Psyche
alle pijlers
Bang om naar mijn werk te gaan....
dinsdag 2 januari 2018 om 14:52
Bij mijn vorige werkgever had ik een super leuk gesprek. Ik werd aangenomen en ik had super veel zin om te beginnen. Ik was wel een beetje bang of ik het werk wel zou snappen maar ik was er van overtuigd dat ik het wel zou kunnen leren. De eerste werkdag viel gelijk tegen. Het was moeilijk en ik kreeg heel veel informatie. Ik werd onzeker en stil. Mijn collega's zeiden niks tegen me en er was geen klik. Ik had een gesprek met mijn leidinggevende en hij vroeg wat er was met me. Ik was een compleet ander persoon volgens hem. Uiteindelijk heb ik me daar ziek gemeld. Ik kon mijn draai niet vinden, functioneerde totaal niet. Ik raakte in paniek en kreeg allerlei klachten. De dokter dacht aan een burn out.
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
Ik was bang om naar mijn werk te gaan. Mijn contract is daar uiteindelijk niet verlengd en ik kwam in de ww.
Na een tijdje zat ik weer redelijk goed in mijn vel en vond ik nieuw werk. (mijn huidige werk) Ik had weer zo'n leuk gesprek. Ik had me echt van mijn beste kant laten zien. Ik zat daar als een vrolijke, sociale, gezonde en sterke vrouw...en zo voelde ik me ook echt. Leuke mensen, leuk gesprek..dit werk was precies wat ik wilde.
Wat ging er mis??????
Ik ging mis!!!!
De eerste dagen op mijn nieuwe werk waren leuk. Maar al gauw werd het minder leuk. had het gevoel dat ik in het diepe werd gegooid. (dit is later ook toegegeven) Mijn collega's waren erg direct, namen geen blad voor de mond en ik voelde me onzeker worden, onder gesneeuwd. En ik voelde me gelijk weer terug trekken. Ik werd weer een onzekere, bange, angstige kleine meid. Ik ben binnen twee maanden tot drie keer toe afgeblaft op mijn werk door mijn baas. Tot drie keer toe zat ik huilend op mijn werk. Op zaterdag beginnen de gedachtes aan mijn werk. Dat ik een paar dagen later weer moet beginnen en ik vraag me af hoe ik die dagen door moet komen. Ik ben constant in discussie met mezelf. Zodra ik negatief over mijn werk denk geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik me dat ik me niet moet aanstellen.
Naarmate de dag dat ik moet gaan werken dichterbij komt worden mijn gedachtes erger, de discussies worden groter en de paniek neemt meer toe. Ik keer in mijzelf. Ik voel de spanning op komen in mijn lijf. Ik word sacherijnig en geïrriteerd, emotioneel of heel stil. Eenmaal op mijn werk beginnen de echte problemen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd gespannen zit. Mijn kaken staan strak op elkaar. Het bloed suist in mijn oren. Mijn mond is droog en ik kan amper praten. Mijn stem wordt hees. Ik begin te bibberen. Ik heb het de hele dag door koud. Het liefste wil ik rennen, zover mogelijk weg van alles maar de tijd staat stil en ik ben alleen maar bezig om mezelf kalm te houden en te overleven. Ik ben bang voor de telefoon die over gaat. Ik ben bang voor mijn collega's die mee luisteren, ik ben bang dat ik iets fout of geks zeg. Ik vind dat ik mijn werk al goed had moeten kunnen. Ik ben bang dat ik mijn paniek niet tegen kan houden. Ik ben bang wat ze dan van me denken. Ik ben bang dat ik de klanten foute antwoorden geef. Ik ben bang voor wat mijn collega's van mij denken en vinden.
Ik heb nu ook lichamelijke klachten..veel last van mijn maag, gewrichten, moe, hoofdpijn en zere spieren...
De feestdagen heb ik huilend doorgebracht.
Gisteravond zat ik op de bank had ik het koud, mijn buik deed zeer en ik zat te trillen. Ik begon heel hard te huilen, helemaal overstuur. Ik kreeg geen lucht meer..ik dacht dat ik dood ging….ik brak...voor de zoveelste keer… Ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Dat lucht een klein beetje op...en nu...nu schaam ik me. Ik durf mijn partner niet meer aan te kijken. Ik vind mezelf een hele grote loser, zwak...slecht...waardeloos…..Niemand heeft iets aan mij.
Tegelijkertijd wil ik aan de slag met mijn angsten. Een nieuw jaar, nieuwe ronden nieuwe kansen. Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven. Daarnaast is het misschien verstandig om mindfulness te gaan doen..
Ik moet uiteraard weer gaan werken maar hoe pak ik dat op?? ik kan moeilijk thuis blijven zitten..iedereen moet toch werken voor de kost. Wat is dat voor iets achterlijks dat ik dat niet kan? Wie weet wat te doen?? ik ben echt ten einde raad en schaam me zo...Ik durf het mijn omgeving niet te vertellen....
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
anoniem_347907 wijzigde dit bericht op 02-01-2018 15:03
4.39% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2018 om 14:58
Waarom heeft hij je niet doorverwezen naar een psycholoog? Hebben jullie het hierover gehad? Pammetjes halen het probleem niet weg en zijn verslavend.mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 14:52Net bij de huisarts geweest en die heeft pammetjes voor geschreven.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:00
Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
dinsdag 2 januari 2018 om 15:02
Praat er over met je psycholoog.
Als je zo doorgaat dan gaat het van kwaad tot erger en heb je straks een c.v met allemaal korte , tijdelijke banen en geen goede referenties.
Dan wordt het moeilijk om nog nieuw werk te vinden.
Misschien passen deze baan en de vorige niet bij je. Probeer dan iets te zoeken wat wel bij je past.
Als je zo doorgaat dan gaat het van kwaad tot erger en heb je straks een c.v met allemaal korte , tijdelijke banen en geen goede referenties.
Dan wordt het moeilijk om nog nieuw werk te vinden.
Misschien passen deze baan en de vorige niet bij je. Probeer dan iets te zoeken wat wel bij je past.
sugarmiss wijzigde dit bericht op 02-01-2018 15:07
93.04% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2018 om 15:05
Ten eerste, dit is heeel herkenbaar. Maar stop met zo negatief over jezelf praten, dat is niet nodig en daar help je jezelf niet mee. Toevallig is dit een onderwerp waar ik zelf ook heel actief mee bezig ben, ik heb aankomende week een sollicitatie gesprek en ik ben zo zenuwachtig. Ik herken precies jou angsten en ik denk dat het goed is om te onderzoeken waar die van jou vandaan komen. Je huisarts kan je wel kalmeringstabletten voorschrijven maar daarmee is het niet opgelost. Je moet eerst jezelf leren kennen en weten waar JIJ behoefte aan hebt. Dan pas kan je daar ook over in gesprek gaan op werk. En dat is een proces wat je niet even in een dag gedaan hebt. Als je echt zo erg tegen je werk opziet, zo erg dat je er ziek van word dan is het misschien wijsheid als je toch stopt met werken en met jezelf aan de slag gaat. Door mijn diagnose autisme (die ik laatst pas kreeg) is mij veel meer duidelijk geworden over mezelf en over mijn angsten die ik al zo lang heb. Nu ik dit weet probeer ik me een weg te vinden in alles en te kijken wat bij mij past. En daar heeft een werkgever ook een taak in he, niet alleen jij! Daar heb ik het net nog over met mijn psycholoog. Een werkgever wil dat het goed met jou gaat, dat is ook in zijn belang, dus heeft ook de taak om de werkomstandigheden voor jou zo optimaal mogelijk te maken. En dat verschilt per persoon, we zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde dus wat voor iemand anders werkt hoeft niet voor jou ook te werken. Maar een werkgever kan dat niet altijd ruiken, je zal dus echt voor jezelf moeten opkomen en aangeven waar jou behoeftes liggen zodat jij je werk goed kan uitvoeren. Dat is niet raar en je hoeft je daar ook niet voor te schamen.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:06
Misschien lucht het juist enorm op om er eens goed over te praten. Nu krop je alles alleen maar op en maakt het allemaal nóg groter in je hoofd.mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:00Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
dinsdag 2 januari 2018 om 15:09
mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:00Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
Ik denk dat je geen keus hebt. Dit kun je niet volhouden. Zolang je de kern van je angsten niet aanpakt, zal je deze problemen blijven hebben.
Is het niet een idee dat je voorlopig een wat makkelijkere baan gaat zoeken? Bijvoorbeeld postbezorgen of zo? Als je dan straks echt aan je problemen gewerkt hebt, en echt stevig in je schoenen staat, kun je altijd weer een baan in je huidige werkrichting zoeken.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:17
Ik ben al volop aan het kijken naar iets anders...hopelijk lukt dat snelTiswa schreef: ↑02-01-2018 15:09Ik denk dat je geen keus hebt. Dit kun je niet volhouden. Zolang je de kern van je angsten niet aanpakt, zal je deze problemen blijven hebben.
Is het niet een idee dat je voorlopig een wat makkelijkere baan gaat zoeken? Bijvoorbeeld postbezorgen of zo? Als je dan straks echt aan je problemen gewerkt hebt, en echt stevig in je schoenen staat, kun je altijd weer een baan in je huidige werkrichting zoeken.
dinsdag 2 januari 2018 om 15:26
dinsdag 2 januari 2018 om 15:29
mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:00Sorry, vergeten te melden...ik loop al bij de psycholoog..Daar kom ik altijd op maandag. Overige dagen kan ik niet. Ik kan bij hem niet praten over mijn werk omdat ik bang ben dat ik dan helemaal breek en de dag erna niet meer naar mijn werk kan. Nu ik me vandaag ziek gemeld heb en ik hem maandag weer zie kan ik er voor mijn gevoel wel over praten...als ik dan nog ziek gemeld ben tenminste
de psycholoog is juist DE plek om dit te bespreken. De kans is groot, dat wanneer je dit nu niet gaat aanpakken, je bij de volgende baan weer dezelfde problemen krijgt.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 2 januari 2018 om 15:30
Ik begrijp dat het jouw manier is van je leven onder controle houden, maar je kan niet bouwen op drijfzand. Je moet echt open kaart spelen.mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:26Nee hoor, hij weet er van...ik hou hem niet voor de gek..mezelf waarschijnlijk wel maar dit was de enige manier om nog op mijn werk te kunnen zijn. (dacht ik op dat moment)
dinsdag 2 januari 2018 om 15:34
Oh To, wat herken ik mezelf in jouw verhaal 
Ik denk dat je er toch goed aan doet met je psycholoog te praten over je werk. Ik snap dat je bang bent een beerput open te trekken maar dat lijkt me juist heel goed. Hij/zij kan je handvaten geven om mee te werken. En je kan zo niet door gaan. Dat je je ziek gemeldt hebt is goed, maar je moet er wel mee aan de slag. Je kan lekker van je afschrijven in dit topic als je wilt.
Wat mij geholpen heeft, maar mijn situatie kwam puur en alleen door m'n werk (ook veel afgesnauwd, en in het diepe gegooid. Kreeg ook werkzaamheden waar ik geen ervaring en opleiding voor had), was een andere baan zoeken. Eentje met veel meer verantwoordelijkheden maar wel eentje waar ik de ruimte, hulp en tijd kreeg om alles te leren. Misschien is het voor jou inderdaad een idee om een poosje iets anders te doen, waar de druk niet zo hoog bij ligt. Samen met de psycholoog kun je misschien uit gaan zoeken wat je wilt. Heel veel sterkte in ieder geval
Ik denk dat je er toch goed aan doet met je psycholoog te praten over je werk. Ik snap dat je bang bent een beerput open te trekken maar dat lijkt me juist heel goed. Hij/zij kan je handvaten geven om mee te werken. En je kan zo niet door gaan. Dat je je ziek gemeldt hebt is goed, maar je moet er wel mee aan de slag. Je kan lekker van je afschrijven in dit topic als je wilt.Wat mij geholpen heeft, maar mijn situatie kwam puur en alleen door m'n werk (ook veel afgesnauwd, en in het diepe gegooid. Kreeg ook werkzaamheden waar ik geen ervaring en opleiding voor had), was een andere baan zoeken. Eentje met veel meer verantwoordelijkheden maar wel eentje waar ik de ruimte, hulp en tijd kreeg om alles te leren. Misschien is het voor jou inderdaad een idee om een poosje iets anders te doen, waar de druk niet zo hoog bij ligt. Samen met de psycholoog kun je misschien uit gaan zoeken wat je wilt. Heel veel sterkte in ieder geval
dinsdag 2 januari 2018 om 15:36
Dat ga ik ook doen. Ik hoop deze week nog bij hem terecht te kunnen. Ik denk nu ook..nieuw jaar..tijd om aan mezelf te werken dus ik ga er ook zeker mee aan de slag...dit is namelijk geen leven...en de angst komt alleen maar vaker en meer terug...het is echt een hell
dinsdag 2 januari 2018 om 15:38
Volgens mij heb je ontzettend last van faalangst. En dan is afblaffen door je baas echt funest.
Mijn man heeft hier ook last van. Na zn ontslag een nieuwe baan gevonden, maar zo bang om iets verkeerd te doen, na elke vorm van kritiek zat hij helemaal in de put. Maar je kan het niet gelijk perfect doen! En dat wil hij wel.
Nu weer een nieuwe baan, en dezelfde angst, hij wil alles gelijk perfect doen en daardoor maakt hij dus gewoon stomme fouten, komt gewoon door de stress.
En toen kwam zn baas: die zei, we zijn te tevreden over jou. Je probeert het gelijk perfect te doen, en dat hoeft niet, je mag fouten maken. Ga nu eerst eens lekker werken, fouten maken, en pas later mag je perfect worden.
En sinsdsdien gaat het goed, hij is ontspannen en maakt ook geen fouten meer
Mijn man heeft hier ook last van. Na zn ontslag een nieuwe baan gevonden, maar zo bang om iets verkeerd te doen, na elke vorm van kritiek zat hij helemaal in de put. Maar je kan het niet gelijk perfect doen! En dat wil hij wel.
Nu weer een nieuwe baan, en dezelfde angst, hij wil alles gelijk perfect doen en daardoor maakt hij dus gewoon stomme fouten, komt gewoon door de stress.
En toen kwam zn baas: die zei, we zijn te tevreden over jou. Je probeert het gelijk perfect te doen, en dat hoeft niet, je mag fouten maken. Ga nu eerst eens lekker werken, fouten maken, en pas later mag je perfect worden.
En sinsdsdien gaat het goed, hij is ontspannen en maakt ook geen fouten meer
dinsdag 2 januari 2018 om 15:38
Dank je.. ik ben ook van plan om een andere baan te zoeken. Ben daar al druk mee bezig. Ik ben er ook van overtuigd dat me dat lukt...mensen zien niets aan mij. Denken dat ik een zekere , sterke vrouw vol zelfvertrouwen ben maar niet van dat is waar...Kasboom schreef: ↑02-01-2018 15:34Oh To, wat herken ik mezelf in jouw verhaal
Wat mij geholpen heeft, maar mijn situatie kwam puur en alleen door m'n werk (ook veel afgesnauwd, en in het diepe gegooid. Kreeg ook werkzaamheden waar ik geen ervaring en opleiding voor had), was een andere baan zoeken. Eentje met veel meer verantwoordelijkheden maar wel eentje waar ik de ruimte, hulp en tijd kreeg om alles te leren. Misschien is het voor jou inderdaad een idee om een poosje iets anders te doen, waar de druk niet zo hoog bij ligt. Samen met de psycholoog kun je misschien uit gaan zoeken wat je wilt. Heel veel sterkte in ieder geval
dinsdag 2 januari 2018 om 15:40
Je hebt helemaal gelijk, je hebt geen leven zo. Geef jezelf de kans om beter te worden, dat kan echt. Voorwaarde is dat je alles gelooft wat je psycholoog jou vertelt. Twijfel nooit aan zijn/haar woorden.mamamama76 schreef: ↑02-01-2018 15:36Dat ga ik ook doen. Ik hoop deze week nog bij hem terecht te kunnen. Ik denk nu ook..nieuw jaar..tijd om aan mezelf te werken dus ik ga er ook zeker mee aan de slag...dit is namelijk geen leven...en de angst komt alleen maar vaker en meer terug...het is echt een hell
dinsdag 2 januari 2018 om 15:41
Ik ben inderdaad te perfectionistisch maar ook heel onzeker..slechte combinatie en vele slechte en verdrietige dingen mee gemaakt in mijn jeugd. Een flinke rugzak draag ik met me mee.. leven is soms zo zwaar klote..ik wou echt dat het anders was..maar ik ga het gewoon proberen te veranderen....en dat gaat me lukken...het moetPluisi schreef: ↑02-01-2018 15:38Volgens mij heb je ontzettend last van faalangst. En dan is afblaffen door je baas echt funest.
Mijn man heeft hier ook last van. Na zn ontslag een nieuwe baan gevonden, maar zo bang om iets verkeerd te doen, na elke vorm van kritiek zat hij helemaal in de put. Maar je kan het niet gelijk perfect doen! En dat wil hij wel.
Nu weer een nieuwe baan, en dezelfde angst, hij wil alles gelijk perfect doen en daardoor maakt hij dus gewoon stomme fouten, komt gewoon door de stress.
En toen kwam zn baas: die zei, we zijn te tevreden over jou. Je probeert het gelijk perfect te doen, en dat hoeft niet, je mag fouten maken. Ga nu eerst eens lekker werken, fouten maken, en pas later mag je perfect worden.
En sinsdsdien gaat het goed, hij is ontspannen en maakt ook geen fouten meer
dinsdag 2 januari 2018 om 15:46
en emoties toelaten,...en dat is zo moeilijke....en toegeven dat ik het niet alleen kan...
dinsdag 2 januari 2018 om 15:51
Op bijna alle banen waar ik heb gewerkt werd ik in het diepe gegooid. Mensen hebben nou eenmaal niet veel tijd om in te werken. Dat maakt onzeker, maar het geeft je ook vrijheid om je eigen aanpak te ontwikkelen.
Alle mensen die om je heen werken hebben het in het begin misschien ook moeilijk gehad. Misschien denk je dat je onder doet voor anderen, maar dat zal vast meevallen. Voordat je echt goed weet hoe alles gaat ben je vaak maanden verder. Als je dat weet, hoef je je ook niet zo druk te maken.
En als een lomperik je afblaft, gewoon van je af laten glijden, zo gaat die persoon blijkbaar met stress om, zijn probleem. Hoef je geen traan om te laten.
Alles je verder gaat solliciteren, vraag dan goed door hoe mensen worden ingewerkt en hoe de begeleiding van nieuwe collega’s is.
Alle mensen die om je heen werken hebben het in het begin misschien ook moeilijk gehad. Misschien denk je dat je onder doet voor anderen, maar dat zal vast meevallen. Voordat je echt goed weet hoe alles gaat ben je vaak maanden verder. Als je dat weet, hoef je je ook niet zo druk te maken.
En als een lomperik je afblaft, gewoon van je af laten glijden, zo gaat die persoon blijkbaar met stress om, zijn probleem. Hoef je geen traan om te laten.
Alles je verder gaat solliciteren, vraag dan goed door hoe mensen worden ingewerkt en hoe de begeleiding van nieuwe collega’s is.
