Psyche
alle pijlers
Angstig en depressief
zondag 27 juni 2010 om 20:56
hoi qwuartz
ik wil je als tip geven om psychosomatische oefentherapie/fysiotherapie te bespreken met je huisarts. Ik ben zelf psychosomatisch oefentherapeut. Veel patienten met angstklachten hebben daar baat bij icm psychologische behandeling. Angst gebeurt in je hoofd, door allerlei oefeningen kun je leren je hoofd los te laten en meer in contact met je lijf te komen. om een voorbeeld te geven: veelal hebben angstpatienten moeite met hun grenzen te ervaren. als iemand je iets vraagt zeg je automatisch ja zonder dat je bemerkt dat je lijf nee zegt. je lijf kan nee zeggen door meer gespannen te worden oppervlakkiger te ademen zweet handen hartkloppingen, weg kijken met je ogen etc etc. door deze signalen in een oefening te ervaren kun je ze in je gewone leven leren herkennen en daar naar handelen door nee te zeggen.
hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. het is lastig om ervaringsoefeningen op papier uit te drukken. kijk ook even op www.psychosomatiek-therapie.nl en vraag maar raak wat je weten wil, als je ervoor open staat kan ik je ook nog aan een goed adres in je buurt helpen
sterkte groet fener
ik wil je als tip geven om psychosomatische oefentherapie/fysiotherapie te bespreken met je huisarts. Ik ben zelf psychosomatisch oefentherapeut. Veel patienten met angstklachten hebben daar baat bij icm psychologische behandeling. Angst gebeurt in je hoofd, door allerlei oefeningen kun je leren je hoofd los te laten en meer in contact met je lijf te komen. om een voorbeeld te geven: veelal hebben angstpatienten moeite met hun grenzen te ervaren. als iemand je iets vraagt zeg je automatisch ja zonder dat je bemerkt dat je lijf nee zegt. je lijf kan nee zeggen door meer gespannen te worden oppervlakkiger te ademen zweet handen hartkloppingen, weg kijken met je ogen etc etc. door deze signalen in een oefening te ervaren kun je ze in je gewone leven leren herkennen en daar naar handelen door nee te zeggen.
hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. het is lastig om ervaringsoefeningen op papier uit te drukken. kijk ook even op www.psychosomatiek-therapie.nl en vraag maar raak wat je weten wil, als je ervoor open staat kan ik je ook nog aan een goed adres in je buurt helpen
sterkte groet fener
zondag 27 juni 2010 om 21:18
zondag 27 juni 2010 om 22:35
at klinkt dat heftig. Ik denk dat bovengenoemde tips erg goed zijn: fijn om met een concrete vraag en mogelijke oplossingen bij de huisarts te komen.
Voor nu: slim om naar je ouders te gaan. Daar vind je wellicht afleiding en misschien kunnen zij wat dingen uit handen nemen (boodschappen enzo) en wat ritme geven in je dag. Wat mij helpt als ik me paniekerig voel, is vooral zorgen dat ik via mijn buik adem, dat vergeet ik normaal gesproken vaak. En probeer niet in te gaan op angstgevoelens die door je hoofd razen. Het kost heel wat moeite en in het begin kun je die gedachten maar een seconde stoppen. Maar elke seconde is er één. En langzaamaan kun je jezelf veel langer rustiger houden.
Laatste tip, wees vooral heel lief voor jezelf. Het is heftig en je bent goede stappen aan het nemen, veel meer kun je op dit moment niet doen.
Voor nu: slim om naar je ouders te gaan. Daar vind je wellicht afleiding en misschien kunnen zij wat dingen uit handen nemen (boodschappen enzo) en wat ritme geven in je dag. Wat mij helpt als ik me paniekerig voel, is vooral zorgen dat ik via mijn buik adem, dat vergeet ik normaal gesproken vaak. En probeer niet in te gaan op angstgevoelens die door je hoofd razen. Het kost heel wat moeite en in het begin kun je die gedachten maar een seconde stoppen. Maar elke seconde is er één. En langzaamaan kun je jezelf veel langer rustiger houden.
Laatste tip, wees vooral heel lief voor jezelf. Het is heftig en je bent goede stappen aan het nemen, veel meer kun je op dit moment niet doen.
zondag 27 juni 2010 om 22:59
Bij mij hielp mijn roer omgooien toen ik depressief was... je zit nu heel diep zo te horen...
Het mooie is...de weg naar boven is zwaarder maar het uitzicht is zo mooi op de top.
Beklim die berg maar rustig stap voor stap.
JIJ KAN DAT
begin met uitwaaien, buiten zijn, vogeltjes kijken, tekenen, schrijven, ijsje eten... en deel het met mensen!
Sterkte
Het mooie is...de weg naar boven is zwaarder maar het uitzicht is zo mooi op de top.
Beklim die berg maar rustig stap voor stap.
JIJ KAN DAT
begin met uitwaaien, buiten zijn, vogeltjes kijken, tekenen, schrijven, ijsje eten... en deel het met mensen!
Sterkte
donderdag 1 juli 2010 om 20:32
Hier ook sinds enkele weken totale paniek....qwuartz ik weet precies hoe je je voelt. De eerste weken waren verschrikkelijk. Ik ben nu aan de antidepressiva en kalmeringspillen voor snachts, dat helpt wel. Ik krijg ook therapie en morgen ga ik naar aan haptonoom. Ik heb eerder ook een paniekstoornis gehad, al was dat anders dan deze keer, maar ik weet dat het uiteindelijk weer goed komt....dat moet gewoon. Geloof daar ook in hoor! je kan me altijd prive berichten als je dat wilt, sterkte
donderdag 1 juli 2010 om 20:52
Qwuartz,
Ik heb niks concreets om je te helpen zoals anderen hier wel weten, maar ik herken wel dingen.
Ik heb ook mijn buien, door de jaren heen al, maar de in de laatste weken is het zwaarder en ik zie steeds maar van die bergen waar ik overheen moet, ik word angstig en onzeker, dat is wat me in beslag neemt, vaak een stempel op mijn dagen drukt, ik kan niet bij mezelf komen, terwijl ik weet dat er veel moois is, en er ook voor mij dingen zijn waar ik van kan genieten. Ook mij overkomt het wanneer ik alleen ben, terwijl ik daar nooit problemen mee had.
In mijn geval zou het kunnen zijn dat het(pré)menopauze te maken heeft, dan heb ik in elk geval wel een reden, maar jouw leeftijd weet ik niet.
Ik ben benieuwd welke reakties je verder nog krijgt.
Toevallig zei ik vanochtend tegen mijn kinderen, omdat ik deze week (is het de warmte, de drukte op mijn werk) dat ik zo niet langer blijf door-etteren. Dat ik me niet zo meer wil voelen, dat ik weet dat ik het mezelf veel te zwaar maak door zo in de put te zitten.
Dat ik contact op ga nemen met de psychologe die mij jaren geleden ook al eens het padje op geholpen heeft.
Fener, wat houdt die therapie die jij noemt dan precies in?
Lijkt het op haptonomie?
Ik heb niks concreets om je te helpen zoals anderen hier wel weten, maar ik herken wel dingen.
Ik heb ook mijn buien, door de jaren heen al, maar de in de laatste weken is het zwaarder en ik zie steeds maar van die bergen waar ik overheen moet, ik word angstig en onzeker, dat is wat me in beslag neemt, vaak een stempel op mijn dagen drukt, ik kan niet bij mezelf komen, terwijl ik weet dat er veel moois is, en er ook voor mij dingen zijn waar ik van kan genieten. Ook mij overkomt het wanneer ik alleen ben, terwijl ik daar nooit problemen mee had.
In mijn geval zou het kunnen zijn dat het(pré)menopauze te maken heeft, dan heb ik in elk geval wel een reden, maar jouw leeftijd weet ik niet.
Ik ben benieuwd welke reakties je verder nog krijgt.
Toevallig zei ik vanochtend tegen mijn kinderen, omdat ik deze week (is het de warmte, de drukte op mijn werk) dat ik zo niet langer blijf door-etteren. Dat ik me niet zo meer wil voelen, dat ik weet dat ik het mezelf veel te zwaar maak door zo in de put te zitten.
Dat ik contact op ga nemen met de psychologe die mij jaren geleden ook al eens het padje op geholpen heeft.
Fener, wat houdt die therapie die jij noemt dan precies in?
Lijkt het op haptonomie?
donderdag 1 juli 2010 om 22:40
Normaal lurk ik hier eigenlijk alleen maar maar voor dit topic wilde ik me toch even aanmelden. Toen ik het las had ik namelijk even het idee dat ik het zelf had geschreven vorig jaar ofzo. Ik heb precies zo gezeten en misschien nog erger. Ik sliep niet meer, durfde niet meer naar het toilet, durfde niet meer te douchen, hond uitlaten enz. Totaal geen eetlust meer. Ben mezelf ongeveer 2 maanden compleet kwijt geweest en ben bijna opgenomen.
Ik ben dr echter weer uitgekomen en ik moet zeggen; sterker dan ooit! Ik merk nu wel dat ik een lichte terugval begin te krijgen; heb weer last van een knoop in mn maag de hele dag door maar ik heb dan ook gelijk aan de bel getrokken bij het riagg. Ik hoop dat ik het dit keer beter op kan vangen en niet weer zo diep zak.
Ik weet helaas niet hoe ik er precies ben uitgekomen, dat ging geleidelijk aan. Heb wel medicijnen gekregen (lexapro), die hebben vooral goed geholpen met mn straatangst.
Ik wil je verder heel veel sterkte wensen!
Ik ben dr echter weer uitgekomen en ik moet zeggen; sterker dan ooit! Ik merk nu wel dat ik een lichte terugval begin te krijgen; heb weer last van een knoop in mn maag de hele dag door maar ik heb dan ook gelijk aan de bel getrokken bij het riagg. Ik hoop dat ik het dit keer beter op kan vangen en niet weer zo diep zak.
Ik weet helaas niet hoe ik er precies ben uitgekomen, dat ging geleidelijk aan. Heb wel medicijnen gekregen (lexapro), die hebben vooral goed geholpen met mn straatangst.
Ik wil je verder heel veel sterkte wensen!
vrijdag 16 juli 2010 om 19:08
quote:Qwuartz schreef op 29 juni 2010 @ 13:28:
meds, nee er is geen aanleiding. Ik heb altijd last gehad van depressieve perioden maar dit is veel heftiger. Door een operatie wel een aantal weken niks kunnen ondernemen waardoor de gedachten maar bleven komen.
Ik twijfel nog in hoeverre ik het wil delen met mijn omgeving. Ik wil geen 'labiel' stempel op me hebben en gewoon normaal kunnen zijn.
Wat herkenbaar ! Ik ben zelf ook drie weken geleden geopereerd en val enorm terug. Ik heb de afgelopen weken ook niets mogen doen wegens een baarmoederverwijdering. Ik gebruik sinds een halfjaar mirtazapine, maar de klachten worden ineens veel erger. Ik spiegel mij maar voor dat het binnenkort ophoudt, omdat ik dan weer meer bewegingsvrijheid heb en minder tijd heb om over mijzelf na te denken. Ik twijfel of ik naar de huisarts moet gaan, mede omdat ik er vanuit ga dat het straks beter wordt.
Mijn partner is ook de enige met wie ik dit deel. Ik wil vooralsnog anderen nog niet laten delen in mijn verdriet en angst.
meds, nee er is geen aanleiding. Ik heb altijd last gehad van depressieve perioden maar dit is veel heftiger. Door een operatie wel een aantal weken niks kunnen ondernemen waardoor de gedachten maar bleven komen.
Ik twijfel nog in hoeverre ik het wil delen met mijn omgeving. Ik wil geen 'labiel' stempel op me hebben en gewoon normaal kunnen zijn.
Wat herkenbaar ! Ik ben zelf ook drie weken geleden geopereerd en val enorm terug. Ik heb de afgelopen weken ook niets mogen doen wegens een baarmoederverwijdering. Ik gebruik sinds een halfjaar mirtazapine, maar de klachten worden ineens veel erger. Ik spiegel mij maar voor dat het binnenkort ophoudt, omdat ik dan weer meer bewegingsvrijheid heb en minder tijd heb om over mijzelf na te denken. Ik twijfel of ik naar de huisarts moet gaan, mede omdat ik er vanuit ga dat het straks beter wordt.
Mijn partner is ook de enige met wie ik dit deel. Ik wil vooralsnog anderen nog niet laten delen in mijn verdriet en angst.
