Psyche
alle pijlers
angst voor de dood
donderdag 19 juni 2008 om 19:19
Angst voor de dood..ik zal vast niet de enige zijn maar ik heb soms het idee dat ik er wel erg veel last van heb.
Het is begonnen toen ik een jaar of 10, 12 was. Omdat ik een oudere vader heb dan gemiddeld was ik vroeger altijd bang dat hij dood zou gaan. Vaders van leeftijdgenoten waren toch zo'n 20 jaar jonger.
Mijn vader is heel jeugdig, erg gezond en sterk en ik weet dat leeftijd geen garantie is, we hebben vrienden van wie een van de ouders al op jonge leeftijd is overleden. Ik mag eigenlijk dankbaar zijn dat ik nu op mijn bijna 30ste mijn vader nog heb.
Toch merk ik dat ik veel bezig ben met het einde van het leven, het idee dat alle mensen die ik liefheb een keer doodgaan vind ik doodeng. Het gezin waarin je bent opgegroeid, dat dat op een gegeven moment gewoon weg is. De man met wie ik mijn leven deel en ons toekomstige kindje(ben zwanger) zullen er op een gegeven moment ook niet meer zijn.
Ik kan enorm van het leven genieten maar dit staat me de laatste tijd flink in de weg. Kan door mijn zwangerschap komen, dat je dan meer over het leven nadenkt. Toch vraag ik me soms af of ik hier ook zo mee zou zijn geweest als ik een jongere vader zou hebben. Ik bedoel dit niet rot to van mijn vader, ik had geen andere gewild maar ik ben altijd bezorgd om hem en heel beschermend.
Ik kan er nog veel meer over schrijven, het helpt al om het eens om te schrijven. Herkent iemand dit, hoe staan jullie hier tegenover en hebben jullie tips om het voor mezelf wat luchtiger te maken?
Het is begonnen toen ik een jaar of 10, 12 was. Omdat ik een oudere vader heb dan gemiddeld was ik vroeger altijd bang dat hij dood zou gaan. Vaders van leeftijdgenoten waren toch zo'n 20 jaar jonger.
Mijn vader is heel jeugdig, erg gezond en sterk en ik weet dat leeftijd geen garantie is, we hebben vrienden van wie een van de ouders al op jonge leeftijd is overleden. Ik mag eigenlijk dankbaar zijn dat ik nu op mijn bijna 30ste mijn vader nog heb.
Toch merk ik dat ik veel bezig ben met het einde van het leven, het idee dat alle mensen die ik liefheb een keer doodgaan vind ik doodeng. Het gezin waarin je bent opgegroeid, dat dat op een gegeven moment gewoon weg is. De man met wie ik mijn leven deel en ons toekomstige kindje(ben zwanger) zullen er op een gegeven moment ook niet meer zijn.
Ik kan enorm van het leven genieten maar dit staat me de laatste tijd flink in de weg. Kan door mijn zwangerschap komen, dat je dan meer over het leven nadenkt. Toch vraag ik me soms af of ik hier ook zo mee zou zijn geweest als ik een jongere vader zou hebben. Ik bedoel dit niet rot to van mijn vader, ik had geen andere gewild maar ik ben altijd bezorgd om hem en heel beschermend.
Ik kan er nog veel meer over schrijven, het helpt al om het eens om te schrijven. Herkent iemand dit, hoe staan jullie hier tegenover en hebben jullie tips om het voor mezelf wat luchtiger te maken?
donderdag 19 juni 2008 om 19:25
Ja, ik herken het wel. Maar ik kan je helaas geen tips geven. Ik probeer alleen altijd mijn gedachten de andere kant op te sturen. Ik probeer er dus bewust niet over na te denken om niet in paniek te raken. Het is het engste en het ergste wat ons kan overkomen maar het hoort bij het leven, er is dus geen oplossing voor.
Een vriendin van mij had er vroeger ook extreem veel last van. Zij is in therapie gegaan en dat heeft haar geloof ik wel geholpen.
Een vriendin van mij had er vroeger ook extreem veel last van. Zij is in therapie gegaan en dat heeft haar geloof ik wel geholpen.
donderdag 19 juni 2008 om 19:29
Ik herken dit wel, bij mij had het ook een reden. Toen ik 13 was, kreeg mijn oudste zus als gevolg van een verkeerde behandeling(als gevolg van een verkeerde diagnose) een hartstilstand. Gelukkig herstelde ze, maar ik heb jarenlang met angst rondgelopen. Ik was vooral 's avonds bang, bang om te gaan slapen. Het is inmiddels 26 jaar geleden en het is in de loop van de jaren wel minder geworden. Het is helemaal niet vreemd overigens dat je nu tijdens je zwangerschap daarmee bezig bent, hoor. Mijn jongste zus heeft therapie gehad voor die angsten, want ook die had het heel sterk, ik denk ook door wat er met onze oudste zus gebeurd was. Bij mij is het door de jaren heen vanzelf gaan slijten, die angst.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 19 juni 2008 om 19:31
Mijn tip: het klinkt misschien raar maar ga filosofische boeken erover lezen. Want als je de grote wijsgeren uit de historie op zo'n logisch rationele manier erover leest spreken dat je echt niet bang voor de dood hoeft te zijn, druk dat echt je neus op de harde rationele feiten/logica. Het werkte bij mij perfect.
donderdag 19 juni 2008 om 19:32
Ik herken dit gevoel maar al te goed. Het is ook zo fijn en toevallig dat je er een topic over hebt geopend.
Ik denk heel vaak aan de dood. Net als jij besef ik me steeds weer dat het allemaal op een dag is afgelopen en dat de mensen waar ik van hou dood gaan.
Als ik hier al denk word ik al panisch en krijg ik echt acuut angstaanvallen.
Gisteren was ik er zo mee bezig, terwijl ik met mijn werk bezig was. Ik heb gewoon zitten janken, zo erg! Ik dacht: op een dag is het voorbij. Wanneer weet niemand. Leeftijd is inderdaad geen garantie meer.
Laatst kwam ik een oud dametje tegen en die vertelde mij dat ze een boek had gelezen over een bijna-dood ervaring. Heel luchtig zei ze toen: ik ben al tachtig en jij bent nog zo jong. Dus eigenlijk heb je niets aan dit boek. Maar leeftijd zegt niets. Je kunt jong en oud sterven.
Het leven is zo kort en wij lopen ons om alles druk te maken! Het wordt er niet makkelijker door als je steeds bij de dood stil staat. Gewoon de gedachte om mensen een voor een te verliezen geeft me zo'n eenzaam gevoel.
Ik denk inderdaad wel dat er veel mensen zijn die bij de dood stil staan. Meer dan je denkt. Toch praten we er niet vaak over. Het lijkt een taboe. Of willen we er gewoon niet aan denken. Ik zou niet weten hoe ik de gedachte zou moeten loslaten. Misschien gewoon met anderen hier open over praten. Hoe moeilijk het ook is. Er moet een manier zijn om ermee om te leren gaan zonder dat ik er zwaarmoedig door wordt. Die heb ik helaas nog niet gevonden.
Begrijp me niet verkeerd trouwens; ik geniet ook enorm van mijn leven als ik afleiding heb, maar zodra ik alleen ben of ga zitten nadenken komen deze gedachten naar boven....Vooral als ik alleen ben eigenlijk.
Ik denk heel vaak aan de dood. Net als jij besef ik me steeds weer dat het allemaal op een dag is afgelopen en dat de mensen waar ik van hou dood gaan.
Als ik hier al denk word ik al panisch en krijg ik echt acuut angstaanvallen.
Gisteren was ik er zo mee bezig, terwijl ik met mijn werk bezig was. Ik heb gewoon zitten janken, zo erg! Ik dacht: op een dag is het voorbij. Wanneer weet niemand. Leeftijd is inderdaad geen garantie meer.
Laatst kwam ik een oud dametje tegen en die vertelde mij dat ze een boek had gelezen over een bijna-dood ervaring. Heel luchtig zei ze toen: ik ben al tachtig en jij bent nog zo jong. Dus eigenlijk heb je niets aan dit boek. Maar leeftijd zegt niets. Je kunt jong en oud sterven.
Het leven is zo kort en wij lopen ons om alles druk te maken! Het wordt er niet makkelijker door als je steeds bij de dood stil staat. Gewoon de gedachte om mensen een voor een te verliezen geeft me zo'n eenzaam gevoel.
Ik denk inderdaad wel dat er veel mensen zijn die bij de dood stil staan. Meer dan je denkt. Toch praten we er niet vaak over. Het lijkt een taboe. Of willen we er gewoon niet aan denken. Ik zou niet weten hoe ik de gedachte zou moeten loslaten. Misschien gewoon met anderen hier open over praten. Hoe moeilijk het ook is. Er moet een manier zijn om ermee om te leren gaan zonder dat ik er zwaarmoedig door wordt. Die heb ik helaas nog niet gevonden.
Begrijp me niet verkeerd trouwens; ik geniet ook enorm van mijn leven als ik afleiding heb, maar zodra ik alleen ben of ga zitten nadenken komen deze gedachten naar boven....Vooral als ik alleen ben eigenlijk.
donderdag 19 juni 2008 om 19:36
Wat bij mij ook geholpen heeft, is dat ik bij het sterven van mijn schoonvader aanwezig ben geweest. Ik heb echt gezien dat dat ook een verlossing kan zijn(mijn schoonvader overleed aan kanker). Ik vond het iets vredigs hebben. Het heeft me minder bang gemaakt voor de dood. Ik heb meer angst om doodstrijd, dus het lijden.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 19 juni 2008 om 19:40
Bedankt voor jullie reacties. Toch fijn te weten dat ik niet raar ben met deze angst. Het kan soms mijn hele dag overheersen. Mijn moeder geeft me altijd als advies om in het nu proberen te leven. Het is niet gisteren, het is niet morgen, het is nu....
Maar het idee dat het allemaal een keer afgelopen is en we elkaar nooit meer zien(ik geloof niet in de hemel)..
En dat we zoveel dingen moeten in het leven. Allemaal dingen die niet vervelend zijn maar ik vraag me wel eens af waarvoor dat allemaal is..
@Zwieber, ik ben wel benieuwd naar die boeken eigenlijk. Weet je zo titels of is er makkelijk op te googelen?
Maar het idee dat het allemaal een keer afgelopen is en we elkaar nooit meer zien(ik geloof niet in de hemel)..
En dat we zoveel dingen moeten in het leven. Allemaal dingen die niet vervelend zijn maar ik vraag me wel eens af waarvoor dat allemaal is..
@Zwieber, ik ben wel benieuwd naar die boeken eigenlijk. Weet je zo titels of is er makkelijk op te googelen?
donderdag 19 juni 2008 om 19:42
@Prima69, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Als iemand veel pijn lijdt zal het een bevrijding zijn hoe verdrietig dan ook.
Ik ben ook zo bang om dood te gaan en dat de wereld dan misschien nog wel duizenden of miljoenen jaren doorgaat maar dat wij daar nooit meer bij zijn. Dit, nu, is echt de tijd die we hebben en daarvan heb ik er al 30 opzitten...
Ik ben ook zo bang om dood te gaan en dat de wereld dan misschien nog wel duizenden of miljoenen jaren doorgaat maar dat wij daar nooit meer bij zijn. Dit, nu, is echt de tijd die we hebben en daarvan heb ik er al 30 opzitten...
donderdag 19 juni 2008 om 19:56
Als je goed leest wat je geschreven hebt, ben je niet zozeer bang voor de dood, maar voor het achterblijven.
En ja het is moeilijk voorstellen dat de wereld toch wel doordraait als je er niet meer bent.
Nog moeilijker voorstellen dat je familie/ vrienden voor jou gaan.
Je voelt je in de steek gelaten, en daar is het tijd genoeg voor als het eenmaal zover is, dus geniet nu van de nabijheid van je familie en andere geliefden
En ja het is moeilijk voorstellen dat de wereld toch wel doordraait als je er niet meer bent.
Nog moeilijker voorstellen dat je familie/ vrienden voor jou gaan.
Je voelt je in de steek gelaten, en daar is het tijd genoeg voor als het eenmaal zover is, dus geniet nu van de nabijheid van je familie en andere geliefden
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 19 juni 2008 om 20:20
donderdag 19 juni 2008 om 21:46
Als je daar bij stilstaat moet je eigenlijk wel van je leven genieten. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden. En sinds die tijd sta ik ook anders in het leven. Ik kan me niet meer druk maken om bijzaken, ik weet nu dat het er eigenlijk allemaal niet toe doet. Het enige wat eigenlijk echt belangrijk is is dat je tijd maakt en aandacht hebt voor de mensen om je heen waar je van houdt. Zolang het kan.
donderdag 19 juni 2008 om 22:12
Marielle, ik ben niet minder bang geworden, misschien juist wel meer. Ik ben er ook veel meer mee bezig dan daarvoor. Maar ik weet door de dood van mijn vader wel dat je de mensen van wie je houdt moet koesteren en tijd voor ze moet maken.
Geniet gewoon zo veel mogelijk van je leven en probeer het positief te bekijken. Duw je gedachten een andere kant op als je aan het piekeren slaat.
Het klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het niet.
Geniet gewoon zo veel mogelijk van je leven en probeer het positief te bekijken. Duw je gedachten een andere kant op als je aan het piekeren slaat.
Het klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het niet.
vrijdag 20 juni 2008 om 15:49
Marielle ik kan je angsten goed begrijpen. Ik was een nakomertje, had dus oude' ouders, als kind al was ik heel bang dat ze dood zouden gaan en dat ik dan naar een weeshuis zou moeten. uiteindelijk zijn ze allebei boven de 80 geworden, maar ik mis ze nog steeds.Helaas vond en vind de omgeving dat ze allebei een mooie leeftijd hebben gehad, dat is natuurlijk ook zo, maar dat maakt het verdriet voor mij niet minder.
Nu heb ik alleen mijn partner, verder niemand. Ben nu doodsbang dat hem wat overkomt want dan ben ik echt helemaal alleen op deze wereld. Gek genoeg ben ik niet bang om zelf dood te gaan, maar vind het dan weer zo erg voor mijn man dat die alleen achter blijft.
Was er maar een methode om je negatieve gedachten uit te schakelen.
Nu heb ik alleen mijn partner, verder niemand. Ben nu doodsbang dat hem wat overkomt want dan ben ik echt helemaal alleen op deze wereld. Gek genoeg ben ik niet bang om zelf dood te gaan, maar vind het dan weer zo erg voor mijn man dat die alleen achter blijft.
Was er maar een methode om je negatieve gedachten uit te schakelen.
vrijdag 20 juni 2008 om 17:31
Epicurus: als wij leven, is de dood er niet, en als de dood er is, weten we dat niet meer. Zit waarheid in.
Ik ben zelf niet bang om dood te gaan, heb er zelfs hevig naar verlangd, maar ben wel bang dat het met mijn ouders eens mis gaat. Ze gaan nooit naar de dokter ergens voor, en ze worden toch ouder. Ze zijn bikkelhard, zo had mijn moeder drie dagen 40 graden koorts voordat ze toch maar naar de dokter ging. Die vermoedde iets in de darmen, maar ze weigerde verder onderzoek. Dan zit ik in angst, want in onze familie komt veel kanker voor. Resumerend: angst voor mezelf heb ik niet, wel voor anderen.
vrijdag 20 juni 2008 om 21:15
Ohjee, dit herken ik heel erg. Toen ik een jaar of 8 was, na de dood van een oudtante, heb ik een periode gehad dat ik niet kon slapen en alleen maar aan het piekeren was. Sowieso stond ik daar van jongs af aan al een stuk serieuzer in dan bijvoorbeeld klasgenootjes of vriendinnen.
Ik vind het heel erg moeilijk om op te houden met piekeren. Soms lukt het, soms niet. Meestal ga ik iets doen. Mezelf het moeilijk maken om te piekeren, door met muziek mee te zingen, te gaan lezen, mensen bellen.
Ik vind het heel erg moeilijk om op te houden met piekeren. Soms lukt het, soms niet. Meestal ga ik iets doen. Mezelf het moeilijk maken om te piekeren, door met muziek mee te zingen, te gaan lezen, mensen bellen.
zaterdag 21 juni 2008 om 02:06
Ik heb er niet zo n last van, maar ik heb wel een keer na het zien van een film een soort doodsangst gevoeld; plaatsvervangend dan. Dat was "Bowling for Columbine", van Michael Moore. Dat die vliegtuigen de Twin Towers in vliegen en dat je wat gesprekken hoort over de telefoon met mensen die daar zitten, en de reacties van mensen die het zien gebeuren. Het bloed stolde zo ongeveer in mn aderen.
Sindsdien probeer ik dat soort situaties/beelden te ontlopen. Ook als er een gezin verongelukt op de snelweg (vorige maand, verschrikkelijk verhaal), dan gaat dat nieuws in mn hoofd zitten maar ik probeer het weg te drukken, samen met andere enge scenario`s.
Het is ene kop-in-het-zand taktiek, maar het werkt voor mij. Mijn tijd komt wel. Tot die tijd geniet ik als een malloot van het leven.
Moet je wel een beetje simpel voor in elkaar zitten hoor, om dat te kunnen.
Sindsdien probeer ik dat soort situaties/beelden te ontlopen. Ook als er een gezin verongelukt op de snelweg (vorige maand, verschrikkelijk verhaal), dan gaat dat nieuws in mn hoofd zitten maar ik probeer het weg te drukken, samen met andere enge scenario`s.
Het is ene kop-in-het-zand taktiek, maar het werkt voor mij. Mijn tijd komt wel. Tot die tijd geniet ik als een malloot van het leven.
Moet je wel een beetje simpel voor in elkaar zitten hoor, om dat te kunnen.
zaterdag 21 juni 2008 om 11:05
@Lammy
@Mizzzi, ik besef me dat juist heel goed, dat het zonde is mij daar nu druk om te maken, bang te zijn etc.. Maar je kunt je gevoelens niet zomaar uischakelen. Door het besef dat leven eindig is kan ik ook weer intens genieten van het leven maar de dood is wel iets wat altijd bij me is. Soms heel lang op de achtergrond maar soms weer een periode heel hevig.
@Mizzzi, ik besef me dat juist heel goed, dat het zonde is mij daar nu druk om te maken, bang te zijn etc.. Maar je kunt je gevoelens niet zomaar uischakelen. Door het besef dat leven eindig is kan ik ook weer intens genieten van het leven maar de dood is wel iets wat altijd bij me is. Soms heel lang op de achtergrond maar soms weer een periode heel hevig.
zaterdag 21 juni 2008 om 12:03
Hoi marielle en de rest,
ik kan er ook veel over nadenken. Ik weet niet of het angst is of fascinatie of nieuwsgierigheid, waarschijnlijk van alles wat. Gister las ik een artikeltje over een vrouw die zei doden te zien, haar man geloofde er niets van totdat de vrouw vroeg wie toch dat hondje was die steeds bij haar man huppelde. Ze wist hem precies te beschrijven, incl. vlek en iets met een poot die gebroken was. Het was het hondje uit haar mans jeugd, vanaf dat moment geloofde haar man het. Dat doet mij weer denken, is mijn lieve dode hond ook bij me? En mn doodgereden katje? Het klinkt zo raar, en is zo raar om over na te denken. Ik denk dan, zouden ze dan in een soort andere dimensie zijn? En wat lijkt me dat eigenlijk niet leuk, als je contact wil maar helemaal afgesloten bent van de levenden ofzo, is dat niet eenzaam? Terwijl er zoveel doden zijn dat je toch niet zou denken dat ze echt eenzaam kunnen zijn. En als er zooveel doden zijn, waar laat je ze dan allemaal? Ja, zo ga ik dus denken.
Ik denk, nee voel, toch wel dat er iéts is. En dat zit hem in liefde. Zo heb ik het gevoel dat de verbondenheid met de mensen van wie ik hou onbreekbaar is. Ik heb me geen voorstelling van 'hoe dan', het is simpelweg het gevoel dat wij buiten en binnen onszelf in liefde verbonden zijn wat niet verloren zal gaan, ook nadat wij overleden zijn. Misschien dat je er niet bewust meer bent, maar de liefde blijft.
Ik weet dat ik dit niet met bewijzen etcetera kan onderbouwen, ik probeer alleen het gevoel uit te leggen dat gedachten over de dood bij mij oproept.
ik kan er ook veel over nadenken. Ik weet niet of het angst is of fascinatie of nieuwsgierigheid, waarschijnlijk van alles wat. Gister las ik een artikeltje over een vrouw die zei doden te zien, haar man geloofde er niets van totdat de vrouw vroeg wie toch dat hondje was die steeds bij haar man huppelde. Ze wist hem precies te beschrijven, incl. vlek en iets met een poot die gebroken was. Het was het hondje uit haar mans jeugd, vanaf dat moment geloofde haar man het. Dat doet mij weer denken, is mijn lieve dode hond ook bij me? En mn doodgereden katje? Het klinkt zo raar, en is zo raar om over na te denken. Ik denk dan, zouden ze dan in een soort andere dimensie zijn? En wat lijkt me dat eigenlijk niet leuk, als je contact wil maar helemaal afgesloten bent van de levenden ofzo, is dat niet eenzaam? Terwijl er zoveel doden zijn dat je toch niet zou denken dat ze echt eenzaam kunnen zijn. En als er zooveel doden zijn, waar laat je ze dan allemaal? Ja, zo ga ik dus denken.
Ik denk, nee voel, toch wel dat er iéts is. En dat zit hem in liefde. Zo heb ik het gevoel dat de verbondenheid met de mensen van wie ik hou onbreekbaar is. Ik heb me geen voorstelling van 'hoe dan', het is simpelweg het gevoel dat wij buiten en binnen onszelf in liefde verbonden zijn wat niet verloren zal gaan, ook nadat wij overleden zijn. Misschien dat je er niet bewust meer bent, maar de liefde blijft.
Ik weet dat ik dit niet met bewijzen etcetera kan onderbouwen, ik probeer alleen het gevoel uit te leggen dat gedachten over de dood bij mij oproept.
