Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 6 september 2016 om 08:04
quote:shisha schreef op 06 september 2016 @ 07:53:
\
Heel herkenbaar
Gelukkig is zij net zo, dus is het al helemaal geen probleem.
Ik belde haar een dag 'te laat' om te vragen hoe het in het ziekenhuis was gegaan met haar vader en ik voelde me daar een beetje schuldig over. Maar op diezelfde dag had ik een belangrijke afspraak gehad, waar zij op dat moment niet naar vroeg. Wat ik begreep, want zij was erg met haar ouders bezig.
Weer een dag later (in haar beleving dus een dag 'te laat') belde ze mij om te vragen hoe mijn afspraak eigenlijk was verlopen. En voelde zij zich een beetje schuldig dat ze zo laat pas belde.
We hebben die schuldgevoelens maar tegen elkaar weggestreept.
\
Heel herkenbaar
Gelukkig is zij net zo, dus is het al helemaal geen probleem.
Ik belde haar een dag 'te laat' om te vragen hoe het in het ziekenhuis was gegaan met haar vader en ik voelde me daar een beetje schuldig over. Maar op diezelfde dag had ik een belangrijke afspraak gehad, waar zij op dat moment niet naar vroeg. Wat ik begreep, want zij was erg met haar ouders bezig.
Weer een dag later (in haar beleving dus een dag 'te laat') belde ze mij om te vragen hoe mijn afspraak eigenlijk was verlopen. En voelde zij zich een beetje schuldig dat ze zo laat pas belde.
We hebben die schuldgevoelens maar tegen elkaar weggestreept.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 6 september 2016 om 08:12
Zo herkenbaar. Ik heb dat ook met verjaardagen.
Het hele jaar denk ik er aan dat ik het niet moet vergeten. Ik vraag het nog na (was het nou op die dag?) zodat ik nog op tijd een kaartje kan sturen. Blijkt dat de verjaardag op die dag is. 'Bel anders even!' maar dat is vanuit mijn optiek (telefoonfobie) geen optie
Op het werk heb ik me wel aangeleerd om naar dingen te vragen, maar het voelt heel geforceerd (terwijl ik wel echt geïnteresseerd ben).
Het hele jaar denk ik er aan dat ik het niet moet vergeten. Ik vraag het nog na (was het nou op die dag?) zodat ik nog op tijd een kaartje kan sturen. Blijkt dat de verjaardag op die dag is. 'Bel anders even!' maar dat is vanuit mijn optiek (telefoonfobie) geen optie
Op het werk heb ik me wel aangeleerd om naar dingen te vragen, maar het voelt heel geforceerd (terwijl ik wel echt geïnteresseerd ben).
dinsdag 6 september 2016 om 08:15
Qua verjaardagen ben ik echt heel blij met social media: feliciteren via Facebook of Whatsapp, ik hou d'rvan.
Mensen expliciet vragen naar hoe iets gegaan is vind ik ook lastig, omdat ik dan denk: maar als diegene daar nou net nu even niet over wil praten?
Ik heb dus de neiging om af te wachten totdat iemand er zelf over begint, maar dat kan bij anderen dan weer overkomen als desinteresse.
Moeilijk man, omgaan met anderen.
Mensen expliciet vragen naar hoe iets gegaan is vind ik ook lastig, omdat ik dan denk: maar als diegene daar nou net nu even niet over wil praten?
Ik heb dus de neiging om af te wachten totdat iemand er zelf over begint, maar dat kan bij anderen dan weer overkomen als desinteresse.
Moeilijk man, omgaan met anderen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 6 september 2016 om 08:36
Met verjaardagen heb ik ook niets, stuur ook geen kaartjes, bellen alleen bij diegene die heel dicht bij me staan ( zijn er weinig dus ).
Kerstkaarten stuur ik ook al jaren niet meer, zie daar het nut niet van in , alleen maar dat het geld kost aan postzegels.
Het meeste moeite heb ik als er dingen van me verwacht worden en dan meer in de sociale omgeving zoals ouders die hulp nodig hebben,kinderen die van hot naar haar gereden moeten worden, dat extra stukje moeite die ik dan moet doen buiten mijn normale leven ( werken, opvoeden , huishouden enz ) dat breekt me op, ik kan het dan bijna niet opbrengen om dat nog te doen of te doen op een normale manier, ben kortaf dan en schiet in de stress.
En laatst blokkeerde ik helemaal, heb me 5 weken opgesloten in huis( had vakantie ) en alles afgezegd, ook de ouder die eigenlijk mijn hulp nodig had, ik kon het gewoon niet, raakte in paniek aan de gedachte alleen al, had echt behoefte om alleen te zijn zonder verplichtingen.
Ook dat was voor mij weer een teken dat ik stappen moest gaan ondernemen om uit te zoeken of het daadwerkelijk ASS is, wat ik dus vermoed.
Kerstkaarten stuur ik ook al jaren niet meer, zie daar het nut niet van in , alleen maar dat het geld kost aan postzegels.
Het meeste moeite heb ik als er dingen van me verwacht worden en dan meer in de sociale omgeving zoals ouders die hulp nodig hebben,kinderen die van hot naar haar gereden moeten worden, dat extra stukje moeite die ik dan moet doen buiten mijn normale leven ( werken, opvoeden , huishouden enz ) dat breekt me op, ik kan het dan bijna niet opbrengen om dat nog te doen of te doen op een normale manier, ben kortaf dan en schiet in de stress.
En laatst blokkeerde ik helemaal, heb me 5 weken opgesloten in huis( had vakantie ) en alles afgezegd, ook de ouder die eigenlijk mijn hulp nodig had, ik kon het gewoon niet, raakte in paniek aan de gedachte alleen al, had echt behoefte om alleen te zijn zonder verplichtingen.
Ook dat was voor mij weer een teken dat ik stappen moest gaan ondernemen om uit te zoeken of het daadwerkelijk ASS is, wat ik dus vermoed.
dinsdag 6 september 2016 om 08:44
quote:Solomio schreef op 06 september 2016 @ 07:41:
Ik las ooit dat autisten wel empathie hebben, maar te weinig 'skills' om daar vervolgens adequaat mee om te gaan.
Voorbeeld: goede vriendin van mij heeft veel zorgen over haar hoogbejaarde ouders, omdat hun gezondheid achteruit gaat en ze steeds meer hulp nodig hebben. Haar vader moest van de week naar het ziekenhuis voor een onderzoek en dan leef ik met haar mee en hoop ik dat het goed uitpakt.
Ik vergeet alleen wel om haar dat te laten weten.Herkenbaar!
Ik las ooit dat autisten wel empathie hebben, maar te weinig 'skills' om daar vervolgens adequaat mee om te gaan.
Voorbeeld: goede vriendin van mij heeft veel zorgen over haar hoogbejaarde ouders, omdat hun gezondheid achteruit gaat en ze steeds meer hulp nodig hebben. Haar vader moest van de week naar het ziekenhuis voor een onderzoek en dan leef ik met haar mee en hoop ik dat het goed uitpakt.
Ik vergeet alleen wel om haar dat te laten weten.Herkenbaar!
dinsdag 6 september 2016 om 08:47
quote:Solomio schreef op 06 september 2016 @ 08:15:
Qua verjaardagen ben ik echt heel blij met social media: feliciteren via Facebook of Whatsapp, ik hou d'rvan.
Mensen expliciet vragen naar hoe iets gegaan is vind ik ook lastig, omdat ik dan denk: maar als diegene daar nou net nu even niet over wil praten?
Ik heb dus de neiging om af te wachten totdat iemand er zelf over begint, maar dat kan bij anderen dan weer overkomen als desinteresse.
Moeilijk man, omgaan met anderen. Die laatste zin, eens de ene keer is het minder moeilijk dan de andere keer.
Qua verjaardagen ben ik echt heel blij met social media: feliciteren via Facebook of Whatsapp, ik hou d'rvan.
Mensen expliciet vragen naar hoe iets gegaan is vind ik ook lastig, omdat ik dan denk: maar als diegene daar nou net nu even niet over wil praten?
Ik heb dus de neiging om af te wachten totdat iemand er zelf over begint, maar dat kan bij anderen dan weer overkomen als desinteresse.
Moeilijk man, omgaan met anderen. Die laatste zin, eens de ene keer is het minder moeilijk dan de andere keer.
dinsdag 6 september 2016 om 08:52
Mother_Earth, zo herkenbaar ook weer wat je schrijft.
Kerstkaarten en verjaardagskaarten verstuur ik wel, vind ik ook leuk. Maar alleen naar de mensen van wie ik ook een kaart krijg of weet dat ik die ga krijgen.
Nu moet ik weg. Heb een cursus vanuit mijn werk geregeld. Vind dat heel spannend, want ik ken niemand of bijna niemand en heb geen idee wat de cursus precies inhoudt. Wel vind ik het fijn dat we er een krijgen!
Kerstkaarten en verjaardagskaarten verstuur ik wel, vind ik ook leuk. Maar alleen naar de mensen van wie ik ook een kaart krijg of weet dat ik die ga krijgen.
Nu moet ik weg. Heb een cursus vanuit mijn werk geregeld. Vind dat heel spannend, want ik ken niemand of bijna niemand en heb geen idee wat de cursus precies inhoudt. Wel vind ik het fijn dat we er een krijgen!
dinsdag 6 september 2016 om 09:21
Van die dagen dat je het liefste terug onder je dekbed wil kruipen, je je in een hoekje op wil rollen, je weg wil lopen, je oneindig in het OV wil blijven zitten, je alleen maar wil huilen, je niet weet wat je aan moet met het tumult binnenin, je je zenuwachtig/opgejaagd/angstig voelt... En je uit overweldigend plichtsbesef toch op je werk zit...
Zo'n dag is het vandaag.
@Duende, succes vandaag! Hopelijk wordt het een interessante dag.
Zo'n dag is het vandaag.
@Duende, succes vandaag! Hopelijk wordt het een interessante dag.
dinsdag 6 september 2016 om 11:41
dinsdag 6 september 2016 om 13:31
@biebeltje, ik vind je heel dapper, hou je taai en ik hoop dat het snel voorbij is en je je weer beter voelt.
Heel goed ken ik dat gevoel, zo vaak ben ik bvb met buikpijn van de spanning naar mijn werk gereden, kreeg er zelfs diarree van en moest dan bij een tankstation stoppen enz. Dat gebeurde zo vaak dat ik regelmatig 5 of tien minuten te laat op mijn werk kwam.
Eerder van huis wegrijden lukte ook niet, aangezien ik thuis ook telkens buikkrampen kreeg en naar het toilet moest.
Ik dacht dat ik een darmprobleem had, maar het was hoofdzakelijk stress.
Uiteindelijk werd ik toen daardoor ontslagen.
Ik werd vaker ontslagen omdat ze me anders vonden of apart of te traag. Of omdat ik per ongeluk door een hoopje bij elkaar geveegde kruimels liep, maar dat zij dachten dat ik expres zo lomp was en dat ik dat niet kon uitleggen, of dat ze mij niet geloofden.
Het ging zo slecht met werken en geld verdienen dat ik dakloos ben geweest en ook soms erotisch werk heb gedaan om mijn hoofd boven water te kunnen houden. Via een vriendin kwam ik daar heel spontaan in terecht, ik ging eigenlijk alleen maar mee omdat zij dat fijn vond en mij heel erg enthousiast vroeg om gezellig mee te gaan. Het begon heel mild, gezellig met die vriendin, maar al snel ging het een stapje verder. Dat was natuurlijk niet zo slim en ik heb mij laten pijn doen en laten gebruiken. Met een hyper-gevoelig lichaam doet alles al snel pijn, maar ik doorstond het, the show must go on...Het was eigenlijk heel erg onveilig en ook best eenzaam. Maar ik zag geen andere manier.
Ik vond lichamelijk contact altijd al erg moeilijk, een aai of knuffel van mijn moeder wekte vaak al te veel spanning op in mij. En seks en erotiek, al die prikkels en ik kon mij totaal niet ontspannen of overgeven. Ik had een relatie gehad van twee jaar zonder seks, omdat ik telkens verkrampte en blokkeerde en mijn redenering was: als ik zelf toch niet van seks kan genieten kan ik er net zo goed geld mee verdienen nu ik helemaal blut ben. Misschien kan ik mezelf op deze manier leren hoe lichamelijk contact gaat. Het lichamelijk contact was dan gestructureerd, ik bepaalde alles en de grootste druk was ervan af omdat ik niet hoefde te genieten, zoals bij een vriendje. Van het geld wat ik verdiende betaalde ik mijn rekeningen en soms had ik een vriendje wat zelf meestal niet werkte. Hij kreeg ook dure cadeau's van mij. Ik wilde zo graag zelfstandig zijn, bewijzen dat ik het zelf kon...Helemaal verknipt, ik weet het, maar dat was hoe zeer ik in de war was met mezelf, mijn seksualiteit, relaties en het leven in het algemeen.
Bij een andere baan ging ik vaak huilend naar mijn werk, toch doorzetten, dat wel.
Van de ene kant is het knap om door te zetten en ik ken dat wel, afspraak is afspraak en ik ben ook heel plichtsgetrouw, maar het is dan soms ook juist weer de kunst om mezelf ziek te durven melden. Om mijn grenzen aan te voelen en daar naar te handelen. Dat vind ik moeilijk en ik voel mij heel snel schuldig.
Wanneer ga je tot het uiterste, wanneer doe je het rustig aan?
Heel goed ken ik dat gevoel, zo vaak ben ik bvb met buikpijn van de spanning naar mijn werk gereden, kreeg er zelfs diarree van en moest dan bij een tankstation stoppen enz. Dat gebeurde zo vaak dat ik regelmatig 5 of tien minuten te laat op mijn werk kwam.
Eerder van huis wegrijden lukte ook niet, aangezien ik thuis ook telkens buikkrampen kreeg en naar het toilet moest.
Ik dacht dat ik een darmprobleem had, maar het was hoofdzakelijk stress.
Uiteindelijk werd ik toen daardoor ontslagen.
Ik werd vaker ontslagen omdat ze me anders vonden of apart of te traag. Of omdat ik per ongeluk door een hoopje bij elkaar geveegde kruimels liep, maar dat zij dachten dat ik expres zo lomp was en dat ik dat niet kon uitleggen, of dat ze mij niet geloofden.
Het ging zo slecht met werken en geld verdienen dat ik dakloos ben geweest en ook soms erotisch werk heb gedaan om mijn hoofd boven water te kunnen houden. Via een vriendin kwam ik daar heel spontaan in terecht, ik ging eigenlijk alleen maar mee omdat zij dat fijn vond en mij heel erg enthousiast vroeg om gezellig mee te gaan. Het begon heel mild, gezellig met die vriendin, maar al snel ging het een stapje verder. Dat was natuurlijk niet zo slim en ik heb mij laten pijn doen en laten gebruiken. Met een hyper-gevoelig lichaam doet alles al snel pijn, maar ik doorstond het, the show must go on...Het was eigenlijk heel erg onveilig en ook best eenzaam. Maar ik zag geen andere manier.
Ik vond lichamelijk contact altijd al erg moeilijk, een aai of knuffel van mijn moeder wekte vaak al te veel spanning op in mij. En seks en erotiek, al die prikkels en ik kon mij totaal niet ontspannen of overgeven. Ik had een relatie gehad van twee jaar zonder seks, omdat ik telkens verkrampte en blokkeerde en mijn redenering was: als ik zelf toch niet van seks kan genieten kan ik er net zo goed geld mee verdienen nu ik helemaal blut ben. Misschien kan ik mezelf op deze manier leren hoe lichamelijk contact gaat. Het lichamelijk contact was dan gestructureerd, ik bepaalde alles en de grootste druk was ervan af omdat ik niet hoefde te genieten, zoals bij een vriendje. Van het geld wat ik verdiende betaalde ik mijn rekeningen en soms had ik een vriendje wat zelf meestal niet werkte. Hij kreeg ook dure cadeau's van mij. Ik wilde zo graag zelfstandig zijn, bewijzen dat ik het zelf kon...Helemaal verknipt, ik weet het, maar dat was hoe zeer ik in de war was met mezelf, mijn seksualiteit, relaties en het leven in het algemeen.
Bij een andere baan ging ik vaak huilend naar mijn werk, toch doorzetten, dat wel.
Van de ene kant is het knap om door te zetten en ik ken dat wel, afspraak is afspraak en ik ben ook heel plichtsgetrouw, maar het is dan soms ook juist weer de kunst om mezelf ziek te durven melden. Om mijn grenzen aan te voelen en daar naar te handelen. Dat vind ik moeilijk en ik voel mij heel snel schuldig.
Wanneer ga je tot het uiterste, wanneer doe je het rustig aan?
dinsdag 6 september 2016 om 19:41
Bij mij kwam het 'autisme-verhaal' behoorlijk als een verrassing. Tijdens het derde gesprek met mijn psych opperde hij dat het misschien verstandig was om onderzoek te laten doen.
Inmiddels heb ik vanmorgen het laatste deel van het onderzoek afgerond. Ik vond het wel heel erg intensief, en af en toe gewoonweg vreemd/bijzonder. Ik hoop begin oktober meer te weten, dan krijg ik als het goed is de uitslag.
Inmiddels heb ik vanmorgen het laatste deel van het onderzoek afgerond. Ik vond het wel heel erg intensief, en af en toe gewoonweg vreemd/bijzonder. Ik hoop begin oktober meer te weten, dan krijg ik als het goed is de uitslag.
dinsdag 6 september 2016 om 22:31
quote:Lea32 schreef op 06 september 2016 @ 19:41:
Bij mij kwam het 'autisme-verhaal' behoorlijk als een verrassing. Tijdens het derde gesprek met mijn psych opperde hij dat het misschien verstandig was om onderzoek te laten doen.
Inmiddels heb ik vanmorgen het laatste deel van het onderzoek afgerond. Ik vond het wel heel erg intensief, en af en toe gewoonweg vreemd/bijzonder. Ik hoop begin oktober meer te weten, dan krijg ik als het goed is de uitslag.
Waar bestonden die onderzoeken allemaal uit? Wat vond je er intensief/vreemd/bijzonder aan? Ik heb tot nu toe 1 gesprek gehad van een uur, heb een aantal vragenlijsten meegekregen en morgen tweede gesprek. Godzijdank zijn mijn rapporten en dagboekjes van vroeger weer terecht, dat scheelt weer een ontwikkelingsanamnese met familie, bleghhh geen zin aan dat soort geneuzel. Vond t al vervelend genoeg dat vrienden een lijstje ook moeten invullen. Geloof dat ik ook nog een keer een IQ test mag doen
Ik vind het trouwens wel stom dat je zo lang moet wachten!
Bij mij kwam het 'autisme-verhaal' behoorlijk als een verrassing. Tijdens het derde gesprek met mijn psych opperde hij dat het misschien verstandig was om onderzoek te laten doen.
Inmiddels heb ik vanmorgen het laatste deel van het onderzoek afgerond. Ik vond het wel heel erg intensief, en af en toe gewoonweg vreemd/bijzonder. Ik hoop begin oktober meer te weten, dan krijg ik als het goed is de uitslag.
Waar bestonden die onderzoeken allemaal uit? Wat vond je er intensief/vreemd/bijzonder aan? Ik heb tot nu toe 1 gesprek gehad van een uur, heb een aantal vragenlijsten meegekregen en morgen tweede gesprek. Godzijdank zijn mijn rapporten en dagboekjes van vroeger weer terecht, dat scheelt weer een ontwikkelingsanamnese met familie, bleghhh geen zin aan dat soort geneuzel. Vond t al vervelend genoeg dat vrienden een lijstje ook moeten invullen. Geloof dat ik ook nog een keer een IQ test mag doen
Ik vind het trouwens wel stom dat je zo lang moet wachten!
dinsdag 6 september 2016 om 23:27
Het ging een tijdje beter, zelfs een klein bedrijfje opgezet in een speciale ruimte, vaste relatie, maar ik kwam toch af en toe in een flinke dip en ik raakte na wat flinke tegenslagen overspannen.
Ik raakte in de war en de relatie ging stuk op de dag dat ik mijn bedrijfsruimte kwijtraakte.
Ik kon totaal niet omgaan met die verandering, loop er in vast sinds twee jaar, er kan niets nieuws meer bij sinds die tijd omdat ik het oude niet af kan sluiten.
Dat stugge en koppige en inflexibele heb ik altijd al gehad, alleen is het nu tot een climax gekomen en ben ik er echt helemaal in vastgelopen en in een depressie beland.
Het is zeker niet alleen de relatie, want de bedrijfsruimte betekende voor mij net zo veel als die relatie, voor mij hoorden die twee bij elkaar. Dat ik die ruimte kwijt ben is alsof er iemand heel erg dierbaars dood is, die ruimte daar had ik mezelf (te veel?) mee geidentificeerd.
Ik heb gevochten als een leeuwin om die ruimte te behouden en toen het uiteindelijk toch geen zin bleek te hebben, draaide ik een beetje door. Ik raakte in paniek, want die ruimte stond voor mij symbool voor een beter leven en voor het eerst een echt veilige plek.
Een plek waar ik 100 procent mezelf kon zijn. Ik hield van die ruimte, die ik zeer zorgvuldig had ingericht als een soort van kunstwerk en die op die manier uitdrukte wie ik was. Die ruimte was mijn passie en mijn trots.
Ik maakte er wandschilderingen bijvoorbeeld, uren ging ik daarin op, vergetend om te eten of te slapen.
Ik krijg het niet op papier in het kort merk ik nu. Telkens zie ik maar een deel van het geheel, afhankelijk vanuit welk perspectief ik het op dat moment bekijk. Ik zal dit verder voor mezelf uit moeten schrijven, ik merk dat het schrijven op het forum een begin begint te maken en dat er misschien eindelijk wat beweging komt in mijn stugge gedachten.
Ja, het komt misschien uiteindelijk wel goed, want toen laatst die vriend op bezoek was bij mij, voelde ik ineens spontaan een paar vlinders in mijn buik. Zoiets heb ik al jaren niet meer gevoeld. Dat is een heel ander gevoel dan de hele tijd die nare depressie.
Als ik dat nog kan voelen, dan is er nog hoop.
sorry ervoor dat het verhaal zo lang is geworden
Ik raakte in de war en de relatie ging stuk op de dag dat ik mijn bedrijfsruimte kwijtraakte.
Ik kon totaal niet omgaan met die verandering, loop er in vast sinds twee jaar, er kan niets nieuws meer bij sinds die tijd omdat ik het oude niet af kan sluiten.
Dat stugge en koppige en inflexibele heb ik altijd al gehad, alleen is het nu tot een climax gekomen en ben ik er echt helemaal in vastgelopen en in een depressie beland.
Het is zeker niet alleen de relatie, want de bedrijfsruimte betekende voor mij net zo veel als die relatie, voor mij hoorden die twee bij elkaar. Dat ik die ruimte kwijt ben is alsof er iemand heel erg dierbaars dood is, die ruimte daar had ik mezelf (te veel?) mee geidentificeerd.
Ik heb gevochten als een leeuwin om die ruimte te behouden en toen het uiteindelijk toch geen zin bleek te hebben, draaide ik een beetje door. Ik raakte in paniek, want die ruimte stond voor mij symbool voor een beter leven en voor het eerst een echt veilige plek.
Een plek waar ik 100 procent mezelf kon zijn. Ik hield van die ruimte, die ik zeer zorgvuldig had ingericht als een soort van kunstwerk en die op die manier uitdrukte wie ik was. Die ruimte was mijn passie en mijn trots.
Ik maakte er wandschilderingen bijvoorbeeld, uren ging ik daarin op, vergetend om te eten of te slapen.
Ik krijg het niet op papier in het kort merk ik nu. Telkens zie ik maar een deel van het geheel, afhankelijk vanuit welk perspectief ik het op dat moment bekijk. Ik zal dit verder voor mezelf uit moeten schrijven, ik merk dat het schrijven op het forum een begin begint te maken en dat er misschien eindelijk wat beweging komt in mijn stugge gedachten.
Ja, het komt misschien uiteindelijk wel goed, want toen laatst die vriend op bezoek was bij mij, voelde ik ineens spontaan een paar vlinders in mijn buik. Zoiets heb ik al jaren niet meer gevoeld. Dat is een heel ander gevoel dan de hele tijd die nare depressie.
Als ik dat nog kan voelen, dan is er nog hoop.
sorry ervoor dat het verhaal zo lang is geworden
woensdag 7 september 2016 om 07:20
Goedemorgen.
Shisha, de buikklachten met stress herken ik maar al te goed. Ik heb PDS en reageer heel gevoelig op stress. Ik leer nu niet meer over mijn grenzen heen te gaan en stress situaties zoveel mogelijk te vermijden. Dat lukt niet altijd, maar al veel beter dan in het begin.
Ik heb je beide stukjes gelezen en weet ook ook niet precies hoe ik erop moet reageren. Heftig wat je hebt meegemaakt.
Shisha, de buikklachten met stress herken ik maar al te goed. Ik heb PDS en reageer heel gevoelig op stress. Ik leer nu niet meer over mijn grenzen heen te gaan en stress situaties zoveel mogelijk te vermijden. Dat lukt niet altijd, maar al veel beter dan in het begin.
Ik heb je beide stukjes gelezen en weet ook ook niet precies hoe ik erop moet reageren. Heftig wat je hebt meegemaakt.
woensdag 7 september 2016 om 07:58
Shisha, wat fijn dat je het gevoel hebt door hier te schrijven dat er langzaam wat loskomt, vooral blijven schrijven dan.
En alles in een keer schrijven dat lukt toch niet, ik weet nog in het begin dat ik hier mee schreef toen wilde ik ook heel veel kwijt.
Ik merk nu dat er steeds wel weer onderwerpen komen waar je jezelf in herkent en dan weer een stukje over jezelf kwijt kunt.
Jammer van je bedrijfsruimte maar geef de moed niet op, de hele toekomst ligt nog voor je open.
En vlinders in je buik, die geven vaak extra energie dus wie weet wat voor een geweldige dingen er voor jou nog komen.
Ik vind het mooi om je verhaal te lezen, zo open en eerlijk.
En alles in een keer schrijven dat lukt toch niet, ik weet nog in het begin dat ik hier mee schreef toen wilde ik ook heel veel kwijt.
Ik merk nu dat er steeds wel weer onderwerpen komen waar je jezelf in herkent en dan weer een stukje over jezelf kwijt kunt.
Jammer van je bedrijfsruimte maar geef de moed niet op, de hele toekomst ligt nog voor je open.
En vlinders in je buik, die geven vaak extra energie dus wie weet wat voor een geweldige dingen er voor jou nog komen.
Ik vind het mooi om je verhaal te lezen, zo open en eerlijk.
