Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
maandag 1 januari 2018 om 07:51
Volgens mij zie jij je diagnose nog te veel als vrijbrief voor allerlei onaangepast gedrag.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 07:39Ben toch wel erg blij dat ik genoeg kenmerken heb voor de diagnose. Het leven is al lastig genoeg. Als je dan zelfs bij 'n psych nog niet serieus genomen zou worden...
Ik zie mijn diagnose als verklaring voor het feit dat sommige dingen mij (veel) meer moeite kosten en dat ik daar dus harder voor moet werken.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 08:02
Dat zeg ik.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 07:54Ik vind juist dat ik al 48 jaar teveel over mijn persoonlijke grenzen ben gegaan om mij conform maatschappelijke standaards te gedragen. En daar ben ik wel 'n beetje klaar mee.
Je kunt ook je grenzen bewaken zonder die van anderen schaamteloos te overschrijden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 08:19
Dus jij hebt anderen chronisch over je grenzen laten gaan en verwijt dat nu die anderen.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 08:07Maar anderen overschrijden overschreden mijn mentale grenzen ook op structurele basis, omdat ik niet beter wist!
Voor lichamelijke integriteit staat er tenminste nog 'n artikel in de grondwet (art11), voor mentale integriteit bestaat zoiets niet.
En je doet nu lekker hetzelfde bij bijv mensen hier op het forum.
Want dat mag nu, omdat je een diagnose hebt.
Die diagnose is een verklaring voor dingen, geen vrijbrief.
Ik heb jou al jaren op een kwetsende manier hier grenzen zien overschrijden en sinds je diagnose heb je dat bijna tot kunst verheven.
Misbruik van je diagnose wat mij betreft.
En een schande ten opzichte van mensen met dezelfde diagnose die wel proberen hun 'beperking' niet af te wentelen op anderen.
Het is nogal kleuterig: maar zij begon........
Grow up.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 08:24
Ik hanteer altijd de slogan: doe een ander niet aan wat je zelf niet kan verdragen. Ik heb blijkbaar niet zulke lange tenen dat ik wakker lig van wat op de man reacties. En dan reageer ik zelf (op wellicht hier en daar 'n uitzondering na) niet eens op de man, maar gewoon op het onderwerp zelf.Ik heb jou al jaren op een kwetsende manier hier grenzen zien overschrijden en sinds je diagnose heb je dat bijna tot kunst verheven.
maandag 1 januari 2018 om 08:28
Je hebt lieve autisten en je hebt niet-lieve autisten.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 08:21Ik bedoel hier met 'anderen' de maatschappij. De dwang om ons als gevangenen te laten behandelen in instituten als school/werk en later zelfs het bejaardenhuis als je er niet tijdig weet uit te stappen.
Het zijn net mensen.
En ze hebben dezelfde diagnose.
Ik ben een lieve autist.
Jij niet.
Dat heeft dus niks met je autisme te maken, maar alles met andere niet-lieve karaktertrekken.
Ik draai al jaren niet volledig mee in de maatschappij. Al van ver voor mijn diagnose. Omdat ik het niet kon en kan.
Ik vind het jammer dat er in onze maatschappij te weinig ruimte is voor mensen zoals ik, maar het is wat het is.
Er alsmaar tegenaan schoppen zal het niet anders maken. Zoeken naar een manier waarop je wel prettig kunt functioneren is erg belangrijk.
Bij jou lees ik alleen maar boosheid. Boosheid over gemiste kansen, over verwachtingen waar je niet aan hebt kunnen voldoen, over onbegrip.
Verwerk die boosheid en probeer dan de maatschappij milder te bekijken dan de maatschappij jou bekijkt.
Daar word je een aangenamer mens van.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 08:31
Jij kunt een heleboel niet verdragen, maar vindt dat anderen dat wel moeten kunnen.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 08:24Ik hanteer altijd de slogan: doe een ander niet aan wat je zelf niet kan verdragen. Ik heb blijkbaar niet zulke lange tenen dat ik wakker lig van wat op de man reacties. En dan reageer ik zelf (op wellicht hier en daar 'n uitzondering na) niet eens op de man, maar gewoon op het onderwerp zelf.
Dat je weinig empathie hebt is een gegeven.
Dat kun je eindeloos etaleren, of je houdt er rekening mee en stelt je in gevoelskwesties wat bescheidener op. Omdat je weet dat dat niet je sterkste kant is.
Die keuze heb je, ook als autist.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 08:34
Misschien draai ik ook nog wel bij als er idd niet meer van mij verwacht wordt in de maatschappij mee te moeten draaien. Voorlopig heb ik er in elk geval weer 'n half jaartje bij gekregen van de uwv.
Maar idd, het maakt me kwaad dat ik mijzelf, ondanks dat het als 'n structurele mentale verkrachting voelde, heb ingezet op school en op werk. Het breekpunt kwam op het moment dat de pensioenleeftijd verhoogd werd. That's the bloody limit!
Maar idd, het maakt me kwaad dat ik mijzelf, ondanks dat het als 'n structurele mentale verkrachting voelde, heb ingezet op school en op werk. Het breekpunt kwam op het moment dat de pensioenleeftijd verhoogd werd. That's the bloody limit!
maandag 1 januari 2018 om 08:37
Ik kijk daar anders naar. Natuurlijk zal ik irl attent zijn als ik van iemands hoogte/dieptepunten op de hoogte ben. Maar internet vind ik een plaats om te leren van andere meningen. Beetje zoetsappig zitten meeblaten met de gevestigde orde heeft geen enkele meerwaarde. Juist de tegenstellingen zijn interessant.Solomio schreef: ↑01-01-2018 08:31Jij kunt een heleboel niet verdragen, maar vindt dat anderen dat wel moeten kunnen.
Dat je weinig empathie hebt is een gegeven.
Dat kun je eindeloos etaleren, of je houdt er rekening mee en stelt je in gevoelskwesties wat bescheidener op. Omdat je weet dat dat niet je sterkste kant is.
Die keuze heb je, ook als autist.
maandag 1 januari 2018 om 09:02
Het ondetscheid tussen irl en internet ontgaat me.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 08:37Ik kijk daar anders naar. Natuurlijk zal ik irl attent zijn als ik van iemands hoogte/dieptepunten op de hoogte ben. Maar internet vind ik een plaats om te leren van andere meningen. Beetje zoetsappig zitten meeblaten met de gevestigde orde heeft geen enkele meerwaarde. Juist de tegenstellingen zijn interessant.
Dus als iemand in jouw omgeving een doodgeboren kind krijgt kun je wel meeleven?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 09:06
RB, jouw boosheid herken ik wel een beetje. Ik heb heel veel boven mijn kunnen moeten presteren al vanaf jongs af aan, omdat men zei dat ik meer kon dan ik liet zien, dat ik lui was, enz. Toen ik pas mijn diagnose gekregen had (ik was toen 20/21) voelde ik me zo opgelucht, ik kon niet aan hun verwachtingen voldoen, omdat ik NLD heb. Ik kan veelal mijn gedrag nu verklaren door NLD. Ik ben ook boos geweest dat mensen teveel van mij vroegen, maar ze wisten toen niet beter. Nu bewaak ik mijn grenzen veel beter en niet iedereen, ook van mijn eigen familie, snapt dat. Dat raakt me wel.
Volledig afgekeurd zijn heeft me mijn leven teruggegeven. Ik leef nu op mijn tempo, op mijn manier. En ja, soms ben ik teleurgesteld dat ik nooit mijn droombaan kan uitoefenen en dat ik nooit moeder zal worden, dat ik niet volledig mee kan doen met de maatschappij bijvoorbeeld. Maar het leven is zo en ik probeer er iets van te maken en het zo in te vullen dat mijn leven fijn is. Onbegrip zal er altijd zijn, maar daar probeer ik anders mee om te gaan dan door er tegenaan te schoppen.
Volledig afgekeurd zijn heeft me mijn leven teruggegeven. Ik leef nu op mijn tempo, op mijn manier. En ja, soms ben ik teleurgesteld dat ik nooit mijn droombaan kan uitoefenen en dat ik nooit moeder zal worden, dat ik niet volledig mee kan doen met de maatschappij bijvoorbeeld. Maar het leven is zo en ik probeer er iets van te maken en het zo in te vullen dat mijn leven fijn is. Onbegrip zal er altijd zijn, maar daar probeer ik anders mee om te gaan dan door er tegenaan te schoppen.
maandag 1 januari 2018 om 09:08
Als zoiets recent is gebeurd bij iemand met wie ik persoonlijk contact heb, zou ik natuurlijk wel sterkte wensen. Maar niet dat ik daar 'n jaar later nog bij stilsta. I.t.t. iemand die z'n ouder of partner aan de dood heeft verloren. Dan is 'n mijlpaal van 1 jaar zeker gebruikelijk. Dacht ik. Maar ondertussen kreeg ik zelf ook geen reacties één jaar na 't overlijden van mijn vader, dus blijkbaar nemen veel mensen dat ook niet zo nauw.
maandag 1 januari 2018 om 09:12
Het is makkelijk om zaken af te wentelen op een stoornis. Ten eerste omdat je er dan niet meer over na hoeft te denken, ten tweede omdat je gewoon boos bent op de hele wereld. Zij hebben jou al die jaren getergd, tenslotte. Het punt is alleen dat de maatschappij het nooit als tergen gezien heeft. Al die dingen die voor een autist ondraaglijk zijn, zijn dat voor gewone mensen niet.
Het is opmerkelijk wanneer je inlevingsvermogen van anderen verwacht, terwijl je zelf je gebrek daaraan blijft etaleren.
Het is opmerkelijk wanneer je inlevingsvermogen van anderen verwacht, terwijl je zelf je gebrek daaraan blijft etaleren.
maandag 1 januari 2018 om 09:14
Anderen leven zich toch ook niet in mij in? En die worden geacht wél over 'n EQ te beschikken.vrouwjagersma schreef: ↑01-01-2018 09:12Het is makkelijk om zaken af te wentelen op een stoornis. Ten eerste omdat je er dan niet meer over na hoeft te denken, ten tweede omdat je gewoon boos bent op de hele wereld. Zij hebben jou al die jaren getergd, tenslotte. Het punt is alleen dat de maatschappij het nooit als tergen gezien heeft. Al die dingen die voor een autist ondraaglijk zijn, zijn dat voor gewone mensen niet.
Het is opmerkelijk wanneer je inlevingsvermogen van anderen verwacht, terwijl je zelf je gebrek daaraan blijft etaleren.
maandag 1 januari 2018 om 09:18
Het verschilt per persoon, maar het verliezen van een kind is over het algemeen toch van een andere orde dan het verliezen van een ouder.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:08Als zoiets recent is gebeurd bij iemand met wie ik persoonlijk contact heb, zou ik natuurlijk wel sterkte wensen. Maar niet dat ik daar 'n jaar later nog bij stilsta. I.t.t. iemand die z'n ouder of partner aan de dood heeft verloren. Dan is 'n mijlpaal van 1 jaar zeker gebruikelijk. Dacht ik. Maar ondertussen kreeg ik zelf ook geen reacties één jaar na 't overlijden van mijn vader, dus blijkbaar nemen veel mensen dat ook niet zo nauw.
Hoe verdrietig ook, het verliezen van je ouders hoort bij het leven, dat maakt zo'n beetje iedereen mee.
Het verliezen van een kind maken (gelukkig) maar weinig mensen mee en is naast verdrietig ook nog 'tegennatuurlijk'.
Voor jou is het hele fenomeen van het hebben van een kind zoiets tegennatuurlijks dat je je bij de emoties die daarbij komen kijken niets kunt voorstellen.
Maar je draait lang genoeg mee in deze maatschappij en op dit forum om te weten hoe het zit.
Dat jij categorisch weigert om daar rekening mee te houden zegt iets over je gebrek aan empathie en je gebrek aan bereidheid om je eigen beperkingen niet op anderen af te reageren.
Kan bij autisme horen, maar kan ook gewoon botte onbeschaamdheid zijn.
Kies maar.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 09:20
Anderen leven zich weldegelijk in, maar dat betekent niet dat jij wegkomt met sociaal onaangepast gedrag omdat je een stoornis hebt. Jij wordt, net zo als ik en alle andere autisten met een redelijk intelligentieniveau, geacht min of meer passend gedrag te vertonen. Ik vind dat niet vreemd, maar misschien ben ik geen goede autist.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:14Anderen leven zich toch ook niet in mij in? En die worden geacht wél over 'n EQ te beschikken.
maandag 1 januari 2018 om 09:22
Voor mij is er verschil tussen 'n miskraam en het verliezen van 'n levend kind wat je al jaren hebt gehad. Bovendien gaan de meeste mensen na 'n miskraam gewoon door met zwanger worden en krijgen alsnog hun gewenste gezin.
En ook al is het verliezen van je ouders de natuurlijke gang van zaken, ik vind het vele malen ingrijpender om een persoon die er vanaf dat je het eerste levenslicht zag te verliezen dan iemand die je pas later leerde kennen (een partner of kind)
En ook al is het verliezen van je ouders de natuurlijke gang van zaken, ik vind het vele malen ingrijpender om een persoon die er vanaf dat je het eerste levenslicht zag te verliezen dan iemand die je pas later leerde kennen (een partner of kind)
maandag 1 januari 2018 om 09:24
Ik voel mij als 'n homo die gedwongen is geweest als hetero te moeten leven eerlijk gezegd. Zoveel jaar tegennatuurlijk gedragen doet iets met me.vrouwjagersma schreef: ↑01-01-2018 09:20Anderen leven zich weldegelijk in, maar dat betekent niet dat jij wegkomt met sociaal onaangepast gedrag omdat je een stoornis hebt. Jij wordt, net zo als ik en alle andere autisten met een redelijk intelligentieniveau, geacht min of meer passend gedrag te vertonen. Ik vind dat niet vreemd, maar misschien ben ik geen goede autist.
maandag 1 januari 2018 om 09:25
En wederom: kleutergedrag is dit: zij begonnen.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:14Anderen leven zich toch ook niet in mij in? En die worden geacht wél over 'n EQ te beschikken.
Je kunt niet verwachten dat anderen jou begrijpen als je niet uitlegt hoe jij dingen ervaart.
Maar jij gaat er gemakshalve maar vanuit dat de hele maatschappij jou al 48 jaar dwars zit om het dwarszitten.
In mijn jeugd (en de jouwe) heerste andere ideeën over bijv opvoeding dan nu. Mijn ouders hebben dingen gedaan en verwacht die zeker voor iemand met autisme op z'n zachtst gezegd niet zo handig waren.
Mijn broer is daar aan onderdoorgegaan, ik uiteindelijk niet.
Maar in die tijd wisten mensen niet beter en dachten serieus dat ze ons een dienst bewezen met hun benadering.
Je maakt mij niet wijs dat jouw ouders geen dingen gedaan en van jou verwacht hebben die achteraf gezien niet zo handig waren. Maar je ouders kun je dat vergeven? Waarom de maatschappij dan niet?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 09:27
De enige op wie ik soms boos ben dat ze mij niet zien is op mijn familie. Van hen verwacht ik soms wat meer begrip. Ik zal met mensen in gesprek blijven over mijn beperking. Ik wil aan degene met wie ik veel te maken heb uitleggen hoe mijn leven is, waar ik tegenaan loop. Ik merk daardoor dat ik meer begrip krijg vanuit mijn omgeving.
Ik ben heel erg boos geweest op degene die mij jarenlang gepest hebben. Ik wenste ze vanalles toe. Nu heb ik die boosheid verwerkt en het verdriet bijna. Ze hebben me toentertijd bijna de dood ingejaagd. Maar ik blijf vechten voor een fijn leven. Boosheid heeft geen zin, ik zal nooit een excuus krijgen. Hoeft ook niet meer. Ik heb het bijna achter me gelaten en wil nu dat anderen er iets van kunnen leren.
Ik ben heel erg boos geweest op degene die mij jarenlang gepest hebben. Ik wenste ze vanalles toe. Nu heb ik die boosheid verwerkt en het verdriet bijna. Ze hebben me toentertijd bijna de dood ingejaagd. Maar ik blijf vechten voor een fijn leven. Boosheid heeft geen zin, ik zal nooit een excuus krijgen. Hoeft ook niet meer. Ik heb het bijna achter me gelaten en wil nu dat anderen er iets van kunnen leren.
maandag 1 januari 2018 om 09:30
Een kind dat na een (bijna) voldragen zwangerschap doodgeboren wordt is ook nog weer iets anders dan een miskraam.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:22Voor mij is er verschil tussen 'n miskraam en het verliezen van 'n levend kind wat je al jaren hebt gehad. Bovendien gaan de meeste mensen na 'n miskraam gewoon door met zwanger worden en krijgen alsnog hun gewenste gezin.
En ook al is het verliezen van je ouders de natuurlijke gang van zaken, ik vind het vele malen ingrijpender om een persoon die er vanaf dat je het eerste levenslicht zag te verliezen dan iemand die je pas later leerde kennen (een partner of kind)
Voor jou is het verliezen van je ouders uiteraard ingrijpender dan het verliezen van een kind. Omdat jij je totaal niets kunt voorstellen bij het hebben van een kind.
Voor mij is het verliezen van mijn ouders lang zo ingrijpend niet geweest als het verliezen van mijn kinderen, maar daarom kan ik nog wel het fatsoen opbrengen om jouw verdriet niet af te doen als onzin.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 1 januari 2018 om 09:32
Alleen werd je (minstens deels) gedwongen omdat mensen oprecht dachten dat je daar gelukkiger van werd.redbulletje schreef: ↑01-01-2018 09:24Ik voel mij als 'n homo die gedwongen is geweest als hetero te moeten leven eerlijk gezegd. Zoveel jaar tegennatuurlijk gedragen doet iets met me.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
