Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
maandag 15 augustus 2016 om 18:02
quote:Mother_Earth schreef op 15 augustus 2016 @ 12:49:
Maar even verteld waar hij kon kijken, daarop kreeg ik de opmerking dat ik het wel allemaal goed had onderzocht en uitgezocht.
Tja dat is nou juist wat ik graag doe, onderzoeken en controle houden. Oef, ja, herkenning! Die controle houden! Helaas is dat vaak genoeg erg nodig gebleken...
Maar even verteld waar hij kon kijken, daarop kreeg ik de opmerking dat ik het wel allemaal goed had onderzocht en uitgezocht.
Tja dat is nou juist wat ik graag doe, onderzoeken en controle houden. Oef, ja, herkenning! Die controle houden! Helaas is dat vaak genoeg erg nodig gebleken...
maandag 15 augustus 2016 om 18:32
Hoi, ik zit met een vraag:
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
maandag 15 augustus 2016 om 20:07
Wat een lastige situatie. Weet je, ze zouden je onder persoonlijkheidsstoornis nao kunnen schuiven voor de verzekering. Dat hebben ze bij mij ook jaren gedaan. Mijn behandeling bestond uit gesprekken met een psycholoog. Op zich werd daar niks concreets behandeld. Toen ik bij een andere psychiater kwam opperde die op een autisme onderzoek.
Heb je concrete problemen of dingen waar je tegenaan loopt? Dan kan dat toch behandeld worden of denk ik nu te makkelijk?
Heb je concrete problemen of dingen waar je tegenaan loopt? Dan kan dat toch behandeld worden of denk ik nu te makkelijk?
maandag 15 augustus 2016 om 20:24
quote:shisha schreef op 15 augustus 2016 @ 18:32:
Hoi, ik zit met een vraag:
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
Voor een goede diagnose zou ik op zoek naar een plek waar ze gespecialiseerd zijn in autisme bij volwassenen, want dat is lang niet overal zo.
Waar ik getest ben werd er behoorlijk breed gekeken. Als ze bij jou op 1 vragenlijst zijn afgegaan is dat wel heel summier vind ik.
Hoi, ik zit met een vraag:
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
Voor een goede diagnose zou ik op zoek naar een plek waar ze gespecialiseerd zijn in autisme bij volwassenen, want dat is lang niet overal zo.
Waar ik getest ben werd er behoorlijk breed gekeken. Als ze bij jou op 1 vragenlijst zijn afgegaan is dat wel heel summier vind ik.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 15 augustus 2016 om 20:29
quote:shisha schreef op 15 augustus 2016 @ 18:32:
Hoi, ik zit met een vraag:
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
Heel herkenbaar, vooral voor vrouwen met autisme. Die kunnen vaak toch compenseren, o.a. oogcontact en zo.
Google eens op Autisme Kenniscentrum of Dr.Bosman.
Hoi, ik zit met een vraag:
Ik wacht al anderhalf jaar op een diagnose, er was een paar keer een vermoeden van ass bij de artsen, maar ik scoorde op de test net niet hoog genoeg voor de diagnose. Bij een score van 140 punten had je ass en ik scoorde 136. Omdat ik veel fantasie heb en mensen aankijk...maar dat is juist het probleem, ik verlies mij vaak in die fantasie. Er is verder gezocht en daar kwam niets duidelijks uit, een beetje een persoonlijkheidsstoornis nao, of een soort van depressie, of een soort van burn-out, vastgelopen rouw, bipolair misschien...allerlei testen gemaakt en vragen beantwoord en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk gaf niets de doorslag voor een diagnose.
Er is mij gezegd dat zonder diagnose geen therapie aan te passen is.
De ggz arts heeft nu gezegd dat ze het gewoon niet weten, dat ze mij niet kunnen diagnostiseren en dat ze mij niks kunnen bieden....maar ik loop overal in vast momenteel, dus ik weet ook niet wat ik nog zou kunnen proberen. Ik denk zelf dat ik misschien toch autisme heb en dat daarom het beeld wordt vertekend?
Waar kan ik nu het beste naartoe om om hulp te vragen, een goede diagnose te krijgen?
Heel herkenbaar, vooral voor vrouwen met autisme. Die kunnen vaak toch compenseren, o.a. oogcontact en zo.
Google eens op Autisme Kenniscentrum of Dr.Bosman.
maandag 15 augustus 2016 om 21:21
Ik zou liever geen last hebben van mijn autisme! Ik zou zo graag meer aankunnen, qua werk, qua gezin... En ik dacht tot voor kort dat ik dat ook wel zou kunnen, als ik maar meer mijn best zou doen. En nu moet ik gaan accepteren dat ik dat niet kan. Niet zoals anderen dat allemaal kunnen combineren. En dat vind ik nog heel moeilijk eigenlijk.
.
maandag 15 augustus 2016 om 21:23
quote:lisa198 schreef op 15 augustus 2016 @ 20:07:
Wat een lastige situatie. Weet je, ze zouden je onder persoonlijkheidsstoornis nao kunnen schuiven voor de verzekering. Dat hebben ze bij mij ook jaren gedaan. Mijn behandeling bestond uit gesprekken met een psycholoog. Op zich werd daar niks concreets behandeld. Toen ik bij een andere psychiater kwam opperde die op een autisme onderzoek.
Heb je concrete problemen of dingen waar je tegenaan loopt? Dan kan dat toch behandeld worden of denk ik nu te makkelijk?
Ja, ik heb concrete problemen, maar ik vind het erg lastig om die te benoemen.
Vrijdag heb ik weer een gesprek, toch met de ggz, ze wilden me niet direct wegsturen.
Maar ik wil er graag iets positiefs uithalen, ik ben er al over na aan het denken, want elke keer verzand ik in allerlei details en brabbel ik allerlei dingen...tja, geen focus.
Het lastigste is stress, veel buikpijn, tandenknarsen, hartkloppingen, jeuk, heel veel spanning, niet goed slapen en malende gedachten, depressieve stemming en moeite met aanraking(ik heb expres massagecursussen gevolgd enz en het heeft ruim 15 jaar geduurd voor ik kon genieten van seks, maar uiteindelijk gelukt!). Overprikkeld als kind, tics, nachtmerries.
Maar ook begin ik nu pas voor het eerst echt te beseffen dat ik altijd maar weer in van die obsessies verval en hoe funest zoiets kan zijn voor je relaties.
Moeite met wederkerigheid in gesprekken en onzeker daarover.
Moeite om werk te vinden en te houden.
Moeite om vriendschappen te onderhouden.
Op slot slaan.
Door ratelen
alles of niks denken en nu of nooit, mijn tijdbesef is verstoord.
Naief.
Problemen met veranderingen en erg veel moeite met dingen loslaten...erg moeilijk kunnen schakelen.
Heel precies zijn in bepaalde dingen, claimerig gedrag als ik gespannen ben.
Juist soms ook weer heel erg mijn eigen gang gaan en moeite met de middenweg.
En ik wil nog wel meer zeggen hierover, maar zelfs nu ik schrijf krijg ik het niet goed uit mijn toetsenbord.
Ik ben een tijdje geleden mijn vaste vriend en werkroutine kwijtgeraakt en ondanks dat ik al deze klachten al eerder had werd het ineens echt erg vanaf dat moment. Voor die tijd kon ik er wel mee leven, al was het met veel trucjes.
Ja, ik merk dat ik snel een soort van in mijn eigen wereldje leef en dan voel ik mij vaak het beste, maar dat botst met de realiteit. Als ik mij aanpas ben ik mijzelf continu aan het monitoren dat ik niets raars doe en dat is erg vermoeiend. Maar als ik dat niet doe, dan praat ik te hard of te veel of te emotioneel en dan heb ik dat niet in de gaten. Als ik niet goed in mijn vel zit stoot ik soms onbedoeld mensen voor het hoofd. Of ik maak een grapje en dan valt dat helemaal verkeerd. Of ik weet niet wat er van mij verwacht wordt.
Of ik voel mij ineens tussen mijn geliefden zo'n klein kind, zo naief en zo verloren.
Al heb ik sinds een paar jaar wel 1 vriend die ongeveer dezelfde denkwijze heeft als ik. Hij heeft diagnose asperger.
Het was een aantal jaren helemaal goed en ik was meestal gelukkig, want ik had vrienden die mij accepteerden zoals ik was en ik had werk waarin ik mijn ei kwijt kon. Maar ik was toch vaak onzeker en ik raakte mijn werkruimte kwijt en ik kreeg mede door de stress een psychose en ik ben toen mijn sociale vangnet gedeeltelijk kwijtgeraakt.
Ik merk dat ik alles behalve flexibel ben. de rek is er echt helemaal uit.
Ik bounce niet meer
Ik vraag mij altijd af of dat ik het wel goed doe, ik weet het nooit zeker en daar word ik soms een beetje koppig van.
Zie je...ik ratel maar wat, ik weet niet wat ik vrijdag bij dat gesprek moet gaan zeggen.
Wat een lastige situatie. Weet je, ze zouden je onder persoonlijkheidsstoornis nao kunnen schuiven voor de verzekering. Dat hebben ze bij mij ook jaren gedaan. Mijn behandeling bestond uit gesprekken met een psycholoog. Op zich werd daar niks concreets behandeld. Toen ik bij een andere psychiater kwam opperde die op een autisme onderzoek.
Heb je concrete problemen of dingen waar je tegenaan loopt? Dan kan dat toch behandeld worden of denk ik nu te makkelijk?
Ja, ik heb concrete problemen, maar ik vind het erg lastig om die te benoemen.
Vrijdag heb ik weer een gesprek, toch met de ggz, ze wilden me niet direct wegsturen.
Maar ik wil er graag iets positiefs uithalen, ik ben er al over na aan het denken, want elke keer verzand ik in allerlei details en brabbel ik allerlei dingen...tja, geen focus.
Het lastigste is stress, veel buikpijn, tandenknarsen, hartkloppingen, jeuk, heel veel spanning, niet goed slapen en malende gedachten, depressieve stemming en moeite met aanraking(ik heb expres massagecursussen gevolgd enz en het heeft ruim 15 jaar geduurd voor ik kon genieten van seks, maar uiteindelijk gelukt!). Overprikkeld als kind, tics, nachtmerries.
Maar ook begin ik nu pas voor het eerst echt te beseffen dat ik altijd maar weer in van die obsessies verval en hoe funest zoiets kan zijn voor je relaties.
Moeite met wederkerigheid in gesprekken en onzeker daarover.
Moeite om werk te vinden en te houden.
Moeite om vriendschappen te onderhouden.
Op slot slaan.
Door ratelen
alles of niks denken en nu of nooit, mijn tijdbesef is verstoord.
Naief.
Problemen met veranderingen en erg veel moeite met dingen loslaten...erg moeilijk kunnen schakelen.
Heel precies zijn in bepaalde dingen, claimerig gedrag als ik gespannen ben.
Juist soms ook weer heel erg mijn eigen gang gaan en moeite met de middenweg.
En ik wil nog wel meer zeggen hierover, maar zelfs nu ik schrijf krijg ik het niet goed uit mijn toetsenbord.
Ik ben een tijdje geleden mijn vaste vriend en werkroutine kwijtgeraakt en ondanks dat ik al deze klachten al eerder had werd het ineens echt erg vanaf dat moment. Voor die tijd kon ik er wel mee leven, al was het met veel trucjes.
Ja, ik merk dat ik snel een soort van in mijn eigen wereldje leef en dan voel ik mij vaak het beste, maar dat botst met de realiteit. Als ik mij aanpas ben ik mijzelf continu aan het monitoren dat ik niets raars doe en dat is erg vermoeiend. Maar als ik dat niet doe, dan praat ik te hard of te veel of te emotioneel en dan heb ik dat niet in de gaten. Als ik niet goed in mijn vel zit stoot ik soms onbedoeld mensen voor het hoofd. Of ik maak een grapje en dan valt dat helemaal verkeerd. Of ik weet niet wat er van mij verwacht wordt.
Of ik voel mij ineens tussen mijn geliefden zo'n klein kind, zo naief en zo verloren.
Al heb ik sinds een paar jaar wel 1 vriend die ongeveer dezelfde denkwijze heeft als ik. Hij heeft diagnose asperger.
Het was een aantal jaren helemaal goed en ik was meestal gelukkig, want ik had vrienden die mij accepteerden zoals ik was en ik had werk waarin ik mijn ei kwijt kon. Maar ik was toch vaak onzeker en ik raakte mijn werkruimte kwijt en ik kreeg mede door de stress een psychose en ik ben toen mijn sociale vangnet gedeeltelijk kwijtgeraakt.
Ik merk dat ik alles behalve flexibel ben. de rek is er echt helemaal uit.
Ik bounce niet meer
Ik vraag mij altijd af of dat ik het wel goed doe, ik weet het nooit zeker en daar word ik soms een beetje koppig van.
Zie je...ik ratel maar wat, ik weet niet wat ik vrijdag bij dat gesprek moet gaan zeggen.
maandag 15 augustus 2016 om 21:49
quote:Soggie schreef op 15 augustus 2016 @ 21:21:
Ik zou liever geen last hebben van mijn autisme! Ik zou zo graag meer aankunnen, qua werk, qua gezin... En ik dacht tot voor kort dat ik dat ook wel zou kunnen, als ik maar meer mijn best zou doen. En nu moet ik gaan accepteren dat ik dat niet kan. Niet zoals anderen dat allemaal kunnen combineren. En dat vind ik nog heel moeilijk eigenlijk.
Ja, precies, ik ben zo teleurgesteld in mezelf...het leek zo goed te gaan.
Ik hield het niet vol, maar nu is mijn leven zo leeg en ik ben mijn doel kwijt.
Had ik niet beter mijn best kunnen doen?
Ik ben best wel een beetje boos op mezelf.
Ik denk vaak: had ik maar wat harder mijn best gedaan.
Ik zou liever geen last hebben van mijn autisme! Ik zou zo graag meer aankunnen, qua werk, qua gezin... En ik dacht tot voor kort dat ik dat ook wel zou kunnen, als ik maar meer mijn best zou doen. En nu moet ik gaan accepteren dat ik dat niet kan. Niet zoals anderen dat allemaal kunnen combineren. En dat vind ik nog heel moeilijk eigenlijk.
Ja, precies, ik ben zo teleurgesteld in mezelf...het leek zo goed te gaan.
Ik hield het niet vol, maar nu is mijn leven zo leeg en ik ben mijn doel kwijt.
Had ik niet beter mijn best kunnen doen?
Ik ben best wel een beetje boos op mezelf.
Ik denk vaak: had ik maar wat harder mijn best gedaan.
maandag 15 augustus 2016 om 21:53
Wat word ik soms (of eigenlijk heel regelmatig) toch moe van mezelf.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
You don't have to fit into the format
maandag 15 augustus 2016 om 22:01
quote:Solomio schreef op 15 augustus 2016 @ 20:24:
[...]
Voor een goede diagnose zou ik op zoek naar een plek waar ze gespecialiseerd zijn in autisme bij volwassenen, want dat is lang niet overal zo.
Waar ik getest ben werd er behoorlijk breed gekeken. Als ze bij jou op 1 vragenlijst zijn afgegaan is dat wel heel summier vind ik.
Er zijn meerdere gesprekken gevoerd en er is een specifieke test gedaan, maar ik vond dat ze erg aan het vaste vragenlijstje vasthielden en het onderzoek kwam niet heel erg overtuigend op mij over. Er werd dus tegen mij gezegd dat ik op zich wel pddnos had, volgens dat onderzoek, maar ze durfden er geen diagnose van te maken en zijn toen gaan focussen op persoonlijkheidsstoornissen bij mij. Daar kwamen ze ook niet uit en eigenlijk komen ze er sindsdien een jaar later nog steeds niet uit, dus ik begin zelf nu uiteindelijk weer te denken richting autisme, net zoals in het begin.
Ook omdat buiten obsessief-compulsieve stoornis er geen andere stoornis is die ik ken waarbij je helemaal opgaat in 1 specifieke interesse en daar een tijdje zo heel intensief in blijft hangen, zoals ik al mijn hele leven doe.
[...]
Voor een goede diagnose zou ik op zoek naar een plek waar ze gespecialiseerd zijn in autisme bij volwassenen, want dat is lang niet overal zo.
Waar ik getest ben werd er behoorlijk breed gekeken. Als ze bij jou op 1 vragenlijst zijn afgegaan is dat wel heel summier vind ik.
Er zijn meerdere gesprekken gevoerd en er is een specifieke test gedaan, maar ik vond dat ze erg aan het vaste vragenlijstje vasthielden en het onderzoek kwam niet heel erg overtuigend op mij over. Er werd dus tegen mij gezegd dat ik op zich wel pddnos had, volgens dat onderzoek, maar ze durfden er geen diagnose van te maken en zijn toen gaan focussen op persoonlijkheidsstoornissen bij mij. Daar kwamen ze ook niet uit en eigenlijk komen ze er sindsdien een jaar later nog steeds niet uit, dus ik begin zelf nu uiteindelijk weer te denken richting autisme, net zoals in het begin.
Ook omdat buiten obsessief-compulsieve stoornis er geen andere stoornis is die ik ken waarbij je helemaal opgaat in 1 specifieke interesse en daar een tijdje zo heel intensief in blijft hangen, zoals ik al mijn hele leven doe.
maandag 15 augustus 2016 om 22:06
quote:Lotte35 schreef op 15 augustus 2016 @ 21:53:
Wat word ik soms (of eigenlijk heel regelmatig) toch moe van mezelf.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Ja, al dat gepieker, het is ontzettend vermoeiend, die onzekerheid.
Heb je toch iets aan de diagnose?
Wat word ik soms (of eigenlijk heel regelmatig) toch moe van mezelf.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Ja, al dat gepieker, het is ontzettend vermoeiend, die onzekerheid.
Heb je toch iets aan de diagnose?
maandag 15 augustus 2016 om 22:20
quote:shisha schreef op 15 augustus 2016 @ 22:06:
Heb je toch iets aan de diagnose?
Ik weet het niet, als ik eerlijk ben.
Ja, het is fijn om voor mezelf een verklaring te hebben waarom dingen bij mij zo moeizaam gaan.
Vroeger pushte ik mezelf tot het uiterste om maar 'normaal' te doen. Ik heb zelfs een hbo-opleiding die helemaal niet bij me paste afgerond, om maar te bewijzen dat ik echt wel normaal was.
Dat pushen hoeft nu niet meer, en dat is fijn.
Maar tegelijk maakt de diagnose me soms wel een beetje wanhopig, omdat ik nu dus weet dat dit echt iets is wat bij mij hoort, en waarmee ik moet leren leven.
De problemen verdwijnen niet, met een diagnose. Je moet er hoe dan ook een weg in vinden. Een diagnose kan het zoeken naar de juiste hulp wel vergemakkelijken. Bij mij is het ingewikkeld, omdat ik ook nog een (fikse) eetstoornis heb.
Heb je toch iets aan de diagnose?
Ik weet het niet, als ik eerlijk ben.
Ja, het is fijn om voor mezelf een verklaring te hebben waarom dingen bij mij zo moeizaam gaan.
Vroeger pushte ik mezelf tot het uiterste om maar 'normaal' te doen. Ik heb zelfs een hbo-opleiding die helemaal niet bij me paste afgerond, om maar te bewijzen dat ik echt wel normaal was.
Dat pushen hoeft nu niet meer, en dat is fijn.
Maar tegelijk maakt de diagnose me soms wel een beetje wanhopig, omdat ik nu dus weet dat dit echt iets is wat bij mij hoort, en waarmee ik moet leren leven.
De problemen verdwijnen niet, met een diagnose. Je moet er hoe dan ook een weg in vinden. Een diagnose kan het zoeken naar de juiste hulp wel vergemakkelijken. Bij mij is het ingewikkeld, omdat ik ook nog een (fikse) eetstoornis heb.
You don't have to fit into the format
maandag 15 augustus 2016 om 22:59
Shisha, misschien inderdaad je door laten verwijzen naar een centrum gespecialiseerd in autisme. Als het maar gaat om 4 punten..misschien beantwoord je de vragen nu anders en kom je wel op het juiste getal. Vraag dus om een second opinion bij een gespecialiseerd centrum.
Willen ze je zonder diagnose niet helpen? Je zegt dat ze je niet meer zomaar weg zullen sturen maar daar lijkt het wel op.
Ohh Lotte, zo herkenbaar! Ik heb dus vrijdag een bruiloft en ben ook over zoveel gestrest. Begrijp je helemaal.
Willen ze je zonder diagnose niet helpen? Je zegt dat ze je niet meer zomaar weg zullen sturen maar daar lijkt het wel op.
Ohh Lotte, zo herkenbaar! Ik heb dus vrijdag een bruiloft en ben ook over zoveel gestrest. Begrijp je helemaal.
maandag 15 augustus 2016 om 23:00
quote:Lotte35 schreef op 15 augustus 2016 @ 21:53:
Wat word ik soms (of eigenlijk heel regelmatig) toch moe van mezelf.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Woon je in de randstad dat je je zo druk maakt over files?
Ik heb me afgeleerd om me druk te maken om op tijd bij iemand te zijn als het niet iets heel belangrijks is (let wel, je doet iets aardigs voor je nicht, en dan is overmacht zoals file niet iets waar ze boos over mag of kan zijn als je daardoor iets later bent). En als ik me daar niet druk over maak zal ik ook niet 's nachts ervan piekeren. Oh en moe autorijden kan ook gewoon in de regio waar ik woon
Wat word ik soms (of eigenlijk heel regelmatig) toch moe van mezelf.
Weer een situatie meegemaakt waarin de strijd tussen wel willen maar niet kunnen zo duidelijk naar voren komt.
De zoon van mijn nicht gaat naar de brugklas.
Ze wonen hier een uur rijden vandaan.
Ik ben altijd heel goed geweest in boeken kaften, dus ze vroeg heel vrijblijvend aan mij of ik zin had om dat te komen doen. Ik helemaal trots, want ik kan het ook gewoon heel netjes.
Nou, ze vroeg het dus vorige week woensdag, en vanaf die dag: alléén maar stress!
Want....
- Kan ik het nog wel?
- Hoe lang zal ik erover doen?
- Zal ik niet in de file komen te staan, op weg ernaartoe?
- Zal ik niet in de file komen te staan op weg terug naar huis, en daardoor niet op tijd kunnen eten?
- Zal ik de nacht ervoor wel goed slapen?
- Wat nu als ik slecht slaap, moet ik dan met mijn moeie kop in de auto stappen?
Nou, dit weekend een paar boeken hier thuis gekaft. Ik kon het nog, dus dat was een zorg minder.
Maar verder is het afgelopen nacht dus helemaal misgegaan door de stress. Halve nacht wakker gelegen, en maar piekeren en bang zijn dat ik me slecht zou voelen.
Haar vanmorgen vroeg al geappt dat ik me te slecht voelde om te komen.
Begreep ze helemaal, was geen probleem. Ze kent mij door en door, ze begrijpt me ook goed.
Maar ik was weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik wil van alles, maar voor ik begonnen ben is het eigenlijk al mis.
Fijn om een diagnose te hebben, maar zulke dingen blijven gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.
Woon je in de randstad dat je je zo druk maakt over files?
Ik heb me afgeleerd om me druk te maken om op tijd bij iemand te zijn als het niet iets heel belangrijks is (let wel, je doet iets aardigs voor je nicht, en dan is overmacht zoals file niet iets waar ze boos over mag of kan zijn als je daardoor iets later bent). En als ik me daar niet druk over maak zal ik ook niet 's nachts ervan piekeren. Oh en moe autorijden kan ook gewoon in de regio waar ik woon
maandag 15 augustus 2016 om 23:01
quote:Lotte35 schreef op 15 augustus 2016 @ 22:20:
[...]
Ik weet het niet, als ik eerlijk ben.
Ja, het is fijn om voor mezelf een verklaring te hebben waarom dingen bij mij zo moeizaam gaan.
Vroeger pushte ik mezelf tot het uiterste om maar 'normaal' te doen. Ik heb zelfs een hbo-opleiding die helemaal niet bij me paste afgerond, om maar te bewijzen dat ik echt wel normaal was.
Dat pushen hoeft nu niet meer, en dat is fijn.
Maar tegelijk maakt de diagnose me soms wel een beetje wanhopig, omdat ik nu dus weet dat dit echt iets is wat bij mij hoort, en waarmee ik moet leren leven.
De problemen verdwijnen niet, met een diagnose. Je moet er hoe dan ook een weg in vinden. Een diagnose kan het zoeken naar de juiste hulp wel vergemakkelijken. Bij mij is het ingewikkeld, omdat ik ook nog een (fikse) eetstoornis heb.
herkenbaar, ik heb een geniepige eetstoornis, want het niet-eten van vroeger, wat ik dacht hoofdzakelijk overwonnen te hebben transformeert in tijden van stress de laatste jaren soms naar wantrouwen in bepaalde voedingsmiddelen. En dan praatte ik mezelf dus aan dat ik allerlei voedingsmiddelen niet kon verdragen en dat kan dus heel ver gaan. Uiteindelijk kon ik toen nog maar een paar dingen eten.
Gelukkig heb ik daar nu op dit moment weinig last van.
Ik wist altijd dat ik ergens mee moest leren leven en ik wist ook wel dat iedereen dat moet en ook dat velen het vele malen slechter hebben dan ik, maar ik moet met mezelf leven en dat valt nu niet mee.
Daarom vraag ik hulp, omdat ik het uiteindelijk gewoon niet meer weet. Ik vind het erg lastig om vertrouwen te hebben in hulpverleners, als zij telkens zeggen dat zij niet weten wat zij met mij aan moeten.
Eetprobleem of niet, dat schijnt ook bij autisme te kunnen horen, controledrang om overzicht te houden.
En ik houd gewoon niet van verandering, ik vind het echt heel erg moeilijk als mijn lichaam verandert, dus ik moet minder eten zodra ik ben aangekomen, want dan moet het weer terug naar "hoe het was"
En perfectionisme, omdat ik soms erg op details gericht ben.
Die vriend van mij met asperger zegt dat hij wel wat heeft gehad aan die diagnose...maar hij is een man en mannen vind ik toch anders in de verwerking van die dingen. Zal wel aan de hormonen liggen of zoiets.
Nu krijg ik geen effectieve hulp, als zo'n diagnose mij zou helpen om betere hulp te krijgen, ets van therapie, dan is dat mooi meegenomen.
Ik heb wat dat betreft niets meer te verliezen, mijn ego is al geklapt...dus :ass:met de billetjes bloot!
[...]
Ik weet het niet, als ik eerlijk ben.
Ja, het is fijn om voor mezelf een verklaring te hebben waarom dingen bij mij zo moeizaam gaan.
Vroeger pushte ik mezelf tot het uiterste om maar 'normaal' te doen. Ik heb zelfs een hbo-opleiding die helemaal niet bij me paste afgerond, om maar te bewijzen dat ik echt wel normaal was.
Dat pushen hoeft nu niet meer, en dat is fijn.
Maar tegelijk maakt de diagnose me soms wel een beetje wanhopig, omdat ik nu dus weet dat dit echt iets is wat bij mij hoort, en waarmee ik moet leren leven.
De problemen verdwijnen niet, met een diagnose. Je moet er hoe dan ook een weg in vinden. Een diagnose kan het zoeken naar de juiste hulp wel vergemakkelijken. Bij mij is het ingewikkeld, omdat ik ook nog een (fikse) eetstoornis heb.
herkenbaar, ik heb een geniepige eetstoornis, want het niet-eten van vroeger, wat ik dacht hoofdzakelijk overwonnen te hebben transformeert in tijden van stress de laatste jaren soms naar wantrouwen in bepaalde voedingsmiddelen. En dan praatte ik mezelf dus aan dat ik allerlei voedingsmiddelen niet kon verdragen en dat kan dus heel ver gaan. Uiteindelijk kon ik toen nog maar een paar dingen eten.
Gelukkig heb ik daar nu op dit moment weinig last van.
Ik wist altijd dat ik ergens mee moest leren leven en ik wist ook wel dat iedereen dat moet en ook dat velen het vele malen slechter hebben dan ik, maar ik moet met mezelf leven en dat valt nu niet mee.
Daarom vraag ik hulp, omdat ik het uiteindelijk gewoon niet meer weet. Ik vind het erg lastig om vertrouwen te hebben in hulpverleners, als zij telkens zeggen dat zij niet weten wat zij met mij aan moeten.
Eetprobleem of niet, dat schijnt ook bij autisme te kunnen horen, controledrang om overzicht te houden.
En ik houd gewoon niet van verandering, ik vind het echt heel erg moeilijk als mijn lichaam verandert, dus ik moet minder eten zodra ik ben aangekomen, want dan moet het weer terug naar "hoe het was"
En perfectionisme, omdat ik soms erg op details gericht ben.
Die vriend van mij met asperger zegt dat hij wel wat heeft gehad aan die diagnose...maar hij is een man en mannen vind ik toch anders in de verwerking van die dingen. Zal wel aan de hormonen liggen of zoiets.
Nu krijg ik geen effectieve hulp, als zo'n diagnose mij zou helpen om betere hulp te krijgen, ets van therapie, dan is dat mooi meegenomen.
Ik heb wat dat betreft niets meer te verliezen, mijn ego is al geklapt...dus :ass:met de billetjes bloot!
maandag 15 augustus 2016 om 23:08
quote:Mother_Earth schreef op 15 augustus 2016 @ 12:49:
Eerste gesprek achter de rug, wel vermoeiend.
Over 3 weken vervolg gesprek.
Het is duidelijk wat ik wil en hij geeft toe dat hij dat specialisme niet heeft en moest nakijken waar dat wel was.
Maar even verteld waar hij kon kijken, daarop kreeg ik de opmerking dat ik het wel allemaal goed had onderzocht en uitgezocht.
Tja dat is nou juist wat ik graag doe, onderzoeken en controle houden.
Heb je nog tips?
Ja bijzonder is dat hè, die argwaan bij dat je zelf dingen hebt opgezocht. Alsof je er vooral niet zelf in verdiept mag hebben, soms heb ik het gevoel dat je meer kans maakt op een diagnose als je zelf doet alsof je er helemaal tegen bent ofzoiets.
Dat was bij t academisch ziekenhuis ook zo, alsof ze moe waren van het lopende bandwerk waarbij er weer iemand komt die denkt een of ander labeltje te willen.
Eerste gesprek achter de rug, wel vermoeiend.
Over 3 weken vervolg gesprek.
Het is duidelijk wat ik wil en hij geeft toe dat hij dat specialisme niet heeft en moest nakijken waar dat wel was.
Maar even verteld waar hij kon kijken, daarop kreeg ik de opmerking dat ik het wel allemaal goed had onderzocht en uitgezocht.
Tja dat is nou juist wat ik graag doe, onderzoeken en controle houden.
Heb je nog tips?
Ja bijzonder is dat hè, die argwaan bij dat je zelf dingen hebt opgezocht. Alsof je er vooral niet zelf in verdiept mag hebben, soms heb ik het gevoel dat je meer kans maakt op een diagnose als je zelf doet alsof je er helemaal tegen bent ofzoiets.
Dat was bij t academisch ziekenhuis ook zo, alsof ze moe waren van het lopende bandwerk waarbij er weer iemand komt die denkt een of ander labeltje te willen.
maandag 15 augustus 2016 om 23:15
quote:biobitch1984 schreef op 15 augustus 2016 @ 23:00:
Woon je in de randstad dat je je zo druk maakt over files?
Ik heb me afgeleerd om me druk te maken om op tijd bij iemand te zijn als het niet iets heel belangrijks is (let wel, je doet iets aardigs voor je nicht, en dan is overmacht zoals file niet iets waar ze boos over mag of kan zijn als je daardoor iets later bent). En als ik me daar niet druk over maak zal ik ook niet 's nachts ervan piekeren. Oh en moe autorijden kan ook gewoon in de regio waar ik woon
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
Woon je in de randstad dat je je zo druk maakt over files?
Ik heb me afgeleerd om me druk te maken om op tijd bij iemand te zijn als het niet iets heel belangrijks is (let wel, je doet iets aardigs voor je nicht, en dan is overmacht zoals file niet iets waar ze boos over mag of kan zijn als je daardoor iets later bent). En als ik me daar niet druk over maak zal ik ook niet 's nachts ervan piekeren. Oh en moe autorijden kan ook gewoon in de regio waar ik woon
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
You don't have to fit into the format
maandag 15 augustus 2016 om 23:16
quote:lisa198 schreef op 15 augustus 2016 @ 22:59:
Shisha, misschien inderdaad je door laten verwijzen naar een centrum gespecialiseerd in autisme. Als het maar gaat om 4 punten..misschien beantwoord je de vragen nu anders en kom je wel op het juiste getal. Vraag dus om een second opinion bij een gespecialiseerd centrum.
Willen ze je zonder diagnose niet helpen? Je zegt dat ze je niet meer zomaar weg zullen sturen maar daar lijkt het wel op.
Ohh Lotte, zo herkenbaar! Ik heb dus vrijdag een bruiloft en ben ook over zoveel gestrest. Begrijp je helemaal.
Ja, het klinkt echt heel duidelijk alsof ze van me af willen, ze hadden het al over doorverwijzen.
Van de andere kant wilden ze mij op een zorgboerderij laten werken.
Maar dat heb ik al eens gedaan en ik weet: dat is het niet voor mij.
Ik voel mij dan weggestopt, mijn gedachten razen dan nog steeds en ik wil graag een wezenlijke therapie, om ook met mijn gevoelens en problemen te leren omgaan. Niet alleen maar diertjes voeren samen met mensen die zwaar onder de medicijnen zitten en nauwelijks aanspreekbaar zijn...ik ken iemand die daar werkt en zij is echt een halve zombie.
Ik voel mij door de ggz afgewezen, aan de kant gezet, niet eens goed genoeg voor therapie...
De boodschap is al maanden: eerst een diagnose, dan therapie
Ook hebben we (ik en mijn ouders) eerder al om een doorverwijzing gevraagd, maar de ggz wilde het toen niet uitbesteden, dus we vertrouwden op hen.
Nu wil ik een goede doorverwijzing en ik heb inmiddels ook niet stilgezeten, ik vermoed iets van autisme bij mezelf, mijn tante heeft het ook en mijn neefje ook, ik bedoel...het zou niet eens zo vergezocht zijn.
En ik word ook niet blij van dat wachten op een diagnose, , maar uiteindelijk blijf je natuurlijk ook wie je bent.
Diagnose of niet.
Is er een speciale benadering of therapie voor mensen met autisme?
Shisha, misschien inderdaad je door laten verwijzen naar een centrum gespecialiseerd in autisme. Als het maar gaat om 4 punten..misschien beantwoord je de vragen nu anders en kom je wel op het juiste getal. Vraag dus om een second opinion bij een gespecialiseerd centrum.
Willen ze je zonder diagnose niet helpen? Je zegt dat ze je niet meer zomaar weg zullen sturen maar daar lijkt het wel op.
Ohh Lotte, zo herkenbaar! Ik heb dus vrijdag een bruiloft en ben ook over zoveel gestrest. Begrijp je helemaal.
Ja, het klinkt echt heel duidelijk alsof ze van me af willen, ze hadden het al over doorverwijzen.
Van de andere kant wilden ze mij op een zorgboerderij laten werken.
Maar dat heb ik al eens gedaan en ik weet: dat is het niet voor mij.
Ik voel mij dan weggestopt, mijn gedachten razen dan nog steeds en ik wil graag een wezenlijke therapie, om ook met mijn gevoelens en problemen te leren omgaan. Niet alleen maar diertjes voeren samen met mensen die zwaar onder de medicijnen zitten en nauwelijks aanspreekbaar zijn...ik ken iemand die daar werkt en zij is echt een halve zombie.
Ik voel mij door de ggz afgewezen, aan de kant gezet, niet eens goed genoeg voor therapie...
De boodschap is al maanden: eerst een diagnose, dan therapie
Ook hebben we (ik en mijn ouders) eerder al om een doorverwijzing gevraagd, maar de ggz wilde het toen niet uitbesteden, dus we vertrouwden op hen.
Nu wil ik een goede doorverwijzing en ik heb inmiddels ook niet stilgezeten, ik vermoed iets van autisme bij mezelf, mijn tante heeft het ook en mijn neefje ook, ik bedoel...het zou niet eens zo vergezocht zijn.
En ik word ook niet blij van dat wachten op een diagnose, , maar uiteindelijk blijf je natuurlijk ook wie je bent.
Diagnose of niet.
Is er een speciale benadering of therapie voor mensen met autisme?
maandag 15 augustus 2016 om 23:19
quote:Lotte35 schreef op 15 augustus 2016 @ 23:15:
[...]
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
Ja en ik heb zo mijn best gedaan om flexibel te zijn.
Ik kan wel flexibel zijn, maar dan wel alleen op mijn manier
[...]
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
Ja en ik heb zo mijn best gedaan om flexibel te zijn.
Ik kan wel flexibel zijn, maar dan wel alleen op mijn manier
maandag 15 augustus 2016 om 23:23
quote:Lotte35 schreef op 15 augustus 2016 @ 23:15:
[...]
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
Ah dat zou misschien met je eetstoornis te maken hebben. Ikzelf heb dat dus niet, en stiekem hoop ik er dan op dat ik ergens kan blijven eten zodat ik zelf nt hoef te koken enzo. Gemakzuchtig en lui ben ik.
Ik heb wel weer dat ik mijn zin probeer door te drijven, maar moet bekennen dat ik dat zo geraffineerd doe dat t me vaak lukt om mensen te manipuleren waar ze zelf bijstaan, valt niet op. Of ze geven me gewoon mijn zin om eraf te zijn... Dat kan natuurlijk ook nog
[...]
Randstad ja.
En mijn nicht zou nog niet boos worden als ik twee uur te laat zou komen.
Ik zou zo mogen blijven eten, als het echt laat zou worden.
Maar dat is juist iets wat ik niet kan.
Ik wil op tijd zijn, omdat ik ook op tijd weer naar huis wil.
Alles moet in mijn stramien passen, anders word ik heel onrustig in m'n hoofd.
Dat is ook weer een zin die vrijwel iedereen hier wel zal herkennen.
Ah dat zou misschien met je eetstoornis te maken hebben. Ikzelf heb dat dus niet, en stiekem hoop ik er dan op dat ik ergens kan blijven eten zodat ik zelf nt hoef te koken enzo. Gemakzuchtig en lui ben ik.
Ik heb wel weer dat ik mijn zin probeer door te drijven, maar moet bekennen dat ik dat zo geraffineerd doe dat t me vaak lukt om mensen te manipuleren waar ze zelf bijstaan, valt niet op. Of ze geven me gewoon mijn zin om eraf te zijn... Dat kan natuurlijk ook nog
