Psyche
alle pijlers
Ben ik burnout? Wat nu?
maandag 29 maart 2010 om 19:50
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Al meer dan een half jaar loop ik met een probleem waarvan ik tot nu toe elke keer heb gedacht: schouders eronder, het gaat wel over. Maar ik begin nu te beseffen dat het niet zomaar over gaat en dat ik iets moet doen, maar ik weet niet waar te beginnen. Even mijn situatie op een rijtje:
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
vrijdag 9 april 2010 om 10:18
Het ging heel goed bij de dokter, het was echt een prettig gesprek en hij nam me serieus. Daar zag ik van tevoren het meest tegenop: dat hij me misschien een aansteller vond. Hij constateerde al vrij snel dat ik een behoorlijke depressie heb. Hij dacht niet dat het een burnout was, omdat een van de kenmerkende dingen van een burnout een toegenomen gevoel van cynisme is, en dat herken ik totaal niet.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
vrijdag 9 april 2010 om 14:07
quote:RoAn1981 schreef op 09 april 2010 @ 10:18:
Het ging heel goed bij de dokter, het was echt een prettig gesprek en hij nam me serieus. Daar zag ik van tevoren het meest tegenop: dat hij me misschien een aansteller vond. Hij constateerde al vrij snel dat ik een behoorlijke depressie heb. Hij dacht niet dat het een burnout was, omdat een van de kenmerkende dingen van een burnout een toegenomen gevoel van cynisme is, en dat herken ik totaal niet.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
Goed joh! Blij dat je bent gegaan en de huisarts hebt kunnen informeren over je situatie.
Je hebt medicatie gekregen zeg je. Anti depressiva? Als dat zo is, kijk er wel mee uit hoor. Dat spul blijkt echt verslavend te zijn en de ellende is dat je je gedurende de periode dat je het gebruikt je waarschijnlijk goed zal voelen, maar de problemen op je werk gaan er niet mee weg.
Wil je niet meteen in de put praten hoor! Maar vraag me af of dit de oplossing is. Als je het puur ziet als hulpmiddel / steuntje om te 'overleven' (klinkt wat zwaar, maar je begrijpt hopelijk wel wat ik bedoel) dan moet je hiermee doorgaan en daarnaast alles op alles zetten om een andere baan te vinden.
Het ging heel goed bij de dokter, het was echt een prettig gesprek en hij nam me serieus. Daar zag ik van tevoren het meest tegenop: dat hij me misschien een aansteller vond. Hij constateerde al vrij snel dat ik een behoorlijke depressie heb. Hij dacht niet dat het een burnout was, omdat een van de kenmerkende dingen van een burnout een toegenomen gevoel van cynisme is, en dat herken ik totaal niet.
Omdat ik zelf goed onder woorden kan brengen waar het probleem zit (ik moet gewoon zorgen dat ik een andere baan krijg) zag ik niet zoveel in een doorverwijzing naar een psycholoog. Althans, niet nu, misschien ga ik daar wel aan beginnen als ik me weer wat normaler voel. Dus de andere optie bleef dan over: medicatie. Ik ben niet zo'n pillenslikker, maar ik ken genoeg mensen die er erg van zijn opgeknapt. Dus ik heb nu een middel gekregen. Over een maand moet ik terugkomen en dan kijken we hoe het dan gaat, en of er eventueel nog wat moet gebeuren.
Ik ben erg opgelucht, mijn probleem is onderkend en er wordt aan gewerkt. Ondertussen ga ik nu proberen weer even op adem te komen.
Goed joh! Blij dat je bent gegaan en de huisarts hebt kunnen informeren over je situatie.
Je hebt medicatie gekregen zeg je. Anti depressiva? Als dat zo is, kijk er wel mee uit hoor. Dat spul blijkt echt verslavend te zijn en de ellende is dat je je gedurende de periode dat je het gebruikt je waarschijnlijk goed zal voelen, maar de problemen op je werk gaan er niet mee weg.
Wil je niet meteen in de put praten hoor! Maar vraag me af of dit de oplossing is. Als je het puur ziet als hulpmiddel / steuntje om te 'overleven' (klinkt wat zwaar, maar je begrijpt hopelijk wel wat ik bedoel) dan moet je hiermee doorgaan en daarnaast alles op alles zetten om een andere baan te vinden.
zaterdag 10 april 2010 om 11:00
Hoi RoAn,
omdat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten, las ik even mee met je topic. Fijn dat je nu erkenning hebt van je huisarts, zo zie je maar dat je eigen gedachten een heel eigen leven gingen leiden.
Wat ik me nu afvraag, hoe gaat het met je werk? Je hebt medicatie om je wat beter te gaan voelen. Maar is de oorzaak van je probleem je werk? Ik lees niets over ziekmelding, dus werk je nu toch nog door? Ik hoop dat je goed op adem kunt komen. Veel succes.
omdat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten, las ik even mee met je topic. Fijn dat je nu erkenning hebt van je huisarts, zo zie je maar dat je eigen gedachten een heel eigen leven gingen leiden.
Wat ik me nu afvraag, hoe gaat het met je werk? Je hebt medicatie om je wat beter te gaan voelen. Maar is de oorzaak van je probleem je werk? Ik lees niets over ziekmelding, dus werk je nu toch nog door? Ik hoop dat je goed op adem kunt komen. Veel succes.
zondag 11 april 2010 om 19:17
Ik zit zelf ook wel met die vraag: hoe nu verder? Ik weet zelf heel goed waarom ik me zo voel: ik ben gewoon doodongelukkig op mijn werk. Een andere baan is dus de oplossing, maarja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En in de tussentijd moet ik toch zien te functioneren. En daardoor heeft de huisarts medicatie voorgeschreven. Op zich een logische redenatie. Ik zie het middel (Citalopram, laagste dosis) dus idd puur als een steun in de rug, om weer een beetje op adem te komen om vervolgens de benodigde stappen te zetten. Maar na de opluchting van vorige week heb ik nu toch ook wel zoiets van: jemig, hoe gaat het nu verder? Ik ben gewoon aan het werk gebleven, ook omdat de huisarts aangaf dat hij niets zag in thuisblijven: volgens hem ging ik dan dieper de put in en werd de drempel steeds hoger. Op zich zit daar natuurlijk wel iets in. Maar nu zit ik me af te vragen: moet ik dit melden bij mijn baas, of de bedrijfsarts? Aan de ene kant denk ik van wel: ik heb niets te verbergen, ik heb mezelf niet expres een depressie 'aangedaan', maar aan de andere kant ben ik bang voor de gevolgen: gaan ze anders naar me kijken?
zondag 11 april 2010 om 23:07
Ik weet natuurlijk maar weinig van je situatie, en heb (gelukkig) geen ervaring met depressie en medicatie, en weet ook geen oplossing, maar wat toch bij me opkomt na wat je schrijft is dat het niet zo gezond klinkt. Je hebt een depressie door je werk, en nu krijg je medicijnen zodat je er beter mee door kunt gaan. Ik weet het niet hoor, misschien werkt dat wel heel goed om het vol te houden. Maar om medicijnen te nemen zodat je een ongezonde situatie kunt volhouden lijkt me niet zo goed.
Als je zo erg in de put zit dat je medicatie nodig hebt om je werk te kunnen doen, is het misschien goed om dit met bedrijfsarts te bespreken? Heeft huisarts daar advies in gegeven?
In ieder geval veel succes, dit is geen makkelijke situatie.
Als je zo erg in de put zit dat je medicatie nodig hebt om je werk te kunnen doen, is het misschien goed om dit met bedrijfsarts te bespreken? Heeft huisarts daar advies in gegeven?
In ieder geval veel succes, dit is geen makkelijke situatie.
maandag 12 april 2010 om 07:51
Lieve RoAn,
Ik zou je werkgever wel informeren over hoe je je voelt, dat je naar de huisarts bent geweest en dat je medicatie voorgeschreven hebt gekregen en dat je er echt helemaal doorheen zit op dit moment.
Lekker belangrijk hoe de werkgever straks naar je gaat kijken. Maar dan weet hij wel wat er speelt. Hij mag dit overigens niet vertellen aan de andere collega's, alleen in overleg met jou mag dit. Misschien helpt het jezelf juist wel als je je werkgever ook hebt geïnformeerd en kunnen jullie samen kijken naar een oplossing.
Succes vandaag op je werk en koppie omhoog houden hoor
Ik zou je werkgever wel informeren over hoe je je voelt, dat je naar de huisarts bent geweest en dat je medicatie voorgeschreven hebt gekregen en dat je er echt helemaal doorheen zit op dit moment.
Lekker belangrijk hoe de werkgever straks naar je gaat kijken. Maar dan weet hij wel wat er speelt. Hij mag dit overigens niet vertellen aan de andere collega's, alleen in overleg met jou mag dit. Misschien helpt het jezelf juist wel als je je werkgever ook hebt geïnformeerd en kunnen jullie samen kijken naar een oplossing.
Succes vandaag op je werk en koppie omhoog houden hoor
dinsdag 13 april 2010 om 09:23
Tgaat allemaal nog niet zo lekker hier...Ik heb het weekend heel veel last gehad van hoofdpijn en heb alleen maar lamlending op de bank gehangen. De euforie van vorige week, de opluchting: het is helemaal weg. Ik zit nu alweer op de klok te kijken, en de dag is net begonnen. De sfeer hier heeft zo'n impact op me, ik kan wel janken. En het is niet alsof ze me full out pesten, het gaat heel subtiel. Op hele subtiele wijze laten ze je weten dat je er niet bij hoort. En ik voel me op het moment zo labiel dat dat me dubbel zo hard treft. Ik weet ff niet meer waar ik het zoeken moet..
dinsdag 13 april 2010 om 11:00
Dat klinkt niet goed RoAn. Kun je zo wel op adem komen? Hoe kun je de depressie te boven komen terwijl je omringd wordt door de oorzaak van de depressie? Heb je je leidinggevende/ bedrijfsarts al gesproken om te laten weten hoe het op dit moment met je gaat? Misschien zijn er oplossingen die je zelf op dit moment niet kunt bedenken.
dinsdag 13 april 2010 om 11:12
Ik moet nog een gesprek aanvragen met mijn leidinggevende en bedrijfsarts. Het ontbreekt me nog even aan moed. Heel raar maar ik ben bang om dit 'openbaar' te maken. Ik weet niet wat er dan allemaal gaat gebeuren en ik voel me zo onzeker dat ik liever niets doe dan iets te ondernemen waarvan ik de uitkomst nog niet weet. Zal ook wel een kenmerk van mijn huidige staat zijn, normaal ben ik erg proactief..
dinsdag 13 april 2010 om 11:23
Dit herken ik inderdaad als een kenmerk van je huidige staat. Je voelt je al zo onzeker, en praten over hoe het met je gaat maakt dan nog onzekerder.
Je weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Dat geeft een onveilig gevoel. Maar maakt het dat niets ondernemen echt beter is? Je weet dat het niet beter is, het lijkt alleen wel zo.
Je hebt er een tijd over gedaan om je in deze situatie te doen verkeren. Dit is niet van de ene op de andere dag, het heeft een lange aanloop die je duidelijk kunt terugzien. Tot nu toe kon je het nog redden en doorsudderen. Nu ben je op een punt dat je echt moet gaan kiezen: ga ik verder doorsudderen en mezelf nog verder afbreken? Of ga ik doen wat goed voor me is, mezelf kwetsbaar opstellen en hulp zoeken in de buitenwereld?
Wat onbekend en onveilig is, kan de beste weg en de grootste uitdaging zijn. Je zit in een proces waar je veel van kunt leren als je wilt. Als je nog geen dagboek bijhoudt kan het een goed idee zijn dat te doen. Opschrijven van gevoelens, gedachten, alles waar je aan denkt, hoe vaag of verwarrend het ook is. Het hielp mij goed om later terug te lezen en te zien welke positieve stappen ik had gemaakt. En dat juist de allermoeilijkste momenten me uiteindelijk het meest hebben opgeleverd. 't Klinkt cliché, maar jij zit ermee.
Duik in het diepe, vraag het gesprek aan op je werk, en kijk dan weer verder wat er gebeurt. Niksdoen is achteruitgang.
Je weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Dat geeft een onveilig gevoel. Maar maakt het dat niets ondernemen echt beter is? Je weet dat het niet beter is, het lijkt alleen wel zo.
Je hebt er een tijd over gedaan om je in deze situatie te doen verkeren. Dit is niet van de ene op de andere dag, het heeft een lange aanloop die je duidelijk kunt terugzien. Tot nu toe kon je het nog redden en doorsudderen. Nu ben je op een punt dat je echt moet gaan kiezen: ga ik verder doorsudderen en mezelf nog verder afbreken? Of ga ik doen wat goed voor me is, mezelf kwetsbaar opstellen en hulp zoeken in de buitenwereld?
Wat onbekend en onveilig is, kan de beste weg en de grootste uitdaging zijn. Je zit in een proces waar je veel van kunt leren als je wilt. Als je nog geen dagboek bijhoudt kan het een goed idee zijn dat te doen. Opschrijven van gevoelens, gedachten, alles waar je aan denkt, hoe vaag of verwarrend het ook is. Het hielp mij goed om later terug te lezen en te zien welke positieve stappen ik had gemaakt. En dat juist de allermoeilijkste momenten me uiteindelijk het meest hebben opgeleverd. 't Klinkt cliché, maar jij zit ermee.
Duik in het diepe, vraag het gesprek aan op je werk, en kijk dan weer verder wat er gebeurt. Niksdoen is achteruitgang.
dinsdag 13 april 2010 om 17:10
quote:RoAn1981 schreef op 13 april 2010 @ 11:12:
Ik moet nog een gesprek aanvragen met mijn leidinggevende en bedrijfsarts. Het ontbreekt me nog even aan moed. Heel raar maar ik ben bang om dit 'openbaar' te maken. Ik weet niet wat er dan allemaal gaat gebeuren en ik voel me zo onzeker dat ik liever niets doe dan iets te ondernemen waarvan ik de uitkomst nog niet weet. Zal ook wel een kenmerk van mijn huidige staat zijn, normaal ben ik erg proactief..
Morgen meteen naar je leidinggevende hoor! Je weet niet wat er dan allemaal gaat gebeuren, maar nu raak jijzelf alleen maar dieper in je depressie.
Merk je dat je jezelf wel ietsjepietsje beter voelt door de medicatie of niet?
Ik moet nog een gesprek aanvragen met mijn leidinggevende en bedrijfsarts. Het ontbreekt me nog even aan moed. Heel raar maar ik ben bang om dit 'openbaar' te maken. Ik weet niet wat er dan allemaal gaat gebeuren en ik voel me zo onzeker dat ik liever niets doe dan iets te ondernemen waarvan ik de uitkomst nog niet weet. Zal ook wel een kenmerk van mijn huidige staat zijn, normaal ben ik erg proactief..
Morgen meteen naar je leidinggevende hoor! Je weet niet wat er dan allemaal gaat gebeuren, maar nu raak jijzelf alleen maar dieper in je depressie.
Merk je dat je jezelf wel ietsjepietsje beter voelt door de medicatie of niet?
maandag 19 april 2010 om 09:23
Helaas, ik merk nog niets van de ad...Ik weet dat het een aantal weken kan duren dus ik probeer door te zetten, maar het valt niet mee. Ik voel me zo naar de hele tijd, ik weet soms niet wat ik met mezelf aan moet.
Ik heb wel een vacature gezien die me leuk lijkt, ook al twijfel ik of ik helemaal de juiste papieren voor de baan heb. Ik ga het denk ik maar wel proberen, maar ik merk dat ik enorm onzeker ben. Wat als het daar weer misgaat, dan ben ik nog veel verder van huis.
Ondertussen ook nog geen gesprek aangevraagd met mijn lg en bedrijfsarts. Ik heb heel veel moeite om toe te geven dat het niet zo goed met me gaat, ik hou het liever voor me en kruip weg.
Ik heb wel een vacature gezien die me leuk lijkt, ook al twijfel ik of ik helemaal de juiste papieren voor de baan heb. Ik ga het denk ik maar wel proberen, maar ik merk dat ik enorm onzeker ben. Wat als het daar weer misgaat, dan ben ik nog veel verder van huis.
Ondertussen ook nog geen gesprek aangevraagd met mijn lg en bedrijfsarts. Ik heb heel veel moeite om toe te geven dat het niet zo goed met me gaat, ik hou het liever voor me en kruip weg.
maandag 19 april 2010 om 19:05
Lieve schat,
Reageer gewoon op die vacature! Nee heb je en ja kun je krijgen! Gewoon doen. Begrijp wel hoor dat je onzeker bent geworden door deze toestand, maar als dit je een leuke functie lijkt dan moet je echt reageren.
En jammer dat je je leidinggevende nog niet hebt geïnformeerd. Weet je wat het vaak is in dit soort situaties: jij gaat denken voor anderen. Wie weet toont je leidinggevende juist wel heel veel begrip en is ie blij dat jij zelf hiermee komt aankloppen. Maar zo lang jij niets zegt, kan er ook niets aan de situatie veranderen.
Sterkte en je weet ons te vinden als je van je af wilt schrijven!
Reageer gewoon op die vacature! Nee heb je en ja kun je krijgen! Gewoon doen. Begrijp wel hoor dat je onzeker bent geworden door deze toestand, maar als dit je een leuke functie lijkt dan moet je echt reageren.
En jammer dat je je leidinggevende nog niet hebt geïnformeerd. Weet je wat het vaak is in dit soort situaties: jij gaat denken voor anderen. Wie weet toont je leidinggevende juist wel heel veel begrip en is ie blij dat jij zelf hiermee komt aankloppen. Maar zo lang jij niets zegt, kan er ook niets aan de situatie veranderen.
Sterkte en je weet ons te vinden als je van je af wilt schrijven!
