Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
woensdag 17 augustus 2016 om 10:40
Sowieso dat stukje over uitleg is heel herkenbaar. Dat iemand mij iets verteld of uitlegt en dat het voor mijn gevoel heeeel langdradig is want dan ben ik in mjn hoofd al tien stappen verder bij wijze van. Of mensen die er van alles bij gaan halen wat niet relevant is.. kom tot de kern please
Wish you were beer
woensdag 17 augustus 2016 om 11:29
Shisha,: Ik herken het niet zo in het verkeer, dat ongeduldige van anderen. Mijn moeder is net als ik wat dat betreft en met haar ben ik al vaak verdwaald.
Maar wel in andere situaties om verduidelijking vragen en de ander dan ongeduldig reageert.
Ik was vrijwilliger op een basisschool waar ik kinderen hielp met werkstukken en spreekbeurten. Een half jaar daarna werd ik ook gevraagd als overblijfjuf. Ik zei dat me dat best leuk leek, maar ik wel Autisme had. Dat was geen probleem, de hoofd-overblijfjuf wilde het toch met me proberen. Het was gelijk heel leuk. Drinken rondbrengen, pleinwacht houden. Ze leek erg begripvol.
Het 3e jaar begon ze vaker kortaf te doen. Intussen was een collega geopereerd en die mocht geen hele tray drinken meer tillen. Er mochten maar 4 kopjes thee op voor haar. Het duurde een paar dagen eer ik dat door had. Toen ik het eenmaal wist, ging de hoofdjuf het weer veranderen. Ze zei dat ik die tray helemaal moest vullen. Net zoals altijd. Ik zei dat zij had gezegd dat er maar 4 kopjes op mochten. Dat was ineens niet waar. Ik wist het zeker en zei dat ook. Ze werd ongeduldig en zei dat ze het echt zat begon te worden.
Een andere keer vroeg ze me of "Ralf" op de lijst stond. Ik maar zoeken en niet vinden. Er stond alleen "Rafaël". Ze snauwde ongeduldig dat ze die bedoelde. "Ga maar pleinwacht houden, het duurt weer allemaal veel te lang", zei ze. Zij had de naam verkeerd doorgegeven. Toen ik later vroeg of ze duidelijker wilde zijn omdat ik onzeker werd had ze geen begrip. Ze zei dat ze moe werd van mijn gevraag en ik niet onzeker mocht zijn. Ik zei dat ik dat juist werd door haar reactie. En ook dat het door mijn Autisme kwam. Dat vond ze geen excuus. "Want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft."
Alleen in het begin had ze begrip en toen ineens niet meer. Zo denken veel mensen helaas. De stijgende lijn in werk gaat bij mij maar tot een bepaald punt. Ik ben er toen ook vrijwillig mee gestopt.
Maar wel in andere situaties om verduidelijking vragen en de ander dan ongeduldig reageert.
Ik was vrijwilliger op een basisschool waar ik kinderen hielp met werkstukken en spreekbeurten. Een half jaar daarna werd ik ook gevraagd als overblijfjuf. Ik zei dat me dat best leuk leek, maar ik wel Autisme had. Dat was geen probleem, de hoofd-overblijfjuf wilde het toch met me proberen. Het was gelijk heel leuk. Drinken rondbrengen, pleinwacht houden. Ze leek erg begripvol.
Het 3e jaar begon ze vaker kortaf te doen. Intussen was een collega geopereerd en die mocht geen hele tray drinken meer tillen. Er mochten maar 4 kopjes thee op voor haar. Het duurde een paar dagen eer ik dat door had. Toen ik het eenmaal wist, ging de hoofdjuf het weer veranderen. Ze zei dat ik die tray helemaal moest vullen. Net zoals altijd. Ik zei dat zij had gezegd dat er maar 4 kopjes op mochten. Dat was ineens niet waar. Ik wist het zeker en zei dat ook. Ze werd ongeduldig en zei dat ze het echt zat begon te worden.
Een andere keer vroeg ze me of "Ralf" op de lijst stond. Ik maar zoeken en niet vinden. Er stond alleen "Rafaël". Ze snauwde ongeduldig dat ze die bedoelde. "Ga maar pleinwacht houden, het duurt weer allemaal veel te lang", zei ze. Zij had de naam verkeerd doorgegeven. Toen ik later vroeg of ze duidelijker wilde zijn omdat ik onzeker werd had ze geen begrip. Ze zei dat ze moe werd van mijn gevraag en ik niet onzeker mocht zijn. Ik zei dat ik dat juist werd door haar reactie. En ook dat het door mijn Autisme kwam. Dat vond ze geen excuus. "Want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft."
Alleen in het begin had ze begrip en toen ineens niet meer. Zo denken veel mensen helaas. De stijgende lijn in werk gaat bij mij maar tot een bepaald punt. Ik ben er toen ook vrijwillig mee gestopt.
woensdag 17 augustus 2016 om 13:06
quote:shisha schreef op 17 augustus 2016 @ 01:58:
Ja, ik herinner mij dat zij het persoonlijk hebben opgevat alsof ik hen niet serieus nam en lastig werd, door er over door te vragen.
Voordat ik het in de gaten heb is het dan ineens een heel punt geworden, waarbij mij wordt verweten dat ik zo moeilijk doe, terwijl ik in mijn beleving echt alleen maar om verduidelijking vraag.
Maar inderdaad, ik vergeet vaak om eerst bevestiging te geven, het komt op zo'n moment meestal niet in mij op.Dat vind ik sowieso lastig, ook op dit forum trouwens. Dat je alles altijd zo moet inkleden anders vinden mensen je bot. Ik heb daar niet altijd zin in.
Ja, ik herinner mij dat zij het persoonlijk hebben opgevat alsof ik hen niet serieus nam en lastig werd, door er over door te vragen.
Voordat ik het in de gaten heb is het dan ineens een heel punt geworden, waarbij mij wordt verweten dat ik zo moeilijk doe, terwijl ik in mijn beleving echt alleen maar om verduidelijking vraag.
Maar inderdaad, ik vergeet vaak om eerst bevestiging te geven, het komt op zo'n moment meestal niet in mij op.Dat vind ik sowieso lastig, ook op dit forum trouwens. Dat je alles altijd zo moet inkleden anders vinden mensen je bot. Ik heb daar niet altijd zin in.
.
woensdag 17 augustus 2016 om 13:10
quote:Tribal_Lautje schreef op 17 augustus 2016 @ 10:40:
Sowieso dat stukje over uitleg is heel herkenbaar. Dat iemand mij iets verteld of uitlegt en dat het voor mijn gevoel heeeel langdradig is want dan ben ik in mjn hoofd al tien stappen verder bij wijze van. Of mensen die er van alles bij gaan halen wat niet relevant is.. kom tot de kern pleaseDit ook ja. Dan wil ik eigenlijk op de fast forward knop drukken. Bij vrienden doe ik dat ook, met een gebaar.
Sowieso dat stukje over uitleg is heel herkenbaar. Dat iemand mij iets verteld of uitlegt en dat het voor mijn gevoel heeeel langdradig is want dan ben ik in mjn hoofd al tien stappen verder bij wijze van. Of mensen die er van alles bij gaan halen wat niet relevant is.. kom tot de kern pleaseDit ook ja. Dan wil ik eigenlijk op de fast forward knop drukken. Bij vrienden doe ik dat ook, met een gebaar.
.
woensdag 17 augustus 2016 om 13:12
quote:biobitch1984 schreef op 17 augustus 2016 @ 10:06:
Op stage had ik ook wel eens 'gedragsproblemen'. Was iemand me wat aan het uitleggen en dan was ik enthousiast dat ik iets al wist. Dus ik zeg ohja ik weet dat! Dan ben je ineens arrogant en eigenwijs dat je alles blijkbaar al weet. .Ik heb al heel vroeg afgeleerd om dat teveel te laten merken. Om die reden. Maar soms is het sterker dan ikzelf
Op stage had ik ook wel eens 'gedragsproblemen'. Was iemand me wat aan het uitleggen en dan was ik enthousiast dat ik iets al wist. Dus ik zeg ohja ik weet dat! Dan ben je ineens arrogant en eigenwijs dat je alles blijkbaar al weet. .Ik heb al heel vroeg afgeleerd om dat teveel te laten merken. Om die reden. Maar soms is het sterker dan ikzelf
.
woensdag 17 augustus 2016 om 13:17
quote:hondenmens schreef op 17 augustus 2016 @ 11:29:
Shisha,: Ik herken het niet zo in het verkeer, dat ongeduldige van anderen. Mijn moeder is net als ik wat dat betreft en met haar ben ik al vaak verdwaald.
Maar wel in andere situaties om verduidelijking vragen en de ander dan ongeduldig reageert.
Ik was vrijwilliger op een basisschool waar ik kinderen hielp met werkstukken en spreekbeurten. Een half jaar daarna werd ik ook gevraagd als overblijfjuf. Ik zei dat me dat best leuk leek, maar ik wel Autisme had. Dat was geen probleem, de hoofd-overblijfjuf wilde het toch met me proberen. Het was gelijk heel leuk. Drinken rondbrengen, pleinwacht houden. Ze leek erg begripvol.
Het 3e jaar begon ze vaker kortaf te doen. Intussen was een collega geopereerd en die mocht geen hele tray drinken meer tillen. Er mochten maar 4 kopjes thee op voor haar. Het duurde een paar dagen eer ik dat door had. Toen ik het eenmaal wist, ging de hoofdjuf het weer veranderen. Ze zei dat ik die tray helemaal moest vullen. Net zoals altijd. Ik zei dat zij had gezegd dat er maar 4 kopjes op mochten. Dat was ineens niet waar. Ik wist het zeker en zei dat ook. Ze werd ongeduldig en zei dat ze het echt zat begon te worden.
Een andere keer vroeg ze me of "Ralf" op de lijst stond. Ik maar zoeken en niet vinden. Er stond alleen "Rafaël". Ze snauwde ongeduldig dat ze die bedoelde. "Ga maar pleinwacht houden, het duurt weer allemaal veel te lang", zei ze. Zij had de naam verkeerd doorgegeven. Toen ik later vroeg of ze duidelijker wilde zijn omdat ik onzeker werd had ze geen begrip. Ze zei dat ze moe werd van mijn gevraag en ik niet onzeker mocht zijn. Ik zei dat ik dat juist werd door haar reactie. En ook dat het door mijn Autisme kwam. Dat vond ze geen excuus. "Want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft."
Alleen in het begin had ze begrip en toen ineens niet meer. Zo denken veel mensen helaas. De stijgende lijn in werk gaat bij mij maar tot een bepaald punt. Ik ben er toen ook vrijwillig mee gestopt.
Zo ontzettend herkenbaar
En the story of my life.
Shisha,: Ik herken het niet zo in het verkeer, dat ongeduldige van anderen. Mijn moeder is net als ik wat dat betreft en met haar ben ik al vaak verdwaald.
Maar wel in andere situaties om verduidelijking vragen en de ander dan ongeduldig reageert.
Ik was vrijwilliger op een basisschool waar ik kinderen hielp met werkstukken en spreekbeurten. Een half jaar daarna werd ik ook gevraagd als overblijfjuf. Ik zei dat me dat best leuk leek, maar ik wel Autisme had. Dat was geen probleem, de hoofd-overblijfjuf wilde het toch met me proberen. Het was gelijk heel leuk. Drinken rondbrengen, pleinwacht houden. Ze leek erg begripvol.
Het 3e jaar begon ze vaker kortaf te doen. Intussen was een collega geopereerd en die mocht geen hele tray drinken meer tillen. Er mochten maar 4 kopjes thee op voor haar. Het duurde een paar dagen eer ik dat door had. Toen ik het eenmaal wist, ging de hoofdjuf het weer veranderen. Ze zei dat ik die tray helemaal moest vullen. Net zoals altijd. Ik zei dat zij had gezegd dat er maar 4 kopjes op mochten. Dat was ineens niet waar. Ik wist het zeker en zei dat ook. Ze werd ongeduldig en zei dat ze het echt zat begon te worden.
Een andere keer vroeg ze me of "Ralf" op de lijst stond. Ik maar zoeken en niet vinden. Er stond alleen "Rafaël". Ze snauwde ongeduldig dat ze die bedoelde. "Ga maar pleinwacht houden, het duurt weer allemaal veel te lang", zei ze. Zij had de naam verkeerd doorgegeven. Toen ik later vroeg of ze duidelijker wilde zijn omdat ik onzeker werd had ze geen begrip. Ze zei dat ze moe werd van mijn gevraag en ik niet onzeker mocht zijn. Ik zei dat ik dat juist werd door haar reactie. En ook dat het door mijn Autisme kwam. Dat vond ze geen excuus. "Want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft."
Alleen in het begin had ze begrip en toen ineens niet meer. Zo denken veel mensen helaas. De stijgende lijn in werk gaat bij mij maar tot een bepaald punt. Ik ben er toen ook vrijwillig mee gestopt.
Zo ontzettend herkenbaar
En the story of my life.
woensdag 17 augustus 2016 om 17:51
Ik had het een keer tijdens een reis van twee maanden met twee andere reisgenoten. Ik had tegen mezelf gezegd dat deze reis een goede oefening zou worden in flexibiliteit.
Het ging ongeveer drie weken goed en toen op een hele hete dag, werden we eerst weggestuurd door de politie en toen reed een van mijn reisgenoten mijn busje tegen een paal en het achterlicht kapot.
Ik blokkeerde even later helemaal en wilde niet verder reizen. We zouden eigenlijk direct doorrijden en naar een andere grote en hete stad, aanpassing van het plan en ik kreeg een panoekgevoel en wilde niet verder.
We hebben toen ruzie gehad eerst en daarna zijn we een nachtje daar in die omgeving gebleven voordat we weggingen.
Toen ging het ook weer goed met mij, alleen voelde ik mij erg onzeker naar mijn reisgenoten toe.
Maar de band tussen mij en mijn reisgenoten was daarna minder goed tot mijn spijt en het lukte daarna niet meer om die band te herstellen.
Ik liep ineens heel kinderachtig vast dus...en dat gebeurt vaker op vakantie. In meer of mindere mate. In dit voorbeeld was het wel erg opvallend, meestal is het niet zo duidelijk, maar blokkeer ik minder opvallend.
Is dit herkenbaar?
Het ging ongeveer drie weken goed en toen op een hele hete dag, werden we eerst weggestuurd door de politie en toen reed een van mijn reisgenoten mijn busje tegen een paal en het achterlicht kapot.
Ik blokkeerde even later helemaal en wilde niet verder reizen. We zouden eigenlijk direct doorrijden en naar een andere grote en hete stad, aanpassing van het plan en ik kreeg een panoekgevoel en wilde niet verder.
We hebben toen ruzie gehad eerst en daarna zijn we een nachtje daar in die omgeving gebleven voordat we weggingen.
Toen ging het ook weer goed met mij, alleen voelde ik mij erg onzeker naar mijn reisgenoten toe.
Maar de band tussen mij en mijn reisgenoten was daarna minder goed tot mijn spijt en het lukte daarna niet meer om die band te herstellen.
Ik liep ineens heel kinderachtig vast dus...en dat gebeurt vaker op vakantie. In meer of mindere mate. In dit voorbeeld was het wel erg opvallend, meestal is het niet zo duidelijk, maar blokkeer ik minder opvallend.
Is dit herkenbaar?
woensdag 17 augustus 2016 om 18:21
Ik heb zojuist gelezen dat er een correlatie lijkt te bestaan tussen autisme en atheïsme.
Mensen met autisme geloven minder in God, dan neurotypische mensen volgens dat onderzoek en als ze wel in God geloven dan geloven ze meer in een mechanische, energetische, drijvende kracht die zij God noemen, dan in een persoonlijke entiteit.
Bij mij klopt dat wel, ik geloof niet in een God in de vorm van een soort van menselijke geest, dat is voor mij te onlogisch om in te kunnen geloven.
Hoe zit dat bij jullie? Denken jullie dat er een kern van waarheid in die redenering zou kunnen zitten?
Mensen met autisme geloven minder in God, dan neurotypische mensen volgens dat onderzoek en als ze wel in God geloven dan geloven ze meer in een mechanische, energetische, drijvende kracht die zij God noemen, dan in een persoonlijke entiteit.
Bij mij klopt dat wel, ik geloof niet in een God in de vorm van een soort van menselijke geest, dat is voor mij te onlogisch om in te kunnen geloven.
Hoe zit dat bij jullie? Denken jullie dat er een kern van waarheid in die redenering zou kunnen zitten?
woensdag 17 augustus 2016 om 18:52
Ik ben wel christelijk opgevoed en moest mee naar de kerk, maar heb altijd met tegenzin in de kerk gezeten. Ik kon me nooit vinden in wat de dominee vertelde.
Toen ik 15 was heb ik aan mijn ouders verteld dat ik niet meer mee naar de kerk wilde. Ik geloof wel in iets (bijvoorbeeld dat er meer is dan tussen hemel en aarde) maar niet in een God.
Toen ik 15 was heb ik aan mijn ouders verteld dat ik niet meer mee naar de kerk wilde. Ik geloof wel in iets (bijvoorbeeld dat er meer is dan tussen hemel en aarde) maar niet in een God.
woensdag 17 augustus 2016 om 20:55
quote:shisha schreef op 17 augustus 2016 @ 18:21:
Ik heb zojuist gelezen dat er een correlatie lijkt te bestaan tussen autisme en atheïsme.
Ik word een beetje flauw van dit soort onderzoeken, moet ik bekennen.
Dan kunnen ze wel van alles gaan linken aan autisme.
Ik heb zojuist gelezen dat er een correlatie lijkt te bestaan tussen autisme en atheïsme.
Ik word een beetje flauw van dit soort onderzoeken, moet ik bekennen.
Dan kunnen ze wel van alles gaan linken aan autisme.
You don't have to fit into the format
woensdag 17 augustus 2016 om 21:24
woensdag 17 augustus 2016 om 23:12
Ik ben zelf niet gedoopt en geloof niet, maar zat wel op een Katholieke school. Er was maar 1 school in het dorp. Ik ging erheen omdat het zo dichtbij was. We hadden in groep 4 een hele gelovige meester. Hij deed de voorbereidingen op de Communie. Er werd verteld dat het een feestdag was waarbij je mooie kleren aan had en geld of cadeautjes kreeg. Dat wilde ik ook. Maar ja, dat kon niet. Niet gedoopt. Ik wilde ineens ook gedoopt worden om mee te doen. Tot de meester een foute opmerking maakte. Hij zei: "Alleen als je je communie doet word je vriend van Jezus. Anders niet."
Toen was ik gelijk genezen. Ik zei boos tegen mijn ouders: "Ik wil helemaal geen vriend van Jezus zijn, want ik ken hem niet."
Mijn ouders lagen dubbel van het lachen.
Toen was ik gelijk genezen. Ik zei boos tegen mijn ouders: "Ik wil helemaal geen vriend van Jezus zijn, want ik ken hem niet."
Mijn ouders lagen dubbel van het lachen.
woensdag 17 augustus 2016 om 23:35
quote:hondenmens schreef op 17 augustus 2016 @ 23:12:
Ik ben zelf niet gedoopt en geloof niet, maar zat wel op een Katholieke school. Er was maar 1 school in het dorp. Ik ging erheen omdat het zo dichtbij was. We hadden in groep 4 een hele gelovige meester. Hij deed de voorbereidingen op de Communie. Er werd verteld dat het een feestdag was waarbij je mooie kleren aan had en geld of cadeautjes kreeg. Dat wilde ik ook. Maar ja, dat kon niet. Niet gedoopt. Ik wilde ineens ook gedoopt worden om mee te doen. Tot de meester een foute opmerking maakte. Hij zei: "Alleen als je je communie doet word je vriend van Jezus. Anders niet."
Toen was ik gelijk genezen. Ik zei boos tegen mijn ouders: "Ik wil helemaal geen vriend van Jezus zijn, want ik ken hem niet."
Mijn ouders lagen dubbel van het lachen.
Hypocrisie, dat besefte je ineens volgens mij, hoe hypocriet er misbruik wordt gemaakt van naiviteit van kinderen en andere mensen met rare verhalen...tenminste, dat had ik.
Ik was 5 jaar oud en zat op de kleuterschool en ik had 1 vriendinnetje waar ik ontzettend dol op was...ik hield van haar,
maar op een dag stonden er een paar tafels opgesteld in het midden van het klaslokaal en mijn vriendinnetje zat op een van die tafels, samen met nog een stuk of wat andere kinderen.
Ons werd gezegd dat de kinderen die op de tafels zaten naar een openbare school zouden gaan en toen kregen we een ijsje.
Ik vroeg aan de juffrouw waarom ik niet ook naar die school ging en ze zei: dat moet je aan je ouders vragen en daarna weigerde ik het ijsje, want ik had echt helemaal juist niks te vieren vond ik.
Na school rende ik naar huis om mijn verhaal te halen, want niemand had mij verteld dat dit stond te gebeuren en ik had mij voorgenomen dat ik, hoe dan ook, bij mijn vriendinnetje op school zou komen.
Maar het liep allemaal heel anders.
Ik kwam thuis, helemaal overstuur, want ik was vergeten te wachten op de brigadieren met het oversteken van de weg, omdat ik in mijn hoofd zo ontzettend bezig was met probleem dat mijn vriendinnetje van mij werd afgepakt voor mijn gevoel en ze hadden mij achterna geroepen dat ik wel had kunnen verongelukken en ik was daardoor extra van slag, ik kreeg er een knoop van in mijn maag.
Maar eenmaal thuisgekomen waren mijn ouders nog aan het werk en ik moest urenlang wachten totdat we aan tafel gingen en toen vroeg ik of ik ook naar die " openbare" school mocht, omdat ik zo graag bij mijn vriendinnetje op school zou zitten.
Maar dat mocht niet, ik vroeg waarom?
Vanwege god was het antwoord, dus ik zei:
God is toch liefde en zo, hij zou het echt niet erg vinden volgens mij.
Ik vind mijn vriendinnetje lief, wat maakt god dat nou uit? Naar welke school ik ga?
Maar mijn moeder zei:
Oma houdt van god en je zou oma heel erg verdrietig maken als je niet naar een katholieke school zou gaan.
Ik was helemaal dol op mijn oma, maar ik vond het erg oneerlijk en het geloof heeft voor mij altijd een nare bijsmaak gehouden vanaf dat moment.
Ik vond het hypocriet, al had ik daar toen de woorden nog niet voor.
Ik ben zelf niet gedoopt en geloof niet, maar zat wel op een Katholieke school. Er was maar 1 school in het dorp. Ik ging erheen omdat het zo dichtbij was. We hadden in groep 4 een hele gelovige meester. Hij deed de voorbereidingen op de Communie. Er werd verteld dat het een feestdag was waarbij je mooie kleren aan had en geld of cadeautjes kreeg. Dat wilde ik ook. Maar ja, dat kon niet. Niet gedoopt. Ik wilde ineens ook gedoopt worden om mee te doen. Tot de meester een foute opmerking maakte. Hij zei: "Alleen als je je communie doet word je vriend van Jezus. Anders niet."
Toen was ik gelijk genezen. Ik zei boos tegen mijn ouders: "Ik wil helemaal geen vriend van Jezus zijn, want ik ken hem niet."
Mijn ouders lagen dubbel van het lachen.
Hypocrisie, dat besefte je ineens volgens mij, hoe hypocriet er misbruik wordt gemaakt van naiviteit van kinderen en andere mensen met rare verhalen...tenminste, dat had ik.
Ik was 5 jaar oud en zat op de kleuterschool en ik had 1 vriendinnetje waar ik ontzettend dol op was...ik hield van haar,
maar op een dag stonden er een paar tafels opgesteld in het midden van het klaslokaal en mijn vriendinnetje zat op een van die tafels, samen met nog een stuk of wat andere kinderen.
Ons werd gezegd dat de kinderen die op de tafels zaten naar een openbare school zouden gaan en toen kregen we een ijsje.
Ik vroeg aan de juffrouw waarom ik niet ook naar die school ging en ze zei: dat moet je aan je ouders vragen en daarna weigerde ik het ijsje, want ik had echt helemaal juist niks te vieren vond ik.
Na school rende ik naar huis om mijn verhaal te halen, want niemand had mij verteld dat dit stond te gebeuren en ik had mij voorgenomen dat ik, hoe dan ook, bij mijn vriendinnetje op school zou komen.
Maar het liep allemaal heel anders.
Ik kwam thuis, helemaal overstuur, want ik was vergeten te wachten op de brigadieren met het oversteken van de weg, omdat ik in mijn hoofd zo ontzettend bezig was met probleem dat mijn vriendinnetje van mij werd afgepakt voor mijn gevoel en ze hadden mij achterna geroepen dat ik wel had kunnen verongelukken en ik was daardoor extra van slag, ik kreeg er een knoop van in mijn maag.
Maar eenmaal thuisgekomen waren mijn ouders nog aan het werk en ik moest urenlang wachten totdat we aan tafel gingen en toen vroeg ik of ik ook naar die " openbare" school mocht, omdat ik zo graag bij mijn vriendinnetje op school zou zitten.
Maar dat mocht niet, ik vroeg waarom?
Vanwege god was het antwoord, dus ik zei:
God is toch liefde en zo, hij zou het echt niet erg vinden volgens mij.
Ik vind mijn vriendinnetje lief, wat maakt god dat nou uit? Naar welke school ik ga?
Maar mijn moeder zei:
Oma houdt van god en je zou oma heel erg verdrietig maken als je niet naar een katholieke school zou gaan.
Ik was helemaal dol op mijn oma, maar ik vond het erg oneerlijk en het geloof heeft voor mij altijd een nare bijsmaak gehouden vanaf dat moment.
Ik vond het hypocriet, al had ik daar toen de woorden nog niet voor.
donderdag 18 augustus 2016 om 12:23
quote:shisha schreef op 17 augustus 2016 @ 23:35:
[...]
Hypocrisie, dat besefte je ineens volgens mij, hoe hypocriet er misbruik wordt gemaakt van naiviteit van kinderen en andere mensen met rare verhalen...tenminste, dat had ik.
Ik was 5 jaar oud en zat op de kleuterschool en ik had 1 vriendinnetje waar ik ontzettend dol op was...ik hield van haar,
maar op een dag stonden er een paar tafels opgesteld in het midden van het klaslokaal en mijn vriendinnetje zat op een van die tafels, samen met nog een stuk of wat andere kinderen.
Ons werd gezegd dat de kinderen die op de tafels zaten naar een openbare school zouden gaan en toen kregen we een ijsje.
Ik vroeg aan de juffrouw waarom ik niet ook naar die school ging en ze zei: dat moet je aan je ouders vragen en daarna weigerde ik het ijsje, want ik had echt helemaal juist niks te vieren vond ik.
Na school rende ik naar huis om mijn verhaal te halen, want niemand had mij verteld dat dit stond te gebeuren en ik had mij voorgenomen dat ik, hoe dan ook, bij mijn vriendinnetje op school zou komen.
Maar het liep allemaal heel anders.
Ik kwam thuis, helemaal overstuur, want ik was vergeten te wachten op de brigadieren met het oversteken van de weg, omdat ik in mijn hoofd zo ontzettend bezig was met probleem dat mijn vriendinnetje van mij werd afgepakt voor mijn gevoel en ze hadden mij achterna geroepen dat ik wel had kunnen verongelukken en ik was daardoor extra van slag, ik kreeg er een knoop van in mijn maag.
Maar eenmaal thuisgekomen waren mijn ouders nog aan het werk en ik moest urenlang wachten totdat we aan tafel gingen en toen vroeg ik of ik ook naar die " openbare" school mocht, omdat ik zo graag bij mijn vriendinnetje op school zou zitten.
Maar dat mocht niet, ik vroeg waarom?
Vanwege god was het antwoord, dus ik zei:
God is toch liefde en zo, hij zou het echt niet erg vinden volgens mij.
Ik vind mijn vriendinnetje lief, wat maakt god dat nou uit? Naar welke school ik ga?
Maar mijn moeder zei:
Oma houdt van god en je zou oma heel erg verdrietig maken als je niet naar een katholieke school zou gaan.
Ik was helemaal dol op mijn oma, maar ik vond het erg oneerlijk en het geloof heeft voor mij altijd een nare bijsmaak gehouden vanaf dat moment.
Ik vond het hypocriet, al had ik daar toen de woorden nog niet voor. Wat gemeen dat je moeder je zo probeerde over te halen iets te doen wat je niet wilde. Het gaat toch om het welzijn van je kind? Ik snap dat je nu een negatief beeld van het geloof hebt.
[...]
Hypocrisie, dat besefte je ineens volgens mij, hoe hypocriet er misbruik wordt gemaakt van naiviteit van kinderen en andere mensen met rare verhalen...tenminste, dat had ik.
Ik was 5 jaar oud en zat op de kleuterschool en ik had 1 vriendinnetje waar ik ontzettend dol op was...ik hield van haar,
maar op een dag stonden er een paar tafels opgesteld in het midden van het klaslokaal en mijn vriendinnetje zat op een van die tafels, samen met nog een stuk of wat andere kinderen.
Ons werd gezegd dat de kinderen die op de tafels zaten naar een openbare school zouden gaan en toen kregen we een ijsje.
Ik vroeg aan de juffrouw waarom ik niet ook naar die school ging en ze zei: dat moet je aan je ouders vragen en daarna weigerde ik het ijsje, want ik had echt helemaal juist niks te vieren vond ik.
Na school rende ik naar huis om mijn verhaal te halen, want niemand had mij verteld dat dit stond te gebeuren en ik had mij voorgenomen dat ik, hoe dan ook, bij mijn vriendinnetje op school zou komen.
Maar het liep allemaal heel anders.
Ik kwam thuis, helemaal overstuur, want ik was vergeten te wachten op de brigadieren met het oversteken van de weg, omdat ik in mijn hoofd zo ontzettend bezig was met probleem dat mijn vriendinnetje van mij werd afgepakt voor mijn gevoel en ze hadden mij achterna geroepen dat ik wel had kunnen verongelukken en ik was daardoor extra van slag, ik kreeg er een knoop van in mijn maag.
Maar eenmaal thuisgekomen waren mijn ouders nog aan het werk en ik moest urenlang wachten totdat we aan tafel gingen en toen vroeg ik of ik ook naar die " openbare" school mocht, omdat ik zo graag bij mijn vriendinnetje op school zou zitten.
Maar dat mocht niet, ik vroeg waarom?
Vanwege god was het antwoord, dus ik zei:
God is toch liefde en zo, hij zou het echt niet erg vinden volgens mij.
Ik vind mijn vriendinnetje lief, wat maakt god dat nou uit? Naar welke school ik ga?
Maar mijn moeder zei:
Oma houdt van god en je zou oma heel erg verdrietig maken als je niet naar een katholieke school zou gaan.
Ik was helemaal dol op mijn oma, maar ik vond het erg oneerlijk en het geloof heeft voor mij altijd een nare bijsmaak gehouden vanaf dat moment.
Ik vond het hypocriet, al had ik daar toen de woorden nog niet voor. Wat gemeen dat je moeder je zo probeerde over te halen iets te doen wat je niet wilde. Het gaat toch om het welzijn van je kind? Ik snap dat je nu een negatief beeld van het geloof hebt.
vrijdag 19 augustus 2016 om 12:33
Hebben jullie bepaalde angsten/fobieën?
Ik las pas over een trypofobie (gaatjesfobie). Ik wist niet dat het bestond, maar ik herken er wel veel in. Als kleuter was ik bang voor lotusknop en toiletblokjes. Die gaatjes daarin. Die durfde ik niet aan te raken. De toiletblokjes hebben ze er een tijdje uit moeten halen voor mij. Paddenstoelen. Vroeger zat ik op tennis en als de bal er over vloog durfde ik er niet om als er paddenstoelen stonden. Ik maak er nu wel foto's van, maar raak ze nog steeds niet aan. Vooral bruine paddenstoelen vind ik eng (bv. Parasolzwam). Champignons eet ik graag, maar pak ze met een vork om ze te snijden. Ook vanwege de gaatjes aan de onderkant. Ik koop ook geen champignons waarvan de hoedjes open staan. Dit heb ik niet met alle gaatjes. Honingraten, gaten in een kleedje, opgerold papier kan ik mooi vinden. Ik heb me jaren lang gek gevoeld, maar blijkbaar komt het best vaak voor.
Ik las pas over een trypofobie (gaatjesfobie). Ik wist niet dat het bestond, maar ik herken er wel veel in. Als kleuter was ik bang voor lotusknop en toiletblokjes. Die gaatjes daarin. Die durfde ik niet aan te raken. De toiletblokjes hebben ze er een tijdje uit moeten halen voor mij. Paddenstoelen. Vroeger zat ik op tennis en als de bal er over vloog durfde ik er niet om als er paddenstoelen stonden. Ik maak er nu wel foto's van, maar raak ze nog steeds niet aan. Vooral bruine paddenstoelen vind ik eng (bv. Parasolzwam). Champignons eet ik graag, maar pak ze met een vork om ze te snijden. Ook vanwege de gaatjes aan de onderkant. Ik koop ook geen champignons waarvan de hoedjes open staan. Dit heb ik niet met alle gaatjes. Honingraten, gaten in een kleedje, opgerold papier kan ik mooi vinden. Ik heb me jaren lang gek gevoeld, maar blijkbaar komt het best vaak voor.
vrijdag 19 augustus 2016 om 13:32
vrijdag 19 augustus 2016 om 13:39
quote:hondenmens schreef op 19 augustus 2016 @ 12:33:
Hebben jullie bepaalde angsten/fobieën?
Ik las pas over een trypofobie (gaatjesfobie). Ik wist niet dat het bestond, maar ik herken er wel veel in. Als kleuter was ik bang voor lotusknop en toiletblokjes. Die gaatjes daarin. Die durfde ik niet aan te raken. De toiletblokjes hebben ze er een tijdje uit moeten halen voor mij. Paddenstoelen. Vroeger zat ik op tennis en als de bal er over vloog durfde ik er niet om als er paddenstoelen stonden. Ik maak er nu wel foto's van, maar raak ze nog steeds niet aan. Vooral bruine paddenstoelen vind ik eng (bv. Parasolzwam). Champignons eet ik graag, maar pak ze met een vork om ze te snijden. Ook vanwege de gaatjes aan de onderkant. Ik koop ook geen champignons waarvan de hoedjes open staan. Dit heb ik niet met alle gaatjes. Honingraten, gaten in een kleedje, opgerold papier kan ik mooi vinden. Ik heb me jaren lang gek gevoeld, maar blijkbaar komt het best vaak voor.
Nee, ik heb niet een speciale fobie, al vind ik vuurwerk met oud en nieuw erg onprettig.
Vroeger had ik veel last van tics en rituelen en uiteindelijk ontwikkelde ik een angst om buiten de groep te vallen.
Hebben jullie bepaalde angsten/fobieën?
Ik las pas over een trypofobie (gaatjesfobie). Ik wist niet dat het bestond, maar ik herken er wel veel in. Als kleuter was ik bang voor lotusknop en toiletblokjes. Die gaatjes daarin. Die durfde ik niet aan te raken. De toiletblokjes hebben ze er een tijdje uit moeten halen voor mij. Paddenstoelen. Vroeger zat ik op tennis en als de bal er over vloog durfde ik er niet om als er paddenstoelen stonden. Ik maak er nu wel foto's van, maar raak ze nog steeds niet aan. Vooral bruine paddenstoelen vind ik eng (bv. Parasolzwam). Champignons eet ik graag, maar pak ze met een vork om ze te snijden. Ook vanwege de gaatjes aan de onderkant. Ik koop ook geen champignons waarvan de hoedjes open staan. Dit heb ik niet met alle gaatjes. Honingraten, gaten in een kleedje, opgerold papier kan ik mooi vinden. Ik heb me jaren lang gek gevoeld, maar blijkbaar komt het best vaak voor.
Nee, ik heb niet een speciale fobie, al vind ik vuurwerk met oud en nieuw erg onprettig.
Vroeger had ik veel last van tics en rituelen en uiteindelijk ontwikkelde ik een angst om buiten de groep te vallen.
vrijdag 19 augustus 2016 om 15:55
vrijdag 19 augustus 2016 om 18:11
Ik weet niet precies wat het probleem is. Ik voel me heel opgelaten en ga dan op slot. Toiletten moeten ook aan bepaalde eisen voldoen echt heel stom. Hoopte met therapie ervan af te komen maar het kwam erop neer dat ik moest oefenen en steeds een stap verder moest. Het kwam er totaal niet van want hey ik kan niet iedere dag naar een vreemde stad op zoek naar toiletten. Ik denk nu aan hypnose therapie. Iemand ervaring?
vrijdag 19 augustus 2016 om 18:34
quote:lisa198 schreef op 19 augustus 2016 @ 18:11:
Ik weet niet precies wat het probleem is. Ik voel me heel opgelaten en ga dan op slot. Toiletten moeten ook aan bepaalde eisen voldoen echt heel stom. Hoopte met therapie ervan af te komen maar het kwam erop neer dat ik moest oefenen en steeds een stap verder moest. Het kwam er totaal niet van want hey ik kan niet iedere dag naar een vreemde stad op zoek naar toiletten. Ik denk nu aan hypnose therapie. Iemand ervaring?
Ik weet niet of hypnose werkt...voor mij werkte hypno-therapie in ieder geval niet, helaas.
Ik ben naar een rainbow-gathering gegaan (echt heel erg spannend) want we moesten in de bosjes onze behoeften doen.
Als iedereen het doet en je ziet het gebeuren dan wordt het anders na een tijdje, gedeeltelijk wen je eraan.
Misschien helpt het als je oefent om eerst in je eentje te plassen in de bosjes, in de natuur...zodat je los komt van die toiletten en je richt waar het echt om gaat: loslaten, je niet schamen voor het doen van je natuurlijke behoefte.
(soms helpt het mij om , als ik blokkeer tijdens het plassen, even met mijn nagels in mijn handpalmen te knijpen en rustig ademen, ontspannen...en dan komt het, misschien kun je voor jezelf ook zoiets verzinnen, een trucje)
Misschien kom ik wat kort door de bocht over, dat is absoluut niet de bedoeling, ik hoop dat ik je een nuttige tip kan geven.
Ik weet niet precies wat het probleem is. Ik voel me heel opgelaten en ga dan op slot. Toiletten moeten ook aan bepaalde eisen voldoen echt heel stom. Hoopte met therapie ervan af te komen maar het kwam erop neer dat ik moest oefenen en steeds een stap verder moest. Het kwam er totaal niet van want hey ik kan niet iedere dag naar een vreemde stad op zoek naar toiletten. Ik denk nu aan hypnose therapie. Iemand ervaring?
Ik weet niet of hypnose werkt...voor mij werkte hypno-therapie in ieder geval niet, helaas.
Ik ben naar een rainbow-gathering gegaan (echt heel erg spannend) want we moesten in de bosjes onze behoeften doen.
Als iedereen het doet en je ziet het gebeuren dan wordt het anders na een tijdje, gedeeltelijk wen je eraan.
Misschien helpt het als je oefent om eerst in je eentje te plassen in de bosjes, in de natuur...zodat je los komt van die toiletten en je richt waar het echt om gaat: loslaten, je niet schamen voor het doen van je natuurlijke behoefte.
(soms helpt het mij om , als ik blokkeer tijdens het plassen, even met mijn nagels in mijn handpalmen te knijpen en rustig ademen, ontspannen...en dan komt het, misschien kun je voor jezelf ook zoiets verzinnen, een trucje)
Misschien kom ik wat kort door de bocht over, dat is absoluut niet de bedoeling, ik hoop dat ik je een nuttige tip kan geven.
vrijdag 19 augustus 2016 om 20:28
Lief van je maar zo eenvoudig is het niet helaas. Ik weet nog niet hoe ik dit probleem moet oplossen, heb het al jaren.
Nou ik zit helemaal klaar voor het bruiloftsfeest. Zus moet nog komen dus we komen een uur later/te laat aan. Ik voel me daar zo rot over, te laat komen. Zit dus onwijs in de stress (en niet alleen omdat het regent en ik me haar heb gestijld haha). Kunnen jullie ook zo slecht tegen te laat komen?
Nou ik zit helemaal klaar voor het bruiloftsfeest. Zus moet nog komen dus we komen een uur later/te laat aan. Ik voel me daar zo rot over, te laat komen. Zit dus onwijs in de stress (en niet alleen omdat het regent en ik me haar heb gestijld haha). Kunnen jullie ook zo slecht tegen te laat komen?
