Psyche
alle pijlers
Angststoornis ... angst om alleen te zijn
donderdag 24 januari 2008 om 13:59
Ik zal mijn verhaal hier kort neerzetten. Als er reakties komen kan ik wel uitgebreider over mijn probleem vertellen.
Ik heb al jaren een angststoornis. Ik ben hiervoor al meerdere keren in behandeling geweest en het gaat inmiddels veel beter dan een aantal jaren geleden. Er zijn echter een aantal dingen die ik nog steeds heel lastig vind. Een daarvan ik alleen zijn.
Mijn partner gaat binnenkort 10 dagen naar het buitenland voor zijn werk, ik ben dan alleen thuis met onze baby. Ik zie daar nu al erg tegen op. Er zijn twee dingen waar ik vooral angstig voor ben. De ene is dat er 'iets ergs' met mijn partner gebeurt als hij in het buitenland is. De ander is het 'alleen' zijn (vooral 's nachts).
Herkent iemand dit? En/of heeft er iemand tips om deze tijd zo goed mogelijk door te komen?
Mmwanamke
Ik heb al jaren een angststoornis. Ik ben hiervoor al meerdere keren in behandeling geweest en het gaat inmiddels veel beter dan een aantal jaren geleden. Er zijn echter een aantal dingen die ik nog steeds heel lastig vind. Een daarvan ik alleen zijn.
Mijn partner gaat binnenkort 10 dagen naar het buitenland voor zijn werk, ik ben dan alleen thuis met onze baby. Ik zie daar nu al erg tegen op. Er zijn twee dingen waar ik vooral angstig voor ben. De ene is dat er 'iets ergs' met mijn partner gebeurt als hij in het buitenland is. De ander is het 'alleen' zijn (vooral 's nachts).
Herkent iemand dit? En/of heeft er iemand tips om deze tijd zo goed mogelijk door te komen?
Mmwanamke
donderdag 24 januari 2008 om 14:05
Ik kan niet uit ervaring spreken, maar heb misschien wel een tip.
Als je steeds bezig bent met dit onderwerp zal het ook niet uit je gedachten kunnen gaan.
Ik zou een aantal leuke plannetjes gaan maken om te doen de dagen als je man weg is.
En voor de nacht kun je misschien wel een vriendin vragen of die bij je wil logeren. Dan sla je twee vliegen in 1 klap, want dan kun je daar ook meteen die leuke dingen mee plannen.
Neem anders een grote teddy beer in bed, dan lijkt het alsof je niet alleen ligt.
Als je steeds bezig bent met dit onderwerp zal het ook niet uit je gedachten kunnen gaan.
Ik zou een aantal leuke plannetjes gaan maken om te doen de dagen als je man weg is.
En voor de nacht kun je misschien wel een vriendin vragen of die bij je wil logeren. Dan sla je twee vliegen in 1 klap, want dan kun je daar ook meteen die leuke dingen mee plannen.
Neem anders een grote teddy beer in bed, dan lijkt het alsof je niet alleen ligt.
donderdag 24 januari 2008 om 14:31
Misschien heb je iets aan dit boek? http://tinyurl.com/2pzc7j Het is zo jammer dat het in jouw gedachten iets heel groots wordt, terwijl je je nu waarschijnlijk ook prima redt overdag. En 's nachts heb je je baby ook nog, dus helemaal alleen ben je niet. 
donderdag 24 januari 2008 om 14:38
Bedankt voor de snelle reakties.
houvanjezelf, in het weekend ga ik inderdaad op pad (op bezoek bij vriendin), maar door de week is het lastiger om iets te plannen omdat mijn familie en vrienden niet in de buurt wonen, en natuurlijk ook moeten werken. Zelf werk ik trouwens ook drie dagen per week.
Elen, ik ken het boek (maar heb het nog niet gelezen). Heb jij het gelezen? En zo ja, vond je het nuttig? Ik heb wel andere boeken over angststoornissen gelezen. Rationeel weet ik ook wel dat ik iets heel groots maak, maar ik kan er op het moment dat ik in zo'n situatie zit niets aan doen. Ik heb het niet onder controle. D.w.z. als mijn partner bijvoorbeeld zegt dat hij mij zal bellen vanuit het buitenland en ik hoor niets van hem, dan vind ik het lastig om te denken dat hij misschien wel uit eten is of zo. In mijn gedachten heeft hij dan minstens een ongeluk gehad. Snap je?
houvanjezelf, in het weekend ga ik inderdaad op pad (op bezoek bij vriendin), maar door de week is het lastiger om iets te plannen omdat mijn familie en vrienden niet in de buurt wonen, en natuurlijk ook moeten werken. Zelf werk ik trouwens ook drie dagen per week.
Elen, ik ken het boek (maar heb het nog niet gelezen). Heb jij het gelezen? En zo ja, vond je het nuttig? Ik heb wel andere boeken over angststoornissen gelezen. Rationeel weet ik ook wel dat ik iets heel groots maak, maar ik kan er op het moment dat ik in zo'n situatie zit niets aan doen. Ik heb het niet onder controle. D.w.z. als mijn partner bijvoorbeeld zegt dat hij mij zal bellen vanuit het buitenland en ik hoor niets van hem, dan vind ik het lastig om te denken dat hij misschien wel uit eten is of zo. In mijn gedachten heeft hij dan minstens een ongeluk gehad. Snap je?
donderdag 24 januari 2008 om 14:56
Ik kan het zeker begrijpen. Je hebt waarschijnlijk net iets teveel voorstellingsvermogen, want soms heel handig is, maar in zo'n geval even niet.
Ik heb het boek deels gelezen. Het gaat niet over angststoornissen, maar over piekeren. Aan de hand van voorbeelden lees je hoe je (als je piekert) verbanden legt, tot het bijna een eigen werkelijkheid wordt. Het is zo herkenbaar, dat je automatisch al denkt: "O ja.. zó gaat dat.' Het verschil tussen zorgen maken en piekeren is dan ook dat je je best zorgen kunt maken over iets dat in de toekomst kan gebeuren, maar als je piekert koppel je die zorgen aan je verleden, bijvoorbeeld:
'Ik zie er tegenop als partner in het buitenalnd is. Wat nou als ik angstig word? Dan ben ik helemaal alleen. Daar was ik een paar jaar geleden ook altijd bang voor, toen het zo slecht met me ging. Misschien gaat het wel helemaal niet zoveel beter als ik dacht. De therapeute vroeger stelde eens voor om AD te gebruiken. Daar was ik toen zo op tegen, maar misschien heb ik dat wel nodig, want dit is toch ook niet normaal.' En hoppa, daar ga je al. Een heel verhaal zo, maar in dat boek staan inderdaad tips om het te doorbreken. Je kunt ook depressief/angstig zijn zónder te piekeren, maar als je piekert versterkt het elkaar. Ik weet überhaupt niet of jij piekert, maar kan me er iets bij voorstellen.
Ik heb het boek deels gelezen. Het gaat niet over angststoornissen, maar over piekeren. Aan de hand van voorbeelden lees je hoe je (als je piekert) verbanden legt, tot het bijna een eigen werkelijkheid wordt. Het is zo herkenbaar, dat je automatisch al denkt: "O ja.. zó gaat dat.' Het verschil tussen zorgen maken en piekeren is dan ook dat je je best zorgen kunt maken over iets dat in de toekomst kan gebeuren, maar als je piekert koppel je die zorgen aan je verleden, bijvoorbeeld:
'Ik zie er tegenop als partner in het buitenalnd is. Wat nou als ik angstig word? Dan ben ik helemaal alleen. Daar was ik een paar jaar geleden ook altijd bang voor, toen het zo slecht met me ging. Misschien gaat het wel helemaal niet zoveel beter als ik dacht. De therapeute vroeger stelde eens voor om AD te gebruiken. Daar was ik toen zo op tegen, maar misschien heb ik dat wel nodig, want dit is toch ook niet normaal.' En hoppa, daar ga je al. Een heel verhaal zo, maar in dat boek staan inderdaad tips om het te doorbreken. Je kunt ook depressief/angstig zijn zónder te piekeren, maar als je piekert versterkt het elkaar. Ik weet überhaupt niet of jij piekert, maar kan me er iets bij voorstellen.
donderdag 24 januari 2008 om 18:40
Ik ken het wel van vroeger, de angst om alleen te zijn. Ik heb er zelf in therapie aan gewerkt en thuis ook. Maar daar ben je op de korte termijn waarschijnlijk niet mee geholpen.
Het heeft mij enorm geholpen om een veilig plekje te vinden om te slapen. In mijn geval een hangmat en die grote teddybeer vind ik ook een goede tip. Maak voor jezelf een knus hoekje.
En om de angst om alleen te zijn in ieder geval aan te gaan. Denk maar zo: wat kan er gebeuren? Je gaat er niet dood van, zoals een therapeut eens tegen me zei. Verder hielp het mij dat vriendinnen wisten dat ik alleen was en dat ik hen kon bellen als het nodig was. Mocht het echt niet lukken, dan kun je in ieder geval met je huisarts overleggen of hij misschien tijdelijk voor die 10 dagen wat kalmerende middelen kan voorschrijven. Xanax helpt erg snel en goed. Ook kun je een week vrij nemen van je werk en uit gaan logeren. Of iemand vragen waar je in ieder geval van nood terecht kunt, om te bellen of overnachten. Heb je geen lieve buurvrouw in de buurt?
Kortom opties genoeg.
Sterkte en je red het wel samen met de baby!
Tot slot gaat mijn vriend regelmatig naar het buitenland voor zijn werk en wij hebben dan meer contact en op andere tijden dan we normaal hebben.
Misschien wordt je er zelfs wel sterker van.
Het heeft mij enorm geholpen om een veilig plekje te vinden om te slapen. In mijn geval een hangmat en die grote teddybeer vind ik ook een goede tip. Maak voor jezelf een knus hoekje.
En om de angst om alleen te zijn in ieder geval aan te gaan. Denk maar zo: wat kan er gebeuren? Je gaat er niet dood van, zoals een therapeut eens tegen me zei. Verder hielp het mij dat vriendinnen wisten dat ik alleen was en dat ik hen kon bellen als het nodig was. Mocht het echt niet lukken, dan kun je in ieder geval met je huisarts overleggen of hij misschien tijdelijk voor die 10 dagen wat kalmerende middelen kan voorschrijven. Xanax helpt erg snel en goed. Ook kun je een week vrij nemen van je werk en uit gaan logeren. Of iemand vragen waar je in ieder geval van nood terecht kunt, om te bellen of overnachten. Heb je geen lieve buurvrouw in de buurt?
Kortom opties genoeg.
Sterkte en je red het wel samen met de baby!
Tot slot gaat mijn vriend regelmatig naar het buitenland voor zijn werk en wij hebben dan meer contact en op andere tijden dan we normaal hebben.
Misschien wordt je er zelfs wel sterker van.
donderdag 24 januari 2008 om 18:52
Waarom ben je bang om alleen te zijn? Ben je bang dat er iets ergs gebeurt? Of....krijg je dan gewoon een angstig gevoel? Of is het iets anders?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is (ik heb ook nogal wat last van angsten, vooral irrationele dingen) maar misschien kun je dit zien als een goede oefening om beter met die angsten om te leren gaan. Misschien is het handig om van tevoren een soort plan te maken. Je weet dat je angstig gaat worden, in dat plan kun je met jezelf afspreken wat je op die momenten gaat doen en tot op welke hoogte en wat je daarna gaat doen. (Snap je wat ik bedoel? Volgens mij kom ik heel vaag over?) Je kunt, zoals hierboven gezegd, ook je vrienden/vriendinnen opnemen in je plan, dat je eerst zelf probeert rustig te worden en als het je teveel wordt je een van hen belt. Het hoeft niet eens te zijn dat je dan gaat praten over je angst, maar misschien is het juist ontspannend om gewoon lekker te kletsen met elkaar.
Ik ben bijvoorbeeld vaak bang als ik alleen thuis ben, dan ben ik bang voor dingen zoals inbrekers (je kunt hier echt moeilijk inbreken en al helemaal niet zonder eerst een hoop herrie!) maar ook heel irrationele dingen zoals (dit gaat echt té belachelijk klinken) "monsters" en dingen die gewoon écht niet kunnen. Het is niet zo ernstig dat je van een stoornis kunt spreken, het is gewoon een beetje vreemd de ene keer is het ook wat erger dan de andere keer. Maar goed, als ik zo'n plan zou maken zou ik bijvoorbeeld met mezelf af kunnen spreken dat als ik de angst voel op komen ik diep adem ga halen en tot 10 tellen en daarna me concentreren op rationele gedachten (dat het bijvoorbeeld absoluut niet mogelijk is dat een of ander monster uit de kast komt springen ) en proberen afleiding te zoeken. Ik spreek dan met mezelf af dat ik niet een dwanghandeling ga uitvoeren.
Het is natuurlijk niet makkelijk, maar als je een plan hebt is het misschien makkelijker om op het "goede (lees: rationele) spoor" te blijven. Hoe meer je je angsten vermijdt, hoe erger ze worden, maar als je jezelf confronteert met je angsten kun je langzaam leren om minder/niet meer bang te zijn.
Heel veel succes in ieder geval!
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is (ik heb ook nogal wat last van angsten, vooral irrationele dingen) maar misschien kun je dit zien als een goede oefening om beter met die angsten om te leren gaan. Misschien is het handig om van tevoren een soort plan te maken. Je weet dat je angstig gaat worden, in dat plan kun je met jezelf afspreken wat je op die momenten gaat doen en tot op welke hoogte en wat je daarna gaat doen. (Snap je wat ik bedoel? Volgens mij kom ik heel vaag over?) Je kunt, zoals hierboven gezegd, ook je vrienden/vriendinnen opnemen in je plan, dat je eerst zelf probeert rustig te worden en als het je teveel wordt je een van hen belt. Het hoeft niet eens te zijn dat je dan gaat praten over je angst, maar misschien is het juist ontspannend om gewoon lekker te kletsen met elkaar.
Ik ben bijvoorbeeld vaak bang als ik alleen thuis ben, dan ben ik bang voor dingen zoals inbrekers (je kunt hier echt moeilijk inbreken en al helemaal niet zonder eerst een hoop herrie!) maar ook heel irrationele dingen zoals (dit gaat echt té belachelijk klinken) "monsters" en dingen die gewoon écht niet kunnen. Het is niet zo ernstig dat je van een stoornis kunt spreken, het is gewoon een beetje vreemd
de ene keer is het ook wat erger dan de andere keer. Maar goed, als ik zo'n plan zou maken zou ik bijvoorbeeld met mezelf af kunnen spreken dat als ik de angst voel op komen ik diep adem ga halen en tot 10 tellen en daarna me concentreren op rationele gedachten (dat het bijvoorbeeld absoluut niet mogelijk is dat een of ander monster uit de kast komt springen ) en proberen afleiding te zoeken. Ik spreek dan met mezelf af dat ik niet een dwanghandeling ga uitvoeren.Het is natuurlijk niet makkelijk, maar als je een plan hebt is het misschien makkelijker om op het "goede (lees: rationele) spoor" te blijven. Hoe meer je je angsten vermijdt, hoe erger ze worden, maar als je jezelf confronteert met je angsten kun je langzaam leren om minder/niet meer bang te zijn.
Heel veel succes in ieder geval!
zondag 27 januari 2008 om 19:54
Maksi, hoe heb jij uiteindelijk je angst overwonnen? Ik ben ook niet echt op zoek naar een oplossing voor de korte termijn, maar voor de lange termijn.
Wat ik vooral lastig vind is dat al mijn familie en vrienden ver weg wonen (meer dan 100 km hier vandaan). Ik kan ze natuurlijk wel bellen als ik het moeilijk heb, maar het idee dat ze niet zo maar even langs kunnen komen vind ik wel lastig. In de plaats waar ik woon, woon ik nog niet zo lang, dus daar ken ik nog niet echt veel mensen.
Wat ik vooral lastig vind is dat al mijn familie en vrienden ver weg wonen (meer dan 100 km hier vandaan). Ik kan ze natuurlijk wel bellen als ik het moeilijk heb, maar het idee dat ze niet zo maar even langs kunnen komen vind ik wel lastig. In de plaats waar ik woon, woon ik nog niet zo lang, dus daar ken ik nog niet echt veel mensen.
zondag 27 januari 2008 om 19:59
Runner, ik ben inderdaad bang dat er 'iets ergs' gebeurt. Eigenlijk gaat het om twee verschillende dingen. Als mijn vriend ver weg is ben ik bang dat hem iets ergs overkomt en dat ik er niets vanaf weet. En ik ben bang dat mijzelf iets kan overkomen als ik alleen ben en dat er dan niemand in de buurt is om te helpen. Nu ik alleen ben met mijn baby heb ik dat gevoel nog iets sterker. Daarbij speelt natuurlijk ook dat ik in het verleden vaak in paniek ben geraakt in soortelijke situaties en dus eigenlijk bang ben voor de angst.
Ik ben inderdaad bezig met het maken van een plan, dus dat is een goede tip. Ik heb een aantal uitstapjes gepland en zo ben ik niet de hele week achter elkaar alleen, maar heb ik leuke dingen om naar uit te kijken.
Daarnaast vind ik het een hele goede tip om alvast te bedenken wat ik ga doen als ik angstig ben. Ik zal daar eens goed over na gaan denken. Ik ben het zeker met je eens dat angsten vermijden geen goed idee is (maar ik vind het wel heel lastig).
Ik ben inderdaad bezig met het maken van een plan, dus dat is een goede tip. Ik heb een aantal uitstapjes gepland en zo ben ik niet de hele week achter elkaar alleen, maar heb ik leuke dingen om naar uit te kijken.
Daarnaast vind ik het een hele goede tip om alvast te bedenken wat ik ga doen als ik angstig ben. Ik zal daar eens goed over na gaan denken. Ik ben het zeker met je eens dat angsten vermijden geen goed idee is (maar ik vind het wel heel lastig).
dinsdag 29 januari 2008 om 09:48
