Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 5
dinsdag 19 mei 2020 om 21:29
Deel 4:
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
vrijdag 5 juni 2020 om 15:27
Eén en al herkenning!
Thuis komt er niks uit m'n handen zonder een goede reden. Er is werk genoeg om te doen, ik zie het liggen, maar begin er niet aan. En áls ik eraan zou beginnen, moet het helemaal af en perfect en ben ik uren bezig en at the end waarschijnlijk nog niet tevreden.
Moeite met vrije tijd invullen: toen ik nog werkte had ik al moeite met vrije dagen of niet-werkdagen, want ik werkte niet fulltime. Het probleem is dat ik me zo snel nutteloos voel, maar aan de andere kant kan ik me dan weer niet tot iets nuttigs zetten, omdat het ook weer niet perse moet. Heel vaag. Per 1 juni ben ik weg op het werk en is mijn hele weekstructuur weg. Gelukkig is mijn dag-nachtritme weer goed, maar ik word wel wakker zonder doel in m'n dag. Dagplanningen werken niet voor mij, want net als Caretta kan ik ze heel goed maken, maar ga ik ze toch niet uitvoeren. Ik kan echt uitstekend planningen maken, maar het probleem zit 'em in de uitvoering.
Ik zit nu heel erg met het werk in m'n maag. Ik ben op eigen initiatief weggegaan op het werk, omdat ik het niet meer werkbaar vond. Collega's gaven mij gelijk daarin. Ik had eigenlijk geen keus meer, ik heb mijn eigen grens van wat ik nog werkbaar vond al te vaak verplaatst. Maar de consequentie is dat ik nu dus 100% thuis zit, met weliswaar WW, maar dat is ook niet fijn. Ik heb een erg moeilijk profiel, op dit moment zijn er echt geen banen in mijn richting. Ik ben al een keer helemaal van richting veranderd. Collega's zeiden 'je vindt wel iets, je bent nog jong en je hebt veel in je mars.' Ik zou dat ook tegen iemand anders zeggen en ze hebben ook geen ongelijk. Ik ben slim en ik was echt goed in mijn werk en ook heel betrokken bij iedereen. Maar ik heb ook een hele lage belastbaarheid. Durf niet zomaar op een fulltime functie te solliciteren of één waarvoor ik altijd met de auto moet. En dan krijg ik ook nog van mijn contactpersoon bij het UWV te horen dat hij het idee heeft dat ik er niet alles aan doe om ander werk te vinden. Of dat het jammer is dat ik niet opleiding X heb.
Ik herken me erg in wat jullie de laatste tijd geschreven hebben. Loop nog steeds bij een psycholoog maar het is allemaal hap-snap voor mijn gevoel. Nog steeds geen diagnostiek gehad, volgens mij denkt ze niet dat we mijn klachten in de autismehoek moeten zoeken. Ik kwam daar ook binnen met de vraag waarom ik altijd zo moe ben. Zelf dacht ik aan autisme. Eerst wilde ze alles nog grondig gaan uitzoeken, maar de laatste tijd gaat het alle kanten op voor mijn gevoel. Natuurlijk ben ik daar zelf bij en vind ik het ook wel fijn dat ik alles bij haar kwijt kan, maar ik zou toch wel graag uitgezocht willen hebben wat er nou achter 'alles' zit. Of het toch autisme is of hsp of gewoon de aard van het beestje of dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik wil gewoon meer richting krijgen. Om de een of andere reden vind ik het heel moeilijk om hierom te vragen.
Thuis komt er niks uit m'n handen zonder een goede reden. Er is werk genoeg om te doen, ik zie het liggen, maar begin er niet aan. En áls ik eraan zou beginnen, moet het helemaal af en perfect en ben ik uren bezig en at the end waarschijnlijk nog niet tevreden.
Moeite met vrije tijd invullen: toen ik nog werkte had ik al moeite met vrije dagen of niet-werkdagen, want ik werkte niet fulltime. Het probleem is dat ik me zo snel nutteloos voel, maar aan de andere kant kan ik me dan weer niet tot iets nuttigs zetten, omdat het ook weer niet perse moet. Heel vaag. Per 1 juni ben ik weg op het werk en is mijn hele weekstructuur weg. Gelukkig is mijn dag-nachtritme weer goed, maar ik word wel wakker zonder doel in m'n dag. Dagplanningen werken niet voor mij, want net als Caretta kan ik ze heel goed maken, maar ga ik ze toch niet uitvoeren. Ik kan echt uitstekend planningen maken, maar het probleem zit 'em in de uitvoering.
Ik zit nu heel erg met het werk in m'n maag. Ik ben op eigen initiatief weggegaan op het werk, omdat ik het niet meer werkbaar vond. Collega's gaven mij gelijk daarin. Ik had eigenlijk geen keus meer, ik heb mijn eigen grens van wat ik nog werkbaar vond al te vaak verplaatst. Maar de consequentie is dat ik nu dus 100% thuis zit, met weliswaar WW, maar dat is ook niet fijn. Ik heb een erg moeilijk profiel, op dit moment zijn er echt geen banen in mijn richting. Ik ben al een keer helemaal van richting veranderd. Collega's zeiden 'je vindt wel iets, je bent nog jong en je hebt veel in je mars.' Ik zou dat ook tegen iemand anders zeggen en ze hebben ook geen ongelijk. Ik ben slim en ik was echt goed in mijn werk en ook heel betrokken bij iedereen. Maar ik heb ook een hele lage belastbaarheid. Durf niet zomaar op een fulltime functie te solliciteren of één waarvoor ik altijd met de auto moet. En dan krijg ik ook nog van mijn contactpersoon bij het UWV te horen dat hij het idee heeft dat ik er niet alles aan doe om ander werk te vinden. Of dat het jammer is dat ik niet opleiding X heb.
Ik herken me erg in wat jullie de laatste tijd geschreven hebben. Loop nog steeds bij een psycholoog maar het is allemaal hap-snap voor mijn gevoel. Nog steeds geen diagnostiek gehad, volgens mij denkt ze niet dat we mijn klachten in de autismehoek moeten zoeken. Ik kwam daar ook binnen met de vraag waarom ik altijd zo moe ben. Zelf dacht ik aan autisme. Eerst wilde ze alles nog grondig gaan uitzoeken, maar de laatste tijd gaat het alle kanten op voor mijn gevoel. Natuurlijk ben ik daar zelf bij en vind ik het ook wel fijn dat ik alles bij haar kwijt kan, maar ik zou toch wel graag uitgezocht willen hebben wat er nou achter 'alles' zit. Of het toch autisme is of hsp of gewoon de aard van het beestje of dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik wil gewoon meer richting krijgen. Om de een of andere reden vind ik het heel moeilijk om hierom te vragen.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 8 juni 2020 om 12:16
Omdat ik met een vraag zat, eindelijk eens tijd gemaakt om de vorige pagina's te lezen: wat een herkenning.
Ik maak elke vrijdag een weekschema met de zaken die ik wil doen per dag. Het lukt me zelden om de lijstjes volledig af te werken, maar zonder schema loop ik compleet verloren.
Als het dan wel goed gaat en ik aan de taken begin, dan lijkt het voor mijn omgeving alsof ik ADHD heb, omdat ik maar blijf doorwerken en geen rust neem; terwijl het evengoed mogelijk is dat er de volgende dag niets uit mijn handen komt.
Ook hier een groot verschil met het functioneren op de werkvloer en thuis. Ook met de eerste indruk: zodra ik ergens op sollicitatiegesprek kan gaan, weet ik dat ik aangenomen wordt, al regelmatig afgewezen op de cv en motivatiebrief maar nog nooit eens ze mij gesproken hebben.
Op dit vlak: aanstaande maandag een nieuwe baan, ditmaal in de zorg en enorm nerveus of ik dit wel zal kunnen.
De vraag dan: zijn er hier nog personen die last hebben van levendige dromen waarbij je gewoon alles herinnert en je de eerste uren na het ontwaken vaak beelden ziet vanuit die dromen? Een toestand van half wakker, half slapend. Misschien is het medicatie gerelateerd, maar ik vind het verrekt lastig omdat ik soms niet met zekerheid het onderscheid kan maken tussen wat echt gebeurd is en wat slechts in een droom gebeurde.
Ik maak elke vrijdag een weekschema met de zaken die ik wil doen per dag. Het lukt me zelden om de lijstjes volledig af te werken, maar zonder schema loop ik compleet verloren.
Als het dan wel goed gaat en ik aan de taken begin, dan lijkt het voor mijn omgeving alsof ik ADHD heb, omdat ik maar blijf doorwerken en geen rust neem; terwijl het evengoed mogelijk is dat er de volgende dag niets uit mijn handen komt.
Ook hier een groot verschil met het functioneren op de werkvloer en thuis. Ook met de eerste indruk: zodra ik ergens op sollicitatiegesprek kan gaan, weet ik dat ik aangenomen wordt, al regelmatig afgewezen op de cv en motivatiebrief maar nog nooit eens ze mij gesproken hebben.
Op dit vlak: aanstaande maandag een nieuwe baan, ditmaal in de zorg en enorm nerveus of ik dit wel zal kunnen.
De vraag dan: zijn er hier nog personen die last hebben van levendige dromen waarbij je gewoon alles herinnert en je de eerste uren na het ontwaken vaak beelden ziet vanuit die dromen? Een toestand van half wakker, half slapend. Misschien is het medicatie gerelateerd, maar ik vind het verrekt lastig omdat ik soms niet met zekerheid het onderscheid kan maken tussen wat echt gebeurd is en wat slechts in een droom gebeurde.
maandag 8 juni 2020 om 12:22
@moirmel: toevallig heb ik de laatste weken zeer levendige dromen. Ik kan wel onderscheid maken als ik eenmaal wakker ben, maar ze blijven nogal 'hangen' (het zijn geen nachtmerries, gewone dromen, maar ze maken indruk).
Ik wijt het zelf aan de medicatie die een paar weken terug weer flink verhoogd is, antipsychotica (quetiapine).
Ik wijt het zelf aan de medicatie die een paar weken terug weer flink verhoogd is, antipsychotica (quetiapine).
maandag 8 juni 2020 om 17:03
Ik word ook gek van mijn dromen. Ik droom echt elke nacht en word dan vaak zo moe wakker omdat ik in m'n droom heel druk ben geweest (vaak emotioneel druk).
Kan er ook nog een tijdje best door van slag zijn in de ochtend...
Bij mij is het niet medicatie gerelateerd want ik heb hier al last van zo lang ik mij kan herinneren. Alleen net nadat ik was bevallen heb ik een tijdje niet gedroomd. Maar dat was meer te wijten aan de gebroken nachten waarbij ik meestal niet meer dan 90 minuten achter elkaar kon slapen en dus ook gewoon te uitgeput was om te dromen.
Kan er ook nog een tijdje best door van slag zijn in de ochtend...
Bij mij is het niet medicatie gerelateerd want ik heb hier al last van zo lang ik mij kan herinneren. Alleen net nadat ik was bevallen heb ik een tijdje niet gedroomd. Maar dat was meer te wijten aan de gebroken nachten waarbij ik meestal niet meer dan 90 minuten achter elkaar kon slapen en dus ook gewoon te uitgeput was om te dromen.
dinsdag 9 juni 2020 om 11:59
@Diva: Qua werk, heb je al contacten met detacheringsbureau's of recruiters die werkzaam zijn in jouw werkveld? Als je je daar inschrijft en in het bestand komt vinden ze misschien wel iets voor je.
Over de psycholoog: Het duurt inderdaad lang zo. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bepaalde dingen wilt verduidelijken. Ik heb er ook moeite mee om face to face naar dat soort dingen te vragen. Kun je het misschien op mail zetten? Dat je graag zsm diagnostiek wil omdat je dan verder kunt, of je nou wel of geen autisme hebt? Ik heb laatst ook alles op mail gezet omdat ik het face to face niet durfde te vragen, en dat was heel spannend, maar uiteindelijk is mijn hulpvraag wel gehoord.
-----
Qua schema is het hier nogal beperkt. Ik ben vooral aan het focussen op een ochtend- en avondroutine, met persoonlijke verzorging, eten, en het huishouden een beetje bijhouden. Daarnaast heb ik bijna elke werkdag nu wel een afspraak met pscyholoog/verpleegkundige/thuisbegeleider/jobcoach/psychiater, buiten de deur, aan huis, of telefonisch.
Ik maakte ook altijd hele schema's met wekkers, to do lijsten en weet ik veel wat nog meer, maar het was gewoon niet haalbaar. Nu probeer ik zoveel mogelijik die routines uit te voeren, mijn therapie te volgen, en daarnaast merk ik wel wat lukt. Soms forummen, soms tv kijken, soms hersenloos scrollen omdat niks verder lukt. Gisteren had ik een afspraak met de bedrijfsarts, waar ik zoveel spanning voor had dat ik me de hele dag niet eens heb aan kunnen kleden. Nou ja, op een gegeven moment zag ik daar het nut niet meer van in, heb opgegeven en ben op de bank gaan liggen.
Ik probeer al twee jaar mezelf op de rit te krijgen met een schema waarbij ik honderd procent zou moeten functioneren, maar ik functioneer niet. Dus opstaan, ochtendroutine uitvoeren (zou max een uur moeten duren, soms duurt het 5 uur, of ik maak het niet af), en om vijf uur de avondroutine. Daartussen en daarna zie ik wel.
Emotioneel ben ik gelukkig redelijk stabiel. Als iemand me nu zou vragen hoe het gaat, zou ik over het algemeen 'goed' zeggen. Want als je al een paar jaar nauwelijks functioneert, verleg je je standaard nogal. Ik ben wel eens bang dat mensen mijn 'goed' als hun 'goed' zien.
Over de psycholoog: Het duurt inderdaad lang zo. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bepaalde dingen wilt verduidelijken. Ik heb er ook moeite mee om face to face naar dat soort dingen te vragen. Kun je het misschien op mail zetten? Dat je graag zsm diagnostiek wil omdat je dan verder kunt, of je nou wel of geen autisme hebt? Ik heb laatst ook alles op mail gezet omdat ik het face to face niet durfde te vragen, en dat was heel spannend, maar uiteindelijk is mijn hulpvraag wel gehoord.
-----
Qua schema is het hier nogal beperkt. Ik ben vooral aan het focussen op een ochtend- en avondroutine, met persoonlijke verzorging, eten, en het huishouden een beetje bijhouden. Daarnaast heb ik bijna elke werkdag nu wel een afspraak met pscyholoog/verpleegkundige/thuisbegeleider/jobcoach/psychiater, buiten de deur, aan huis, of telefonisch.
Ik maakte ook altijd hele schema's met wekkers, to do lijsten en weet ik veel wat nog meer, maar het was gewoon niet haalbaar. Nu probeer ik zoveel mogelijik die routines uit te voeren, mijn therapie te volgen, en daarnaast merk ik wel wat lukt. Soms forummen, soms tv kijken, soms hersenloos scrollen omdat niks verder lukt. Gisteren had ik een afspraak met de bedrijfsarts, waar ik zoveel spanning voor had dat ik me de hele dag niet eens heb aan kunnen kleden. Nou ja, op een gegeven moment zag ik daar het nut niet meer van in, heb opgegeven en ben op de bank gaan liggen.
Ik probeer al twee jaar mezelf op de rit te krijgen met een schema waarbij ik honderd procent zou moeten functioneren, maar ik functioneer niet. Dus opstaan, ochtendroutine uitvoeren (zou max een uur moeten duren, soms duurt het 5 uur, of ik maak het niet af), en om vijf uur de avondroutine. Daartussen en daarna zie ik wel.
Emotioneel ben ik gelukkig redelijk stabiel. Als iemand me nu zou vragen hoe het gaat, zou ik over het algemeen 'goed' zeggen. Want als je al een paar jaar nauwelijks functioneert, verleg je je standaard nogal. Ik ben wel eens bang dat mensen mijn 'goed' als hun 'goed' zien.
woensdag 10 juni 2020 om 13:10
@ Green: ik sta ingeschreven bij 2 detachering- / uitzendbureaus specifiek voor mijn branche. Maar ook die hebben momenteel niks. Alleen werken als ZZP'er is nog een optie, maar dat zie ik echt als plan b.
Er komt momenteel erg weinig uit m'n handen. M'n ritme gaat ook weer de verkeerde kant op. Het enige goede is nu dat het met autorijden een stuk beter gaat. De angst is een stuk minder en het rijden wordt meer routine.
Vanmiddag ga ik voor het eerst met de auto naar mijn psych. Het is ongeveer 20 minuten vanaf hier. Normaal ging ik rechtstreeks vanuit het werk met de trein. Maar nu het weer drukker is in het ov en je verplicht een mondkapje op moet, mijd ik dat liever.
Ik heb haar nu 3 weken geleden voor het laatst gesproken. Ik hoop dat ik het aandurf te vragen hoe we verder gaan. Zo'n afspraak is maar kort en nu nog korter door corona. Mailen is inderdaad veel makkelijker voor mij, maar uiteindelijk moet ik het er toch ook mondeling met haar over hebben.
Als ik hier in het topic en op Internet lees over autisme herken ik zoveel. Maar als ik dan bij haar ben, durf ik er bijna niet over te beginnen omdat ik denk dat zij (inmiddels) denkt dat ik dat toch niet heb en dan voel ik me zo stom dat ik dat daar ooit überhaupt ook maar aan gedacht heb en wuif het idee maar weg. Terwijl ik het eigenlijk gewoon wil weten, want daarvoor ben ik daar.
Er komt momenteel erg weinig uit m'n handen. M'n ritme gaat ook weer de verkeerde kant op. Het enige goede is nu dat het met autorijden een stuk beter gaat. De angst is een stuk minder en het rijden wordt meer routine.
Vanmiddag ga ik voor het eerst met de auto naar mijn psych. Het is ongeveer 20 minuten vanaf hier. Normaal ging ik rechtstreeks vanuit het werk met de trein. Maar nu het weer drukker is in het ov en je verplicht een mondkapje op moet, mijd ik dat liever.
Ik heb haar nu 3 weken geleden voor het laatst gesproken. Ik hoop dat ik het aandurf te vragen hoe we verder gaan. Zo'n afspraak is maar kort en nu nog korter door corona. Mailen is inderdaad veel makkelijker voor mij, maar uiteindelijk moet ik het er toch ook mondeling met haar over hebben.
Als ik hier in het topic en op Internet lees over autisme herken ik zoveel. Maar als ik dan bij haar ben, durf ik er bijna niet over te beginnen omdat ik denk dat zij (inmiddels) denkt dat ik dat toch niet heb en dan voel ik me zo stom dat ik dat daar ooit überhaupt ook maar aan gedacht heb en wuif het idee maar weg. Terwijl ik het eigenlijk gewoon wil weten, want daarvoor ben ik daar.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 10 juni 2020 om 13:57
Diva, dat had ik met bipolaire stoornis. Één keer aangegeven bij een ander, die het niet serieus nam.
Jaar later pas weer aangegeven bij psychiater die vond dat er voldoende aanleiding was, diagnostisch onderzoek uitgevoerd en gelukkig had ik het niet. Maar wel belangrijk geweest voor mij om uit te sluiten. Ik snap dat het moeilijk is, echt waar
Misschien kun je met jezelf afspreken dat als het mondeling niet lukt vandaag, je alsnog een mail stuurt?
Jaar later pas weer aangegeven bij psychiater die vond dat er voldoende aanleiding was, diagnostisch onderzoek uitgevoerd en gelukkig had ik het niet. Maar wel belangrijk geweest voor mij om uit te sluiten. Ik snap dat het moeilijk is, echt waar
Misschien kun je met jezelf afspreken dat als het mondeling niet lukt vandaag, je alsnog een mail stuurt?
woensdag 10 juni 2020 om 14:33
Ik was vroeger weinig moe naar omstandigheden, hoewel ik met sponsorloop bij de traagste was van school dus wel vrij zwakke conditie had. Het is zo dat ik weinig sliep tijdens mijn school periode. Ik had toen enorme last van huisstofmijt, hoesten en dikke slijmen zodra ik op de matras ging liggen. Meestal kalmeerde dit pas om 1 uur snachts en toen kon ik dus nog wat slapen. Toen ik nieuwe matras kreeg was op 18 of 19 was dit hoesten weg, nu zit er speciale hoes rond tegen de huisstofmijt en blijft het weg. En de periode tussen 18 en 23 was ik best energiek met de kledingbakken, er na was ik nog energiek maar zat men knie in de weg. Ik wandelde elke dag rondjes in de living tussen 6 en 7 in de morgen elke dag. En ging ook nog wel eens wandelen met men ouders. En kuisen en in de tuin en mee naar de supermarkt.
En nu met die crohn vanaf 30 ben ik op het randje van een levende dode. Ik heb zo weinig energie. Ik ben door mijn crohn gedoe tussen pakweg november en februari amper in de supermarkt geweest, enkele keren begin maart denk ik. En nu door corona blijf ik in de auto want je mag maar per 1 klant in de winkel. Maar zelfs nadien thuis van 1 zak dragen en uitladen kan ik uitgeput zijn. Doe ik 1 uur werken in de tuin dan ben ik dagen moe. Ik weet niet of ik ooit nog mee ga in de supermarkt het het is me te vermoeid.
Als ik opsta voel ik me moe terwijl ik dat nooit had voor die crohn. Ik bloed niet meer maar toch ben ik zo moe. Ik zaagde laatst een overhangende tak door met de stokzaag. En moest die nadien over de draad heffen. Dat was schrikken ik moest echt heel veel moeite doen alsof ik 90 jaar ben. Ik voel me 90 jaar en misselijk en impotent en mijn geheugen lijkt naar mijn gevoel ook gekrompen voor zo ver ik dat kan aanvoelen. Ik ben zelfs vaak te moe om de woordzoeker te doen na de krant te lezen, terwijl ik dit jaren deed zonder overslagen. En toch ben ik niet dood maar mijn lichaam voelt wel bijna zo. Ik vraag me af wat het volgende gaat zijn want zo zwak mijn afweer en lichaam is door chemo immunosuppressiva en operatie. Verwacht ik allerlei nevenkwaaltjes te krijgen van allerlei ziekten en lichamelijke degradatie. Ik voel ik me in het bijzonder ook extra zwak als ik naar de grote wc ben geweest. Alsof ik geen energie opsla en het rechtstreeks uit men darmen haal, wat niet kan als ze leeg zijn. Soms hoop ik dat er een moordenaar komt om mij uit mij vieze toestand te verlossen.
En nu met die crohn vanaf 30 ben ik op het randje van een levende dode. Ik heb zo weinig energie. Ik ben door mijn crohn gedoe tussen pakweg november en februari amper in de supermarkt geweest, enkele keren begin maart denk ik. En nu door corona blijf ik in de auto want je mag maar per 1 klant in de winkel. Maar zelfs nadien thuis van 1 zak dragen en uitladen kan ik uitgeput zijn. Doe ik 1 uur werken in de tuin dan ben ik dagen moe. Ik weet niet of ik ooit nog mee ga in de supermarkt het het is me te vermoeid.
Als ik opsta voel ik me moe terwijl ik dat nooit had voor die crohn. Ik bloed niet meer maar toch ben ik zo moe. Ik zaagde laatst een overhangende tak door met de stokzaag. En moest die nadien over de draad heffen. Dat was schrikken ik moest echt heel veel moeite doen alsof ik 90 jaar ben. Ik voel me 90 jaar en misselijk en impotent en mijn geheugen lijkt naar mijn gevoel ook gekrompen voor zo ver ik dat kan aanvoelen. Ik ben zelfs vaak te moe om de woordzoeker te doen na de krant te lezen, terwijl ik dit jaren deed zonder overslagen. En toch ben ik niet dood maar mijn lichaam voelt wel bijna zo. Ik vraag me af wat het volgende gaat zijn want zo zwak mijn afweer en lichaam is door chemo immunosuppressiva en operatie. Verwacht ik allerlei nevenkwaaltjes te krijgen van allerlei ziekten en lichamelijke degradatie. Ik voel ik me in het bijzonder ook extra zwak als ik naar de grote wc ben geweest. Alsof ik geen energie opsla en het rechtstreeks uit men darmen haal, wat niet kan als ze leeg zijn. Soms hoop ik dat er een moordenaar komt om mij uit mij vieze toestand te verlossen.
woensdag 10 juni 2020 om 18:59
Bedankt GreenLadyFern.
Toen ik maand en half geleden bloed moest laten trekken bij huisarts. Vroegen ze hoe het was en zij ik, ik ben moe. En verder is er niet veel gezegd. Wel zijden ze iets dat ze besproken hadden dat ik al zo lang niet geweest was.Toen mijn moeder belde voor de uitslag daarvan was het andere arts, is groepspraktijk. En het bloed was goed en mijn moeder vroeg het nog eens en deze zij dat het van de operatie is.
Het is al wel gebeterd tegenover in het begin. Maar als ik verhalen lees op internet. Dan is het vrij normaal, iets doen en dan dagen liggen om op krachten te komen. Of beter gezegd om energie uit voeding te halen. Zo lijkt het, ik maai soms met benzine trimmer. En dat lukt dan en dan ben ik samen met dat gras bij elkaar krabben meer dan een uur bezig. Maar dan volgende dagen ben ik echt zo uitgeput dat alles te veel is. Op zich doe ik dat graag en doe dat al van jongs af. Maar zo moe was ik er nooit van. Het voelt alsof ik een uitputtingsslag gedaan heb. En dat is niet normaal op 30 jaar, maar ik vrees dat ik toch niet al te veel meer ga vooruitgaan.
Toen ik maand en half geleden bloed moest laten trekken bij huisarts. Vroegen ze hoe het was en zij ik, ik ben moe. En verder is er niet veel gezegd. Wel zijden ze iets dat ze besproken hadden dat ik al zo lang niet geweest was.Toen mijn moeder belde voor de uitslag daarvan was het andere arts, is groepspraktijk. En het bloed was goed en mijn moeder vroeg het nog eens en deze zij dat het van de operatie is.
Het is al wel gebeterd tegenover in het begin. Maar als ik verhalen lees op internet. Dan is het vrij normaal, iets doen en dan dagen liggen om op krachten te komen. Of beter gezegd om energie uit voeding te halen. Zo lijkt het, ik maai soms met benzine trimmer. En dat lukt dan en dan ben ik samen met dat gras bij elkaar krabben meer dan een uur bezig. Maar dan volgende dagen ben ik echt zo uitgeput dat alles te veel is. Op zich doe ik dat graag en doe dat al van jongs af. Maar zo moe was ik er nooit van. Het voelt alsof ik een uitputtingsslag gedaan heb. En dat is niet normaal op 30 jaar, maar ik vrees dat ik toch niet al te veel meer ga vooruitgaan.
woensdag 10 juni 2020 om 19:31
@ Plakke: wat enorm vervelend, die erge vermoeidheid! Ik denk wel dat het tijd nodig heeft. Zoals ik hier al wel eens gepost heb, ken ik iemand met Crohn die na een operatie meer dan een jaar nodig heeft gehad om weer een beetje normale energie te krijgen. Je lichaam moet van de operatie herstellen en wennen aan de medicijnen. Dat alleen al kost heel veel energie en dan komt er nog eens bij dat Crohn een darmziekte is waarbij er al een verminderde opname van (energiegevende) voedingsstoffen is.
Probeer te kijken naar wat je wel kunt nu of naar wat gaandeweg minder moeite kost.
@ Green: ik had wat dingen op een briefje geschreven over waar ik op het moment in mijn ogen sta en waar ik het nog met haar over wil hebben. Ik heb het dus wel aangekaart en we komen er volgende week op terug. Ze heeft zelfs een kopie van het briefje gemaakt omdat daar in het kort opstond waar ik tegenaan loop en wat ik nog belangrijk vind.
Autorijden ging goed!! Dit is echt een grote overwinning op mezelf.
Probeer te kijken naar wat je wel kunt nu of naar wat gaandeweg minder moeite kost.
@ Green: ik had wat dingen op een briefje geschreven over waar ik op het moment in mijn ogen sta en waar ik het nog met haar over wil hebben. Ik heb het dus wel aangekaart en we komen er volgende week op terug. Ze heeft zelfs een kopie van het briefje gemaakt omdat daar in het kort opstond waar ik tegenaan loop en wat ik nog belangrijk vind.
Autorijden ging goed!! Dit is echt een grote overwinning op mezelf.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 11 juni 2020 om 22:31
Wat doen jullie met de zomervakantie? Nu in deze periode kan je bijna niks plannen en ik heb ook helemaal geen vakantiestemming terwijl het al bijna half juni is en voor je het weet september. De komende maanden zijn mensen alsnog vrij dus dat gewoon door. Normaal was de zomervakantie ook een probleem door verveling en wegvallen structuur maar nu kan je ook weinig er omheen plannen.
donderdag 11 juni 2020 om 22:34
Ik reis normaal sowieso niet tijdens het hoogseizoen. Veel te duur en veel te druk (alle mensen met krijsjes zijn dan ook op vakantie) Maar dit jaar was me in februari al duidelijk dat reizen 'm voorlopig niet wordt. Ik voel me te onveilig zolang er nog geen vaccin is. Gelukkig heb ik 'n heerlijke tuin en 'n intex zwembad waarmee ik me prima vermaak.
Vandaag heb ik voor het eerst sinds de lockdown m'n psych weer live gezien. Moet zeggen dat dat toch wel fijn was. Hij vond me er vermoeid uit zien en dat zal vast kloppen door alle spanningen van de afgelopen paar weken.
Vandaag heb ik voor het eerst sinds de lockdown m'n psych weer live gezien. Moet zeggen dat dat toch wel fijn was. Hij vond me er vermoeid uit zien en dat zal vast kloppen door alle spanningen van de afgelopen paar weken.
donderdag 11 juni 2020 om 22:46
Wij hebben bericht gehad dat de camping die we voor april/mei hadden geboekt, en vervolgens verplaatst naar tweede helft juli, volgende week weer open gaat. Dus wij gaan in ieder geval lekker een weekje klussen.
Over de (vlieg)vakantie die we voor begin augustus hebben geboekt weet ik nog niks.
Ik ben dus gematigd positief, hoewel ik er wel van baal dat we nu zo veel vrije dagen hebben gemist om naar ons klushuis te gaan.
En verder ga ik gewoon naar m'n werk...
Over de (vlieg)vakantie die we voor begin augustus hebben geboekt weet ik nog niks.
Ik ben dus gematigd positief, hoewel ik er wel van baal dat we nu zo veel vrije dagen hebben gemist om naar ons klushuis te gaan.
En verder ga ik gewoon naar m'n werk...
donderdag 11 juni 2020 om 23:21
Ik doe nu niks met de zomervakantie, is geannuleerd. Daar is een nieuwe baan voor in de plaats gekomen, voorlopig heb ik ook geen vakantie. Eerst maar eens een maand of drie inwerken en routine opbouwen. Eind september ofzo kijk ik wel hoe de vlag er bij hangt in de landen en ga ik denken over een last minute.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
vrijdag 12 juni 2020 om 01:46
Wij blijven dit jaar gewoon thuis.
We hadden nog niks geboekt, zaten over Denemarken te denken, maar dat wordt nu toch niks. Ik vind het ook niet leuk nu, met alle regels.
We gaan gewoon in de buurt wandelen en als het kan op een terrasje zitten of uiteten. Ook prima.
We hadden nog niks geboekt, zaten over Denemarken te denken, maar dat wordt nu toch niks. Ik vind het ook niet leuk nu, met alle regels.
We gaan gewoon in de buurt wandelen en als het kan op een terrasje zitten of uiteten. Ook prima.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 12 juni 2020 om 06:28
Bij mij is op reis gaan geleden van mijn 15 met school. Na mij diagnose moest ik niet meer verplicht mee en bleef thuis en overdag op school. Ik hou er niet van.
Ik vraag me af hoe het met corona vaccinatie zit van mensen die immunosuppressiva nemen. Ik las al dat dit niet zo simpel is. Door verminderde afweer zou dit zelfs niet gaan. https://www.medischcontact.nl/nieuws/la ... opties.htm
Ik vraag me af hoe het met corona vaccinatie zit van mensen die immunosuppressiva nemen. Ik las al dat dit niet zo simpel is. Door verminderde afweer zou dit zelfs niet gaan. https://www.medischcontact.nl/nieuws/la ... opties.htm
vrijdag 12 juni 2020 om 07:32
Ook wij gaan niet op vakantie. We hadden nog niks geboekt. Hebben besloten om dat ook niet te doen. We zitten net na de schoolvakanties qua vakantietijd dus als mijn gezondheid het toe laat en er ergens plek is gaan we misschien nog wel even met de caravan van mijn ouders weg in eigen land.
Vorig jaar twee keer op vakantie geweest, man gaat dit jaar nog twee weekendjes weg, en ik ben niet bepaald stabiel dus van mij hoeft het niet in coronatijd.
We hebben het geld opzij gezet en sparen nu voor een tuinkamer.
Vorig jaar twee keer op vakantie geweest, man gaat dit jaar nog twee weekendjes weg, en ik ben niet bepaald stabiel dus van mij hoeft het niet in coronatijd.
We hebben het geld opzij gezet en sparen nu voor een tuinkamer.
vrijdag 12 juni 2020 om 22:50
Ik heb al zo lang ik me herinner vaak levendige dromen. Net als ik het echt zie ik in dromen ook vaak kleine details. Meestal zijn mijn dromen leuk, maar soms ook een nachtmerrie. In mijn engste dromen wordt ik vastgepakt en onder mijn armen gekieteld. Klinkt lollig, maar is heel eng. Want ik kan dan niks terugdoen, alleen het ondergaan. Mijn lijf en mond lijken dan verlamd. Of ik voel dat er iemand me aanraakt terwijl ik half slaap. Ook dan die verlamming, kan niet zien wie het is. Ik denk dat het slaapverlamming is.Moirmel schreef: ↑08-06-2020 12:16
De vraag dan: zijn er hier nog personen die last hebben van levendige dromen waarbij je gewoon alles herinnert en je de eerste uren na het ontwaken vaak beelden ziet vanuit die dromen? Een toestand van half wakker, half slapend. Misschien is het medicatie gerelateerd, maar ik vind het verrekt lastig omdat ik soms niet met zekerheid het onderscheid kan maken tussen wat echt gebeurd is en wat slechts in een droom gebeurde.
Ook dromen over naar de wc moeten en de muren storten in. Ik heb ook al eens gedroomd dat ik een nachtmerrie had. Dus dat ik in mijn droom ging slapen en dan eng droomde. Of dat ik in de mond van mijn moeder kroop en uitkwam in een winkelcentrum. In sommige dromen kan ik ook vliegen. Maar dat is erg vermoeiend.
zaterdag 13 juni 2020 om 00:49
De vraag dan: zijn er hier nog personen die last hebben van levendige dromen waarbij je gewoon alles herinnert en je de eerste uren na het ontwaken vaak beelden ziet vanuit die dromen? Een toestand van half wakker, half slapend. Misschien is het medicatie gerelateerd, maar ik vind het verrekt lastig omdat ik soms niet met zekerheid het onderscheid kan maken tussen wat echt gebeurd is en wat slechts in een droom gebeurde.
Ik heb een paar keer per week ook zeer levendige dromen, die ik ook lang na het wakker worden nog beeldend voor me zie. Ik heb dat sinds ik Citalopram gebruik, staat ook in de bijsluiter.
Van de week had ik een droom dat mijn zoon een ernstig ongeluk had gehad, alles kwam zo levendig voorbij....het moment dat hij dat ongeluk kreeg met zijn fiets omver gereden door een auto en met zijn hoofd op het asfalt geklapt. Hij lag in de ambulance en op de een of andere manier was ik al op de spoedeisende hulp toen hij binnenkwam. Ik zat naast hem en hij bleef maar herhalen dat de auto hem zag met holle ogen...heel eng.
De dag erna moest ik in het echte leven erg moeilijk doen om een vrachtwagen door te laten op een heel smal weggetje...een stuk achteruit om ergens in te kunnen steken. Het spoor daar was net dicht geweest en er manouvreerde zeker 6 fietsers rondom me, sommigen afwachtend, sommigen zich door alles heen persend. Ik had meteen voor ogen dat ik in geen geval een fietser moest raken...helaas wel een paar krassen in mijn lak omdat ik met al dat opletten de struiken niet zag die pal achter me opdoken in het krappe stukje waar ik instuurde...
Ik heb een paar keer per week ook zeer levendige dromen, die ik ook lang na het wakker worden nog beeldend voor me zie. Ik heb dat sinds ik Citalopram gebruik, staat ook in de bijsluiter.
Van de week had ik een droom dat mijn zoon een ernstig ongeluk had gehad, alles kwam zo levendig voorbij....het moment dat hij dat ongeluk kreeg met zijn fiets omver gereden door een auto en met zijn hoofd op het asfalt geklapt. Hij lag in de ambulance en op de een of andere manier was ik al op de spoedeisende hulp toen hij binnenkwam. Ik zat naast hem en hij bleef maar herhalen dat de auto hem zag met holle ogen...heel eng.
De dag erna moest ik in het echte leven erg moeilijk doen om een vrachtwagen door te laten op een heel smal weggetje...een stuk achteruit om ergens in te kunnen steken. Het spoor daar was net dicht geweest en er manouvreerde zeker 6 fietsers rondom me, sommigen afwachtend, sommigen zich door alles heen persend. Ik had meteen voor ogen dat ik in geen geval een fietser moest raken...helaas wel een paar krassen in mijn lak omdat ik met al dat opletten de struiken niet zag die pal achter me opdoken in het krappe stukje waar ik instuurde...
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
zaterdag 13 juni 2020 om 12:53
Ik heb wel lucide dromen. Dat ik me op een gegeven moment bewust ben dat ik droom en dat ik m'n dromen kan sturen. Soms is het, als het een hele leuke droom is, echt een teleurstelling dat ik er achter kom dat ik droom.
Verder ben ik wel heel druk in m'n slaap volgens vriend. Als ik de volgende dag ook echt heel moe ben vraag ik 'm wel eens of ik weer eens onrustig geslapen heb. Meestal is dan het antwoord volmondig "ja".
Verder ben ik wel heel druk in m'n slaap volgens vriend. Als ik de volgende dag ook echt heel moe ben vraag ik 'm wel eens of ik weer eens onrustig geslapen heb. Meestal is dan het antwoord volmondig "ja".
zaterdag 13 juni 2020 om 16:34
Ik weet niet of het door mijn autisme komt maar mijn sociale kring is niet zo groot en daarnaast ook nog alleenstaand. Op dagen als vandaag dat half Nederland samen op pad gaat of aan strand ligt zit ik een beetje thuis te klooien. Ik ga er dan niet snel alleen op uit bijvoorbeeld naar het strand op een terrasje. Elk jaar wordt het lastiger om een nieuwe sociale groep of contacten op te bouwen en het knaagt soms best wel, maar ik denk dat het ook meespeelt dat ik geen relatie of kinderen heb. Anders is je leven en dagelijkse bezigheden automatisch al heel anders vormgegeven. Ik moet mezelf iedere dag zien te vermaken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
