Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
dinsdag 23 januari 2018 om 15:33
Ik snap dat je zenuwachtig bent. Maar ik denk dat het ook heel erg leuk kan zijn om in zo'n beschermd wonen groep te wonen. Krijg je dan een eigen kamer, of een eigen appartementje of iets dergelijks? Moet je toilet en douche en keuken delen, of heb je dat gewoon voor jezelf?
Schrijf alle vragen die je hebt van tevoren op, zodat je dat ter plekke in die nieuwe situatie niet vergeet.
dinsdag 23 januari 2018 om 15:42
Case-je schreef: ↑23-01-2018 15:33Ik snap dat je zenuwachtig bent. Maar ik denk dat het ook heel erg leuk kan zijn om in zo'n beschermd wonen groep te wonen. Krijg je dan een eigen kamer, of een eigen appartementje of iets dergelijks? Moet je toilet en douche en keuken delen, of heb je dat gewoon voor jezelf?
Schrijf alle vragen die je hebt van tevoren op, zodat je dat ter plekke in die nieuwe situatie niet vergeet.
Ik ben echt al veel geïnformeerd door mijn gezinscoach en begeleider gelukkig! Ik moet wel alle voorzieningen delen, maar dat maakt me niet uit. Ik neem aan dat er schema's komen wanneer wie wat doet (eindelijk structuur!). Ik heb wel een slaapkamer voor mezelf gelukkig. Ben alleen hoe het gaat met verhuizen, aangezien ik naar een andere gemeente ga, maar daar zullen ze me mee helpen. Ik moet gewoon weg, ik heb geen keuze.
dinsdag 23 januari 2018 om 16:25
Mijn POH kan ik oneindig houden en met haar praat ik ook af en toe, maar dus niet zo diepgaand als met mn psych. En t enige probleem is dat mijn psych verbonden is aan een praktijk die geen chronische gevallen doet. Als iemand niet uitbehandeld is na een x-aantal uur worden ze doorgestuurd. Maar wij gaan nu dus voor een nieuw dossier om dat voorlopig te vermijden.
dinsdag 23 januari 2018 om 17:11
Fijn dat je al een deel van de informatie hebt gekregen via de begeleiding.SadSloth schreef: ↑23-01-2018 15:42Ik ben echt al veel geïnformeerd door mijn gezinscoach en begeleider gelukkig! Ik moet wel alle voorzieningen delen, maar dat maakt me niet uit. Ik neem aan dat er schema's komen wanneer wie wat doet (eindelijk structuur!). Ik heb wel een slaapkamer voor mezelf gelukkig. Ben alleen hoe het gaat met verhuizen, aangezien ik naar een andere gemeente ga, maar daar zullen ze me mee helpen. Ik moet gewoon weg, ik heb geen keuze.
Ik vermoed ook dat er schema's zullen zijn over wie welke zaken moet doen en op welke dagen en dergelijke. Is de groep specifiek voor mensen met autisme? (In dat geval zullen er wel meer mensen zijn die behoefte hebben aan structuur
) Of zijn er ook mensen met andere problematiek? Dat verhuizen, maak je daar nog maar niet te druk om. Alles op zijn tijd! Misschien hebben ze ook afvinklijstjes voor je om te kunnen organiseren wat je moet doen. Anders zijn die ook wel online te vinden.
Succes alvast!
dinsdag 23 januari 2018 om 22:07
Toen ik 4 was stelde vader aan het MOB (toen Medisch Opvoedkundig Bureau) groepstherapie voor. Dat werd geweigerd; dat werd speltherapie. Mijn vader had liever groepstherapie voor mij gehad, en als ik naar het verleden kijk, denk ik dat hij gelijk had.Fifi123 schreef: ↑11-01-2018 21:07Ik heb ook groepstherapie (dagbehandeling) gehad toen ik begin 20 was. Dit had te maken met de nasleep van pesten. Ik was/ben absoluut geen groepsmens, maar ik heb er toch wel veel aan gehad. Het was een beetje een laatste "redmiddel" destijds, want met 1-op-1 gesprekken kwam ik niet meer verder.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 23 januari 2018 om 22:09
Mij werd vroeger dus groepstherapie geweigerd. Later werd Cognitieve Gedrags-Therapie (CGT) geweigerd. Al zou ik een bepaald soort therapie willen; de kans is groot dat het geweigerd wordt. Het is voor mij geen kwestie van "Ik ga die en die therapie doen"; het is gewoon niet mogelijk.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 23 januari 2018 om 22:13
Ik heb een lange tijd een rijbewijs. Ik heb sinds november vorig jaar een elektrische fiets met een ondersteuning tot 45 km/h. Ik fiets vrij voorzichtig op die fiets. 's Nachts fiets ik niet harder dan ongeveer 25 à 30 km/h. Ik raak niet in paniek bij drukke situaties, ik rem af zodat ik kan nadenken over wat ik het beste kan doen.SadSloth schreef: ↑20-01-2018 13:36Hebben jullie allemaal een rijbewijs? Ik heb laatst zelf besloten om niet voor een rijbewijs te gaan. Ben op de fiets al een ramp. Raak snel het overzicht kwijt en in paniek. Helemaal als er een weg dicht is of zo, dan moet ik mijn fiets even aan de kant zetten om rustig te worden.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 23 januari 2018 om 22:20
Ik kan met autorijden iets meer verdragen. Op de autosnelweg kan ik wel een gesprek voeren, maar op de drukkere kleinere wegen niet. Dan moet het ook voor mij stil zijn. Omgevingsgeluiden vind ik leuk om tijdens het autorijden naar te luisteren, hoewel het motorgeluid dat wel vaak overstemt. Het geeft ook informatie over het verkeer. Ik kijk niet alleen in het verkeer; ik luister ook.Keramiek schreef: ↑20-01-2018 14:08Ik weet niet of het enige hoop biedt voor jouw zoon maar een collega van mij (55 jaar) met ASS stond er ook zo voor maar heeft uiteindelijk op haar 35ste toch haar rijbewijs gehaald, en zij is zelfs in 1x afgeredenVereist is wel dat zij zich tijdens het rijden volledig op het rijden concentreert en dat er muziek op moet staan om de omgevingsgeluiden af te zwakken. Je kunt ook met haar echt geen gesprek voeren terwijl zij autorijdt, dan raakt ze in de war. Als zij zich kan concentreren dan rijdt ze goed en verantwoordelijk. Het werkt voor haar het beste als ze helemaal alleen in de auto zit.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 23 januari 2018 om 22:24
Ik heb een snelle elektrische fiets, waarvoor ik een rijbewijs heb (feitelijk autorijbewijs, maar bromfietsrijbewijs is het minimum). Ik let ontzettend goed op, zelfs nog meer dan bij autorijden. Ik heb dan wel een rijbewijs, maar ik heb vanwege kosten nooit een auto willen hebben. En die komt er ook niet. Ik vind autorijden leuk, maar helaas pindakaas, het is gewoon te duur en ik wil het geld anders besteden dan aan de auto.redbulletje schreef: ↑20-01-2018 14:09Vanaf mn 18e. Zeker als je als ik graag op jezelf bent is het onmisbaar. Fietsen vind ik gevaarlijk en je komt niet ver. Ook op reis geeft je rijbewijs je veel meer vrijheid. Ook woon ik 3 km van het dorp, dus een auto is gewoon noodzaak. Er zijn hier geen fietspaden naast de smalle bosweg en ik vind het eng en gevaarlijk dat auto's dus zo langs een fiets razen. Ik heb al 30 jaar geen fiets meer.
World of Warcraft: Legion
woensdag 24 januari 2018 om 07:12
Dit geldt voor iedereen hoor, tenzij je het zelf gaat betalen.hans66 schreef: ↑23-01-2018 22:09Mij werd vroeger dus groepstherapie geweigerd. Later werd Cognitieve Gedrags-Therapie (CGT) geweigerd. Al zou ik een bepaald soort therapie willen; de kans is groot dat het geweigerd wordt. Het is voor mij geen kwestie van "Ik ga die en die therapie doen"; het is gewoon niet mogelijk.
Maar een behandelaar moet natuurlijk wel een behandeling bieden die kans van slagen heeft.
Als jij een bepaalde therapie wilt heb je wrsch een idee wat die therapie jou gaat opleveren. Een behandelaar kan dan samen met jou bekijken of die betreffende therapie idd de aangewezen manier is om je doel te bereiken.
Dat CGT geweigerd wordt kan ik me nauwelijks voorstellen, dat wordt nou echt óveral voor aangeboden.
Ik heb dat zelf geweigerd, na twee sessies. En de psych was het daarmee eens, dat dat niet bij mij aansloot.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 24 januari 2018 om 14:08
woensdag 24 januari 2018 om 22:18
Hi allemaal, ik kom hier ook mee lezen & van me af schrijven
Ik ken dit topic wel, maar nog nooit meegeschreven of heel uitgebreid gelezen. Veel dingen herken ik, maar veel dingen ook niet of minder. Ik heb geen diagnose, maar ik heb meerdere malen in mijn leven gedacht dat ik zeker in het spectrum moet zitten. Ik ben 32 jaar en als ik het heel simpel moet omschrijven: het leven heeft me altijd moeite gekost, omdat ik introvert ben en snel overprikkeld raak. Het lijkt ook alleen maar erger te worden naarmate ik ouder wordt en er van je verwacht wordt dat je alles "op orde" hebt en steeds meer ballen hoog moet houden, haha. Ik heb me altijd anders gevoeld, erg in mijn eigen wereld, niet erg betrokken bij mensen of gebeurtenissen en soms juist erg overdonderd door dingen, vlagen van depressies en in de knoop zitten met mezelf omdat de maatschappij zoveel van me verwacht en ik daar niet aan kan voldoen. Maar ik weet niet zo goed of ik een stempel wil, of hulp, of dat ik gewoon mijn weg nog niet heb gevonden.
Ik werk 4 dagen, wat ik zwaar vind maar wel een opluchting na fulltime, ik woon samen met een man die ook autistische trekjes heeft (de eerste persoon waarmee ik gewoon grapjes kan maken daarover) en die ook erg op zijn vrijheid/alleentijd gesteld is. We kunnen dan ook heel lang zonder sociale verplichtingen of afspraken omdat we dat heerlijk rustig vinden, tot we denken dat het toch weer eens tijd is om onze ouders of een vriend(in) te zien omdat ze ons anders niet meer herkennen
Iets wat ik sinds kort pas heb is dat ik echt geen kinderen wil. Dit was vroeger oh, dat komt vast wel, en later ja waarschijnlijk wel, en nu is het nee absoluut niet. Ik zou het mentaal niet aankunnen, ik heb nauwelijks energie voor mezelf en mijn vriend, met een kind zou alles in de soep lopen en zou ik mezelf altijd in mijn veilige kamer willen opsluiten
Hebben jullie dat gevoel ook? Dat een gezin vreselijk vermoeiend zal zijn, of dat je je totaal niet kan voorstellen waarom je kinderen zou willen opvoeden?
Ik ken dit topic wel, maar nog nooit meegeschreven of heel uitgebreid gelezen. Veel dingen herken ik, maar veel dingen ook niet of minder. Ik heb geen diagnose, maar ik heb meerdere malen in mijn leven gedacht dat ik zeker in het spectrum moet zitten. Ik ben 32 jaar en als ik het heel simpel moet omschrijven: het leven heeft me altijd moeite gekost, omdat ik introvert ben en snel overprikkeld raak. Het lijkt ook alleen maar erger te worden naarmate ik ouder wordt en er van je verwacht wordt dat je alles "op orde" hebt en steeds meer ballen hoog moet houden, haha. Ik heb me altijd anders gevoeld, erg in mijn eigen wereld, niet erg betrokken bij mensen of gebeurtenissen en soms juist erg overdonderd door dingen, vlagen van depressies en in de knoop zitten met mezelf omdat de maatschappij zoveel van me verwacht en ik daar niet aan kan voldoen. Maar ik weet niet zo goed of ik een stempel wil, of hulp, of dat ik gewoon mijn weg nog niet heb gevonden.
Ik werk 4 dagen, wat ik zwaar vind maar wel een opluchting na fulltime, ik woon samen met een man die ook autistische trekjes heeft (de eerste persoon waarmee ik gewoon grapjes kan maken daarover) en die ook erg op zijn vrijheid/alleentijd gesteld is. We kunnen dan ook heel lang zonder sociale verplichtingen of afspraken omdat we dat heerlijk rustig vinden, tot we denken dat het toch weer eens tijd is om onze ouders of een vriend(in) te zien omdat ze ons anders niet meer herkennen
Iets wat ik sinds kort pas heb is dat ik echt geen kinderen wil. Dit was vroeger oh, dat komt vast wel, en later ja waarschijnlijk wel, en nu is het nee absoluut niet. Ik zou het mentaal niet aankunnen, ik heb nauwelijks energie voor mezelf en mijn vriend, met een kind zou alles in de soep lopen en zou ik mezelf altijd in mijn veilige kamer willen opsluiten
Hebben jullie dat gevoel ook? Dat een gezin vreselijk vermoeiend zal zijn, of dat je je totaal niet kan voorstellen waarom je kinderen zou willen opvoeden?
woensdag 24 januari 2018 om 22:25
Dit is dus juist niet wat ik bedoel.
Als jij schrijft dat aan jou CGT geweigerd is lees ik daarin dat jij CGT wilde en de behandelaar dat in jouw geval blijkbaar niet passend vond.
Dan kun je je dus afvragen waarom jij CGT wilt. Heb jij daar een realistisch beeld van? Waarom vond de behandelaar dat niet passend?
En mocht je dan toch heel graag CGT willen (wat ik je afraad, maar dit terzijde) kun je het mss zelf gaan betalen.
Maar ik vraag me vooral af waarom je een bepaalde therapievorm wilt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 24 januari 2018 om 23:53
Even reageren op wat oudere berichten.
Ik had tot aan mijn 5e toch wel een ernstige vorm van autisme. Daarna kwamen er enorme verbeteringen in een zeer korte tijd.
Ik was als kind daarna niet afkerig van sociaal contact, maar ik was wel anders dan andere kinderen. Dat leidde tot jarenlang treiteren. Het leren van sociale vaardigheden ging daarmee ook jarenlang de ijskast in. Na jongvolwassenheid pakte ik de draad weer op. Ik hoorde nergens bij.
De laatste tijd op het werk heb ik wel het gevoel ergens bij te horen. Ik kan erg sociaal zijn.
Ik weet dat ik naast autisme andere issues heb, waar geen directe oplossing voorhanden is. Wantrouwen. Mensen zijn soms manipulatief en hebben een verborgen agenda. Hun belangen botsen weleens met mijn belangen.
Wat begeleiding betreft: op de woonvorm na waar ik gezeten heb, zijn mensen niet scheutig met ondersteuning of begeleiding. Soms hebben ze een beperkende invloed en proberen ze mijn wil om vooruitgang te boeken af te remmen. In deze week is mij dat weer pijnlijk duidelijk geworden. Ik vraag mij serieus af waarom men iemand in het spectrum wil afremmen.
Ik had tot aan mijn 5e toch wel een ernstige vorm van autisme. Daarna kwamen er enorme verbeteringen in een zeer korte tijd.
Ik was als kind daarna niet afkerig van sociaal contact, maar ik was wel anders dan andere kinderen. Dat leidde tot jarenlang treiteren. Het leren van sociale vaardigheden ging daarmee ook jarenlang de ijskast in. Na jongvolwassenheid pakte ik de draad weer op. Ik hoorde nergens bij.
De laatste tijd op het werk heb ik wel het gevoel ergens bij te horen. Ik kan erg sociaal zijn.
Ik weet dat ik naast autisme andere issues heb, waar geen directe oplossing voorhanden is. Wantrouwen. Mensen zijn soms manipulatief en hebben een verborgen agenda. Hun belangen botsen weleens met mijn belangen.
Wat begeleiding betreft: op de woonvorm na waar ik gezeten heb, zijn mensen niet scheutig met ondersteuning of begeleiding. Soms hebben ze een beperkende invloed en proberen ze mijn wil om vooruitgang te boeken af te remmen. In deze week is mij dat weer pijnlijk duidelijk geworden. Ik vraag mij serieus af waarom men iemand in het spectrum wil afremmen.
World of Warcraft: Legion
donderdag 25 januari 2018 om 06:07
donderdag 25 januari 2018 om 06:19
Ik had last o.a. van verlegenheid en dat mensen mij onderschatten (zie ook het bericht vlak hierboven). En ook conflictvermijdend en weinig assertief gedrag.
Ik herinner me dat de psycholoog zei verlegenheid bij autisme niet bestaat.
Ik ben daar ook zelf gedeeltelijk van af gaan zien omdat de oorzaak van de problemen die ik ervaar niet alrijd bij mij ligt. Zou ik de therapie krijgen, vraag ik me af of het gedrag van anderen zal veranderen. Ik heb die illusie niet. Ik streef daarom die therapie niet meer na.
Ik herinner me dat de psycholoog zei verlegenheid bij autisme niet bestaat.
Ik ben daar ook zelf gedeeltelijk van af gaan zien omdat de oorzaak van de problemen die ik ervaar niet alrijd bij mij ligt. Zou ik de therapie krijgen, vraag ik me af of het gedrag van anderen zal veranderen. Ik heb die illusie niet. Ik streef daarom die therapie niet meer na.
World of Warcraft: Legion
donderdag 25 januari 2018 om 06:50
Wat een hoop aannames lees ik hier, zowel bij jou als bij de psycholoog.hans66 schreef: ↑25-01-2018 06:19Ik had last o.a. van verlegenheid en dat mensen mij onderschatten (zie ook het bericht vlak hierboven). En ook conflictvermijdend en weinig assertief gedrag.
Ik herinner me dat de psycholoog zei verlegenheid bij autisme niet bestaat.
Ik ben daar ook zelf gedeeltelijk van af gaan zien omdat de oorzaak van de problemen die ik ervaar niet alrijd bij mij ligt. Zou ik de therapie krijgen, vraag ik me af of het gedrag van anderen zal veranderen. Ik heb die illusie niet. Ik streef daarom die therapie niet meer na.
Maar nog steeds geen antwoord op mijn vraag: waarom wil je zo graag CGT? Wat biedt CGT dat een andere therapie niet biedt?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 25 januari 2018 om 07:12
Solomio, dat heb ik al gezegd.
Je haalt nu dus andere therapieën aan. Ja, het kan zijn dat andere therapieën beter zijn in mijn opzicht. Dat heb ik weliswaar onvoldoende onderzocht (ik moet dat zelf onderzoeken; dat gaat een psycholoog niet voor mij doen). Ook in die gevallen kan er therapie geweigerd worden. Ik vraag me nu serieus af of een therapie zoveel zal verbeteren, aangezien de oorzaak van de problemen niet altijd (maar ook niet nooit) bij mij ligt.
Je haalt nu dus andere therapieën aan. Ja, het kan zijn dat andere therapieën beter zijn in mijn opzicht. Dat heb ik weliswaar onvoldoende onderzocht (ik moet dat zelf onderzoeken; dat gaat een psycholoog niet voor mij doen). Ook in die gevallen kan er therapie geweigerd worden. Ik vraag me nu serieus af of een therapie zoveel zal verbeteren, aangezien de oorzaak van de problemen niet altijd (maar ook niet nooit) bij mij ligt.
World of Warcraft: Legion
donderdag 25 januari 2018 om 07:25
Nu heb je het over therapie die geweigerd wordt, eerder specifiek over CGT. Ik dacht dus dat het uitsluitend over CGT ging.hans66 schreef: ↑25-01-2018 07:12Solomio, dat heb ik al gezegd.
Je haalt nu dus andere therapieën aan. Ja, het kan zijn dat andere therapieën beter zijn in mijn opzicht. Dat heb ik weliswaar onvoldoende onderzocht (ik moet dat zelf onderzoeken; dat gaat een psycholoog niet voor mij doen). Ook in die gevallen kan er therapie geweigerd worden. Ik vraag me nu serieus af of een therapie zoveel zal verbeteren, aangezien de oorzaak van de problemen niet altijd (maar ook niet nooit) bij mij ligt.
En jij hoeft natuurlijk niet te onderzoeken welke therapie her meest passend is. Jij hebt een hulpvraag en samen met een behandelaar ga je kijken welke behandeling daar het beste bij past, op basis van jouw hulpvraag en jouw karakter.
Daar kan dus ook uitkomen dat therapie niet gaat helpen en dan krijg je geen therapie. Er moet wel een uitzicht op verbetering zijn, anders krijgt je hulpverlener het niet vergoed.
En dat geldt dus niet alleen voor jou. Zowel mijn behandelaar als ik zijn het erover eens dat de behandeling die ik nu krijg niet ideaal is, maar wat ik wel nodig heb zit niet in het rijtje mogelijkheden dat de verzekering vergoedt.
Ik zou dan dus kunnen zeggen dat mij een behandeling geweigerd is, maar dat klinkt toch net even anders.
De behandeling die ik nodig heb wordt gewoon niet vergoed. Punt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 25 januari 2018 om 10:46
Nee, dat gevoel had/heb ik niet
Ik hoefde nooit zo nodig kinderen. Had er geen oergevoel voor ofzo.
Maar ik denk ook dat ik de ervaring van het moederschap niet zou willen missen en dat dat gevoel er toch wel ergens zat. Want voor mijn 30e wilde ik toch eigenlijk wel aan kinderen beginnen.
Dat is gelukt. Maar het blijft ook zeker weten bij 1 kind.
1 kind kan ik nog wel handelen, meerdere kinderen denk ik dat gaat resulteren in een totale meltdown.
Mijn kind zie ik ook een beetje als mijn meest belangrijke "project". Ik kan me er volledig op focussen omdat het er maar 1 is.
Wat ik er vooral erg lastig aan vind is dat hij nu gewoon echt zijn eigen persoon is, met zijn eigen behoeftes. En dat wanneer ik zelf al op m'n tenen loop, ik mentaal eigenlijk geen ruimte heb om daar adequaat mee om te gaan. Wat vaak resulteert in "strijd". (dan botsen onze behoeftes, ga ik over op "tactieken" waar ik eigenlijk niet achter sta waardoor ik mezelf weer op m'n kop zit omdat ik faal in hoe ik het moederschap vorm wil geven).
Door me hier bewust van te zijn kan ik het wel steeds beter aanpakken zonder dat het eindigt in strijd. Maar er blijven lastige kanten aan zitten (zoals zien dat hij toch ook wel moeite heeft met sociale omgangsregels).
En toch ben ik blij dat hij er is
Ik doe mijn best...
donderdag 25 januari 2018 om 13:55
Ik had als kind al totaal geen feeling met kindergedrag, dus ik wist al jong dat ik geen kinderen wilde. Teveel prikkels ook, ik heb heel veel behoefte aan rust en stilte om me heen. Dat zou dus sowieso geen match zijn met 'n gezinsleven.Cortana85 schreef: ↑24-01-2018 22:18Iets wat ik sinds kort pas heb is dat ik echt geen kinderen wil. Dit was vroeger oh, dat komt vast wel, en later ja waarschijnlijk wel, en nu is het nee absoluut niet. Ik zou het mentaal niet aankunnen, ik heb nauwelijks energie voor mezelf en mijn vriend, met een kind zou alles in de soep lopen en zou ik mezelf altijd in mijn veilige kamer willen opsluiten
donderdag 25 januari 2018 om 14:07
Gedrag van anderen kun je niet veranderen. Maar wellicht kun je je eigen gedrag veranderen zodanig dat je minder overlast van anderen ondervindt? Ik heb me onbewust altijd aangepast aan anderen, teveel pleasen, de luisterend oor positie etc, maar nu ben ik al veel zelfbewuster geworden en kan ik makkelijker voor mezelf kiezen.hans66 schreef: ↑25-01-2018 06:19Ik had last o.a. van verlegenheid en dat mensen mij onderschatten (zie ook het bericht vlak hierboven). En ook conflictvermijdend en weinig assertief gedrag.
Ik herinner me dat de psycholoog zei verlegenheid bij autisme niet bestaat.
Ik ben daar ook zelf gedeeltelijk van af gaan zien omdat de oorzaak van de problemen die ik ervaar niet alrijd bij mij ligt. Zou ik de therapie krijgen, vraag ik me af of het gedrag van anderen zal veranderen. Ik heb die illusie niet. Ik streef daarom die therapie niet meer na.
