Psyche
alle pijlers
Bang om naar mijn werk te gaan....
dinsdag 2 januari 2018 om 14:52
Bij mijn vorige werkgever had ik een super leuk gesprek. Ik werd aangenomen en ik had super veel zin om te beginnen. Ik was wel een beetje bang of ik het werk wel zou snappen maar ik was er van overtuigd dat ik het wel zou kunnen leren. De eerste werkdag viel gelijk tegen. Het was moeilijk en ik kreeg heel veel informatie. Ik werd onzeker en stil. Mijn collega's zeiden niks tegen me en er was geen klik. Ik had een gesprek met mijn leidinggevende en hij vroeg wat er was met me. Ik was een compleet ander persoon volgens hem. Uiteindelijk heb ik me daar ziek gemeld. Ik kon mijn draai niet vinden, functioneerde totaal niet. Ik raakte in paniek en kreeg allerlei klachten. De dokter dacht aan een burn out.
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
anoniem_347907 wijzigde dit bericht op 02-01-2018 15:03
4.39% gewijzigd
woensdag 3 januari 2018 om 12:52
Nee hoor, ze heeft het niet nu pas ondervonden.francieneke schreef: ↑03-01-2018 12:01Ik denk dat maar weinig mensen dat doen omdat je dan nergens meer recht op hebt en er is natuurlijk een kans dat je niet meteen ander werk vindt. Dan heb je helemaal geen inkomen.
TO heeft nu ondervonden dat het mis kan gaan tijdens het werk, dat dan de faalangst op gaat spelen. Hier kan ze niks aan doen, ze is er nu pas van doordrongen. Voor haar is het veruit het ergste. Een collega die niet functioneert is gewoon vervangbaar.
Het overkwam haar ook in haar vorige baan, ziek gemeld, contract niet verlengd en ww in.
woensdag 3 januari 2018 om 14:48
Voor een klein bedrijf is een zieke medewerker een behoorlijke dure post. Ziek is ziek, dat is nou eenmaal zo. Maar het is ook zo dat werkgever en het team daar natuurlijk wel last van hebben. Daar kunnen we gewoon eerlijk over zijn.francieneke schreef: ↑03-01-2018 12:01Ik denk dat maar weinig mensen dat doen omdat je dan nergens meer recht op hebt en er is natuurlijk een kans dat je niet meteen ander werk vindt. Dan heb je helemaal geen inkomen.
TO heeft nu ondervonden dat het mis kan gaan tijdens het werk, dat dan de faalangst op gaat spelen. Hier kan ze niks aan doen, ze is er nu pas van doordrongen. Voor haar is het veruit het ergste. Een collega die niet functioneert is gewoon vervangbaar.
Neemt niet weg dat je de zieke werknemer een goed herstel toewenst.
woensdag 3 januari 2018 om 15:34
Soms moet iemand het nog een keer ondervinden tot er doordringt dat het een patroon is. Ik erger me nooit wanneer er op mijn werk iemand uitvalt. Het is geen argument, maar ik denk dan vooral: "Goh, vervelend voor hem of haar." Ook zeker wanneer het psychisch is.karin12345 schreef: ↑03-01-2018 12:52Nee hoor, ze heeft het niet nu pas ondervonden.
Het overkwam haar ook in haar vorige baan, ziek gemeld, contract niet verlengd en ww in.
Zo sta ik in de wereld: niet iedereen is altijd even sterk, dat hoort gewoon bij het leven.
Mensen vallen niet met voorbedachte rade uit. Dan is er echt wel wat aan de hand.
woensdag 3 januari 2018 om 16:35
tja ik ken ook iemand met een verhaal wat wel heel erg sterk lijkt op dat van TO, elke keer weer razend enthousiast over een nieuwe baan en elke keer weer onderuit gaan. De ene keer meteen, de andere keer pas na een jaar maar het blijft modderen
maar zij wil perse niet een lichtere baan, want niet 'nodig'
en ze heeft nogal starre ideeën over het soort auto dat ze wil rijden en kleding dat ze wil dragen en huis dat ze wil kopen... tja ok.
maar zij wil perse niet een lichtere baan, want niet 'nodig'
en ze heeft nogal starre ideeën over het soort auto dat ze wil rijden en kleding dat ze wil dragen en huis dat ze wil kopen... tja ok.
Lorem Ipsum
woensdag 3 januari 2018 om 17:07
Mee eens hoor, maar blijft wel staan dat dit echt wel een belasting is voor de werkgever. Je werft niet een nieuw persoon als die niet daadwerkelijk nodig is, dus als iemand snel uitvalt moet je daar toch weer een oplossing voor vinden.francieneke schreef: ↑03-01-2018 15:34Mensen vallen niet met voorbedachte rade uit. Dan is er echt wel wat aan de hand.
Ik weet niet wat voor werk TO doet, maar bij sommige banen betekent dat dat werklast met de hoogste prioriteit wordt verdeeld over de anderen, terwijl andere dingen dan tijdelijk blijven liggen. Bij andere banen waarbij aanwezigheid essentieel is, (receptioniste, winkelmedewerker, chauffeur) moet er echt een extra persoon worden ingezet. Dat is natuurlijk wel vervelend als je dat voor een nieuwe collega moet doen, dat ligt dan toch anders dan iemand die al 5 jaar ergens werkt en een soort "krediet" heeft opgebouwd.
En ja, bij psychische klachten ligt dat helaas toch anders dan als iemand een been breekt. Dat is misschien niet helemaal eerlijk, maar dat is toch hoe dat op de werkvloer wordt ervaren.
woensdag 3 januari 2018 om 19:37
Was het maar zo makkelijk. Je doet nu net alsof werkgevers ergens een laatje hebben dat ze open kunnen trekken en hup... daar springt dan een competente nieuwe medewerker uit.francieneke schreef: ↑03-01-2018 12:01Ik denk dat maar weinig mensen dat doen omdat je dan nergens meer recht op hebt en er is natuurlijk een kans dat je niet meteen ander werk vindt. Dan heb je helemaal geen inkomen.
TO heeft nu ondervonden dat het mis kan gaan tijdens het werk, dat dan de faalangst op gaat spelen. Hier kan ze niks aan doen, ze is er nu pas van doordrongen. Voor haar is het veruit het ergste. Een collega die niet functioneert is gewoon vervangbaar.
De waarheid is: de eerste maanden en misschien zelfs langer, zullen de collega's het op moeten vangen, dus hun werkdruk wordt gewoon verzwaard. De werkgever zal al die maanden wél moeten betalen voor een werknemer die nog niks noemenswaardigs heeft gepresteerd, maar wél op zijn kosten drukt. De werkgever moet "passend werk" aanbieden voor reïntegratie, begeleiding daarbij, regelmatige voortgangsgesprekken plannen, enz. Allemaal kosten en moeite. En dat voor een werknemer die een blauwe maandag in dienst is en nog niks noemenswaardigs heeft neergezet.
Een vervangende medewerker regelen betekent weer een intensieve selectieprocedure, weer iemand inwerken, en hoe dan ook, je zit als werkgever op dubbele lasten, want én de uitgevallen medewerker moet betaald worden, én de vervanger.
Kunnen we wel allemaal ach en wee en wat rot nou roepen naar TO, maar ik denk ook aan die werkgever.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 januari 2018 om 20:08
Ach Pejeka, ik denk altijd maar zo: de werkgever en de collega's voelen zich minder ellendig dan degene die uitvalt. En ik besef ook heel goed wat een ongemak het met zich meebrengt wanneer iemand zich ziek meldt, dat is in alle opzichten vervelend voor iedereen.
Maar we lezen hier ook hoe schuldig TO zich voelt. Ze realiseert zich dit natuurlijk ook, dat doet iedere werknemer die zich af moet melden. Zo heb ik me nog niet zo lang geleden naar mijn werk gesleept met een hersenschudding, een kreupele voet en een lamme arm na een ongeluk. De eerste drie dagen moest ik wel thuisblijven, en ik had natuurlijk beter nog een weekje kunnen rusten, maar ik voelde me ontzettend opgefokt thuis omdat ik besefte wat een last dit moest zijn voor mijn werkgever.
Werknemers vallen soms uit, want mensen worden nou eenmaal soms ziek.
En werk....tja.....het is onze morele plicht om altijd maar door te draven, maar de een is daar nou eenmaal meer geschikt voor dan de ander.
Dat jij en ik nu als havenarbeiders kunnen doorploeteren wil nog niet zeggen dat mijn buren en het gros van mijn vrienden daar ook toe in staat zijn. Die zijn dat niet.
En dat jij en ik het nu kunnen zegt nog niets over hoe wij er over twee, of vijf, of tien jaar in staan.
Ik had ook als tassenvrouwtje kunnen eindigen hoor.
Heb ik even geluk dat ik dat heb weten te voorkomen?
Laten we een beetje mild zijn mensen, iedereen kan de volgende zijn die het niet meer trekt.
Maar we lezen hier ook hoe schuldig TO zich voelt. Ze realiseert zich dit natuurlijk ook, dat doet iedere werknemer die zich af moet melden. Zo heb ik me nog niet zo lang geleden naar mijn werk gesleept met een hersenschudding, een kreupele voet en een lamme arm na een ongeluk. De eerste drie dagen moest ik wel thuisblijven, en ik had natuurlijk beter nog een weekje kunnen rusten, maar ik voelde me ontzettend opgefokt thuis omdat ik besefte wat een last dit moest zijn voor mijn werkgever.
Werknemers vallen soms uit, want mensen worden nou eenmaal soms ziek.
En werk....tja.....het is onze morele plicht om altijd maar door te draven, maar de een is daar nou eenmaal meer geschikt voor dan de ander.
Dat jij en ik nu als havenarbeiders kunnen doorploeteren wil nog niet zeggen dat mijn buren en het gros van mijn vrienden daar ook toe in staat zijn. Die zijn dat niet.
En dat jij en ik het nu kunnen zegt nog niets over hoe wij er over twee, of vijf, of tien jaar in staan.
Ik had ook als tassenvrouwtje kunnen eindigen hoor.
Heb ik even geluk dat ik dat heb weten te voorkomen?
Laten we een beetje mild zijn mensen, iedereen kan de volgende zijn die het niet meer trekt.
donderdag 4 januari 2018 om 21:10
francieneke schreef: ↑03-01-2018 20:08Ach Pejeka, ik denk altijd maar zo: de werkgever en de collega's voelen zich minder ellendig dan degene die uitvalt. En ik besef ook heel goed wat een ongemak het met zich meebrengt wanneer iemand zich ziek meldt, dat is in alle opzichten vervelend voor iedereen.
Maar we lezen hier ook hoe schuldig TO zich voelt. Ze realiseert zich dit natuurlijk ook, dat doet iedere werknemer die zich af moet melden. Zo heb ik me nog niet zo lang geleden naar mijn werk gesleept met een hersenschudding, een kreupele voet en een lamme arm na een ongeluk. De eerste drie dagen moest ik wel thuisblijven, en ik had natuurlijk beter nog een weekje kunnen rusten, maar ik voelde me ontzettend opgefokt thuis omdat ik besefte wat een last dit moest zijn voor mijn werkgever.
Werknemers vallen soms uit, want mensen worden nou eenmaal soms ziek.
En werk....tja.....het is onze morele plicht om altijd maar door te draven, maar de een is daar nou eenmaal meer geschikt voor dan de ander.
Dat jij en ik nu als havenarbeiders kunnen doorploeteren wil nog niet zeggen dat mijn buren en het gros van mijn vrienden daar ook toe in staat zijn. Die zijn dat niet.
En dat jij en ik het nu kunnen zegt nog niets over hoe wij er over twee, of vijf, of tien jaar in staan.
Ik had ook als tassenvrouwtje kunnen eindigen hoor.
Heb ik even geluk dat ik dat heb weten te voorkomen?
Laten we een beetje mild zijn mensen, iedereen kan de volgende zijn die het niet meer trekt.
Ik wil er best mild voor zijn, maar ik vind het verdomd vervelend als mensen zwelgen in hun eigen "niet meer kunnen" en dan maar vinden dat de hele wereld er begrip voor moet hebben, en dat de werkgever en de collega's die met de gevolgen opgescheept worden (want hoe je het ook wendt of keert, dat gebeurt) het maar moeten opvangen. En zeker als je pas een blauwe maandag ergens werkt, zou je ook daar wel eens aan mogen denken in plaats van je alleen maar te wentelen in je eigen malheur.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
