Psyche
alle pijlers
Ben ik de enige met deze angst?
dinsdag 22 juni 2010 om 15:19
Hoi daar,
Vanmorgen weer eens door mijn lief met de neus op de feiten gedrukt. En ik weet niet meer of ik eruit kom zonder er met iemand over te praten. Waar het om gaat is het volgende:
Het is begonnen met mijn opvoeding. Mijn ouders leven onbewust in enorme angsten en zijn altijd bang voor het onbekende. Echte vrijheden heb ik dus nooit gekend. Ook mede doordat mijn moeder MS heeft en we op het platteland woonden, ben ik altijd erg aan huis gebonden geweest. Ik heb altijd mee moeten helpen thuis en mocht mij niet aanstellen. Zowel voor mijn vader als voor mijn moeder kon ik nooit iets goed doen. Mijn vader is sowieso heel erg van het commentaar en enorm negatief ingesteld en mijn moeder was tijdens mijn puberteit erg depressief. Wat in mijn nadeel werkt is dat ik een pleaser ben. Ik wil het mensen altijd graag naar hun zin maken. Al geldt dat alleen voor de mensen in mijn directe omgeving. Ik ben ook altijd degene geweest die de sfeer maar probeerde goed te houden. Was ik maar wat meer zoals mijn zusje. Die heeft gewoon een grote mond en doet echt niks tegen haar zin in. Al is dat volgens haar ook een vorm van een afweermechanisme. Al op mijn 21ste heb ik een huis gekocht. Wel in dezelfde straat bij mijn ouders, want ja, iemand moest natuurlijk meehelpen thuis. Hierdoor hielden mijn ouders de controle op mijn leven, ondanks dat ik daar hard tegen gevochten heb. Ik was alleen (verbaal) nooit sterk genoeg.
Mijn relaties stelden niet veel voor. Tussen mijn 15e en mijn 24e heb ik 4 vriendjes gehad. Ongelooflijk maar waar, die jongens zijn allemaal op iemand anders verliefd geworden terwijl ze met mij waren.
Nadat ik mijn huis gekocht had, raakte ik mijn baan kwijt. Van begin 2004 tot en met december 2006 heb ik hierdoor grote problemen gehad om mijn rekeningen te betalen. Ondanks dat ik redelijk snel weer een baan vond, had ik al een achterstand opgelopen die ik niet in kon halen. De deurwaarders stonden vaak voor de deur en dat ik mijn huis niet kwijt ben geraakt is een wonder. Mijn nieuwe lief is mijn redding geweest. Hem heb ik half 2006 leren kennen en in november 2006 kon ik mijn problemen niet meer voor mezelf houden. Hij heeft mij niet financieel geholpen, maar wel gezorgd dat mijn administratie op orde was en dat ik een plan van afbetalen kon opstellen. Een paar maanden later kwam hij bij mij wonen. En geloof me, hij heeft het zwaar gehad. Mijn hele levenshouding klopte gewoon niet. En dat kwam door mijn opvoeding en het feit dat ik nooit een ander voorbeeld heb gehad.
Terwijl we vooral bezig waren om mijn leven veel mooier te maken, kwam er een probleem voorbij aan zijn kant. Voordat hij mij kende, is hij 3 jaar lang verliefd geweest op een vrouw, terwijl ze allebei in een andere relatie zaten. Ze zijn allebei vaak genoeg vreemd gegaan met elkaar, maar uiteindelijk kregen ze ruzie en hebben ze hun contact verbroken. Op een gegeven moment heeft mijn lief zijn relatie verbroken en rond diezelfde periode leerde hij mij kennen. Er waren geen grote verliefdheden ofzo, maar we voelden ons heel goed en fijn bij elkaar. En de sex is ook geweldig, dus dat zat ook goed. Nadat we echter een jaar bij elkaar waren kreeg hij weer contact met zijn "grote liefde". Erg pijnlijk voor mij natuurlijk, want ondertussen was ik heel veel van hem gaan houden. Mijn lief kreeg het toen erg moeilijk, want die vrouw gaf aan dat ze hem niet kon vergeten en dat ze met hem verder wilde. Maar ja, hij had mij. Ik heb hem toen de ruime gegeven om zijn gevoelens op een rijtje te zetten. Hij wist al snel dat hij voor mij wilde gaan, maar het heeft heel lang geduurd voordat hij haar volledig kon loslaten. En dat was voor haar net zo. Ik had in die periode de keuze om hem de vrijheid te geven of om een punt achter onze relatie te zetten. Ik heb gekozen voor het eerste, al heeft de situatie mij heel veel pijn gedaan.
Ondertussen zijn we verhuisd naar de andere kant van het land en heb ik mijn ouders los kunnen laten. Mijn lief heeft die vrouw los kunnen laten en all ends well zou je zeggen. Nu komt echter het volgende probleem. Ik ken heel veel angsten. Ik ben bang om mijn lief kwijt te raken en daarmee mijn hele bestaan. Ik, die op d'r 21ste een huis heeft gekocht en alleen op reis kon gaan, is nu super afhankelijk van haar relatie. Ik ben continu bezig mijn lief te pleasen door goed voor hem te zorgen, zodat hij mij maar lief blijft vinden. Daarbij blijf ik maar bang dat hij een betere vrouw tegen gaat komen. Toen hij met zijn gevoelens worstelde, heeft hij heel veel email en sms contact gehad met die vrouw. Vaak ook stiekem omdat hij het niet tegen mij durfde te zeggen, omdat hij wist dat hij mij zou kwetsen. Op zich is die vrouw nu niet meer in beeld, maar toch ben ik bang dat hij achter mijn rug om contact zoekt met iemand anders. Een ex van hem of misschien toch zijn "grote liefde". Compleet irrelevant en toch blijf ik er maar in hangen. Het komt er op neer dat ik probeer te zorgen dat ik altijd thuis ben bij hem. En als hij eens iets voor zichzelf wilt doen, dan zit ik er enorm bovenop, zodat hij zich gevangen voelt. Door maar thuis te blijven probeer ik ons leven te controleren. Compleet waanzin, ik weet het, maar het zit zo diep in me. Nu heeft hij een sportfaciliteit op zijn werk en ik niet. En ik moet gewoon gaan sporten want ik dij een beetje uit. En ik kan me gewoon niet ertoe zetten om de deur uit te gaan en naar de sportschool te gaan, omdat ik dan niet weet wat hij doet. En mijn houding heeft hij echt niet verdiend. Ja, die periode is moeilijk geweest, maar het heeft ONS ook sterker gemaakt. En toch kan ik hem niet de vrijheid geven. En alleen maar omdat ik bang ben om alles te verliezen. Hij zegt dat ik van mezelf moet weten, dat als er iets zou gebeuren, ik sterk genoeg moet zijn om mijn leven weer op te pakken. Ik ben dat ook wel, want ik ben een survivor. Het lijkt er alleen nu op dat ik mijn leven maar stil laat staan, alleen maar om alles wat nu goed is in stand te houden. En weet je... hij is juist gevallen op die sterke vrouw en moet je mij nu zien... ik ben een wrak die niet meer voor zichzelf opkomt. En nu ben ik natuurlijk ook bang dat juist door mijn angsten onze relatie kapot gaat. Ik zit in een spiraal en weet niet meer hoe ik eruit moet komen. Hoe kan ik de controle loslaten. En vooral, hoe kan ik stoppen met negatieve gedachten en angsten in mijn hoofd.
Is er iemand die weet hoe het moet en/of dit herkent? Het bang zijn om al het mooie te verliezen dat je hebt?
Thanks voor degene die de moeite heeft genomen om mijn verhaal te lezen. xXx
Vanmorgen weer eens door mijn lief met de neus op de feiten gedrukt. En ik weet niet meer of ik eruit kom zonder er met iemand over te praten. Waar het om gaat is het volgende:
Het is begonnen met mijn opvoeding. Mijn ouders leven onbewust in enorme angsten en zijn altijd bang voor het onbekende. Echte vrijheden heb ik dus nooit gekend. Ook mede doordat mijn moeder MS heeft en we op het platteland woonden, ben ik altijd erg aan huis gebonden geweest. Ik heb altijd mee moeten helpen thuis en mocht mij niet aanstellen. Zowel voor mijn vader als voor mijn moeder kon ik nooit iets goed doen. Mijn vader is sowieso heel erg van het commentaar en enorm negatief ingesteld en mijn moeder was tijdens mijn puberteit erg depressief. Wat in mijn nadeel werkt is dat ik een pleaser ben. Ik wil het mensen altijd graag naar hun zin maken. Al geldt dat alleen voor de mensen in mijn directe omgeving. Ik ben ook altijd degene geweest die de sfeer maar probeerde goed te houden. Was ik maar wat meer zoals mijn zusje. Die heeft gewoon een grote mond en doet echt niks tegen haar zin in. Al is dat volgens haar ook een vorm van een afweermechanisme. Al op mijn 21ste heb ik een huis gekocht. Wel in dezelfde straat bij mijn ouders, want ja, iemand moest natuurlijk meehelpen thuis. Hierdoor hielden mijn ouders de controle op mijn leven, ondanks dat ik daar hard tegen gevochten heb. Ik was alleen (verbaal) nooit sterk genoeg.
Mijn relaties stelden niet veel voor. Tussen mijn 15e en mijn 24e heb ik 4 vriendjes gehad. Ongelooflijk maar waar, die jongens zijn allemaal op iemand anders verliefd geworden terwijl ze met mij waren.
Nadat ik mijn huis gekocht had, raakte ik mijn baan kwijt. Van begin 2004 tot en met december 2006 heb ik hierdoor grote problemen gehad om mijn rekeningen te betalen. Ondanks dat ik redelijk snel weer een baan vond, had ik al een achterstand opgelopen die ik niet in kon halen. De deurwaarders stonden vaak voor de deur en dat ik mijn huis niet kwijt ben geraakt is een wonder. Mijn nieuwe lief is mijn redding geweest. Hem heb ik half 2006 leren kennen en in november 2006 kon ik mijn problemen niet meer voor mezelf houden. Hij heeft mij niet financieel geholpen, maar wel gezorgd dat mijn administratie op orde was en dat ik een plan van afbetalen kon opstellen. Een paar maanden later kwam hij bij mij wonen. En geloof me, hij heeft het zwaar gehad. Mijn hele levenshouding klopte gewoon niet. En dat kwam door mijn opvoeding en het feit dat ik nooit een ander voorbeeld heb gehad.
Terwijl we vooral bezig waren om mijn leven veel mooier te maken, kwam er een probleem voorbij aan zijn kant. Voordat hij mij kende, is hij 3 jaar lang verliefd geweest op een vrouw, terwijl ze allebei in een andere relatie zaten. Ze zijn allebei vaak genoeg vreemd gegaan met elkaar, maar uiteindelijk kregen ze ruzie en hebben ze hun contact verbroken. Op een gegeven moment heeft mijn lief zijn relatie verbroken en rond diezelfde periode leerde hij mij kennen. Er waren geen grote verliefdheden ofzo, maar we voelden ons heel goed en fijn bij elkaar. En de sex is ook geweldig, dus dat zat ook goed. Nadat we echter een jaar bij elkaar waren kreeg hij weer contact met zijn "grote liefde". Erg pijnlijk voor mij natuurlijk, want ondertussen was ik heel veel van hem gaan houden. Mijn lief kreeg het toen erg moeilijk, want die vrouw gaf aan dat ze hem niet kon vergeten en dat ze met hem verder wilde. Maar ja, hij had mij. Ik heb hem toen de ruime gegeven om zijn gevoelens op een rijtje te zetten. Hij wist al snel dat hij voor mij wilde gaan, maar het heeft heel lang geduurd voordat hij haar volledig kon loslaten. En dat was voor haar net zo. Ik had in die periode de keuze om hem de vrijheid te geven of om een punt achter onze relatie te zetten. Ik heb gekozen voor het eerste, al heeft de situatie mij heel veel pijn gedaan.
Ondertussen zijn we verhuisd naar de andere kant van het land en heb ik mijn ouders los kunnen laten. Mijn lief heeft die vrouw los kunnen laten en all ends well zou je zeggen. Nu komt echter het volgende probleem. Ik ken heel veel angsten. Ik ben bang om mijn lief kwijt te raken en daarmee mijn hele bestaan. Ik, die op d'r 21ste een huis heeft gekocht en alleen op reis kon gaan, is nu super afhankelijk van haar relatie. Ik ben continu bezig mijn lief te pleasen door goed voor hem te zorgen, zodat hij mij maar lief blijft vinden. Daarbij blijf ik maar bang dat hij een betere vrouw tegen gaat komen. Toen hij met zijn gevoelens worstelde, heeft hij heel veel email en sms contact gehad met die vrouw. Vaak ook stiekem omdat hij het niet tegen mij durfde te zeggen, omdat hij wist dat hij mij zou kwetsen. Op zich is die vrouw nu niet meer in beeld, maar toch ben ik bang dat hij achter mijn rug om contact zoekt met iemand anders. Een ex van hem of misschien toch zijn "grote liefde". Compleet irrelevant en toch blijf ik er maar in hangen. Het komt er op neer dat ik probeer te zorgen dat ik altijd thuis ben bij hem. En als hij eens iets voor zichzelf wilt doen, dan zit ik er enorm bovenop, zodat hij zich gevangen voelt. Door maar thuis te blijven probeer ik ons leven te controleren. Compleet waanzin, ik weet het, maar het zit zo diep in me. Nu heeft hij een sportfaciliteit op zijn werk en ik niet. En ik moet gewoon gaan sporten want ik dij een beetje uit. En ik kan me gewoon niet ertoe zetten om de deur uit te gaan en naar de sportschool te gaan, omdat ik dan niet weet wat hij doet. En mijn houding heeft hij echt niet verdiend. Ja, die periode is moeilijk geweest, maar het heeft ONS ook sterker gemaakt. En toch kan ik hem niet de vrijheid geven. En alleen maar omdat ik bang ben om alles te verliezen. Hij zegt dat ik van mezelf moet weten, dat als er iets zou gebeuren, ik sterk genoeg moet zijn om mijn leven weer op te pakken. Ik ben dat ook wel, want ik ben een survivor. Het lijkt er alleen nu op dat ik mijn leven maar stil laat staan, alleen maar om alles wat nu goed is in stand te houden. En weet je... hij is juist gevallen op die sterke vrouw en moet je mij nu zien... ik ben een wrak die niet meer voor zichzelf opkomt. En nu ben ik natuurlijk ook bang dat juist door mijn angsten onze relatie kapot gaat. Ik zit in een spiraal en weet niet meer hoe ik eruit moet komen. Hoe kan ik de controle loslaten. En vooral, hoe kan ik stoppen met negatieve gedachten en angsten in mijn hoofd.
Is er iemand die weet hoe het moet en/of dit herkent? Het bang zijn om al het mooie te verliezen dat je hebt?
Thanks voor degene die de moeite heeft genomen om mijn verhaal te lezen. xXx
dinsdag 22 juni 2010 om 15:34
Jee, wat een verhaal.
Mijn eerste reactie is dat ik het helemaal niet zo raar vind dat je bang bent om hem te verliezen.
1. Hij heeft jou geholpen je leven weer op de rails te krijgen
2. In zijn vorige relatie ging hij vreemd
3. In jullie relatie is ook een 3e persoon geweest, die vrouw die hij zo leuk vond
Ik denk dat het helemaal niet zo'n evenwichtige relatie is (geweest). En of die geweest nou tussen haakjes moet of niet, dat jij er twijfels van krijgt vind ik, nogmaals, helemaal niet raar.
Mijn eerste reactie is dat ik het helemaal niet zo raar vind dat je bang bent om hem te verliezen.
1. Hij heeft jou geholpen je leven weer op de rails te krijgen
2. In zijn vorige relatie ging hij vreemd
3. In jullie relatie is ook een 3e persoon geweest, die vrouw die hij zo leuk vond
Ik denk dat het helemaal niet zo'n evenwichtige relatie is (geweest). En of die geweest nou tussen haakjes moet of niet, dat jij er twijfels van krijgt vind ik, nogmaals, helemaal niet raar.
dinsdag 22 juni 2010 om 15:37
Ik heb je verhaal wel helemaal gelezen en als eerste een !
Dit is niet leuk.
Ik denk dat je nu alsnog de klap hebt gekregen. Je vriend twijfelde toen aan jullie relatie. Respect hoor dat je hem vrij hebt gelaten, maar nu zit je met de consequenties. Het heeft je zelfvertrouwen ondermijnt. Onbewust waarschijnlijk, maar het is wel gebeurd. De angst om hem kwijt te raken, de angst die kwam voort uit zijn twijfels. Rationeel weet je wel dat hij voor jou kiest, maar het gevoel is daarmee niet zomaar weg.
Ik denk inderdaad dat je het beste hierover met iemand kan gaan praten. Een professioneel iemand. Want ik denk niet dat je hier in je eentje gaat uitkomen.
Dit is niet leuk.
Ik denk dat je nu alsnog de klap hebt gekregen. Je vriend twijfelde toen aan jullie relatie. Respect hoor dat je hem vrij hebt gelaten, maar nu zit je met de consequenties. Het heeft je zelfvertrouwen ondermijnt. Onbewust waarschijnlijk, maar het is wel gebeurd. De angst om hem kwijt te raken, de angst die kwam voort uit zijn twijfels. Rationeel weet je wel dat hij voor jou kiest, maar het gevoel is daarmee niet zomaar weg.
Ik denk inderdaad dat je het beste hierover met iemand kan gaan praten. Een professioneel iemand. Want ik denk niet dat je hier in je eentje gaat uitkomen.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
dinsdag 22 juni 2010 om 15:39
dinsdag 22 juni 2010 om 15:46
En wat gebeurd er als je nu eens gewoon de stap maakt om naar de sportschool te gaan?
1. Hij zit thuis trouw op je wachten, naast zijn eigen bezigheid.
2. Hij gaat vreemd en je bent hem kwijt. Maar realiseer je dan, dat je hem ook nooit bij je had kunnen houden dan.
Ik denk als je zo krampachtig aan iemands spreekwoordelijke been gaat hangen, iemand je er uiteindelijk afschudt, want niemand wil een blok aan zijn been.
1. Hij zit thuis trouw op je wachten, naast zijn eigen bezigheid.
2. Hij gaat vreemd en je bent hem kwijt. Maar realiseer je dan, dat je hem ook nooit bij je had kunnen houden dan.
Ik denk als je zo krampachtig aan iemands spreekwoordelijke been gaat hangen, iemand je er uiteindelijk afschudt, want niemand wil een blok aan zijn been.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
dinsdag 22 juni 2010 om 17:17
Het eerste en beste wat je kan doen is hulp zoeken. Zoek een manier om te leren dat alleen zijn niet het ergste is dat je kan overkomen, en dat jij zonder jouw vriend ook wel verder zal kunnen leven.
Dat je bang bent om je vriend te verliezen aan die andere vrouw, vind ik helemaal niet raar. Hij heeft destijds lang getwijfeld voordat hij weer voor jou koos en wie zegt dat hij de volgende keer weer voor jou zal kiezen? Ik zou mezelf helemaal opvreten als ik het idee had dat de grote liefde van mijn man een andere vrouw is en hij waarschijnlijk uit praktische overwegingen voor mij heeft gekozen. Het hele verhaal schreeuwt dat jij jezelf ongelooflijk minderwaardig vindt en maar blij moet zijn dat hij uit medelijden bij je blijft. Als je op die manier blijft denken maak je jezelf kapot en blijf je bij iemand die misschien helemaal niet bij je past.
Zoek alsjeblieft hulp want eigenwaarde is een basisbehoefte en geen luxe.
Dat je bang bent om je vriend te verliezen aan die andere vrouw, vind ik helemaal niet raar. Hij heeft destijds lang getwijfeld voordat hij weer voor jou koos en wie zegt dat hij de volgende keer weer voor jou zal kiezen? Ik zou mezelf helemaal opvreten als ik het idee had dat de grote liefde van mijn man een andere vrouw is en hij waarschijnlijk uit praktische overwegingen voor mij heeft gekozen. Het hele verhaal schreeuwt dat jij jezelf ongelooflijk minderwaardig vindt en maar blij moet zijn dat hij uit medelijden bij je blijft. Als je op die manier blijft denken maak je jezelf kapot en blijf je bij iemand die misschien helemaal niet bij je past.
Zoek alsjeblieft hulp want eigenwaarde is een basisbehoefte en geen luxe.
woensdag 23 juni 2010 om 00:21
Om maar gelijk een antwoord op je titelvraag te geven: Ik denk niet dat je de enige bent met deze angst. Ik denk wel dat je je teveel door die angst laat beheersen. Ik word ook gek bij het idee dat mn mannetje (jaja jeukwoord ik weet het ) een ander leuker en liever zou gaan vinden dan mij. Maar ik heb er geen angst voor, het is hooguit iets dat weleens door mn hoofd flitst, en vervolgens er achteraan te laten flitsen: dat zie ik dan wel weer, en als het zo mocht zijn, dan red ik het ook wel en dan wens ik hem veel plezier.
Wat al eerder geadviseerd is, ga met iemand praten. Iemand die er objectief tegenover staat. Het zal voor je vriend ook een fijn idee zijn om te merken dat je echt inziet dat je verkeerd bezig bent en er wat aan gaat doen. Maar doe het voor jezelf, en niet (alleen) voor hem. Je hebt jarenlang gepleased, nu wordt het tijd om samen - op een gelijkwaardige manier - een pleasant leventje te hebben.
Heel veel succes, en ik hoop dat je nog laat weten hoe het verder met je gaat
Wat al eerder geadviseerd is, ga met iemand praten. Iemand die er objectief tegenover staat. Het zal voor je vriend ook een fijn idee zijn om te merken dat je echt inziet dat je verkeerd bezig bent en er wat aan gaat doen. Maar doe het voor jezelf, en niet (alleen) voor hem. Je hebt jarenlang gepleased, nu wordt het tijd om samen - op een gelijkwaardige manier - een pleasant leventje te hebben.
Heel veel succes, en ik hoop dat je nog laat weten hoe het verder met je gaat
anoniem_64c8d7a3e6e27 wijzigde dit bericht op 23-06-2010 00:22
Reden: ben lekker niet-Nederlands bezig pfff
Reden: ben lekker niet-Nederlands bezig pfff
% gewijzigd
zaterdag 3 juli 2010 om 01:27
Het lijkt op verlatingsangst? pff nou je bent zeker niet de enige hoor! Door je heel onafhankelijk op te stellen , reizen, huis kopen etc ik-heb-eigenlijk-helemaal-niemand-nodig is ook een manier om niet toe te geven aan de angst om verlaten te worden.
Je hebt de valkuil van verlatingsangst / schijnonafhankelijkheid, extreme aanpassing voortvloeiend uit minderwaardigheid en of emotionele deprivatie. dat zou mij psychje denk ik zeggen.
Als ik je verhaal zo lees, tja dan vind ik het echt niet raar hoor.
Lief kiest voor jou, hiep-hiep-hoera! en vervolgens mag jij concurreren met de liefde van zijn leven die hij nooit heeft gehad.
Je zegt een aantal keer dat jouw houding niet goed is; ik denk dat je meer dan schappelijk bent geweest met hem de ruimte te geven om uit te zoeken wat hij wil. Besef je wel dat jouw lief ook wel heel erg ontzettend dankbaar en blij moet zijn dat hij jou heeft!
Als je wilt dat de relatie stand houdt, misschien kan je daar samen aan werken, al dan niet met hulp. Ik vind dat vriendlief ook wel een aandeeltje heeft in het verhaal en ik vind dat hij ook wel mag investeren en moeite doen voor jou / jullie.
sterkte sliez
Je hebt de valkuil van verlatingsangst / schijnonafhankelijkheid, extreme aanpassing voortvloeiend uit minderwaardigheid en of emotionele deprivatie. dat zou mij psychje denk ik zeggen.
Als ik je verhaal zo lees, tja dan vind ik het echt niet raar hoor.
Lief kiest voor jou, hiep-hiep-hoera! en vervolgens mag jij concurreren met de liefde van zijn leven die hij nooit heeft gehad.
Je zegt een aantal keer dat jouw houding niet goed is; ik denk dat je meer dan schappelijk bent geweest met hem de ruimte te geven om uit te zoeken wat hij wil. Besef je wel dat jouw lief ook wel heel erg ontzettend dankbaar en blij moet zijn dat hij jou heeft!
Als je wilt dat de relatie stand houdt, misschien kan je daar samen aan werken, al dan niet met hulp. Ik vind dat vriendlief ook wel een aandeeltje heeft in het verhaal en ik vind dat hij ook wel mag investeren en moeite doen voor jou / jullie.
sterkte sliez
zaterdag 3 juli 2010 om 18:07
zaterdag 3 juli 2010 om 21:28
ik ben zeker geen psy, maar mij lijkt het erop dat je het moeilijk hebt met keuze's te maken en die consequent op te volgen.
keuze's zijn soms heel moeilijk om te maken. Als ik jou verhaal lees geef je mij het gevoel dat er nu geen keuzes meer kunnen gemaakt worden...en daar moet je vanaf komen volgens mij.
maar ik zeg het nogmaals, ik ben geen psy
keuze's zijn soms heel moeilijk om te maken. Als ik jou verhaal lees geef je mij het gevoel dat er nu geen keuzes meer kunnen gemaakt worden...en daar moet je vanaf komen volgens mij.
maar ik zeg het nogmaals, ik ben geen psy
