Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
zaterdag 30 december 2017 om 18:01
Iedereen maakt daarin weer andere keuzes.redbulletje schreef: ↑30-12-2017 13:58Wat mij opvalt op 'n internationaal autist/aspie forum is dat er heel veel mensen bewust kindvrij zijn vanwege het niet kunnen verplaatsen in kindergedrag (check!) en de vele prikkels (check!) Toch heb ik 't idee dat er hier best een aantal autisten wél een kind hebben. Ben je dan niet extreem gevoelig op prikkels dat je die stap hebt gezet?
Ik wilde graag kinderen, maar wist ook wel dat dat op sommige vlakken pittig zou worden. En toch won het verlangen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 30 december 2017 om 19:08
Oh ik vind dit vreselijke dagen. Al helemaal omdat het hele ritme in de war is, en mijn psycholoog vakantie heeft, en volgende week mijn begeleider.
Gelukkig is het bijna voorbij, al dat gezellige geneuzel. Kan me gestolen worden.
Ik kan me trouwens ook niet echt in kinderen verplaatsen, maar ben in veel dingen dan wel weer best kinderlijk?
Ik denk ook niet dat ik kinderen zou willen, misschien denk ik daar met tien jaar anders over, dat weet ik niet. En je moet er meestal ook nog wel met z'n tweeën voor zijn.
Gelukkig is het bijna voorbij, al dat gezellige geneuzel. Kan me gestolen worden.
Ik kan me trouwens ook niet echt in kinderen verplaatsen, maar ben in veel dingen dan wel weer best kinderlijk?
Ik denk ook niet dat ik kinderen zou willen, misschien denk ik daar met tien jaar anders over, dat weet ik niet. En je moet er meestal ook nog wel met z'n tweeën voor zijn.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zaterdag 30 december 2017 om 19:16
Maar jij bent er toch ook pas op latere leeftijd achter gekomen dat je autistisch bent, dus nadat je je kinderen al had?
zaterdag 30 december 2017 om 19:17
Ik zou heel graag kinderen willen maar wel met een stabiele partner. Ik had de ideale partner op het oog maar zij zei nee. Begin de hoop op te geven want ben al over de 30 en de tijd begint te dringen maar wat zou ik nog graag die lieve vrouw tegenkomen die samen met mij kinderen wil (en een leven met mij natuurlijk, ik zou zelfs mijn kinderwens opgeven voor een fijne relatie. Of misschien niet maar het is in ieder geval geen voorwaarde. Eerst een fijne relatie en dan kinderen. Hmmm ik begin te ratelen)
zaterdag 30 december 2017 om 19:45
zaterdag 30 december 2017 om 20:24
zaterdag 30 december 2017 om 20:28
Hebben jullie ook wel eens dingen dat je eerst leuk vond en nu verschrikkelijk? Vroeger kocht ik van me krantenwijk vet veel vuurwerk moest ik bij me beste maat opslaan want me ouders wisten van niks 
was wel legaal gelukkig. Maar nu heb ik een hekel aan vuurwerk gelukkig valt het hier erg mee kwa vuurwerk.
was wel legaal gelukkig. Maar nu heb ik een hekel aan vuurwerk gelukkig valt het hier erg mee kwa vuurwerk.
zaterdag 30 december 2017 om 20:31
Ik hou alleen van vuurwerkshows en bij voorkeur niet zo laat. Laatste keer dat ik echt vuurwerk zag was in Canada en dat begon gewoon toen t donker werd rond 21.30 ofzo. In de zomer dus en was niet verbonden aan een feestdag. Ook veel aangenamer om met 20+ graden buiten te staan dan in de winterkou/regen.
zaterdag 30 december 2017 om 21:08
Hier lopen ze al sinds gisteren te knallen. Niet constant, maar wel zo dat het hinderlijk is voor honden. Eentje is heel bang van knallen in het algemeen en blijft bij elke klap stil staan. Maar zij schrikt ook van de kanonnen die in de zomer in polder staan. Die doffe klappen je dan regelmatig hoort.
Vroeger stak ik samen met mijn vader vuurwerk af. Maar sinds de vuurwerkramp in Enschede wilden hij geen vuurwerk meer kopen. In mijn eentje doen vind ik ook niks aan.
Vroeger stak ik samen met mijn vader vuurwerk af. Maar sinds de vuurwerkramp in Enschede wilden hij geen vuurwerk meer kopen. In mijn eentje doen vind ik ook niks aan.
zondag 31 december 2017 om 08:37
Maar voordat ik kinderen kreeg wist ik wel dat ik met bepaalde dingen (veel) moeite had. Het label kwam pas later, de aandoening (uiteraard) niet.redbulletje schreef: ↑30-12-2017 19:16Maar jij bent er toch ook pas op latere leeftijd achter gekomen dat je autistisch bent, dus nadat je je kinderen al had?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 31 december 2017 om 12:19
Wij hebben een koopwoning. Niet heel groot of bijzonder. We geven ons geld liever uit aan reizen, (uit)eten en spullen...
Ik werk 0,8 maar zou wel iets minder willen. Qua salaris hebben zowel man als ik niet te klagen.
Ik had nooit zo de behoefte aan kinderen. Uiteindelijk toch de stap gezet. En ik heb er zeker geen spijt van, maar ik houd het echt bij 1. Ik heb wel echt mijn eigen tijd nodig. Gelukkig lijkt zoon wel voor een groot deel op mij en zeker nu hij ouder wordt gaat het allemaal makkelijker (in de zin dat ik erg van het bespreken ben en hij dat nu ook beter kan). Als baby was het op zich ook prima te doen, want toen sleepte ik hem gewoon overal mee naar toe, of zaten we lekker samen opgehokt in huis.
Mijn man heeft meer moeite met het zich inleven in zijn kind. Ik ben heel erg van het beredeneren, reflecteren etc. Probeer zoon dan ook heel erg te coachen. Of ik hem te kort doe? Als ik me ga vergelijken met andere ouders misschien wel... Maar ik doe m'n best.
Meerdere kinderen zuigen me helemaal leeg... Dan moet ik continu mijn aandacht verleggen. Met 1 kind heb ik gewoon 1 focus punt. Momenteel mijn belangrijkste project in ieder geval.
En oud en nieuw vind ik vreselijk. Ben dan meestal zo somber. Schrik ook continu van vuurwerk. En dan al die verwachtingen die er rondom heen hangen... Ik ben daar niet zo goed in.
Nu ook met mijn pa in het ziekenhuis... Ik ben echt continu ongemakkelijk of aan het huilen.
Ik werk 0,8 maar zou wel iets minder willen. Qua salaris hebben zowel man als ik niet te klagen.
Ik had nooit zo de behoefte aan kinderen. Uiteindelijk toch de stap gezet. En ik heb er zeker geen spijt van, maar ik houd het echt bij 1. Ik heb wel echt mijn eigen tijd nodig. Gelukkig lijkt zoon wel voor een groot deel op mij en zeker nu hij ouder wordt gaat het allemaal makkelijker (in de zin dat ik erg van het bespreken ben en hij dat nu ook beter kan). Als baby was het op zich ook prima te doen, want toen sleepte ik hem gewoon overal mee naar toe, of zaten we lekker samen opgehokt in huis.
Mijn man heeft meer moeite met het zich inleven in zijn kind. Ik ben heel erg van het beredeneren, reflecteren etc. Probeer zoon dan ook heel erg te coachen. Of ik hem te kort doe? Als ik me ga vergelijken met andere ouders misschien wel... Maar ik doe m'n best.
Meerdere kinderen zuigen me helemaal leeg... Dan moet ik continu mijn aandacht verleggen. Met 1 kind heb ik gewoon 1 focus punt. Momenteel mijn belangrijkste project in ieder geval.
En oud en nieuw vind ik vreselijk. Ben dan meestal zo somber. Schrik ook continu van vuurwerk. En dan al die verwachtingen die er rondom heen hangen... Ik ben daar niet zo goed in.
Nu ook met mijn pa in het ziekenhuis... Ik ben echt continu ongemakkelijk of aan het huilen.
zondag 31 december 2017 om 12:24
Bij mij valt nu na diagnose dus het puzzelstukje op z'n plaats waarom ik niets van kinderen kan hebben, omdat ik me nooit in kindergedrag heb kunnen inleven, zelfs als kind al niet. En het gewoon altijd als onvoorspelbare stoorzenders heb ervaren.
Maar dat heb jij dan dus duidelijk niet zo gehad, dat je die stap hebt aangedurfd.
zondag 31 december 2017 om 14:23
Ik heb iets met jaartallen volgens mij. Ik denk vaak in stapjes van 10, 20, 30 jaar terug. Nu is het nog 2017. Hoe zag mijn leven er toen uit?
1987: Ik was 2 jaar en de meeste herinneringen zijn van foto's. Ik herinner me wel kleine details, maar niet hele situaties.
1997: Ik zat in groep 7 en 8, een erg leuke klas. Fijne en veilige tijd. Maar ook stressend in verband met de CITO toets en de voor bereiding op de middelbare school. De feestdagen associeerde ik met lang opblijven. Na het vuurwerk keek ik naar Knallende kurken. Ik was enorme fan van GTST.
2007: Een hectisch jaar. Ik was met mijn moeder pas verhuisd na de scheiding van mijn ouders, de nasleep daarvan, mijn laatste opa die overleed, moeder die de 1e keer darmkanker kreeg, ons 1e hondje aangeschaft.
Wat deden jullie zoal in die jaren?
1987: Ik was 2 jaar en de meeste herinneringen zijn van foto's. Ik herinner me wel kleine details, maar niet hele situaties.
1997: Ik zat in groep 7 en 8, een erg leuke klas. Fijne en veilige tijd. Maar ook stressend in verband met de CITO toets en de voor bereiding op de middelbare school. De feestdagen associeerde ik met lang opblijven. Na het vuurwerk keek ik naar Knallende kurken. Ik was enorme fan van GTST.
2007: Een hectisch jaar. Ik was met mijn moeder pas verhuisd na de scheiding van mijn ouders, de nasleep daarvan, mijn laatste opa die overleed, moeder die de 1e keer darmkanker kreeg, ons 1e hondje aangeschaft.
Wat deden jullie zoal in die jaren?
zondag 31 december 2017 om 16:29
Ik heb gelukkig geen last van het vuurwerk, al ben ik er wel bang voor als ik buiten loop. Ik heb mijn prikkelingen meer met dingen als gesmak en gekraak, maar ik zit aan de rand van het spectrum.
Ik vier het met familie, dit jaar geen feestje bij vrienden. Ik zou het met mijn ex vieren. Ik hoop stiekem dat hij helemaal alleen is, al zal hij vast wel ergens een meid hebben opgescharreld.
Ik vier het met familie, dit jaar geen feestje bij vrienden. Ik zou het met mijn ex vieren. Ik hoop stiekem dat hij helemaal alleen is, al zal hij vast wel ergens een meid hebben opgescharreld.
zondag 31 december 2017 om 18:41
Maar dat is voor iedereen met autisme sowieso wel verschillend denk ik. Ik kan me prima inleven in kinderen en heb ze altijd geweldig gevonden (daarom werk ik nu ook met kinderen). Ik zou dus zeker zelf ook kinderen willen, ondanks dat ik mijn diagnose weet. Ik denk niet per se dat ik kinderen te kort zou doen. Nergens is het perfecte huishouden. Waar ik me bijvoorbeeld niet in kan inleven en daarom ook als onvoorspelbaar (en waar ik daardoor ook wel angstig voor ben) zijn dieren. Die heb ik dan weer liever niet in mijn buurt omdat ik ze totaal niet kan inschatten. En dat hebben veel andere personen met autisme dan weer niet, want je ziet vaak dat die dieren juist als vertrouwenspersonen zien.redbulletje schreef: ↑31-12-2017 12:24Bij mij valt nu na diagnose dus het puzzelstukje op z'n plaats waarom ik niets van kinderen kan hebben, omdat ik me nooit in kindergedrag heb kunnen inleven, zelfs als kind al niet. En het gewoon altijd als onvoorspelbare stoorzenders heb ervaren.
Maar dat heb jij dan dus duidelijk niet zo gehad, dat je die stap hebt aangedurfd.
zondag 31 december 2017 om 19:03
Ik heb altijd kinderen gewild en heel veel gewerkt met kinderen omdat ik dat zo leuk vond. Maar nu ik sinds 5 jaar ziek ben moet ik er niet aan denken om met kinderen te werken. Ik verdraag eigenlijk alleen mijn nichtjes maar ook niet een hele dag. Sinds ik ziek ben wil ik ook geen kinderen meer. Ik denk dat het me te zwaar en teveel is. Maar mocht ik ooit...ooit...een man tegenkomen die wilt dan ga ik er voor.
zondag 31 december 2017 om 19:51
gaat je ziekte nog over dan?lisa198 schreef: ↑31-12-2017 19:03Ik heb altijd kinderen gewild en heel veel gewerkt met kinderen omdat ik dat zo leuk vond. Maar nu ik sinds 5 jaar ziek ben moet ik er niet aan denken om met kinderen te werken. Ik verdraag eigenlijk alleen mijn nichtjes maar ook niet een hele dag. Sinds ik ziek ben wil ik ook geen kinderen meer. Ik denk dat het me te zwaar en teveel is. Maar mocht ik ooit...ooit...een man tegenkomen die wilt dan ga ik er voor.
zondag 31 december 2017 om 19:54
Weet eigenlijk niet of ik dieren wel zo goed aanvoel, al was ik altijd wel goed met paarden. Maar zou ook met 2 linkerhanden staan als ik 'n hond zindelijk zou moeten maken denk ik. Denk dat je voor je 'special interest' altijd wel boven jezelf kan uitstijgen. Maar bij mij zijn mijn special interests nog nooit levenslang gebleken. Zelfs mijn paardenobsessie vanuit mijn kindertijd/jeugd is flink afgenomen, al blijf ik dingen met paarden wel leuk vinden.MrsLady schreef: ↑31-12-2017 18:41Maar dat is voor iedereen met autisme sowieso wel verschillend denk ik. Ik kan me prima inleven in kinderen en heb ze altijd geweldig gevonden (daarom werk ik nu ook met kinderen). Ik zou dus zeker zelf ook kinderen willen, ondanks dat ik mijn diagnose weet. Ik denk niet per se dat ik kinderen te kort zou doen. Nergens is het perfecte huishouden. Waar ik me bijvoorbeeld niet in kan inleven en daarom ook als onvoorspelbaar (en waar ik daardoor ook wel angstig voor ben) zijn dieren. Die heb ik dan weer liever niet in mijn buurt omdat ik ze totaal niet kan inschatten. En dat hebben veel andere personen met autisme dan weer niet, want je ziet vaak dat die dieren juist als vertrouwenspersonen zien.
zondag 31 december 2017 om 19:55
Maar met of zonder diagnose maakt dan verder toch niet uit?redbulletje schreef: ↑31-12-2017 12:24Bij mij valt nu na diagnose dus het puzzelstukje op z'n plaats waarom ik niets van kinderen kan hebben, omdat ik me nooit in kindergedrag heb kunnen inleven, zelfs als kind al niet. En het gewoon altijd als onvoorspelbare stoorzenders heb ervaren.
Maar dat heb jij dan dus duidelijk niet zo gehad, dat je die stap hebt aangedurfd.
En wel of niet kunnen inleven heeft weinig met kinderen te maken wat mij betreft.
Je enigszins kunnen inleven vind ik een belangrijke vaardigheid om je sowieso staande te kunnen houden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 31 december 2017 om 23:48
maandag 1 januari 2018 om 07:32
Ik zie het ook niet als ziekte.lisa198 schreef: ↑31-12-2017 23:48Ik wil trouwens toevoegen dat ik mijn autisme niet als ziekte zie hoor! Met ziek zijn bedoel ik dat ik jarenlang echt zware psygische problemen heb gehad met veel opnames, verwardheid en dat ik niet geholpen wilde worden. Gelukkig gaat alles weer goed en heb ik alles goed onder controle.
Het is een combinatie van eigenschappen waardoor je de diagnose krijgt.
Bij een ziekte denk ik aan iets wat in je lijf anders functioneert dan bij de meeste mensen. Dat heb je, of dat heb je niet. Bij autisme is dat niet zo duidelijk, mensen zitten op verschillende plaatsen in het spectrum.
En mensen die net te weinig kenmerken hebben voor een diagnose zijn denk ik niet fundamenteel anders dan mensen die net wel genoeg kenmerken hebben voor een diagnose.
Iedereen heeft bepaalde eigenschappen waar ie mee moet zien te dealen en dat staat los van etiketten.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
