Psyche
alle pijlers
Ben ik burnout? Wat nu?
maandag 29 maart 2010 om 19:50
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Al meer dan een half jaar loop ik met een probleem waarvan ik tot nu toe elke keer heb gedacht: schouders eronder, het gaat wel over. Maar ik begin nu te beseffen dat het niet zomaar over gaat en dat ik iets moet doen, maar ik weet niet waar te beginnen. Even mijn situatie op een rijtje:
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
dinsdag 30 maart 2010 om 21:06
Om heel eerlijk te zijn ben ik het wel een beetje met Sellena eens. RonAn schrijft toch in haar verhaal dat alles verder goed gaat behalve dat ze het werk gewoon niet ziet zitten. Daarom denk ik: neem ontslag, ga even lekker genieten van vrije tijd en daarna weer flink op zoek naar een andere baan die je wel ziet zitten. Om daar nou de huisarts en psychologen bij te halen, ik weet het niet hoor...
woensdag 31 maart 2010 om 11:29
Tja, misschien verkeren jullie in de luxe positie dat ontslag nemen een mogelijkheid zou zijn, maar dat is bij mij dus helaas niet..anders had ik het al tien keer gedaan. Ik moet eerst iets anders hebben, anders kan ik mijn hypotheek gewoon niet betalen. Die gedachte alleen al werkt ook nogal verlammend.
Ik heb vandaag een redelijke dag, daar moet ik blij mee zijn zou je zeggen, maar ik raak ervan in de war. Moet ik nou wel naar de dokter, of stel ik me toch aan...
Ik heb vandaag een redelijke dag, daar moet ik blij mee zijn zou je zeggen, maar ik raak ervan in de war. Moet ik nou wel naar de dokter, of stel ik me toch aan...
woensdag 31 maart 2010 om 13:14
Ik ben het ook eens met Sellena. Het is vanaf het begin af aan duidelijk wat het probleem is. Je bent ergens gaan werken met tegenzin en die tegenzin wordt alleen maar erger en erger. Nu ben je inmiddels op het punt gekomen dat je zelfs in het weekend er aan denkt enzovoort. Daar staat een burn out los van hoor. En inderdaad, dan word je naar een therapeut gestuurd, hebt meerdere sessies, zit bij huis en na een tijdje moet je toch weer naar je werkgever met als gevolg: over een tijdje weer een zogenaamde burn out.
Je hebt het zelf wel erg ver laten komen hoor RoAn1981. En tuurlijk begrijp ik je probleem maar ik denk dat het bezoeken van een huisarts hier niets aan bijdraagt. Je moet op zoek gaan naar een andere uitdaging en nadenken voordat je gaat solliciteren. Je geeft immers aan dat je een paar keer sollicitaties hebt gehad waarbij je je toch bedacht, omdat het toch niet zo'n leuke functie leek. Waarom dan wel reageren?
Wens je in ieder geval heel veel sterkte en probeer uit die negatieve spiraal te komen waar je nu inzit. Ik weet zeker dat je nu alles wat met je werk te maken heeft in het negatieve ziet. Dit is ook niet bevordelijk voor hoe je overkomt naar je collega's. En misschien eens een gesprek aan gaan met je naaste collega's om aan te geven hoe je je voelt en dat je je buiten de groep voelt gezet.
Succes!
Je hebt het zelf wel erg ver laten komen hoor RoAn1981. En tuurlijk begrijp ik je probleem maar ik denk dat het bezoeken van een huisarts hier niets aan bijdraagt. Je moet op zoek gaan naar een andere uitdaging en nadenken voordat je gaat solliciteren. Je geeft immers aan dat je een paar keer sollicitaties hebt gehad waarbij je je toch bedacht, omdat het toch niet zo'n leuke functie leek. Waarom dan wel reageren?
Wens je in ieder geval heel veel sterkte en probeer uit die negatieve spiraal te komen waar je nu inzit. Ik weet zeker dat je nu alles wat met je werk te maken heeft in het negatieve ziet. Dit is ook niet bevordelijk voor hoe je overkomt naar je collega's. En misschien eens een gesprek aan gaan met je naaste collega's om aan te geven hoe je je voelt en dat je je buiten de groep voelt gezet.
Succes!
woensdag 31 maart 2010 om 14:28
Roan, ik zit inmiddels ook thuis met een brun-out en een lichte depressie. En ook een aantal lichamelijke klachten die voortkomen uit de burn-out.
Ik zou je willen adviseren om naar de huisarts te gaan. Waarschijnlijk zul je dan doorgestuurd worden naar een psycholoog. Zij/hij kan je handvaten geven om met bepaalde problemen om te gaan. Je kan het allicht proberen. Helpt het je niet, kun je altijd stoppen. Daarna zul je wellicht ook naar een arbo-arts moeten. Hij/zij zal jou natuurlijk zsm aan het werk willen hebben (en stelt daarbij het belang van de werkgever misschien zelfs voor jouw gezondheid). Atlhans, dat is mijn ervaring.
Het is goed mogelijk dat je enkele weken thuis komt te zitten en de psycholoog en werkgever zullen bekijken of jij wel (volledig) in je oude functie kan terugkeren en hoe. Als dat voor jou geen optie is, kun je zelf solliciteren (tegen de tijd dat je er weer wat energie voor hebt) en/of de werkgever kan een andere baan/functie voor jou zoeken.
Op deze manier hoef j egeen ontslag te nemen. Dat is ook niet nodig, want je hebt recht op de ziektewet!!! Daar betaal je belasting voor. Hoe klote dat ook is. Maar het is niet anders, dus zul je het moeten accepteren.
Uiteindelijk zul je er gelukkiger door worden.
Heel veel succes en sterkte!
Dotje
P.S. Sellena heeft duidelijk zelf nog nooit een burn-out gehad, want ze snapt er niks van. Je Hébt gewoon geen energie voor al dat soort gedoe. Trek je er niks van aan RoAn.
Ik zou je willen adviseren om naar de huisarts te gaan. Waarschijnlijk zul je dan doorgestuurd worden naar een psycholoog. Zij/hij kan je handvaten geven om met bepaalde problemen om te gaan. Je kan het allicht proberen. Helpt het je niet, kun je altijd stoppen. Daarna zul je wellicht ook naar een arbo-arts moeten. Hij/zij zal jou natuurlijk zsm aan het werk willen hebben (en stelt daarbij het belang van de werkgever misschien zelfs voor jouw gezondheid). Atlhans, dat is mijn ervaring.
Het is goed mogelijk dat je enkele weken thuis komt te zitten en de psycholoog en werkgever zullen bekijken of jij wel (volledig) in je oude functie kan terugkeren en hoe. Als dat voor jou geen optie is, kun je zelf solliciteren (tegen de tijd dat je er weer wat energie voor hebt) en/of de werkgever kan een andere baan/functie voor jou zoeken.
Op deze manier hoef j egeen ontslag te nemen. Dat is ook niet nodig, want je hebt recht op de ziektewet!!! Daar betaal je belasting voor. Hoe klote dat ook is. Maar het is niet anders, dus zul je het moeten accepteren.
Uiteindelijk zul je er gelukkiger door worden.
Heel veel succes en sterkte!
Dotje
P.S. Sellena heeft duidelijk zelf nog nooit een burn-out gehad, want ze snapt er niks van. Je Hébt gewoon geen energie voor al dat soort gedoe. Trek je er niks van aan RoAn.
woensdag 31 maart 2010 om 14:30
woensdag 31 maart 2010 om 16:47
Nogmaals bedankt voor al jullie reacties, ik heb er veel aan.
@Smurfje, ik snap jouw reactie wel, maar ik kan eerlijk met de hand op mijn hart zeggen dat ik echt zelf wel mijn best heb gedaan uit deze werksituatie te komen. Gedurende de laatste 8 maanden heb ik tig sollicitatiebrieven geschreven, maar het is niet de beste tijd om aan een baan te komen: gemiddeld komen er op elke vacature in mijn branche (media) zo'n 200 reacties. Het is me tot op heden dus helaas niet gelukt hier doorheen te breken.
Dat ik uiteindelijk 2 banen heb laten gaan (en daarbij gezegd: weet niet of ik het uberhaupt wel was geworden), komt op buitenstaanders wellicht raar over, maar ik heb het idee dat ik de laatste 2 maanden alleen maar gesolliciteerd heb, om het solliciteren. Om maar weg te zijn. Om maar iets anders te hebben. Terwijl die banen (intern) wederom functies waren die niet echt aansloten op mijn opleiding en wensen. Ik kwam, in mijn optiek, net op tijd tot het inzicht: ik ga mezelf gewoon weer in een zelfde situatie brengen. En dat brengt me niet vooruit.
Ik begrijp jouw reactie maar vind het ook moeilijk om te lezen. Jouw woorden appeleren nl nogal aan het ene stemmetje in me dat zegt: je stelt je aan, je hebt jezelf dit aangedaan, je moet gewoon een andere baan 'nemen'.
Ik wil zeker uit de negatieve spiraal komen maar het lukt me niet meer alleen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En als jij dan zegt: de huisarts bezoeken gaat niets bijdragen, dan raak ik enorm in de paniek. Dat is op dit moment nl. nog het enige dat ik voor mijn gevoel kan doen...
@Smurfje, ik snap jouw reactie wel, maar ik kan eerlijk met de hand op mijn hart zeggen dat ik echt zelf wel mijn best heb gedaan uit deze werksituatie te komen. Gedurende de laatste 8 maanden heb ik tig sollicitatiebrieven geschreven, maar het is niet de beste tijd om aan een baan te komen: gemiddeld komen er op elke vacature in mijn branche (media) zo'n 200 reacties. Het is me tot op heden dus helaas niet gelukt hier doorheen te breken.
Dat ik uiteindelijk 2 banen heb laten gaan (en daarbij gezegd: weet niet of ik het uberhaupt wel was geworden), komt op buitenstaanders wellicht raar over, maar ik heb het idee dat ik de laatste 2 maanden alleen maar gesolliciteerd heb, om het solliciteren. Om maar weg te zijn. Om maar iets anders te hebben. Terwijl die banen (intern) wederom functies waren die niet echt aansloten op mijn opleiding en wensen. Ik kwam, in mijn optiek, net op tijd tot het inzicht: ik ga mezelf gewoon weer in een zelfde situatie brengen. En dat brengt me niet vooruit.
Ik begrijp jouw reactie maar vind het ook moeilijk om te lezen. Jouw woorden appeleren nl nogal aan het ene stemmetje in me dat zegt: je stelt je aan, je hebt jezelf dit aangedaan, je moet gewoon een andere baan 'nemen'.
Ik wil zeker uit de negatieve spiraal komen maar het lukt me niet meer alleen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En als jij dan zegt: de huisarts bezoeken gaat niets bijdragen, dan raak ik enorm in de paniek. Dat is op dit moment nl. nog het enige dat ik voor mijn gevoel kan doen...
woensdag 31 maart 2010 om 19:20
Je zult toch energie moeten "maken" anders kan een psycholoog je ook niet helpen. Het lijkt me zeker geen advies om het groter te maken dan het is en er allerlei professionals bij te halen of medicijnen.
Zo te lezen is het puur het werk, wat uiteraard ook invloed heeft op tijd buiten het werk.
Maar zoals je zegt, Evita.
Een andere baan die je geschikt is en je bent er!
Zo te lezen is het puur het werk, wat uiteraard ook invloed heeft op tijd buiten het werk.
Maar zoals je zegt, Evita.
Een andere baan die je geschikt is en je bent er!
woensdag 31 maart 2010 om 20:58
Beste Roan,
Sinds 5 weken zit ik thuis na contstatering van een burn out.
Ik werk 40 uur en heb nogal een hectische baan. Werk al 2 jaar erg onrustig. Wel bespreekbaar gemaakt maar uiteindelijk is er niks concreets veranderd aan de werksituatie.
Het laatste half jaar kon ik me steeds moeilijker concentreren. Na de lunchpauze was ik op en zat ik mijn tijd echt uit. Afgelopen december begonnen de slaapproblemen en had ik last van hyperventilatie. Ik ben naar de huisarts gestapt en na een paar gesprekken is er een burn out test bij mij afgenomen. De uitslag was overduidelijk. De eerste weken ben ik erg moe geweest, kon ik 't werk moeilijk loslaten en kampte ik met een enorm schuldgevoel. Gelukkig heb ik nu de juiste hulp gevonden bij een psychotherapeut en een haptonoom. Erg confronterend want bij mij zit er ook wel het een en ander prive niet helemaal goed. Bij mij is het dus werk en prive. Bij jou is prive misschien alles op orde maar dat moet je natuurlijk ook zien te houden. Tijd dus voor aktie, hoe moeilijk dat je 't ook vind. De huisarts kan je hierbij helpen.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop echt dat je snel de hulp krijgt waar je naar op zoek bent.
Lfs,
Sinds 5 weken zit ik thuis na contstatering van een burn out.
Ik werk 40 uur en heb nogal een hectische baan. Werk al 2 jaar erg onrustig. Wel bespreekbaar gemaakt maar uiteindelijk is er niks concreets veranderd aan de werksituatie.
Het laatste half jaar kon ik me steeds moeilijker concentreren. Na de lunchpauze was ik op en zat ik mijn tijd echt uit. Afgelopen december begonnen de slaapproblemen en had ik last van hyperventilatie. Ik ben naar de huisarts gestapt en na een paar gesprekken is er een burn out test bij mij afgenomen. De uitslag was overduidelijk. De eerste weken ben ik erg moe geweest, kon ik 't werk moeilijk loslaten en kampte ik met een enorm schuldgevoel. Gelukkig heb ik nu de juiste hulp gevonden bij een psychotherapeut en een haptonoom. Erg confronterend want bij mij zit er ook wel het een en ander prive niet helemaal goed. Bij mij is het dus werk en prive. Bij jou is prive misschien alles op orde maar dat moet je natuurlijk ook zien te houden. Tijd dus voor aktie, hoe moeilijk dat je 't ook vind. De huisarts kan je hierbij helpen.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop echt dat je snel de hulp krijgt waar je naar op zoek bent.
Lfs,
woensdag 31 maart 2010 om 22:55
quote:Dotje84 schreef op 31 maart 2010 @ 14:28:
P.S. Sellena heeft duidelijk zelf nog nooit een burn-out gehad, want ze snapt er niks van. Je Hébt gewoon geen energie voor al dat soort gedoe. Trek je er niks van aan RoAn.
Wat een flauwekul zeg. Sellena begrijpt er volgens jou niets van. Dan begrijp ik er dus ook niets van, terwijl ik zelf toch ook een burn out heb gehad. Ik denk eerlijk gezegd dat jij er niets van begrijpt.
quote:RoAn1981 schreef op 31 maart 2010 @ 16:47:
Nogmaals bedankt voor al jullie reacties, ik heb er veel aan.
@Smurfje, ik snap jouw reactie wel, maar ik kan eerlijk met de hand op mijn hart zeggen dat ik echt zelf wel mijn best heb gedaan uit deze werksituatie te komen. Gedurende de laatste 8 maanden heb ik tig sollicitatiebrieven geschreven, maar het is niet de beste tijd om aan een baan te komen: gemiddeld komen er op elke vacature in mijn branche (media) zo'n 200 reacties. Het is me tot op heden dus helaas niet gelukt hier doorheen te breken.
Dat ik uiteindelijk 2 banen heb laten gaan (en daarbij gezegd: weet niet of ik het uberhaupt wel was geworden), komt op buitenstaanders wellicht raar over, maar ik heb het idee dat ik de laatste 2 maanden alleen maar gesolliciteerd heb, om het solliciteren. Om maar weg te zijn. Om maar iets anders te hebben. Terwijl die banen (intern) wederom functies waren die niet echt aansloten op mijn opleiding en wensen. Ik kwam, in mijn optiek, net op tijd tot het inzicht: ik ga mezelf gewoon weer in een zelfde situatie brengen. En dat brengt me niet vooruit.
Ik begrijp jouw reactie maar vind het ook moeilijk om te lezen. Jouw woorden appeleren nl nogal aan het ene stemmetje in me dat zegt: je stelt je aan, je hebt jezelf dit aangedaan, je moet gewoon een andere baan 'nemen'.
Ik wil zeker uit de negatieve spiraal komen maar het lukt me niet meer alleen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En als jij dan zegt: de huisarts bezoeken gaat niets bijdragen, dan raak ik enorm in de paniek. Dat is op dit moment nl. nog het enige dat ik voor mijn gevoel kan doen...
Lieverd, ik begrijp je helemaal hoor, en dat meen ik serieus. Ik ken het precies wat je omschrijft. Ik heb zelf ook zo vaak huilend in de auto gezeten onderweg naar mijn werk omdat ik het echt niet zag zitten. Gelukkig heb ik altijd mijn hart gevolgd wat dat betreft, hetgeen het er niet altijd makkelijker op heeft gemaakt voor mezelf. Maar je gezondheid gaat voor alles hoor!!!!
Tuurlijk kan je naar de huisarts gaan. Daar heb je in ieder geval een luisterend oor en wellicht kan hij/zij je doorverwijzen naar iemand met wie je over de situatie kan praten.
Het is overduidelijk dat je al vele sollicitaties de deur uit hebt gedaan en tot op heden niet het geluk hebt gehad een leuke andere baan te vinden. Oftewel: je doet er al heel veel aan. Waar ik niet mee om kan gaan is de adviezen zoals Dotje84 geeft: ga lekker de ziektewet in, daar betaal je toch belasting voor. Wat een flauwekul zeg. Als je de ziektewet in gaat dan heb je je werkgever er mee en je naaste collega's, waardoor je nog verder van huis bent.
Heb je hier al eens met je collega's over gesproken? Over hoe rot je je voelt en met hoeveel tegenzin je naar je werk gaat? Probeer het eens. Wie weet reageren ze wel heel positief.
Probeer in ieder geval uit die negatieve spiraal te komen, want daarmee maak je het jezelf zo moeilijk. En geloof me, ik weet er echt alles van.
Hou ons op de hoogte als je wilt, heel veel sterkte en ik weet zeker dat er ergens een hele leuke baan op je wacht! En sorry als mijn woorden hard zijn aangekomen, is niet mijn bedoeling en ik vind ook zeker niet dat je je aanstelt. Het is voor mij duidelijk dat je er veel aan doet. Dat blijkt wel uit de hoeveelheid sollicitaties die je hebt verstuurd en hoe je reageert. Aanstellen doe je je zeker niet, maar ik denk niet dat het een burn out is. Eerder een depressie en dat is heel wat anders.
Knuffel,
Smurfje75
P.S. Sellena heeft duidelijk zelf nog nooit een burn-out gehad, want ze snapt er niks van. Je Hébt gewoon geen energie voor al dat soort gedoe. Trek je er niks van aan RoAn.
Wat een flauwekul zeg. Sellena begrijpt er volgens jou niets van. Dan begrijp ik er dus ook niets van, terwijl ik zelf toch ook een burn out heb gehad. Ik denk eerlijk gezegd dat jij er niets van begrijpt.
quote:RoAn1981 schreef op 31 maart 2010 @ 16:47:
Nogmaals bedankt voor al jullie reacties, ik heb er veel aan.
@Smurfje, ik snap jouw reactie wel, maar ik kan eerlijk met de hand op mijn hart zeggen dat ik echt zelf wel mijn best heb gedaan uit deze werksituatie te komen. Gedurende de laatste 8 maanden heb ik tig sollicitatiebrieven geschreven, maar het is niet de beste tijd om aan een baan te komen: gemiddeld komen er op elke vacature in mijn branche (media) zo'n 200 reacties. Het is me tot op heden dus helaas niet gelukt hier doorheen te breken.
Dat ik uiteindelijk 2 banen heb laten gaan (en daarbij gezegd: weet niet of ik het uberhaupt wel was geworden), komt op buitenstaanders wellicht raar over, maar ik heb het idee dat ik de laatste 2 maanden alleen maar gesolliciteerd heb, om het solliciteren. Om maar weg te zijn. Om maar iets anders te hebben. Terwijl die banen (intern) wederom functies waren die niet echt aansloten op mijn opleiding en wensen. Ik kwam, in mijn optiek, net op tijd tot het inzicht: ik ga mezelf gewoon weer in een zelfde situatie brengen. En dat brengt me niet vooruit.
Ik begrijp jouw reactie maar vind het ook moeilijk om te lezen. Jouw woorden appeleren nl nogal aan het ene stemmetje in me dat zegt: je stelt je aan, je hebt jezelf dit aangedaan, je moet gewoon een andere baan 'nemen'.
Ik wil zeker uit de negatieve spiraal komen maar het lukt me niet meer alleen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En als jij dan zegt: de huisarts bezoeken gaat niets bijdragen, dan raak ik enorm in de paniek. Dat is op dit moment nl. nog het enige dat ik voor mijn gevoel kan doen...
Lieverd, ik begrijp je helemaal hoor, en dat meen ik serieus. Ik ken het precies wat je omschrijft. Ik heb zelf ook zo vaak huilend in de auto gezeten onderweg naar mijn werk omdat ik het echt niet zag zitten. Gelukkig heb ik altijd mijn hart gevolgd wat dat betreft, hetgeen het er niet altijd makkelijker op heeft gemaakt voor mezelf. Maar je gezondheid gaat voor alles hoor!!!!
Tuurlijk kan je naar de huisarts gaan. Daar heb je in ieder geval een luisterend oor en wellicht kan hij/zij je doorverwijzen naar iemand met wie je over de situatie kan praten.
Het is overduidelijk dat je al vele sollicitaties de deur uit hebt gedaan en tot op heden niet het geluk hebt gehad een leuke andere baan te vinden. Oftewel: je doet er al heel veel aan. Waar ik niet mee om kan gaan is de adviezen zoals Dotje84 geeft: ga lekker de ziektewet in, daar betaal je toch belasting voor. Wat een flauwekul zeg. Als je de ziektewet in gaat dan heb je je werkgever er mee en je naaste collega's, waardoor je nog verder van huis bent.
Heb je hier al eens met je collega's over gesproken? Over hoe rot je je voelt en met hoeveel tegenzin je naar je werk gaat? Probeer het eens. Wie weet reageren ze wel heel positief.
Probeer in ieder geval uit die negatieve spiraal te komen, want daarmee maak je het jezelf zo moeilijk. En geloof me, ik weet er echt alles van.
Hou ons op de hoogte als je wilt, heel veel sterkte en ik weet zeker dat er ergens een hele leuke baan op je wacht! En sorry als mijn woorden hard zijn aangekomen, is niet mijn bedoeling en ik vind ook zeker niet dat je je aanstelt. Het is voor mij duidelijk dat je er veel aan doet. Dat blijkt wel uit de hoeveelheid sollicitaties die je hebt verstuurd en hoe je reageert. Aanstellen doe je je zeker niet, maar ik denk niet dat het een burn out is. Eerder een depressie en dat is heel wat anders.
Knuffel,
Smurfje75
donderdag 1 april 2010 om 08:58
Dankjewel Smurfje, dit waardeer ik heel erg.
Een gesprek voeren met de collega's zie ik totaal niet zitten, de sfeer hier is zo ontzettend ziek. Iedereen lult over elkaar, iedereen let op elkaar, iedereen zit de hele dag te klagen. Ik heb wel eens laten merken dat ik me buitengesloten voelde, en daar werd totaal niet op gereageerd. Het is niet zo dat ze mijn broodtrommel stelen
maar op subtiele wijze laten ze me merken: jij hoort hier niet. Tot voor kort pastte ik me dermate aan hen en de heersende sfeer aan, dat ik me erin staande kon houden. Maar sinds een paar maanden lukt het me gewoon niet meer, ik wil gewoon mezelf kunnen zijn.
Nu is het ook zo, dat het werk ook niet mee helpt. Ik verveel me, er zit geen uitdaging in en ik heb er totaal geen plezier in. De dag duurt eindeloos. Als je plezier hebt in je werk, kun je niet zulke leuke collega's nog wel verdragen, maar dat heb ik dus ook niet. Ik heb eerlijk waar mijn stinkende best gedaan om er iets van te maken, maar ik kan gewoon niet meer.
Ik ben iemand die nooit ziek is, als ik een half been heb, ga ik werken. 'Lekker in de ziektewet zitten' is ook zeker niet iets wat ik zou zeggen. Probleem is echter dat ik aan het eind van mijn Latijn ben, ik ben aan het overleven ipv leven. Alles kost ontiegelijk veel moeite, alleen al de moed opbrengen om elke dag hier naartoe te komen is een strijd. Aan een andere baan beginnen zie ik nu dan ook echt niet zitten, als het me al zou lukken om ergens binnen te komen. Daar heb je energie voor nodig en die heb ik gewoon niet meer.
Een gesprek voeren met de collega's zie ik totaal niet zitten, de sfeer hier is zo ontzettend ziek. Iedereen lult over elkaar, iedereen let op elkaar, iedereen zit de hele dag te klagen. Ik heb wel eens laten merken dat ik me buitengesloten voelde, en daar werd totaal niet op gereageerd. Het is niet zo dat ze mijn broodtrommel stelen
maar op subtiele wijze laten ze me merken: jij hoort hier niet. Tot voor kort pastte ik me dermate aan hen en de heersende sfeer aan, dat ik me erin staande kon houden. Maar sinds een paar maanden lukt het me gewoon niet meer, ik wil gewoon mezelf kunnen zijn. Nu is het ook zo, dat het werk ook niet mee helpt. Ik verveel me, er zit geen uitdaging in en ik heb er totaal geen plezier in. De dag duurt eindeloos. Als je plezier hebt in je werk, kun je niet zulke leuke collega's nog wel verdragen, maar dat heb ik dus ook niet. Ik heb eerlijk waar mijn stinkende best gedaan om er iets van te maken, maar ik kan gewoon niet meer.
Ik ben iemand die nooit ziek is, als ik een half been heb, ga ik werken. 'Lekker in de ziektewet zitten' is ook zeker niet iets wat ik zou zeggen. Probleem is echter dat ik aan het eind van mijn Latijn ben, ik ben aan het overleven ipv leven. Alles kost ontiegelijk veel moeite, alleen al de moed opbrengen om elke dag hier naartoe te komen is een strijd. Aan een andere baan beginnen zie ik nu dan ook echt niet zitten, als het me al zou lukken om ergens binnen te komen. Daar heb je energie voor nodig en die heb ik gewoon niet meer.
donderdag 1 april 2010 om 11:34
ander werk zoeken lijkt mij! makkelijker gezegd dan gedaan. maar indien je echt een burn-out hebt, zal daar een diagnose voor gesteld worden en daarmee heb je eventueel recht op een uitkering als je besluit uit het werk te stappen.
Ik zou voor toegang tot die diagnose eerst contact opnemen met het algemeen maatschappelijk werk, eerstelijns psycholoog of simpelweg je huisarts. die kunnen je doorverwijzen naar de tweedelijns hulpverlening, zoals een klinisch psycholoog en indien je toch een burnout hebt, zul je die diagnose krijgen.
Wat mij wel duidelijk is, dat je ongelukkig bent. dat zou voor mij in die vormen snel tot de beslissing brengen naar het algemeen werk te gaan, het is fijn om een steuntje in je rug te krijgen en nogmaals zij zouden je verder kunnen helpen.
ik hoop dat je voor jezelf opkomt en wat veranderingen gaat aanbrengen. ik zeg altijd: als jij geen 'stop' zegt, doet het lichaam dat wel voor je. en ik vermoed dat het helaas al zover is.
Ik zou voor toegang tot die diagnose eerst contact opnemen met het algemeen maatschappelijk werk, eerstelijns psycholoog of simpelweg je huisarts. die kunnen je doorverwijzen naar de tweedelijns hulpverlening, zoals een klinisch psycholoog en indien je toch een burnout hebt, zul je die diagnose krijgen.
Wat mij wel duidelijk is, dat je ongelukkig bent. dat zou voor mij in die vormen snel tot de beslissing brengen naar het algemeen werk te gaan, het is fijn om een steuntje in je rug te krijgen en nogmaals zij zouden je verder kunnen helpen.
ik hoop dat je voor jezelf opkomt en wat veranderingen gaat aanbrengen. ik zeg altijd: als jij geen 'stop' zegt, doet het lichaam dat wel voor je. en ik vermoed dat het helaas al zover is.
donderdag 1 april 2010 om 18:28
Lieve meid,
Ik heb een account aangemaakt, omdat ik je verhaal zo belangrijk vond/vind.
Ik heb zelf een brun out en ben op het moment al een tijdje thuis. Bij mij was het zo dat ik de tekens niet meer zag en volledig was afgesloten van mezelf. Ik huilde in de auto op weg naar en van mn werk af, maar hield mezelf toch voor dat dit mij niet zou overkomen. Uiteindelijk bleek dat ik in 1 van de laatste fasen van een burn out zat.
Aan jouw verhaal te zien is dat je nog niet helemaal de weg kwijt bent, maar je wel al aardig onderweg bent naar een brun out toe.Je hebt namelijk nog door dat het allemaal niet goed gaat en dat is al heel wat. Van de 6 fasen zou ik bij jou denken aan de 3de. Overigens gaat een burn out gepaard met depressie(ve gevoelens), dus kijk uit dat je het daar niet te makkelijk mee afdoet (zo van: het is 'maar'een depressie).
Goede adviezen dus om naar de huisarts te gaan. Kijk wel uit voor eventuele medicalisering, dus gelijk volstoppen met anti-depressiva, want daar kom je lastig vanaf. Ook zal het eventueel goed kunnen zijn om met een psycholoog te praten (en wordt je daarnaar doorverwezen), maar ook dan is het aan jou om aan te geven of die methode wel of niet bij je past. Een dagelijkse coach is in ieder geval een goede stap, iemand waarmee je kunt bespreken wat je meemaakt.
Ik ben zelf voor de alternatieve weg gegaan, omdat ik een bijzonder persoon tegenkwam en die mijn coach werd. Ik ben begonnen met uitwendige therapie (olie inwrijvingen om rustig te worden en weer wat beter te kunnen voelen) en paralel daaraan coachingsgesprekken. Gaandeweg was ik sterk genoeg om een cursus te doen en daar heb ik veel aan gehad.
Deze heet 'beter worden in je werk' en is o.a. in Breda te volgen (zie www.meander.praktijkinfo.nl). Ik heb hier heeeeel veel aan gehad. Vaak vergoeden bedrijven deze cursussen ook. Wellicht kun je er uren voor krijgen via je werkgever?
Ik vind het bijzonder knap dat je deze eerste stap zet: het erover hebben, inzien dat het niet goed gaat en naar de huisarts gaan. Blijf op je eigen gevoel vertrouwen en heel veel sterkte!
Ik heb een account aangemaakt, omdat ik je verhaal zo belangrijk vond/vind.
Ik heb zelf een brun out en ben op het moment al een tijdje thuis. Bij mij was het zo dat ik de tekens niet meer zag en volledig was afgesloten van mezelf. Ik huilde in de auto op weg naar en van mn werk af, maar hield mezelf toch voor dat dit mij niet zou overkomen. Uiteindelijk bleek dat ik in 1 van de laatste fasen van een burn out zat.
Aan jouw verhaal te zien is dat je nog niet helemaal de weg kwijt bent, maar je wel al aardig onderweg bent naar een brun out toe.Je hebt namelijk nog door dat het allemaal niet goed gaat en dat is al heel wat. Van de 6 fasen zou ik bij jou denken aan de 3de. Overigens gaat een burn out gepaard met depressie(ve gevoelens), dus kijk uit dat je het daar niet te makkelijk mee afdoet (zo van: het is 'maar'een depressie).
Goede adviezen dus om naar de huisarts te gaan. Kijk wel uit voor eventuele medicalisering, dus gelijk volstoppen met anti-depressiva, want daar kom je lastig vanaf. Ook zal het eventueel goed kunnen zijn om met een psycholoog te praten (en wordt je daarnaar doorverwezen), maar ook dan is het aan jou om aan te geven of die methode wel of niet bij je past. Een dagelijkse coach is in ieder geval een goede stap, iemand waarmee je kunt bespreken wat je meemaakt.
Ik ben zelf voor de alternatieve weg gegaan, omdat ik een bijzonder persoon tegenkwam en die mijn coach werd. Ik ben begonnen met uitwendige therapie (olie inwrijvingen om rustig te worden en weer wat beter te kunnen voelen) en paralel daaraan coachingsgesprekken. Gaandeweg was ik sterk genoeg om een cursus te doen en daar heb ik veel aan gehad.
Deze heet 'beter worden in je werk' en is o.a. in Breda te volgen (zie www.meander.praktijkinfo.nl). Ik heb hier heeeeel veel aan gehad. Vaak vergoeden bedrijven deze cursussen ook. Wellicht kun je er uren voor krijgen via je werkgever?
Ik vind het bijzonder knap dat je deze eerste stap zet: het erover hebben, inzien dat het niet goed gaat en naar de huisarts gaan. Blijf op je eigen gevoel vertrouwen en heel veel sterkte!
donderdag 1 april 2010 om 20:36
Laat je niet opwinden, smurf.
Het is juist beter als mensen vanuit een "gezonde" optiek advies om het probleem aan te pakken geven i.p.v. dat deprimerende gejammer, waarbij ze nog verder in de put raakt en aan haar zelf gaat twijfelen.
Dat het moeilijk/zwaar is, zal niemand ontkennen.
Maar ik blijf erbij; een andere baan en je bent van de hel verlost.
Maar ja; nu die baan krijgen!
M.a.w. de energie die je hebt daarop richten!
Wat ziektewet betreft mag je die gebruiken voor zoiets, het is immers niet alleen voor fysieke mankementen. Voor collega's erheen gaan is onzin, je moet aan jezelf denken. De werkgever denkt ook aan zichzelf. Je betaalt ook premie hiervoor, dus niks mis mee. Echter, is het alleen van tijdelijk oplossing, om even op adem te komen.
De enigste uitweg is via de uitgang van dat pand en dan voorgoed.
Het is juist beter als mensen vanuit een "gezonde" optiek advies om het probleem aan te pakken geven i.p.v. dat deprimerende gejammer, waarbij ze nog verder in de put raakt en aan haar zelf gaat twijfelen.
Dat het moeilijk/zwaar is, zal niemand ontkennen.
Maar ik blijf erbij; een andere baan en je bent van de hel verlost.
Maar ja; nu die baan krijgen!
M.a.w. de energie die je hebt daarop richten!
Wat ziektewet betreft mag je die gebruiken voor zoiets, het is immers niet alleen voor fysieke mankementen. Voor collega's erheen gaan is onzin, je moet aan jezelf denken. De werkgever denkt ook aan zichzelf. Je betaalt ook premie hiervoor, dus niks mis mee. Echter, is het alleen van tijdelijk oplossing, om even op adem te komen.
De enigste uitweg is via de uitgang van dat pand en dan voorgoed.
donderdag 1 april 2010 om 20:40
Lieve RoAn1981,
Het is overduidelijk uit je verhaal dat je er echt alles aan hebt gedaan, maar steeds een dichte deur voor je krijgt. Je klinkt ook echt wanhopig (niet lullig bedoeld hoor!). Dus allereerst een dikke !
Denk dat het toch verstandig is om naar de huisarts te gaan, ondanks hetgeen ik eerst zei. Maar laat je inderdaad niet, zoals Hansjepansje28 aangeeft, volstoppen met antidepressiva enzo. Voordat je het weet ben je er aan verslaafd en dan ben je nog verder van huis. Toen ik een burn out had probeerden ze me dat ook aan te smeren en gelukkig heb ik dat altijd afgewezen.
Wat mij destijds heel erg heeft geholpen is dat ik, weliswaar via mijn werkgever, hele professionele hulp kreeg in de vorm van een psycholoog. Daar kon ik echt goed mijn verhaal kwijt en ik ben ook echt heel blij dat mijn werkgever dit destijds voor mij heeft geregeld, terwijl hier echt hele hoge kosten aan waren verbonden.
Praten met een derde partij die er volledig buiten staat zal je ongetwijfeld goed doen. Wellicht kun je in overleg met de bedrijfsarts tijdelijk overgaan op het werken van halve dagen. En dan echt lekker de tijd voor jezelf nemen.
En wat Hansjepansje28 aangeeft over de uitwendige therapie kan ook heel goed helpen. In ieder geval komt je lichaam dan wat tot rust.
Sorry als ik in het begin wat hard overkwam hoor. Was niet mijn bedoeling. Hoop echt voor je dat het goed komt met je en dat je weer lekker in je vel komt te zitten.
Het is overduidelijk uit je verhaal dat je er echt alles aan hebt gedaan, maar steeds een dichte deur voor je krijgt. Je klinkt ook echt wanhopig (niet lullig bedoeld hoor!). Dus allereerst een dikke !
Denk dat het toch verstandig is om naar de huisarts te gaan, ondanks hetgeen ik eerst zei. Maar laat je inderdaad niet, zoals Hansjepansje28 aangeeft, volstoppen met antidepressiva enzo. Voordat je het weet ben je er aan verslaafd en dan ben je nog verder van huis. Toen ik een burn out had probeerden ze me dat ook aan te smeren en gelukkig heb ik dat altijd afgewezen.
Wat mij destijds heel erg heeft geholpen is dat ik, weliswaar via mijn werkgever, hele professionele hulp kreeg in de vorm van een psycholoog. Daar kon ik echt goed mijn verhaal kwijt en ik ben ook echt heel blij dat mijn werkgever dit destijds voor mij heeft geregeld, terwijl hier echt hele hoge kosten aan waren verbonden.
Praten met een derde partij die er volledig buiten staat zal je ongetwijfeld goed doen. Wellicht kun je in overleg met de bedrijfsarts tijdelijk overgaan op het werken van halve dagen. En dan echt lekker de tijd voor jezelf nemen.
En wat Hansjepansje28 aangeeft over de uitwendige therapie kan ook heel goed helpen. In ieder geval komt je lichaam dan wat tot rust.
Sorry als ik in het begin wat hard overkwam hoor. Was niet mijn bedoeling. Hoop echt voor je dat het goed komt met je en dat je weer lekker in je vel komt te zitten.
donderdag 1 april 2010 om 20:45
quote:Sellena schreef op 01 april 2010 @ 20:36:
Laat je niet opwinden, smurf.
Het is juist beter als mensen vanuit een "gezonde" optiek advies om het probleem aan te pakken geven i.p.v. dat deprimerende gejammer, waarbij ze nog verder in de put raakt en aan haar zelf gaat twijfelen.
Dat het moeilijk/zwaar is, zal niemand ontkennen.
Maar ik blijf erbij; een andere baan en je bent van de hel verlost.
Maar ja; nu die baan krijgen!
M.a.w. de energie die je hebt daarop richten!
Wat ziektewet betreft mag je die gebruiken voor zoiets, het is immers niet alleen voor fysieke mankementen. Voor collega's erheen gaan is onzin, je moet aan jezelf denken. De werkgever denkt ook aan zichzelf. Je betaalt ook premie hiervoor, dus niks mis mee. Echter, is het alleen van tijdelijk oplossing, om even op adem te komen.
De enigste uitweg is via de uitgang van dat pand en dan voorgoed.
Eensch dat ze zo spoedig mogelijk weg moet daar! En zodra er een andere baan is weet ik zeker dat ze snel weer opknapt. Hoop niet dat ze dan al totaal uitgeput is.
Heb mn mening ook al wat bijgesteld na de reactie van TO waarin toch echt duidelijk wordt dat ze er al zoveel aan heeft gedaan, zo niet alles om de situatie te verbeteren.
Vind het echt sneu voor d'r, helemaal omdat je werk zoveel uren van je leven in beslag neemt en dan hoor je je niet zo te voelen.
Laat je niet opwinden, smurf.
Het is juist beter als mensen vanuit een "gezonde" optiek advies om het probleem aan te pakken geven i.p.v. dat deprimerende gejammer, waarbij ze nog verder in de put raakt en aan haar zelf gaat twijfelen.
Dat het moeilijk/zwaar is, zal niemand ontkennen.
Maar ik blijf erbij; een andere baan en je bent van de hel verlost.
Maar ja; nu die baan krijgen!
M.a.w. de energie die je hebt daarop richten!
Wat ziektewet betreft mag je die gebruiken voor zoiets, het is immers niet alleen voor fysieke mankementen. Voor collega's erheen gaan is onzin, je moet aan jezelf denken. De werkgever denkt ook aan zichzelf. Je betaalt ook premie hiervoor, dus niks mis mee. Echter, is het alleen van tijdelijk oplossing, om even op adem te komen.
De enigste uitweg is via de uitgang van dat pand en dan voorgoed.
Eensch dat ze zo spoedig mogelijk weg moet daar! En zodra er een andere baan is weet ik zeker dat ze snel weer opknapt. Hoop niet dat ze dan al totaal uitgeput is.
Heb mn mening ook al wat bijgesteld na de reactie van TO waarin toch echt duidelijk wordt dat ze er al zoveel aan heeft gedaan, zo niet alles om de situatie te verbeteren.
Vind het echt sneu voor d'r, helemaal omdat je werk zoveel uren van je leven in beslag neemt en dan hoor je je niet zo te voelen.
donderdag 1 april 2010 om 23:28
quote:Sellena schreef op 01 april 2010 @ 21:45:
Klopt, maar om een hypotheek kun je ook niet ergens blijven.
Denk dat ze in een goedkoper huurflatje gelukkiger zou zijn, als ze niet meer naar dat bedrij zou moeten.
Wellicht wat minder uren maken, onbetaald verlof opnemen.
Ik heb meerdere malen in een dergelijke situatie gezeten en ik kan je één ding vertellen: ik heb die keren direct mijn ontslag ingediend. De een vindt dat zwak, ik vond dat niet. Vond het belangrijker voor mezelf te kiezen. Ik bedoel maar; je zit minimaal 40 uur bij je werkgever (tenminste, ik dan) en dan moet je het wel naar je zin hebben.
En ja, ik heb een koopwoning, moet alles in mijn eentje ophoesten, heb geen partner waar ik op terug kan vallen. Maar ik leef liever een tijdje wat zuiniger dan dat ik met zo veel tegenzin naar mijn werk moet gaan.
Moet er wel bij vertellen dat dit nog in de wat betere tijden was en er in mijn vakgebied nog voldoende aanbod was, hetgeen het natuurlijk wel wat makkelijker maakte.
Daarnaast heb ik in eventuele noodgevallen de steun van mijn ouders waar ik op terug kan vallen, hoewel ik dat gelukkig nog nooit heb hoeven doen. Daar heb ik dan weer net iets te veel trots voor. Heb wel altijd gespaard, waardoor ik dit soort keuzes kon maken omdat ik een goede spaarrekening achter de hand had.
Klopt, maar om een hypotheek kun je ook niet ergens blijven.
Denk dat ze in een goedkoper huurflatje gelukkiger zou zijn, als ze niet meer naar dat bedrij zou moeten.
Wellicht wat minder uren maken, onbetaald verlof opnemen.
Ik heb meerdere malen in een dergelijke situatie gezeten en ik kan je één ding vertellen: ik heb die keren direct mijn ontslag ingediend. De een vindt dat zwak, ik vond dat niet. Vond het belangrijker voor mezelf te kiezen. Ik bedoel maar; je zit minimaal 40 uur bij je werkgever (tenminste, ik dan) en dan moet je het wel naar je zin hebben.
En ja, ik heb een koopwoning, moet alles in mijn eentje ophoesten, heb geen partner waar ik op terug kan vallen. Maar ik leef liever een tijdje wat zuiniger dan dat ik met zo veel tegenzin naar mijn werk moet gaan.
Moet er wel bij vertellen dat dit nog in de wat betere tijden was en er in mijn vakgebied nog voldoende aanbod was, hetgeen het natuurlijk wel wat makkelijker maakte.
Daarnaast heb ik in eventuele noodgevallen de steun van mijn ouders waar ik op terug kan vallen, hoewel ik dat gelukkig nog nooit heb hoeven doen. Daar heb ik dan weer net iets te veel trots voor. Heb wel altijd gespaard, waardoor ik dit soort keuzes kon maken omdat ik een goede spaarrekening achter de hand had.
dinsdag 6 april 2010 om 08:47
Na een rare Pasen zit ik weer op mijn werk. Huilend mezelf uit bed gesleept, ondanks de gedachte: ik wil niet, ik kan niet. Ik heb mezelf voorgenomen om totdat ik naar de huisarts ben geweest, toch te blijven werken. Ik weet natuurlijk helemaal niet wat hij gaat zeggen, dus ik kan beter proberen de vaart erin te houden. Ik merk dat het na een aantal dagen vrij zijn dubbel zo moeilijk is om weer te gaan werken. Mijn eerste 2 dagen vrij waren redelijk, ik heb zoveel mogelijk geprobeerd niet te piekeren en mezelf af te leiden. Maar gister was een drama, alleen maar huilen en een algeheel gevoel van: ik zit klem, ik weet niet meer wat ik moet doen, wat kan ik nog doen.
Ik kan over een kwartier de dokter bellen, hopelijk kan ik gauw terecht. Hoewel ik daar ook weer vreselijk tegenop zie..
Ik kan over een kwartier de dokter bellen, hopelijk kan ik gauw terecht. Hoewel ik daar ook weer vreselijk tegenop zie..
dinsdag 6 april 2010 om 22:36
Ik heb ook ooit eens ontslag genomen (beste beslissing ooit geweest, ondanks dat ik daarna geen baan meer had), omdat de baan me echt geen goed deed. Ik zat in de luxepositie van een zeer goedkope etage en de mogelijkheid om een poosje weer in de horeca (baantje uit studententijd) te gaan werken. Maar als je zo opziet tegen je werk, dan slurpt dat al je energie op.
Hopelijk ben je bij de huisarts geweest, en kan je een tijdje in de ziektewet, recht krijgen op uitkering oid.
In elk geval: praat er ook met je werkgever over, die kan je verdre helpen in het traject 'ziektewet' of je misschien ondersteunen op bepaalde vlakken. Vraag eens informatie bij de vakbond aan over de mogelijkheden, want er zijn waarschijnlijk meer dan je denkt.
Zou je eventueel een tijdje op een wat makkelijkere werkplek terecht kunnen, onder je niveau, maar wel iets wat je dus 'kan' en aankan? Of is dat niet haalbaar qua inkomsten?
Hopelijk ben je bij de huisarts geweest, en kan je een tijdje in de ziektewet, recht krijgen op uitkering oid.
In elk geval: praat er ook met je werkgever over, die kan je verdre helpen in het traject 'ziektewet' of je misschien ondersteunen op bepaalde vlakken. Vraag eens informatie bij de vakbond aan over de mogelijkheden, want er zijn waarschijnlijk meer dan je denkt.
Zou je eventueel een tijdje op een wat makkelijkere werkplek terecht kunnen, onder je niveau, maar wel iets wat je dus 'kan' en aankan? Of is dat niet haalbaar qua inkomsten?
woensdag 7 april 2010 om 07:55
Ik heb vanmiddag een afspraak bij de dokter, ben er nu al zenuwachtig voor...Wat gaat hij zeggen, wat gaat er daarna gebeuren, wat zal mijn baas zeggen, hoe is de bedrijfsarts..Ik ben een ster in het invullen van dingen
@Pop, ik zit al op een hele makkelijke werkplek, ik heb juist het idee dat dat een van de factoren is waardoor ik in deze situatie terecht ben gekomen. Ik werk onder mn niveau, heb totaal geen uitdaging en doe hier elke dag maar een beetje routinematig mijn werkzaamheden. Als je dan die collega's erbij optelt, waarbij ik me gewoon totaal niet op mn gemak voel, dan blijft er weinig over.
Helaas moet ik werken, op het salaris van mijn partner alleen redden we het niet.
@Pop, ik zit al op een hele makkelijke werkplek, ik heb juist het idee dat dat een van de factoren is waardoor ik in deze situatie terecht ben gekomen. Ik werk onder mn niveau, heb totaal geen uitdaging en doe hier elke dag maar een beetje routinematig mijn werkzaamheden. Als je dan die collega's erbij optelt, waarbij ik me gewoon totaal niet op mn gemak voel, dan blijft er weinig over.
Helaas moet ik werken, op het salaris van mijn partner alleen redden we het niet.
woensdag 7 april 2010 om 14:05
Bij mij begon het met lichamelijke klachten..mijn lijf zei 'stop, tot hier, niet verder'. Ik had een stressvolle baan en was leidinggevende. 2 werknemers hebben mijn onveilige gevoel van vroeger enorm getriggerd, ik bleef toch doorgaan en wou het voor iedereen goed doen. 4 jaar lang ben ik door blijven gaan, tot mijn lijf dus STOP zei.
De huisarts was erg begripvol en nu ben ik via de bedrijfsarts met een psychotherapeutisch traject bezig.
Ik ben hier nog niet mee begonnen, maar moet de procedure afwachten. Mijn werkgever staat volledig achter me en het traject dat ik in ga. Dat geeft rust.
Symptomen die ik heb/had: nek-schouder-rugklachten. Hoofdpijn, gebrek aan concentratie, vermoeid, slecht inslapen, 's nachts wakker, piekeren, angstig, duizelig, hartkloppingen, verstrooidheid, ik kan bijvoorbeeld geen boek lezen. Schrikreacties.
Ik heb een lieve man en lieve vrienden en die helpen me. Ik wandel per dag zeker 10 km en dat helpt ook om rustiger te worden.
Maar ik heb hier zeker professionele hulp bij nodig. I have to deal with the ghosts from the past....
Ooit zei een collega-leidinggevende tegen me, 'degenen die zeggen dat ze nooit burnout raken, raken het juist wel'. Ik had dat nl net van tevoren tegen hem uitgesproken. Ik kon het toen niet geloven.
Karaktertrekken van mij: heel betrokken, geen ' nee' kunnen zeggen, perfectionistisch, te aardig, ik voel mijn grenzen niet aan, erg verantwoordelijk. En maar doorgaan, door-door-door...
Ik wens iedereen veel succes en sterkte en luister naar jezelf. Dat is zo belangrijk.
De huisarts was erg begripvol en nu ben ik via de bedrijfsarts met een psychotherapeutisch traject bezig.
Ik ben hier nog niet mee begonnen, maar moet de procedure afwachten. Mijn werkgever staat volledig achter me en het traject dat ik in ga. Dat geeft rust.
Symptomen die ik heb/had: nek-schouder-rugklachten. Hoofdpijn, gebrek aan concentratie, vermoeid, slecht inslapen, 's nachts wakker, piekeren, angstig, duizelig, hartkloppingen, verstrooidheid, ik kan bijvoorbeeld geen boek lezen. Schrikreacties.
Ik heb een lieve man en lieve vrienden en die helpen me. Ik wandel per dag zeker 10 km en dat helpt ook om rustiger te worden.
Maar ik heb hier zeker professionele hulp bij nodig. I have to deal with the ghosts from the past....
Ooit zei een collega-leidinggevende tegen me, 'degenen die zeggen dat ze nooit burnout raken, raken het juist wel'. Ik had dat nl net van tevoren tegen hem uitgesproken. Ik kon het toen niet geloven.
Karaktertrekken van mij: heel betrokken, geen ' nee' kunnen zeggen, perfectionistisch, te aardig, ik voel mijn grenzen niet aan, erg verantwoordelijk. En maar doorgaan, door-door-door...
Ik wens iedereen veel succes en sterkte en luister naar jezelf. Dat is zo belangrijk.
vrijdag 9 april 2010 om 10:18
Het ging heel goed bij de dokter, het was echt een prettig gesprek en hij nam me serieus. Daar zag ik van tevoren het meest tegenop: dat hij me misschien een aansteller vond. Hij constateerde al vrij snel dat ik een behoorlijke depressie heb. Hij dacht niet dat het een burnout was, omdat een van de kenmerkende dingen van een burnout een toegenomen gevoel van cynisme is, en dat herken ik totaal niet.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
