Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
donderdag 12 oktober 2017 om 11:04
Mijn jeepje is ook n bescheiden midsize. Als ik m ergens op n parking zet valt oe vaak in t niet bij al die 2 keer zo grote trucks haha!
Mijn kennisje was countryzangeres voor ze advocaat werd, haar cd vind ik gaaf en ken bijna alle nummers meezingen. Verder niet echt in muziek geinteresseerd. Natuur is meer mijn ding. En de Smokies zijn geweldig mooi nu met die herfstkleuren, echt n aanrader.
Jammer dat je geen FB hebt, altijd leuk om reisfoto's te kunnen kijken.
Mijn kennisje was countryzangeres voor ze advocaat werd, haar cd vind ik gaaf en ken bijna alle nummers meezingen. Verder niet echt in muziek geinteresseerd. Natuur is meer mijn ding. En de Smokies zijn geweldig mooi nu met die herfstkleuren, echt n aanrader.
Jammer dat je geen FB hebt, altijd leuk om reisfoto's te kunnen kijken.
donderdag 12 oktober 2017 om 11:09
Het is idd niet de beste tijd voor manatees maar wil t gokje wel wagen nu ik in de buurt ben. Ze bieden ook airboatrides aan en dat lijkt me sowieso gaaf om te doen. Waarschijnlijk komt de tante can mijn kennisje ook naar CR, zij woont in Venice maar heeft nog nooit met manatees gezwommen. Haar ken ik ook van de ranch. Kijk daar is facebook nu ultiem nuttig voor, om leuke contacten te onderhouden waar je nog ns mee kunt afspreken.
donderdag 12 oktober 2017 om 11:12
Heel herkenbaar. Juist ergens anders in het buitenland zijn vind ik heerlijk. Bij voorkeur voor minimaal 3 of 4 weken, anders vind ik het eigenlijk de moeite niet.
donderdag 12 oktober 2017 om 11:15
donderdag 12 oktober 2017 om 11:29
Oh cool zeg een echte countryzangeresredbulletje schreef: ↑12-10-2017 11:04Mijn jeepje is ook n bescheiden midsize. Als ik m ergens op n parking zet valt oe vaak in t niet bij al die 2 keer zo grote trucks haha!
Mijn kennisje was countryzangeres voor ze advocaat werd, haar cd vind ik gaaf en ken bijna alle nummers meezingen. Verder niet echt in muziek geinteresseerd. Natuur is meer mijn ding. En de Smokies zijn geweldig mooi nu met die herfstkleuren, echt n aanrader.
Jammer dat je geen FB hebt, altijd leuk om reisfoto's te kunnen kijken.
Ben nu wel nieuwsgierig natuurlijk naar haar muziek, maar ja geen fb waar je me even kunt pb'en en dat werkt hier ook niet meer.Dat ik mijn foto's niet zo makkelijk kan delen is idd wel een nadeel van geen fb hebben! Ik app af en toe eens wat naar vrienden en familie, maar wil ze ook weer niet overvoeren met mijn foto's.
Contact houden met mensen die ik onderweg ontmoet daar heb ik niet zoveel behoefte aan. Eenmaal thuis heb ik weer een ander leven. Dat is ook wel ass-erig geloof ik. Als het echt goed klikt met iemand, wil ik wel contact houden maar op eoa manier komt het daar dan niet van. Heb ik ook met ex-collega's waar ik echt een goeie band mee had. Dan zeg ik: We houden contact en dat meen ik dan echt. Maar toch ga ik ze niet meer bellen.
impala wijzigde dit bericht op 12-10-2017 11:36
19.06% gewijzigd
.
donderdag 12 oktober 2017 om 12:01
Zoals ik weleens vaker heb geschreven weet ik niet of ik een vorm va autisme heb.
Bij de testen kwam dat het dichtste in de buurt, alleen ik miste voldoende score, op 4 punten na.
Ik kan best goed tegen veranderingen die ik zelf graag wens.
Soms kan ik erg radicaal zijn en spontaan een verandering inzetten.
Dat lijkt dan erg impulsief, alleen vanbinnen heb ik dan misschien al ruim een jaar zitten proberen om die verandering in gang te zetten, wat verder niemand van mij weet.
Ineens duw ik hem er dan doorheen en soms heb ik daar dan achteraf moeite mee en een melancholisch gevoel van.
Dus veranderingen gaan redelijk goed als ik zelf de controle denk te hebben.
Waar ik echt al mijn hele leven moeite mee heb zijn dingen die anders blijken te zijn dan ik dacht.
Zoals op de kleuterschool: we hadden een zwemmiddag en mochten zelf plastic badjes en bootjes meenemen waarin water werd gedaan. Alleen ging er minder water in dan thuis en dat maakte mij totaal van slag.
De hele middag heb ik niet gespeeld en in mijn eentje bij mijn bootje zitten sippen, omdat er maar twee centimeter water in zat.
Ik kon mij er niet overheen zetten, ook niet na twee uur.
Of als ik met een vriendin had afgesproken en het ging ineens niet door omdat zij niet meer kon of wilde, ik werd dan heel erg verdrietig en dat kwam die dag niet meer goed.
Van kleins af aan had ik dat, het is nooit anders geweest en ik heb er erg veel last van gehad.
Als ik met mijn ouders bij een restaurant ging eten en we hadden daar al eens gegeten en het leuk gehad dan wilde ik aan dezelfde tafel zitten als die vorige keer. Als dat niet lukte dan voelde ik mij zeer ellendig en ontheemd.
Ik had bijzonder veel moeite om het beeld wat ik mij van tevoren had gevormd weer los te laten als het niet overeenkwam met de realiteit.
Later. toen ik ouder werd gebruikte ik trucjes om dat probleem te ondervangen.
Het kwam erop neer dan ik vrijwel altijd naar dezelfde plaatsten ging, bijvoorbeeld om te stappen.
Het was een danstentje waar ook vrijwel elke avond gedeeltelijk dezelfde platen werden gedraaid en waar de muziek niet te hard stond en waar je niet hoefde te praten omdat er ook spelletjes te spelen waren, zoals darts en tafelvoetbal.
Altijd dezelfde sauna, hetzelfde eetcafe, dat soort dingen.
Ik heb mezelf wel afgeleerd om dan aan dezelfde tafel te willen zitten.
Maar dat is dus allemaal te ondervangen. Meer moeite heb ik gehad en gehouden met geluid.
Het is al snel te hard en dan raak ik van slag.
Laatst waren we met de kinderen op de kermis en het geluid was veel te hard.
Ik kan daar dan ook echt niet tegen en loop met mijn vingers in mijn oren, als een klein kind.
Het ziet er niet uit, maar verder heeft niemand last van mij.
Ik gun ze hun lol, maar wil liever weer weg daar, vanwege de herrie.
Het waren de hoge tonen, die zijn dan te schel, het is vaak niet eens het volume.
Het gaat om het soort geluid en dan met name de hoge tonen.
Om die reden heb ik nooit carnaval kunnen vieren, het geluid is verschrikkelijk afgesteld en meerdere malen ben ik vanwege het geluid ziek naar huis moeten gaan.
Licht is soms ook lastig, maar dan kan ik een zonnebril dragen en een pet en heeft niemand last van mij en ik niet van het licht.
Als ik zelf de controle heb dan kan ik allerlei dingen beter ondervangen, het geluid, het licht en de voorspelbaarheid beinvloeden.
Sommige mensen vinden dat ik een vrij wild leven heb geleid, maar als je goed kijkt dan was het juist redelijk voorspelbaar en hetzelfde. Ook heb ik regelmatig drugs gebruikt in het verleden, zodat ik geen moeite meer had met het licht en het geluid, zodat ik gewoon mee kon doen met de rest. Dat was dan vaak wiet, koffie en soms wat sterkers.
Ik maak geen onderscheid tussen drugs en voorgeschreven medicatie.
Bij mij was het altijd met hetzelfde doel, mijn systeem aanpassen aan de wereld, om gewoon zo goed mogelijk mee te kunnen doen.
Of om draaglijker te maken wanneer iets toch niet lukte.
Om bijvoorbeeld te slapen.
Ik kan van kleins af aan al helemaal gevangen raken in mezelf of in een denkbeeld.
Ik wil daar dan uit en uitreiken naar anderen, maar het lukt vaak niet echt.
Heel bizar is dat ik mij pas onlangs heb gerealiseerd dat ik dan ook gewoon mensen kan uitnodigen om te komen eten bij mij.
Dat ik dat wel wist, maar dat ik dan toch niet begrijp waarom het niet lukt om een intiemere band vast te houden met vrienden en vriendinnen die ik niet dagelijks zie.
Ik heb daar namelijk van kleins af aan juist enorm veel behoefte aan, maar het lukt niet altijd, tot mijn enorme verdriet en frustratie.
Vaak snap ik niet waarom, totdat ik mij weer eens realiseer dat de dingen niet vanzelf gaan.
Voor vanavond heb ik een vriendin uitgenodigd.
Ik vind dat dan bijna te spannend, maar dat weet eigenlijk niemand van mij, want zo kom ik niet over.
Ik vind het spannend, omdat ik niet weet of het leuk gaat zijn en omdat ik niet weet of ik het vol ga houden qua energie.
Ik vind het spannend omdat er voor mij zo veel vanaf hangt, want als het mislukt kan ik dagen van slag zijn.
Meestal geef ik dat soort dingen niet eens aan mezelf toe, nu schrijf ik het op.
Mensen verwachten dat niet van mij, ik heb bvb ook veel gereisd.
Maar als ik dat reizen doe op mijn manier dan lukt het wel.
Met mijn intelligentie is namelijk niets mis en als ik de verrassingen incalculeer en een paar vaste ijkpunten kies dan gaat het wel goed.
Maar meestal ga ik niet eens met vakantie, want het geeft over het algemeen meer stress dan plezier, omdat het ongeveer een week duurt om te wennen en daarna weer om te wennen aan thuis.
Ik weet al mijn hele leven wat er van mij verwacht wordt, maar de spanning is erg hoog juist daardoor.
Op mijn eigen manier lukken dingen beter, met veel minder stress.
Ik werk nu ook maar voor mezelf, omdat ik het erg lastig vind om in een team te werken.
De keren dat ik in een team heb gewerkt, mistte ik juist het team wanneer het uit elkaar viel.
Ik heb daar dan geen invloed op, als er iemand ontslag neemt en raak zelf van slag.
Als ik niet een bepaalde mate van controle krijg toebedeeld dan functioneer ik niet, terwijl ik veel tijd nodig heb om ingewerkt te raken, dus dat correspondeert niet met elkaar.
In combinatie met een bovengemiddelde intelligentie raak ik dan enorm gefrustreerd.
Daarom mislukten studies en banen ook vaak.
Ik ben helaas iemand met enorm veel behoefte aan sociale contacten, veel behoefte aan input, maar ben ook snel overprikkeld. Dat is mijn grote verdriet in dit leven.
Waar ik behoefte aan heb is een stabiel sociaal leven, dezelfde mensen en dezelfde dingen en toch ook uitdaging, alleen ik kan de juiste mate van prikkeling maar niet vinden.
Ik voel mij vaak als een koorddanser, trachtend de balans te bewaren tussen onderprikkeling en overprikkeling.
Jammer ook dat ik zo'n grote behoefde heb aan een druk sociaal leven.
Nu, zo rond mijn 40e gaat het beter, maar ik blijf dezelfde valkuilen houden.
Ik ken mijn valkuilen en zal bvb nooit zonder zonnebril of anders een hoofddeksel de deur uitgaan.
Ik solliciteer niet eens meer naar een bepaalde baan, al zou ik die graag hebben, omdat het toch niks wordt en ik ga gewoon minder vaak de deur uit en minder vaak om met anderen dan dat ik zelf zou willen.
Ik dwing mezelf minder tot normaal te moeten zijn en dat scheelt een boel onrust.
Maar soms maakt het mij verdrietig.
Ik zou willen dat ik helemaal op kon gaan in 1 hobby, maar dat heb ik op dit moment niet.
Die keren dat ik dat wel had in mijn leven werd zo'n hobby ook direct een enorme obsessie, waarvan ik dan weer last had in mijn dagelijkse leven.
Ik denk dat ik misschien best een vorm van autisme heb, maar dat ik intelligent genoeg ben om dat te verbloemen en dat ik op een bepaalde manier overkom dat psychiaters het niet begrijpen.
Niet stereotiep autisten gedrag.
Ik val al mijn hele leven tussen de wal en het schip op school en op werk en ben altijd het zwarte schaap bij mijn familie.
Voor mij is het enorm belangrijk dat ik 1 goede vriend heb, dat maakt mijn leven leuk en de moeite waard.
Ik heb nog nooit een man/vriend/partner gehad die stereotiep was.
Altijd waren het mannen met een milde vorm van adhd of autisme of iets dergelijks.
Soort zoekt soort misschien?
Eigenlijk denk ik vaak ook: is dit niet de normale variatie in mensen?
Overdrijven we niet met dat autisme, ik bedoel: s autisme niet pas echt autisme zodra je moeite hebt met praten, met mensen aankijken?
Ik bedoel: wanneer is het een handicap en wanneer een persoonlijkheidstrek?
Ik ben niet altijd degene die ik graag wil zijn, alsof er iets in de weg zit.
Ik heb mezelf zo enorm proberen te pushen in mijn leven dat ik op een bepaalde manier soms een beetje boos ben op de maatschappij, die van mij lijkt te verwachten dat ik niet mezelf ben, die lijkt te bevestigen dat ik er niet helemaal bij hoor...dat er voor mij geen plaats is.
Ik probeer dat niet de boventoon te laten voeren, meestal ben ik wel gelukkig, het ligt ook aan welke maatstaven je hanteert.
Misschien is dit herkenbaar voor andere autisten?
Maar zoals ik al zei eerder, ik weet niet of ik autisme heb...dus ik moet het doen met ik is ik, zonder label.
Ik heb het ook helemaal gehad met hulpverleners, ze konden mij zelfs na twee jaar intensief onderzoeken nog steeds geen enkele diagnose geven en intussen moest ik wel betalen en opdraven en kreeg ik geen enkele handreiking.
Ik heb het echt wel een kans gegeven en zou willen dat ik wel aansluiting had kunnen vinden ergens in het hulpverlenerscircuit, maar helaas val ik juist ook daar buiten de boot.
Het meest duidelijk wat telkens naar voren komt en wat meerdere psychiaters hebben gezegd is: dat ik snel overprikkeld ben, maar tegelijkertijd erg veel behoefte heb aam best veel prikkeling. En dat ik eigenlijk te intelligent ben en te gevoelig voor wat ik zelf aankan. Dat ik gewoon geen handige persoonlijkheid heb voor mezelf en deze wereld. Te lief, te slim en gewoon...te.
Nu is achteraf mijn moeder verdrietig en voelt zij zich gekwetst door mij, omdat ze een verslag van een psychiatrisch onderzoek van mij heeft gelezen in die periode dat ik werd onderzocht en daarin stonden dingen die zij ziet als negatief naar haar toe.
En omdat er geen diagnose is zoekt mijn moeder ergens schuld.
En gebeurd is gebeurd, ik kan er achteraf niets meer aan doen.
Mijn moeder had dat natuurlijk helemaal niet moeten lezen, maar als ik dat zeg doet dat niets af aan het feit dat de inhoud haar al diep gekwetst heeft.
Ik wilde dat niet, het is niet meer echt goed te maken en het doet mij nu enorm veel pijn om te merken dat het onze band zo beschadigd heeft.
Al die onderzoeken, niet alleen nutteloos, maar achteraf ook erg schadelijk.
Nu ik zelf bijna moeder word komt ineens het verdriet van mijn moeder naar boven en ik weet totaal niet hoe ik daar op moet reageren.
Ik ben er zelf de laatste weken enorm verdrietig van, zou willen dat ik het goed kon maken, maar ik weet niet hoe.
Ik heb er met vrienden over gepraat, die zeggen dat mijn moeder eigenlijk ook in therapie moet, maar ik ben bang dat het allemaal te laat is, dat het leed er toch al is.
Kon ik maar zeggen dat het door mijn autisme kwam, zodat zij zich niet zo naar hoefde te voelen.
Maar dat hebben de hulpverleners ons eigenlijk juist ontnomen.
Ik heb het af en toe gewoon zo gehad met dit ***systeem.
Moedeloos word ik ervan.
Ik denk niet dat ik dat soort van vertrouwen nog ooit durf te stellen in een hulpverlener, ze hebben bijzonder veel lopen aanklooien en alles is juist kapotter gegaan.
Van mijn ouders heb ik geleerd dat het geen zin heeft om boos te worden, die zijn altijd zo beleefd en hooguit gekwetst.
Maar dat past niet bij mij, ik ben soms wel boos.
Boos van verdriet.
Verdrietig omdat er nooit hulp was, ook niet toen dat echt heel erg hard nodig was, zo'n 25 jaar geleden.
Teleurgesteld in het systeem en in deze maatschappij en in de hulpverlening.
Waarin nooit echt plaats leek te zijn voor iemand zoals ik.
Ja, ik weet dat er heel veel goede dingen zijn tegenwoordig, maar als ik daar wel eens tegenaan schop dan komt dat omdat ik zelf gewoon niet goed ben opgevangen.
Zodat ik mezelf geweld aan heb moeten doen.
Het is nu lang niet meer zo erg, de enorme depressie over dit alles heb ik al gehad, die heeft lang geduurd en die heb ik overwonnen.
Ik ben best gelukkig nu, maar er zitten nog wel wat rauwe randjes hier en daar.
Eigenlijk gaat het juist goed met mij.
Maar ik ben soms bang voor een terugval, bang dat dit geluk mijn niet gegund is.
Meestal ben ik gewoon erg moe op die momenten.
Of bijvoorbeeld stiekem verdrietig over het gekwetste gevoel van mijn moeder, maar heb ik dat niet direct door.
Ik heb geleerd dat iets eerder te herkennen bij mezelf en alleen het herkennen van mijn gemoedstoestand en vermoeidheid geeft al rust omdat ik het dan begrijp en overzie en een gevoel van controle terugkrijg.
Ook heb ik een hele goede vriend die ik dag en nacht kan bellen.
Die mij helpt met het benoemen van mijn gevoelens zodat ik ze daarmee een plakje kan geven.
Ik hoop dat ik daar wat meer mee kan, nu ik een eigen kind moet gaan opvoeden.
Gelukkig heb ik een hele lieve vriend, die al vader is van twee kinderen en die dat heel erg goed en liefdevol doet.
En die het niet erg vindt dat ik af en toe ineens met mijn vingers in mijn oren loop of zoiets.
Bij de testen kwam dat het dichtste in de buurt, alleen ik miste voldoende score, op 4 punten na.
Ik kan best goed tegen veranderingen die ik zelf graag wens.
Soms kan ik erg radicaal zijn en spontaan een verandering inzetten.
Dat lijkt dan erg impulsief, alleen vanbinnen heb ik dan misschien al ruim een jaar zitten proberen om die verandering in gang te zetten, wat verder niemand van mij weet.
Ineens duw ik hem er dan doorheen en soms heb ik daar dan achteraf moeite mee en een melancholisch gevoel van.
Dus veranderingen gaan redelijk goed als ik zelf de controle denk te hebben.
Waar ik echt al mijn hele leven moeite mee heb zijn dingen die anders blijken te zijn dan ik dacht.
Zoals op de kleuterschool: we hadden een zwemmiddag en mochten zelf plastic badjes en bootjes meenemen waarin water werd gedaan. Alleen ging er minder water in dan thuis en dat maakte mij totaal van slag.
De hele middag heb ik niet gespeeld en in mijn eentje bij mijn bootje zitten sippen, omdat er maar twee centimeter water in zat.
Ik kon mij er niet overheen zetten, ook niet na twee uur.
Of als ik met een vriendin had afgesproken en het ging ineens niet door omdat zij niet meer kon of wilde, ik werd dan heel erg verdrietig en dat kwam die dag niet meer goed.
Van kleins af aan had ik dat, het is nooit anders geweest en ik heb er erg veel last van gehad.
Als ik met mijn ouders bij een restaurant ging eten en we hadden daar al eens gegeten en het leuk gehad dan wilde ik aan dezelfde tafel zitten als die vorige keer. Als dat niet lukte dan voelde ik mij zeer ellendig en ontheemd.
Ik had bijzonder veel moeite om het beeld wat ik mij van tevoren had gevormd weer los te laten als het niet overeenkwam met de realiteit.
Later. toen ik ouder werd gebruikte ik trucjes om dat probleem te ondervangen.
Het kwam erop neer dan ik vrijwel altijd naar dezelfde plaatsten ging, bijvoorbeeld om te stappen.
Het was een danstentje waar ook vrijwel elke avond gedeeltelijk dezelfde platen werden gedraaid en waar de muziek niet te hard stond en waar je niet hoefde te praten omdat er ook spelletjes te spelen waren, zoals darts en tafelvoetbal.
Altijd dezelfde sauna, hetzelfde eetcafe, dat soort dingen.
Ik heb mezelf wel afgeleerd om dan aan dezelfde tafel te willen zitten.
Maar dat is dus allemaal te ondervangen. Meer moeite heb ik gehad en gehouden met geluid.
Het is al snel te hard en dan raak ik van slag.
Laatst waren we met de kinderen op de kermis en het geluid was veel te hard.
Ik kan daar dan ook echt niet tegen en loop met mijn vingers in mijn oren, als een klein kind.
Het ziet er niet uit, maar verder heeft niemand last van mij.
Ik gun ze hun lol, maar wil liever weer weg daar, vanwege de herrie.
Het waren de hoge tonen, die zijn dan te schel, het is vaak niet eens het volume.
Het gaat om het soort geluid en dan met name de hoge tonen.
Om die reden heb ik nooit carnaval kunnen vieren, het geluid is verschrikkelijk afgesteld en meerdere malen ben ik vanwege het geluid ziek naar huis moeten gaan.
Licht is soms ook lastig, maar dan kan ik een zonnebril dragen en een pet en heeft niemand last van mij en ik niet van het licht.
Als ik zelf de controle heb dan kan ik allerlei dingen beter ondervangen, het geluid, het licht en de voorspelbaarheid beinvloeden.
Sommige mensen vinden dat ik een vrij wild leven heb geleid, maar als je goed kijkt dan was het juist redelijk voorspelbaar en hetzelfde. Ook heb ik regelmatig drugs gebruikt in het verleden, zodat ik geen moeite meer had met het licht en het geluid, zodat ik gewoon mee kon doen met de rest. Dat was dan vaak wiet, koffie en soms wat sterkers.
Ik maak geen onderscheid tussen drugs en voorgeschreven medicatie.
Bij mij was het altijd met hetzelfde doel, mijn systeem aanpassen aan de wereld, om gewoon zo goed mogelijk mee te kunnen doen.
Of om draaglijker te maken wanneer iets toch niet lukte.
Om bijvoorbeeld te slapen.
Ik kan van kleins af aan al helemaal gevangen raken in mezelf of in een denkbeeld.
Ik wil daar dan uit en uitreiken naar anderen, maar het lukt vaak niet echt.
Heel bizar is dat ik mij pas onlangs heb gerealiseerd dat ik dan ook gewoon mensen kan uitnodigen om te komen eten bij mij.
Dat ik dat wel wist, maar dat ik dan toch niet begrijp waarom het niet lukt om een intiemere band vast te houden met vrienden en vriendinnen die ik niet dagelijks zie.
Ik heb daar namelijk van kleins af aan juist enorm veel behoefte aan, maar het lukt niet altijd, tot mijn enorme verdriet en frustratie.
Vaak snap ik niet waarom, totdat ik mij weer eens realiseer dat de dingen niet vanzelf gaan.
Voor vanavond heb ik een vriendin uitgenodigd.
Ik vind dat dan bijna te spannend, maar dat weet eigenlijk niemand van mij, want zo kom ik niet over.
Ik vind het spannend, omdat ik niet weet of het leuk gaat zijn en omdat ik niet weet of ik het vol ga houden qua energie.
Ik vind het spannend omdat er voor mij zo veel vanaf hangt, want als het mislukt kan ik dagen van slag zijn.
Meestal geef ik dat soort dingen niet eens aan mezelf toe, nu schrijf ik het op.
Mensen verwachten dat niet van mij, ik heb bvb ook veel gereisd.
Maar als ik dat reizen doe op mijn manier dan lukt het wel.
Met mijn intelligentie is namelijk niets mis en als ik de verrassingen incalculeer en een paar vaste ijkpunten kies dan gaat het wel goed.
Maar meestal ga ik niet eens met vakantie, want het geeft over het algemeen meer stress dan plezier, omdat het ongeveer een week duurt om te wennen en daarna weer om te wennen aan thuis.
Ik weet al mijn hele leven wat er van mij verwacht wordt, maar de spanning is erg hoog juist daardoor.
Op mijn eigen manier lukken dingen beter, met veel minder stress.
Ik werk nu ook maar voor mezelf, omdat ik het erg lastig vind om in een team te werken.
De keren dat ik in een team heb gewerkt, mistte ik juist het team wanneer het uit elkaar viel.
Ik heb daar dan geen invloed op, als er iemand ontslag neemt en raak zelf van slag.
Als ik niet een bepaalde mate van controle krijg toebedeeld dan functioneer ik niet, terwijl ik veel tijd nodig heb om ingewerkt te raken, dus dat correspondeert niet met elkaar.
In combinatie met een bovengemiddelde intelligentie raak ik dan enorm gefrustreerd.
Daarom mislukten studies en banen ook vaak.
Ik ben helaas iemand met enorm veel behoefte aan sociale contacten, veel behoefte aan input, maar ben ook snel overprikkeld. Dat is mijn grote verdriet in dit leven.
Waar ik behoefte aan heb is een stabiel sociaal leven, dezelfde mensen en dezelfde dingen en toch ook uitdaging, alleen ik kan de juiste mate van prikkeling maar niet vinden.
Ik voel mij vaak als een koorddanser, trachtend de balans te bewaren tussen onderprikkeling en overprikkeling.
Jammer ook dat ik zo'n grote behoefde heb aan een druk sociaal leven.
Nu, zo rond mijn 40e gaat het beter, maar ik blijf dezelfde valkuilen houden.
Ik ken mijn valkuilen en zal bvb nooit zonder zonnebril of anders een hoofddeksel de deur uitgaan.
Ik solliciteer niet eens meer naar een bepaalde baan, al zou ik die graag hebben, omdat het toch niks wordt en ik ga gewoon minder vaak de deur uit en minder vaak om met anderen dan dat ik zelf zou willen.
Ik dwing mezelf minder tot normaal te moeten zijn en dat scheelt een boel onrust.
Maar soms maakt het mij verdrietig.
Ik zou willen dat ik helemaal op kon gaan in 1 hobby, maar dat heb ik op dit moment niet.
Die keren dat ik dat wel had in mijn leven werd zo'n hobby ook direct een enorme obsessie, waarvan ik dan weer last had in mijn dagelijkse leven.
Ik denk dat ik misschien best een vorm van autisme heb, maar dat ik intelligent genoeg ben om dat te verbloemen en dat ik op een bepaalde manier overkom dat psychiaters het niet begrijpen.
Niet stereotiep autisten gedrag.
Ik val al mijn hele leven tussen de wal en het schip op school en op werk en ben altijd het zwarte schaap bij mijn familie.
Voor mij is het enorm belangrijk dat ik 1 goede vriend heb, dat maakt mijn leven leuk en de moeite waard.
Ik heb nog nooit een man/vriend/partner gehad die stereotiep was.
Altijd waren het mannen met een milde vorm van adhd of autisme of iets dergelijks.
Soort zoekt soort misschien?
Eigenlijk denk ik vaak ook: is dit niet de normale variatie in mensen?
Overdrijven we niet met dat autisme, ik bedoel: s autisme niet pas echt autisme zodra je moeite hebt met praten, met mensen aankijken?
Ik bedoel: wanneer is het een handicap en wanneer een persoonlijkheidstrek?
Ik ben niet altijd degene die ik graag wil zijn, alsof er iets in de weg zit.
Ik heb mezelf zo enorm proberen te pushen in mijn leven dat ik op een bepaalde manier soms een beetje boos ben op de maatschappij, die van mij lijkt te verwachten dat ik niet mezelf ben, die lijkt te bevestigen dat ik er niet helemaal bij hoor...dat er voor mij geen plaats is.
Ik probeer dat niet de boventoon te laten voeren, meestal ben ik wel gelukkig, het ligt ook aan welke maatstaven je hanteert.
Misschien is dit herkenbaar voor andere autisten?
Maar zoals ik al zei eerder, ik weet niet of ik autisme heb...dus ik moet het doen met ik is ik, zonder label.
Ik heb het ook helemaal gehad met hulpverleners, ze konden mij zelfs na twee jaar intensief onderzoeken nog steeds geen enkele diagnose geven en intussen moest ik wel betalen en opdraven en kreeg ik geen enkele handreiking.
Ik heb het echt wel een kans gegeven en zou willen dat ik wel aansluiting had kunnen vinden ergens in het hulpverlenerscircuit, maar helaas val ik juist ook daar buiten de boot.
Het meest duidelijk wat telkens naar voren komt en wat meerdere psychiaters hebben gezegd is: dat ik snel overprikkeld ben, maar tegelijkertijd erg veel behoefte heb aam best veel prikkeling. En dat ik eigenlijk te intelligent ben en te gevoelig voor wat ik zelf aankan. Dat ik gewoon geen handige persoonlijkheid heb voor mezelf en deze wereld. Te lief, te slim en gewoon...te.
Nu is achteraf mijn moeder verdrietig en voelt zij zich gekwetst door mij, omdat ze een verslag van een psychiatrisch onderzoek van mij heeft gelezen in die periode dat ik werd onderzocht en daarin stonden dingen die zij ziet als negatief naar haar toe.
En omdat er geen diagnose is zoekt mijn moeder ergens schuld.
En gebeurd is gebeurd, ik kan er achteraf niets meer aan doen.
Mijn moeder had dat natuurlijk helemaal niet moeten lezen, maar als ik dat zeg doet dat niets af aan het feit dat de inhoud haar al diep gekwetst heeft.
Ik wilde dat niet, het is niet meer echt goed te maken en het doet mij nu enorm veel pijn om te merken dat het onze band zo beschadigd heeft.
Al die onderzoeken, niet alleen nutteloos, maar achteraf ook erg schadelijk.
Nu ik zelf bijna moeder word komt ineens het verdriet van mijn moeder naar boven en ik weet totaal niet hoe ik daar op moet reageren.
Ik ben er zelf de laatste weken enorm verdrietig van, zou willen dat ik het goed kon maken, maar ik weet niet hoe.
Ik heb er met vrienden over gepraat, die zeggen dat mijn moeder eigenlijk ook in therapie moet, maar ik ben bang dat het allemaal te laat is, dat het leed er toch al is.
Kon ik maar zeggen dat het door mijn autisme kwam, zodat zij zich niet zo naar hoefde te voelen.
Maar dat hebben de hulpverleners ons eigenlijk juist ontnomen.
Ik heb het af en toe gewoon zo gehad met dit ***systeem.
Moedeloos word ik ervan.
Ik denk niet dat ik dat soort van vertrouwen nog ooit durf te stellen in een hulpverlener, ze hebben bijzonder veel lopen aanklooien en alles is juist kapotter gegaan.
Van mijn ouders heb ik geleerd dat het geen zin heeft om boos te worden, die zijn altijd zo beleefd en hooguit gekwetst.
Maar dat past niet bij mij, ik ben soms wel boos.
Boos van verdriet.
Verdrietig omdat er nooit hulp was, ook niet toen dat echt heel erg hard nodig was, zo'n 25 jaar geleden.
Teleurgesteld in het systeem en in deze maatschappij en in de hulpverlening.
Waarin nooit echt plaats leek te zijn voor iemand zoals ik.
Ja, ik weet dat er heel veel goede dingen zijn tegenwoordig, maar als ik daar wel eens tegenaan schop dan komt dat omdat ik zelf gewoon niet goed ben opgevangen.
Zodat ik mezelf geweld aan heb moeten doen.
Het is nu lang niet meer zo erg, de enorme depressie over dit alles heb ik al gehad, die heeft lang geduurd en die heb ik overwonnen.
Ik ben best gelukkig nu, maar er zitten nog wel wat rauwe randjes hier en daar.
Eigenlijk gaat het juist goed met mij.
Maar ik ben soms bang voor een terugval, bang dat dit geluk mijn niet gegund is.
Meestal ben ik gewoon erg moe op die momenten.
Of bijvoorbeeld stiekem verdrietig over het gekwetste gevoel van mijn moeder, maar heb ik dat niet direct door.
Ik heb geleerd dat iets eerder te herkennen bij mezelf en alleen het herkennen van mijn gemoedstoestand en vermoeidheid geeft al rust omdat ik het dan begrijp en overzie en een gevoel van controle terugkrijg.
Ook heb ik een hele goede vriend die ik dag en nacht kan bellen.
Die mij helpt met het benoemen van mijn gevoelens zodat ik ze daarmee een plakje kan geven.
Ik hoop dat ik daar wat meer mee kan, nu ik een eigen kind moet gaan opvoeden.
Gelukkig heb ik een hele lieve vriend, die al vader is van twee kinderen en die dat heel erg goed en liefdevol doet.
En die het niet erg vindt dat ik af en toe ineens met mijn vingers in mijn oren loop of zoiets.
donderdag 12 oktober 2017 om 12:27
Ja met de juiste mensen kan dat heel vrijblijvend zijn. Maar wat ik zie van vrienden die wel facebook hebben, is dat het helemaal niet zo vrijblijvend is en ze zich vaak gedwongen voelen om van alles te liken dat een ander post. Dan begint een facebook-contact bijvoorbeeld een inzamelingsactie voor een goed doel, en worden ze gevraagd dat te liken en te delen en dan sta je voor het blok: ze keihard negeren (wat je dan niet in dank wordt afgenomen), óf toch maar iets gaan liken en delen waar je zelf eigenlijk niks mee hebt en je hypocriet en onder druk gezet voelen. No woman no cry - no facebook no sociale drukredbulletje schreef: ↑12-10-2017 11:58Dat vind ik dus t enorme voordeel aan facebook want dan hoef je mensen niet te bellen of mailen. Je ziet elkaars foto's voorbij komen en als je gedeelde interesses blijkt te hebben reageer je ns. Net zoals bij forummen eigelijk, heel vrijblijvend.
Ik duik even in mijn postbus.
.
donderdag 12 oktober 2017 om 13:20
shisha schreef: ↑12-10-2017 12:01
Ik kan best goed tegen veranderingen die ik zelf graag wens.
Soms kan ik erg radicaal zijn en spontaan een verandering inzetten.
Dat lijkt dan erg impulsief, alleen vanbinnen heb ik dan misschien al ruim een jaar zitten proberen om die verandering in gang te zetten, wat verder niemand van mij weet.
Ineens duw ik hem er dan doorheen en soms heb ik daar dan achteraf moeite mee en een melancholisch gevoel van.
Dus veranderingen gaan redelijk goed als ik zelf de controle denk te hebben.
Heel herkenbaar. Ik heb een boek over ADHD (ASS is erg verwant aan ADHD en ADD), waarin ik dat voor het eerst van mijn leven uitgeschreven zag, hoe dat kan werken met die schijnbare impulsiviteit. En ook een ander soort impulsiviteit: Dat je eindeloos loopt te twijfelen over een beslissing, jezelf helemaal overvoert met informatie en details, waardoor je het uiteindelijk helemaal niet meer weet en dan maar lukraak een knoop doorhakt om 'ervan af te zijn' en alsnog een domme beslissing neemt. Of de omstandigheden voor je laat beslissen. Dat boek heet 'Opgeruimd leven met ADHD en is echt een dikke aanrader voor iedereen die zich hier enigszins in herkent.
Waar ik echt al mijn hele leven moeite mee heb zijn dingen die anders blijken te zijn dan ik dacht.
Zoals op de kleuterschool: we hadden een zwemmiddag en mochten zelf plastic badjes en bootjes meenemen waarin water werd gedaan. Alleen ging er minder water in dan thuis en dat maakte mij totaal van slag.
Ik was daar vroeger ook heel erg moeilijk in. Als ik uit eten ging, wilde ik bijvoorbeeld precies dát eten wat ik in gedachten had. En als dat niet op de kaart stond, of uitverkocht was, dan was ik echt van slag.
Maar in de loop der jaren heb ik (heel langzaam!) geleerd dat het vaak evengoed leuk kan zijn, als het ánders gaat dan ik in gedachten had en sta ik daar meer voor open. En tegenwoordig kan ik zelfs een verrassingsmenu aan
Maar op een onbewaakt moment kan ik er toch nog last van krijgen. Laatst ging ik naar een sportles (groepsles). Dan reken ik erop dat ik een bepaalde les krijg, Als de trainster dan zegt: we gaan vandaag eens iets héél anders doen, dan schiet ik in de stress. Helemáál als dat 'iets anders' ook nog inhoudt dat je tweetallen of groepjes moet gaan vormen. Dan kan ik wel janken.
....
Later. toen ik ouder werd gebruikte ik trucjes om dat probleem te ondervangen.
Het kwam erop neer dan ik vrijwel altijd naar dezelfde plaatsten ging, bijvoorbeeld om te stappen.
Het was een danstentje waar ook vrijwel elke avond gedeeltelijk dezelfde platen werden gedraaid en waar de muziek niet te hard stond en waar je niet hoefde te praten omdat er ook spelletjes te spelen waren, zoals darts en tafelvoetbal.
Altijd dezelfde sauna, hetzelfde eetcafe, dat soort dingen.
Ik heb mezelf wel afgeleerd om dan aan dezelfde tafel te willen zitten.
Jij dus ook. Zie je wel dat je je best kunt ontwikkelen als autist ! Sommige mensen denken dat ass's ers zo star zijn dat ze niet kúnnen leren om zich enigszins aan te passen en flexibeler te zijn, maar dat is lang niet altijd zo. Ik heb echt heel veel geleerd wat mij en anderen het leven veel aangenamer maakt,
Maar dat is dus allemaal te ondervangen. Meer moeite heb ik gehad en gehouden met geluid.
Het is al snel te hard en dan raak ik van slag.
Dat heb ik ook nog steeds, dat geluiden zoals bv kindergekrijs, echt door merg en been kunnen gaan. En andere mensen hebben dan nergens last van. Ik draag tijdens die groepslessen in de sportschool oordopjes, omdat ik ze muziek echt veel te hard vind. Vroeger zou ik me dan heel erg opgewonden hebben en gewild hebben dat de muziek zachter ging, maar tegenwoordig besef ik dat het aan mij ligt en er een simpele oplossing voor is: oordopjes. Die heb ik standaard op zak.
Sommige mensen vinden dat ik een vrij wild leven heb geleid, maar als je goed kijkt dan was het juist redelijk voorspelbaar en hetzelfde. Ook heb ik regelmatig drugs gebruikt in het verleden, zodat ik geen moeite meer had met het licht en het geluid, zodat ik gewoon mee kon doen met de rest. Dat was dan vaak wiet, koffie en soms wat sterkers.
Ik maak geen onderscheid tussen drugs en voorgeschreven medicatie.
Bij mij was het altijd met hetzelfde doel, mijn systeem aanpassen aan de wereld, om gewoon zo goed mogelijk mee te kunnen doen.
Of om draaglijker te maken wanneer iets toch niet lukte.
Om bijvoorbeeld te slapen.
Ik heb ook heel lang geblowd. Ik ben daarmee gestopt omdat ik het niet meer in de hand had. Ik rommel nu met Ritalin, e-sigaret en voedingssupplementen, omdat ik soms toch echt 'íets' nodig heb.
Heel bizar is dat ik mij pas onlangs heb gerealiseerd dat ik dan ook gewoon mensen kan uitnodigen om te komen eten bij mij.
Dat ik dat wel wist, maar dat ik dan toch niet begrijp waarom het niet lukt om een intiemere band vast te houden met vrienden en vriendinnen die ik niet dagelijks zie.
Ik heb daar namelijk van kleins af aan juist enorm veel behoefte aan, maar het lukt niet altijd, tot mijn enorme verdriet en frustratie.
Vaak snap ik niet waarom, totdat ik mij weer eens realiseer dat de dingen niet vanzelf gaan.
Voor vanavond heb ik een vriendin uitgenodigd.
Ik vind dat dan bijna te spannend, maar dat weet eigenlijk niemand van mij, want zo kom ik niet over.
Ook best wel herkenbaar, ook op dit vlak heb ik veel bijgeleerd. Ik ben nu echt veel socialer dan toen ik in de twintig was .
Ik werk nu ook maar voor mezelf, omdat ik het erg lastig vind om in een team te werken.
Dat is momenteel mijn grote dilemma. Ik heb altijd in een team gewerkt, maar wel met een hele individuele rol en een afgebakende taak. Ik denk dat ik dat het fijnste vind. Maar het valt niet mee om weer precies zo'n setting te vinden, met de juiste mensen. Dus denk ik dat ik beter voor mezelf kan gaan werken. Vraag is of ik mezelf dan wel aan de gang kan houden en niet ga vervallen in perfectionistische blokkades enzo. Heb jij daar geen last van?
Ik ben helaas iemand met enorm veel behoefte aan sociale contacten, veel behoefte aan input, maar ben ook snel overprikkeld. Dat is mijn grote verdriet in dit leven. Waar ik behoefte aan heb is een stabiel sociaal leven, dezelfde mensen en dezelfde dingen en toch ook uitdaging, alleen ik kan de juiste mate van prikkeling maar niet vinden.Ik voel mij vaak als een koorddanser, trachtend de balans te bewaren tussen onderprikkeling en overprikkeling.
Die tegenstrijdigheid waar RB en ik ook mee te maken hebben - prikkels nodig hebben en er ook overgevoelig voor zijn. Ik heb er geen verdriet van, maar het is wel koorddansen idd.
Ik denk dat ik misschien best een vorm van autisme heb, maar dat ik intelligent genoeg ben om dat te verbloemen en dat ik op een bepaalde manier overkom dat psychiaters het niet begrijpen. Niet stereotiep autisten gedrag.
Mijn psychiater begrijpt dat gelukkig heel goed, maar je moet idd de goeie hulpverleners treffen als je 'het circuit' ingaat, Er zitten ook héle domme en kortzichtige types tussen.
Eigenlijk denk ik vaak ook: is dit niet de normale variatie in mensen?
Overdrijven we niet met dat autisme, ik bedoel: s autisme niet pas echt autisme zodra je moeite hebt met praten, met mensen aankijken?
Ik bedoel: wanneer is het een handicap en wanneer een persoonlijkheidstrek?
Dat vraag ik me ook wel eens af. Toch denk ik wel dat 'we' echt anders zijn. We zijn anders 'gewired' dan de meeste mensen. Maar hoe erg is dat? Is het niet gewoon zoiets als dat je mensen met blauwe ogen hebt en mensen met bruine ogen (heel simpel gezegd).
Ik heb het ook helemaal gehad met hulpverleners, ze konden mij zelfs na twee jaar intensief onderzoeken nog steeds geen enkele diagnose geven en intussen moest ik wel betalen en opdraven en kreeg ik geen enkele handreiking. Ik heb het echt wel een kans gegeven en zou willen dat ik wel aansluiting had kunnen vinden ergens in het hulpverlenerscircuit, maar helaas val ik juist ook daar buiten de boot.
Misschien heb je idd de verkeerde hulpverleners getroffen. Das dan mooi kut. Want ik herken me dus wel in jouw verhaal, en ik voel me wel begrepen bij de GGZ waar ik gediagnosticeerd en verder geholpen ben (terwijl ik ondertussen ook hulpverleners ben tegen gekomen die er volgens mij geen bal van snappen, dus ik heb echt het gevoel dat ik geluk heb gehad)
Nu ik zelf bijna moeder word komt ineens het verdriet van mijn moeder naar boven en ik weet totaal niet hoe ik daar op moet reageren.
Ik ben er zelf de laatste weken enorm verdrietig van, zou willen dat ik het goed kon maken, maar ik weet niet hoe.
Ik heb er met vrienden over gepraat, die zeggen dat mijn moeder eigenlijk ook in therapie moet, maar ik ben bang dat het allemaal te laat is, dat het leed er toch al is.
Heftig om te lezen dat je nu zelf moeder wordt. Ga je dat wel trekken? Nu heb je helemaal behoefte aan goede hulpverlening! Als je in NH woont, kun je misschien terecht bij de GGZ waar ik ook zit? Ik zou in elk geval wel doorzoeken, want ik denk dat je echt wel ondersteuning nodig gaat hebben. Het is niet niks, moeder worden.
.
donderdag 12 oktober 2017 om 14:54
@impala;
perfectionistische blokkades in mijn werk heb ik voor een groot deel overwonnen of aangepast zodat niemand er last van heeft.
Ik heb er wel last van gehad en ben er op een bepaald moment ook overspannen door geraakt.
Daarvan heb ik geleerd dat ik het toch allemaal wat losser moet laten.
ik werk met mensen en die zijn nu eenmaal niet altijd voorspelbaar, maar dat vind ik eigenlijk ook wel weer interessant.
Het zou me op zich nog steeds kunnen overkomen dat er, vlak voordat er een klant binnenkomt, ineens iets kapot valt waaraan ik gehecht ben.
Dat is een keer gebeurd en ik kon mij er erg slecht overheen zetten toen.
Alsof er iets heel ergs was gebeurd, maar ik wist dat dat niet zo was.
Tegenwoordig spreek ik het dan gewoon even hardop uit, zodat die klant weet waarom ik moeilijk kijk en we er misschien samen even om kunnen lachen. Zodat die klant niet denkt dat het aan hem of haar ligt en zodat ik sneller kan relativeren.
En natuurlijk zeg ik sowieso tegen mezelf dat het niet erg is en dat voorwerpen nu eenmaal soms stukgaan.
Ik kon er vroeger zelfs al slecht tegen als er dingen ontploften in een film, want dat vond ik zonde van de decorstukken.
Ik relativeer meer, maar soms zou ik ook wel weer eens graag in een team werken en niet alle verantwoordelijkheid in mijn eentje dragen. Misschien ga ik over een tijdje alsnog op zoek naar een baantje voor een paar dagdelen in de week.
De zwangerschap kwam onverwacht.
Tot mijn 35e had ik nooit een sterke kinderwens gehad en kwam het er niet van, had ik niet de juiste partner en vond ik het te spannend en niet iets voor mij om moeder te worden.
Heel af en toe droomde ik letterlijk dat ik toch kinderen kreeg en sluimerde er wel een verlangen, maar dat was eenvoudig aan de kant te zetten.
Rond mijn 35e kreeg ik een enorme sterke kinderwens, had ik zelf helemaal niet meer verwacht.
Ik had een vaste relatie en financieel ging het goed, hij wilde ook wel een kindje en dus gingen we ervoor...maar het lukte niet.
Rond mijn 37e werd ik er een beetje moedeloos van en toen ging het mis met mijn werk en met mijn woning door praktische omstandigheden en overmacht.
De relatie kon dat niet aan en ik moest ook de kinderwens opgeven.
Ineens zat ik met lege handen op elk gebied en heel mijn leven buitelde over mij heen, het voelde alsof ik alles verloren had, alles waar ik zo hard voor had gewerkt en alle hoop op een warm gezinnetje.
Het duurde best een tijdje, waarin ik depressief was en mij dus heb laten onderzoeken ook.
Ik moest accepteren dat ik nooit moeder zou worden en dat heb ik ook gedaan, zij het met moeite.
En toen had het leven ineens toch nog wat moois voor mij in petto, want ik vond een leuke vriend die al twee kinderen had, die mij accepteerden en zodoende had ik toch een fijn gezinnetje waarvan ik met volle teugen genoot.
Mijn werk pakte ik weer op, zij het op een iets aangepaste manier, zodat ik er minder overspannen van werd en alles was oke.
En toen was ik ineens spontaan zwanger!
Dat had ik absoluut niet meer verwacht, maar ik was wel dolgelukkig.
Vanaf het eerste moment dat ik dacht het te voelen vanbinnen leek het alsof er een nieuw leventje in mij zat wat ontzettend graag wilde leven, wat zinderde van het leven en niets liever wilde dan een kans om geboren te mogen worden.
De dag voor ik de test ging doen had ik er een gesprekje mee, savonds in bed en ik beloofde aan dat kleine ding dat ik mijn uiterste best zou doen om het een kans te geven, dat ik er desnoods voor zou vechten. Het voelde zo eerlijk en puur.
En ik weet dat het helemaal niet kan, het was nog maar een klompje cellen, maar zo voelde het niet.
Het voelde zo natuurlijk, alsof alles op zijn plaats viel.
Ik wilde het absoluut niet alleen doen, ik wilde het samen doen met mijn vriend, zodat het kindje een eerlijke kans kreeg met een leuke een lieve papa erbij.
Even was ik bang dat hij geen derde kindje wilde, maar gelukkig vond hij het ook geweldig nieuws, al was hij ook wel even perplex.
We hebben overlegd wat we gingen doen.
Ik heb nog gezegd, ondanks dat ik dat op dat moment heel erg moeilijk vond omdat het tegen mij gevoel indruiste: als je het niet wilt dan doen we het niet.
Maar ik wilde hem een eerlijke kans geven om het te weigeren.
We konden het beiden niet weg laten halen, dat voelde te fout.
Het was en is een geschenk, het mooiste wat ik ooit heb gekregen en ik hoop maar dat ik het niet verpruts.
meteen ben ik gestopt met roken en dat ging makkelijker dan ik dacht, met een duidelijk doel voor ogen: een zo gezond mogelijk kindje.
Al vrij snel kreeg ik dagelijkse bloedingen en was het niet zo rooskleurig, ik dacht dat ik het kindje ging verliezen, maar dat gebeurde niet.
Nu heb ik best erg veel last van rugpijn en soms valt het fysiek vooral een beetje tegen, maar nog steeds ben ik zielsgelukkig met deze nieuwe kans en dit nieuwe leven.
Eigenlijk redden we het tot nu toe en ondanks een aantal tegenslagen best goed samen, mijn vriend en ik, alleen dat laatst met mijn moeder, dat vond ik echt heel erg.
Ik ben er behoorlijk emotioneel van, het raakt me dieper en heftiger dan ik dacht.
En ja, ik maak me wel zorgen.
Of dat ik een goede moeder zou zijn.
Ik ben gelukkig lang niet meer zo star als eerst.
Ik heb ook inmiddels een eetstoornis overwonnen, die ik had vanaf mijn tiende en waar ik nooit hulp voor heb gehad.
Als ik tien jaar geleden een kindje had gekregen dan zou ik het geen suiker hebben willen laten eten en geen snoep en dan zou ik vrij krampachtig hebben gereageerd op voedingsgebied, wat jarenlang een obsessieve tic is geweest van mij.
Maar dat had ik juist overwonnen tijdens en vlak na die depressie.
Dus ik kan gewoon normaal en soepel met eten omgaan en dat lijkt me veel beter voor het kindje.
Zo zijn er een aantal dingen die ik heb overwonnen, zoals dat ik beter aanvoel wanneer ik even tien minuten rust nodig heb, even op de bank gaan liggen of zoiets. Niet eens perse om te slapen, maar gewoon niet altijd doordenderen.
Want dat is wat ik eigenlijk juist van mijn moeder heb geleerd, dat je je schuldig moet voelen als je( te) veel rust neemt.
Ik zou best ondersteuning willen, maar het is zo tegen gevallen bij de hulpverlening.
Gelukkig heb ik een heel goed contact met een dierbare vriend, die er ook voor mij was in mijn moeilijke periode, een vriend door dik en dun.
Ik zou ook graag een beter contact willen met mijn moeder, dat is op dit moment wel een heel groot punt van pijn en frustratie.
Ik denk vaak aan mijn moeder, misschien omdat ik zelf moeder ga worden...alleen het voelt allemaal zo onzeker.
Een kindje, een klein kwetsbaar leven wat in mij groeit en waarvoor ik/wij gaan zorgen.
Zorgen dat het te eten en te drinken heeft zal wel lukken en kleding ook, maar ik maak me vooral zorgen over scholing en of het later gelukkig is en werk vindt en een plekje in deze wereld en over het oordeel van de anderen.
Ik vraag mij af hoe het karakter is van het kindje, zal het lijken op mij, op mijn vriend, op zijn al bestaande kindjes en zal het wel helemaal gezond zijn?
Lukt het mij en mijn vriend om ondanks tegenslagen, die onvermijdelijk zijn, gelukkig en bij elkaar te blijven?
Zodat dit kindje een lieve papa en mama heeft en een veilig thuis?
Lukt het mij om altijd evenwichtig te reageren, niet depressief te zijn, niet boos, relaxed en liefdevol?
Ik maak mij zorgen om het zorgen maken zelf.
En toch lukt het mij wel om goed met zijn andere twee kinderen om te gaan en ben ik eigenlijk altijd juist best goed met kinderen van nature.
Moeder worden lijkt mij geweldig en verschrikkelijk eng inderdaad.
Nog nooit in mijn leven ben ik over iets zo zeker geweest en zo onzeker tegelijk.
perfectionistische blokkades in mijn werk heb ik voor een groot deel overwonnen of aangepast zodat niemand er last van heeft.
Ik heb er wel last van gehad en ben er op een bepaald moment ook overspannen door geraakt.
Daarvan heb ik geleerd dat ik het toch allemaal wat losser moet laten.
ik werk met mensen en die zijn nu eenmaal niet altijd voorspelbaar, maar dat vind ik eigenlijk ook wel weer interessant.
Het zou me op zich nog steeds kunnen overkomen dat er, vlak voordat er een klant binnenkomt, ineens iets kapot valt waaraan ik gehecht ben.
Dat is een keer gebeurd en ik kon mij er erg slecht overheen zetten toen.
Alsof er iets heel ergs was gebeurd, maar ik wist dat dat niet zo was.
Tegenwoordig spreek ik het dan gewoon even hardop uit, zodat die klant weet waarom ik moeilijk kijk en we er misschien samen even om kunnen lachen. Zodat die klant niet denkt dat het aan hem of haar ligt en zodat ik sneller kan relativeren.
En natuurlijk zeg ik sowieso tegen mezelf dat het niet erg is en dat voorwerpen nu eenmaal soms stukgaan.
Ik kon er vroeger zelfs al slecht tegen als er dingen ontploften in een film, want dat vond ik zonde van de decorstukken.
Ik relativeer meer, maar soms zou ik ook wel weer eens graag in een team werken en niet alle verantwoordelijkheid in mijn eentje dragen. Misschien ga ik over een tijdje alsnog op zoek naar een baantje voor een paar dagdelen in de week.
De zwangerschap kwam onverwacht.
Tot mijn 35e had ik nooit een sterke kinderwens gehad en kwam het er niet van, had ik niet de juiste partner en vond ik het te spannend en niet iets voor mij om moeder te worden.
Heel af en toe droomde ik letterlijk dat ik toch kinderen kreeg en sluimerde er wel een verlangen, maar dat was eenvoudig aan de kant te zetten.
Rond mijn 35e kreeg ik een enorme sterke kinderwens, had ik zelf helemaal niet meer verwacht.
Ik had een vaste relatie en financieel ging het goed, hij wilde ook wel een kindje en dus gingen we ervoor...maar het lukte niet.
Rond mijn 37e werd ik er een beetje moedeloos van en toen ging het mis met mijn werk en met mijn woning door praktische omstandigheden en overmacht.
De relatie kon dat niet aan en ik moest ook de kinderwens opgeven.
Ineens zat ik met lege handen op elk gebied en heel mijn leven buitelde over mij heen, het voelde alsof ik alles verloren had, alles waar ik zo hard voor had gewerkt en alle hoop op een warm gezinnetje.
Het duurde best een tijdje, waarin ik depressief was en mij dus heb laten onderzoeken ook.
Ik moest accepteren dat ik nooit moeder zou worden en dat heb ik ook gedaan, zij het met moeite.
En toen had het leven ineens toch nog wat moois voor mij in petto, want ik vond een leuke vriend die al twee kinderen had, die mij accepteerden en zodoende had ik toch een fijn gezinnetje waarvan ik met volle teugen genoot.
Mijn werk pakte ik weer op, zij het op een iets aangepaste manier, zodat ik er minder overspannen van werd en alles was oke.
En toen was ik ineens spontaan zwanger!
Dat had ik absoluut niet meer verwacht, maar ik was wel dolgelukkig.
Vanaf het eerste moment dat ik dacht het te voelen vanbinnen leek het alsof er een nieuw leventje in mij zat wat ontzettend graag wilde leven, wat zinderde van het leven en niets liever wilde dan een kans om geboren te mogen worden.
De dag voor ik de test ging doen had ik er een gesprekje mee, savonds in bed en ik beloofde aan dat kleine ding dat ik mijn uiterste best zou doen om het een kans te geven, dat ik er desnoods voor zou vechten. Het voelde zo eerlijk en puur.
En ik weet dat het helemaal niet kan, het was nog maar een klompje cellen, maar zo voelde het niet.
Het voelde zo natuurlijk, alsof alles op zijn plaats viel.
Ik wilde het absoluut niet alleen doen, ik wilde het samen doen met mijn vriend, zodat het kindje een eerlijke kans kreeg met een leuke een lieve papa erbij.
Even was ik bang dat hij geen derde kindje wilde, maar gelukkig vond hij het ook geweldig nieuws, al was hij ook wel even perplex.
We hebben overlegd wat we gingen doen.
Ik heb nog gezegd, ondanks dat ik dat op dat moment heel erg moeilijk vond omdat het tegen mij gevoel indruiste: als je het niet wilt dan doen we het niet.
Maar ik wilde hem een eerlijke kans geven om het te weigeren.
We konden het beiden niet weg laten halen, dat voelde te fout.
Het was en is een geschenk, het mooiste wat ik ooit heb gekregen en ik hoop maar dat ik het niet verpruts.
meteen ben ik gestopt met roken en dat ging makkelijker dan ik dacht, met een duidelijk doel voor ogen: een zo gezond mogelijk kindje.
Al vrij snel kreeg ik dagelijkse bloedingen en was het niet zo rooskleurig, ik dacht dat ik het kindje ging verliezen, maar dat gebeurde niet.
Nu heb ik best erg veel last van rugpijn en soms valt het fysiek vooral een beetje tegen, maar nog steeds ben ik zielsgelukkig met deze nieuwe kans en dit nieuwe leven.
Eigenlijk redden we het tot nu toe en ondanks een aantal tegenslagen best goed samen, mijn vriend en ik, alleen dat laatst met mijn moeder, dat vond ik echt heel erg.
Ik ben er behoorlijk emotioneel van, het raakt me dieper en heftiger dan ik dacht.
En ja, ik maak me wel zorgen.
Of dat ik een goede moeder zou zijn.
Ik ben gelukkig lang niet meer zo star als eerst.
Ik heb ook inmiddels een eetstoornis overwonnen, die ik had vanaf mijn tiende en waar ik nooit hulp voor heb gehad.
Als ik tien jaar geleden een kindje had gekregen dan zou ik het geen suiker hebben willen laten eten en geen snoep en dan zou ik vrij krampachtig hebben gereageerd op voedingsgebied, wat jarenlang een obsessieve tic is geweest van mij.
Maar dat had ik juist overwonnen tijdens en vlak na die depressie.
Dus ik kan gewoon normaal en soepel met eten omgaan en dat lijkt me veel beter voor het kindje.
Zo zijn er een aantal dingen die ik heb overwonnen, zoals dat ik beter aanvoel wanneer ik even tien minuten rust nodig heb, even op de bank gaan liggen of zoiets. Niet eens perse om te slapen, maar gewoon niet altijd doordenderen.
Want dat is wat ik eigenlijk juist van mijn moeder heb geleerd, dat je je schuldig moet voelen als je( te) veel rust neemt.
Ik zou best ondersteuning willen, maar het is zo tegen gevallen bij de hulpverlening.
Gelukkig heb ik een heel goed contact met een dierbare vriend, die er ook voor mij was in mijn moeilijke periode, een vriend door dik en dun.
Ik zou ook graag een beter contact willen met mijn moeder, dat is op dit moment wel een heel groot punt van pijn en frustratie.
Ik denk vaak aan mijn moeder, misschien omdat ik zelf moeder ga worden...alleen het voelt allemaal zo onzeker.
Een kindje, een klein kwetsbaar leven wat in mij groeit en waarvoor ik/wij gaan zorgen.
Zorgen dat het te eten en te drinken heeft zal wel lukken en kleding ook, maar ik maak me vooral zorgen over scholing en of het later gelukkig is en werk vindt en een plekje in deze wereld en over het oordeel van de anderen.
Ik vraag mij af hoe het karakter is van het kindje, zal het lijken op mij, op mijn vriend, op zijn al bestaande kindjes en zal het wel helemaal gezond zijn?
Lukt het mij en mijn vriend om ondanks tegenslagen, die onvermijdelijk zijn, gelukkig en bij elkaar te blijven?
Zodat dit kindje een lieve papa en mama heeft en een veilig thuis?
Lukt het mij om altijd evenwichtig te reageren, niet depressief te zijn, niet boos, relaxed en liefdevol?
Ik maak mij zorgen om het zorgen maken zelf.
En toch lukt het mij wel om goed met zijn andere twee kinderen om te gaan en ben ik eigenlijk altijd juist best goed met kinderen van nature.
Moeder worden lijkt mij geweldig en verschrikkelijk eng inderdaad.
Nog nooit in mijn leven ben ik over iets zo zeker geweest en zo onzeker tegelijk.
donderdag 12 oktober 2017 om 15:36
@Shisha: hoever ben je nu?
Enige tijd terug schreef je een aantal bizarre berichten waardoor ik me zorgen begon te maken, maar nadien viel het weer stil. Nu schrijf je terug op dit topic. In het verleden heb je eens vermeld welke medicatie je neemt (nam??) en omdat ik ze zelf neem zou ik je aanraden om terug contact op te nemen met een psycholoog. Gewoon om een beetje feedback te krijgen, een zwangerschap is sowieso al een stressvolle gebeurtenis. In ieder geval wens ik je het beste.
@Redbulletje: fijn dat je hier schrijft. Kwam je diagnose als een verrassing?
Enige tijd terug schreef je een aantal bizarre berichten waardoor ik me zorgen begon te maken, maar nadien viel het weer stil. Nu schrijf je terug op dit topic. In het verleden heb je eens vermeld welke medicatie je neemt (nam??) en omdat ik ze zelf neem zou ik je aanraden om terug contact op te nemen met een psycholoog. Gewoon om een beetje feedback te krijgen, een zwangerschap is sowieso al een stressvolle gebeurtenis. In ieder geval wens ik je het beste.
@Redbulletje: fijn dat je hier schrijft. Kwam je diagnose als een verrassing?
donderdag 12 oktober 2017 om 16:30
@ valdemar, ik heb even wat medicatie uitgeprobeerd ten tijde van de depressie, maar dat is inmiddels al weer twee jaar geleden ongeveer.Valdemar_II schreef: ↑12-10-2017 15:36@Shisha: hoever ben je nu?
Enige tijd terug schreef je een aantal bizarre berichten waardoor ik me zorgen begon te maken, maar nadien viel het weer stil. Nu schrijf je terug op dit topic. In het verleden heb je eens vermeld welke medicatie je neemt (nam??) en omdat ik ze zelf neem zou ik je aanraden om terug contact op te nemen met een psycholoog. Gewoon om een beetje feedback te krijgen, een zwangerschap is sowieso al een stressvolle gebeurtenis. In ieder geval wens ik je het beste.
@Redbulletje: fijn dat je hier schrijft. Kwam je diagnose als een verrassing?
Ik had er niets aan en ben uiteindelijk op eigen houtje en zonder medicatie weer uit de depressie opgekrabbeld.
Ik was bij de ggz tot op en bepaald moment ze mij uit de behandeling gezet hebben, omdat ze niets voor me konden doen zoals ze zelf zeiden.
Twee jaar lang was mij een behandeling beloofd, een therapie en een diagnose.
Maar de diagnose kwam niet en de therapie/behandeling ook niet.
Ze wisten gewoon niet wat ze met me aanmoesten.
De vrouw met wie ik regelmatig gesprekken voerde zei dat ze dacht dat ik het zelf oom wel zou redden aangezien ik niet meer depressief was en dat ze sowieso niets meer voor me konden doen daar en dat was dat.
Maar eerlijk gezegd voelde ik mij wel een beetje aan de kant gezet.
Vervolgens kwam er een gepeperde rekening waar ik niet op gerekend had en die ik over een jaar moest uitspreiden om hem te kunnen betalen.
Al met al was de hele ervaring behoorlijk teleurstellend.
Misschien vonden ze mij te eigenwijs?
Ik bedacht zelf trucjes, naarmate ik minder depressief werd, zoals ik dat mijn hele leven al had gedaan en jhet leek wel alsof dat de hulpverleenster dat niet zo goed kon hebben.
Alsof ze mij te eigengereid vond of zoiets.
Eerst wilden ze me niet behandelen omdat ze dachten dat ik dat vanwege mijn depressie niet aankon en toen de depressie voorbij was wilden ze me niet behandelen omdat ze dachten dat dat geen toegevoegde waarde had.
Ik vond hen soms nog onzekerder dan mezelf.
Het wekte in elk geval geen vertrouwen bij mij in de hulpverleners.
Om nu naar een psycholoog te gaan...ik weet het niet.
Dan zou ik helemaal op zoek moeten gaan naar iemand die wel past bij mijn persoonlijkheid en de wel iets kan met mij, maar ik heb daar nu ook niet echt de puf voor en spaar mijn geld liever voor de baby en zo.
Maar ik zal mezelf goed in de gaten houden, dat ik niet overspannen raak en op tijd tegen mijn vriend vertellen als ik mij niet goed voel.
Ik heb dat laatst ook al gedaan toen het ging over mijn moeder, ik merkte dat ik er erg onzeker van werd en het uitspreken is het eerste wat ik kan doen.
Vroeger veegde ik dat soort emoties een beetje onder het spreekwoordelijke tapijt en nu heb ik mezelf aangeleerd om alles maar gewoon eerlijk en open uit te spreken, zodat het n iet een bult wordt waar ik dan later over struikel.
donderdag 12 oktober 2017 om 21:08
vrijdag 13 oktober 2017 om 16:55
Ik heb ook weer wat. Maandag staat er weer een gesprek met de arbeidsbemiddeling gepland. Dat wist ik al langer, maar nu heb ik ook een bevestiging per mail gekregen. Er staat dat ze een uur tijd voorzien. Dat verontrust me, want bij eerdere gesprekken stond meestal aangegeven dat er maar een half uur of zo was ingepland. Nu ben ik bang dat ze allerlei plannen met me hebben. En ik was natuurlijk sowieso al een tijdje zenuwachtig...
zondag 15 oktober 2017 om 08:30
Same here.impala schreef: ↑12-10-2017 11:15Dat vind ik zelf wel opmerkelijk aan 'mijn' ass: Aan de ene kant ben ik overgevoelig voor prikkels en kan ik daar echt last van krijgen en van over de zeik raken. Aan de andere kant heb ik juist veel nieuwe prikkels nodig om niet lethargisch en depressief te worden. Heel tegenstrijdig.
zondag 15 oktober 2017 om 10:47
Zo herkenbaar hier ook.
zondag 15 oktober 2017 om 11:52
@vlaamsevink: Vervelend die stress. Ben je bang voor het weer moeten werken op zich of dat je iets moet doen wat je niet ligt? Ik kan me om dat laatste ook erg druk maken. Nu speelt het niet meer zo sinds ik bij de Sociale Werkplaats werk. Maar voor ik daar terecht kwam. Dit proberen, dat proberen. Overal een beginneling zijn en blijven, want dan moest ik na korte tijd weer weg. Ook als ze tevreden over me waren, want dan was ik te duur.
@impala: Dat heb ik met werk. Ik houd van afwisseling, anders ga ik me gauw vervelen. Maar ook weer zodanig dat ik niet overprikkeld raak. Het lukt het beste op mijn voorwaarden. Maar zo is de maatschappij niet.
@impala: Dat heb ik met werk. Ik houd van afwisseling, anders ga ik me gauw vervelen. Maar ook weer zodanig dat ik niet overprikkeld raak. Het lukt het beste op mijn voorwaarden. Maar zo is de maatschappij niet.
