Psyche
alle pijlers
Ben ik burnout? Wat nu?
maandag 29 maart 2010 om 19:50
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Al meer dan een half jaar loop ik met een probleem waarvan ik tot nu toe elke keer heb gedacht: schouders eronder, het gaat wel over. Maar ik begin nu te beseffen dat het niet zomaar over gaat en dat ik iets moet doen, maar ik weet niet waar te beginnen. Even mijn situatie op een rijtje:
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
al enige jaren ben ik werkzaam in een team van een aantal vrouwen. Ik doe daar werk waar ik niet voor opgeleid ben en waar ook niet bepaald mijn hart ligt, maar waar ik toevallig in ben gerold. Ik ben altijd erg onzeker geweest en van dit werk wist ik op dat moment in ieder geval zeker dat ik het 'kon', altijd een groot issue voor mij. Al vanaf het begin had ik het gevoel: ik hoor hier niet. Ik vind nauwelijks aansluiting met mijn kamergenoten, hetzij niet zonder mezelf compleet anders op te stellen dan ik eigenlijk ben. Ik zit daar zogezegd toneel te spelen om enigszins in de groep te passen. De eerste tijd ging dat prima, het kostte me niet veel moeite en ik had zoiets van: ach, het salaris is prima, het is dichtbij en ik hou mijn ogen open, ik ben hier binnenkort wel weg.
Nu, een aantal jaren later, ben ik er nog steeds niet weg en mijn werksituatie begint me op te breken. Er is geen uitdaging, ik lig niet lekker in de groep en ik heb het idee dat ik mezelf volkomen kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wordt steeds onzekerder en ben meer aan het overleven dan leven. Ik ga half huilend naar mijn werk, ben voortdurend aan het piekeren, kan nauwelijks genieten van leuke dingen en ben ook in het weekend voortdurend bezig met mijn werk. Slapen gaat niet bepaald goed, ik heb de hele tijd nachtmerries en ik heb beduidend vaak hoofdpijn. Als ik thuis aan mijn werk denk, krijg ik soms hartkloppingen en breekt het zweet me uit. Dingen in mijn werk die ik eerst met twee vingers in de neus deed, bezorgen me nu zenuwen.
Ik heb mijn leidinggevende hier al enige tijd geleden over in vertrouwen genomen. Hij was begripvol maar kon me weinig bieden. Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Ik wordt steeds vermoeider en depressiever. Ik wil binnen zitten, gordijnen dicht, en eten en tv kijken. Mijn partner doet zijn best me te steunen maar hij weet het zo langzamerhand ook niet meer. In mijn persoonlijke situatie gaat alles goed, ik ben erg gelukkig met mijn vriend, we hebben een leuk huis, fijne familie en vrienden. Maar dat werk..Ik werk 40 uur, dus het maakt een enorm groot deel van mijn leven uit. Er zijn mensen die zeggen: ach, wees blij dat je in deze tijden uberhaupt een baan hebt. En dat is ook zo. En daarom voel ik me er ook zo rot over. Ik mag eigenlijk niet zeiken.
Nu zie ik als enige optie nog de huisarts. Ik ben echter niet iemand die snel naar de dokter stapt en ben mijn eigen verhaal voortdurend aan het analyseren en bekritiseren. Invullen is iets wat ik graag mag doen en ik heb dan ook al helemaal bedacht dat de dokter me een aansteller vind en dat hij me gewoon naar huis stuurt. Deze gedachte maakt me zo in paniek dat ik tot nu toe heb gedacht: laat maar, ik modder wel door. Ik denk zelf soms ook: ach, je stelt je aan, dramaqueen. Maar op andere momenten denk ik: alles is zwart, ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Hele enge gedachten.
Maar ik heb het idee dat ik nu iets moet gaan doen, anders ga ik er echt aan onderdoor. Herkent iemand dit verhaal, en heeft misschien tips voor me?
maandag 29 maart 2010 om 20:05
Ik herken je verhaal heel erg goed, ik denk zo'n 90% overlap ofzo. Piekeren, jankend naar werk, hoofdpijnklachten, slecht slapen etc. Volgens mij zijn we in hetzelfde jaar geboren :p
Ga alsjeblieft naar je huisarts, hier is echt iets aan te doen. Realiseer je dat je het nu niet meer zelf kan oplossen, heb je al gedaan. Je hebt lang op je reserves ingeteerd en wilde je waarschijnlijk niet laten kennen; hup gewoon weer naar het werk, er zijn zoveel mensen die fulltime werken dus ik kan het ook. Blijkbaar dus toch niet. Dat betekende dus dat hulpverleners ervaring hebben met dit soort problematiek en mij gericht konden helpen. Of je het nou overspannen of burnout wilt noemen, er kan echt iets aan gedaan worden.
Ik vond de stap naar de huisarts, en toen de psycholoog (en bedrijfsarts, ik heb een tijd niet gewerkt en toen tijdelijk op therapeutische basis) moeilijk maar inmiddels ben ik er zo goed als weer bovenop en pas ik bijna dagelijks strategieen toe die ik in therapie geleerd heb.
Wat voor mij belangrijk was, is dat ik me realiseerde dat dit blijkbaar een hoogopgeleidevrouweneind20begin30 kwaal schijnt te zijn.Tenminste, dat werd mij verteld.
Maak alsjeblieft de afspraak bij de huisarts, het kan echt weer beter gaan met geduld, uitrusten en duwtjes in de goede richting. En bedenk je ook of het een idee is om een dag minder te gaan werken.
edit: ik zie net de reactie van Sellena; ik heb destijds natuurlijk ook ander werk gezocht en dat lukte niet. Sterker nog, als je voor 2 banen bij de laatste twee kandidaten zit en dan helaas teleurgesteld wordt is dat een enorme domper.
Ga alsjeblieft naar je huisarts, hier is echt iets aan te doen. Realiseer je dat je het nu niet meer zelf kan oplossen, heb je al gedaan. Je hebt lang op je reserves ingeteerd en wilde je waarschijnlijk niet laten kennen; hup gewoon weer naar het werk, er zijn zoveel mensen die fulltime werken dus ik kan het ook. Blijkbaar dus toch niet. Dat betekende dus dat hulpverleners ervaring hebben met dit soort problematiek en mij gericht konden helpen. Of je het nou overspannen of burnout wilt noemen, er kan echt iets aan gedaan worden.
Ik vond de stap naar de huisarts, en toen de psycholoog (en bedrijfsarts, ik heb een tijd niet gewerkt en toen tijdelijk op therapeutische basis) moeilijk maar inmiddels ben ik er zo goed als weer bovenop en pas ik bijna dagelijks strategieen toe die ik in therapie geleerd heb.
Wat voor mij belangrijk was, is dat ik me realiseerde dat dit blijkbaar een hoogopgeleidevrouweneind20begin30 kwaal schijnt te zijn.Tenminste, dat werd mij verteld.
Maak alsjeblieft de afspraak bij de huisarts, het kan echt weer beter gaan met geduld, uitrusten en duwtjes in de goede richting. En bedenk je ook of het een idee is om een dag minder te gaan werken.
edit: ik zie net de reactie van Sellena; ik heb destijds natuurlijk ook ander werk gezocht en dat lukte niet. Sterker nog, als je voor 2 banen bij de laatste twee kandidaten zit en dan helaas teleurgesteld wordt is dat een enorme domper.
maandag 29 maart 2010 om 20:09
En of dat ik dit herken! Ik kan je maar een tip geven! Ga naar je huisarts.. Ook ik heb dit gedaan, met idd ook in mijn achterhoofd dat het allemaal wel mee zal vallen, en dat ik me aanstelde.. Gelukkig wist mijn huisarts wel beter!
Kijk ook eens op dit topic "burn-out wie ook??
Misschien dat je daar meer herkenbare verhalen tegenkomt, en kom je erachter dat je niet alleen staat..
Veel succes
Liefs Mams
Kijk ook eens op dit topic "burn-out wie ook??
Misschien dat je daar meer herkenbare verhalen tegenkomt, en kom je erachter dat je niet alleen staat..
Veel succes
Liefs Mams
maandag 29 maart 2010 om 20:09
quote:elina81 schreef op 29 maart 2010 @ 20:05:
Ik herken je verhaal heel erg goed, ik denk zo'n 90% overlap ofzo. Volgens mij zijn we in hetzelfde jaar geboren.
Ga alsjeblieft naar je huisarts, hier is echt iets aan te doen. Realiseer je dat je het nu niet meer zelf kan oplossen, heb je al gedaan. Je hebt lang op je reserves ingeteerd en wilde je waarschijnlijk niet laten kennen; hup gewoon weer naar het werk, er zijn zoveel mensen die fulltime werken dus ik kan het ook. Blijkbaar dus toch niet.
Ik vond de stap naar de huisarts, en toen de psycholoog (en bedrijfsarts, ik heb een tijd niet gewerkt en toen tijdelijk op therapeutische basis) moeilijk maar inmiddels ben ik er zo goed als weer bovenop en pas ik bijna dagelijks strategieen toe die ik in therapie geleerd heb.
Wat voor mij belangrijk was, is dat ik me realiseerde dat dit blijkbaar een hoogopgeleidevrouweneind20begin30 kwaal schijnt te zijn.Tenminste, dat werd mij verteld.
Maak alsjeblieft de afspraak bij de huisarts, het kan echt weer beter gaan met geduld, uitrusten en duwtjes in de goede richting. En bedenk je ook of het een idee is om een dag minder te gaan werken.
Heb je in de uitkering gezeten of was dat geen mogelijkheid?
Ik herken wel dat eindtwintiger ding..ik dacht altijd dat het iets was voor oudere mensen die niet tegen stress konden, tot je zelf merkt dat je echt totaal geen controle meer over jezelf hebt terwijl je niet zo in elkaar zit normaliter. Ik vraag me af in hoeverre een therapeut juiste techniekjes heeft om de negatieve verbindingen/stress/associaties in je hersenen te kunnen veranderen...kun je daar meer over vertellen ajb?
Ik herken je verhaal heel erg goed, ik denk zo'n 90% overlap ofzo. Volgens mij zijn we in hetzelfde jaar geboren.
Ga alsjeblieft naar je huisarts, hier is echt iets aan te doen. Realiseer je dat je het nu niet meer zelf kan oplossen, heb je al gedaan. Je hebt lang op je reserves ingeteerd en wilde je waarschijnlijk niet laten kennen; hup gewoon weer naar het werk, er zijn zoveel mensen die fulltime werken dus ik kan het ook. Blijkbaar dus toch niet.
Ik vond de stap naar de huisarts, en toen de psycholoog (en bedrijfsarts, ik heb een tijd niet gewerkt en toen tijdelijk op therapeutische basis) moeilijk maar inmiddels ben ik er zo goed als weer bovenop en pas ik bijna dagelijks strategieen toe die ik in therapie geleerd heb.
Wat voor mij belangrijk was, is dat ik me realiseerde dat dit blijkbaar een hoogopgeleidevrouweneind20begin30 kwaal schijnt te zijn.Tenminste, dat werd mij verteld.
Maak alsjeblieft de afspraak bij de huisarts, het kan echt weer beter gaan met geduld, uitrusten en duwtjes in de goede richting. En bedenk je ook of het een idee is om een dag minder te gaan werken.
Heb je in de uitkering gezeten of was dat geen mogelijkheid?
Ik herken wel dat eindtwintiger ding..ik dacht altijd dat het iets was voor oudere mensen die niet tegen stress konden, tot je zelf merkt dat je echt totaal geen controle meer over jezelf hebt terwijl je niet zo in elkaar zit normaliter. Ik vraag me af in hoeverre een therapeut juiste techniekjes heeft om de negatieve verbindingen/stress/associaties in je hersenen te kunnen veranderen...kun je daar meer over vertellen ajb?
maandag 29 maart 2010 om 20:12
En mensen die denken dat het alleen komt door werkdruk, dat hoeft het echt niet altijd te zijn. Het kan door privéleven komen, stresspunten, zaken die je opkropt, constante neg. omgeving, onverwerkte zaken etc etc.
En dan op een gegeven moment zegt je geest, tot hier en niet verder, heel gek is dat maar zeker geen aanstellerij.
En dan op een gegeven moment zegt je geest, tot hier en niet verder, heel gek is dat maar zeker geen aanstellerij.
maandag 29 maart 2010 om 20:17
Olivia, ik heb een tijd niet gewerkt (een week of 6) op advies van de bedrijfsarts. Ik was dus ziek thuis, en ben toen langzaamaan weer gaan werken. Eerst maar 2 x 2 uur per week, uiteindelijk 32 uur. Ik ben nooit teruggegaan naar fulltime.
Wat het bij mij ook heel erg was, was dat ik a) mijn eigen grenzen niet kende en b) geen prioriteiten kon maken.
Het afwassen van mijn ontbijtbordje was net zo belangrijk geworden als een deadline op mijn werk. Ook was ik heel streng voor mezelf: ik moest heel veel dingen van mijzelf (fulltime werken, vriendinnen zien, leuke dingen doen in het weekend, 3x in de week sporten) en dan niet omdat ik dat leuk vond maar omdat ik vond dat dat hoorde. Op een gegeven moment zei mijn vriend: eh ik vind het ook wel leuk als je soms eens thuis bent. Ik kon niet meer een lekkere luie zondag hebben met een pyjama bankhangdag want dan moest ik opeens de auto gaan wassen. Per se. Kortom, ik kon niet meer goed ontspannen.
Ik heb opnieuw geleerd om te ontspannen, met oefeningen en bewust worden van hoe het voelt als je spieren ontspannen voelen en wanneer aangespannen.
Ook heb ik geleerd welk schema bij mij past; dat is dus 1 of 2 avonden in de week iets doen en 1 dag in het weekend vrij.
De strategieen, of eigenlijk denktrucjes die ik geleerd heb lijken zo makkelijk. Bijvoorbeeld: hoe erg is het als ik dit klusje morgen doe of pas volgende week? Vergaat dan de wereld? Of kan het echt nog even wachten?
Hoe erg is het als ik mijn to-do lijstje op werk niet afkrijg vandaag? Die email beantwoorden kan best ook nog morgen.
Lijkt makkelijk, maar ik kon dit relativeren niet meer toepassen in mijn leven. Iig toen niet op eigen kracht. Nu weer wel.
Zulk soort dingen
Wat het bij mij ook heel erg was, was dat ik a) mijn eigen grenzen niet kende en b) geen prioriteiten kon maken.
Het afwassen van mijn ontbijtbordje was net zo belangrijk geworden als een deadline op mijn werk. Ook was ik heel streng voor mezelf: ik moest heel veel dingen van mijzelf (fulltime werken, vriendinnen zien, leuke dingen doen in het weekend, 3x in de week sporten) en dan niet omdat ik dat leuk vond maar omdat ik vond dat dat hoorde. Op een gegeven moment zei mijn vriend: eh ik vind het ook wel leuk als je soms eens thuis bent. Ik kon niet meer een lekkere luie zondag hebben met een pyjama bankhangdag want dan moest ik opeens de auto gaan wassen. Per se. Kortom, ik kon niet meer goed ontspannen.
Ik heb opnieuw geleerd om te ontspannen, met oefeningen en bewust worden van hoe het voelt als je spieren ontspannen voelen en wanneer aangespannen.
Ook heb ik geleerd welk schema bij mij past; dat is dus 1 of 2 avonden in de week iets doen en 1 dag in het weekend vrij.
De strategieen, of eigenlijk denktrucjes die ik geleerd heb lijken zo makkelijk. Bijvoorbeeld: hoe erg is het als ik dit klusje morgen doe of pas volgende week? Vergaat dan de wereld? Of kan het echt nog even wachten?
Hoe erg is het als ik mijn to-do lijstje op werk niet afkrijg vandaag? Die email beantwoorden kan best ook nog morgen.
Lijkt makkelijk, maar ik kon dit relativeren niet meer toepassen in mijn leven. Iig toen niet op eigen kracht. Nu weer wel.
Zulk soort dingen
maandag 29 maart 2010 om 20:19
maandag 29 maart 2010 om 20:24
quote:elina81 schreef op 29 maart 2010 @ 20:17:
Olivia, ik heb een tijd niet gewerkt (een week of 6) op advies van de bedrijfsarts. Ik was dus ziek thuis, en ben toen langzaamaan weer gaan werken. Eerst maar 2 x 2 uur per week, uiteindelijk 32 uur. Ik ben nooit teruggegaan naar fulltime.
Wat het bij mij ook heel erg was, was dat ik a) mijn eigen grenzen niet kende en b) geen prioriteiten kon maken.
Het afwassen van mijn ontbijtbordje was net zo belangrijk geworden als een deadline op mijn werk. Ook was ik heel streng voor mezelf: ik moest heel veel dingen van mijzelf (fulltime werken, vriendinnen zien, leuke dingen doen in het weekend, 3x in de week sporten) en dan niet omdat ik dat leuk vond maar omdat ik vond dat dat hoorde. Op een gegeven moment zei mijn vriend: eh ik vind het ook wel leuk als je soms eens thuis bent. Ik kon niet meer een lekkere luie zondag hebben met een pyjama bankhangdag want dan moest ik opeens de auto gaan wassen. Per se. Kortom, ik kon niet meer goed ontspannen.
Ik heb opnieuw geleerd om te ontspannen, met oefeningen en bewust worden van hoe het voelt als je spieren ontspannen voelen en wanneer aangespannen.
Ook heb ik geleerd welk schema bij mij past; dat is dus 1 of 2 avonden in de week iets doen en 1 dag in het weekend vrij.
De strategieen, of eigenlijk denktrucjes die ik geleerd heb lijken zo makkelijk. Bijvoorbeeld: hoe erg is het als ik dit klusje morgen doe of pas volgende week? Vergaat dan de wereld? Of kan het echt nog even wachten?
Hoe erg is het als ik mijn to-do lijstje op werk niet afkrijg vandaag? Die email beantwoorden kan best ook nog morgen.
Zulk soort dingen
Klinkt positief in the end, ik zit er aan te denken om ook eens te kijken wat zo'n therapeut nu te melden heeft, al ben ik daar altijd sceptisch voor geweest..zo van, ik heb mijn vriend en moeder toch, die horen me wel aan. Ben sowieso niet zo makkelijk met het vertellen van privédingen zo face to face, omdat ik dan twee dingen denk: 'Wat gaat jou dat aan en je zult nooit echt begrijpen hoe het was voor mij, omdat ik het allemaal niet eens onder woorden kan brengen zodat je weet hoe het was laat staan dat je het begrijpt'.
Erg stom natuurlijk om zo'n instelling te hebben, maar ja ik wordt nu toch wel aangeraden om eens te gaan babbelen, misschien verwerk ik dan toch nog het een en ander (al is mn vriend er niet echt voor, hij vind dat hij het ook wel kan aanhoren).
Nou ja, ik weet al die dingen die jij zegt wel, alleen voer ik ze niet uit haha, dus vandaar dat ik me afvroeg hoe zo'n therapeut wel tot je door kan dringen. Het is ook niet goed om het te laten gaan en af te wachten, want ik heb gehoord dat het zonder geestelijke rust altijd weer op zal duiken ook al denk je dat het weg was.
Olivia, ik heb een tijd niet gewerkt (een week of 6) op advies van de bedrijfsarts. Ik was dus ziek thuis, en ben toen langzaamaan weer gaan werken. Eerst maar 2 x 2 uur per week, uiteindelijk 32 uur. Ik ben nooit teruggegaan naar fulltime.
Wat het bij mij ook heel erg was, was dat ik a) mijn eigen grenzen niet kende en b) geen prioriteiten kon maken.
Het afwassen van mijn ontbijtbordje was net zo belangrijk geworden als een deadline op mijn werk. Ook was ik heel streng voor mezelf: ik moest heel veel dingen van mijzelf (fulltime werken, vriendinnen zien, leuke dingen doen in het weekend, 3x in de week sporten) en dan niet omdat ik dat leuk vond maar omdat ik vond dat dat hoorde. Op een gegeven moment zei mijn vriend: eh ik vind het ook wel leuk als je soms eens thuis bent. Ik kon niet meer een lekkere luie zondag hebben met een pyjama bankhangdag want dan moest ik opeens de auto gaan wassen. Per se. Kortom, ik kon niet meer goed ontspannen.
Ik heb opnieuw geleerd om te ontspannen, met oefeningen en bewust worden van hoe het voelt als je spieren ontspannen voelen en wanneer aangespannen.
Ook heb ik geleerd welk schema bij mij past; dat is dus 1 of 2 avonden in de week iets doen en 1 dag in het weekend vrij.
De strategieen, of eigenlijk denktrucjes die ik geleerd heb lijken zo makkelijk. Bijvoorbeeld: hoe erg is het als ik dit klusje morgen doe of pas volgende week? Vergaat dan de wereld? Of kan het echt nog even wachten?
Hoe erg is het als ik mijn to-do lijstje op werk niet afkrijg vandaag? Die email beantwoorden kan best ook nog morgen.
Zulk soort dingen
Klinkt positief in the end, ik zit er aan te denken om ook eens te kijken wat zo'n therapeut nu te melden heeft, al ben ik daar altijd sceptisch voor geweest..zo van, ik heb mijn vriend en moeder toch, die horen me wel aan. Ben sowieso niet zo makkelijk met het vertellen van privédingen zo face to face, omdat ik dan twee dingen denk: 'Wat gaat jou dat aan en je zult nooit echt begrijpen hoe het was voor mij, omdat ik het allemaal niet eens onder woorden kan brengen zodat je weet hoe het was laat staan dat je het begrijpt'.
Erg stom natuurlijk om zo'n instelling te hebben, maar ja ik wordt nu toch wel aangeraden om eens te gaan babbelen, misschien verwerk ik dan toch nog het een en ander (al is mn vriend er niet echt voor, hij vind dat hij het ook wel kan aanhoren).
Nou ja, ik weet al die dingen die jij zegt wel, alleen voer ik ze niet uit haha, dus vandaar dat ik me afvroeg hoe zo'n therapeut wel tot je door kan dringen. Het is ook niet goed om het te laten gaan en af te wachten, want ik heb gehoord dat het zonder geestelijke rust altijd weer op zal duiken ook al denk je dat het weg was.
maandag 29 maart 2010 om 20:39
maandag 29 maart 2010 om 21:18
RoAn, ga alsjeblieft naar je huisarts toe. Het is duidelijk dat je het niet meer trekt allemaal, en daar hoef je je helemaal niet voor te schamen!
Het is voor mij erg herkenbaar wat je schrijft...
Ik wil je als tip meegeven eens te googlen op psychosomatische fysiotherapie. Deze therapeuten zijn gespecialiseerd in het onderzoeken en behandelen van psychosomatische klachten, dus stress, spanningsklachten, burnout etc.
Heb morgen zelf m'n tweede afspraak en heb me nog nooit zo ergens op de juiste plek gevoeld. Voor het eerst voelde ik me ergens serieus genomen en wil ik gaan vechten om er weer bovenop te komen. Misschien heb jij er ook wat aan.
Want zo doorgaan draait je alleen nog maar meer de vernieling in en constante stress is echt heel slecht voor je lijf.
Heel erg veel sterkte!
Het is voor mij erg herkenbaar wat je schrijft...
Ik wil je als tip meegeven eens te googlen op psychosomatische fysiotherapie. Deze therapeuten zijn gespecialiseerd in het onderzoeken en behandelen van psychosomatische klachten, dus stress, spanningsklachten, burnout etc.
Heb morgen zelf m'n tweede afspraak en heb me nog nooit zo ergens op de juiste plek gevoeld. Voor het eerst voelde ik me ergens serieus genomen en wil ik gaan vechten om er weer bovenop te komen. Misschien heb jij er ook wat aan.
Want zo doorgaan draait je alleen nog maar meer de vernieling in en constante stress is echt heel slecht voor je lijf.
Heel erg veel sterkte!
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
maandag 29 maart 2010 om 21:26
maandag 29 maart 2010 om 21:38
quote:RoAn1981 schreef op 29 maart 2010 @ 19:50:
Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Voor de helderheid!
Ik heb 2 keer intern gesolliciteerd, maar kwam uiteindelijk bij beide functies tot de conclusie: dit is ook niets voor mij, en ik was erg bang om van de ene rotsituatie in de andere te stappen. Dus ben ik blijven zitten. Extern heb ik denk ik al wel meer dan 150 sollicitaties verstuurd, en soms werd ik uitgenodigd, maar werd het dan niet. Meestal komt het niet eens tot een uitnodiging. Voor mijn gevoel heb ik er alles aan gedaan om uit deze rotsituatie te komen, maar zonder resultaat.
Voor de helderheid!
maandag 29 maart 2010 om 22:14
Maar Sellena, dat is echt een flut advies!
Iemand met een burnout weet niet meer waar 'ie de kracht vandaan moet halen, voor wat dan ook! Als ik 's ochtends opsta, ben ik zó moe dat ik niet weet hoe ik de dag door moet komen.
Maar goed, het gaat hier niet over mij.
In ieder geval, TO heeft nu niets aan adviezen over omscholen etc.. Ze zal eerst moeten zorgen dat ze hersteld van die burnout, dus naar de huisarts.
Iemand met een burnout weet niet meer waar 'ie de kracht vandaan moet halen, voor wat dan ook! Als ik 's ochtends opsta, ben ik zó moe dat ik niet weet hoe ik de dag door moet komen.
Maar goed, het gaat hier niet over mij.
In ieder geval, TO heeft nu niets aan adviezen over omscholen etc.. Ze zal eerst moeten zorgen dat ze hersteld van die burnout, dus naar de huisarts.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
dinsdag 30 maart 2010 om 10:48
Heel erg bedankt voor al jullie reacties, het is erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Hoewel ik dus nog steeds een stemmetje in mijn achterhoofd hoor dat zegt: zij hebben het vast allemaal veel erger gehad dan ik...Raar is dat, hoe je dat er dus nauwelijks uit krijgt.
Ik heb idd al maanden getracht aan een andere baan te komen maar zonder succes. Bij twee banen had ik een redelijke kans om em te krijgen, maar uiteindelijk merkte ik dat die banen eigenlijk totaal niets voor me waren. Weer ver beneden mijn kunnen, weer teams met alleen maar vrouwen. Misschien is het stom, maar ik heb toen de keuze gemaakt om dan nog maar even te blijven zitten. Hier wist ik tenminste wat ik eraan had. Klinkt misschien stom, maar ik heb op zich geen spijt van die beslissing. Er moet een stap vooruit gedaan worden, niet achteruit.
Nu had ik na het lezen van jullie reacties genoeg moed verzameld om een afspraak te maken met de huisarts, blijkt hij tot dinsdag met vakantie te zijn...Om een spoed huisarts te bellen die ik niet ken zie ik eigenlijk niet zitten. Wat zouden jullie doen, gewoon wachten tot dinsdag en dan gelijk gaan?
Ik heb idd al maanden getracht aan een andere baan te komen maar zonder succes. Bij twee banen had ik een redelijke kans om em te krijgen, maar uiteindelijk merkte ik dat die banen eigenlijk totaal niets voor me waren. Weer ver beneden mijn kunnen, weer teams met alleen maar vrouwen. Misschien is het stom, maar ik heb toen de keuze gemaakt om dan nog maar even te blijven zitten. Hier wist ik tenminste wat ik eraan had. Klinkt misschien stom, maar ik heb op zich geen spijt van die beslissing. Er moet een stap vooruit gedaan worden, niet achteruit.
Nu had ik na het lezen van jullie reacties genoeg moed verzameld om een afspraak te maken met de huisarts, blijkt hij tot dinsdag met vakantie te zijn...Om een spoed huisarts te bellen die ik niet ken zie ik eigenlijk niet zitten. Wat zouden jullie doen, gewoon wachten tot dinsdag en dan gelijk gaan?
dinsdag 30 maart 2010 om 15:13
Wat ik zou doen, is wacht tot mijn eigen huisarts terug is. Zulke dingen zijn 'makkelijker' bespreekbaar met een vertrouwd iemand! Verwacht als je volgende week (of deze week bij een andere arts) bij je dokter komt dat hij een pasklare oplossing heeft. Zulke dingen hebben tijd nodig. Overal zijn wachtlijsten voor.
Ik herken dingen in je verhaal, bij mij was het geen burn out, maar gewoon een vette depressie.
Als je een goede huisarts hebt, stuurt hij je door en laat hij een deskundige op dit gebied een diagnose stellen.
Ik herken dingen in je verhaal, bij mij was het geen burn out, maar gewoon een vette depressie.
Als je een goede huisarts hebt, stuurt hij je door en laat hij een deskundige op dit gebied een diagnose stellen.
dinsdag 30 maart 2010 om 19:46
Therapie, bla bla.
Werkt toch echt niet als je in die omgeving blijft, het kan je hooguit wat helpen het te doorstaan.
Er blijven is niet goed, gewoon een andere werkkring en je zult je echt bevrijd voelen. (en dan heb je je huisarts ook niet nodig)
Maar is zeker lastig om van baan te wisselen, dus tot die tijd doorzetten. Maar blijf zoeken, vraag anders een coach aan bij CWI.
Werkt toch echt niet als je in die omgeving blijft, het kan je hooguit wat helpen het te doorstaan.
Er blijven is niet goed, gewoon een andere werkkring en je zult je echt bevrijd voelen. (en dan heb je je huisarts ook niet nodig)
Maar is zeker lastig om van baan te wisselen, dus tot die tijd doorzetten. Maar blijf zoeken, vraag anders een coach aan bij CWI.
