms zo'n gedacht op en label ik hem als 'angstgedachte' en dan kan ik hem laten gaan. (Werkt wel alleen op het moment dat ik zelf nog kalm ben, en ik moet er echt acht op slaan!). Ik denk dat er voor piekeraars als ons veel te behalen valt!
donderdag 20 april 2023 om 13:41
donderdag 20 april 2023 om 19:43
Bij mij gaat het eigenlijk heel goed! Ik heb al een ruime week weinig last van angst, paniek en gepieker en vandaag had ik eigenlijk nog helemaal niet bij angst ofzo stilgestaan, tot ik dit topic langs zag komen. Heel fijn!
Ik heb echt belangrijke, persoonlijke dingen ontdekt tijdens mijn therapie, doe veel mindfulness meditaties en luister naar mij lichaam. En ineens klikte er vorige iets en kwamen er meerdere dingen bij elkaar waardoor ik mij angstgevoelens en -gedachten ineens in een andere perspectief zie en veel beter kan handelen.
Dit vertrouwen in mezelf is fragiel, af en toe bedenk ik ineens 'dat kun jij niet', of 'dit blijft niet zo goed gaan', maar so far, so good!
Ik dacht, ik deel eens een keer een optimistisch berichtje
Ik heb echt belangrijke, persoonlijke dingen ontdekt tijdens mijn therapie, doe veel mindfulness meditaties en luister naar mij lichaam. En ineens klikte er vorige iets en kwamen er meerdere dingen bij elkaar waardoor ik mij angstgevoelens en -gedachten ineens in een andere perspectief zie en veel beter kan handelen.
Dit vertrouwen in mezelf is fragiel, af en toe bedenk ik ineens 'dat kun jij niet', of 'dit blijft niet zo goed gaan', maar so far, so good!
Ik dacht, ik deel eens een keer een optimistisch berichtje
donderdag 20 april 2023 om 20:54
Oh, en bovenstaand bericht betekent niet dat ik me niet meer angstig voel. Ik voel nu bijvoorbeeld best veel angst in mijn lijf. Ik reageer er alleen niet meer op, of minder, door te analyseren. En dat is ontzettend moeilijk want ik wil er zó graag over nadenken. Maar deze beslissing (er actief over nadenken of niet) is het enige waar ik echt controle over heb, dus die pak ik dan maar.
vrijdag 21 april 2023 om 14:25
vrijdag 21 april 2023 om 19:35
Is echt niks van te zeggen. Ik, persoonlijk, heb heel weinig baat gehad bij medicatie. Eigenlijk niks. Therapie heeft wel iets geholpen denk ik. Maar zo is t echt voor iedereen anders. Voor veel mensen helpt therapie goed. Voor angst denk ik ook zeker dat therapie goed kan helpen hoor. En als de angst minder wordt, wordt de depressie misschien ook minder.MollyLolly schreef: ↑21-04-2023 14:25Hebben jullie ook dat je zonder therapie eigenlijk weinig aan de medicatie hebt? Ik slik medicijnen tegen depressie en angst maar ze werken niet. Ik ben nog steeds depressief en mijn angst is nog nooit zo heftig geweest. Ik ben bang dat therapie dan ook weinig gaat uitmaken...
Sta je ingeschreven voor behandeling?
Zwetser
vrijdag 21 april 2023 om 21:43
Bij mij is therapie toch wel het belangrijkste, maar het werkt alleen met medicatie. Mijn hoofd moet gewoon iets rustiger zijn om aan mezelf te kunnen werken.MollyLolly schreef: ↑21-04-2023 14:25Hebben jullie ook dat je zonder therapie eigenlijk weinig aan de medicatie hebt? Ik slik medicijnen tegen depressie en angst maar ze werken niet. Ik ben nog steeds depressief en mijn angst is nog nooit zo heftig geweest. Ik ben bang dat therapie dan ook weinig gaat uitmaken...
En de ene therapie of therapeut is de andere niet, he! Het is niet zo dat als "therapie" nu niet werkt, dat het nooit zal werken. Ik heb nooit veel gekund met CGT of mindfulness maar met deze therapeut slaat het ineens wel aan. Tja, het is lastig... Er is geen one size fits all oplossing. Blijf zoeken!
vrijdag 5 mei 2023 om 11:26
Ik meld me ook weer even.
Student wat vervelend dat therapie weinig verschil heeft gemaakt. Knap dat je je dingen als werk en hobby blijft uitvoeren.
Mia, welkom terug in Nederland. Ben je al begonnen met je nieuwe baan? Hoop veranderingen voor jou, wens je veel succes.
Hier gaat t zo zo. Ik heb goede weken gehad, nu weer last met opstaan (zo'n gezellige knoop in mijn maag, somber en gestrest). En omdat de relatief goede periode maar kort is geweest en de herinneringen aan de super slechte weken nog zo vers, is er een grote angst voor de angst.
We hadden t hier over successen. Ik weet soms niet of ik iets als succes mag zien of als falen en de angst laten winnen. Situatie:
We zijn namelijk uitgenodigd door familie van mijn man voor een zoveel jarig huwelijksfeest. Het is 2,5 uur rijden en begint in de middag met een borrel en daarna uitgebreid eten. Daarna weer naar huis rijden. Ik wil er graag heen, heb een goede band met de familie en heb ze lang niet gezien. Maar het is zo'n lange dag icm rijden. Eerlijk gezegd heb ik vorige week voor t eerst in eeuwen geluncht met mijn man, dat was al een overwinning. Dus ik heb t afgezegd, mijn man gaat wel en rijdt met familie mee. Ik voelde me er heel vervelend onder. Ik wil niemand teleurstellen. Ik dacht nog om een hotel te boeken, dan even te gaan en een taxi naar t hotel te nemen. Maar dat gaf ook spanning. Ergens weet ik wel dat t nu gewoon te vroeg is, dat t nu beter is om dit af te zeggen, maar de gedachte dat ik gefaald heb blijft me treiteren.
Het verschil tussen goed voor mezelf zorgen en weglopen voor de angst snap ik nog niet helemaal goed. En als mensen dan zeggen dat ik naar mijn lijf moet luisteren, is dat ook lastig want mijn lijf wil me voor alle angst behoeden en me zo min mogelijk laten doen.
Student wat vervelend dat therapie weinig verschil heeft gemaakt. Knap dat je je dingen als werk en hobby blijft uitvoeren.
Mia, welkom terug in Nederland. Ben je al begonnen met je nieuwe baan? Hoop veranderingen voor jou, wens je veel succes.
Hier gaat t zo zo. Ik heb goede weken gehad, nu weer last met opstaan (zo'n gezellige knoop in mijn maag, somber en gestrest). En omdat de relatief goede periode maar kort is geweest en de herinneringen aan de super slechte weken nog zo vers, is er een grote angst voor de angst.
We hadden t hier over successen. Ik weet soms niet of ik iets als succes mag zien of als falen en de angst laten winnen. Situatie:
We zijn namelijk uitgenodigd door familie van mijn man voor een zoveel jarig huwelijksfeest. Het is 2,5 uur rijden en begint in de middag met een borrel en daarna uitgebreid eten. Daarna weer naar huis rijden. Ik wil er graag heen, heb een goede band met de familie en heb ze lang niet gezien. Maar het is zo'n lange dag icm rijden. Eerlijk gezegd heb ik vorige week voor t eerst in eeuwen geluncht met mijn man, dat was al een overwinning. Dus ik heb t afgezegd, mijn man gaat wel en rijdt met familie mee. Ik voelde me er heel vervelend onder. Ik wil niemand teleurstellen. Ik dacht nog om een hotel te boeken, dan even te gaan en een taxi naar t hotel te nemen. Maar dat gaf ook spanning. Ergens weet ik wel dat t nu gewoon te vroeg is, dat t nu beter is om dit af te zeggen, maar de gedachte dat ik gefaald heb blijft me treiteren.
Het verschil tussen goed voor mezelf zorgen en weglopen voor de angst snap ik nog niet helemaal goed. En als mensen dan zeggen dat ik naar mijn lijf moet luisteren, is dat ook lastig want mijn lijf wil me voor alle angst behoeden en me zo min mogelijk laten doen.
vrijdag 5 mei 2023 om 11:50
Ja, Vrijdagmiddag: dat herken ik helemaal! Dat onderscheid is gewoon heel erg moeilijk te maken als je angstig bent.
Wat bij mij een beetje helpt, is dat zo'n enkele beslissing (zal ik naar dat feest gaan, of juist niet?), niet echt veel impact zal hebben. Als ik wel naar het feest ga, en het was eigenlijk, objectief gezien teveel, dan zal ik daar een paar uur of paar dagen last van hebben. Soit. En misschien was het feest dat ook wel waard... Het betekent in ieder geval dat door dat ene feestje mijn angststoornis weer helemaal terug is! Ik moet gewoon effe weer bijkomen, en dat ik kunt.
Als ik niet naar het feest ga, maar het blijkt achteraf gezien dat ik die beslissing vanuit mijn angst heb gemaakt, dan heb ik een leuke feestje gemist en daar moet ik dan maar mee leven. Het is in ieder geval niet zo dat ik door deze enkele keer toe te geven aan mijn angst, de hele strijd verloren heb en dus weer opnieuwe moet beginnen.
En zo wissel ik dat een beetje af...
Hier gaat ie wel oké. De eerste dagen waren heerlijk: iedereen weer zien, weer heerlijk in NL zijn, prachtig weer! Gisteravond stortte ik wel effe in: heb de halve nacht een soort paniek gehad en slecht geslapen. Ik vind het niet gek: ik heb zoveel stress gehad, een jetlag, een lange reis, de eerste dagen teveel gedaan en nauwelijk gerust, en ben al een tijdje oververmoeid, dus het moest er een keer uitkomen. Ik probeer er verder niet teveel bij stil staan, en mezelf voor te blijven houden dat een paniekaanval gewoon een automatische reactie is op teveel stress, en ga het de komende dagen rustiger aan doen... Tja...
Gelukkig hoef ik nog niet aan het werk! Eerst nog lekker van de lente en de zomer genieten!
Wat bij mij een beetje helpt, is dat zo'n enkele beslissing (zal ik naar dat feest gaan, of juist niet?), niet echt veel impact zal hebben. Als ik wel naar het feest ga, en het was eigenlijk, objectief gezien teveel, dan zal ik daar een paar uur of paar dagen last van hebben. Soit. En misschien was het feest dat ook wel waard... Het betekent in ieder geval dat door dat ene feestje mijn angststoornis weer helemaal terug is! Ik moet gewoon effe weer bijkomen, en dat ik kunt.
Als ik niet naar het feest ga, maar het blijkt achteraf gezien dat ik die beslissing vanuit mijn angst heb gemaakt, dan heb ik een leuke feestje gemist en daar moet ik dan maar mee leven. Het is in ieder geval niet zo dat ik door deze enkele keer toe te geven aan mijn angst, de hele strijd verloren heb en dus weer opnieuwe moet beginnen.
En zo wissel ik dat een beetje af...
Hier gaat ie wel oké. De eerste dagen waren heerlijk: iedereen weer zien, weer heerlijk in NL zijn, prachtig weer! Gisteravond stortte ik wel effe in: heb de halve nacht een soort paniek gehad en slecht geslapen. Ik vind het niet gek: ik heb zoveel stress gehad, een jetlag, een lange reis, de eerste dagen teveel gedaan en nauwelijk gerust, en ben al een tijdje oververmoeid, dus het moest er een keer uitkomen. Ik probeer er verder niet teveel bij stil staan, en mezelf voor te blijven houden dat een paniekaanval gewoon een automatische reactie is op teveel stress, en ga het de komende dagen rustiger aan doen... Tja...
Gelukkig hoef ik nog niet aan het werk! Eerst nog lekker van de lente en de zomer genieten!
vrijdag 5 mei 2023 om 11:58
Helemaal mee eens! Als je naar je angst gaat leven, dan wordt je wereldje steeds kleiner. Bij mij is t ook een afweging tussen welke dingen ik wel doe en welke dingen ik niet doe. En sommige dingen kosten me dan heel erg veel energie, maar dat neem ik dan maar voor lief, aangezien ik deze dingen te belangrijk vind om af te zeggen. Zo blijft t steeds balanceren tussen wat ik kan en wat ik eigenlijk zou willen. Lastig wel...Mia schreef: ↑05-05-2023 11:50Ja, Vrijdagmiddag: dat herken ik helemaal! Dat onderscheid is gewoon heel erg moeilijk te maken als je angstig bent.
Wat bij mij een beetje helpt, is dat zo'n enkele beslissing (zal ik naar dat feest gaan, of juist niet?), niet echt veel impact zal hebben. Als ik wel naar het feest ga, en het was eigenlijk, objectief gezien teveel, dan zal ik daar een paar uur of paar dagen last van hebben. Soit. En misschien was het feest dat ook wel waard... Het betekent in ieder geval dat door dat ene feestje mijn angststoornis weer helemaal terug is! Ik moet gewoon effe weer bijkomen, en dat ik kunt.
Als ik niet naar het feest ga, maar het blijkt achteraf gezien dat ik die beslissing vanuit mijn angst heb gemaakt, dan heb ik een leuke feestje gemist en daar moet ik dan maar mee leven. Het is in ieder geval niet zo dat ik door deze enkele keer toe te geven aan mijn angst, de hele strijd verloren heb en dus weer opnieuwe moet beginnen.
En zo wissel ik dat een beetje af...
Hier gaat ie wel oké. De eerste dagen waren heerlijk: iedereen weer zien, weer heerlijk in NL zijn, prachtig weer! Gisteravond stortte ik wel effe in: heb de halve nacht een soort paniek gehad en slecht geslapen. Ik vind het niet gek: ik heb zoveel stress gehad, een jetlag, een lange reis, de eerste dagen teveel gedaan en nauwelijk gerust, en ben al een tijdje oververmoeid, dus het moest er een keer uitkomen. Ik probeer er verder niet teveel bij stil staan, en mezelf voor te blijven houden dat een paniekaanval gewoon een automatische reactie is op teveel stress, en ga het de komende dagen rustiger aan doen... Tja...
Gelukkig hoef ik nog niet aan het werk! Eerst nog lekker van de lente en de zomer genieten!
Knap trouwens Mia hoe je daarmee omgaat!
Zwetser
vrijdag 5 mei 2023 om 12:21
Nou, zo voelt het niet, hoor! Ik probeer zo'n paniekaanval te accepteren en te zien als fysiologisch effect, maar ondertussen baal ik en ben ik teleurgesteld in mezelf...
En de afgelopen twee dagen voelde ik me supergoed (was echt hyper doordat ik weer 'thuis' ben) en dan doe ik ook meteen veel teveel! En dan ben ik overprikkeld en in paniek. Ben nog niet echt goed in balanceren
En de afgelopen twee dagen voelde ik me supergoed (was echt hyper doordat ik weer 'thuis' ben) en dan doe ik ook meteen veel teveel! En dan ben ik overprikkeld en in paniek. Ben nog niet echt goed in balanceren
vrijdag 5 mei 2023 om 12:59
Ik begrijp goed dat t zo voelt hoor. Je wilt niet weten hoe vaak ik baal van mezelf en me somber voel. Maar toch al, de stap dat je tegen jezelf kunt zeggen: "dit was even teveel, maar dat weet ik en ik accepteer nu de consequentie" is denk ik een hele belangrijke.Mia schreef: ↑05-05-2023 12:21Nou, zo voelt het niet, hoor! Ik probeer zo'n paniekaanval te accepteren en te zien als fysiologisch effect, maar ondertussen baal ik en ben ik teleurgesteld in mezelf...
En de afgelopen twee dagen voelde ik me supergoed (was echt hyper doordat ik weer 'thuis' ben) en dan doe ik ook meteen veel teveel! En dan ben ik overprikkeld en in paniek. Ben nog niet echt goed in balanceren
Dat gaat vast niet altijd even goed en is vast niet altijd even gemakkelijk. Maar dat je dit bereikt hebt binnen een jaar vind ik wel heel knap hoor!
Ik ben vorig weekend een weekendje weg geweest. Deze week gewoon gewerkt en savonds ook nog wat dingetjes gepland gehad. Ik merk echt dat ik niet aan bijkomen toegekomen ben en best overprikkeld ben/was. Vandaag tot half 12 geslapen en dat had ik echt nodig. Vandaag ook hopelijk heel rustig aan (heb vrij yeaayyy). Het is balen, maar ik weet waar t van is...
Zwetser
vrijdag 5 mei 2023 om 13:28
Dank je wel. Dit zet t even in perspectief. Ik ben nogal van 'alles of niets'. En is t dus een klein drama als ik iets moet beslissen, want ik wil/ moet van mezelf wel de juiste keuze maken.Mia schreef: ↑05-05-2023 11:50Ja, Vrijdagmiddag: dat herken ik helemaal! Dat onderscheid is gewoon heel erg moeilijk te maken als je angstig bent.
Wat bij mij een beetje helpt, is dat zo'n enkele beslissing (zal ik naar dat feest gaan, of juist niet?), niet echt veel impact zal hebben. Als ik wel naar het feest ga, en het was eigenlijk, objectief gezien teveel, dan zal ik daar een paar uur of paar dagen last van hebben. Soit. En misschien was het feest dat ook wel waard... Het betekent in ieder geval dat door dat ene feestje mijn angststoornis weer helemaal terug is! Ik moet gewoon effe weer bijkomen, en dat ik kunt.
Als ik niet naar het feest ga, maar het blijkt achteraf gezien dat ik die beslissing vanuit mijn angst heb gemaakt, dan heb ik een leuke feestje gemist en daar moet ik dan maar mee leven. Het is in ieder geval niet zo dat ik door deze enkele keer toe te geven aan mijn angst, de hele strijd verloren heb en dus weer opnieuwe moet beginnen.
Bedankt voor je input!
vrijdag 5 mei 2023 om 17:47
Ben ook een enorm zwart-wit denker. Als ik me even goed voel, ben ik "helemaal genezen" van mijn angststoornis, en als ik me dan weer angstig voel, kom ik er nooooit weer vanaf!
Maar goed: op een angststoornis maken zulke relatief kleine beslissingen echt niet uit, en is het helemaal niet erg als je af en toe de verkeerde beslissing neemt! Als je maar niet altijd naar alle 10 feestjes in een week gaat, of nooit meer naar een feestje.
Maar goed: op een angststoornis maken zulke relatief kleine beslissingen echt niet uit, en is het helemaal niet erg als je af en toe de verkeerde beslissing neemt! Als je maar niet altijd naar alle 10 feestjes in een week gaat, of nooit meer naar een feestje.
vrijdag 5 mei 2023 om 17:50
Weet je? Bedankt! Je hebt ook gelijk, het is ook best knap! Ik wil dat dan niet zo zien, omdat ik me nog zo vaak wel angstig voel, maar dat mag best! En door ik te zien dat ik zulke dingen kán (leren), krijg ik ook een veel optimistischer perspectief.Student201 schreef: ↑05-05-2023 12:59Ik begrijp goed dat t zo voelt hoor. Je wilt niet weten hoe vaak ik baal van mezelf en me somber voel. Maar toch al, de stap dat je tegen jezelf kunt zeggen: "dit was even teveel, maar dat weet ik en ik accepteer nu de consequentie" is denk ik een hele belangrijke.
Dat gaat vast niet altijd even goed en is vast niet altijd even gemakkelijk. Maar dat je dit bereikt hebt binnen een jaar vind ik wel heel knap hoor!
Ik ben vorig weekend een weekendje weg geweest. Deze week gewoon gewerkt en savonds ook nog wat dingetjes gepland gehad. Ik merk echt dat ik niet aan bijkomen toegekomen ben en best overprikkeld ben/was. Vandaag tot half 12 geslapen en dat had ik echt nodig. Vandaag ook hopelijk heel rustig aan (heb vrij yeaayyy). Het is balen, maar ik weet waar t van is...
Lekker zeg, even zo heel lang slapen! Slaap is zooo belangrijk!
vrijdag 5 mei 2023 om 18:06
Begrijp ik heel goed hoor. Ik voel me vandaag ook niet top. Ik merk dat alle prikkels me alweer heel snel overprikkeld en angstig maken en ik baal daar heel erg van. Makkelijk zeggen dat dat best mag en dat ik weet waar t van is. Maar ik vind dat toch nog heel lastig. Vooral omdat t vroeger zóóó anders was. Mijn hoofd loopt met me te fucken en ik vind dat gewoon ontzettend lastig accepteren. Ik merk op een dag als vandaag dat mijn hoofd overal opmerkzaam op is, terwijl ik dat vroeger nooit was. En als ik die gedachtes los kon laten was er nu ook niks aan de hand. Heel lastig vind ik.Mia schreef: ↑05-05-2023 17:50Weet je? Bedankt! Je hebt ook gelijk, het is ook best knap! Ik wil dat dan niet zo zien, omdat ik me nog zo vaak wel angstig voel, maar dat mag best! En door ik te zien dat ik zulke dingen kán (leren), krijg ik ook een veel optimistischer perspectief.
Lekker zeg, even zo heel lang slapen! Slaap is zooo belangrijk!
Maar je hebt gelijk, ik weet waar t van is en ik mag me nu zo voelen. Maar zo ver ben ik volgens mij nog niet.
Je hebt wel gelijk, slaap is echt heel belangrijk. Een druk weekend heb ik echt last van nu. Mijn belastbaarheid is denk ik nog niet half wat ie eerder was
Zwetser
vrijdag 5 mei 2023 om 18:18
Ja, acceptatie is ook hartstikke moeilijk: hoe kun je zo'n kutgevoel als een angststoornis nou accepteren?
Ik kon dit absoluut nooit, en nu af en toe wel, maar ik heb geen idee waar dit nu precies doorkomt. Ik denk dat optimisme helpt: ik merk dat ik me beter begin te voelen, en dat maakt acceptatie makkelijker, want het wordt duidelijk dat het (hopelijk) tijdelijk en eindig is en dat ik wat vat begin te krijgen op angst. Ik hoop dat jij en de anderen hier dit ook meemaken binnenkort (en dat bij mij het herstel zich door blijft zetten want ik heb daar ook een hard hoofd in soms!).
Ik kon dit absoluut nooit, en nu af en toe wel, maar ik heb geen idee waar dit nu precies doorkomt. Ik denk dat optimisme helpt: ik merk dat ik me beter begin te voelen, en dat maakt acceptatie makkelijker, want het wordt duidelijk dat het (hopelijk) tijdelijk en eindig is en dat ik wat vat begin te krijgen op angst. Ik hoop dat jij en de anderen hier dit ook meemaken binnenkort (en dat bij mij het herstel zich door blijft zetten want ik heb daar ook een hard hoofd in soms!).
vrijdag 5 mei 2023 om 19:12
Begrijp ik. Opzich kan bij mij, mits ik niet al zwaar overprikkeld is, de angst ook wel afnemen door me er niet tegen te verzetten. Ik zeg dan tegen mezelf, "ooh kijk, daar is ... (naam angstgedachte) weer. Heel fijn, maar ik ga niks met je doen" en dan verplaats ik mijn aandacht weer naar wat ik aan t doen was. Dat helpt wel om op dat moment de angst af te laten nemen. Maar het helpt vaak maar tijdelijk, want soms blijven de gedachtes gewoon lekker bezig met pijlen op mij afvuren, grrr....Mia schreef: ↑05-05-2023 18:18Ja, acceptatie is ook hartstikke moeilijk: hoe kun je zo'n kutgevoel als een angststoornis nou accepteren?
Ik kon dit absoluut nooit, en nu af en toe wel, maar ik heb geen idee waar dit nu precies doorkomt. Ik denk dat optimisme helpt: ik merk dat ik me beter begin te voelen, en dat maakt acceptatie makkelijker, want het wordt duidelijk dat het (hopelijk) tijdelijk en eindig is en dat ik wat vat begin te krijgen op angst. Ik hoop dat jij en de anderen hier dit ook meemaken binnenkort (en dat bij mij het herstel zich door blijft zetten want ik heb daar ook een hard hoofd in soms!).
Het allerlastigste vind ik dat mijn angst (ik heb ocd, dat weet je misschien wel) juist in sociale context heel erg getriggerd wordt. Dan komen er zoveel triggers en gaat mijn hoofd eigenlijk allemaal "coping-strategieën" inzetten, wat eigenlijk gewoon dwang is, wat helemaal niet werkt en me alleen maar angstiger maakt. Op zo'n moment kan ik ook niet afschakelen van de angst & dwang. Ik weet niet hoe ik het gestopt krijg zegmaar. En dat terwijl ik wel gewoon heel graag sociaal contact heb, want in mijn eentje voel ik me ook maar eenzaam. Dus, mehh, dat vind ik wel echt heel erg naar en lastig en ik ben ook best bang of somber voor wat dit voor de toekomst gaat betekenen.
Ik probeer wel positief te blijven, maar het is zó niet leuk als zoiets onnozels zoveel impact kan hebben op je leven. Je leeft maar 1x, maar ondertussen tikken langzaam de dagen een voor een weg. Dagen die zo mooi hadden kunnen zijn. Ik ben nog jong en zie veel mensen om me heen genieten van dingen waar ik altijd ook heel erg van genoot. Maar in plaats daarvan is alles nu zoveel moeizamer.
Beetje sad post, maar dit zijn gewoon de gevoelens die ik vaker heb. Ik vind het ook lastig dit irl uit te spreken, wantjahh, niemand kan er toch wat aan veranderen behalve ikzelf... Dus dan deel ik t hier maar, want dat is toch makkelijker dan irl.
Zwetser
vrijdag 5 mei 2023 om 20:40
Ik heb even mee gelezen.
En wil graag mijn verhaal delen voor misschien herkenning, tips, of gewoon een luisterend oor en het gevoel dat ik hier in niet de enige ben.
Ik heb sinds mijn 16e (ben nu 28) een angst ontwikkeld. Een angst om flauw te vallen. En ik weet niet waarom en waar het vandaan komt.
Het resulteert in angst voor drukke plekken, ver van huis gaan, de supermarkt, in de rij wachten, eigenlijk veel dagelijkse dingen.
In mijn zwangerschappen heb ik last van lage bloedsuikers gehad dus ik nam overal dextro en 2 boterhammen mee naar toe voor het geval dat ik me flauw voelde. Ik ben allang niet meer zwanger, maar ik durf nergens heen zonder dextro en wat te eten “voor het geval dat”.
Ik vind dat zelf dus super irritant, maar zo heb ik wel het gevoel dat ik mn angst een soort van onder controle kan houden. Het geeft me een rustig gevoel.
Ik zorg ook altijd dat ik optijd eet, en als ik niet optijd eet en honger heb ben ik meteen bang dat ik flauw val. En dat resulteert dus in veel te veel eten op een dag, waardoor ik best wat kilo’s ben aangekomen.
Eigenlijk ben ik er de hele dag door mee bezig in mijn hoofd, alleen de afgelopen 2 jaar echt extreem (sinds mijn laatste zwangerschap).
Ik ben de hele dag zo moe, gefrustreerd, snel overprikkeld etc.
Ik loop al bij de POH. En vroeger ook bij een psycholoog, maar ik haal er weinig uit. De angst blijft in mijn hoofd zitten. Dingen vliegen me snel aan, heb erg veel behoefte aan voorspelbaarheid en houdt dingen graag onder controle.
Slapen zit er momenteel ook niet in, onze jongste is een hele slechte slaper en word nog 2 a 3 keer wakker per nacht.
Die vervelende angst weerhoudt me van heel veel dingen. Ik wil dolgraag op vakantie naar het buitenland met ons gezin, maar ik durf gewoon niet. Ik voel me thuis veilig, en heb het gevoel dat ik ver weg van huis niet veilig ben.
Nu ik dit zo typ denk ik, wat een onzin…
Maar het zit toch in mn hoofd, dagelijks en soms de hele dag door.
Ik moet zeggen dat ik wel op de goede weg ben, ben weer gaan sporten (durfde ook niet naar de sportschool) en probeer dingen niet meer te mijden (deed ik voorheen wel) maar gewoon toch te doen.
Verder probeer ik meer te wandelen en wat meer aan mezelf te denken door dingen voor mezelf te doen. Wat soms best lastig is met 2 jonge kinderen en een druk gezinsleven.
Ik ben benieuwd of de angst ooit echt weg gaat.
En wil graag mijn verhaal delen voor misschien herkenning, tips, of gewoon een luisterend oor en het gevoel dat ik hier in niet de enige ben.
Ik heb sinds mijn 16e (ben nu 28) een angst ontwikkeld. Een angst om flauw te vallen. En ik weet niet waarom en waar het vandaan komt.
Het resulteert in angst voor drukke plekken, ver van huis gaan, de supermarkt, in de rij wachten, eigenlijk veel dagelijkse dingen.
In mijn zwangerschappen heb ik last van lage bloedsuikers gehad dus ik nam overal dextro en 2 boterhammen mee naar toe voor het geval dat ik me flauw voelde. Ik ben allang niet meer zwanger, maar ik durf nergens heen zonder dextro en wat te eten “voor het geval dat”.
Ik vind dat zelf dus super irritant, maar zo heb ik wel het gevoel dat ik mn angst een soort van onder controle kan houden. Het geeft me een rustig gevoel.
Ik zorg ook altijd dat ik optijd eet, en als ik niet optijd eet en honger heb ben ik meteen bang dat ik flauw val. En dat resulteert dus in veel te veel eten op een dag, waardoor ik best wat kilo’s ben aangekomen.
Eigenlijk ben ik er de hele dag door mee bezig in mijn hoofd, alleen de afgelopen 2 jaar echt extreem (sinds mijn laatste zwangerschap).
Ik ben de hele dag zo moe, gefrustreerd, snel overprikkeld etc.
Ik loop al bij de POH. En vroeger ook bij een psycholoog, maar ik haal er weinig uit. De angst blijft in mijn hoofd zitten. Dingen vliegen me snel aan, heb erg veel behoefte aan voorspelbaarheid en houdt dingen graag onder controle.
Slapen zit er momenteel ook niet in, onze jongste is een hele slechte slaper en word nog 2 a 3 keer wakker per nacht.
Die vervelende angst weerhoudt me van heel veel dingen. Ik wil dolgraag op vakantie naar het buitenland met ons gezin, maar ik durf gewoon niet. Ik voel me thuis veilig, en heb het gevoel dat ik ver weg van huis niet veilig ben.
Nu ik dit zo typ denk ik, wat een onzin…
Maar het zit toch in mn hoofd, dagelijks en soms de hele dag door.
Ik moet zeggen dat ik wel op de goede weg ben, ben weer gaan sporten (durfde ook niet naar de sportschool) en probeer dingen niet meer te mijden (deed ik voorheen wel) maar gewoon toch te doen.
Verder probeer ik meer te wandelen en wat meer aan mezelf te denken door dingen voor mezelf te doen. Wat soms best lastig is met 2 jonge kinderen en een druk gezinsleven.
Ik ben benieuwd of de angst ooit echt weg gaat.
vrijdag 5 mei 2023 om 20:44
Ja, maar het is ook gewoon sad en rot en frustrerend. Ik hoop dat je nog veel meer uit je therapie kan halen. Ik kan me voorstellen dat het in sociale situaties moeilijk is, want je doet dan zoveel tegelijk!
Ik heb toch wel een beetje geleerd om mijn maladaptive coping strategieën (met name piekeren) af te leren en daarvoor andere in de plaats te zetten. En dat lukt vaak ook helemaal niet, maar het begin is er. Ik denk dat dat jou tzt ook wel kan lukken!
Ik heb toch wel een beetje geleerd om mijn maladaptive coping strategieën (met name piekeren) af te leren en daarvoor andere in de plaats te zetten. En dat lukt vaak ook helemaal niet, maar het begin is er. Ik denk dat dat jou tzt ook wel kan lukken!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
