Antidepressiva veranderde mijn leven - hoe dit loslaten

Oke ik probeer dit zo kort mogelijk te houden. Ik weet ook niet precies wat ik wil. Ik denk even van me afschrijven en misschien wat tips bij dingen loslaten.

In februari ging het niet goed met mijn (geestelijke) gezondheid. Ik sliep en at nog amper en ik voelde me slecht. Toch probeerde ik zo goed en zo kwaad mogelijk te blijven lachen en functioneren en dat lukte aardig. Toch op advies van de huisarts op gegeven moment medicatie gaan slikken (mirtazapine). Vanaf dat moment werd mijn leven eigenlijk hel. Ik kreeg voor het eerste paniekaanvallen, was prikkelbaar, zag dingen die er niet waren, was continu moe en zo kan ik nog even doorgaan. Ik raakte compleet buiten mijzelf. Tijdens mijn ergste paniekaanval wilde ik eigenlijk gewoon echt niet meer. Gelukkig was ik ergens mentaal nog sterk om iemand te bellen om me op te halen.

Toen ik dingen op een rijtje ging zetten, realiseerde ik me dat dit alles begon toen ik antidepressiva begon te slikken. Ik heb het zo'n 5 maanden geslikt en toen heb ik de dokter gebeld dat ik wilde stoppen. Inmiddels ben ik enkele weken van de medicatie af en ik voel me een compleet ander persoon. Weer mezelf. Natuurlijk ben ik hier heel blij mee, maar toch kan ik bepaalde dingen moeilijk loslaten en maken sommige dingen me enorm verdrietig. Bijvoorbeeld dat ik me stom heb gedragen naar personen toe en vooral naar een jongen die ik erg graag mocht. We hadden destijds een tijdje heel leuk contact en ik weet (van andere) dat hij mij ook graag mocht. Naar hem toe heb ik me ook compleet idioot gedragen (op een gegeven moment schrikte ik hem met een appje af (hij had geen zin in gedoe), daarna vond ik het lastig dat hij opeens niet meer wilde afspreken en heb ik nog een aantal keren best lange berichten gestuurd waarin stond dat het me zo leuk leek hem te zien). Nu ik weer kan nadenken heb ik alles teruggelezen en ik voel me zo stom! Ik vind het heel erg jammer en ik kan het heel moeilijk loslaten. Dit omdat ik weet dat hij mij totdat punt heel erg zag zitten , we hadden super leuk contact etc. Ik weet dat ik dit moet accepteren en loslaten maar het lukt me niet. Daarnaast kom ik hem nog heel vaak tegen en ik weet gewoon dat die tegen vast rare dingen over me gezegd heeft. Ik voel het gewoon. En eigenlijk zou dit me niet moeten uitmaken en toch voel ik me zeer ongemakkelijk als ik hem bijvoorbeeld tegenkom.

Daarnaast maakt het me heel verdrietig dat het zo veel slechter ging, dat ik mezelf zo kwijt was. Ook hiervan weet ik dat ik niets aan deze gevoelens heb, dat ik blij moet zijn nu het weer heel goed gaat. Dat ik de medicijnen een kans gegeven heb maar dat ik ook niet kon weten dat ik last zou krijgen van die rare bijwerkingen. En ik ben boos op mijn huisarts die me alleen vertelde over positieve bijwerkingen van beter slapen en eten. Als ik dit had geweten had ik ze misschien alsnog een kans gegeven, maar dan was ik wel allert geweest. Nu kon ik niet inzien dat het slechter ging, ik kon de link niet leggen, of in ieder geval pas heel laat.

Ik weet dat ik dit soort dingen moet loslaten, en dat wil ik ook. Ik wil weer genieten. Maar het lukt me niet. Heeft iemand tips?

p.s. ik weet dat het alsnog lang verhaal is geworden maar ik moet het even kwijt.

Ik kreeg het voorgeschreven via de huisarts (niet psychiater) daarnaast ging / ga ik naar de psycholoog maar die heeft niets met medicijnen. Ik had wel vervolgconsulten een paar bij de huisarts. Heb steeds aangegeven dat ze niet werkte, maar doordat ik wel beter sliep en at het advies gekregen ze te blijven slikken. Ik wist toen nog niet dat ze zulke bijwerkingen konden hebben, dus ik legde zelf de link ook niet ..

Hommeltjes schreef: ↑

11-09-2017 20:05

Ik denk dat je deze ervaring gewoonweg nog moet verwerken, en dat je daar de tijd voor moet nemen. Het klinkt allemaal best heftig, dus wees lief voor jezelf en niet zo streng. Je mag best verdrietig zijn om die dingen, dat kun je straks ook wel weer een plekje geven. De balans zal wel weer omgaan naar de tijd dat je dit echt los kunt laten.

Waarschijnlijk heb je gelijk, het was inderdaad geen makkelijke periode. Waarschijnlijk is tijd ook de enige manier, maar ik ben gewoon zo klaar mee en wil het graag afsluiten maar dat lukt me nog niet. Bedankt voor je reactie!

viva-amber schreef: ↑

11-09-2017 20:46

Misschien ben je nog steeds depressief. Waarom word je niet naar een psychiater verwezen?

Geen idee waarom niet toen. Maar nee ik ben niet meer depressief het gaat heel goed met me eigenlijk. Voel me weer heel erg mijzelf en geniet volop. Maar als ik er aan terug denk hoe ik me gedragen heb voel ik me wel stom ja

Skull schreef: ↑

11-09-2017 20:51

Ik was trouwens ook verliefd op haar, wat het extra kut maakte.

Ik realiseer me onlangs dat ik dat ook ben op hem en dat vind ik lastig. Dat ik weet dat die me daarvoor zo graag mocht. In enkele dagen gingen we van heel veel contact naar dat die me niet meer wilde zien en dat doet vooral nu pijn. Ik snap hem heel goed maar vind het lastig omdat ik weet dat die de echte ik graag mocht. Hij was zo enthousiast steeds totdat die medicijnen alles anders maakte. Denk niet dat het nog wat uitmaakt wat ik stuur en ja ik schaam me , net als jij toen , ook!

retrostar schreef: ↑

11-09-2017 22:50

Wat jammer toch dat je niet meteen teruggegaan bent naar de arts want er zijn honderden soorten AD die allemaal weer anders zijn. Voor ieder type probleem kan je uit vele merken en soorten kiezen. Kennelijk had je baat gehad bij een middel wat niet alleen versufte maar je ook vrolijker maakte.

Ik denk echter dat je persoonlijkheid niet verandert door AD-gebruik. Je kan je wel hulpeloos en hopeloos gaan voelen en je minder flink gaan gedragen.

Achteraf is dat inderdaad zeker jammer, maar dat kon ik toen niet inzien.

Of je persoonlijkheid echt veranderd weet ik niet. Ik weet wel dat ik in niets mijzelf was, dus in dat opzicht wel. Ik kon mezelf gewoon niet zijn, ging dingen zien die er niet waren en dat had zeker invloed op mijn persoonlijkheid...

Skull schreef: ↑

11-09-2017 21:13

Het gaat voorbij hoor. Je moet in gaan zien dat het niet goed met je ging, en dat je daarom niet beter of anders kon zijn. Straf jezelf er niet meer voor.

Dankjewel voor je reactie! Ik geef het maar wat tijd inderdaad ..