Psyche
alle pijlers
Asperger (???) wie ook?
dinsdag 9 december 2008 om 21:10
Ik heb het vermoeden dat ik asperger heb. Een kennis van me die me redelijk goed kent, attendeerde me erop en toen ben ik gaan spitten. Nu vroeg ik me af of er ook forummers zijn die dit ook hebben. (Ik ben m.n. op zoek naar vrouwen, meiden, dames net zoals ikzelf.)
Symptomen waar ik mezelf wel in herken zijn oa.:
- als kind anders zijn (en dat gevoel ook hebben). Nu voel ik me nog steeds anders (voornamelijk in mn communicatie naar anderen toe, verbaal en non-verbaal), maar ik kan me redelijk aanpassen. (Als ik zou doen wat me word ingegeven, dan zouden mensen om me heen raar opkijken. Niet dat ik echt vreemde dingen zou doen, maar wel niet doorsnee, denk ik.)
- erg gevoelig zijn voor prikkels (geluiden, licht, geuren etc.)
- als kind zijnde al wijs lijken (en m.n. op bepaalde gebieden, waar ik me echt op richte)
- alles moet zoals ik het in gedachten heb anders raak ik in paniek (planning moet kloppen!);
- een vreemde manier van lopen heb ik;
- slecht fijne motoriek
-enz.
Wie vermoed of weet inmiddels zeker dat hij/haar asperger heeft en hoe ga je ermee om?
Symptomen waar ik mezelf wel in herken zijn oa.:
- als kind anders zijn (en dat gevoel ook hebben). Nu voel ik me nog steeds anders (voornamelijk in mn communicatie naar anderen toe, verbaal en non-verbaal), maar ik kan me redelijk aanpassen. (Als ik zou doen wat me word ingegeven, dan zouden mensen om me heen raar opkijken. Niet dat ik echt vreemde dingen zou doen, maar wel niet doorsnee, denk ik.)
- erg gevoelig zijn voor prikkels (geluiden, licht, geuren etc.)
- als kind zijnde al wijs lijken (en m.n. op bepaalde gebieden, waar ik me echt op richte)
- alles moet zoals ik het in gedachten heb anders raak ik in paniek (planning moet kloppen!);
- een vreemde manier van lopen heb ik;
- slecht fijne motoriek
-enz.
Wie vermoed of weet inmiddels zeker dat hij/haar asperger heeft en hoe ga je ermee om?
dinsdag 16 december 2008 om 10:35
Onze zoon heeft sinds kort ook een diagnose Asperger. Hij is 11. We wisten al heel lang dat hij hoogbegaafd was. Veel van zijn merkwaardige gedrag verklaarden we daarmee.
Het gaat behoorlijk goed met hem. Hij heeft geleerd dat mensen het aardig vinden als je nadenkt over wat ze zouden willen. Het gaat bij hem niet vanzelf. We moeten hem allerlei sociale omgangsvormen letterlijk uitleggen, daar waar we zien dat zijn zus dat gewoon oppikt van observeren.
Gelukkig is hij dus heel slim. Hij compenseert met zijn intelligentie heel veel dingen. Hij geeft complimentjes. Hij denkt lang na over de juiste keuze van een cadeautje. Maar het is allemaal aangeleerd. We besteden (mijn man en ik) heel veel tijd aan uitleggen en verklaren van de sociale regels. Het lijkt wel of hij in staat is alles te leren, als het maar cognitief uitgelegd wordt. Op gevoel/observatie gebeurt het niet.
Ik heb intussen het nodige gelezen over autisme. Er is 1 boek dat ik echt kan aanraden: "The essential difference, male and female brains, and the truth about autism" van Simon Baron Cohen. Hij is is hoogleraar psychologie aan Cambridge en daarnaast is hij directeur van het Autisme Instituut van Cambridge.
Hij heeft een theorie ontwikkeld over verschillen in mannen en vrouwenhersenen. Heel kort generaliserend samengevat: Mannen zijn evolutionair ontwikkeld om meer systemen te kunnen doorgronden (werktuigen maken), zich minder laten afleiden (jagen). Vrouwen zijn meer getraind om uit non-verbale signalen boodschappen op te pikken (zorg voor kinderen), meer dingen tegelijk te kunnen (zorgen voor kinderen, én eten bereiden tegelijkertijd).
Zijn theorie is dat een extreme ontwikkeling van de mannelijke vorm van het brein uitmondt in autisme. Heel erg gefocussed op 1 onderwerp tegelijk en met grote aandacht voor systemen en regels.
Ik vond het boek heel verhelderend en enorm herkenbaar. In zijn boek gaat hij ook in op een aantal mensen met autisme, die als volwassene erin geslaagd zijn om zo min mogelijk 'last' te hebben van hun autisme. Hij stelt daarbij wel dat het hen ontzettend veel inspanning kost om al die sociale regeltjes met hun verstand na te leven.
Dat is ook wat me de meeste zorgen baart. Zoals Starshine aangeeft: voor een kind kun je het wel regelen, maar kan hij het ook als hij volwassen is? Gaat het hem lukken om een partner te vinden? En zo ja, hoe zal deze omgaan met zijn eigenaardigheden?
Het gaat behoorlijk goed met hem. Hij heeft geleerd dat mensen het aardig vinden als je nadenkt over wat ze zouden willen. Het gaat bij hem niet vanzelf. We moeten hem allerlei sociale omgangsvormen letterlijk uitleggen, daar waar we zien dat zijn zus dat gewoon oppikt van observeren.
Gelukkig is hij dus heel slim. Hij compenseert met zijn intelligentie heel veel dingen. Hij geeft complimentjes. Hij denkt lang na over de juiste keuze van een cadeautje. Maar het is allemaal aangeleerd. We besteden (mijn man en ik) heel veel tijd aan uitleggen en verklaren van de sociale regels. Het lijkt wel of hij in staat is alles te leren, als het maar cognitief uitgelegd wordt. Op gevoel/observatie gebeurt het niet.
Ik heb intussen het nodige gelezen over autisme. Er is 1 boek dat ik echt kan aanraden: "The essential difference, male and female brains, and the truth about autism" van Simon Baron Cohen. Hij is is hoogleraar psychologie aan Cambridge en daarnaast is hij directeur van het Autisme Instituut van Cambridge.
Hij heeft een theorie ontwikkeld over verschillen in mannen en vrouwenhersenen. Heel kort generaliserend samengevat: Mannen zijn evolutionair ontwikkeld om meer systemen te kunnen doorgronden (werktuigen maken), zich minder laten afleiden (jagen). Vrouwen zijn meer getraind om uit non-verbale signalen boodschappen op te pikken (zorg voor kinderen), meer dingen tegelijk te kunnen (zorgen voor kinderen, én eten bereiden tegelijkertijd).
Zijn theorie is dat een extreme ontwikkeling van de mannelijke vorm van het brein uitmondt in autisme. Heel erg gefocussed op 1 onderwerp tegelijk en met grote aandacht voor systemen en regels.
Ik vond het boek heel verhelderend en enorm herkenbaar. In zijn boek gaat hij ook in op een aantal mensen met autisme, die als volwassene erin geslaagd zijn om zo min mogelijk 'last' te hebben van hun autisme. Hij stelt daarbij wel dat het hen ontzettend veel inspanning kost om al die sociale regeltjes met hun verstand na te leven.
Dat is ook wat me de meeste zorgen baart. Zoals Starshine aangeeft: voor een kind kun je het wel regelen, maar kan hij het ook als hij volwassen is? Gaat het hem lukken om een partner te vinden? En zo ja, hoe zal deze omgaan met zijn eigenaardigheden?
dinsdag 16 december 2008 om 13:19
Lippizan; hoe slim kan je man zijn, als hij met zo'n draak van een vrouw getrouwd is?
Hinnik maar een eind weg, ik wed dat mijn zoon van 9 veel slimmer is dan jij, én daarbij met enorm steekhoudende argumenten op de proppen komt. Hij is trouwens enorm populair omdat hij enorm hip is; ADHD en PDD-NOs én hoogbegaafd. De jackpot dus.
Ik ga elke dag biechten omdat ik er niet mee kan leven dat ik zo'n ontaarde moeder ben. Vraag me elke dag af waar hij het aan verdiend heeft om zo'n moeder als ik te moeten krijgen.
Ik doe dan ook aan zelfkastijding, dat is het minste wat ik kan doen.
Uiteraard heb ik hem niet laten vaccineren, stel je voor dat hij straks ineens schizofreen blijkt te zijn. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar? Overigens wil ik het best met je hebben over je andere stokpaardje; genialiteit. Mijn ex-schoonvader had een iq van 160. (erfelijkheid en autisme, neuh helemaal geen verband).
Heb net een boek gekocht, van een volwassen Asperger met als titel "ik hield altijd al meer van treintjes". Zat nog net niet te janken toen ik dat boek in mijn handen had.
Bij items op tv idem. Ben ik nou zo'n softie of hebben jullie dat ook?
Maak me enorme zorgen over de toekomst.
Misschien moet ik advies vragen aan Jenny Mc Carthy (die het gewoon niet kon uitstaan dat zo iemand als zij een zoon kon krijgen met autisme).
Hinnik maar een eind weg, ik wed dat mijn zoon van 9 veel slimmer is dan jij, én daarbij met enorm steekhoudende argumenten op de proppen komt. Hij is trouwens enorm populair omdat hij enorm hip is; ADHD en PDD-NOs én hoogbegaafd. De jackpot dus.
Ik ga elke dag biechten omdat ik er niet mee kan leven dat ik zo'n ontaarde moeder ben. Vraag me elke dag af waar hij het aan verdiend heeft om zo'n moeder als ik te moeten krijgen.
Ik doe dan ook aan zelfkastijding, dat is het minste wat ik kan doen.
Uiteraard heb ik hem niet laten vaccineren, stel je voor dat hij straks ineens schizofreen blijkt te zijn. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar? Overigens wil ik het best met je hebben over je andere stokpaardje; genialiteit. Mijn ex-schoonvader had een iq van 160. (erfelijkheid en autisme, neuh helemaal geen verband).
Heb net een boek gekocht, van een volwassen Asperger met als titel "ik hield altijd al meer van treintjes". Zat nog net niet te janken toen ik dat boek in mijn handen had.
Bij items op tv idem. Ben ik nou zo'n softie of hebben jullie dat ook?
Maak me enorme zorgen over de toekomst.
Misschien moet ik advies vragen aan Jenny Mc Carthy (die het gewoon niet kon uitstaan dat zo iemand als zij een zoon kon krijgen met autisme).
dinsdag 16 december 2008 om 13:32
quote:Alausini schreef op 16 december 2008 @ 10:35:
Dat is ook wat me de meeste zorgen baart. Zoals Starshine aangeeft: voor een kind kun je het wel regelen, maar kan hij het ook als hij volwassen is? Gaat het hem lukken om een partner te vinden? En zo ja, hoe zal deze omgaan met zijn eigenaardigheden?
Ja, die dingen gaan ook door mijn hoofd. Maar ik benader het filosofischer; Wanneer is je kind gelukkig? Als hij/zij met een partner een gezin heeft, een baan en een huis? Maw netjes in de maatschappij past?
Of als hij/zij zijn ding kan doen? Dus bijvoorbeeld alleen wonen en zijn modelspoorbaan door het hele huis laten lopen (om maar bij de treintjes te blijven), omdat hij dat mooi vindt. En moet hij een uitgebreid netwerk van vrienden hebben, of heeft hij qua sociale interactie genoeg aan contacten met collega's, familie en de mensen van de modelspoorclub?
Begrijp je? Hij bepaalt uiteindelijk zijn geluk. Natuurlijk zie ik ook liever dat mijn kind bekende paden volgt, want in de maatschappij passen betekent ook makkelijker leven en geaccepteert worden, maar onze kinderen moeten het doen.
Verder denk ik dat deze generatie betere kansen heeft dan de generatie van mijn vader. Hij deed maar wat, leefde hoe het verwacht werd en ik denk niet dat hij echt gelukkig was. Ik schrijf in de verleden tijd, maar hij is niet overleden hoor, er is alleen geen enkel contact meer.
Onze kinderen krijgen van jongs af aan strategieën mee en zijn zich bewust van hun aandoening. Ik waak er wel voor dat mijn dochter haar autisme gaat misbruiken (ik kan niet meedoen aan de weeksluiting/schoolgym/voetbaltoernooi etc want ik heb autisme), want dat is zeker niet de bedoeling, maar bewust zijn van je vermogens en beperkingen is helemaal niet verkeerd.
Dat is ook wat me de meeste zorgen baart. Zoals Starshine aangeeft: voor een kind kun je het wel regelen, maar kan hij het ook als hij volwassen is? Gaat het hem lukken om een partner te vinden? En zo ja, hoe zal deze omgaan met zijn eigenaardigheden?
Ja, die dingen gaan ook door mijn hoofd. Maar ik benader het filosofischer; Wanneer is je kind gelukkig? Als hij/zij met een partner een gezin heeft, een baan en een huis? Maw netjes in de maatschappij past?
Of als hij/zij zijn ding kan doen? Dus bijvoorbeeld alleen wonen en zijn modelspoorbaan door het hele huis laten lopen (om maar bij de treintjes te blijven), omdat hij dat mooi vindt. En moet hij een uitgebreid netwerk van vrienden hebben, of heeft hij qua sociale interactie genoeg aan contacten met collega's, familie en de mensen van de modelspoorclub?
Begrijp je? Hij bepaalt uiteindelijk zijn geluk. Natuurlijk zie ik ook liever dat mijn kind bekende paden volgt, want in de maatschappij passen betekent ook makkelijker leven en geaccepteert worden, maar onze kinderen moeten het doen.
Verder denk ik dat deze generatie betere kansen heeft dan de generatie van mijn vader. Hij deed maar wat, leefde hoe het verwacht werd en ik denk niet dat hij echt gelukkig was. Ik schrijf in de verleden tijd, maar hij is niet overleden hoor, er is alleen geen enkel contact meer.
Onze kinderen krijgen van jongs af aan strategieën mee en zijn zich bewust van hun aandoening. Ik waak er wel voor dat mijn dochter haar autisme gaat misbruiken (ik kan niet meedoen aan de weeksluiting/schoolgym/voetbaltoernooi etc want ik heb autisme), want dat is zeker niet de bedoeling, maar bewust zijn van je vermogens en beperkingen is helemaal niet verkeerd.
dinsdag 16 december 2008 om 14:53
Starshine, goed zeg, jouw manier van benaderen. Hoe oud is jouw dochter? Dat heb ik nog even gemist geloof ik. Mijn zoon is 10. Bij ons in de woonplaats is een middelbare school voor kinderen met een ASS. Aan de ene kant ideaal natuurlijk; kleinschalig, structuur tot in de perfectie doorgevoerd etc. Of vinden jullie zoiets te stigmatiserend? Wij zijn er nog niet uit (we willen er wel graag een keer gaan kijken).
dinsdag 16 december 2008 om 15:00
Vanmorgen mijn moeder aan de telefoon. Ze was helemaal in tranen, het mensje is 78 jaar oud.
Een vriendin van haar vind al langer dat mijn moeder anders dan anderen is. Nu heeft die vriendin.....jullie lezen het goed.... een cursus gedaan op het gebied van autisme want ze had een vermoeden dat mijn moeder daarom "anders" is. En jullie raden het al.... Mijn moeder is door haar als autist gebombadeerd. Wat bezielt mensen toch om zoiets te doen en dat ook nog eens diegene om wie het gaat dat onder de neus te duwen . Wat moet mijn moeder hier nou mee.....pffff.
Nu voelt ze zich ook nog schuldig omdat ze denkt dat zij de schuld heeft dat mijn oudste zoon Pdd-nos en Asperger heeft.
Ik heb uren met haar gepraat en gelukkig heb ik haar wat tot bedaren kunnen brengen maar het laat haar natuurlijk niet los. Ik was bijna de auto ingestapt om haar vriendin is flink de huid vol te schelden....
Sommige mensen......
Een vriendin van haar vind al langer dat mijn moeder anders dan anderen is. Nu heeft die vriendin.....jullie lezen het goed.... een cursus gedaan op het gebied van autisme want ze had een vermoeden dat mijn moeder daarom "anders" is. En jullie raden het al.... Mijn moeder is door haar als autist gebombadeerd. Wat bezielt mensen toch om zoiets te doen en dat ook nog eens diegene om wie het gaat dat onder de neus te duwen . Wat moet mijn moeder hier nou mee.....pffff.
Nu voelt ze zich ook nog schuldig omdat ze denkt dat zij de schuld heeft dat mijn oudste zoon Pdd-nos en Asperger heeft.
Ik heb uren met haar gepraat en gelukkig heb ik haar wat tot bedaren kunnen brengen maar het laat haar natuurlijk niet los. Ik was bijna de auto ingestapt om haar vriendin is flink de huid vol te schelden....
Sommige mensen......
dinsdag 16 december 2008 om 15:04
Dank je Mirjam
Mijn dochter is 6, dus de middelbare school is nog ver weg.
Ik vind speciaal onderwijs niet per se stigmatiserend. Mijn meisje gaat daarheen omdat zij gewoon niet mee kàn komen op een gewone school. Ze is intelligent genoeg hoor, maar ze heeft grote concentratieproblemen en moeite met taalverwerking. In een kleine klas met leerkrachten die gespecialiseerd zijn in taalproblemen komt zij gewoon veel beter tot haar recht dan in een gewone klas.
Niks ten nadele van een gewone school hoor, maar die kunnen haar toch niet bieden (ook niet met rugzakjes en RT's) wat ze nodig heeft.
Bij elke beslissing dioe ik moet nemen over speciaal onderwijs, zwemles in het gewone bad of in het 'autistenclubje', scouting, sport, logeren etc probeer ik vanuit haar visie te nemen. Waar komt zij tot haar recht, wat vind zij leuk, wat is goed voor haar? Wat de buurvrouw ervan denkt dat ze elke dag met de taxi komt, zal me in dat licht gezien een worst wezen.
Mijn dochter is 6, dus de middelbare school is nog ver weg.
Ik vind speciaal onderwijs niet per se stigmatiserend. Mijn meisje gaat daarheen omdat zij gewoon niet mee kàn komen op een gewone school. Ze is intelligent genoeg hoor, maar ze heeft grote concentratieproblemen en moeite met taalverwerking. In een kleine klas met leerkrachten die gespecialiseerd zijn in taalproblemen komt zij gewoon veel beter tot haar recht dan in een gewone klas.
Niks ten nadele van een gewone school hoor, maar die kunnen haar toch niet bieden (ook niet met rugzakjes en RT's) wat ze nodig heeft.
Bij elke beslissing dioe ik moet nemen over speciaal onderwijs, zwemles in het gewone bad of in het 'autistenclubje', scouting, sport, logeren etc probeer ik vanuit haar visie te nemen. Waar komt zij tot haar recht, wat vind zij leuk, wat is goed voor haar? Wat de buurvrouw ervan denkt dat ze elke dag met de taxi komt, zal me in dat licht gezien een worst wezen.
dinsdag 16 december 2008 om 16:07
Mijn zoon is 6 en gaat naar een reguliere basisschool met een rugzakje. Hij is gediagnosticeerd toen hij 2,5 was. Officieel heeft hij PDD-NOS, maar er is ons gezegd dat de diagnose in de loop der tijd nog kon veranderen omdat hij zo jong getest is en nog veel verder kon ontwikkelen. Ik denk dat hij nu gediagnosticeerd zou worden als Asperger.
Hij heeft anderhalf jaar op een medisch kinderdagverblijf gezeten voordat hij naar de basisschool ging en daar is hij ontzettend vooruit gegaan. Hij praatte volkomen onverstaanbaar toen hij daar begon, hij was nog helemaal niet zindelijk en er was nauwelijks contact met hem te maken. Hij had vreselijke woede-aanvallen waarbij er helemaal niets meer tot hem doordrong. Inmiddels praat hij als Brugman(met bijbehorend plechtig taalgebruik), hij maakt met iedereen contact(hij is er wat ongeremd in, wat ook weer typisch is) en zijn woede-aanvallen komen nog wel eens voor, maar je kunt contact met hem maken dan en hij kan zichzelf beter in de hand houden. Wij zeggen thuis wel eens grappend dat ieder kind verplicht een jaartje mkd moet doen, ze komen er gedrild weer af;-)
Wij proberen hem zoveel mogelijk in het "normale" leven te laten doen, ook omdat er hier weinig specifiek voor autisten is te doen. Zwemles gaat hij samen met zijn jongere broer doen, hopelijk heeft hij er wat steun aan. En het is afwachten hoe hij zich verder ontwikkeld. Misschien loopt hij over een tijdje vast en moet hij alsnog naar het speciaal onderwijs, dat zien we dan wel weer. Als hij daar beter op zijn plek is, so be it.
Hij heeft anderhalf jaar op een medisch kinderdagverblijf gezeten voordat hij naar de basisschool ging en daar is hij ontzettend vooruit gegaan. Hij praatte volkomen onverstaanbaar toen hij daar begon, hij was nog helemaal niet zindelijk en er was nauwelijks contact met hem te maken. Hij had vreselijke woede-aanvallen waarbij er helemaal niets meer tot hem doordrong. Inmiddels praat hij als Brugman(met bijbehorend plechtig taalgebruik), hij maakt met iedereen contact(hij is er wat ongeremd in, wat ook weer typisch is) en zijn woede-aanvallen komen nog wel eens voor, maar je kunt contact met hem maken dan en hij kan zichzelf beter in de hand houden. Wij zeggen thuis wel eens grappend dat ieder kind verplicht een jaartje mkd moet doen, ze komen er gedrild weer af;-)
Wij proberen hem zoveel mogelijk in het "normale" leven te laten doen, ook omdat er hier weinig specifiek voor autisten is te doen. Zwemles gaat hij samen met zijn jongere broer doen, hopelijk heeft hij er wat steun aan. En het is afwachten hoe hij zich verder ontwikkeld. Misschien loopt hij over een tijdje vast en moet hij alsnog naar het speciaal onderwijs, dat zien we dan wel weer. Als hij daar beter op zijn plek is, so be it.
dinsdag 16 december 2008 om 16:13
het MKD...Niets dan goeds over die plek.
MIjn dochter is daar ook op geweest en begon ineens keurig 'nee dank je' en 'ja, alsjeblieft' te zeggen. Met mes en vork eten, ook zoiets. Wij kregen het maar niet voor elkaar om haar dat te leren (motorisch probleempje), maar daar hebben ze het voor elkaar gekregen, hoewel ze nog steeds het liefst met haar handen eet.
En ja, uiteindelijk is ze daar volledig zindelijk geworden. Hulde voor die meiden, die soms wel twee keer per dag zonder morren haar kleding verschoonden en haar evt in bad deden.
*pinkt traantje weg *
Toen ze naar de 'echte school' mocht, heb ik ook echt staan janken om deze mijlpaal.
MIjn dochter is daar ook op geweest en begon ineens keurig 'nee dank je' en 'ja, alsjeblieft' te zeggen. Met mes en vork eten, ook zoiets. Wij kregen het maar niet voor elkaar om haar dat te leren (motorisch probleempje), maar daar hebben ze het voor elkaar gekregen, hoewel ze nog steeds het liefst met haar handen eet.
En ja, uiteindelijk is ze daar volledig zindelijk geworden. Hulde voor die meiden, die soms wel twee keer per dag zonder morren haar kleding verschoonden en haar evt in bad deden.
*pinkt traantje weg *
Toen ze naar de 'echte school' mocht, heb ik ook echt staan janken om deze mijlpaal.
dinsdag 16 december 2008 om 16:20
dinsdag 16 december 2008 om 16:29
PDD-NOS is een vergaarbak van autistische stoornissen waar ze geen naam voor hebben, het is een beetje van dit, een beetje van zus en een beetje van zo.
Asperger is een afgebakende stoornis. Je kunt niet PDD-NOS met Asperger hebben, wel met kenmerken van.
Oh ja, het mkd...we hebben zoveel moeite gehad om hem daar op te krijgen, er werd helemaal niet meegwerkt door de behandelende instantie, ze wilden het zelf doen. Ik heb er zo vreselijk achteraan gezeten, ze werden helemaal gek van me daar. Maar het is het beste wat hem is overkomen.
Asperger is een afgebakende stoornis. Je kunt niet PDD-NOS met Asperger hebben, wel met kenmerken van.
Oh ja, het mkd...we hebben zoveel moeite gehad om hem daar op te krijgen, er werd helemaal niet meegwerkt door de behandelende instantie, ze wilden het zelf doen. Ik heb er zo vreselijk achteraan gezeten, ze werden helemaal gek van me daar. Maar het is het beste wat hem is overkomen.
anoniem_25347 wijzigde dit bericht op 16-12-2008 16:30
Reden: beetje mosterd...
Reden: beetje mosterd...
% gewijzigd
dinsdag 16 december 2008 om 17:26
Kunnen jullie me vertellen tot welke leeftijd kinderen gebruik kunnen maken van een mkd? Ik heb altijd gedacht dat dat net als een gewoon kinderdagverblijf gewoon tot 4 jaar was. Daar hebben we een half jaar geleden in samenspraak met BJZ niet voor gekozen, mede omdat Bikkel (wees gerust, is zijn nick en niet zijn echte naam) al tegen de 3 liep en de verwachting was dat hij hier nog maar kort gebruik van zou kunnen maken als hij eenmaal de wachtlijst door was.
Nu zijn we momenteel bezig met de schoolkeuze. Zowel wij als het kdv twijfelen erg aan de haalbaarheid van een reguliere school. Nou zijn we vorige week wel op een reguliere school gaan kijken. De directeur daar gaf aan dat sommige kleuters wel gebruik maken van een mkd. Dit als het ware als tussenvorm tussen een reguliere school en het speciaal onderwijs. Als ik ook jullie ervaringen zo hoor lijkt het me een optie om eens nader te bekijken, maar niet als hij er wanneer hij 4 wordt al vanaf moet.
Nu zijn we momenteel bezig met de schoolkeuze. Zowel wij als het kdv twijfelen erg aan de haalbaarheid van een reguliere school. Nou zijn we vorige week wel op een reguliere school gaan kijken. De directeur daar gaf aan dat sommige kleuters wel gebruik maken van een mkd. Dit als het ware als tussenvorm tussen een reguliere school en het speciaal onderwijs. Als ik ook jullie ervaringen zo hoor lijkt het me een optie om eens nader te bekijken, maar niet als hij er wanneer hij 4 wordt al vanaf moet.
dinsdag 16 december 2008 om 17:33
quote:Starshine schreef op 16 december 2008 @ 13:32:
[...]
Ja, die dingen gaan ook door mijn hoofd. Maar ik benader het filosofischer; Wanneer is je kind gelukkig? Als hij/zij met een partner een gezin heeft, een baan en een huis? Maw netjes in de maatschappij past?
Of als hij/zij zijn ding kan doen? Dus bijvoorbeeld alleen wonen en zijn modelspoorbaan door het hele huis laten lopen (om maar bij de treintjes te blijven), omdat hij dat mooi vindt. En moet hij een uitgebreid netwerk van vrienden hebben, of heeft hij qua sociale interactie genoeg aan contacten met collega's, familie en de mensen van de modelspoorclub?
Natuurlijk is het geijkte patroon niet wat ik bedoel. Dat interesseert me echt niet.
Maar toen mijn zoon op zijn 8e met tranen in zijn ogen zei dat hij zo graag ook vrienden zou willen hebben, kon ik echt niet denken 'ach, dan is hij toch gewoon een excentrieke loner'. Of de keer dat hij me vroeg of het hem ooit zou lukken om een vrouw te krijgen (onlangs). Dat zijn wel de momenten waarop duidelijk is hij wel degelijk veel behoefte heeft aan dit sociale contact.
Het gaat overigens momenteel behoorlijk goed. Hij heeft een paar vrienden, die zijn eigenaardigheden accepteren. Hij kan steeds beter zijn eigen behoefte aan afzondering doseren. Hij zit niet op clubjes. Zwemles hebben we uiteindelijk privé gedaan, want in de gewone les lukte het niet.
Ik herken jouw vragen, Starshine. Ondanks het feit dat we pas een paar maanden deze diagnose hebben, zijn we al sinds zijn 4e bezig. Daarbij hebben we vaak een kinderpsycholoog betrokken, zelf opvoedtrainingen gevolgd.
Heel veel goedbedoelde (en soms minder goedbedoelde) adviezen gewogen. "Doe hem op scouting, daar leert ie socialer worden". Maar ik zag dat de hele dag op school in een groep functioneren al meer dan genoeg gevraagd was van hem. Ik gunde hem na school graag de rust en de tijd om 'in het vuur te staren'. "Je moet hem harder aanpakken, niet zoveel uitleggen en verklaren". Dat advies kregen we vooral toen hij jonger was. Om nog maar niet te spreken van 'geef hem maar eens een weekje aan mij'. Nu we een etiketje hebben, krijgen we de nieuwe variant 'belachelijk, modeverschijnselen'. Maar goed, die laatste negeer ik het gemakkelijkste.
[...]
Ja, die dingen gaan ook door mijn hoofd. Maar ik benader het filosofischer; Wanneer is je kind gelukkig? Als hij/zij met een partner een gezin heeft, een baan en een huis? Maw netjes in de maatschappij past?
Of als hij/zij zijn ding kan doen? Dus bijvoorbeeld alleen wonen en zijn modelspoorbaan door het hele huis laten lopen (om maar bij de treintjes te blijven), omdat hij dat mooi vindt. En moet hij een uitgebreid netwerk van vrienden hebben, of heeft hij qua sociale interactie genoeg aan contacten met collega's, familie en de mensen van de modelspoorclub?
Natuurlijk is het geijkte patroon niet wat ik bedoel. Dat interesseert me echt niet.
Maar toen mijn zoon op zijn 8e met tranen in zijn ogen zei dat hij zo graag ook vrienden zou willen hebben, kon ik echt niet denken 'ach, dan is hij toch gewoon een excentrieke loner'. Of de keer dat hij me vroeg of het hem ooit zou lukken om een vrouw te krijgen (onlangs). Dat zijn wel de momenten waarop duidelijk is hij wel degelijk veel behoefte heeft aan dit sociale contact.
Het gaat overigens momenteel behoorlijk goed. Hij heeft een paar vrienden, die zijn eigenaardigheden accepteren. Hij kan steeds beter zijn eigen behoefte aan afzondering doseren. Hij zit niet op clubjes. Zwemles hebben we uiteindelijk privé gedaan, want in de gewone les lukte het niet.
Ik herken jouw vragen, Starshine. Ondanks het feit dat we pas een paar maanden deze diagnose hebben, zijn we al sinds zijn 4e bezig. Daarbij hebben we vaak een kinderpsycholoog betrokken, zelf opvoedtrainingen gevolgd.
Heel veel goedbedoelde (en soms minder goedbedoelde) adviezen gewogen. "Doe hem op scouting, daar leert ie socialer worden". Maar ik zag dat de hele dag op school in een groep functioneren al meer dan genoeg gevraagd was van hem. Ik gunde hem na school graag de rust en de tijd om 'in het vuur te staren'. "Je moet hem harder aanpakken, niet zoveel uitleggen en verklaren". Dat advies kregen we vooral toen hij jonger was. Om nog maar niet te spreken van 'geef hem maar eens een weekje aan mij'. Nu we een etiketje hebben, krijgen we de nieuwe variant 'belachelijk, modeverschijnselen'. Maar goed, die laatste negeer ik het gemakkelijkste.
dinsdag 16 december 2008 om 18:55
Ik begrijp je Alausini. Dat is ook precies wat ik bedoel. Ook kinderen met autisme hebben behoefte aan contact en vrienden en ik het doet hem net zo goed verdriet als hij die niet heeft als iedere ander. Ik denk dat je goed bezig bent,en dat je goed kijkt waar zijn behoeftes liggen (dus die rust na schooltijd ipv clubjes).
Opmerkingen en adviezen zijn en blijven lastig. Ook al wil je het je niet aantrekken, het doet toch pijn.
Madootje, het ligt een beetje aan het MKD denk ik. Mijn MKD had kinderen van 2,5 t/m 7 jaar. Jammer dat die dame van BJZ dit soort (essentiële) dingen niet weet.
In principe is een MKD een dagbehandelcentrum, maar vanaf 4 jaar krijgen ze gewoon kleuteronderwijs. Zo kunnen ze na het MKD goed doorstromen naar het gewone of speciale onderwijs. Ik neem aan dat dit op elk MD zo is.
Opmerkingen en adviezen zijn en blijven lastig. Ook al wil je het je niet aantrekken, het doet toch pijn.
Madootje, het ligt een beetje aan het MKD denk ik. Mijn MKD had kinderen van 2,5 t/m 7 jaar. Jammer dat die dame van BJZ dit soort (essentiële) dingen niet weet.
In principe is een MKD een dagbehandelcentrum, maar vanaf 4 jaar krijgen ze gewoon kleuteronderwijs. Zo kunnen ze na het MKD goed doorstromen naar het gewone of speciale onderwijs. Ik neem aan dat dit op elk MD zo is.
