Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:05
quote:Lotte35 schreef op 16 augustus 2016 @ 08:40:
[...]
Mij ook.
Wat dat betreft geeft de diagnose inderdaad wel rust en duidelijkheid voor mezelf.
Waar ik me vroeger in allerlei 'projecten' stortte die uiteindelijk toch mislukten (met alle frustraties van dien), weet ik nu beter waar ik wel of niet aan moet beginnen. Maar soms valt het toch weer tegen, zoals met het boekenkaft-verhaal. Het is de alom bekende strijd in mijn hoofd. Aan de ene kant opgetogen en trots dat ik gevraagd word. Aan de andere kant meteen die blinde paniek, en de vurige wens met rust gelaten te worden.
In het onderwijs had ik dat ook heel sterk. Ik werd door kinderen en hun ouders op handen gedragen, want ik was zo'n leuke juf (en goed ook nog). Maar van binnen werd ik gek, en stond ik stijf van de stress. Toen ik eenmaal gestopt was met het onderwijs wilde ik ook meteen helemaal niets meer met kinderen te maken hebben. Het welbekende zwart-wit-denken, waar ik ook zo ontzettend veel last van heb. Ik probeer nu een soort tussenweg te vinden door wel te 'genieten' van de kinderen in mijn familie. Maar het blijft aan me knagen dat ik me niet meer op professioneel vlak met ze bezig kan houden. Ik kan zo moeilijk dingen loslaten.Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.
[...]
Mij ook.
Wat dat betreft geeft de diagnose inderdaad wel rust en duidelijkheid voor mezelf.
Waar ik me vroeger in allerlei 'projecten' stortte die uiteindelijk toch mislukten (met alle frustraties van dien), weet ik nu beter waar ik wel of niet aan moet beginnen. Maar soms valt het toch weer tegen, zoals met het boekenkaft-verhaal. Het is de alom bekende strijd in mijn hoofd. Aan de ene kant opgetogen en trots dat ik gevraagd word. Aan de andere kant meteen die blinde paniek, en de vurige wens met rust gelaten te worden.
In het onderwijs had ik dat ook heel sterk. Ik werd door kinderen en hun ouders op handen gedragen, want ik was zo'n leuke juf (en goed ook nog). Maar van binnen werd ik gek, en stond ik stijf van de stress. Toen ik eenmaal gestopt was met het onderwijs wilde ik ook meteen helemaal niets meer met kinderen te maken hebben. Het welbekende zwart-wit-denken, waar ik ook zo ontzettend veel last van heb. Ik probeer nu een soort tussenweg te vinden door wel te 'genieten' van de kinderen in mijn familie. Maar het blijft aan me knagen dat ik me niet meer op professioneel vlak met ze bezig kan houden. Ik kan zo moeilijk dingen loslaten.Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.
.
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:19
quote:Solomio schreef op 16 augustus 2016 @ 07:26:
[...]
Voor mij betekent het vooral alleen zijn en mijn eigen dingen doen.
Op dit moment vind ik het heel moeilijk om alleen thuis te zijn. Dat ken ik niet van mezelf en ik word er erg onrustig van. Ik krijg mijn dagen moeilijk om.
Heb 'gelukkig' deze week een heel drukke week.
Ik ben dus even niet mezelf.
[...]
Voor mij betekent het vooral alleen zijn en mijn eigen dingen doen.
Op dit moment vind ik het heel moeilijk om alleen thuis te zijn. Dat ken ik niet van mezelf en ik word er erg onrustig van. Ik krijg mijn dagen moeilijk om.
Heb 'gelukkig' deze week een heel drukke week.
Ik ben dus even niet mezelf.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:22
Voor de diagnose vond mijn omgeving inclusief mijn ouders, dat ik meer kon. Dat ik mss meer mijn best moest doen. Terwijl ik het gevoel had niet meer te kunnen. Ik werd ook wel als lui bestempeld. Met de diagnose weet ik dat ik gelijk had en weiger mezelf tot dingen waarvan ik weet ze niet te kunnen of willen omdat het me onrustig maakt. Ik ga nu vaker op mijn strepen staan. Nu ik ook van het UWV bevestigd heb gekregen dat ik geen arbeidsvermogen heb, geeft me dat ook veel meer rust en bevestiging.
Dat ik geen opleiding heb afgerond steekt me af en toe nog wel eens. Maar ik kan er niks aan doen of veranderen. Dus leg ik me erbij neer dat het te hoog gegrepen is. En dat het leven dat ik nu leidt goed is. Dat mijn zus afgestudeerd is aan de universiteit was voor mij altijd lastig en confronterend. Nu zie ik dat mijn leven anders is, maar zeker niet minderwaardig aan die van haar. Zij heeft het druk, ook met haar gezin. Ik kan doen en laten wat ik wil. Voor mij perfect.
Dat ik geen opleiding heb afgerond steekt me af en toe nog wel eens. Maar ik kan er niks aan doen of veranderen. Dus leg ik me erbij neer dat het te hoog gegrepen is. En dat het leven dat ik nu leidt goed is. Dat mijn zus afgestudeerd is aan de universiteit was voor mij altijd lastig en confronterend. Nu zie ik dat mijn leven anders is, maar zeker niet minderwaardig aan die van haar. Zij heeft het druk, ook met haar gezin. Ik kan doen en laten wat ik wil. Voor mij perfect.
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:23
quote:Solomio schreef op 16 augustus 2016 @ 09:19:
[...]
Op dit moment vind ik het heel moeilijk om alleen thuis te zijn. Dat ken ik niet van mezelf en ik word er erg onrustig van. Ik krijg mijn dagen moeilijk om.
Heb 'gelukkig' deze week een heel drukke week.
Ik ben dus even niet mezelf.Komt dat omdat je verliefd bent en niet goed weet wat je met je gevoel aan moet?
[...]
Op dit moment vind ik het heel moeilijk om alleen thuis te zijn. Dat ken ik niet van mezelf en ik word er erg onrustig van. Ik krijg mijn dagen moeilijk om.
Heb 'gelukkig' deze week een heel drukke week.
Ik ben dus even niet mezelf.Komt dat omdat je verliefd bent en niet goed weet wat je met je gevoel aan moet?
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:27
quote:duende12 schreef op 16 augustus 2016 @ 09:23:
[...]
Komt dat omdat je verliefd bent en niet goed weet wat je met je gevoel aan moet?
Yep.
Ik wil dat gevoel weg hebben en dat lukt niet. En zodra ik alleen ben merk ik dat.
Zolang ik afleiding heb, heb ik minder last van mijn gevoelens.
[...]
Komt dat omdat je verliefd bent en niet goed weet wat je met je gevoel aan moet?
Yep.
Ik wil dat gevoel weg hebben en dat lukt niet. En zodra ik alleen ben merk ik dat.
Zolang ik afleiding heb, heb ik minder last van mijn gevoelens.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 16 augustus 2016 om 09:28
quote:duende12 schreef op 16 augustus 2016 @ 09:22:
Voor de diagnose vond mijn omgeving inclusief mijn ouders, dat ik meer kon. Dat ik mss meer mijn best moest doen. Terwijl ik het gevoel had niet meer te kunnen. Ik werd ook wel als lui bestempeld. Met de diagnose weet ik dat ik gelijk had en weiger mezelf tot dingen waarvan ik weet ze niet te kunnen of willen omdat het me onrustig maakt. Ik ga nu vaker op mijn strepen staan. Nu ik ook van het UWV bevestigd heb gekregen dat ik geen arbeidsvermogen heb, geeft me dat ook veel meer rust en bevestiging.
Dat ik geen opleiding heb afgerond steekt me af en toe nog wel eens. Maar ik kan er niks aan doen of veranderen. Dus leg ik me erbij neer dat het te hoog gegrepen is. En dat het leven dat ik nu leidt goed is. Dat mijn zus afgestudeerd is aan de universiteit was voor mij altijd lastig en confronterend. Nu zie ik dat mijn leven anders is, maar zeker niet minderwaardig aan die van haar. Zij heeft het druk, ook met haar gezin. Ik kan doen en laten wat ik wil. Voor mij perfect.Dat laatste herken ik heel erg. Ik heb dan wel een opleiding afgerond, maar ik kan niet werken. Over het algemeen heb ik daar geen moeite (meer) mee, maar toch steekt het af en toe ineens weer.
Voor de diagnose vond mijn omgeving inclusief mijn ouders, dat ik meer kon. Dat ik mss meer mijn best moest doen. Terwijl ik het gevoel had niet meer te kunnen. Ik werd ook wel als lui bestempeld. Met de diagnose weet ik dat ik gelijk had en weiger mezelf tot dingen waarvan ik weet ze niet te kunnen of willen omdat het me onrustig maakt. Ik ga nu vaker op mijn strepen staan. Nu ik ook van het UWV bevestigd heb gekregen dat ik geen arbeidsvermogen heb, geeft me dat ook veel meer rust en bevestiging.
Dat ik geen opleiding heb afgerond steekt me af en toe nog wel eens. Maar ik kan er niks aan doen of veranderen. Dus leg ik me erbij neer dat het te hoog gegrepen is. En dat het leven dat ik nu leidt goed is. Dat mijn zus afgestudeerd is aan de universiteit was voor mij altijd lastig en confronterend. Nu zie ik dat mijn leven anders is, maar zeker niet minderwaardig aan die van haar. Zij heeft het druk, ook met haar gezin. Ik kan doen en laten wat ik wil. Voor mij perfect.Dat laatste herken ik heel erg. Ik heb dan wel een opleiding afgerond, maar ik kan niet werken. Over het algemeen heb ik daar geen moeite (meer) mee, maar toch steekt het af en toe ineens weer.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 16 augustus 2016 om 10:48
quote:impala schreef op 16 augustus 2016 @ 09:05:
Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.Zoals jij het hier beschrijft, voel ik het precies.
Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.Zoals jij het hier beschrijft, voel ik het precies.
You don't have to fit into the format
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:08
Bizar.. K dacht vroeger automatisch 'oh dat zal ik wel niet kunnen'. Mijn ouders stimuleerden me om wel dingen te proberen, zoals zomerbaantjes. Die lukten vaak niet, dan was ik weer in tranen.. Wanneer zou het wel een x goedgaan.
Ik had hoop na mijn opleiding toen ik werd aangenomen voor een PhD, terwijl er zes andere hele goede kandidaten waren kozen ze mij. Ik had zowel goede als slechte stages gehad, zou het deze keer echt lukken? Zou het 'echte' werk wel blijvend zijn?
Nee dus. Maar weer terug naar het enige bedrijf waar ik wel langere tijd heb gewerkt zonder ontslag.
Ik had hoop na mijn opleiding toen ik werd aangenomen voor een PhD, terwijl er zes andere hele goede kandidaten waren kozen ze mij. Ik had zowel goede als slechte stages gehad, zou het deze keer echt lukken? Zou het 'echte' werk wel blijvend zijn?
Nee dus. Maar weer terug naar het enige bedrijf waar ik wel langere tijd heb gewerkt zonder ontslag.
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:13
Over dat eigen wereldje.
Voor mij kan het al het bovengenoemde zijn. Niet allemaal tegelijk.
Ik vind het heerlijk en ben dan ook het gelukkigst. Bijvoorbeeld niet meer kunnen dromen/fantaseren zou ik eigenlijk erger vinden dan niet meer kunnen werken. Al hoop ik mijn 16-urige werkweek nog wel lang vol te houden. Ik heb nu net een extraatje qua inkomen. En ik heb wel structuur nodig. Een reden om op tijd op te staan. Nu in mijn vakantie laat ik dat versloffen.
Voor mij kan het al het bovengenoemde zijn. Niet allemaal tegelijk.
Ik vind het heerlijk en ben dan ook het gelukkigst. Bijvoorbeeld niet meer kunnen dromen/fantaseren zou ik eigenlijk erger vinden dan niet meer kunnen werken. Al hoop ik mijn 16-urige werkweek nog wel lang vol te houden. Ik heb nu net een extraatje qua inkomen. En ik heb wel structuur nodig. Een reden om op tijd op te staan. Nu in mijn vakantie laat ik dat versloffen.
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:14
quote:biobitch1984 schreef op 16 augustus 2016 @ 11:08:
Bizar.. K dacht vroeger automatisch 'oh dat zal ik wel niet kunnen'. Mijn ouders stimuleerden me om wel dingen te proberen, zoals zomerbaantjes. Die lukten vaak niet, dan was ik weer in tranen.. Wanneer zou het wel een x goedgaan.
Ik had hoop na mijn opleiding toen ik werd aangenomen voor een PhD, terwijl er zes andere hele goede kandidaten waren kozen ze mij. Ik had zowel goede als slechte stages gehad, zou het deze keer echt lukken? Zou het 'echte' werk wel blijvend zijn?
Nee dus. Maar weer terug naar het enige bedrijf waar ik wel langere tijd heb gewerkt zonder ontslag.
Hier nog zo een. Al vanaf mijn 9e riep ik al heel vaak: "Dat kan ik niet." Ik had extreme faalangst en op die leeftijd ging ik al in therapie hiervoor. De kinderpsychiater zei dat ze nog niemand in haar praktijk had die dat zo erg had als ik. Dan had er toch een lichtje moeten gaan branden dat er meer aan de hand was? Over Autisme werd nog niet gepraat. Ik werd ook heel onzeker als andere kinderen zeiden: "Oh maar dat kan ik makkelijk." Alsof het niks was. Ik voelde me hier zo anders in.
Mijn kortste baantje was 2 dagen in een wasserij. Het zou werk voor 3 dagen in een wasserij zijn. Maar aan het eind van de 2e dag werd ik ontslagen. "Jij werkt niet hard genoeg." Toen dacht ik voor het eerst dat ik ECHT niks kon.
Bizar.. K dacht vroeger automatisch 'oh dat zal ik wel niet kunnen'. Mijn ouders stimuleerden me om wel dingen te proberen, zoals zomerbaantjes. Die lukten vaak niet, dan was ik weer in tranen.. Wanneer zou het wel een x goedgaan.
Ik had hoop na mijn opleiding toen ik werd aangenomen voor een PhD, terwijl er zes andere hele goede kandidaten waren kozen ze mij. Ik had zowel goede als slechte stages gehad, zou het deze keer echt lukken? Zou het 'echte' werk wel blijvend zijn?
Nee dus. Maar weer terug naar het enige bedrijf waar ik wel langere tijd heb gewerkt zonder ontslag.
Hier nog zo een. Al vanaf mijn 9e riep ik al heel vaak: "Dat kan ik niet." Ik had extreme faalangst en op die leeftijd ging ik al in therapie hiervoor. De kinderpsychiater zei dat ze nog niemand in haar praktijk had die dat zo erg had als ik. Dan had er toch een lichtje moeten gaan branden dat er meer aan de hand was? Over Autisme werd nog niet gepraat. Ik werd ook heel onzeker als andere kinderen zeiden: "Oh maar dat kan ik makkelijk." Alsof het niks was. Ik voelde me hier zo anders in.
Mijn kortste baantje was 2 dagen in een wasserij. Het zou werk voor 3 dagen in een wasserij zijn. Maar aan het eind van de 2e dag werd ik ontslagen. "Jij werkt niet hard genoeg." Toen dacht ik voor het eerst dat ik ECHT niks kon.
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:17
quote:impala schreef op 16 augustus 2016 @ 09:05:
[...]
Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Ik wist vaak precies waar het aan lag achteraf, wat ik niet kon.. Wat ik verkeerd deed. En dus was ik volledig verwijtbaar.. En af en toe pieker ik daar nog over. Wel veel bijgeleerd, kom minder vaak in die problemen terecht dan vroeger.. Maar heel soms nog wel.
[...]
Ik vind dit ook wel herkenbaar. En moeilijk. Voor de diagnose dacht ik dat ik alles wel kon. En dat als er iets mislukte, dat dat een soort van toeval was. Of dat ik niet hard genoeg gewerkt had. Nu lijkt het erop dat ik sommige dingen gewoon niet kàn. En dat vind ik lastig te accepteren. Ik weet ook niet wat ik precies niet kan. En ik wil ook niet te snel ergens maar helemaal niet aan beginnen.
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Ik wist vaak precies waar het aan lag achteraf, wat ik niet kon.. Wat ik verkeerd deed. En dus was ik volledig verwijtbaar.. En af en toe pieker ik daar nog over. Wel veel bijgeleerd, kom minder vaak in die problemen terecht dan vroeger.. Maar heel soms nog wel.
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:23
quote:biobitch1984 schreef op 16 augustus 2016 @ 11:17:
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Dit herken ik dan weer helemaal niet.
Ik ben in sociale situaties juist heel erg op de achtergrond.
Je merkt eigenlijk niet dat ik er ben.
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Dit herken ik dan weer helemaal niet.
Ik ben in sociale situaties juist heel erg op de achtergrond.
Je merkt eigenlijk niet dat ik er ben.
You don't have to fit into the format
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:33
quote:hondenmens schreef op 16 augustus 2016 @ 11:14:
[...]
Hier nog zo een. Al vanaf mijn 9e riep ik al heel vaak: "Dat kan ik niet." Ik had extreme faalangst en op die leeftijd ging ik al in therapie hiervoor. De kinderpsychiater zei dat ze nog niemand in haar praktijk had die dat zo erg had als ik. Dan had er toch een lichtje moeten gaan branden dat er meer aan de hand was? Over Autisme werd nog niet gepraat. Ik werd ook heel onzeker als andere kinderen zeiden: "Oh maar dat kan ik makkelijk." Alsof het niks was. Ik voelde me hier zo anders in.
Mijn kortste baantje was 2 dagen in een wasserij. Het zou werk voor 3 dagen in een wasserij zijn. Maar aan het eind van de 2e dag werd ik ontslagen. "Jij werkt niet hard genoeg." Toen dacht ik voor het eerst dat ik ECHT niks kon.
Ik had dat ook, dat lage werktempo. Komt ook voornamelijk door perfectionisme of de regeltjes volgen. Kijk maar eens goed om je heen, hoeveel mensen niet exact de regeltjes volgen. Ik heb collega's een rang hoger dan ik, nu ik bepaalde routines me efficient eigen heb gemaakt en ik nog niet zo snel ben als hun ben ik eens kritisch gaan kijken wat se wel en niet doen. Kantjes eraf lopen op een manier die niet opvalt. Ik erger me nu minder aan andermans gedrag en doe meer mijn eigen ding... Hier en daar een niet relevant ding wat minder netjes doen, en vooral de dingen die opvallen of belangrijk zijn voor kwaliteitbehoud wel precies volgens de regels doen, goed aanvullen en zorgen dat je collega's niet teveel gedoe hebben. Dat zorgt voor goede beoordelingen heb ik gemerkt, compleet met complimenten en al.
En dat was ook zo op een bijbaan waar ik moest koken, afwassen en schoonmaken, ik deed teveel, te precies en t duurde te lang. De beste eigenaar eistte van alles in een onrealistisch tijdsbestek. De werknemers daar hadden dat allang door, maar omdat ik toen nog totaal geen planinzicht heb zoals ik dat 12 jaar later meer heb ontwikkelt.. Zag dat nog niet. Als ik die baan nu over had gedaan had het nog best wat kunnen worden.
[...]
Hier nog zo een. Al vanaf mijn 9e riep ik al heel vaak: "Dat kan ik niet." Ik had extreme faalangst en op die leeftijd ging ik al in therapie hiervoor. De kinderpsychiater zei dat ze nog niemand in haar praktijk had die dat zo erg had als ik. Dan had er toch een lichtje moeten gaan branden dat er meer aan de hand was? Over Autisme werd nog niet gepraat. Ik werd ook heel onzeker als andere kinderen zeiden: "Oh maar dat kan ik makkelijk." Alsof het niks was. Ik voelde me hier zo anders in.
Mijn kortste baantje was 2 dagen in een wasserij. Het zou werk voor 3 dagen in een wasserij zijn. Maar aan het eind van de 2e dag werd ik ontslagen. "Jij werkt niet hard genoeg." Toen dacht ik voor het eerst dat ik ECHT niks kon.
Ik had dat ook, dat lage werktempo. Komt ook voornamelijk door perfectionisme of de regeltjes volgen. Kijk maar eens goed om je heen, hoeveel mensen niet exact de regeltjes volgen. Ik heb collega's een rang hoger dan ik, nu ik bepaalde routines me efficient eigen heb gemaakt en ik nog niet zo snel ben als hun ben ik eens kritisch gaan kijken wat se wel en niet doen. Kantjes eraf lopen op een manier die niet opvalt. Ik erger me nu minder aan andermans gedrag en doe meer mijn eigen ding... Hier en daar een niet relevant ding wat minder netjes doen, en vooral de dingen die opvallen of belangrijk zijn voor kwaliteitbehoud wel precies volgens de regels doen, goed aanvullen en zorgen dat je collega's niet teveel gedoe hebben. Dat zorgt voor goede beoordelingen heb ik gemerkt, compleet met complimenten en al.
En dat was ook zo op een bijbaan waar ik moest koken, afwassen en schoonmaken, ik deed teveel, te precies en t duurde te lang. De beste eigenaar eistte van alles in een onrealistisch tijdsbestek. De werknemers daar hadden dat allang door, maar omdat ik toen nog totaal geen planinzicht heb zoals ik dat 12 jaar later meer heb ontwikkelt.. Zag dat nog niet. Als ik die baan nu over had gedaan had het nog best wat kunnen worden.
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:37
quote:Lotte35 schreef op 16 augustus 2016 @ 11:23:
[...]
Dit herken ik dan weer helemaal niet.
Ik ben in sociale situaties juist heel erg op de achtergrond.
Je merkt eigenlijk niet dat ik er ben.
Maar ligt daar niet dezelfde angst aan ten grondslag? Bang dat je iets verkeerds zegt, doet, raar overkomt?
Ik ben door al die trial en error wel een stuk relaxter geworden in sociale interactie... Kan het best goed, heb veel vrienden
[...]
Dit herken ik dan weer helemaal niet.
Ik ben in sociale situaties juist heel erg op de achtergrond.
Je merkt eigenlijk niet dat ik er ben.
Maar ligt daar niet dezelfde angst aan ten grondslag? Bang dat je iets verkeerds zegt, doet, raar overkomt?
Ik ben door al die trial en error wel een stuk relaxter geworden in sociale interactie... Kan het best goed, heb veel vrienden
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:45
quote:biobitch1984 schreef op 16 augustus 2016 @ 11:37:
Maar ligt daar niet dezelfde angst aan ten grondslag? Bang dat je iets verkeerds zegt, doet, raar overkomt?
Daar heb je gelijk in.
De faalangst herken ik ook heel goed, en het moeite hebben met op tempo werken.
Hier had ik in het werk als ortho-assistente ook veel last van.
Op zich was het niet echt een probleem, want in die tijd was ik nog een extra assistente, ik werkte alleen de middagen.
Ik deed er veel langer over om een beugel te plaatsen dan mijn collega's. Toch was de orthodontist tevreden over me, omdat mijn beugels wel altijd zo vast zaten als een huis. Juist omdat ik extra aandacht besteedde aan alle stappen. Van mijn veel snellere collega kwamen veel vaker patiënten terug met een los beugelonderdeel dan van mij.
Mijn kwaliteit van werken was dus bovengemiddeld. Toch zou ik het in een 'echte' baan als ortho-assistente nooit redden, omdat het niet alleen goed moet, maar óók nog snel.
Funest voor mij.
Maar ligt daar niet dezelfde angst aan ten grondslag? Bang dat je iets verkeerds zegt, doet, raar overkomt?
Daar heb je gelijk in.
De faalangst herken ik ook heel goed, en het moeite hebben met op tempo werken.
Hier had ik in het werk als ortho-assistente ook veel last van.
Op zich was het niet echt een probleem, want in die tijd was ik nog een extra assistente, ik werkte alleen de middagen.
Ik deed er veel langer over om een beugel te plaatsen dan mijn collega's. Toch was de orthodontist tevreden over me, omdat mijn beugels wel altijd zo vast zaten als een huis. Juist omdat ik extra aandacht besteedde aan alle stappen. Van mijn veel snellere collega kwamen veel vaker patiënten terug met een los beugelonderdeel dan van mij.
Mijn kwaliteit van werken was dus bovengemiddeld. Toch zou ik het in een 'echte' baan als ortho-assistente nooit redden, omdat het niet alleen goed moet, maar óók nog snel.
Funest voor mij.
You don't have to fit into the format
dinsdag 16 augustus 2016 om 11:50
quote:biobitch1984 schreef op 16 augustus 2016 @ 11:17:
[...]
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Ik wist vaak precies waar het aan lag achteraf, wat ik niet kon.. Wat ik verkeerd deed. En dus was ik volledig verwijtbaar.. En af en toe pieker ik daar nog over. Wel veel bijgeleerd, kom minder vaak in die problemen terecht dan vroeger.. Maar heel soms nog wel.
Dat herken ik wel ergens. Ik probeer me wat meer op de achtergrond te houden om dat te voorkomen.
Mijn werktempo ligt ook lager. En niet alleen door perfectionisme. Mijn tempo ligt echt lager. Toen ik als vakkenvuller werkte moesten we 40 dozen per uur vullen. Ik haalde de helft. Ik moest voorzichtiger zijn met glas, want ik ben niet zo handig. Maar ook gewone dingen als dozen thee gingen bij mij trager dan bij collega's die mij hielpen. Ik vond en vind dat tragere nog steeds wel vervelend. Met schoonzus boodschappen doen wil ik ook niet meer (1 keer gedaan). Zij is klaar en ik ben op de helft. Moet ze op mij staan wachten, waardoor ik me opgejaagd en dom voel.
[...]
Sommige dingen kan ik wel, maar ook met de sociale omteractie heb ik wel eens genoeg dingen verpest waar ik me erg vor schaam. Je ziet mensen grapjes maken, over onderwerpen.. Ik wil ook meedoen en meedoen aam hun sociale spel, maak of schrijf ergens een grapje. Net te hard, net te ver over de grens, iemand beledigt.. Niemand mag je meer. Ondanks dat je verder leuk en collegiaal bent. Je roept wat om, maar je hebt een bepAalde intonatie in je stem die je zelf niet hoort, ook niet zo bedoeld maar blijkbaar klink je bot.. Of eisend ofzo. En dat zijn de dingen, waar je moeilijk wat aan doet, maar die me wel in de problemen brachten.
Ik wist vaak precies waar het aan lag achteraf, wat ik niet kon.. Wat ik verkeerd deed. En dus was ik volledig verwijtbaar.. En af en toe pieker ik daar nog over. Wel veel bijgeleerd, kom minder vaak in die problemen terecht dan vroeger.. Maar heel soms nog wel.
Dat herken ik wel ergens. Ik probeer me wat meer op de achtergrond te houden om dat te voorkomen.
Mijn werktempo ligt ook lager. En niet alleen door perfectionisme. Mijn tempo ligt echt lager. Toen ik als vakkenvuller werkte moesten we 40 dozen per uur vullen. Ik haalde de helft. Ik moest voorzichtiger zijn met glas, want ik ben niet zo handig. Maar ook gewone dingen als dozen thee gingen bij mij trager dan bij collega's die mij hielpen. Ik vond en vind dat tragere nog steeds wel vervelend. Met schoonzus boodschappen doen wil ik ook niet meer (1 keer gedaan). Zij is klaar en ik ben op de helft. Moet ze op mij staan wachten, waardoor ik me opgejaagd en dom voel.
dinsdag 16 augustus 2016 om 12:07
quote:Solomio schreef op 16 augustus 2016 @ 09:28:
[...]
Dat laatste herken ik heel erg. Ik heb dan wel een opleiding afgerond, maar ik kan niet werken. Over het algemeen heb ik daar geen moeite (meer) mee, maar toch steekt het af en toe ineens weer.Herkenbaar. Vooral ook omdat je in deze maatschappij pas iemand bent als je betaald werk verricht.
[...]
Dat laatste herken ik heel erg. Ik heb dan wel een opleiding afgerond, maar ik kan niet werken. Over het algemeen heb ik daar geen moeite (meer) mee, maar toch steekt het af en toe ineens weer.Herkenbaar. Vooral ook omdat je in deze maatschappij pas iemand bent als je betaald werk verricht.
dinsdag 16 augustus 2016 om 12:59
Ik weet niet wat fantasie nu precies is.
Ik ben een enorme beelddenker, dus ik zie al snel allerlei plaatjes voor me.
Als ik fantaseer dan ben ik die plaatjes aan het bewerken, aan het knippen en plakken van informatie die ik al weet.
De dingen die ik verzin zijn al lang ooit een keer verzonnen en een echt origineel idee is volgens mij tegenwoordig zowiezo niet meer te bedenken.
Dus wat is fantasie eigenlijk?
Ik denk recombineren van oude informatie in iets "origineels".
Ik analyseer erg veel, ben vaak het meest gelukkig als ik zo'n onderwerp heb waar ik helemaal in op kan gaan...maar daar kan ik enorm in doordraven, waardoor ik contact verlies met de realiteit, ik kan bvb niet ophouden er over te praten, of ik blijf veel te laat op omdat ik nog even...niet kan stoppen ermee, soms botst dat met mensen om me heen.
Deze mensen zeggen dan: laat het even los...maar dat lukt me dan niet, of heel moeilijk.
Het is dan net alsof je een hond zijn bot afpakt, of een kind zijn ijsje. Ik kan dan wel koppig reageren.
Ik ben een enorme beelddenker, dus ik zie al snel allerlei plaatjes voor me.
Als ik fantaseer dan ben ik die plaatjes aan het bewerken, aan het knippen en plakken van informatie die ik al weet.
De dingen die ik verzin zijn al lang ooit een keer verzonnen en een echt origineel idee is volgens mij tegenwoordig zowiezo niet meer te bedenken.
Dus wat is fantasie eigenlijk?
Ik denk recombineren van oude informatie in iets "origineels".
Ik analyseer erg veel, ben vaak het meest gelukkig als ik zo'n onderwerp heb waar ik helemaal in op kan gaan...maar daar kan ik enorm in doordraven, waardoor ik contact verlies met de realiteit, ik kan bvb niet ophouden er over te praten, of ik blijf veel te laat op omdat ik nog even...niet kan stoppen ermee, soms botst dat met mensen om me heen.
Deze mensen zeggen dan: laat het even los...maar dat lukt me dan niet, of heel moeilijk.
Het is dan net alsof je een hond zijn bot afpakt, of een kind zijn ijsje. Ik kan dan wel koppig reageren.
dinsdag 16 augustus 2016 om 13:07
dinsdag 16 augustus 2016 om 13:55
Hallo,ik ben moonpopy en ik heb sinds mijn 36e de diagnose asperger,ik ben nu 40.
Net als jullie heb ik veel moeite gehad met het behouden van een baan,school ging prima,tot ik stages moest lopen,dat ging helemaal niet.En omdat er toen nog geen verklaring voor was,vond men mij ook lui,zoals ik hier meer lees,daar heb ik veel verdriet van gehad.
Gisteren hadden we visite van vrienden van mijn man,en toen werd er gevraagd wat voor opleiding ik had gedaan,en welk werk ik deed.
Ik heb dus geen beroepsopleiding af kunnen maken,vanwege mislukte stages,dus verder dan havo kwam ik niet,en na een heleboel mislukte baantjes ben ik thuisblijfmoeder geworden,waar ikzelf heel gelukkig mee ben,want dat lukt prima.
Ik vind het altijd erg moeilijk als dit soort vragen op tafel komen,ik heb het gevoel mezelf te moeten uitleggen\verantwoorden,maar vind het ook allemaal veel te persoonlijk,ook voel ik schaamte,terwijl ik heel goed weet hoe hard ik mijn best gedaan heb,en dat ik er ook niks aan kan doen.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?
Dit soort gesprekken gebeuren zo vaak,en ik vind het erg vervelend.
Net als jullie heb ik veel moeite gehad met het behouden van een baan,school ging prima,tot ik stages moest lopen,dat ging helemaal niet.En omdat er toen nog geen verklaring voor was,vond men mij ook lui,zoals ik hier meer lees,daar heb ik veel verdriet van gehad.
Gisteren hadden we visite van vrienden van mijn man,en toen werd er gevraagd wat voor opleiding ik had gedaan,en welk werk ik deed.
Ik heb dus geen beroepsopleiding af kunnen maken,vanwege mislukte stages,dus verder dan havo kwam ik niet,en na een heleboel mislukte baantjes ben ik thuisblijfmoeder geworden,waar ikzelf heel gelukkig mee ben,want dat lukt prima.
Ik vind het altijd erg moeilijk als dit soort vragen op tafel komen,ik heb het gevoel mezelf te moeten uitleggen\verantwoorden,maar vind het ook allemaal veel te persoonlijk,ook voel ik schaamte,terwijl ik heel goed weet hoe hard ik mijn best gedaan heb,en dat ik er ook niks aan kan doen.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?
Dit soort gesprekken gebeuren zo vaak,en ik vind het erg vervelend.
dinsdag 16 augustus 2016 om 14:08
quote:moonpoppy schreef op 16 augustus 2016 @ 13:55:
Hallo,ik ben moonpopy en ik heb sinds mijn 36e de diagnose asperger,ik ben nu 40.
Net als jullie heb ik veel moeite gehad met het behouden van een baan,school ging prima,tot ik stages moest lopen,dat ging helemaal niet.En omdat er toen nog geen verklaring voor was,vond men mij ook lui,zoals ik hier meer lees,daar heb ik veel verdriet van gehad.
Gisteren hadden we visite van vrienden van mijn man,en toen werd er gevraagd wat voor opleiding ik had gedaan,en welk werk ik deed.
Ik heb dus geen beroepsopleiding af kunnen maken,vanwege mislukte stages,dus verder dan havo kwam ik niet,en na een heleboel mislukte baantjes ben ik thuisblijfmoeder geworden,waar ikzelf heel gelukkig mee ben,want dat lukt prima.
Ik vind het altijd erg moeilijk als dit soort vragen op tafel komen,ik heb het gevoel mezelf te moeten uitleggen\verantwoorden,maar vind het ook allemaal veel te persoonlijk,ook voel ik schaamte,terwijl ik heel goed weet hoe hard ik mijn best gedaan heb,en dat ik er ook niks aan kan doen.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?
Dit soort gesprekken gebeuren zo vaak,en ik vind het erg vervelend.
Hoi, dat is erg herkenbaar, ik heb twee opleidingen afgebroken tijdens de stage, ik voelde mij dan ineens totaal verloren en verloor ook de binding met de opleiding. En k snap zelf niet precies waarom dat zo was, dus vind ik het lastig om dat uit te leggen.
Het werk waar ik later in terecht kwam was ik niet zo trots op en vaak durfde ik er niet open over te zijn.
Mijn uiteindelijke bedrijfje was ik wel trots op, maar omdat dat nu mislukt is ben ik weer terug bij dat oude beschaamde gevoel.
Mensen vragen mij nu: ben je nog niet aan het werk?
Ik antwoord: nee...en dan weet ik niet wat te zeggen, zo leuk is dat niet, een heleboel twijfel en ik heb geen idee welke richting ik moet nemen.
Laatst heb ik gezegd: nee, nog niet, maar hoe is het verder met jouw werk? en zo heb ik de vraag weer teruggeleid naar de ander.
Hallo,ik ben moonpopy en ik heb sinds mijn 36e de diagnose asperger,ik ben nu 40.
Net als jullie heb ik veel moeite gehad met het behouden van een baan,school ging prima,tot ik stages moest lopen,dat ging helemaal niet.En omdat er toen nog geen verklaring voor was,vond men mij ook lui,zoals ik hier meer lees,daar heb ik veel verdriet van gehad.
Gisteren hadden we visite van vrienden van mijn man,en toen werd er gevraagd wat voor opleiding ik had gedaan,en welk werk ik deed.
Ik heb dus geen beroepsopleiding af kunnen maken,vanwege mislukte stages,dus verder dan havo kwam ik niet,en na een heleboel mislukte baantjes ben ik thuisblijfmoeder geworden,waar ikzelf heel gelukkig mee ben,want dat lukt prima.
Ik vind het altijd erg moeilijk als dit soort vragen op tafel komen,ik heb het gevoel mezelf te moeten uitleggen\verantwoorden,maar vind het ook allemaal veel te persoonlijk,ook voel ik schaamte,terwijl ik heel goed weet hoe hard ik mijn best gedaan heb,en dat ik er ook niks aan kan doen.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?
Dit soort gesprekken gebeuren zo vaak,en ik vind het erg vervelend.
Hoi, dat is erg herkenbaar, ik heb twee opleidingen afgebroken tijdens de stage, ik voelde mij dan ineens totaal verloren en verloor ook de binding met de opleiding. En k snap zelf niet precies waarom dat zo was, dus vind ik het lastig om dat uit te leggen.
Het werk waar ik later in terecht kwam was ik niet zo trots op en vaak durfde ik er niet open over te zijn.
Mijn uiteindelijke bedrijfje was ik wel trots op, maar omdat dat nu mislukt is ben ik weer terug bij dat oude beschaamde gevoel.
Mensen vragen mij nu: ben je nog niet aan het werk?
Ik antwoord: nee...en dan weet ik niet wat te zeggen, zo leuk is dat niet, een heleboel twijfel en ik heb geen idee welke richting ik moet nemen.
Laatst heb ik gezegd: nee, nog niet, maar hoe is het verder met jouw werk? en zo heb ik de vraag weer teruggeleid naar de ander.
dinsdag 16 augustus 2016 om 14:23
Shisha,moeilijk he?
Ik denk dat gewone mensen soms niet weten hoe lastig dit soort dingen zijn.
Enerzijds is de communicatie al lastiger door het autisme,en dan komen dit soort dingen er ook nog bovenop,die een normaal gesprek nog moeilijker maken.
En we hoeven ons natuurlijk niet te schamen,maar dat gevoel is er toch,heel vervelend.
Wel slim hoe je dat laatst hebt aangepakt,ga ik onthouden!
Ik denk dat gewone mensen soms niet weten hoe lastig dit soort dingen zijn.
Enerzijds is de communicatie al lastiger door het autisme,en dan komen dit soort dingen er ook nog bovenop,die een normaal gesprek nog moeilijker maken.
En we hoeven ons natuurlijk niet te schamen,maar dat gevoel is er toch,heel vervelend.
Wel slim hoe je dat laatst hebt aangepakt,ga ik onthouden!
dinsdag 16 augustus 2016 om 14:28
Ik ben zo super gestrest. Natuurlijk weer vanwege die bruiloft vrijdagavond. Ik ga/zou gaan met een vriendin. Super fijn vind/vond ik. Nu ben ik al 2 weken bezorgd dat er niet iets gebeurd, dat ze ziek wordt of dat er iets met haar ouders is. Nu is dat nooit bij haar voorgekomen dus waar maak ik me druk om. Nou krijg net bericht dat ze zwanger is en continu het ziekenhuis in en uit moet voor onderzoek en dat het helemaal niet lekker gaat en ze voelt zich heel zwak. Ze weet nog niet of ze vrijdag mee kan. Ten eerste vind ik super naar voor haar, ik gun haar een mooie onbezorgde zwangerschap. Maar oh waar ik bang voor ben komt nu misschien uit. Ik zit helemaal in de stress. Met wie moet ik naar de bruiloft en hoe kom ik daar. Zij is eigenlijk de enige zeer goede vriendin met auto. Het feest wordt savonds in een partycrntrum in het bos gehouden dus met openbaar vervoer is heel lastig. Wat nu? Ben er misselijk van.
