Psyche
alle pijlers
Antiedepressiva...ik..sleur..verveling
zaterdag 23 september 2017 om 16:42
Ik slik nu al bijna 3 jaar Citalopram.
Zonder kan ik niet, tot 2x toe proberen af te bouwen.
Gevolgen zijn agressieve gevoelens en emoties die hoog oplopen...huilen en blijven huilen.
Sinds een paar maanden voel ik mij ondanks de goedlopende medicatie niet happy.
Het leven is een sleur en ik verveel mij rot.
Aanmelden bij verenigingen e.d...allemaal geprobeerd. ..probleem is..
Ik hou niet van verplichtingen...elke week naar een clubje...
Ook ben ik een einzelganger...ben graag alleen , heb 2 oppervlakkige vriendschappen en vind dat prima.
We zijn ervoor elkaar wanneer nodig...hebben het soms een middagje gezellig...maar dat was het dan ook.
Heerlijk...ben het liefst alleen.
Verder gelukkig getrouwd. ..maar toch alles is zo hetzelfde...
Andere kant van mij...ik kan slecht tegen veranderingen.
Dus wat wil ik nu eigelijk ?
Ik wordt helemaal gek van mijzelf.
Waarom ben ik zo apart ?
Zo wispelturig
Zonder kan ik niet, tot 2x toe proberen af te bouwen.
Gevolgen zijn agressieve gevoelens en emoties die hoog oplopen...huilen en blijven huilen.
Sinds een paar maanden voel ik mij ondanks de goedlopende medicatie niet happy.
Het leven is een sleur en ik verveel mij rot.
Aanmelden bij verenigingen e.d...allemaal geprobeerd. ..probleem is..
Ik hou niet van verplichtingen...elke week naar een clubje...
Ook ben ik een einzelganger...ben graag alleen , heb 2 oppervlakkige vriendschappen en vind dat prima.
We zijn ervoor elkaar wanneer nodig...hebben het soms een middagje gezellig...maar dat was het dan ook.
Heerlijk...ben het liefst alleen.
Verder gelukkig getrouwd. ..maar toch alles is zo hetzelfde...
Andere kant van mij...ik kan slecht tegen veranderingen.
Dus wat wil ik nu eigelijk ?
Ik wordt helemaal gek van mijzelf.
Waarom ben ik zo apart ?
Zo wispelturig
zaterdag 23 september 2017 om 16:54
Heb je kinderen?
Onttrek je je aan dingen?
Denkt je dat zo'n clubje voor altijd zal zijn?
Durf je geen verplichtingen aan te gaan?
Verwacht je te veel?
Soms kan het genoeg zijn om eens per maand iets anders te toen, zoals naar de film, of naar een feestje.
Of zoals een dagje naar een andere stad af en toe om de sleur te doorbreken.
Zoek de balans die werkt voor jou.
Onttrek je je aan dingen?
Denkt je dat zo'n clubje voor altijd zal zijn?
Durf je geen verplichtingen aan te gaan?
Verwacht je te veel?
Soms kan het genoeg zijn om eens per maand iets anders te toen, zoals naar de film, of naar een feestje.
Of zoals een dagje naar een andere stad af en toe om de sleur te doorbreken.
Zoek de balans die werkt voor jou.
anoniem_197806 wijzigde dit bericht op 23-09-2017 16:59
14.93% gewijzigd
zaterdag 23 september 2017 om 17:51
Já op syndroom van asperge , volgens de psycholoog was het dat niet.
Aan de 1ne kant jammer , het had een hoop verklaard voor mij...maar ook voor andere.
Sommige mensen begrijpen mij niet , ik kan ze ook geen ongelijk geven.
zaterdag 23 september 2017 om 17:57
Ik houd niet van verplichtingen. .zal een voorbeeld noemen.shisha schreef: ↑23-09-2017 16:54Heb je kinderen?
Onttrek je je aan dingen?
Denkt je dat zo'n clubje voor altijd zal zijn?
Durf je geen verplichtingen aan te gaan?
Verwacht je te veel?
Soms kan het genoeg zijn om eens per maand iets anders te toen, zoals naar de film, of naar een feestje.
Of zoals een dagje naar een andere stad af en toe om de sleur te doorbreken.
Zoek de balans die werkt voor jou.
Laatst een curcus gedaan van 12 lessen...na 4 lessen was ik het al beu.
Maar omdat ik een flink bedrag voor de cursus betaalt had, was het doodzonde hiermee te stoppen.
Heb hier echt van gebaald.
Wat ik ook probeer na een paar keer ben ik het gewoon beu....vind ik er al niets meer aan.
Dus mij eraan onttrekken...Nee.
zaterdag 23 september 2017 om 17:58
Geen therapie meer...pas mee gestopt.
Ik werk partime in de zorg.
zaterdag 23 september 2017 om 18:03
Er zijn zoveel mensen apart. Als je er echt last van hebt kan je daar aan werken maar als jij er verder geen problemen mee hebt. Prima toch?
Als je werkt en een gezin hebt en moeite hebt met prikkels en verplichtingen zou ik het idee om bij clubje en verenigingen te moeten lekker laten varen.
Er is zoveel wat je kan doen in je eentje of met meer maar dan op niet verplichte basis, dus losse lessen.
Wat zou je willen, wat vind je wel leuk maar lukt nu niet omdat je geen fut hebt?
Fotografie, koken, schilderen, tekeken, handwerk. Handletteren. Sporten, wandelen, lezen, schrijven enz.
Als je werkt en een gezin hebt en moeite hebt met prikkels en verplichtingen zou ik het idee om bij clubje en verenigingen te moeten lekker laten varen.
Er is zoveel wat je kan doen in je eentje of met meer maar dan op niet verplichte basis, dus losse lessen.
Wat zou je willen, wat vind je wel leuk maar lukt nu niet omdat je geen fut hebt?
Fotografie, koken, schilderen, tekeken, handwerk. Handletteren. Sporten, wandelen, lezen, schrijven enz.
anoniem_319861 wijzigde dit bericht op 23-09-2017 18:25
0.08% gewijzigd
zondag 24 september 2017 om 12:26
Van uit eten..bioscoopje pakken ...naar een park gaan in de buurt en honden..daar wordt ik helemaal blij van.RosesAreRed schreef: ↑23-09-2017 18:16Eigenlijk vind ik je niet zo apart, hoor!
Kun je íets opnoemen waarvan je helemaal gelukkig wordt? Of is eigenlijk alles in je leven een beetje vlak, wel ok, mwah?
Uit eten zit er ff niet in...moet de nodige kilo's kwijt.
Een hond heb ik niet..maar wel genoeg in mijn directe omgeving.
zondag 24 september 2017 om 12:27
Dankjewel voor je lieve reactieFee-de-Goede schreef: ↑23-09-2017 18:03Er zijn zoveel mensen apart. Als je er echt last van hebt kan je daar aan werken maar als jij er verder geen problemen mee hebt. Prima toch?
Als je werkt en een gezin hebt en moeite hebt met prikkels en verplichtingen zou ik het idee om bij clubje en verenigingen te moeten lekker laten varen.
Er is zoveel wat je kan doen in je eentje of met meer maar dan op niet verplichte basis, dus losse lessen.
Wat zou je willen, wat vind je wel leuk maar lukt nu niet omdat je geen fut hebt?
Fotografie, koken, schilderen, tekeken, handwerk. Handletteren. Sporten, wandelen, lezen, schrijven enz.
zondag 24 september 2017 om 12:47
Ik heb een aantal jaren geleden een periode geloofd dat ik asperger had.
Dat was een enorme opluchting en ik zal je vertellen waarom:
Het loste het hele conflict tussen mij en mijn moeder in 1 keer op!
Ik hoefde mij niet langer een slechte dochter te voelen en zij hoefde zich niet langer een slechte moeder te voelen.
Ik voelde mij daardoor kilo's lichter, het scheelde zo ontzettend veel!
Ik bloeide helemaal op.
En mijn moeder ook.
Schuldgevoelens kunnen erg zwaar drukken.
Maar helaas, ik heb geen asperger en zal moeten dealen met de schuldgevoelens en mijn moeder blijkbaar ook.
Sommige ingesleten gedachtepatronen kunnen zo fnuikend zijn dat je er overspannen en depressief van kunt raken en pillen helpen dan maar een klein beetje.
Misschien dat je jezelf kunt vergeven voor iets en dat je dan weer kunt geneten van de mooie en kleine dagelijkse dingen.
Misschien dat je dan weer in je kracht kunt komen.
zondag 24 september 2017 om 12:49
Heb je wel uitgebreide testen ondergaan met ook je ouder(s) erbij en 'n psychiater?
Bij mij waren ze het er alledrie over eens dat ik ASS heb (volgens de DSM4 asperger) en voor mij lost dat idd veel op. Het is fijn om een hokje te hebben (vind ik)
zondag 24 september 2017 om 13:06
Ja dat kan ik mij voorstellen!redbulletje schreef: ↑24-09-2017 12:49Heb je wel uitgebreide testen ondergaan met ook je ouder(s) erbij en 'n psychiater?
Bij mij waren ze het er alledrie over eens dat ik ASS heb (volgens de DSM4 asperger) en voor mij lost dat idd veel op. Het is fijn om een hokje te hebben (vind ik)
En toch denk ik ergens dat je ook gewoon je imperfecte zelf zou moeten mogen zijn zonder label, zonder diagnose.
Als je altijd sowieso je best doet en het goed bedoelt, dat je dan alleen daarom al jezelf zou moeten kunnen vergeven.
Iedereen is anders, niemand is perfect.
En ik heb de vragenlijsten en testen gehad en ik vond het een aanfluiting!
Ik scoorde namelijk heel erg hoog, op het randje van autisme, maar er waren zo ontzettend veel vragen tussen als: of dat ik geinteresseerd was in delen van voorwerpen, dat soort vragen...
daar kon ik niets mee en dus scoorde ik niet hoog genoeg volgens de vragenlijsten.
Ik was namelijk geinteresseerd in draaiende kleurenlampen, maar dat stond niet tussen de vragen en ik had te veel fantasie volgens hen.
En daarna konden ze me vervolgens geen diagnose geven, ook niet na nog maanden verder testen.
In totaal ben ik ruim een jaar onderzocht en getest, maar autisme kon het volgens hen niet zijn, ondanks dat ik daar het hoogste op scoorde.
Ik geloof en vertrouw niet meer in de DSM en psychiaters, ik vind ze dom.
Ja, ik ben een beetje boos. zo veel moeite gedaan voor niks, geen enkel resultaat, niet behandelbaar want geen diagnose, dus geen therapie.
En het kostte nog uiteindelijk best veel geld ook waarvan lang niet alles werd vergoed, want geen diagnose!
toen ze mijn moeder vragen stelde over vroeger, bleek dat ze nog maar weinig wist en zei ze telkens dat alles gewoon goed was met mij en dat ze nooit iets vreemds aan me had gemerkt. Terwijl ze ooit dat boekje over meisjes met asperger had gelezen en toen vond dat ik daar wel heel erg veel kenmerken van had! En op de een of andere manier was onze band wel goed in die tijd, want er was ineens geen schuldgevoel meer.
(Stom onderzoek, ik ben iets bozer dan ik zelf dacht.)
Misschien dat het voor anderen wel werkt en inmiddels ben ik best gelukkig, alleen de band met mijn moeder, dat is dus nooit echt goed gekomen en dat vind ik het meest jammer.
zondag 24 september 2017 om 13:13
zondag 24 september 2017 om 13:20
Voor het resultaat van zo'n onderzoek ben je juist erg aangewezen op de objectieve blik van je ouders.redbulletje schreef: ↑24-09-2017 13:13Mijn moeder zei, toen we naar die psych reden, dat ze bang was dat ze dingen zou moeten vertellen die kwetsend voor mij zouden zijn. Ik zei haar toen dat ze zich vooral niet moest inhouden en júist mijn minder leuke kanten moest aangeven omdat dat voor mijn diagnose noodzakelijk was.
Maar als die nu niet objectief kunnen zijn...dan mislukt het onderzoek.
zondag 24 september 2017 om 15:45
Soms lijkt het wel alsof steeds meer mensen ontevreden worden.
Persoonlijk denk ik dat de oorzaak in deze moderne maatschappij ligt.
Facebook: je wordt overladen met informatie van mensen die je eigenlijk nooit spreekt of soms zelfs zelden kent.
Al die personen lijken een perfect, bruisend, leven te hebben.
Iedereen zit met zijn neus in zijn/haar mobiel te staren, waar je ook bent.
Of je nu in de wachtkamer zit, op straat loopt, pauze hebt op je werk: gesprekken worden vermeden en de mobiel is het enige dat echt lijkt te boeien.
Wees eerlijk, vroeger was de tijd toch veel gezelliger?
Mensen waren veel meer geïnteresseerd in elkaar, hielpen elkaar sneller en stonden meer open voor een 'goed gesprek'.
Als ik terugdenk aan vroeger, waren er denk minder mensen eenzaam, ontevreden of 'leeg vanbinnen'.
Tegenwoordig lijken veel dingen in de maatschappij gewoon veel meer oppervlakkig, vreemden blijven vaak vreemden.
Mensen doen geen moeite meer om elkaar te WILLEN leren kennen.
Persoonlijk denk ik dat de oorzaak in deze moderne maatschappij ligt.
Facebook: je wordt overladen met informatie van mensen die je eigenlijk nooit spreekt of soms zelfs zelden kent.
Al die personen lijken een perfect, bruisend, leven te hebben.
Iedereen zit met zijn neus in zijn/haar mobiel te staren, waar je ook bent.
Of je nu in de wachtkamer zit, op straat loopt, pauze hebt op je werk: gesprekken worden vermeden en de mobiel is het enige dat echt lijkt te boeien.
Wees eerlijk, vroeger was de tijd toch veel gezelliger?
Mensen waren veel meer geïnteresseerd in elkaar, hielpen elkaar sneller en stonden meer open voor een 'goed gesprek'.
Als ik terugdenk aan vroeger, waren er denk minder mensen eenzaam, ontevreden of 'leeg vanbinnen'.
Tegenwoordig lijken veel dingen in de maatschappij gewoon veel meer oppervlakkig, vreemden blijven vaak vreemden.
Mensen doen geen moeite meer om elkaar te WILLEN leren kennen.
zondag 24 september 2017 om 20:42
Het hele probleem bij depressie is dat je jezelf steeds verder afzondert om maar niets te hoeven horen wat je niet bevalt. Daarbij kan iedere psycholoog, psychiater en arts (een psychiater is een arts, trouwens) je vertellen dat 3 jaar lang AD slikken echt volkomen verkeerd gebruik van AD is. En neem het niet van mij aan, echt. Vraag het zelf na.
Wanneer je zo langdurig ongelukkig bent zul je iets aan je leven moeten veranderen om het zonder AD weer draaglijk en zelfs leuk te kunnen maken.
Nogmaals; neem het niet van mij aan. Externe bronnen raadplegen zal je echter hetzelfde vertellen.
Heel veel sterkte. Depressie is echt zwaar kut. Dat gun je niemand.
anoniem_350628 wijzigde dit bericht op 24-09-2017 21:04
0.31% gewijzigd
zondag 24 september 2017 om 21:03
Denk dat het vooral ligt aan de huidige arbeidsomstandigheden. Die zijn in de afgelopen 20 jaar enorm verslechterd.
Moet je je facebook 'ns opschonen en alleen de mensen behouden met wie je ook echt contact wil hebben. De meeste 'echte' mensen posten niet alleen maar juichposts maar vertellen ook over verdriet, ziekte e.d.Facebook: je wordt overladen met informatie van mensen die je eigenlijk nooit spreekt of soms zelfs zelden kent.
Al die personen lijken een perfect, bruisend, leven te hebben.
Als einzelganger vind ik de smartphone juist 'n zegen! Internetten, spelletje doen, forummen en zelfs tv/netflix kijken! Ik vind het waardeloos als mensen in 'n wachtkamer hele gesprekken gaan zitten voeren. Hou gewoon je kop en wees stil! Zeker op een plaats waar je het niet kan ontlopen.Iedereen zit met zijn neus in zijn/haar mobiel te staren, waar je ook bent.
Of je nu in de wachtkamer zit, op straat loopt, pauze hebt op je werk: gesprekken worden vermeden en de mobiel is het enige dat echt lijkt te boeien.
Wees eerlijk, vroeger was de tijd toch veel gezelliger?
Mensen waren veel meer geïnteresseerd in elkaar, hielpen elkaar sneller en stonden meer open voor een 'goed gesprek'.
Als ik terugdenk aan vroeger, waren er denk minder mensen eenzaam, ontevreden of 'leeg vanbinnen'.
Tegenwoordig lijken veel dingen in de maatschappij gewoon veel meer oppervlakkig, vreemden blijven vaak vreemden.
Mensen doen geen moeite meer om elkaar te WILLEN leren kennen.
