Behoefte om te praten met lotgenoten.

Ben 43, heb 26 jaar geleden alle contact met familie verbroken (ben daar tot de dag van vandaag heel blij om. Ik geniet nog elke dag van de rust, privacy en vrijheid).

Ik had de pech om geboren te worden in een cultuur waar vrouwen (nog steeds minderwaardig zijn). Ik werd ernstig mishandeld door mijn moeder denk aan:

• hoofd tegen muur slaan
  mij naar het gasfornuis sleuren, gaspitje aandoen en proberen mijn hand erop te zetten
  slaan met riem en ervoor zorgen dat ik geslagen werd met de metalen gesp
  enfin ik kan nog eeuwen doorgaan

Privacy had ik niet, dagboek werd gelezen en met iedereen besproken en belachelijk gemaakt. Moeder vertelde vol trots aan nieuwe kennissen hoe ze mij sloeg, en niemand deed wat (want is cultuur). Op mijn 13e trok ik de mishandelingen niet meer, ben ik weggelopen. Nachtje op straat geslapen, daarna naar familie gegaan, die toen pas actie ondernamen (ze wisten allang al van de mishandelingen). Ben na de crisis opvang bij mijn oma gaan wonen. Het fysieke geweld stopte, maar het verbale en financiële geweld ging door. Elke familie lid vernederde mij en treiterde mij (achteraf gezien probeerde ze van mij een onderdanige huisvrouw te maken). Oma deed niets, deed mee. Liet me in tweedehands kleding rondlopen dat veel te groot was, zelfs in tweedehands schoenen. Terwijl ze een ruime toelage kreeg voor mij (let wel dit was begin jaren 90 de gouden tijden van de sociale voorzieningen). Oma deed mijn was bewust eens in de 6 weken, zodat ik met stinkende kleren naar school ging. Ook hier geen privacy..

Ik moet wel zeggen dat ik voordat ik van ouders wegliep al vernederd en getreiterd werd door volwassen familieleden. En daardoor van mijn 11e al bezig was met weggaan op mijn 18e en nooit meer terug te komen.

Enfin, op mijn 17e kreeg ik lucht dat ik uitgehuwelijkt zou worden. En had ik de tegenwoordigheid van geest om tegen mijn maatschappelijk werker te zeggen "Ik wil weg" binnen 6 weken zat ik op begeleid kamerwonen. Heb contact met alle familieleden verbroken. Begleid kamerwonen was ok, er was veel gepush om contact te hebben met familie en heb daardoor alle vertrouwen in zorgverleners verloren. Daar weggegaan op mijn 18e en was toen eindelijk vrij.

Waarom nu dit topic? Twee jaar geleden was ik slachtoffer van een aanval op straat, en opeens komt het verleden naar boven. Niet dat ik familie mis, maar meer van wat als?
Wat als ik niet tegen de maatschappelijk werker had gezegd "ik wil weg", wat als ik geen hulp had gekregen? Had ik het dan ook gered? Al mijn watalssen gaan over mijn ontsnapping op mijn 17e. Had ik het gered? Verder was er in mijn tijd geen internet. En ik merk dat ik veel behoefte heb om te praten met mensen, die rond diezelfde tijd zijn ontsnapt.... Hoef niet vanwege cultuur te zijn.

(Voor de beeldvorming, ik woon alleen in het centrum van een grote gewilde stad. Op een supermooie locatie. Heb naast werk gestudeerd en heb een goede baan. En geloof het of niet, ik krijg behoorlijk wat shit over mijn heen uit dezelfde of soort gelijke culturen omdat ik alleen woon en bewust kindvrij ben. Maar daar heb ik schijt aan)

Theamuts schreef: ↑

17-05-2020 14:21

. Heb je genoeg mensen in je omgeving waar je terecht kunt als het even wat moeilijk gaat?

Dat heb ik zeker, maar ik wil op de een of andere manier verhalen horen van mensen die ook rond die tijd zijn ontsnapt.... Om je een idee te geven, ik wist in die tijd niet eens wat begeleid kamer wonen was. Dan heb je natuurlijk de "wat als de maatschappelijk werker dat nooit had benoemd, en wilde dat ik eruit kwam met mijn familie" dus dat. Dus die wat alsen zijn er nu opeens, die waren voor de aanval er niet. Ik heb begrepen dat als je een trauma niet goed verwerkt en er komt een nieuw trauma bij (de aanval) dat de oude naar boven komt.

Toen ik 17 was, was ik bezig met het plannen van mijn ontsnapping. En kon ik toen niet praten met de zorgverleners want die bleven constant pushen en drammen om contact te houden met famile, waardoor ik dicht klapte.

Shiverrr schreef: ↑

17-05-2020 14:12

Ik heb geen ervaring hiermee, maar wil wel zeggen dat je het echt super goed hebt gedaan. Je mag echt trots op jezelf zijn dat je zover op eigen kracht bent gekomen!

Als ik heel eerlijk moet zijn, zie ik het voornamelijk als geluk hebben gehad. Veel geluk. Ken namelijk genoeg meiden die in tijd (en zelfs vandaag de dag in Nederland) wel uitgehuwelijkt zijn.