Bang voor de telefoon

Het klinkt heel raar, maar oefening baart kunst. Ik denk zelf dat je het beste kunt opbouwen. Eerst mensen gaan bellen waarbij het minder eng is.



Mail anders eerst eens een vriendin dat je haar van het weekend even belt. Zij rekent er dan op, en dan 'moet' je wel. Kies iemand waarbij je het niet eng vindt om diegene te spreken.



En dan uitbouwen. Eerst bekenden, dan langzaam je werk?



Lukt het nu niet, dan zou ik toch met iemand gaan praten. Het is toch een fobie dan denk ik, en daar kun je dan wel professionele hulp bij gebruiken.

Ik ken het ook. Mijn moeder belde vroeger voor ons altijd, en zodoende hoefde ik het niet te doen. Heb het ook nooit geleerd. Wel was ik altijd nieuwsgierig wie het was als er gebeld werd dus ik nam altijd op.



Ik ben op een gegeven moment gaan werken bij een callcenter, en dat heeft heel erg geholpen. Nu bel ik gewoon als dat nodig is.

Jaaa, verschrikkelijk.

Durfte vroeger niet eens voor m'n eigen bioscoopkaartjes te bellen, die reserveerde m'n moeder wel voor me.

Maar zoals Vynil al zegt, oefenen. Dat werkte bij mij het beste. Eerst makkelijke dingen. Veel herhalen en dan steeds wat moeilijke dingen erbij, zodat die op een gegeven moment ook makkelijk zijn om te doen...



Nog steeds heb ik wel dat ik bij zakelijke telefoontjes dichtklap, dat weet ik gewoon niks meer te zeggen bij bepaalde onderwerpen en dan word ik rood, heel irri, maar dan pakken collega's het gelukkig over.



Als ik een gesprek moet voeren wat ik echt moeilijk vindt om te doen, ga ik eerst punten die ik wil bespreken op papieren zetten, met de mogelijke reacties erbij, dat helpt me altijd op een of andere manier. En vaak denk ik er ook bij; wat is nou het ergste wat me kan overkomen? Eigenlijk helemaal niks....

Ik ken het ook. Ik houd helemaal niet van bellen, kan er echt zenuwachtig om zijn. Bij vrienden heb ik het een beetje, maar telefoontjes met bedrijven of telefoontjes die echt moeten... verschrikkelijk!

Ik heb vroeger ook veel bij callcenters gewerkt. Maar meestal inbound en dan moet je wel opnemen he. Maar ook outbound ging best goed. Het zijn vooral de telefoontjes die ik voor mezelf moet plegen waar ik moeite mee heb.

Ik heb dan ook geen oplossing voor je. Het enige is, dat je het toch maar gewoon moet doen. En ik maak soms ook gewoon een briefje met een paar punten die ik echt kwijt moet aan de telefoon, dat helpt me wel.

Zou je het misschien kunnen vertellen aan collega's?

Ik heb het er twee gezegd dat ik op bepaalde momenten nogal dichtklap en dan komt er echt geen stom woord meer uit, behalve dan uuuhhhh uhhh uhhh...

Nu laten ze me juist de kuttelefoontjes voeren om te oefenen maar zijn wel zo dat ze de gesprekken overnemen als het niet gaat.



En ik moet zeggen dat t werkt.

Waar ik vroeger als een berg tegenop zag, doe ik nu heel makkelijk.

x

Ja hoor, ken ik! Vrienden liever niet bellen, afschuiven, liever mailen dan bellen, en me intussen kapot schamen. Maar, het wordt makkelijker als je het vaak doet. Ik heb inmiddels voor m'n werk bijna nooit meer telefoontjes waar ik tegenop zie - ik bel nu zelfs klanten die ik moet vertellen dat hun ideeen rampzalig zijn en dat we het op mijn manier gaan doen. Of om te zeggen dat er geld bij moet. De laatste tijd komt het zelfs wel eens voor dat ik liever opbel dan mail, kun je nagaan!



Hoe oplossen? Ik zou beginnen met de telefoon opnemen, zo vaak mogelijk. Standaard vragen: waar gaat het over? Wat is uw nummer (als je dat niet kunt zien op je telefoon)? Hoe was uw naam ook weer? Eventueel: hoe spel ik dat?

Zorg dat je pen en papier bij de hand hebt. En vraag rustig nog een keer naar iemands naam, als je het niet verstaat.



Als je zelf moet bellen: kun je je werktijden zelf bepalen? Kun je bijvoorbeeld een halfuurtje eerder beginnen, als je collega's er nog niet zijn? Het vervelende is natuurlijk dat zij meeluisteren, terwijl je jezelf nog zo onzeker voelt. Of kun je tijdens de lunch bellen? Als dat niet kan: kun je van tevoren de collega's in de buurt duidelijk maken dat je moet bellen, en dat je even niet afgeleid wilt worden? Of met een draadloze telefoon bijvoorbeeld even de gang op lopen, zodat je je kunt concentreren?



Het bellen zelf: schrijf van tevoren op wat je met het gesprek wilt bereiken. Schrijf de punten op die aan de orde moeten komen. Op welke vragen wil je in elk geval antwoord hebben? Niet het hele gesprek al repeteren, dan raak je maar in de war als het anders gaat dan je had bedacht. Alleen maar die punten opschrijven. Als je tijdens het gesprek de draad kwijtraakt, gebruik je je spiekbriefje.



Niet meteen denken dat je een gezellig gesprek moet voeren. Probeer eerst maar gewoon je doel te bereiken. Met sommige mensen heb je een klik aan de telefoon, en met sommige helemaal niet. Je hoeft niet iedereen aardig te vinden en je hoeft niet met iedereen uren te ouwehoeren.



Wat ook helpt: bedenk dat er aan de andere kant iemand kan zitten, die telefoneren net zo vervelend vindt als jijzelf. Probeer het makkelijker te maken voor die persoon aan de andere kant. Als het gesprek stroef verloopt, ligt dat misschien niet aan jou, maar aan die andere persoon, die ook niet weet wat ze moet zeggen, of je per ongeluk verkeerd verstaat, of haar dag niet heeft.. noem maar op.

Hier nog eentje.

Ik heb al jaren een vreselijke hekel aan telefoneren. Het is niet echt enorme angst, maar meer grote weerzin. (met misschien angst eronder)

Ik schuif het ook altijd voor me uit en doe alles per mail. Ik schrik ook als de telefoon gaat en neem em het liefst dan niet op. Als het vrienden zijn bel ik ze wel vrij snel terug, vind het anders niet aardig.

Mensen om me heen zitten ook uren te kleppen met hun mobiel en ik vermijd het zoveel mogelijk.

Waar zou het toch vandaan komen???

Ik vind telefoneren ook nog eens heel vermoeiend, veel vermoeiender dan face to face. Daarom hou ik het altijd heel kort.

Reizigster, heb je zowiezo moeite met sociale contacten, of is het slechts per telefoon?

Klinkt heel bekend. Ik ben sowieso al geen beller; heb mensen, ook vrienden, zelden langer dan een minuut of wat aan de telefoon. Eigenlijk gebruik ik mijn telefoon vaker als wekker.

En inderdaad, uitstellen, uitstellen, uitstellen...



Ik heb ook een aantal maanden in een call-center gewerkt, en ik was allang blij dat het inbound was. Ik ben wel eens gevraagd voor een outbound klus binnen hetzelfde bedrijf, maar ik werd te gestressd van het idee alleen al en heb ik het niet gedaan. Na deze werkervaring was mijn telefoonangst nog niet voorbij.

Daarna heb ik een baantje gehad als secretaresse, waarbij ik ook regelmatig moest bellen, maar meestal met gerichtere zaken. Dat heeft meer geholpen dan dat call-center, maar nog steeds... moeilijk en eigenlijk liever niet die telefoon oppakken.



In de tips van korenwolf kan ik me ook erg goed vinden: inderdaad wel voorbereiden, weten waar je het over wil hebben, maar geen "voorbeeldgesprekken" voeren.

En inderdaad: bedenken dat mensen aan de andere kant van de telefoon niet op de wereld zijn gezet om jou het leven zuur te maken, wil vaak ook helpen.

Bekend probleem, maar doen doen doen, dat is de enigste oplossing.



Geloof het of niet, maar ik ben bijv. op een helpdesk gaan werken.

Haha dat was echt eng, ik kende (in het begin) ons product niet en toch moeten bellen. Maar dan merk je dan de andere kant van de lijn het prettig vind dat ze terug gebeld worden, eindelijk krijgen ze een oplossing voor hun "probleem". En ook al kun je ze niet helpen, zolang ze maar het gevoel hebben dat je alles voor ze doen.



Heb de eerste maanden, vaak gebeld, verhaal aangehoord, links en rechts een potentiele oplossing aangedragen, en aangeven dat ik het verder uit moet zoeken (Euuh m.a.w. collega raadplegen, die er wel verstand van heeft)

Bel na 30min opnieuw op, dan merk je dat ze het waarderen dat je woord hebt gehouden om ze terug te bellen. Zo krijg je respect van ze, en worden het leuke relaties die je met ze opbouwd !



Het eind resultaat:

Bij m'n nieuwe werkgever, in een totaal andere branch, belde met 14 dagen ervaring al naar onze internationale klanten (met 25 jaar ervaring), om bepaalde zaken opgehelderd te krijgen.



Durfen, doen en je realiseren dat je niet overal direct een antwoord op dient te hebben. Geef aan dat je het uit moet zoeken en bel ze later terug !

Ik herken het ook. Ik heb ook een hekel aan bellen, probeer het altijd mijn vriend te laten doen, maar ja, dat lukt niet altijd. Als ik bijv de woningstichting moet bellen voor een reparatie ofzo, dan schrijf ik mijn eerste zin al op een blaadje. "goedemorgen met .... mijn verwarming is kapot en ik wil deze graag laten maken". Nou, dan heb ik de kern van de zaak al besproken en de telefoniste loodst mij dan verder door het gesprek heen.

Moeilijker vind ik het wanneer ik de dienstverlener ben, heb eens als telefoniste/receptioniste ergens gewerkt. Eerste weken waren vreselijk, maar op een gegeven moment ging het toch steeds beter. Dus inderdaad; oefenen.

Sterkte!

Bellen met bekenden vond ik nooit erg, maar bellen met vreemden vond ik een rámp. Echt, dat ontliep ik liever. Maar ook ik heb mezelf eigenlijk gedwongen hiermee in aanraking te komen. Eerst in een winkel, waarbij ik wel eens telefoon kreeg en ook mensen moest bellen dat hun bestelling er was. Later in een callcenter (wel inbound), waar ik de hele dag telefoontjes móest beantwoorde. En later in datzelfde callcenter als teamleider, waarbij ik dus ook écht bijv uitzendbureaus wel eens MOEST opbellen. En nu gaat het veel beter. Nee, ik vind het nog steeds niet bijzonder leuk vreemde mensen op te bellen, maar ik krijg nu zelfs terug dat ik 'spontaan' ben aan de telefoon. (Bijv van mij voor het gesprek nog onbekende intercedentes) Ofwel, ik kán het wel veel beter en dat geeft rust. Gebeld worden (ook door vreemden) vind ik helemaal geen probleem meer, bellen naar vreemden zal ik nooit écht leuk gaan vinden.. maar ik kán het wel



Oefenen, oefenen, oefenen dus.. ook al is dat niet altijd leuk

Mooncatcher schreef op 25 januari 2008 @ 21:19:

Ik ken het ook. Mijn moeder belde vroeger voor ons altijd, en zodoende hoefde ik het niet te doen. Heb het ook nooit geleerd. Wel was ik altijd nieuwsgierig wie het was als er gebeld werd dus ik nam altijd op.



Ik ben op een gegeven moment gaan werken bij een callcenter, en dat heeft heel erg geholpen. Nu bel ik gewoon als dat nodig is.

Ook gedaan Ik had echt een telefoonfobie, en soms -bij onbekende nummers, of bij mensen waarvan ik 'gezeur' verwacht- neem ik nog steeds niet op, maar angst om te bellen heb ik niet meer. 't Is echt 'oefening baart kunst' in deze. Ik heb echt jarenlang angst gehad voor dat hinderlijke bellende ding, en m'n moeder heeft er nu meer last van dan ik.