Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
woensdag 5 oktober 2016 om 01:24
quote:hondenmens schreef op 04 oktober 2016 @ 20:04:
[...]
Dat is niet het enige. Ook in haar familie is ze het zwarte schaap. Daar mag niet gepraat worden over problemen en haar ouders weten heel het verhaal niet. Ze wil soms ook niet meer leven en heeft een paar jaar terug al eens een poging gedaan.Is ze nou inmiddels al gestopt op de sociale werkplaats of zit ze er nog steeds?
[...]
Dat is niet het enige. Ook in haar familie is ze het zwarte schaap. Daar mag niet gepraat worden over problemen en haar ouders weten heel het verhaal niet. Ze wil soms ook niet meer leven en heeft een paar jaar terug al eens een poging gedaan.Is ze nou inmiddels al gestopt op de sociale werkplaats of zit ze er nog steeds?
woensdag 5 oktober 2016 om 05:24
quote:hondenmens schreef op 04 oktober 2016 @ 14:00:
Voor mij wat beter nieuws. Mijn collega blijft op het werk.
Wat een rotsituatie die je daar beschrijft. Sommige mensen maken het je wel heel moeilijk om positief te blijven. Wel mooi om te lezen dat jullie steun aan elkaar hebben, dat zou ik in haar plaats toch een mooie troost vinden. Lost de problemen niet op, maar verlicht ze hopelijk wel een beetje.
Maandag op visite geweest bij een ex-collega die zijn verjaardag vierde. Was best wel gezellig, al ging het gesprek vooral over koetjes en kalfjes. Ik kwam er met een beter gevoel vandaan dan het feestje met het studiegroepje plus onverwachte vriendenaanhang, misschien wel omdat de verwachtingen waarmee ik naar die collega trok heel anders waren. Moet eigenlijk maar proberen me in te stellen op het vooruitzicht dat het 'pure' vriendengroepje voortaan minder voor de hand zal liggen. Mijn keuze is het niet, maar ik kan nu ook weer moeilijk mijn voorkeur opleggen aan de anderen (en zeker twee van ons vieren kleven nogal aan hun vriend).
Prettig om een recente update van Lotte te lezen.
Voor mij wat beter nieuws. Mijn collega blijft op het werk.
Wat een rotsituatie die je daar beschrijft. Sommige mensen maken het je wel heel moeilijk om positief te blijven. Wel mooi om te lezen dat jullie steun aan elkaar hebben, dat zou ik in haar plaats toch een mooie troost vinden. Lost de problemen niet op, maar verlicht ze hopelijk wel een beetje.
Maandag op visite geweest bij een ex-collega die zijn verjaardag vierde. Was best wel gezellig, al ging het gesprek vooral over koetjes en kalfjes. Ik kwam er met een beter gevoel vandaan dan het feestje met het studiegroepje plus onverwachte vriendenaanhang, misschien wel omdat de verwachtingen waarmee ik naar die collega trok heel anders waren. Moet eigenlijk maar proberen me in te stellen op het vooruitzicht dat het 'pure' vriendengroepje voortaan minder voor de hand zal liggen. Mijn keuze is het niet, maar ik kan nu ook weer moeilijk mijn voorkeur opleggen aan de anderen (en zeker twee van ons vieren kleven nogal aan hun vriend).
Prettig om een recente update van Lotte te lezen.
woensdag 5 oktober 2016 om 09:46
Het gaat in ijdels beter. Alle pammetjes slaan. Jet zo goed meer aan dus ik lig niet meer de hele dag op de bed (te slapen). Ik kan de mensen om me heen ook verdragen dus dat is allemaal een pluspunt. Er is groot overleg geweest om te kijken hoe nu verder. Er wordt geïnformeerd naar psycho educatie en naar een plan hoe ze mij meer levenszin kunnen brengen. Hier komen verschillende mensen bij kijken oa een humanistische raadsvrouw en iemand van centrum autisme.
woensdag 5 oktober 2016 om 10:54
Hier staat alles even stil, nog wel in gesprek met psycholoog.
Ik ben nog niet zover dat ik de volgende stap aankan, heb wat tijd nodig.
Merk ook dat ik alles het liefste nu naar de achtergrond wil schuiven, wil er gewoon even niet aan denken, mezelf terugtrekken, focussen op andere dingen.
Weet ook niet wat dat precies is, een soort van zelfbescherming, het niet aan durven, angst.???
Daarom ook weinig respons de laatste tijd hier van mij.
Ik ben nog niet zover dat ik de volgende stap aankan, heb wat tijd nodig.
Merk ook dat ik alles het liefste nu naar de achtergrond wil schuiven, wil er gewoon even niet aan denken, mezelf terugtrekken, focussen op andere dingen.
Weet ook niet wat dat precies is, een soort van zelfbescherming, het niet aan durven, angst.???
Daarom ook weinig respons de laatste tijd hier van mij.
woensdag 5 oktober 2016 om 13:45
@Lisa: Fijn om te lezen dat het beter gaat. Ik wens je heel veel sterkte toe.
@Autofan: Ze zit nog op de Sociale Werkplaats. Toch wil ze weer met haar begeleider kijken voor andere mogelijkheden. Want ze vind het wel heel zwaar om zo te werken. Maar zo lang ze niks anders heeft, moet ze daar blijven. Ze meldt zich wel af en toe ziek als het niet gaat.
@Autofan: Ze zit nog op de Sociale Werkplaats. Toch wil ze weer met haar begeleider kijken voor andere mogelijkheden. Want ze vind het wel heel zwaar om zo te werken. Maar zo lang ze niks anders heeft, moet ze daar blijven. Ze meldt zich wel af en toe ziek als het niet gaat.
zondag 9 oktober 2016 om 09:43
Gisteren er weer eens op gewezen dat ik mij niet goed afstem.
Ik ratel dan door over een of ander onbenullig onderwerp en vraag mij totaal niet af of de ander het nog steeds wil horen.
Dat is waarmee ik anderen het meest irriteer, mijn grootste valkuil en een gevaar voor elke vriendschap en relatie.
Ik ben er nu in ieder geval achter. Echte vrienden accepteren het tot op zekere hoogte van me, dat doorratelen soms en doordraven, maar er is natuurlijk een grens.
Gelukkig zei een goede vriend het gisteren tegen mij, zodat ik in ieder geval nu weet wat ik verkeerd doe. Ik heb het gecheckt bij een paar goede vriendinnen en het klopt dat ik dat soms doe en dat het rete-irritant is.
Hier wil ik dus aan gaan werken.
Ik weet niet of het met autisme te maken heeft, het wordt in elk geval erger zodra ik ergens een beetje zenuwachtig over ben.
Herkenbaar, of helemaal niet?
Ik ratel dan door over een of ander onbenullig onderwerp en vraag mij totaal niet af of de ander het nog steeds wil horen.
Dat is waarmee ik anderen het meest irriteer, mijn grootste valkuil en een gevaar voor elke vriendschap en relatie.
Ik ben er nu in ieder geval achter. Echte vrienden accepteren het tot op zekere hoogte van me, dat doorratelen soms en doordraven, maar er is natuurlijk een grens.
Gelukkig zei een goede vriend het gisteren tegen mij, zodat ik in ieder geval nu weet wat ik verkeerd doe. Ik heb het gecheckt bij een paar goede vriendinnen en het klopt dat ik dat soms doe en dat het rete-irritant is.
Hier wil ik dus aan gaan werken.
Ik weet niet of het met autisme te maken heeft, het wordt in elk geval erger zodra ik ergens een beetje zenuwachtig over ben.
Herkenbaar, of helemaal niet?
zondag 9 oktober 2016 om 10:44
Ja, ik krijg wel eens uit mijn omgeving te horen dat ik tot vervelens toe door blijf gaan over 1 onderwerp. Dat hoort wel een beetje bij autisme volgens mij, althans werd wel toegelicht bij de psycho-educatie die ik gevolgd heb.
Even iets anders
ik heb sinds gisteren weer contact met een meisje die ik ken van opname op de PAAZ. Zij kreeg toen net als mij de diagnose borderline, ze vertelde dat ze, net als ik, later ook toch autisme bleek te hebben.
Maakt de PAAZ nu grove fouten? Of is het zo onduidelijk om te herkennen bij vrouwen?
Soms kan ik me er echt nog druk om maken.
Even iets anders
ik heb sinds gisteren weer contact met een meisje die ik ken van opname op de PAAZ. Zij kreeg toen net als mij de diagnose borderline, ze vertelde dat ze, net als ik, later ook toch autisme bleek te hebben.
Maakt de PAAZ nu grove fouten? Of is het zo onduidelijk om te herkennen bij vrouwen?
Soms kan ik me er echt nog druk om maken.
zondag 9 oktober 2016 om 10:53
Het is vaak lastig(er) te herkennen bij vrouwen en de overlap tussen verschillende stoornissen is vaak groot.
Ik heb laatst eens bij persoonlijkheidsstoornissen gekeken en herken mezelf echt wel in een aantal. Had ik een andere onderzoeker gehad, dan had ik mss ook wel een andere diagnose gekregen.
Ik heb laatst eens bij persoonlijkheidsstoornissen gekeken en herken mezelf echt wel in een aantal. Had ik een andere onderzoeker gehad, dan had ik mss ook wel een andere diagnose gekregen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 9 oktober 2016 om 10:55
Shisha, dat doorratelen herken ik heel erg. Wel weet ik het van mezelf en kan ik het meestal redelijk onder controle houden. En mijn vrienden kunnen me er gewoon op wijzen, dan gaat het direct beter.
Als buitenstaanders er iets over zeggen vind ik dat veel moeilijker, dan voel ik me snel aangevallen.
Als buitenstaanders er iets over zeggen vind ik dat veel moeilijker, dan voel ik me snel aangevallen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 9 oktober 2016 om 11:35
Mijn vrienden hebben er vroeger heus wat van gezegd, maar ik sta er nu meer voor open volgens mij.
Ben er beter op aanspreekbaar.
Maar schaam me rot op het moment dat het me overvalt en ik tot stilte wordt gemaand door de bediening van een eetcafé.
Dat ik per ongeluk toch ineens weer te hard praat, uit enthousiasme.
Voelt nooit fijn, want ik let er meestal expres wel op, maar vind het ook niks om de hele tijd op te moeten letten en daardoor niet meer spontaan te zijn of op mijn tenen te lopen.
Dat maakt het lastig.
Ben er beter op aanspreekbaar.
Maar schaam me rot op het moment dat het me overvalt en ik tot stilte wordt gemaand door de bediening van een eetcafé.
Dat ik per ongeluk toch ineens weer te hard praat, uit enthousiasme.
Voelt nooit fijn, want ik let er meestal expres wel op, maar vind het ook niks om de hele tijd op te moeten letten en daardoor niet meer spontaan te zijn of op mijn tenen te lopen.
Dat maakt het lastig.
zondag 9 oktober 2016 om 12:03
quote:shisha schreef op 09 oktober 2016 @ 09:43:
Gisteren er weer eens op gewezen dat ik mij niet goed afstem.
Ik ratel dan door over een of ander onbenullig onderwerp en vraag mij totaal niet af of de ander het nog steeds wil horen.
Dat is waarmee ik anderen het meest irriteer, mijn grootste valkuil en een gevaar voor elke vriendschap en relatie.
Ik ben er nu in ieder geval achter. Echte vrienden accepteren het tot op zekere hoogte van me, dat doorratelen soms en doordraven, maar er is natuurlijk een grens.
Gelukkig zei een goede vriend het gisteren tegen mij, zodat ik in ieder geval nu weet wat ik verkeerd doe. Ik heb het gecheckt bij een paar goede vriendinnen en het klopt dat ik dat soms doe en dat het rete-irritant is.
Hier wil ik dus aan gaan werken.
Ik weet niet of het met autisme te maken heeft, het wordt in elk geval erger zodra ik ergens een beetje zenuwachtig over ben.
Herkenbaar, of helemaal niet?
Ik ken het en het hoort wel een beetje Autisme. Op mijn 11e en 12 had ik dat heel erg met het onderwerp "seks". Het is normaal dat kinderen daar op die leeftijd wel in geïnteresseerd zijn, maar ik draafde er blijkbaar nogal in door. In de zin van praten en lezen. Niet in de praktijk haha. Elk voorlichtingsboek had ik al gelezen en dacht bij elk dubbelzinnig woord door. Een vriendin van me noemde me wel eens "seksmaniak". Of: "Jij altijd met je seksboeken." Mijn ouders zeiden dat anderen dat wel eens beu raakten en dat had ik zelf niet door.
Een paar jaar terug ging ik een middagje weg met een buurman van een paar jaar ouders. Ik vroeg aan mijn moeder of ik nou kon zeggen dat ik bij de SW werkte en Autisme had. Dat wist hij nog niet. Moeder zei: "Ja, dat kun je best zeggen. Maar ga daar nou niet heel de middag over praten hè. Niet constant over jouw problemen praten zoals je hier al jaren doet."
Het kwam hard op me over. Was ik daar dan zo erg in? Ik weet niet wanneer het voor een ander teveel is. De laatste jaren heb ik van anderen niet meer gehoord dat ik irritant ben daarin. Of misschien durven ze het niet te zeggen.
Ik denk trouwens hetzelfde bij mijn collega. Alsmaar hetzelfde verhaal, al maandenlang. Over dat pesten. Maar ik zeg het niet omdat ik het ook wel herken. Dingen niet van me af kunnen zetten.
Wat ik me nou afvraag: Hoe komt het toch dat de meeste andere mensen een onderwerp sneller beu zijn dan Autisten?
Dat hoeft niet perse met praten te zijn, maar bv. ook met films of een computerspel. Ik had altijd periodes dat ik dat op 1 film of spel gefocust was. Terwijl anderen na 1 of 2 keer iets anders willen.
Gisteren er weer eens op gewezen dat ik mij niet goed afstem.
Ik ratel dan door over een of ander onbenullig onderwerp en vraag mij totaal niet af of de ander het nog steeds wil horen.
Dat is waarmee ik anderen het meest irriteer, mijn grootste valkuil en een gevaar voor elke vriendschap en relatie.
Ik ben er nu in ieder geval achter. Echte vrienden accepteren het tot op zekere hoogte van me, dat doorratelen soms en doordraven, maar er is natuurlijk een grens.
Gelukkig zei een goede vriend het gisteren tegen mij, zodat ik in ieder geval nu weet wat ik verkeerd doe. Ik heb het gecheckt bij een paar goede vriendinnen en het klopt dat ik dat soms doe en dat het rete-irritant is.
Hier wil ik dus aan gaan werken.
Ik weet niet of het met autisme te maken heeft, het wordt in elk geval erger zodra ik ergens een beetje zenuwachtig over ben.
Herkenbaar, of helemaal niet?
Ik ken het en het hoort wel een beetje Autisme. Op mijn 11e en 12 had ik dat heel erg met het onderwerp "seks". Het is normaal dat kinderen daar op die leeftijd wel in geïnteresseerd zijn, maar ik draafde er blijkbaar nogal in door. In de zin van praten en lezen. Niet in de praktijk haha. Elk voorlichtingsboek had ik al gelezen en dacht bij elk dubbelzinnig woord door. Een vriendin van me noemde me wel eens "seksmaniak". Of: "Jij altijd met je seksboeken." Mijn ouders zeiden dat anderen dat wel eens beu raakten en dat had ik zelf niet door.
Een paar jaar terug ging ik een middagje weg met een buurman van een paar jaar ouders. Ik vroeg aan mijn moeder of ik nou kon zeggen dat ik bij de SW werkte en Autisme had. Dat wist hij nog niet. Moeder zei: "Ja, dat kun je best zeggen. Maar ga daar nou niet heel de middag over praten hè. Niet constant over jouw problemen praten zoals je hier al jaren doet."
Het kwam hard op me over. Was ik daar dan zo erg in? Ik weet niet wanneer het voor een ander teveel is. De laatste jaren heb ik van anderen niet meer gehoord dat ik irritant ben daarin. Of misschien durven ze het niet te zeggen.
Ik denk trouwens hetzelfde bij mijn collega. Alsmaar hetzelfde verhaal, al maandenlang. Over dat pesten. Maar ik zeg het niet omdat ik het ook wel herken. Dingen niet van me af kunnen zetten.
Wat ik me nou afvraag: Hoe komt het toch dat de meeste andere mensen een onderwerp sneller beu zijn dan Autisten?
Dat hoeft niet perse met praten te zijn, maar bv. ook met films of een computerspel. Ik had altijd periodes dat ik dat op 1 film of spel gefocust was. Terwijl anderen na 1 of 2 keer iets anders willen.
zondag 9 oktober 2016 om 12:11
Hoi,
Ik lees al een tijdje mee in dit topic en het lijkt me leuk om mee te schrijven al ben ik niet echt een prater dus ik moet nog zien of het ook echt gaat lukken. Bij deze stel ik me wel even voor.
Ik ben een studerende vrouw van eind 20, heb 2 kinderen en sinds mijn kindertijd heb ik een diagnose in ass. Hier heb ik veel trauma's aan overgehouden. Ik had mijn diagnose dus liever later gehad.
Sinds ongeveer een jaar erken ik mijn ass en vanaf toen zakten andere problemen iets meer naar de achtergrond maar kwam de ass meer naar voren. Ik ondervind nu veel problemen bij het studeren omdat ik steeds zelfstandiger aan het werk moet en er in praktische zin steeds meer van mij verwacht wordt. Dit voelt voor mij als een te grote verantwoordelijkheid waardoor ik thuis steeds instort. Ik heb dit tot op zekere hoogte besproken maar ze weten lang niet alles. Er wordt ook steeds meer in groepjes gewerkt en dit werkt voor mij totaal niet.
Nouja, ik heb bepaalde dingen weg gelaten ivm herkenbaarheid. Ik hoop dat ik me zo goed genoeg voorgesteld heb....
Ik lees al een tijdje mee in dit topic en het lijkt me leuk om mee te schrijven al ben ik niet echt een prater dus ik moet nog zien of het ook echt gaat lukken. Bij deze stel ik me wel even voor.
Ik ben een studerende vrouw van eind 20, heb 2 kinderen en sinds mijn kindertijd heb ik een diagnose in ass. Hier heb ik veel trauma's aan overgehouden. Ik had mijn diagnose dus liever later gehad.
Sinds ongeveer een jaar erken ik mijn ass en vanaf toen zakten andere problemen iets meer naar de achtergrond maar kwam de ass meer naar voren. Ik ondervind nu veel problemen bij het studeren omdat ik steeds zelfstandiger aan het werk moet en er in praktische zin steeds meer van mij verwacht wordt. Dit voelt voor mij als een te grote verantwoordelijkheid waardoor ik thuis steeds instort. Ik heb dit tot op zekere hoogte besproken maar ze weten lang niet alles. Er wordt ook steeds meer in groepjes gewerkt en dit werkt voor mij totaal niet.
Nouja, ik heb bepaalde dingen weg gelaten ivm herkenbaarheid. Ik hoop dat ik me zo goed genoeg voorgesteld heb....
zondag 9 oktober 2016 om 16:01
Doorratelen gebeurd vooral als ik interesse heb in een onderwerp omdat er dan zoveel facetten zijn die toegelicht kunnen worden, terwijl ik er anders meestal het zwijgen toe doe omdat de meeste gespreksonderwerpen mij niets zeggen. Voor mezelf lijken die twee elkaar wat te compenseren maar kan me voorstellen dat het voor een buitenstaander bizar is.
Probeer hier wel op te letten en dat gaat eigenlijk beter met het ouder worden.
De focus op een bepaald onderwerp is een van de aspecten die ik (spijtig genoeg) niet herken. Ik kan me intens bezighouden met een onderwerp gedurende een periode, maar dan komt het moment dat ik er schijnbaar genoeg van af weet en verlies ik mijn interesse. Heb daardoor een basiskennis van veel zaken maar specifieke info moet ik meestal terug opzoeken.
Probeer hier wel op te letten en dat gaat eigenlijk beter met het ouder worden.
De focus op een bepaald onderwerp is een van de aspecten die ik (spijtig genoeg) niet herken. Ik kan me intens bezighouden met een onderwerp gedurende een periode, maar dan komt het moment dat ik er schijnbaar genoeg van af weet en verlies ik mijn interesse. Heb daardoor een basiskennis van veel zaken maar specifieke info moet ik meestal terug opzoeken.
zondag 9 oktober 2016 om 17:35
Ik kan ook blijven doorratelen ja...
En als mijn hoofd zich in een onderwerp vast bijt, dan kan ik ook haast niks anders doen dan me met dat onderwerp bezig houden (vakantie plannen bijvoorbeeld).
Tot ik er klaar mee ben of er zich een ander interessant onderwerp voordoet.
Zo hop ik ook van de ene hobby naar de andere.
Op het werk is dat best vervelend omdat ik dan vaak niet aan m'n werk toe kom (alleen maar bezig met mijn Hot topic van dat moment) of dat ik projecten niet netjes kan afronden omdat mijn interesse al weer elders is.
En als mijn hoofd zich in een onderwerp vast bijt, dan kan ik ook haast niks anders doen dan me met dat onderwerp bezig houden (vakantie plannen bijvoorbeeld).
Tot ik er klaar mee ben of er zich een ander interessant onderwerp voordoet.
Zo hop ik ook van de ene hobby naar de andere.
Op het werk is dat best vervelend omdat ik dan vaak niet aan m'n werk toe kom (alleen maar bezig met mijn Hot topic van dat moment) of dat ik projecten niet netjes kan afronden omdat mijn interesse al weer elders is.
zondag 9 oktober 2016 om 17:56
Welkom rozijntje!
Ik kan me je problemen bij het studeren goed voorstellen. Het steeds zelfstandiger moeten werken en hogere verwachtingen. In groepjes werken vond ik altijd een drama. Niet goed weten wat ze nou precies van me wilden als het me niet duidelijk verteld werd. Dan kreeg ik te horen dat mensen niet graag met mij samenwerkten, omdat ik niks deed. Maar ik wist dan gewoon niet wat ik moest.
Studeren in combinatie met kinderen en huishouden lijkt me helemaal zwaar. Ik ben single zonder kinderen moet er nu al niet aan denken om weer een opleiding te moeten doen. Dan zou er van mijn huishouden niks meer terechtkomen. Omdat dat huiswerk bij mij altijd zoveel energie vrat.
Ik kan me je problemen bij het studeren goed voorstellen. Het steeds zelfstandiger moeten werken en hogere verwachtingen. In groepjes werken vond ik altijd een drama. Niet goed weten wat ze nou precies van me wilden als het me niet duidelijk verteld werd. Dan kreeg ik te horen dat mensen niet graag met mij samenwerkten, omdat ik niks deed. Maar ik wist dan gewoon niet wat ik moest.
Studeren in combinatie met kinderen en huishouden lijkt me helemaal zwaar. Ik ben single zonder kinderen moet er nu al niet aan denken om weer een opleiding te moeten doen. Dan zou er van mijn huishouden niks meer terechtkomen. Omdat dat huiswerk bij mij altijd zoveel energie vrat.
zondag 9 oktober 2016 om 20:11
@Shisha, Ik kan wel doordraven bij bepaalde dingen zoals sport in mijn geval maar ik ben dan niet iemand die daar niet over uitgepraat raakt. Ik hou 9 van de 10 keer mijn mond in gezelschap of het moet al 1 op 1 contact zijn. Praten vind ik heel erg moeilijk.quote:hondenmens schreef op 09 oktober 2016 @ 17:56:
In groepjes werken vond ik altijd een drama. Niet goed weten wat ze nou precies van me wilden als het me niet duidelijk verteld werd. Dan kreeg ik te horen dat mensen niet graag met mij samenwerkten, omdat ik niks deed. Maar ik wist dan gewoon niet wat ik moest.
Dit is het precies. Hier loop ik op het moment tegenaan en dat is onwijs rot want ik wil zó graag! maar groepsgenootjes zien dat dan niet en worden zelfs boos. Ik ben dan ook nog eens iemand die lang met dat onderwerp bezig gaat zonder te zien wat er moet gebeuren. Dan maak ik mijn uren dus wel maar met een resultaat van 0.0.
In groepjes werken vond ik altijd een drama. Niet goed weten wat ze nou precies van me wilden als het me niet duidelijk verteld werd. Dan kreeg ik te horen dat mensen niet graag met mij samenwerkten, omdat ik niks deed. Maar ik wist dan gewoon niet wat ik moest.
Dit is het precies. Hier loop ik op het moment tegenaan en dat is onwijs rot want ik wil zó graag! maar groepsgenootjes zien dat dan niet en worden zelfs boos. Ik ben dan ook nog eens iemand die lang met dat onderwerp bezig gaat zonder te zien wat er moet gebeuren. Dan maak ik mijn uren dus wel maar met een resultaat van 0.0.
maandag 10 oktober 2016 om 08:40
Fiepen doe ik soms ook ja, maar dat was niet precies waarop ik doelde.
Het is meer het doorratelen van zenuwen of uit enthousiasme en dat kan voor anderen erg irritant zijn.
Het kan erg egocentrisch en zelfs dominant overkomen.
Mijn goede vriend raadde mij gisteren aan om voortaan, zodra ik nieuwe mensen ontmoet en bevriend met hen raak gewoon even aan te geven dat ik iemand ben die soms kan gaan ratelen, maar dat ze mij daar dan rustig op aan mogen spreken.
Misschien kan het gewoon zo simpel zijn?
Het is meer het doorratelen van zenuwen of uit enthousiasme en dat kan voor anderen erg irritant zijn.
Het kan erg egocentrisch en zelfs dominant overkomen.
Mijn goede vriend raadde mij gisteren aan om voortaan, zodra ik nieuwe mensen ontmoet en bevriend met hen raak gewoon even aan te geven dat ik iemand ben die soms kan gaan ratelen, maar dat ze mij daar dan rustig op aan mogen spreken.
Misschien kan het gewoon zo simpel zijn?
