Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
maandag 1 januari 2018 om 09:34
Idd, ze wisten niet beter. Gelukkig hebben m'n ouders me (ongetwijfeld verzuchtend) ook veel ruimte gegeven door me toe te staan me op het paardenvak te gaan richten ipv een zinvolle opleiding te gaan doen. En toen ik daar weer van terugkwam en dan maar iets creatiefs wilde, hebben ze me daar weer in gesteund. Vind het wel jammer dat mijn vader mijn diagnose niet meer heeft meegekregen. Hij was wel degene die mij het meest begreep en mij niet veroordeelde om mijn levenswijze. M'n moeder kan soms zo zeuren dat mijn nicht wel zo sociaal is enzo. Maar nu begint ze ook wel wat meer te snappen wat autisme inhoudt inmiddels.Solomio schreef: ↑01-01-2018 09:25En wederom: kleutergedrag is dit: zij begonnen.
Je kunt niet verwachten dat anderen jou begrijpen als je niet uitlegt hoe jij dingen ervaart.
Maar jij gaat er gemakshalve maar vanuit dat de hele maatschappij jou al 48 jaar dwars zit om het dwarszitten.
In mijn jeugd (en de jouwe) heerste andere ideeën over bijv opvoeding dan nu. Mijn ouders hebben dingen gedaan en verwacht die zeker voor iemand met autisme op z'n zachtst gezegd niet zo handig waren.
Mijn broer is daar aan onderdoorgegaan, ik uiteindelijk niet.
Maar in die tijd wisten mensen niet beter en dachten serieus dat ze ons een dienst bewezen met hun benadering.
Je maakt mij niet wijs dat jouw ouders geen dingen gedaan en van jou verwacht hebben die achteraf gezien niet zo handig waren. Maar je ouders kun je dat vergeven? Waarom de maatschappij dan niet?
maandag 1 januari 2018 om 09:37
Ja, maar dacht men dat vroeger bij homo's ook niet?
Overigens vind ik het zo'n verademing bij m'n psych, die zich in eerste instantie op mijn depressie/burn-out/rouw richtte en dus ook stimuleerde in de richting van socialere dingen ondernemen. En nu snapt ie helemaal dat ik daar niet gelukkig van word.
maandag 1 januari 2018 om 09:44
Precies, dat dachten ze vroeger bij homo's ook.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:37Ja, maar dacht men dat vroeger bij homo's ook niet?
Overigens vind ik het zo'n verademing bij m'n psych, die zich in eerste instantie op mijn depressie/burn-out/rouw richtte en dus ook stimuleerde in de richting van socialere dingen ondernemen. En nu snapt ie helemaal dat ik daar niet gelukkig van word.
En hoe denk je dat daar verandering in is gekomen? Niet door homo's die alleen maar tegen de gevestigde orde aantrapten en zich zo veel mogelijk uit de maatschappij terugtrokken, maar door homo's die het gesprek aangingen. Die lieten zien dat ze niet eng waren, of vies of weet ik wat.
De maatschappij kan zich niet aan jou aanpassen als jij niet vertelt wat je nodig hebt. Je kunt proberen je zo veel mogelijk uit de maatschappij terug te trekken, maar in onze maatschappij valt dat niet mee.
Je kunt ook proberen de maatschappij te gebruiken om te zorgen dat jij een plek creëert die goed voor jou is.
Met zo veel boosheid als jij laat zien is de maatschappij daar minder snel toe bereid. Kun je ook weer boos over zijn, maar het is wat het is.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 12:39
Ik herken de boosheid van RB ook wel. Het feit dat er jaren meer van me verwacht werd dan ik aankon. Gepusht worden, aan andermans eisen moeten voldoen. Vaak te horen krijgen dat ik wel kon, maar niet wilde. Dat is me gaan demotiveren. Hoe hard ik ook mijn best deed, het was nooit genoeg. Ik had liever een vroege diagnose gehad. Mijn moeder begrijpt dat, maar zegt ook dat ik dan misschien mijn MAVO en MBO 4 certificaten nooit behaald had. Tja, had dat uitgemaakt als ik er toch niks mee kan? Ik zie het als verloren moeite. In die tijd werd ik geleefd, had amper tijd voor mezelf. Qua hoeveelheid huiswerk was elk schooljaar voor mij net als een examenjaar. Concentratieproblemen en traag tempo. Ik was jaloers op mijn buurmeisje die een lagere opleiding deed en na hooguit een uur huiswerk klaar was. Zij had tenminste tijd over. Nu is het andersom. Zij verdient meer dan ik. Maar ik heb nu wel die vrije tijd waar ik toen zo naar verlangde.
Ik kan me de emoties die komen kijken bij een kind verliezen ook niet goed voorstellen. Omdat ik geen kinderwens heb. Mijn moeder lijkt een kind verliezen het vreselijkste wat er is. Mij lijkt het andersom veel moeilijker. Zij heeft ook een leven zonder kind gehad. Ik nog nooit zonder moeder.
Ik kan me de emoties die komen kijken bij een kind verliezen ook niet goed voorstellen. Omdat ik geen kinderwens heb. Mijn moeder lijkt een kind verliezen het vreselijkste wat er is. Mij lijkt het andersom veel moeilijker. Zij heeft ook een leven zonder kind gehad. Ik nog nooit zonder moeder.
hondenmens wijzigde dit bericht op 01-01-2018 14:08
0.12% gewijzigd
maandag 1 januari 2018 om 14:39
Zo herkenbaar dit. Ik ben op de middelbare bijna elk jaar gepest door 1 iemand. Ik heb nooit begrepen waarom ik juist het doelwit was. Waarschijnlijk omdat ik toen erg onzeker was en me veel te makkelijk liet pakken.Elfje112 schreef: ↑01-01-2018 09:27De enige op wie ik soms boos ben dat ze mij niet zien is op mijn familie. Van hen verwacht ik soms wat meer begrip. Ik zal met mensen in gesprek blijven over mijn beperking. Ik wil aan degene met wie ik veel te maken heb uitleggen hoe mijn leven is, waar ik tegenaan loop. Ik merk daardoor dat ik meer begrip krijg vanuit mijn omgeving.
Ik ben heel erg boos geweest op degene die mij jarenlang gepest hebben. Ik wenste ze vanalles toe. Nu heb ik die boosheid verwerkt en het verdriet bijna. Ze hebben me toentertijd bijna de dood ingejaagd. Maar ik blijf vechten voor een fijn leven. Boosheid heeft geen zin, ik zal nooit een excuus krijgen. Hoeft ook niet meer. Ik heb het bijna achter me gelaten en wil nu dat anderen er iets van kunnen leren.
Na een aantal jaar kwam ik ze tegen op facebook. Ik heb ze een berichtje gestuurd met de vraag waarom ze me destijds peste. Haar antwoord? 'ach, dat was niet eens pesten joh. Ik deed het bij iedereen.' daar kon ik het mee doen. Ik heb het erbij gelaten.
Paar weken geleden ging ik een broodje eten in de stad, en zag ze ineens aan een tafeltje zitten. We keken elkaar even recht aan, schrok me wezenloos. Ik twijfelde of ik om zou draaien maar wilde mijn dag niet door haar laten verpesten. Ik rechtte mijn rug, keek strak voor me uit en liep langs haar tafeltje. Vond het doodeng maar wilde wel op die manier laten zien dat ik niet bang was voor haar.
maandag 1 januari 2018 om 14:47
Dat vind ik ook altijd 'n opmerkelijke uitspraak. Een kennis van mij is haar man 2 jaar geleden verloren en zei dat ook (haar ouders leven beide nog) maar na 1,5 jaar had ze al 'n nieuwe man waar ze weer helemaal gelukkig mee is. Een partner kun je vervangen of in elk geval 'n gelijkwaardig substituut voor vinden, je ouders nooit.
maandag 1 januari 2018 om 15:58
Ik schrik ook altijd even als ik mijn pester van de middelbare tegenkom. Ze woont 1 straat verderop. Inmiddels groeten we elkaar en ik heb 2 jaar geleden een kort gesprekje met haar gehad. Omdat zij me aansprak op straat praatte ik maar terug. Het gesprek verliep normaal, maar ik voelde me echt opgelaten. Mijn hart bonkte in mijn keel.Kwebbeltje91 schreef: ↑01-01-2018 14:39Zo herkenbaar dit. Ik ben op de middelbare bijna elk jaar gepest door 1 iemand. Ik heb nooit begrepen waarom ik juist het doelwit was. Waarschijnlijk omdat ik toen erg onzeker was en me veel te makkelijk liet pakken.
Na een aantal jaar kwam ik ze tegen op facebook. Ik heb ze een berichtje gestuurd met de vraag waarom ze me destijds peste. Haar antwoord? 'ach, dat was niet eens pesten joh. Ik deed het bij iedereen.' daar kon ik het mee doen. Ik heb het erbij gelaten.
Paar weken geleden ging ik een broodje eten in de stad, en zag ze ineens aan een tafeltje zitten. We keken elkaar even recht aan, schrok me wezenloos. Ik twijfelde of ik om zou draaien maar wilde mijn dag niet door haar laten verpesten. Ik rechtte mijn rug, keek strak voor me uit en liep langs haar tafeltje. Vond het doodeng maar wilde wel op die manier laten zien dat ik niet bang was voor haar.
Ik heb er wel eens over gedacht om een klasgenote van mijn MBO opleiding te contacteren via Facebook. Het meisje dat ik het aardigst vond, maar die het ook niet voor me op nam. Toch vertrouwde ik haar het meest van de groep. Zij was een paar jaar ouder en verstandiger dan de rest. Ik wilde vragen of zij weet waarom ik zo gepest werd en desnoods ook over mijn Autisme vertellen. Dat heb ik nog niet gedaan. Inmiddels van meerdere mensen gelezen en gezien dat ze een antwoord kregen waar ze ook niet mee verder konden.
maandag 1 januari 2018 om 17:02
Mag je vinden. Maar mijn man snapt mij beter dan mijn ouders doen. En er zijn nog andere dingen die mij dit doen vinden.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 14:47Dat vind ik ook altijd 'n opmerkelijke uitspraak. Een kennis van mij is haar man 2 jaar geleden verloren en zei dat ook (haar ouders leven beide nog) maar na 1,5 jaar had ze al 'n nieuwe man waar ze weer helemaal gelukkig mee is. Een partner kun je vervangen of in elk geval 'n gelijkwaardig substituut voor vinden, je ouders nooit.
maandag 1 januari 2018 om 17:25
Ik zie in de trein wel eens iemand die lijkt op mijn pester en dan zit mijn hart in m'n keel hoor. Ookal weet ik dat ie het niet is. Ik heb het er met mijn psych ook al eens over gehad om met mijn toenmalige vertrouwenspersoon te gaan praten van de middelbare school, waar ik heeel veel zat. Maar ik denk dat ik dan alleen maar dingen oprakel die zo ver weg zitten dat ik ze niet meer weet, en ik weet ook niet of ik die school nog wel in durf.
'Oh, hier hebben ze dit gedaan, oh en toen ik daar liep dat..'
'Oh, hier hebben ze dit gedaan, oh en toen ik daar liep dat..'
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
maandag 1 januari 2018 om 17:29
Mijn diagnose heeft mij geholpen om mezelf beter te leren kennen en begrijpen. En los van mijn diagnose ga ik daar graag mee verder... Mijn boosheid richt zich vooral op mezelf omdat ik al die jaren (voor mijn idee) niet kon voldoen aan de gestelde verwachtingen (vaak door mezelf gestelde verwachtingen. Van wat ik weer dacht dat de maatschappij van mij verwachtte).
Mijn omgeving neem ik niks kwalijk, zeker mijn ouders niet. Die wisten niet beter. Ze hebben mij ook nooit onnodig op de huid gezeten. Wat dat betreft was ik waarschijnlijk een heel makkelijk kind, hooguit wat onbegrijpbaar en weinig toegankelijk. Zo'n verborgen probleemgeval...
Binnen mijn mogelijkheden draai ik ook graag mee in de maatschappij en gezien mijn (werk)verleden denk ik ook niet dat ik snel (deels) arbeidsongeschikt verklaard zal worden. Dus nu ik mijzelf beter leer kennen, duidelijker aan weet te geven waar mijn krachten liggen en mijn zwaktes hoop ik mijn leven beter in te kunnen gaan richten zodat het voor mij ook gewoon minder energie gaat kosten en minder stress.
Hoe slapen jullie trouwens?
Ik slaap op zich wel, maar ik leef als het ware een tweede leven 's nachts doordat ik altijd droom en die emoties die daarbij vrij komen vaak zo heftig zijn dat ik doodmoe wakker word, of helemaal terneergeslagen.
Kort gezegd rust ik dus nooit uit tijdens mijn slaap.
Niet zo gek dat ik dan ook altijd zo moe ben.
Mijn omgeving neem ik niks kwalijk, zeker mijn ouders niet. Die wisten niet beter. Ze hebben mij ook nooit onnodig op de huid gezeten. Wat dat betreft was ik waarschijnlijk een heel makkelijk kind, hooguit wat onbegrijpbaar en weinig toegankelijk. Zo'n verborgen probleemgeval...
Binnen mijn mogelijkheden draai ik ook graag mee in de maatschappij en gezien mijn (werk)verleden denk ik ook niet dat ik snel (deels) arbeidsongeschikt verklaard zal worden. Dus nu ik mijzelf beter leer kennen, duidelijker aan weet te geven waar mijn krachten liggen en mijn zwaktes hoop ik mijn leven beter in te kunnen gaan richten zodat het voor mij ook gewoon minder energie gaat kosten en minder stress.
Hoe slapen jullie trouwens?
Ik slaap op zich wel, maar ik leef als het ware een tweede leven 's nachts doordat ik altijd droom en die emoties die daarbij vrij komen vaak zo heftig zijn dat ik doodmoe wakker word, of helemaal terneergeslagen.
Kort gezegd rust ik dus nooit uit tijdens mijn slaap.
Niet zo gek dat ik dan ook altijd zo moe ben.
maandag 1 januari 2018 om 17:33
^
Heb ik ook! Ik droom heel levendig(door antidepressiva nog erger) en word dus meestal ook moe wakker. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst echt uitgerust was.
Mijn psych zei ook dat ik opmerkelijk veel in dromen verwerk, hoera.
Heb ik ook! Ik droom heel levendig(door antidepressiva nog erger) en word dus meestal ook moe wakker. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst echt uitgerust was.
Mijn psych zei ook dat ik opmerkelijk veel in dromen verwerk, hoera.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
dinsdag 2 januari 2018 om 12:23
Ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet.
Ik heb mezelf altijd de eeuwige vrijgezel genoemd.
Nu waren we met oud&nieuw met zijn 4en. Vriendin, haar man, een vriend, en ik.
Die vriend heb ik een paar keer gezien, en we hadden altijd wel leuke gespreksstof. Mijn vriendin zei dat hij nog vrijgezel was. Leuk, dacht ik. Wat moet ik ermee?
Maar tijdens oud&nieuw hebben we echt veel met elkaar gepraat. We blijken veel interesses te delen. We hebben elkaars nummer toegevoegd en sinds gisterenavond regelmatig aan het appen. Ik weet niet wat me overkomt, we kunnen het gewoon onwijs goed met elkaar vinden. Binnenkort gaan we samen een hapje eten. Aan de ene kant vind ik het doodeng maar aan de andere kant is hij gewoon onwijs lief, en geduldig. Mijn vriendin kent hem al meer dan 10 jaar, dus die kent hem behoorlijk goed.
Ik denk dat ik vanmiddag even een eindje ga lopen, even hoofd leegmaken.
Ik heb mezelf altijd de eeuwige vrijgezel genoemd.
Nu waren we met oud&nieuw met zijn 4en. Vriendin, haar man, een vriend, en ik.
Die vriend heb ik een paar keer gezien, en we hadden altijd wel leuke gespreksstof. Mijn vriendin zei dat hij nog vrijgezel was. Leuk, dacht ik. Wat moet ik ermee?
Maar tijdens oud&nieuw hebben we echt veel met elkaar gepraat. We blijken veel interesses te delen. We hebben elkaars nummer toegevoegd en sinds gisterenavond regelmatig aan het appen. Ik weet niet wat me overkomt, we kunnen het gewoon onwijs goed met elkaar vinden. Binnenkort gaan we samen een hapje eten. Aan de ene kant vind ik het doodeng maar aan de andere kant is hij gewoon onwijs lief, en geduldig. Mijn vriendin kent hem al meer dan 10 jaar, dus die kent hem behoorlijk goed.
Ik denk dat ik vanmiddag even een eindje ga lopen, even hoofd leegmaken.
dinsdag 2 januari 2018 om 14:42
Het is alleen een probleem als jullie dat zelf vinden. Mijn opa en oma scheelden 10 jaar en hebben tot hun dood van elkaar gehouden.Kwebbeltje91 schreef: ↑02-01-2018 14:31Ja, ik zit alleen een beetje met het leeftijdsverschil. Hij is 7 jaar ouder. Maar aan de andere kant: Mijn ouders scheelden 6 jaar en die hebben het bijna 25 jaar met elkaar uitgehouden.
dinsdag 2 januari 2018 om 14:46
Mijn man is ook 7 jaar ouder, voel je niks vanKwebbeltje91 schreef: ↑02-01-2018 14:31Ja, ik zit alleen een beetje met het leeftijdsverschil. Hij is 7 jaar ouder. Maar aan de andere kant: Mijn ouders scheelden 6 jaar en die hebben het bijna 25 jaar met elkaar uitgehouden.
Nee, boven een bepaalde leeftijd, is 7 jaar niet veel.
Boven 10 jaar verschil vind ik het wel veel, maar man en ik zit gewoon in zelfde levensfase.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:08
Oh echt? Ik ben 26. Zit net te denken dat ik 2 of 3 jaar geleden ook met hem een keer oud&nieuw heb gevierd, bij dezelfde vrienden. Maar ik merk er helemaal niets van, dat hij wat ouder is. Ik denk dat ik meer bang ben voor reacties van buitenstaanders.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:11
Op dat verschil krijg je geen reacties hoor, hebben wij nooit gehadKwebbeltje91 schreef: ↑02-01-2018 15:08Oh echt? Ik ben 26. Zit net te denken dat ik 2 of 3 jaar geleden ook met hem een keer oud&nieuw heb gevierd, bij dezelfde vrienden. Maar ik merk er helemaal niets van, dat hij wat ouder is. Ik denk dat ik meer bang ben voor reacties van buitenstaanders.
En als goed is zit je in zelfde levensfase, dus dan merk je inderdaad geen verschil!
dinsdag 2 januari 2018 om 15:53
dinsdag 2 januari 2018 om 15:56
Vind ik ook Solo, alleen vind ik dat het bij personen tot ongeveer 25 jaar wel een groot verschil kan zijn. Als je als 28-jarige bijvoorbeeld een relatie hebt met iemand van 21 ga je in de meeste gevallen toch wel tegen problemen aanlopen, puur door de leeftijd.
dinsdag 2 januari 2018 om 16:26
Hoe jonger ik was op hoe ouder ik viel. Mannen vond ik pas vanaf ca 30 jaar interessant. Maar nu vind ik mannen van 15 jaar ouder vaak weer echt te oud, dus maar goed dat ik nooit een gezinswens had. 
Mn laatste fling van ca 10 jaar geleden is echter 5 jaar jonger dan mij, hij stelde me onlangs op mn verjaardag nog seks voor. Ehhh toch maar niet!
Mn laatste fling van ca 10 jaar geleden is echter 5 jaar jonger dan mij, hij stelde me onlangs op mn verjaardag nog seks voor. Ehhh toch maar niet!
dinsdag 2 januari 2018 om 17:06
Leuk Kwebbeltje! Interesses kunnen delen (hoeft niet alles te zijn) en goed kunnen praten vind ik heel belangrijk in een relatie. Stel dat het zover komt. En zo niet, wordt het misschien een leuke vriendschap. Zeven jaar ouder vind ik niet zo veel op jouw leeftijd. Wel als je b.v. 16 was geweest.
Ik had bijna geen gezamenlijke interesses met mijn "vriendjes" en dat maakte dat ik gauw op ze uitgekeken was. Ook waren het betweters.
Ik had bijna geen gezamenlijke interesses met mijn "vriendjes" en dat maakte dat ik gauw op ze uitgekeken was. Ook waren het betweters.
hondenmens wijzigde dit bericht op 02-01-2018 17:08
11.42% gewijzigd
