Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 5
dinsdag 19 mei 2020 om 21:29
Deel 4:
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
dinsdag 19 mei 2020 om 22:23
Al jarenlang voel ik erg veel pijn en narigheid in een aantal sociale contacten die ik heb gehad.
Vooral dat het op een nare manier is geeindigd.
Ik merk dat mijn autisme daar ook mee te maken heeft.
Het lukt me niet goed om gevoelens te uiten en ik stel me altijd maar als een 'goedzak' op.
Daardoor krijg ik het gevoel overlopen te worden, met als gevolg dat ik het emotioneel niet meer aan kan.
Voor veel mensen met autisme is het moeilijk om vriendschappen aan te gaan.
Voor mij is het vooral moeilijk om deze in stand te kunnen houden.
Heb hieover ook gesproken met mijn maatschappelijk werker en psychiater.
In mijn vorige bericht (in deel 4) heb ik verder het volgende geschreven;
Weet nu ruim 20 jaar dat ik autisme heb.
En ik blijf tegen moeilijke situaties aanlopen.
Vooral op sociaal en communicatief vlak en in het bijzonder met bepaalde vriendschappen.
Vaak lukt het mij niet om dit goed in stand te houden.
Gek genoeg kan ik best wel makkelijk vriendschappen aangaan.
Vermoedelijk te gemakkelijk.......
Heb vooral last van naiviteit, in de zin van het niet goed kunnen inschatten van mensen (sociale intuitie).
Daardoor kan het dan ook gebeuren dat ik vriendschappen aanga die helemaal niet goed voor me blijken te zijn (met personen die niet bij me passen) en waanzinnig veel energie blijken te kosten.
Maar waarom laat ik het dan zo ver komen?
En wat is er mis met mijn communicatie?
Voor mijn gevoel ligt het probleem ondermeer bij het feit dat ik mezelf teveel wegcijfer, alles best lijk te vinden en snel mijn excuses ergens voor maak.
Tevens stel ik mij te ondergeschikt, lievig en pleasend op.
Dat is absoluut niet goed gebleken in het verleden..
Niet om in een slachtofferrol te willen zitten, heb echter het gevoel dat sommige personen misbruik van me hebben gemaakt (op sociaal-emotioneel vlak).
Ondermeer dat er over mijn grenzen is gegaan en dat ik onder de duim gehouden ben.
Bij spanningen, irritaties of conflicten kunnen vriendschappen bij mij uit elkaar knallen en eindigen (wat ik bijzonder naar vind).
Ik kan daar bijzonder slecht mee omgaan.
Ook heb ik het gevoel dat ik me te kwetsbaar opstel en sommige personen te dichtbij heb laten komen.
Ook daar ben ik naief in geweest.
Hoe kan het toch iedere keer fout lopen?
Graag wil ik bepaalde situatie uit het verleden achter me laten.
Ben echter bang voor herhalingen in de toekomst.
En voor wie is dit herkenbaar?
Vooral dat het op een nare manier is geeindigd.
Ik merk dat mijn autisme daar ook mee te maken heeft.
Het lukt me niet goed om gevoelens te uiten en ik stel me altijd maar als een 'goedzak' op.
Daardoor krijg ik het gevoel overlopen te worden, met als gevolg dat ik het emotioneel niet meer aan kan.
Voor veel mensen met autisme is het moeilijk om vriendschappen aan te gaan.
Voor mij is het vooral moeilijk om deze in stand te kunnen houden.
Heb hieover ook gesproken met mijn maatschappelijk werker en psychiater.
In mijn vorige bericht (in deel 4) heb ik verder het volgende geschreven;
Weet nu ruim 20 jaar dat ik autisme heb.
En ik blijf tegen moeilijke situaties aanlopen.
Vooral op sociaal en communicatief vlak en in het bijzonder met bepaalde vriendschappen.
Vaak lukt het mij niet om dit goed in stand te houden.
Gek genoeg kan ik best wel makkelijk vriendschappen aangaan.
Vermoedelijk te gemakkelijk.......
Heb vooral last van naiviteit, in de zin van het niet goed kunnen inschatten van mensen (sociale intuitie).
Daardoor kan het dan ook gebeuren dat ik vriendschappen aanga die helemaal niet goed voor me blijken te zijn (met personen die niet bij me passen) en waanzinnig veel energie blijken te kosten.
Maar waarom laat ik het dan zo ver komen?
En wat is er mis met mijn communicatie?
Voor mijn gevoel ligt het probleem ondermeer bij het feit dat ik mezelf teveel wegcijfer, alles best lijk te vinden en snel mijn excuses ergens voor maak.
Tevens stel ik mij te ondergeschikt, lievig en pleasend op.
Dat is absoluut niet goed gebleken in het verleden..
Niet om in een slachtofferrol te willen zitten, heb echter het gevoel dat sommige personen misbruik van me hebben gemaakt (op sociaal-emotioneel vlak).
Ondermeer dat er over mijn grenzen is gegaan en dat ik onder de duim gehouden ben.
Bij spanningen, irritaties of conflicten kunnen vriendschappen bij mij uit elkaar knallen en eindigen (wat ik bijzonder naar vind).
Ik kan daar bijzonder slecht mee omgaan.
Ook heb ik het gevoel dat ik me te kwetsbaar opstel en sommige personen te dichtbij heb laten komen.
Ook daar ben ik naief in geweest.
Hoe kan het toch iedere keer fout lopen?
Graag wil ik bepaalde situatie uit het verleden achter me laten.
Ben echter bang voor herhalingen in de toekomst.
En voor wie is dit herkenbaar?
dinsdag 19 mei 2020 om 22:36
Tvp
Heb even heel weinig energie om te reageren.
Mund, heb jij hiervoor ook meegeschreven onder een andere nick die kortgeleden op anoniem is gegaan? Diegene zat namelijk met precies dezelfde vragen als jij nu hebt, en je schrijfstijl is hetzelfde.
Heb je begeleiding of een therapeut? Heb je het met je begeleider over deze zaken? Vooral als het je zo bezig houdt en het zo hoog zit heb je er misschien hulp bij nodig om uit te vogelen wat er is gebeurd, hoe je je erbij voelt en hoe je verder kunt.
Van mij is zeker misbruik gemaakt. Hier heb ik de nodige therapie voor gehad. Vriendschappen houden niet lang stand. Ik heb een bijzonder soort mens om me heen nodig, en die kom ik niet zo vaak tegen. Het is prima. Ik heb familie, een partner en één vriendin en meer wil ik niet. Voor mij is het verleden en heden ok.
Heb even heel weinig energie om te reageren.
Mund, heb jij hiervoor ook meegeschreven onder een andere nick die kortgeleden op anoniem is gegaan? Diegene zat namelijk met precies dezelfde vragen als jij nu hebt, en je schrijfstijl is hetzelfde.
Heb je begeleiding of een therapeut? Heb je het met je begeleider over deze zaken? Vooral als het je zo bezig houdt en het zo hoog zit heb je er misschien hulp bij nodig om uit te vogelen wat er is gebeurd, hoe je je erbij voelt en hoe je verder kunt.
Van mij is zeker misbruik gemaakt. Hier heb ik de nodige therapie voor gehad. Vriendschappen houden niet lang stand. Ik heb een bijzonder soort mens om me heen nodig, en die kom ik niet zo vaak tegen. Het is prima. Ik heb familie, een partner en één vriendin en meer wil ik niet. Voor mij is het verleden en heden ok.
dinsdag 19 mei 2020 om 23:01
GreenLadyFern;
Even ingaand op je 1e vraag.
Dat klopt inderdaad.
Wil hier wel eerlijk over zijn.
Achteraf gezien was het wel erg jammer en zelfs onnodig ook dat ik toen ben gestopt..
Heb wel begeleiding, geen therapeut.
Met mijn maatschappelijk werker heb ik het hier wel over.
Helaas blijft het zich teveel herhalen en komen we er niet uit.
Zo langzamerhand heb ik steeds minder behoefte aan vriendschappen.
Vooral ook omdat het al zo vaak verkeerd is gegaan.
Voortaan wil ik het overzichtelijk, compact en kwalitatief goed houden en niet dat de kwantiteit de overhand voert.
Vriendschappen heb je in verschillende soorten en niet alle vriendschappen zijn geschikt 'voor het leven' .
Toch is het wel zuur om het gevoel te hebben steeds tekort te schieten hierin en het niet in stand te kunnen houden.
Dat heeft mij erg veel stress, angst en onzekerheid bezorgd.
Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik mij (onbewust) anders lijk voor te doen dan wie ik daadwerkelijk ben.
Vaak door een hele sociale en enthousiaste houding ook te tonen.
Daardoor merk ik dat ik mezelf niet ben en daardoor (doordat ik het emotioneel steeds minder goed aan kan) kunnen contacten steeds meer afvlakken, scheef groeien oid.
Uiteindelijk kan het als een kaartenhuis in elkaar storten.
Kwam ook een erg interessant stuk tegen over autisme en vriendschap; https://www.vanuitautismebekeken.nl/vriendschap
Wat naar dat er misbruik van je is gemaakt.
En goed dat je hiervoor therapie hebt gevolgd.
Ik heb ook bijzondere mensen om me heen nodig.
Ben absoluut geen allemansvriend oid.
Soms heb ik wel de neiging om dit te willen zijn (dmv pleasegedrag; vaak onbewust, uit onzekerheid ook) en dat vind ik erg vervelend aan mezelf.
Even ingaand op je 1e vraag.
Dat klopt inderdaad.
Wil hier wel eerlijk over zijn.
Achteraf gezien was het wel erg jammer en zelfs onnodig ook dat ik toen ben gestopt..
Heb wel begeleiding, geen therapeut.
Met mijn maatschappelijk werker heb ik het hier wel over.
Helaas blijft het zich teveel herhalen en komen we er niet uit.
Zo langzamerhand heb ik steeds minder behoefte aan vriendschappen.
Vooral ook omdat het al zo vaak verkeerd is gegaan.
Voortaan wil ik het overzichtelijk, compact en kwalitatief goed houden en niet dat de kwantiteit de overhand voert.
Vriendschappen heb je in verschillende soorten en niet alle vriendschappen zijn geschikt 'voor het leven' .
Toch is het wel zuur om het gevoel te hebben steeds tekort te schieten hierin en het niet in stand te kunnen houden.
Dat heeft mij erg veel stress, angst en onzekerheid bezorgd.
Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik mij (onbewust) anders lijk voor te doen dan wie ik daadwerkelijk ben.
Vaak door een hele sociale en enthousiaste houding ook te tonen.
Daardoor merk ik dat ik mezelf niet ben en daardoor (doordat ik het emotioneel steeds minder goed aan kan) kunnen contacten steeds meer afvlakken, scheef groeien oid.
Uiteindelijk kan het als een kaartenhuis in elkaar storten.
Kwam ook een erg interessant stuk tegen over autisme en vriendschap; https://www.vanuitautismebekeken.nl/vriendschap
Wat naar dat er misbruik van je is gemaakt.
En goed dat je hiervoor therapie hebt gevolgd.
Ik heb ook bijzondere mensen om me heen nodig.
Ben absoluut geen allemansvriend oid.
Soms heb ik wel de neiging om dit te willen zijn (dmv pleasegedrag; vaak onbewust, uit onzekerheid ook) en dat vind ik erg vervelend aan mezelf.
woensdag 20 mei 2020 om 06:01
@mund: misschien is het toch fijn om met een psycholoog te gaan praten. Die kan je wat beter helpen om het verleden te verwerken, waar jij zo te horen behoefte aan hebt. Je schrijft over angsten, onzekerheid, en je blijft maar analyseren en je komt er niet uit (herkenbaar hoor, dat doe ik namelijk ook vaak).
In mijn ervaring is een maatschappelijk werker vaak wat praktischer ingesteld en kijken zij vooral vooruit.
Ik denk dat de wens hier wel ligt om je te helpen, maar ik wist soms even niet meer wat ik nog moest zeggen tegen je over dit onderwerp, wat nog kon helpen. Ik kan me voorstellen dat dat heel alleen voelt... ik ben dan ook blij dat je weer terug bent.
In mijn ervaring is een maatschappelijk werker vaak wat praktischer ingesteld en kijken zij vooral vooruit.
Ik denk dat de wens hier wel ligt om je te helpen, maar ik wist soms even niet meer wat ik nog moest zeggen tegen je over dit onderwerp, wat nog kon helpen. Ik kan me voorstellen dat dat heel alleen voelt... ik ben dan ook blij dat je weer terug bent.
woensdag 20 mei 2020 om 08:40
@GreenLadyFern;
Bedankt voor je reactie.
Overweeg nu ook om een psycholoog te gaan bezoeken.
Niet om mijn maatschappelijk werker hiermee tekort te willen doen.
Er is echter een diepere analyse nodig voor dit probleem.
Vooral ook waarom ik zo vaak mensen aantrek die helemaal niet bij mij blijken te passen en wat me helemaal geen goed lijkt te doen.
Deze naiviteit heeft absoluut ook met mijn autisme te maken.
Bedankt voor je reactie.
Overweeg nu ook om een psycholoog te gaan bezoeken.
Niet om mijn maatschappelijk werker hiermee tekort te willen doen.
Er is echter een diepere analyse nodig voor dit probleem.
Vooral ook waarom ik zo vaak mensen aantrek die helemaal niet bij mij blijken te passen en wat me helemaal geen goed lijkt te doen.
Deze naiviteit heeft absoluut ook met mijn autisme te maken.
woensdag 20 mei 2020 om 16:37
Mund, ik zou ook zeker met dit probleem naar een psycholoog gaan. En dan vooral werken aan het accepteren van het verleden en kijken hoe je jezelf kan beschermen in de toekomst. Patronen leren herkennen en doorbreken enzo.
Is het niet ook een stukje "sociale druk"? Dat de maatschappij verwacht dat je maar veel vrienden hebt? Heb je daadwerkelijk behoefte aan al die vrienden? Of is bijvoorbeeld 1 goede vriend meer dan genoeg? En wat verwacht je daarin dan van elkaar? Ligt dat in lijn? (Ik heb bijvoorbeeld 1 beste vriendin waar ik zo af en toe mee app. Elkaar zien doen we nauwelijks, ook al wonen we vlak bij elkaar. Maar we weten elkaar wel te vinden als we daar behoefte aan hebben. Voor ons helemaal prima.)
En kun je vrienden niet in verschillende groepen plaatsen? Zo heb ik bijvoorbeeld familie, collega's, sportvrienden, verschillende online contacten etc. Bij iedere groep zit je in een andere rol en daar zit dan vaak dus ook ander gedrag bij...
Voor mij werken die "vrijbijvende" vriendschappen prima. Geen echte verwachtingen wederzijds, maar elkaar gewoon weten te vinden en er voor elkaar zijn (dus niet: "Ik wil minstens 1 keer per maand afspreken!" als dat niet bij je past).
Is het niet ook een stukje "sociale druk"? Dat de maatschappij verwacht dat je maar veel vrienden hebt? Heb je daadwerkelijk behoefte aan al die vrienden? Of is bijvoorbeeld 1 goede vriend meer dan genoeg? En wat verwacht je daarin dan van elkaar? Ligt dat in lijn? (Ik heb bijvoorbeeld 1 beste vriendin waar ik zo af en toe mee app. Elkaar zien doen we nauwelijks, ook al wonen we vlak bij elkaar. Maar we weten elkaar wel te vinden als we daar behoefte aan hebben. Voor ons helemaal prima.)
En kun je vrienden niet in verschillende groepen plaatsen? Zo heb ik bijvoorbeeld familie, collega's, sportvrienden, verschillende online contacten etc. Bij iedere groep zit je in een andere rol en daar zit dan vaak dus ook ander gedrag bij...
Voor mij werken die "vrijbijvende" vriendschappen prima. Geen echte verwachtingen wederzijds, maar elkaar gewoon weten te vinden en er voor elkaar zijn (dus niet: "Ik wil minstens 1 keer per maand afspreken!" als dat niet bij je past).
woensdag 20 mei 2020 om 18:28
Biebeltje;
Het is zeker belangrijk om patronen te leren herkennen en te doorbreken.
Daar wil ik dan ook echt grip op zien te gaan krijgen.
Kan jouw vragen (in de 2e alinea) goed begrijpen.
Het lijkt ergens ook alsof de maatschappij ook verwacht dat je veel vrienden hebt, evt een relatie etc.
Dat is voor mij niet echt weggelegd.
Althans; niet heel veel vrienden.
Wat ik al eerder ook schreef; wil het vooral compact, overzichtelijk en kwalitatief in orde hebben. En niet zozeer dat de kwantiteit teveel gaat overheersen.
In het verleden had ik wel veel vrienden, maar met een aantal daarvan was ik na verloop van tijd absoluut niet happy meer.
Dat is erg jammer en spijtig ook, maar op den duur moet je keuzes hierin gaan maken.
Hoe vervelend dit ook is.
Het klinkt wat bot, maar soms moet je 'het kaf van het koren' zien te scheiden.
Wil daarmee de ander zeker niet tekort doen.
Het is echt van belang om een goede balans in vriendschappen te hebben en daarmee ook daadwerkelijk happy te zijn.
Om in te gaan op je 3e alinea.
Vrienden heb je natuurlijk in vele soorten.
Met ene ga ik naar de bios, met de ander tennissen, met weer iemand anders fietsen, wandelen enz.
Dat heb ikzelf ook wel.
En wellicht moet ik ook wat meer 'vrijblijvende vriendschappen' aangaan.
Dat kan in ieder geval voor minder druk zorgen.
Het is zeker belangrijk om patronen te leren herkennen en te doorbreken.
Daar wil ik dan ook echt grip op zien te gaan krijgen.
Kan jouw vragen (in de 2e alinea) goed begrijpen.
Het lijkt ergens ook alsof de maatschappij ook verwacht dat je veel vrienden hebt, evt een relatie etc.
Dat is voor mij niet echt weggelegd.
Althans; niet heel veel vrienden.
Wat ik al eerder ook schreef; wil het vooral compact, overzichtelijk en kwalitatief in orde hebben. En niet zozeer dat de kwantiteit teveel gaat overheersen.
In het verleden had ik wel veel vrienden, maar met een aantal daarvan was ik na verloop van tijd absoluut niet happy meer.
Dat is erg jammer en spijtig ook, maar op den duur moet je keuzes hierin gaan maken.
Hoe vervelend dit ook is.
Het klinkt wat bot, maar soms moet je 'het kaf van het koren' zien te scheiden.
Wil daarmee de ander zeker niet tekort doen.
Het is echt van belang om een goede balans in vriendschappen te hebben en daarmee ook daadwerkelijk happy te zijn.
Om in te gaan op je 3e alinea.
Vrienden heb je natuurlijk in vele soorten.
Met ene ga ik naar de bios, met de ander tennissen, met weer iemand anders fietsen, wandelen enz.
Dat heb ikzelf ook wel.
En wellicht moet ik ook wat meer 'vrijblijvende vriendschappen' aangaan.
Dat kan in ieder geval voor minder druk zorgen.
donderdag 21 mei 2020 om 11:19
Hebben jullie moeite met vrije tijd indelen? Bij mij moet die altijd gevuld zijn lijkt het. Nu 4 dagen deels verplicht vrij en heb niet echt een planning, deels omdat dingen dicht zijn maar ook omdat ik niet weet wat ik moet doen, 96 uur vrij te besteden tijd. Ik zie veel mensen op de been en dan denk ik waarnaartoe? Op zich kan ik nu ook een paar dagen in de tuin doorbrengen maar ja... Oh ja ik woon verder alleen dus als je misschien personen hebt om je tijd mee door te brengen is het al anders.
donderdag 21 mei 2020 om 11:31
Lola, misschien kan het je helpen om een dagindeling te maken. Ik zit nu al twee jaar thuis dus moet altijd mijn eigen dag invullen. Je kan kijken naar praktische dingen zoals schoonmaken of administratie bijwerken, en leuke dingen.
Ik hou een lijstje bij met dingen die ik zou kunnen en willen doen, van aspecifiek zoals wandelen tot specifiek: varen verpotten.
Dan kan je de dag van tevoren een planning maken zoals:
7:00 ochtendroutine incl ontbijt
8:30 yoga
9:30 douchen
10:00 schoonmaken
11:00 lezen
12:00 lunch
12:30 wandelen
14:00 youtubefilmpjes kijken
15:00 afspraak maken met jobcoach
15:15 piano spelen
15:45 bullet journal
17:00 stofzuigen en opruimen
17:30 koken
Even gebaseerd op dingen die ik doe maar bij mii staat het niet zo vol hoor. Je kan dan een planning maken en alles afstrepen, of wekkers zetten voor elke activiteit.
Ik hou een lijstje bij met dingen die ik zou kunnen en willen doen, van aspecifiek zoals wandelen tot specifiek: varen verpotten.
Dan kan je de dag van tevoren een planning maken zoals:
7:00 ochtendroutine incl ontbijt
8:30 yoga
9:30 douchen
10:00 schoonmaken
11:00 lezen
12:00 lunch
12:30 wandelen
14:00 youtubefilmpjes kijken
15:00 afspraak maken met jobcoach
15:15 piano spelen
15:45 bullet journal
17:00 stofzuigen en opruimen
17:30 koken
Even gebaseerd op dingen die ik doe maar bij mii staat het niet zo vol hoor. Je kan dan een planning maken en alles afstrepen, of wekkers zetten voor elke activiteit.
donderdag 21 mei 2020 om 11:32
donderdag 28 mei 2020 om 20:16
Ik breek maar weer even in, ik ben niet zo van het meelezen en reageren, dus sorry daarvoor!
In de vorige topics ook 1 of 2 keer een vraag gesteld en heb er nu weer een.
Mijn behandelaar stelde vandaag tijdens een telefonisch consult voor om mij aan te melden voor thuisbegeleiding. Voornamelijk omdat ik zelf niks uit de vingers krijg, een stok achter de deur nodig heb en echt iemand nodig heb die mij aan de hand neemt en zegt wat ik moet doen.
Enerzijds lijkt het me een kans om met beide handen aan te pakken, anderzijds klinkt het voor mij echt als een enorm falen. Falen dat ik het zelf niet kan, dat ik toch gewoon niet capabel ben. Ik ben niet dom, weet echt wel hoe het moet, kan prima een planning maken in m'n hoofd, maar de uitvoering blijft achterwege.
Zijn er meer mensen met ervaring in thuisbegeleiding? Zo ja, tell me! Heeft het je wat gebracht? Hoe ging het überhaupt in z'n werk en wat voor dingen deed je zoals?
In de vorige topics ook 1 of 2 keer een vraag gesteld en heb er nu weer een.
Mijn behandelaar stelde vandaag tijdens een telefonisch consult voor om mij aan te melden voor thuisbegeleiding. Voornamelijk omdat ik zelf niks uit de vingers krijg, een stok achter de deur nodig heb en echt iemand nodig heb die mij aan de hand neemt en zegt wat ik moet doen.
Enerzijds lijkt het me een kans om met beide handen aan te pakken, anderzijds klinkt het voor mij echt als een enorm falen. Falen dat ik het zelf niet kan, dat ik toch gewoon niet capabel ben. Ik ben niet dom, weet echt wel hoe het moet, kan prima een planning maken in m'n hoofd, maar de uitvoering blijft achterwege.
Zijn er meer mensen met ervaring in thuisbegeleiding? Zo ja, tell me! Heeft het je wat gebracht? Hoe ging het überhaupt in z'n werk en wat voor dingen deed je zoals?
donderdag 28 mei 2020 om 20:23
donderdag 28 mei 2020 om 20:26
Jup heb ik! Via de wmo. 1x per week komt er iemand thuis die gespecialiseerd is in werken met mensen met autisme.
Ik heb dan wel weer wat andere doelen. Ik kan nogal doorschieten in mijn planning en te veel willen, als ik geen planning heb komt er niks uit mijn handen. We zijn samen op zoek naar een planning die bij mijn energiebalans past.
In de praktijk praten we over hoe de afgelopen week is gegaan en als ik ergens tegenaan gelopen ben bespreken we dat. Dan kijken we naar de komende week of daar iets ligt wat stress bezorgd.
Dat het voelt als falen... tja. Voordat ik in de ziektewet kwam was ik een manager verantwoordelijk voor een miljoenenomzet en een team met 20+ man, nu is het een overwinning als ik 2x per dag mijn tanden poets. We doen ons best, en het beste wat je kunt doen als het alleen niet lukt, is hulp inschakelen. Falen doe je pas als je het definitief opgeeft, anders ben je gewoon nog aan het uitzoeken hoe het voor jou werkt
Jij hebt een andere hulpvraag, dus de ondersteuning zal er voor jou ook anders uit zien. Ik vind het tot nu toe prettig verlopen.
Ik heb dan wel weer wat andere doelen. Ik kan nogal doorschieten in mijn planning en te veel willen, als ik geen planning heb komt er niks uit mijn handen. We zijn samen op zoek naar een planning die bij mijn energiebalans past.
In de praktijk praten we over hoe de afgelopen week is gegaan en als ik ergens tegenaan gelopen ben bespreken we dat. Dan kijken we naar de komende week of daar iets ligt wat stress bezorgd.
Dat het voelt als falen... tja. Voordat ik in de ziektewet kwam was ik een manager verantwoordelijk voor een miljoenenomzet en een team met 20+ man, nu is het een overwinning als ik 2x per dag mijn tanden poets. We doen ons best, en het beste wat je kunt doen als het alleen niet lukt, is hulp inschakelen. Falen doe je pas als je het definitief opgeeft, anders ben je gewoon nog aan het uitzoeken hoe het voor jou werkt
Jij hebt een andere hulpvraag, dus de ondersteuning zal er voor jou ook anders uit zien. Ik vind het tot nu toe prettig verlopen.
donderdag 28 mei 2020 om 20:29
Heb ik ook. Mijn huis, mijn domein, liefst ontvang ik nooit bezoek haha.redbulletje schreef: ↑28-05-2020 20:23Het zou voor mij wellicht wel nuttig zijn om iemand te hebben die poetst bijv waardoor ik alleen maar hoef bij te houden, maar ik vind het niet fijn iemand in mijn huis en aan mijn spullen, dus ik zie er dan maar weer vanaf. Voel me ook echt slecht als iemand iets komt installeren in huis.
Ik heb een wekelijkse bijhoud poetsbeurt zeg maar. Ik probeer om elke week ook een uurtje wat dingen van mijn "grote klussen" lijst te strepen. Dingen die niet zo vaak gedaan moeten worden maar toch wel regelmatig. Douche ontkalken ofzo.
Als ik dan weer iets tegenkom waarvan ik denk: dat zou ik eens moeten doen (laatst: dekbed wassen), gaat het op die lijst.
Is de lijst afgewerkt begin ik gewoon weer van bovenaf aan.
Maar dat is theorie want de praktijk gaat nu bedroevend slecht na een crisis vorige week
donderdag 28 mei 2020 om 20:30
Voor mij voelt het als 'n overwinning dat ik in elk geval m'n planten en konijnen niet dood laat gaan. En dat ik altijd de was draai voor de handdoeken/ondergoed op zijn (en ik gebruik het dan weer rechtstreeks vanuit de droger opnieuw) Ik heb zo snel kortsluiting in mijn hoofd als ik teveel moet van mezelf.
donderdag 28 mei 2020 om 20:32
Ja ben ik ook nog mee aan t oefenen hoor. Ik ben nu wel op het punt dat ik veel meer kan loslaten/schijt heb.redbulletje schreef: ↑28-05-2020 20:30Voor mij voelt het als 'n overwinning dat ik in elk geval m'n planten en konijnen niet dood laat gaan. En dat ik altijd de was draai voor de handdoeken/ondergoed op zijn (en ik gebruik het dan weer rechtstreeks vanuit de droger opnieuw) Ik heb zo snel kortsluiting in mijn hoofd als ik teveel moet van mezelf.
Heb gewoon nul energie nu dus iedereen moet me met rust laten en schoonmaken doe ik alleen het hoognodige samen met man..en we eten al twee weken kant en klaarmaaltijden.
So be it, anders laad ik nooit op
donderdag 28 mei 2020 om 20:32
Bij mij gaat 't ook slecht. Stofzuigen heb ik al wekenlang niet meer gedaan, maar dat heeft ook geen consequenties. Als ik de planten geen water geef dan gaan ze dood dus daar kan ik de energie nog wel voor opbrengen.GreenLadyFern schreef: ↑28-05-2020 20:29Heb ik ook. Mijn huis, mijn domein, liefst ontvang ik nooit bezoek haha.
Ik heb een wekelijkse bijhoud poetsbeurt zeg maar. Ik probeer om elke week ook een uurtje wat dingen van mijn "grote klussen" lijst te strepen. Dingen die niet zo vaak gedaan moeten worden maar toch wel regelmatig. Douche ontkalken ofzo.
Als ik dan weer iets tegenkom waarvan ik denk: dat zou ik eens moeten doen (laatst: dekbed wassen), gaat het op die lijst.
Is de lijst afgewerkt begin ik gewoon weer van bovenaf aan.
Maar dat is theorie want de praktijk gaat nu bedroevend slecht na een crisis vorige week
donderdag 28 mei 2020 om 20:34
Ja hier dus ook. Planten, katten, mezelf soms eten geven en man zorgt voor zichzelf.redbulletje schreef: ↑28-05-2020 20:32Bij mij gaat 't ook slecht. Stofzuigen heb ik al wekenlang niet meer gedaan, maar dat heeft ook geen consequenties. Als ik de planten geen water geef dan gaan ze dood dus daar kan ik de energie nog wel voor opbrengen.
Enig idee waarom t zo slecht gaat nu?
donderdag 28 mei 2020 om 20:34
Ik heb het gevoel de hele tijd achter de feiten aan te lopen. Boodschappen doen kost me nu ook meer energie vanwege het moeten ontsmetten/handen wassen. Rustige tijden was ik toch al op ingesteld, dus dat is onveranderd gebleven gelukkig. Maar door deze pandemie ligt er opeens zo'n vergrootglas op het idiote kuddegedrag van mensen dat ik daar helemaal akelig van word.GreenLadyFern schreef: ↑28-05-2020 20:32Ja ben ik ook nog mee aan t oefenen hoor. Ik ben nu wel op het punt dat ik veel meer kan loslaten/schijt heb.
Heb gewoon nul energie nu dus iedereen moet me met rust laten en schoonmaken doe ik alleen het hoognodige samen met man..en we eten al twee weken kant en klaarmaaltijden.
So be it, anders laad ik nooit op
donderdag 28 mei 2020 om 20:36
De crisis zuigt toch energie. De eerste paar weken lockdown vond ik een verademing, zo stil overal. Maar nu is alles zo gefocust op heropening en daar crash ik op.GreenLadyFern schreef: ↑28-05-2020 20:34Ja hier dus ook. Planten, katten, mezelf soms eten geven en man zorgt voor zichzelf.
Enig idee waarom t zo slecht gaat nu?
donderdag 28 mei 2020 om 20:40
Ja hier neemt man gelukkig de boodschappen over. Ik word panisch van alle regels in winkels en dan al helemaal als de rest zich er niet aan houd. Ik kon deze week gelukkig weer boodschappen bestellen bij de jumbo.redbulletje schreef: ↑28-05-2020 20:34Ik heb het gevoel de hele tijd achter de feiten aan te lopen. Boodschappen doen kost me nu ook meer energie vanwege het moeten ontsmetten/handen wassen. Rustige tijden was ik toch al op ingesteld, dus dat is onveranderd gebleven gelukkig. Maar door deze pandemie ligt er opeens zo'n vergrootglas op het idiote kuddegedrag van mensen dat ik daar helemaal akelig van word.
En ik had al weken geen face to face contact met een hulpverlener.
En dan is mijn auto 3x kapot geweest, mijn salaris wordt niet goed uitbetaald en krijg ik de opmerking van mn baas "het komt wel raar over dat je die dingen wel kunt regelen maar niet kunt werken"
En begint de complete familie over wanneer er kinderen komen en dat ze wel leuk werk voor me weten.
Nou
Boem.
En toen ben ik ook nog eens 'vergeten' door de crisisdienst, waardoor ik 3 dagen moest wachten, zowat doordraaide, dingen zag die er niet waren en daardoor nu weer aan een hoge dosis antipsychotica zit.
Pfffffff
Maar goed ineens kan ik wel weer 3x per week face to face contact hebben dus er is iets goeds uit gekomen.
donderdag 28 mei 2020 om 20:52
Nou, in ieder geval fijn om te lezen dat er meer mensen zijn waar het echt niet vanzelf gaat. Het is inderdaad dat mijn vriend de beesten eten geeft, kookt en niet stil kan zitten. Ik ben blij als ik uit mezelf de planten kan water geven, al voelt zelfs dat als een opgave.
En ergens vraag ik me af of ik gewoon lui ben, onmogelijk moe ben, of dat alles me daadwerkelijk te veel moeite/inspanning kost. En ik moet zeggen, het ging een tijdje wat beter, maar het is nu wel weer echt heel erg de verkeerde kant aan het op gaan.
Ik merk wel dat ik er beter op ga als ik samen met vriend dingen kan doen. Dat motiveert mij toch meer om m'n best te doen, zodat hij niet alles alleen hoeft te doen.
Ik kan prima bedenken wat er allemaal moet gebeuren, ik weet het en ik zie het werk ook wel liggen. Ik kan het werk alleen niet oppakken. Zo weet ik dat de twee vensterbanken achter mij een laag stof hebben waar je "u" tegen zegt. Maar om nou die stofdoek te pakken, de planten op te tillen, de vensterbank te stoffen, meteen de rest van het huis mee pakken (want zo werkt het nou eenmaal bij mij), de stofdoek uit te kloppen en op te ruimen... nope, dat gaat niet werken.
En ergens vraag ik me af of ik gewoon lui ben, onmogelijk moe ben, of dat alles me daadwerkelijk te veel moeite/inspanning kost. En ik moet zeggen, het ging een tijdje wat beter, maar het is nu wel weer echt heel erg de verkeerde kant aan het op gaan.
Ik merk wel dat ik er beter op ga als ik samen met vriend dingen kan doen. Dat motiveert mij toch meer om m'n best te doen, zodat hij niet alles alleen hoeft te doen.
Ik kan prima bedenken wat er allemaal moet gebeuren, ik weet het en ik zie het werk ook wel liggen. Ik kan het werk alleen niet oppakken. Zo weet ik dat de twee vensterbanken achter mij een laag stof hebben waar je "u" tegen zegt. Maar om nou die stofdoek te pakken, de planten op te tillen, de vensterbank te stoffen, meteen de rest van het huis mee pakken (want zo werkt het nou eenmaal bij mij), de stofdoek uit te kloppen en op te ruimen... nope, dat gaat niet werken.
donderdag 28 mei 2020 om 20:56
@almdudler:
Kun je niet proberen de taken wat op te breken? Je benoemt zelf dat het alles of niet is. Bij mij heeft het wel geholpen. Als je elke dag 1 ding afneemt is het beter dan niks.
Een haalbare minitaak, en heb je dat gedaan dan ben je klaar en doe je verder niks.
Voelt heel suf op het begin, maar werkt op zich goed.
Kun je niet proberen de taken wat op te breken? Je benoemt zelf dat het alles of niet is. Bij mij heeft het wel geholpen. Als je elke dag 1 ding afneemt is het beter dan niks.
Een haalbare minitaak, en heb je dat gedaan dan ben je klaar en doe je verder niks.
Voelt heel suf op het begin, maar werkt op zich goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
