Psyche
alle pijlers
Bang om naar mijn werk te gaan....
dinsdag 2 januari 2018 om 14:52
Bij mijn vorige werkgever had ik een super leuk gesprek. Ik werd aangenomen en ik had super veel zin om te beginnen. Ik was wel een beetje bang of ik het werk wel zou snappen maar ik was er van overtuigd dat ik het wel zou kunnen leren. De eerste werkdag viel gelijk tegen. Het was moeilijk en ik kreeg heel veel informatie. Ik werd onzeker en stil. Mijn collega's zeiden niks tegen me en er was geen klik. Ik had een gesprek met mijn leidinggevende en hij vroeg wat er was met me. Ik was een compleet ander persoon volgens hem. Uiteindelijk heb ik me daar ziek gemeld. Ik kon mijn draai niet vinden, functioneerde totaal niet. Ik raakte in paniek en kreeg allerlei klachten. De dokter dacht aan een burn out.
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
anoniem_347907 wijzigde dit bericht op 02-01-2018 15:03
4.39% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2018 om 15:58
mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:36Dat ga ik ook doen. Ik hoop deze week nog bij hem terecht te kunnen. Ik denk nu ook..nieuw jaar..tijd om aan mezelf te werken dus ik ga er ook zeker mee aan de slag...dit is namelijk geen leven...en de angst komt alleen maar vaker en meer terug...het is echt een hell
Denk je dat je in een andere functie minder faalangst zult hebben?
Het is ook lastig: je wilt graag meedoen in de maatschappij en je voelt je meteen hartstikke mislukt als het gewoon niet gaat op je werk. Ik ken meerdere mensen die niet kunnen functioneren in een werkgever-werknemersituatie, die zijn daar stok-ongelukkig in geworden. Het zijn stuk voor stuk leuke, lieve mensen zonder kapsones die zich nu op andere manieren nuttig maken.
Zelf ben ik een loonslaaf, maar ik zou veel liever zelfstandige zijn. Ik mis echter de talenten/kwaliteiten/het lef om iets dergelijks op te zetten. Het steeds beoordeeld worden vind ik verschrikkelijk.
In de wijk waar ik woon lopen tussen de middag de werknemers van de bedrijven hun bammetjes op te peuzelen. Ze kunnen dan eventjes een luchtje scheppen.
En dan denk ik: "Kijk die arme loonslaven daar weer sjokken. Dag in dag uit hetzelfde traject."
Tja, zo zit de maatschappij in elkaar. Ik hoop dat je van die angst af kunt komen.
Bedenk ook dat niet iedereen zich lekker voelt in een hierarchische structuur. En dat dat niets zegt over hoe je bent als mens.
dinsdag 2 januari 2018 om 16:06
Ontzettend herkenbaar, je verhaal. Is je bloed al geprikt? Allerlei oorzaken kunnen verklaard worden door bv bloedarmoede. Goed dat je de ziektewet in bent gegaan, je kunt zo niet verder gaan. Ik heb de indruk dat jij geen assertief persoon bent en daardoor vaak over je grenzen laat gaan. (Herkenbaar.) Probeer daar eens mee aan de gang te gaan. En veel praten met de psycholoog, desnoods thuis opschrijven wat je wilt zeggen of vragen. Bij oxazepam heb ik ook baat gehad, om de angsten wat te kunnen onderdrukken.
dinsdag 2 januari 2018 om 16:09
Wat rot dat je je zo voelt.
Is het mogelijk om met een prettig persoon van het werk, contact te hebben deze week? Al ga je maar even koffiedrinken (niet op het werk direct), maar daar vlakbij. Iemand die je vertrouwt of aan wie je je verhaal denkt kwijt te kunnen?
Is het mogelijk om met een prettig persoon van het werk, contact te hebben deze week? Al ga je maar even koffiedrinken (niet op het werk direct), maar daar vlakbij. Iemand die je vertrouwt of aan wie je je verhaal denkt kwijt te kunnen?
mirjam762 wijzigde dit bericht op 02-01-2018 16:25
1.48% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2018 om 16:12
dinsdag 2 januari 2018 om 16:26
dat klinkt inderdaad heel goed. helaas is dat niet bij mij op het werk...Mirjam762 schreef: ↑02-01-2018 16:12Toevoeging; als er zo iemand is, zou je dan een soort coach-traject kunnen starten met die persoon? Ik heb hier ervaring mee (een bedrijf waarin iedereen een coach had; meestal een collega met wat meer ervaring/meer senioriteit). Dat was echt een goed systeem vond ik.
dinsdag 2 januari 2018 om 16:45
Zestig jaar ben ik. Werk al mijn hele leven fulltime. Nog acht jaar te gaan.
En elke zondag ben ik nerveus voor de maandag.
Ik voel me altijd tekort schieten. Een kneus.
Spreek er over met je psycholoog! Laat hem je helpen en begeleiden en je leren dat je goed genoeg bent. Volg mijn voorbeeld niet maar pak alle hulp die je kunt krijgen!
En elke zondag ben ik nerveus voor de maandag.
Ik voel me altijd tekort schieten. Een kneus.
Spreek er over met je psycholoog! Laat hem je helpen en begeleiden en je leren dat je goed genoeg bent. Volg mijn voorbeeld niet maar pak alle hulp die je kunt krijgen!
dinsdag 2 januari 2018 om 16:46
Waarom ga je niet een tijdje iets onder je niveau doen of iets eenvoudig oppakken tot je weer meer zelfvertrouwen hebt. Je kunt via uitzendbanen ook dingen uitproberen, wat productiewerk, postsorteren, in een callcenter...etc.
Het kan enorm opluchten om 6 maanden of 1 een jaar minder prestatiegericht werk te doen en leuke contacten op te bouwen in het werk. Zo kun je zelfvertrouwen opbouwen.
Het kan enorm opluchten om 6 maanden of 1 een jaar minder prestatiegericht werk te doen en leuke contacten op te bouwen in het werk. Zo kun je zelfvertrouwen opbouwen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 2 januari 2018 om 16:49
Hortense schreef: ↑02-01-2018 16:45Zestig jaar ben ik. Werk al mijn hele leven fulltime. Nog acht jaar te gaan.
En elke zondag ben ik nerveus voor de maandag.
Ik voel me altijd tekort schieten. Een kneus.
Spreek er over met je psycholoog! Laat hem je helpen en begeleiden en je leren dat je goed genoeg bent. Volg mijn voorbeeld niet maar pak alle hulp die je kunt krijgen!
Dat is toch erg Hortense? Dat het zo'n groot deel van je leven verziekt? Ik ken iemand die met vervroegd pensioen is gegaan. Dat pensioen is natuurlijk heel laag, maar ze heeft er zoveel levensvreugde voor teruggekregen.
Acht jaar is nog zo lang!
dinsdag 2 januari 2018 om 16:57
Dat heb ik ooit ook gedaan. Ik ging post sorteren. En daar was ik niet goed in. Mannn.....ik werd binnen twee weken weggestuurd.
O, ik vond het zo erg, ik zat vreselijk in een dip toen.
Maar ik vind het ook een goed idee. Het zal meestal heel goed uitpakken denk ik!
dinsdag 2 januari 2018 om 17:00
dinsdag 2 januari 2018 om 17:16
Maar ken je iemand die je aardig vindt? In welke functie dan ook? Om daar gewoon even koffie mee te drinken van de week?mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 16:26dat klinkt inderdaad heel goed. helaas is dat niet bij mij op het werk...
dinsdag 2 januari 2018 om 17:24
Jouw gekke gedrag is je lichaam wat in opstand komt als je een groot gedeelte van jezelf verstopt voor de buitenwereld.mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:46en emoties toelaten,...en dat is zo moeilijke....en toegeven dat ik het niet alleen kan...
Tegen een kind zeg je ook niet 'Hou je kop en doe normaal' als het bang/verdrietig/boos/onzeker is. (Alle eigenschappen die je ws liever niet zou hebben)
Je kunt je voorstellen wat een verknipt persoon dat zou opleveren.
Misschien ben jij er zelf wel een.
Al die emoties horen ook bij je, want als je ze nooit toestaat ben jij er maar voor de helft.
dinsdag 2 januari 2018 om 17:29
mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:38Denken dat ik een zekere , sterke vrouw vol zelfvertrouwen ben maar niet van dat is waar...
Die vrouw ben jij ook.
Je hebt haar een beetje(?) ondergeschoffeld, maar die zit er heus wel onder verscholen.
dinsdag 2 januari 2018 om 19:35
Dat heb ik ook gedaan, maar daar was ik dus heel slecht in. Toen liep ik jankend door een magazijn want 'dit kon ik ook al niet'.viva-amber schreef: ↑02-01-2018 16:46Waarom ga je niet een tijdje iets onder je niveau doen of iets eenvoudig oppakken tot je weer meer zelfvertrouwen hebt. Je kunt via uitzendbanen ook dingen uitproberen, wat productiewerk, postsorteren, in een callcenter...etc.
Verder, ik zit op dit moment op een klus waar ik werkzaamheden uitvoer die eigenlijk pas over een paar jaar op mijn pad zouden komen, dus daar ben ik behoorlijk onzeker over. Maar ik weet dan mijn leidinggevenden er 100% vertrouwen in hebben dat ik het kan. Dat geeft me ook wel een beetje (!) zelfvertrouwen.
Ze hebben jou ook aangenomen, dus zullen ze erop vertrouwen dat jij het kan. Dat je niet goed bent ingewerkt kun jij niet veel aan doen, maar dat is nu eenmaal bij veel bedrijven zo. Leg dit neer bij je psycholoog en kijk of je praktische handvaten van hem/haar kunt krijgen waarmee je met dit gevoel om kan gaan.
En je leidinggevende die je heeft af staan blaffen, dat is gewoon een zak hooi. Wat mij hierbij heeft geholpen is een soort professionele 'muur' om me heen te bouwen. Ik heb mijn persoonlijke grens, maar mijn professionele grens wordt al eerder bericht. Als dat zo is kan ik dus nog steeds netjes en rationeel reageren en zo duidelijk mijn grenzen aangeven. Je hebt dan nog een soort buffertje tot je persoontje geraakt wordt.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
dinsdag 2 januari 2018 om 19:39
Verdomde rot voor je werkgever dat hij dacht een nieuwe kracht te hebben die iets kon bijdragen, maar al na het minste geringste in elkaar zakt en de "overspannen"-kaart trekt... maar hij mag en moet er wel voor bloeden, want ik neem aan dat je wél elke maand je salaris gestort krijgt, of niet?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 2 januari 2018 om 19:42
+1pejeka schreef: ↑02-01-2018 19:39Verdomde rot voor je werkgever dat hij dacht een nieuwe kracht te hebben die iets kon bijdragen, maar al na het minste geringste in elkaar zakt en de "overspannen"-kaart trekt... maar hij mag en moet er wel voor bloeden, want ik neem aan dat je wél elke maand je salaris gestort krijgt, of niet?
dinsdag 2 januari 2018 om 19:57
pejeka schreef: ↑02-01-2018 19:39Verdomde rot voor je werkgever dat hij dacht een nieuwe kracht te hebben die iets kon bijdragen, maar al na het minste geringste in elkaar zakt en de "overspannen"-kaart trekt... maar hij mag en moet er wel voor bloeden, want ik neem aan dat je wél elke maand je salaris gestort krijgt, of niet?
Pejeka, TO doet dit niet voor haar lol en ook niet voor haar gerief. Ze zit er zelf enorm mee.
En natuurlijk krijgt ze tot haar ontslag haar salaris gestort. Iemand kan vlak na aangenomen te zijn ook lichamelijk ziek worden of een ongeluk krijgen. Dan zal er toch niemand roepen dat de werkgever er voor moet bloeden.
dinsdag 2 januari 2018 om 20:56
Nou, je kunt natuurlijk ook ontslag nemen als een functie niet bij je blijkt te passen, dat doen velen ook.francieneke schreef: ↑02-01-2018 19:57Pejeka, TO doet dit niet voor haar lol en ook niet voor haar gerief. Ze zit er zelf enorm mee.
En natuurlijk krijgt ze tot haar ontslag haar salaris gestort. Iemand kan vlak na aangenomen te zijn ook lichamelijk ziek worden of een ongeluk krijgen. Dan zal er toch niemand roepen dat de werkgever er voor moet bloeden.
Wat pejeka zegt is hard, maar als collega’s baal je natuurlijk wel als je nieuwe collega zo snel uitvalt. Dat is gewoon zo.
woensdag 3 januari 2018 om 07:58
Hee Francieneke, ja iets met enveloppen en ergens nietjes in rammen heb ik ook eens geprobeerd en ik deed inderdaad alles fout... ook na een tijdje nog want mijn hersenen schakelden gewoon uit van die onzin.
Nu doe ik nog steeds werk onder mijn niveau maar dan werk waarbij ik per dag zelf kan bepalen hoe druk ik me erom maak, en natuurlijk ben ik de beste in wat ik doe haha... tja ik krijg minder geld maar ik ga wel blij de deur in en de deur uit.
Nu doe ik nog steeds werk onder mijn niveau maar dan werk waarbij ik per dag zelf kan bepalen hoe druk ik me erom maak, en natuurlijk ben ik de beste in wat ik doe haha... tja ik krijg minder geld maar ik ga wel blij de deur in en de deur uit.
Lorem Ipsum
woensdag 3 januari 2018 om 08:56
turquasi schreef: ↑03-01-2018 07:58Hee Francieneke, ja iets met enveloppen en ergens nietjes in rammen heb ik ook eens geprobeerd en ik deed inderdaad alles fout... ook na een tijdje nog want mijn hersenen schakelden gewoon uit van die onzin.
Nu doe ik nog steeds werk onder mijn niveau maar dan werk waarbij ik per dag zelf kan bepalen hoe druk ik me erom maak, en natuurlijk ben ik de beste in wat ik doe haha... tja ik krijg minder geld maar ik ga wel blij de deur in en de deur uit.
Heerlijk toch? Wat voor werk doe je?
woensdag 3 januari 2018 om 09:33
In hoeverre kom je verder met je psycholoog? en is bijv een faalangst training een optie.
Het is op het werk geen schande om vragen te stellen of even te sparren met een collega. Of wanneer het druk is, schrijf je vragen op en vraag om een vraagkwartiertje per dag of enkele dagen.
Ik voer ook weleens iets verkeerds in in het systeem en moet dan even achter mijn oren krabben, terug en opnieuw of ff een kop thee en 5-10 min rust na iets moeilijks om even mijn gedachten te ordenen. Het is zaak om dan rustig te blijven en even los te laten meestal komen goede ideeën dan na een tijdje van zelf.
Niemand is perfect en zeker niet in het begin.
Het is op het werk geen schande om vragen te stellen of even te sparren met een collega. Of wanneer het druk is, schrijf je vragen op en vraag om een vraagkwartiertje per dag of enkele dagen.
Ik voer ook weleens iets verkeerds in in het systeem en moet dan even achter mijn oren krabben, terug en opnieuw of ff een kop thee en 5-10 min rust na iets moeilijks om even mijn gedachten te ordenen. Het is zaak om dan rustig te blijven en even los te laten meestal komen goede ideeën dan na een tijdje van zelf.
Niemand is perfect en zeker niet in het begin.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 3 januari 2018 om 11:42
Ik ben er vrijwel zeker van dat ik ontzettend faalangstig ben...
woensdag 3 januari 2018 om 11:45
woensdag 3 januari 2018 om 12:01
Ik denk dat maar weinig mensen dat doen omdat je dan nergens meer recht op hebt en er is natuurlijk een kans dat je niet meteen ander werk vindt. Dan heb je helemaal geen inkomen.
TO heeft nu ondervonden dat het mis kan gaan tijdens het werk, dat dan de faalangst op gaat spelen. Hier kan ze niks aan doen, ze is er nu pas van doordrongen. Voor haar is het veruit het ergste. Een collega die niet functioneert is gewoon vervangbaar.
