Psyche
alle pijlers
Best geschrokken van boodschap.
zaterdag 18 februari 2017 om 08:40
Heb vannacht niet zo lekker geslapen, want ik ben gisteren met een vriendin een hapje gaat eten, en toen we terugliepen naar de parkeergarage besloot ik haar eens wat persoonlijke vragen te stellen.
Feit is dat deze vriendin (31 jaar oud) behoorlijk buiten de boot dreigt te vallen. Ze is al twee jaar werkloos, kampt al jaren met depressies, ik ben (naast haar twee broers en haar vader) haar enige sociale contact, en ze is al twee jaar aan het afstuderen. Ze woont bij haar vader, leeft van een bijstandsuitkering en loopt al geruime tijd bij een psycholoog.
Zo'n twee keer per maand doen we iets samen. Zij hecht hier waarde aan, omdat het voor haar even een uitje is uit haar donkere leven, uit het elke dag alleen zijn. Ik vind het ook wel gezellig, al vind ik het ook steeds zwaarder worden en probeer ik ook een zekere mate van afstand te houden, omdat ik niet ten negatieve ergens in mee wil worden gesleept.
Gisteren vroeg ik haar dus eens recht op de ''man'', hoe het nu ging met haar, afstuderen, huis / baan zoeken, en toen kwam het er allemaal weer uit : het schoot allemaal niet op, ze weet het allemaal niet meer, geen zin meer om te leven soms, te depressief om aan de scriptie te schrijven. Voor haar gevoel werken mensen (begeleiders etc. ) niet mee, en ze heeft kennelijk niet meer de motivatie om haar schouders er onder te zetten. Naar eigen zeggen bang geworden voor mensen en ze begon ook enorm nerveuzig te doen toen ik haar een keer wat meer inhoudelijke vragen begon te stellen. Praten over koetjes / kalfjes gaat allemaal wel, maar dit onderwerp was meteen heel erg pijnlijk voor haar merkte ik.
Maar wat moet ik hier nu mee? Ze is nu natuurlijk al behoorlijk op leeftijd om nog af te studeren, maar ik ben echt bang dat als deze situatie nog te lang duurt, dat ze straks definitief 'afgeschreven' is, omdat ze al jaren niet meer heeft gewerkt, met een enorme (studie) schuld zit dan, geen sociale contacten / vaardigheden (meer) heeft. Ze maakt zichzelf namelijk enorm onzeker al die tijd die ze in haar eentje doorbrengt, dat ze er alleen maar verder in weg zinkt. Wat kan ik nu doen om dit te helpen? Zat laatst zelfs bijna te denken om haar duizend euro ofzo te schenken zodat ze een keer wat nieuwe kleding kan halen, wat tegoed op haar rekening heeft, wat haar zelfvertrouwen misschien goed doet, maar dat is eigenlijk ook weer idioot aangezien ik zelf ook hard werk voor weinig.
Zit zelf een beetje tussen twee kampen in : Enerzijds is het enorm klote en zielig voor haar, anderzijds bespeur ik ook totaal geen karakter. Depressie lijkt me enorm klote, maar hele weken in je eentje in isolatie doorbrengen, maakt het natuurlijk ook niet beter...
Feit is dat deze vriendin (31 jaar oud) behoorlijk buiten de boot dreigt te vallen. Ze is al twee jaar werkloos, kampt al jaren met depressies, ik ben (naast haar twee broers en haar vader) haar enige sociale contact, en ze is al twee jaar aan het afstuderen. Ze woont bij haar vader, leeft van een bijstandsuitkering en loopt al geruime tijd bij een psycholoog.
Zo'n twee keer per maand doen we iets samen. Zij hecht hier waarde aan, omdat het voor haar even een uitje is uit haar donkere leven, uit het elke dag alleen zijn. Ik vind het ook wel gezellig, al vind ik het ook steeds zwaarder worden en probeer ik ook een zekere mate van afstand te houden, omdat ik niet ten negatieve ergens in mee wil worden gesleept.
Gisteren vroeg ik haar dus eens recht op de ''man'', hoe het nu ging met haar, afstuderen, huis / baan zoeken, en toen kwam het er allemaal weer uit : het schoot allemaal niet op, ze weet het allemaal niet meer, geen zin meer om te leven soms, te depressief om aan de scriptie te schrijven. Voor haar gevoel werken mensen (begeleiders etc. ) niet mee, en ze heeft kennelijk niet meer de motivatie om haar schouders er onder te zetten. Naar eigen zeggen bang geworden voor mensen en ze begon ook enorm nerveuzig te doen toen ik haar een keer wat meer inhoudelijke vragen begon te stellen. Praten over koetjes / kalfjes gaat allemaal wel, maar dit onderwerp was meteen heel erg pijnlijk voor haar merkte ik.
Maar wat moet ik hier nu mee? Ze is nu natuurlijk al behoorlijk op leeftijd om nog af te studeren, maar ik ben echt bang dat als deze situatie nog te lang duurt, dat ze straks definitief 'afgeschreven' is, omdat ze al jaren niet meer heeft gewerkt, met een enorme (studie) schuld zit dan, geen sociale contacten / vaardigheden (meer) heeft. Ze maakt zichzelf namelijk enorm onzeker al die tijd die ze in haar eentje doorbrengt, dat ze er alleen maar verder in weg zinkt. Wat kan ik nu doen om dit te helpen? Zat laatst zelfs bijna te denken om haar duizend euro ofzo te schenken zodat ze een keer wat nieuwe kleding kan halen, wat tegoed op haar rekening heeft, wat haar zelfvertrouwen misschien goed doet, maar dat is eigenlijk ook weer idioot aangezien ik zelf ook hard werk voor weinig.
Zit zelf een beetje tussen twee kampen in : Enerzijds is het enorm klote en zielig voor haar, anderzijds bespeur ik ook totaal geen karakter. Depressie lijkt me enorm klote, maar hele weken in je eentje in isolatie doorbrengen, maakt het natuurlijk ook niet beter...
zaterdag 18 februari 2017 om 08:46
quote:Honingbij_ schreef op 18 februari 2017 @ 08:44:
Over je laatste alinea: je weet dat dat hoort bij een depressie he? Ik zou daar iig proberen meer begrip voor te tonen.
Ja dat weet ik ook en ik probeer dat ook zo veel mogelijk te begrijpen, alleen het is zo frustrerend soms als toehoorder.
Dit verhaal begon (in de 'light' versie) al in 2013, en het moet uiteindelijk inderdaad vanuit jezelf komen. Uiteindelijk blijft het werk maar liggen, wordt het isolement steeds groter en de depressie steeds complexer.
Ik weet wel dat het zo simpel allemaal niet is, maar soms wil je gewoon alleen maar herhalen : kom op, aan de bak. Want zonder actie wordt het natuurlijk alleen maar erger, maar hoe beweeg je iemand tot actie?
Over je laatste alinea: je weet dat dat hoort bij een depressie he? Ik zou daar iig proberen meer begrip voor te tonen.
Ja dat weet ik ook en ik probeer dat ook zo veel mogelijk te begrijpen, alleen het is zo frustrerend soms als toehoorder.
Dit verhaal begon (in de 'light' versie) al in 2013, en het moet uiteindelijk inderdaad vanuit jezelf komen. Uiteindelijk blijft het werk maar liggen, wordt het isolement steeds groter en de depressie steeds complexer.
Ik weet wel dat het zo simpel allemaal niet is, maar soms wil je gewoon alleen maar herhalen : kom op, aan de bak. Want zonder actie wordt het natuurlijk alleen maar erger, maar hoe beweeg je iemand tot actie?
zaterdag 18 februari 2017 om 08:47
zaterdag 18 februari 2017 om 08:49
quote:Sensheart schreef op 18 februari 2017 @ 08:43:
Je wilt haar redden en dat gaat niet. Vind je de vriendschap nog leuk?
Het is een beetje dubbel.
Sommige andere vriendinnen vragen zich af waarom ik nog met haar om ga. Dat klinkt heel hard, maar ergens kan ik het wel begrijpen.
Zelf denk ik er niet zo over, maar ik besef wel dat de tijd die ik met haar door breng in principe een soort ''schijn'' leven is voor haar : het is puur ontvluchten van de realiteit.
Dat is op zich niet erg, maar zo kan het ook niet voor altijd blijven toch?
Je wilt haar redden en dat gaat niet. Vind je de vriendschap nog leuk?
Het is een beetje dubbel.
Sommige andere vriendinnen vragen zich af waarom ik nog met haar om ga. Dat klinkt heel hard, maar ergens kan ik het wel begrijpen.
Zelf denk ik er niet zo over, maar ik besef wel dat de tijd die ik met haar door breng in principe een soort ''schijn'' leven is voor haar : het is puur ontvluchten van de realiteit.
Dat is op zich niet erg, maar zo kan het ook niet voor altijd blijven toch?
zaterdag 18 februari 2017 om 08:50
zaterdag 18 februari 2017 om 08:51
Je bent haar vriendin, niet haar psycholoog. Het enige wat je kan doen is haar steunen, de rest moet ze toch echt zelf doen. Misschien kan je aanbieden om een keer mee te gaan naar haar psycholoog? Verder lijken me die uitstapjes met jou heel belangrijk voor haar, dus daar zou ik mee doorgaan.
Vind je het zelf nog leuk met dr? Ze heeft namelijk ook niks tot weinig aan iemand die zich verplicht voelt.
Vind je het zelf nog leuk met dr? Ze heeft namelijk ook niks tot weinig aan iemand die zich verplicht voelt.
zaterdag 18 februari 2017 om 08:52
quote:miss_lipstick_83 schreef op 18 februari 2017 @ 08:50:
je denkt en vind nogal veel van je vriendin.ipv haar steunen en te helpen, open je dit topic om te zeggen dat je eigenlijk niet zoveel zin meer hebt om met haar om te gaan Door dit gedoe. ik vind je kleinerend over komen met zelf nogal een groot ego!Dat zeg ik toch helemaal niet?
je denkt en vind nogal veel van je vriendin.ipv haar steunen en te helpen, open je dit topic om te zeggen dat je eigenlijk niet zoveel zin meer hebt om met haar om te gaan Door dit gedoe. ik vind je kleinerend over komen met zelf nogal een groot ego!Dat zeg ik toch helemaal niet?
zaterdag 18 februari 2017 om 08:54
quote:miss_lipstick_83 schreef op 18 februari 2017 @ 08:50:
je denkt en vind nogal veel van je vriendin.ipv haar steunen en te helpen, open je dit topic om te zeggen dat je eigenlijk niet zoveel zin meer hebt om met haar om te gaan Door dit gedoe. ik vind je kleinerend over komen met zelf nogal een groot ego!
Volgens mij vul je dat helemaal zelf in.
TO zegt hoe het is en iemand die al jaren depressief is zal niet de meest gezellige vriendin zijn. Ik snap best dat je daar op een gegeven moment iets van vindt.
je denkt en vind nogal veel van je vriendin.ipv haar steunen en te helpen, open je dit topic om te zeggen dat je eigenlijk niet zoveel zin meer hebt om met haar om te gaan Door dit gedoe. ik vind je kleinerend over komen met zelf nogal een groot ego!
Volgens mij vul je dat helemaal zelf in.
TO zegt hoe het is en iemand die al jaren depressief is zal niet de meest gezellige vriendin zijn. Ik snap best dat je daar op een gegeven moment iets van vindt.
zaterdag 18 februari 2017 om 08:55
Ik herken dit wel.. een vriendin van mij heeft ook zo depressief gezeten. Dit was jet in de periode dat ik kinderen lreeg en mijn leven ook heel erg veranderde. Met elke keuze die ze maakte leek ze het alleen maar erger voor zichzelf te maken, ik vond het vaak zo onverstandig wat ze allemaal deed (steeds meer isoleren en bezuinigen maar nog nooit een uitzendbureau binnengelopen, dat soort dingen). Ik heb toen gemerkt dat ik ook echt heel slecht om kan gaan met depressieve mensen. Daar ben ik niet trots op, maar ik heb dat zelf zo niet in me en ik kon het echt niet uitstaan hoe zij zichzelf steeds verder weg liet zakken. Het heeft onze vriendschap geen goed gedaan. Inmiddels gaat t beter met haar en woont ze samen een heel eind weg. We zien elkaar nu nog 2 keer per jaar zoiets. Aan mij heb je dus niets, want ik blijk voor depressieve mensen geen goede vriendin te zijn..
zaterdag 18 februari 2017 om 08:56
quote:NovaNila schreef op 18 februari 2017 @ 08:51:
Je bent haar vriendin, niet haar psycholoog. Het enige wat je kan doen is haar steunen, de rest moet ze toch echt zelf doen. Misschien kan je aanbieden om een keer mee te gaan naar haar psycholoog? Verder lijken me die uitstapjes met jou heel belangrijk voor haar, dus daar zou ik mee doorgaan.
Vind je het zelf nog leuk met dr? Ze heeft namelijk ook niks tot weinig aan iemand die zich verplicht voelt.
Ik voel me zeker niet verplicht en ik vind het op bepaalde vlakken zeker leuk, op andere vlakken weer wat minder leuk. Onze gesprekken gaan voornamelijk over vroeger bijvoorbeeld, omdat haar leven op een gegeven moment stil is komen te staan op sociaal gebied, waardoor er niet echt dingen zijn van de laatste tijd op dat gebied om over te praten.
Daar baal ik wel eens van, want dat gepraat over vroeger gaat ook een keer vervelen natuurlijk. Steeds weer dezelfde anekdotes naar boven halen.
Maar we delen ook veel interesses zoals de paardensport, films, etc. Dat vind ik leuk met haar.
Je bent haar vriendin, niet haar psycholoog. Het enige wat je kan doen is haar steunen, de rest moet ze toch echt zelf doen. Misschien kan je aanbieden om een keer mee te gaan naar haar psycholoog? Verder lijken me die uitstapjes met jou heel belangrijk voor haar, dus daar zou ik mee doorgaan.
Vind je het zelf nog leuk met dr? Ze heeft namelijk ook niks tot weinig aan iemand die zich verplicht voelt.
Ik voel me zeker niet verplicht en ik vind het op bepaalde vlakken zeker leuk, op andere vlakken weer wat minder leuk. Onze gesprekken gaan voornamelijk over vroeger bijvoorbeeld, omdat haar leven op een gegeven moment stil is komen te staan op sociaal gebied, waardoor er niet echt dingen zijn van de laatste tijd op dat gebied om over te praten.
Daar baal ik wel eens van, want dat gepraat over vroeger gaat ook een keer vervelen natuurlijk. Steeds weer dezelfde anekdotes naar boven halen.
Maar we delen ook veel interesses zoals de paardensport, films, etc. Dat vind ik leuk met haar.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:00
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:03
quote:DeToekomst schreef op 18 februari 2017 @ 08:50:
[...]
Niet met zoveel woorden. Ik toon interesse en betrokkenheid en soms gaan we ergens heen. Ik zou ook niet zo goed weten wat ik nog meer zou kunnen doen.Iets praktisch. Mest een keer samen met haar haar kasten uit, of iets anders simpels waar ze zelf (in haar eentje) niet toe komt.
[...]
Niet met zoveel woorden. Ik toon interesse en betrokkenheid en soms gaan we ergens heen. Ik zou ook niet zo goed weten wat ik nog meer zou kunnen doen.Iets praktisch. Mest een keer samen met haar haar kasten uit, of iets anders simpels waar ze zelf (in haar eentje) niet toe komt.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:05
quote:viva-amber schreef op 18 februari 2017 @ 09:00:
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.Eens. Dit is ook een typisch maatschappelijk probleem anno nu. Je bent pas wat waard als je succesvol bent volgens de maatstaven van opleiding, goede baan, huis, partner.
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.Eens. Dit is ook een typisch maatschappelijk probleem anno nu. Je bent pas wat waard als je succesvol bent volgens de maatstaven van opleiding, goede baan, huis, partner.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:08
Of lekker naar buiten vooral wanneer je van paarden houdt. Ik zou oppassen met helpen. Voor je het weet wordt de relatie ongelijkwaardig. Misschien heeft zij meer aan luchtig contact en er uit zijn. De rest moet uiteindelijk uit haar zelf komen. Je kunt haar doelen niet voor haar verzinnen. Afleiding is veel waard dat vind zij misschien alleen bij jou.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:10
Ik heb ook zo'n vriend/kennis.
Hij vindt een paar uur in mijn gezin meedraaien, wat knutselen met mijn kinderen al heel leuk. Of we gaan naar de film.
Zijn financieen en verdere situatie zijn verder geen issue in ons contact.
Dat wil hij niet.
Hij vertelt in betere periodes weleens hoe het eerder slechter ging.
Jouw vriendin leeft met haar vader en heeft ook studiebegeleiders etc.
Mijn kennis heeft ook wat professionals en wat familieleden.
Hij weet dat ik zo voor hem klaar sta maar vindt het juist fijn om met 'wat anders' bezig te zijn. Ik betaal ook vaak, niks ergs aan want hij is leuk gezelschap.
Ik denk dat je jezelf teveel oplegt, blijkbaar is een gezellig avondje wat zij nodig heeft.
Al was ik laatst wel boos op hem. Hij heeft weinig geld en is niet mobiel, en wilde maar niet afspreken. Bleek dat hij geen jas had.
Terwijl zijn andere vriend notabene bij een kledingmerk werkt en zo alle kleding die hij wenst voor hem meeneemt.
Onnodig gedoe. Maar dat is met een depressie: Mensen hebben het overzicht niet meer. Hij had die vriend nog gesproken maar niet in hem opgekomen te vragen.
Die vriend was ook boos. Niet tegen hem maar we hebben onderling wel even gemopperd.
Hij vindt een paar uur in mijn gezin meedraaien, wat knutselen met mijn kinderen al heel leuk. Of we gaan naar de film.
Zijn financieen en verdere situatie zijn verder geen issue in ons contact.
Dat wil hij niet.
Hij vertelt in betere periodes weleens hoe het eerder slechter ging.
Jouw vriendin leeft met haar vader en heeft ook studiebegeleiders etc.
Mijn kennis heeft ook wat professionals en wat familieleden.
Hij weet dat ik zo voor hem klaar sta maar vindt het juist fijn om met 'wat anders' bezig te zijn. Ik betaal ook vaak, niks ergs aan want hij is leuk gezelschap.
Ik denk dat je jezelf teveel oplegt, blijkbaar is een gezellig avondje wat zij nodig heeft.
Al was ik laatst wel boos op hem. Hij heeft weinig geld en is niet mobiel, en wilde maar niet afspreken. Bleek dat hij geen jas had.
Terwijl zijn andere vriend notabene bij een kledingmerk werkt en zo alle kleding die hij wenst voor hem meeneemt.
Onnodig gedoe. Maar dat is met een depressie: Mensen hebben het overzicht niet meer. Hij had die vriend nog gesproken maar niet in hem opgekomen te vragen.
Die vriend was ook boos. Niet tegen hem maar we hebben onderling wel even gemopperd.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:10
quote:Perzina schreef op 18 februari 2017 @ 08:59:
Ik schrik juist van jouw 'ik bespeur totaal geen karakter, binnen zitten helpt niet'.
Wat erg dat je zo over haar denkt!
Slikt ze antidepressiva? Ik weet uit eigen ervaring dat dit een wereld van verschil kan maken om dat 'karakter' weer terug te vinden.
Maar nu bevestig je dus eigenlijk zelf wat je zo erg vindt van mij? Je zegt zelf immers dat je karakter kwijt kunt raken door een depressie (en dit weer terug kan vinden door antidepressiva). Wat is er dan zo erg aan als ik meen te constateren dat haar karakter op het moment weg lijkt? Dat is toch juist een kenmerk van een depressie vaak?
Ik ken haar al best lang he, en als ik haar nu vergelijk met een jaar of 10 geleden, dan lijkt haar karakter gewoon weg. Dat bedoel ik helemaal niet lullig. Ik zal het eens vragen, ik weet het eigenlijk.
Ik schrik juist van jouw 'ik bespeur totaal geen karakter, binnen zitten helpt niet'.
Wat erg dat je zo over haar denkt!
Slikt ze antidepressiva? Ik weet uit eigen ervaring dat dit een wereld van verschil kan maken om dat 'karakter' weer terug te vinden.
Maar nu bevestig je dus eigenlijk zelf wat je zo erg vindt van mij? Je zegt zelf immers dat je karakter kwijt kunt raken door een depressie (en dit weer terug kan vinden door antidepressiva). Wat is er dan zo erg aan als ik meen te constateren dat haar karakter op het moment weg lijkt? Dat is toch juist een kenmerk van een depressie vaak?
Ik ken haar al best lang he, en als ik haar nu vergelijk met een jaar of 10 geleden, dan lijkt haar karakter gewoon weg. Dat bedoel ik helemaal niet lullig. Ik zal het eens vragen, ik weet het eigenlijk.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:15
quote:viva-amber schreef op 18 februari 2017 @ 09:00:
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
Ik vind haar niet afgeschreven, maar ik vind wel dat ik haar zo veel mogelijk moet helpen om dat ook niet te worden. Je kunt toch niet ontkennen dat als ze straks 35 is, nog steeds geen studie heeft afgemaakt, al jaren niet heeft gewerkt ( dus geen werkervaring), géén sociale contacten heeft, en zelfs angst heeft voor mensen, dat die een behoorlijke achterstand heeft? Vooral in een maatschappij die vrij individualistisch is en die voor jongvolwassenen al lastig genoeg is met hoge huren, enorme wachtrijen voor de sociale huur.
En toen ik gister over dit voor haar 'pijnlijke' onderwerp begon, was ze overduidelijk meteen heel erg in de stress. Ze zei ook meteen dat ze meteen weer in een diepere depressie raakt door dit soort dingen, ze begon enorm nerveus te doen, kreeg een trillende stem. Nee dank je, dan wacht ik even tot na het eten met zoiets.. (en in het vervolg zal ik er ook niet meer over beginnen, ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk)
Je noemt een voorbeeld van iemand van 60 die nog niet is afgestudeerd. Maar het is natuurlijk niet alleen de studie, het is de hele situatie er om heen ook. Het totale isolement, de onzekerheid, etcetera.
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
Ik vind haar niet afgeschreven, maar ik vind wel dat ik haar zo veel mogelijk moet helpen om dat ook niet te worden. Je kunt toch niet ontkennen dat als ze straks 35 is, nog steeds geen studie heeft afgemaakt, al jaren niet heeft gewerkt ( dus geen werkervaring), géén sociale contacten heeft, en zelfs angst heeft voor mensen, dat die een behoorlijke achterstand heeft? Vooral in een maatschappij die vrij individualistisch is en die voor jongvolwassenen al lastig genoeg is met hoge huren, enorme wachtrijen voor de sociale huur.
En toen ik gister over dit voor haar 'pijnlijke' onderwerp begon, was ze overduidelijk meteen heel erg in de stress. Ze zei ook meteen dat ze meteen weer in een diepere depressie raakt door dit soort dingen, ze begon enorm nerveus te doen, kreeg een trillende stem. Nee dank je, dan wacht ik even tot na het eten met zoiets.. (en in het vervolg zal ik er ook niet meer over beginnen, ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk)
Je noemt een voorbeeld van iemand van 60 die nog niet is afgestudeerd. Maar het is natuurlijk niet alleen de studie, het is de hele situatie er om heen ook. Het totale isolement, de onzekerheid, etcetera.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:15
quote:viva-amber schreef op 18 februari 2017 @ 09:00:
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
Ik snap sowieso niet waarom dat belangrijk is in ern vriendschap.
Ik ben zuinig op lieve mensen, wst hun opleiding of status ook is. Heeft toch niks met je relatie met iemand te maken.
Het is wel jammer dat zij niet zoveel te bespreken heeft in je interessegebied.
Ik zou dan kiezen voor 'doe' afspraken, dus iets met paarden of theater of film.
Soms goedkoop bij groupon of ticketveiling te regelen.
Waarom praat je op weg naar de garage en niet gewoon aan tafel? Iken iemand die op jaar 60ste nog is afgestudeerd. Ik zou je oordelen voor je houden. Jij vindt haar afgeschreven. Wat heeft zij aan die mening? Is je leven alleen wat waard wanneer je werkt en een relatie hebt? Nu wil je ook nog je schuld gevoel af kopen.
Indien je de moeilijke onderwerpen niet aan kunt snij deze dan niet aan. Zij heeft niets aan je bekrompen gedachten over hoe het leven hoort te zijn.
Ik snap sowieso niet waarom dat belangrijk is in ern vriendschap.
Ik ben zuinig op lieve mensen, wst hun opleiding of status ook is. Heeft toch niks met je relatie met iemand te maken.
Het is wel jammer dat zij niet zoveel te bespreken heeft in je interessegebied.
Ik zou dan kiezen voor 'doe' afspraken, dus iets met paarden of theater of film.
Soms goedkoop bij groupon of ticketveiling te regelen.
