Psyche
alle pijlers
Best geschrokken van boodschap.
zaterdag 18 februari 2017 om 08:40
Heb vannacht niet zo lekker geslapen, want ik ben gisteren met een vriendin een hapje gaat eten, en toen we terugliepen naar de parkeergarage besloot ik haar eens wat persoonlijke vragen te stellen.
Feit is dat deze vriendin (31 jaar oud) behoorlijk buiten de boot dreigt te vallen. Ze is al twee jaar werkloos, kampt al jaren met depressies, ik ben (naast haar twee broers en haar vader) haar enige sociale contact, en ze is al twee jaar aan het afstuderen. Ze woont bij haar vader, leeft van een bijstandsuitkering en loopt al geruime tijd bij een psycholoog.
Zo'n twee keer per maand doen we iets samen. Zij hecht hier waarde aan, omdat het voor haar even een uitje is uit haar donkere leven, uit het elke dag alleen zijn. Ik vind het ook wel gezellig, al vind ik het ook steeds zwaarder worden en probeer ik ook een zekere mate van afstand te houden, omdat ik niet ten negatieve ergens in mee wil worden gesleept.
Gisteren vroeg ik haar dus eens recht op de ''man'', hoe het nu ging met haar, afstuderen, huis / baan zoeken, en toen kwam het er allemaal weer uit : het schoot allemaal niet op, ze weet het allemaal niet meer, geen zin meer om te leven soms, te depressief om aan de scriptie te schrijven. Voor haar gevoel werken mensen (begeleiders etc. ) niet mee, en ze heeft kennelijk niet meer de motivatie om haar schouders er onder te zetten. Naar eigen zeggen bang geworden voor mensen en ze begon ook enorm nerveuzig te doen toen ik haar een keer wat meer inhoudelijke vragen begon te stellen. Praten over koetjes / kalfjes gaat allemaal wel, maar dit onderwerp was meteen heel erg pijnlijk voor haar merkte ik.
Maar wat moet ik hier nu mee? Ze is nu natuurlijk al behoorlijk op leeftijd om nog af te studeren, maar ik ben echt bang dat als deze situatie nog te lang duurt, dat ze straks definitief 'afgeschreven' is, omdat ze al jaren niet meer heeft gewerkt, met een enorme (studie) schuld zit dan, geen sociale contacten / vaardigheden (meer) heeft. Ze maakt zichzelf namelijk enorm onzeker al die tijd die ze in haar eentje doorbrengt, dat ze er alleen maar verder in weg zinkt. Wat kan ik nu doen om dit te helpen? Zat laatst zelfs bijna te denken om haar duizend euro ofzo te schenken zodat ze een keer wat nieuwe kleding kan halen, wat tegoed op haar rekening heeft, wat haar zelfvertrouwen misschien goed doet, maar dat is eigenlijk ook weer idioot aangezien ik zelf ook hard werk voor weinig.
Zit zelf een beetje tussen twee kampen in : Enerzijds is het enorm klote en zielig voor haar, anderzijds bespeur ik ook totaal geen karakter. Depressie lijkt me enorm klote, maar hele weken in je eentje in isolatie doorbrengen, maakt het natuurlijk ook niet beter...
Feit is dat deze vriendin (31 jaar oud) behoorlijk buiten de boot dreigt te vallen. Ze is al twee jaar werkloos, kampt al jaren met depressies, ik ben (naast haar twee broers en haar vader) haar enige sociale contact, en ze is al twee jaar aan het afstuderen. Ze woont bij haar vader, leeft van een bijstandsuitkering en loopt al geruime tijd bij een psycholoog.
Zo'n twee keer per maand doen we iets samen. Zij hecht hier waarde aan, omdat het voor haar even een uitje is uit haar donkere leven, uit het elke dag alleen zijn. Ik vind het ook wel gezellig, al vind ik het ook steeds zwaarder worden en probeer ik ook een zekere mate van afstand te houden, omdat ik niet ten negatieve ergens in mee wil worden gesleept.
Gisteren vroeg ik haar dus eens recht op de ''man'', hoe het nu ging met haar, afstuderen, huis / baan zoeken, en toen kwam het er allemaal weer uit : het schoot allemaal niet op, ze weet het allemaal niet meer, geen zin meer om te leven soms, te depressief om aan de scriptie te schrijven. Voor haar gevoel werken mensen (begeleiders etc. ) niet mee, en ze heeft kennelijk niet meer de motivatie om haar schouders er onder te zetten. Naar eigen zeggen bang geworden voor mensen en ze begon ook enorm nerveuzig te doen toen ik haar een keer wat meer inhoudelijke vragen begon te stellen. Praten over koetjes / kalfjes gaat allemaal wel, maar dit onderwerp was meteen heel erg pijnlijk voor haar merkte ik.
Maar wat moet ik hier nu mee? Ze is nu natuurlijk al behoorlijk op leeftijd om nog af te studeren, maar ik ben echt bang dat als deze situatie nog te lang duurt, dat ze straks definitief 'afgeschreven' is, omdat ze al jaren niet meer heeft gewerkt, met een enorme (studie) schuld zit dan, geen sociale contacten / vaardigheden (meer) heeft. Ze maakt zichzelf namelijk enorm onzeker al die tijd die ze in haar eentje doorbrengt, dat ze er alleen maar verder in weg zinkt. Wat kan ik nu doen om dit te helpen? Zat laatst zelfs bijna te denken om haar duizend euro ofzo te schenken zodat ze een keer wat nieuwe kleding kan halen, wat tegoed op haar rekening heeft, wat haar zelfvertrouwen misschien goed doet, maar dat is eigenlijk ook weer idioot aangezien ik zelf ook hard werk voor weinig.
Zit zelf een beetje tussen twee kampen in : Enerzijds is het enorm klote en zielig voor haar, anderzijds bespeur ik ook totaal geen karakter. Depressie lijkt me enorm klote, maar hele weken in je eentje in isolatie doorbrengen, maakt het natuurlijk ook niet beter...
zaterdag 18 februari 2017 om 09:18
quote:DeToekomst schreef op 18 februari 2017 @ 09:10:
[...]
Maar nu bevestig je dus eigenlijk zelf wat je zo erg vindt van mij? Je zegt zelf immers dat je karakter kwijt kunt raken door een depressie (en dit weer terug kan vinden door antidepressiva). Wat is er dan zo erg aan als ik meen te constateren dat haar karakter op het moment weg lijkt? Dat is toch juist een kenmerk van een depressie vaak?
Ik ken haar al best lang he, en als ik haar nu vergelijk met een jaar of 10 geleden, dan lijkt haar karakter gewoon weg. Dat bedoel ik helemaal niet lullig. Ik zal het eens vragen, ik weet het eigenlijk.
Dat was sarcastisch bedoeld natuurlijk.
Ze klinkt echt behoorlijk depressief en dat is ontzettend verdrietig. Wat jij bedoelt is dat ze niet meer de persoon is die jij van vroeger kent. Dat heeft niks met karakter te maken.
Ze is ziek, ze krijgt het niet meer voor elkaar. Dat gaat van kwaad tot erger, en geloof me, zij kampt naast depressie ook met schuldgevoelens over dat ze iedereen teleurstelt, dat ze haar studie verknalt, dat ze niet die leuke persoon van vroeger meer kan zijn. En die gedachten maken je nog depressiever. Het is echt een spiraal naar beneden.
Ik heb een periode gehad voor ik antidepressiva gebruikte dat ik mijn huis niet uitkwam. Boodschappen te zwaar waren (woon praktisch naast de AH en de bakker), mijn vriendinnen en vriend hebben me letterlijk mee naar buiten genomen.
En dat kan iets doorbreken, mensen die niet oordelen dat je geen karakter hebt, maar mensen die zien en snappen dat het je zelf even niet lukt. Door die depressie.
[...]
Maar nu bevestig je dus eigenlijk zelf wat je zo erg vindt van mij? Je zegt zelf immers dat je karakter kwijt kunt raken door een depressie (en dit weer terug kan vinden door antidepressiva). Wat is er dan zo erg aan als ik meen te constateren dat haar karakter op het moment weg lijkt? Dat is toch juist een kenmerk van een depressie vaak?
Ik ken haar al best lang he, en als ik haar nu vergelijk met een jaar of 10 geleden, dan lijkt haar karakter gewoon weg. Dat bedoel ik helemaal niet lullig. Ik zal het eens vragen, ik weet het eigenlijk.
Dat was sarcastisch bedoeld natuurlijk.
Ze klinkt echt behoorlijk depressief en dat is ontzettend verdrietig. Wat jij bedoelt is dat ze niet meer de persoon is die jij van vroeger kent. Dat heeft niks met karakter te maken.
Ze is ziek, ze krijgt het niet meer voor elkaar. Dat gaat van kwaad tot erger, en geloof me, zij kampt naast depressie ook met schuldgevoelens over dat ze iedereen teleurstelt, dat ze haar studie verknalt, dat ze niet die leuke persoon van vroeger meer kan zijn. En die gedachten maken je nog depressiever. Het is echt een spiraal naar beneden.
Ik heb een periode gehad voor ik antidepressiva gebruikte dat ik mijn huis niet uitkwam. Boodschappen te zwaar waren (woon praktisch naast de AH en de bakker), mijn vriendinnen en vriend hebben me letterlijk mee naar buiten genomen.
En dat kan iets doorbreken, mensen die niet oordelen dat je geen karakter hebt, maar mensen die zien en snappen dat het je zelf even niet lukt. Door die depressie.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:21
Of een universitaire studie in haar situatie handig is, vraag ik me af. Dat ze afgeschreven zou zijn vraag ik me ook af. Een mens kan zich op allerlei manieren nuttig maken, of dat vrijwilligerswerk is, eenvoudig werk of hooggeschoold. Die schuld zal wel lastig zijn.
Als ze echt weinig kleren heeft zou je met haar naar de kringloopwinkel kunnen gaan maar zomaar geld geven zal eerder de situatie in stand houden. Denk dat bij haar op een gegeven moment de knop op moet maar dat kan je niet forceren. Haar zielig vinden, steunpilaar zijn heeft niet veel zin; haar confronteren, wat wil ze nou eigenlijk met haar leven, heeft misschien nog wel enig nut.
Als ze echt weinig kleren heeft zou je met haar naar de kringloopwinkel kunnen gaan maar zomaar geld geven zal eerder de situatie in stand houden. Denk dat bij haar op een gegeven moment de knop op moet maar dat kan je niet forceren. Haar zielig vinden, steunpilaar zijn heeft niet veel zin; haar confronteren, wat wil ze nou eigenlijk met haar leven, heeft misschien nog wel enig nut.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:22
quote:DeToekomst schreef op 18 februari 2017 @ 09:15:
[...]
Ik vind haar niet afgeschreven, maar ik vind wel dat ik haar zo veel mogelijk moet helpen om dat ook niet te worden. Je kunt toch niet ontkennen dat als ze straks 35 is, nog steeds geen studie heeft afgemaakt, al jaren niet heeft gewerkt ( dus geen werkervaring), géén sociale contacten heeft, en zelfs angst heeft voor mensen, dat die een behoorlijke achterstand heeft? Vooral in een maatschappij die vrij individualistisch is en die voor jongvolwassenen al lastig genoeg is met hoge huren, enorme wachtrijen voor de sociale huur.
En toen ik gister over dit voor haar 'pijnlijke' onderwerp begon, was ze overduidelijk meteen heel erg in de stress. Ze zei ook meteen dat ze meteen weer in een diepere depressie raakt door dit soort dingen, ze begon enorm nerveus te doen, kreeg een trillende stem. Nee dank je, dan wacht ik even tot na het eten met zoiets.. (en in het vervolg zal ik er ook niet meer over beginnen, ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk)
Je noemt een voorbeeld van iemand van 60 die nog niet is afgestudeerd. Maar het is natuurlijk niet alleen de studie, het is de hele situatie er om heen ook. Het totale isolement, de onzekerheid, etcetera.
Het gaat hartsikke slecht met haar en jij maakt je druk over 'afgeschreven raken'?!
Je wil dit niet meer met haar bespreken want ze wordt er ongemakkelijk van?! Dat is toch geen vriendschap, je weet niet eens of ze antidepressieva gebruikt?
Ik schrik meer van jou eigenlijk.
[...]
Ik vind haar niet afgeschreven, maar ik vind wel dat ik haar zo veel mogelijk moet helpen om dat ook niet te worden. Je kunt toch niet ontkennen dat als ze straks 35 is, nog steeds geen studie heeft afgemaakt, al jaren niet heeft gewerkt ( dus geen werkervaring), géén sociale contacten heeft, en zelfs angst heeft voor mensen, dat die een behoorlijke achterstand heeft? Vooral in een maatschappij die vrij individualistisch is en die voor jongvolwassenen al lastig genoeg is met hoge huren, enorme wachtrijen voor de sociale huur.
En toen ik gister over dit voor haar 'pijnlijke' onderwerp begon, was ze overduidelijk meteen heel erg in de stress. Ze zei ook meteen dat ze meteen weer in een diepere depressie raakt door dit soort dingen, ze begon enorm nerveus te doen, kreeg een trillende stem. Nee dank je, dan wacht ik even tot na het eten met zoiets.. (en in het vervolg zal ik er ook niet meer over beginnen, ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk)
Je noemt een voorbeeld van iemand van 60 die nog niet is afgestudeerd. Maar het is natuurlijk niet alleen de studie, het is de hele situatie er om heen ook. Het totale isolement, de onzekerheid, etcetera.
Het gaat hartsikke slecht met haar en jij maakt je druk over 'afgeschreven raken'?!
Je wil dit niet meer met haar bespreken want ze wordt er ongemakkelijk van?! Dat is toch geen vriendschap, je weet niet eens of ze antidepressieva gebruikt?
Ik schrik meer van jou eigenlijk.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:24
quote:Het-groepje schreef op 18 februari 2017 @ 09:15:
[...]
Ik snap sowieso niet waarom dat belangrijk is in ern vriendschap.
Ik ben zuinig op lieve mensen, wst hun opleiding of status ook is. Heeft toch niks met je relatie met iemand te maken.
Het is wel jammer dat zij niet zoveel te bespreken heeft in je interessegebied.
Ik zou dan kiezen voor 'doe' afspraken, dus iets met paarden of theater of film.
Soms goedkoop bij groupon of ticketveiling te regelen.
Ik vind eerlijk gezegd dat mijn woorden wel een beetje verkeer worden uitgelegd door sommigen.
De situatie van haar studie, haar baan, haar uitkering, haar woonsituatie wordt zo uitgelegd dat ik alleen maar om zou willen gaan met 'succesvolle' mensen.
Maar zo bedoel ik het echt absoluut niet. Wat ik wel bedoel, is dat ik soms bang ben dat deze vriendin op een gegeven moment echt buiten de boot valt. Ze heeft niet heel goed contact met haar vader en andere familie, ze heeft angst voor mensen, en de rest wat ik zojuist al noemde.
De maatschappij is en blijft niet altijd van bloemetjes en bijtjes, je moet op een gegeven moment toch je eigen broek kunnen ophouden, en zij is typisch iemand die normaal gesproken buiten elk sociaal potje valt : Niet ''problematisch'' genoeg om voorrang te krijgen voor bijvoorbeeld een sociale huurwoning, maar (en dit geeft ze zelf ook aan) zelfstandig gaat het voor haar ook héél erg moeilijk worden.
Zij zegt dit overigens zelf ook tegen mij, ze ziet mensen om zich heen huizen kopen, samenwonen, kinderen krijgen. Terwijl het voor haar niet eens een onrealistisch scenario is dat ze in de nabije toekomst theoretisch gezien op straat terecht zou kunnen komen. Dat is toch ook gewoon best een groot probleem? Dat heeft helemaal niets te maken met mijzelf te goed voelen, dat zijn gewoon reeele problemen die, als het even kan, voorkomen moeten kunnen worden, en ik wil weten hoe ik daar het beste aan kan bijdragen.
[...]
Ik snap sowieso niet waarom dat belangrijk is in ern vriendschap.
Ik ben zuinig op lieve mensen, wst hun opleiding of status ook is. Heeft toch niks met je relatie met iemand te maken.
Het is wel jammer dat zij niet zoveel te bespreken heeft in je interessegebied.
Ik zou dan kiezen voor 'doe' afspraken, dus iets met paarden of theater of film.
Soms goedkoop bij groupon of ticketveiling te regelen.
Ik vind eerlijk gezegd dat mijn woorden wel een beetje verkeer worden uitgelegd door sommigen.
De situatie van haar studie, haar baan, haar uitkering, haar woonsituatie wordt zo uitgelegd dat ik alleen maar om zou willen gaan met 'succesvolle' mensen.
Maar zo bedoel ik het echt absoluut niet. Wat ik wel bedoel, is dat ik soms bang ben dat deze vriendin op een gegeven moment echt buiten de boot valt. Ze heeft niet heel goed contact met haar vader en andere familie, ze heeft angst voor mensen, en de rest wat ik zojuist al noemde.
De maatschappij is en blijft niet altijd van bloemetjes en bijtjes, je moet op een gegeven moment toch je eigen broek kunnen ophouden, en zij is typisch iemand die normaal gesproken buiten elk sociaal potje valt : Niet ''problematisch'' genoeg om voorrang te krijgen voor bijvoorbeeld een sociale huurwoning, maar (en dit geeft ze zelf ook aan) zelfstandig gaat het voor haar ook héél erg moeilijk worden.
Zij zegt dit overigens zelf ook tegen mij, ze ziet mensen om zich heen huizen kopen, samenwonen, kinderen krijgen. Terwijl het voor haar niet eens een onrealistisch scenario is dat ze in de nabije toekomst theoretisch gezien op straat terecht zou kunnen komen. Dat is toch ook gewoon best een groot probleem? Dat heeft helemaal niets te maken met mijzelf te goed voelen, dat zijn gewoon reeele problemen die, als het even kan, voorkomen moeten kunnen worden, en ik wil weten hoe ik daar het beste aan kan bijdragen.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:28
quote:Perzina schreef op 18 februari 2017 @ 09:18:
[...]
Dat was sarcastisch bedoeld natuurlijk.
Ze klinkt echt behoorlijk depressief en dat is ontzettend verdrietig. Wat jij bedoelt is dat ze niet meer de persoon is die jij van vroeger kent. Dat heeft niks met karakter te maken.
Ze is ziek, ze krijgt het niet meer voor elkaar. Dat gaat van kwaad tot erger, en geloof me, zij kampt naast depressie ook met schuldgevoelens over dat ze iedereen teleurstelt, dat ze haar studie verknalt, dat ze niet die leuke persoon van vroeger meer kan zijn. En die gedachten maken je nog depressiever. Het is echt een spiraal naar beneden.
Ik heb een periode gehad voor ik antidepressiva gebruikte dat ik mijn huis niet uitkwam. Boodschappen te zwaar waren (woon praktisch naast de AH en de bakker), mijn vriendinnen en vriend hebben me letterlijk mee naar buiten genomen.
En dat kan iets doorbreken, mensen die niet oordelen dat je geen karakter hebt, maar mensen die zien en snappen dat het je zelf even niet lukt. Door die depressie.
Maar ik moet toch iets kunnen helpen ofzo. Vind het zo frustrerend om haar om elke keer weer te horen dat er zo weinig gebeurt en dat het zelfs slechter gaat dan de vorige keer dat ik haar sprak.
Ik wil zo graag dat het weer de goede kant op gaat, alleen zonder mensen om je heen die dicht bij je staan (ze heeft ook slecht contact met haar familie) wordt het echt wel zo enorm lastig.
Ik kan er toch niet bij blijven staan en, zoals je zegt, alles ''van kwaad tot erger'' zien gaan, tot ze misschien een keer enge dingen gaat doen? Ze heeft nota bene zelf gezegd dat ze soms geen zin meer heeft om te leven.
Overigens heb ik nergens gezegd dat ze geen karakter heeft. Ik heb gezegd dat ik het vaak niet meer zie, terwijl ik dat vroeger wel zag. Daar is helemaal niets raars aan. Dat is denk ik een constatering die best veel mensen bij mensen met een depressie hebben. Is het dan zo verkeerd om dat gewoon zo te benoemen? Ik zeg dat natuurlijk niet tegen haar zelf.
[...]
Dat was sarcastisch bedoeld natuurlijk.
Ze klinkt echt behoorlijk depressief en dat is ontzettend verdrietig. Wat jij bedoelt is dat ze niet meer de persoon is die jij van vroeger kent. Dat heeft niks met karakter te maken.
Ze is ziek, ze krijgt het niet meer voor elkaar. Dat gaat van kwaad tot erger, en geloof me, zij kampt naast depressie ook met schuldgevoelens over dat ze iedereen teleurstelt, dat ze haar studie verknalt, dat ze niet die leuke persoon van vroeger meer kan zijn. En die gedachten maken je nog depressiever. Het is echt een spiraal naar beneden.
Ik heb een periode gehad voor ik antidepressiva gebruikte dat ik mijn huis niet uitkwam. Boodschappen te zwaar waren (woon praktisch naast de AH en de bakker), mijn vriendinnen en vriend hebben me letterlijk mee naar buiten genomen.
En dat kan iets doorbreken, mensen die niet oordelen dat je geen karakter hebt, maar mensen die zien en snappen dat het je zelf even niet lukt. Door die depressie.
Maar ik moet toch iets kunnen helpen ofzo. Vind het zo frustrerend om haar om elke keer weer te horen dat er zo weinig gebeurt en dat het zelfs slechter gaat dan de vorige keer dat ik haar sprak.
Ik wil zo graag dat het weer de goede kant op gaat, alleen zonder mensen om je heen die dicht bij je staan (ze heeft ook slecht contact met haar familie) wordt het echt wel zo enorm lastig.
Ik kan er toch niet bij blijven staan en, zoals je zegt, alles ''van kwaad tot erger'' zien gaan, tot ze misschien een keer enge dingen gaat doen? Ze heeft nota bene zelf gezegd dat ze soms geen zin meer heeft om te leven.
Overigens heb ik nergens gezegd dat ze geen karakter heeft. Ik heb gezegd dat ik het vaak niet meer zie, terwijl ik dat vroeger wel zag. Daar is helemaal niets raars aan. Dat is denk ik een constatering die best veel mensen bij mensen met een depressie hebben. Is het dan zo verkeerd om dat gewoon zo te benoemen? Ik zeg dat natuurlijk niet tegen haar zelf.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:31
Ik begrijp je machteloosheid en ongeduld helemaal. Je weet best dat een trap onder haar kont niet werkt, een depressie is geen 'mindset' waar je met de juiste instelling zó weer vanaf bent. Wat zou het fijn zijn als het wel zo werkte.
Het enige dat je kan doen, is er voor haar zijn. Hoe moeilijk je lastige vragen ook voor haar waren, ze geven wel aan hoe zeer het jou bezig houdt en dat je om haar geeft.
Probeer geduldig te blijven, verwacht geen grote stappen. En als het jou zelf teveel wordt, neem dan (even) afstand.
Het enige dat je kan doen, is er voor haar zijn. Hoe moeilijk je lastige vragen ook voor haar waren, ze geven wel aan hoe zeer het jou bezig houdt en dat je om haar geeft.
Probeer geduldig te blijven, verwacht geen grote stappen. En als het jou zelf teveel wordt, neem dan (even) afstand.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:32
quote:Perzina schreef op 18 februari 2017 @ 09:22:
[...]
Het gaat hartsikke slecht met haar en jij maakt je druk over 'afgeschreven raken'?!
Je wil dit niet meer met haar bespreken want ze wordt er ongemakkelijk van?! Dat is toch geen vriendschap, je weet niet eens of ze antidepressieva gebruikt?
Ik schrik meer van jou eigenlijk.Nou vertel me dan hoe ik het wél goed kan doen in plaats van me alleen maar af te branden hier. Daar heb ik dan nog wat aan..
[...]
Het gaat hartsikke slecht met haar en jij maakt je druk over 'afgeschreven raken'?!
Je wil dit niet meer met haar bespreken want ze wordt er ongemakkelijk van?! Dat is toch geen vriendschap, je weet niet eens of ze antidepressieva gebruikt?
Ik schrik meer van jou eigenlijk.Nou vertel me dan hoe ik het wél goed kan doen in plaats van me alleen maar af te branden hier. Daar heb ik dan nog wat aan..
zaterdag 18 februari 2017 om 09:32
Het moeilijke met depressie is dat de oplossing ook het probleem is.
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zaterdag 18 februari 2017 om 09:33
Dan zou ik haar eens rustig thuis uitnodigen en eens vragen wat zijzelf nu wil.
Er zijn bijv zat mensen die op hun veertigste nog bij een ouder wonen, dat kan soms een goede oplossing zijn. Of niet maar daar zijn geen regels voor.
En dan vragen wat ze van jou nodig heeft.
Dus niet bedenken wat zij moet en waar zij mee zou moeten zitten en wat zij op wil lossen.
En niet de enige vriendschap die zij heeft verpesten door je ineens als een (slechte want dwingende) maatschappelijk werker op te werpen.
Je bent haar vriendin. Volg haar.
Ze kan naar professionals die haar met andere zaken kunnen helpen en daar kun je haar in ondersteunen.
Er zijn bijv zat mensen die op hun veertigste nog bij een ouder wonen, dat kan soms een goede oplossing zijn. Of niet maar daar zijn geen regels voor.
En dan vragen wat ze van jou nodig heeft.
Dus niet bedenken wat zij moet en waar zij mee zou moeten zitten en wat zij op wil lossen.
En niet de enige vriendschap die zij heeft verpesten door je ineens als een (slechte want dwingende) maatschappelijk werker op te werpen.
Je bent haar vriendin. Volg haar.
Ze kan naar professionals die haar met andere zaken kunnen helpen en daar kun je haar in ondersteunen.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:36
quote:DeToekomst schreef op 18 februari 2017 @ 08:49:
[...]
Het is een beetje dubbel.
Sommige andere vriendinnen vragen zich af waarom ik nog met haar om ga. Dat klinkt heel hard, maar ergens kan ik het wel begrijpen.
Zelf denk ik er niet zo over, maar ik besef wel dat de tijd die ik met haar door breng in principe een soort ''schijn'' leven is voor haar : het is puur ontvluchten van de realiteit.
Dat is op zich niet erg, maar zo kan het ook niet voor altijd blijven toch?
Een schijnleven? Ze zal je als vriendin zien.
Hoezo ontvluchten voor realiteit als ze met je uit eten gaat?
Dat je met haar haar afspreekt tegen je zin zou het 'schijnleven' maken
[...]
Het is een beetje dubbel.
Sommige andere vriendinnen vragen zich af waarom ik nog met haar om ga. Dat klinkt heel hard, maar ergens kan ik het wel begrijpen.
Zelf denk ik er niet zo over, maar ik besef wel dat de tijd die ik met haar door breng in principe een soort ''schijn'' leven is voor haar : het is puur ontvluchten van de realiteit.
Dat is op zich niet erg, maar zo kan het ook niet voor altijd blijven toch?
Een schijnleven? Ze zal je als vriendin zien.
Hoezo ontvluchten voor realiteit als ze met je uit eten gaat?
Dat je met haar haar afspreekt tegen je zin zou het 'schijnleven' maken
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 18 februari 2017 om 09:36
Hoi TO, ik vind dat je een erg goede vriendin bent, dat je je zo'n zorgen maakt.
En ik denk niet dat het iets te maken heeft met dat je alleen om wil gaan met mensen die succesvol zijn.
Ik heb zelf ook een vriendin gehad die een aantal jaar depressief is geweest. je probeert te steunen, positief te blijven, maar je moet oppassen dat je zelf niet leeggezogen wordt.
Op een gegeven moment moet ik eerlijk toegeven dat ik er ook een beetje klaar mee was. Dat negatieve continue, dat in cirkeltjes draaien. Ik probeer te begrijpen dat ze er niets aan kon doen, maar dat werd steeds lastiger.
Gelukkig voor onze vriendschap ging het op een gegeven moment beter met haar, en hebben we nu weer een meer gelijkwaardige vriendschap.
Ik vind het niet mooi van mezelf, maar weet niet of het nog jaren vol had gehouden om vriendinnen te blijven met haar in haar depressieve toestand.
Misschien kan je haar inderdaad direct vragen of je wat voor haar kan doen. Ik kreeg hier nooit echt een antwoord op van mijn vriendin, maar mogelijk weet jouw vriendin beter wat haar zou kunnen helpen.
En ik denk niet dat het iets te maken heeft met dat je alleen om wil gaan met mensen die succesvol zijn.
Ik heb zelf ook een vriendin gehad die een aantal jaar depressief is geweest. je probeert te steunen, positief te blijven, maar je moet oppassen dat je zelf niet leeggezogen wordt.
Op een gegeven moment moet ik eerlijk toegeven dat ik er ook een beetje klaar mee was. Dat negatieve continue, dat in cirkeltjes draaien. Ik probeer te begrijpen dat ze er niets aan kon doen, maar dat werd steeds lastiger.
Gelukkig voor onze vriendschap ging het op een gegeven moment beter met haar, en hebben we nu weer een meer gelijkwaardige vriendschap.
Ik vind het niet mooi van mezelf, maar weet niet of het nog jaren vol had gehouden om vriendinnen te blijven met haar in haar depressieve toestand.
Misschien kan je haar inderdaad direct vragen of je wat voor haar kan doen. Ik kreeg hier nooit echt een antwoord op van mijn vriendin, maar mogelijk weet jouw vriendin beter wat haar zou kunnen helpen.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:36
quote:Het-groepje schreef op 18 februari 2017 @ 09:33:
Dan zou ik haar eens rustig thuis uitnodigen en eens vragen wat zijzelf nu wil.
Er zijn bijv zat mensen die op hun veertigste nog bij een ouder wonen, dat kan soms een goede oplossing zijn. Of niet maar daar zijn geen regels voor.
En dan vragen wat ze van jou nodig heeft.
Dus niet bedenken wat zij moet en waar zij mee zou moeten zitten en wat zij op wil lossen.
En niet de enige vriendschap die zij heeft verpesten door je ineens als een (slechte want dwingende) maatschappelijk werker op te werpen.
Je bent haar vriendin. Volg haar.
Ze kan naar professionals die haar met andere zaken kunnen helpen en daar kun je haar in ondersteunen.Er zijn helaas nog meer problemen, die ik hier met het oog op de privacy niet volledig wil noemen. Maar laat ik zeggen dat het bij haar vader wonen binnen een paar maanden feitelijk niet meer mogelijk is. Dat is ook waarom ik het nu echt eng begin te vinden, want wat dan? Ik woon zelf op dit moment ook bij mijn ouders, dus het is niet dat ik haar een slaapplek kan aanbieden.
Dan zou ik haar eens rustig thuis uitnodigen en eens vragen wat zijzelf nu wil.
Er zijn bijv zat mensen die op hun veertigste nog bij een ouder wonen, dat kan soms een goede oplossing zijn. Of niet maar daar zijn geen regels voor.
En dan vragen wat ze van jou nodig heeft.
Dus niet bedenken wat zij moet en waar zij mee zou moeten zitten en wat zij op wil lossen.
En niet de enige vriendschap die zij heeft verpesten door je ineens als een (slechte want dwingende) maatschappelijk werker op te werpen.
Je bent haar vriendin. Volg haar.
Ze kan naar professionals die haar met andere zaken kunnen helpen en daar kun je haar in ondersteunen.Er zijn helaas nog meer problemen, die ik hier met het oog op de privacy niet volledig wil noemen. Maar laat ik zeggen dat het bij haar vader wonen binnen een paar maanden feitelijk niet meer mogelijk is. Dat is ook waarom ik het nu echt eng begin te vinden, want wat dan? Ik woon zelf op dit moment ook bij mijn ouders, dus het is niet dat ik haar een slaapplek kan aanbieden.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:38
quote:kers schreef op 18 februari 2017 @ 09:36:
[...]
Een schijnleven? Ze zal je als vriendin zien.
Hoezo ontvluchten voor realiteit als ze met je uit eten gaat?
Dat je met haar haar afspreekt tegen je zin zou het 'schijnleven' maken
Ook nog tips? Of kom je alleen maar gal spuwen.
Zal het dan niet meer over een schijn leven hebben.
[...]
Een schijnleven? Ze zal je als vriendin zien.
Hoezo ontvluchten voor realiteit als ze met je uit eten gaat?
Dat je met haar haar afspreekt tegen je zin zou het 'schijnleven' maken
Ook nog tips? Of kom je alleen maar gal spuwen.
Zal het dan niet meer over een schijn leven hebben.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:43
quote:DidiRidi schreef op 18 februari 2017 @ 09:32:
Het moeilijke met depressie is dat de oplossing ook het probleem is.
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)
Leuk plan, maar de verplichting van een baantje kan al te veel zijn.
Als je iemand in een depressie op weg wil helpen, stapjes wil laten zetten, overwinningen wil laten halen, zou ik kleiner beginnen. Vrijblijvend, eenmalig.
Het moeilijke met depressie is dat de oplossing ook het probleem is.
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)
Leuk plan, maar de verplichting van een baantje kan al te veel zijn.
Als je iemand in een depressie op weg wil helpen, stapjes wil laten zetten, overwinningen wil laten halen, zou ik kleiner beginnen. Vrijblijvend, eenmalig.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:46
Jij spuwt je gal geloof ik, over de vriendschap.
Tip: kun je er niet tegen verbreek de vriendschap.
Je wordt er moe van zo te lezen en je gunt jezelf zo ook geen vrienden waar je energie van krijgt.
Hoezo blijf je zo aan haar plakken?
Twee keer per maand (uit medelijden?) met haar afspreken en er niet zelf iets uithalen is dom. En je overschat je eigen belangrijkheid voor haar. Je praat enorm uit de hoogte over jouw belang voor haar.
Ze redt zich ook wel zonder iemand die haar eigenlijk een beetje vermoeiend vind.
Gun haar ook om met mensen om te gaan of ze te leren kennen die blij worden van tijd doorbrengen met haar.
Ook dat is vriendschap
Tip: kun je er niet tegen verbreek de vriendschap.
Je wordt er moe van zo te lezen en je gunt jezelf zo ook geen vrienden waar je energie van krijgt.
Hoezo blijf je zo aan haar plakken?
Twee keer per maand (uit medelijden?) met haar afspreken en er niet zelf iets uithalen is dom. En je overschat je eigen belangrijkheid voor haar. Je praat enorm uit de hoogte over jouw belang voor haar.
Ze redt zich ook wel zonder iemand die haar eigenlijk een beetje vermoeiend vind.
Gun haar ook om met mensen om te gaan of ze te leren kennen die blij worden van tijd doorbrengen met haar.
Ook dat is vriendschap
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 18 februari 2017 om 09:47
quote:DidiRidi schreef op 18 februari 2017 @ 09:32:
Het moeilijke met depressie is dat de oplossing ook het probleem is.
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)Het probleem is dat ze zo'n baantje had, maar dat had ze dan opgezegd omdat het te min was voor haar. Dat is dan ook wel weer lastig, want op sommige punten zit ze best gecompliceerd in elkaar...
Het moeilijke met depressie is dat de oplossing ook het probleem is.
Zou je haar een klein baantje kunnen regelen samen met jou? Dat ze iets heeft om van daaruit verder te bouwen. Samen een bijbaantje in een winkel of zo. (Dit kan ook alleen maar als je een tante met een een winkel hebt en zelf veel tijd.)Het probleem is dat ze zo'n baantje had, maar dat had ze dan opgezegd omdat het te min was voor haar. Dat is dan ook wel weer lastig, want op sommige punten zit ze best gecompliceerd in elkaar...
zaterdag 18 februari 2017 om 09:48
quote:kers schreef op 18 februari 2017 @ 09:46:
Jij spuwt je gal geloof ik, over de vriendschap.
Tip: kun je er niet tegen verbreek de vriendschap.
Je wordt er moe van zo te lezen en je gunt jezelf zo ook geen vrienden waar je energie van krijgt.
Hoezo blijf je zo aan haar plakken?
Twee keer per maand (uit medelijden?) met haar afspreken en er niet zelf iets uithalen is dom. En je overschat je eigen belangrijkheid voor haar. Je praat enorm uit de hoogte over jouw belang voor haar.
Ze redt zich ook wel zonder iemand die haar eigenlijk een beetje vermoeiend vind.
Gun haar ook om met mensen om te gaan of ze te leren kennen die blij worden van tijd doorbrengen met haar.
Ook dat is vriendschap
Ik herken totaal niet terug wat ik hier lees. Als ik de feedback van de meeste andere viva'ers hier lees dan zien zij dit ook niet zo.
Ik waardeer de moeite die je hier in hebt gestoken, alleen ik leg het naast me neer want ik wil haar wel helpen, dus kan ik hier niet zo veel mee..
Jij spuwt je gal geloof ik, over de vriendschap.
Tip: kun je er niet tegen verbreek de vriendschap.
Je wordt er moe van zo te lezen en je gunt jezelf zo ook geen vrienden waar je energie van krijgt.
Hoezo blijf je zo aan haar plakken?
Twee keer per maand (uit medelijden?) met haar afspreken en er niet zelf iets uithalen is dom. En je overschat je eigen belangrijkheid voor haar. Je praat enorm uit de hoogte over jouw belang voor haar.
Ze redt zich ook wel zonder iemand die haar eigenlijk een beetje vermoeiend vind.
Gun haar ook om met mensen om te gaan of ze te leren kennen die blij worden van tijd doorbrengen met haar.
Ook dat is vriendschap
Ik herken totaal niet terug wat ik hier lees. Als ik de feedback van de meeste andere viva'ers hier lees dan zien zij dit ook niet zo.
Ik waardeer de moeite die je hier in hebt gestoken, alleen ik leg het naast me neer want ik wil haar wel helpen, dus kan ik hier niet zo veel mee..
zaterdag 18 februari 2017 om 09:54
quote:yette schreef op 18 februari 2017 @ 09:31:
Ik begrijp je machteloosheid en ongeduld helemaal. Je weet best dat een trap onder haar kont niet werkt, een depressie is geen 'mindset' waar je met de juiste instelling zó weer vanaf bent. Wat zou het fijn zijn als het wel zo werkte.
Het enige dat je kan doen, is er voor haar zijn. Hoe moeilijk je lastige vragen ook voor haar waren, ze geven wel aan hoe zeer het jou bezig houdt en dat je om haar geeft.
Probeer geduldig te blijven, verwacht geen grote stappen. En als het jou zelf teveel wordt, neem dan (even) afstand.
Precies!
En een klein baantje klinkt als een simpele oplossing, maar als je al niet eens de energie hebt om je bed uit te komen of te douchen, is dat echt veel te hoog gegrepen. Ik vind dat TO het heel goed doet juist, leuke dingen doet met haar vriendin. Meer kan ze niet doen, en ook al krijgt ze er niets voor terug, voor haar vriendin zijn het lichtpuntjes. Want ze stelt zichzelf en iedereen om haar heen al elke dag teleur. Dan is het heel fijn dat er iemand een leuk avondje met je uit wil, zonder moeilijk te doen.
Ik begrijp je machteloosheid en ongeduld helemaal. Je weet best dat een trap onder haar kont niet werkt, een depressie is geen 'mindset' waar je met de juiste instelling zó weer vanaf bent. Wat zou het fijn zijn als het wel zo werkte.
Het enige dat je kan doen, is er voor haar zijn. Hoe moeilijk je lastige vragen ook voor haar waren, ze geven wel aan hoe zeer het jou bezig houdt en dat je om haar geeft.
Probeer geduldig te blijven, verwacht geen grote stappen. En als het jou zelf teveel wordt, neem dan (even) afstand.
Precies!
En een klein baantje klinkt als een simpele oplossing, maar als je al niet eens de energie hebt om je bed uit te komen of te douchen, is dat echt veel te hoog gegrepen. Ik vind dat TO het heel goed doet juist, leuke dingen doet met haar vriendin. Meer kan ze niet doen, en ook al krijgt ze er niets voor terug, voor haar vriendin zijn het lichtpuntjes. Want ze stelt zichzelf en iedereen om haar heen al elke dag teleur. Dan is het heel fijn dat er iemand een leuk avondje met je uit wil, zonder moeilijk te doen.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:55
zaterdag 18 februari 2017 om 09:56
Wat raar dat sommigen hier er moeite mee hebben dat ze bang is dat haar vriendin ''afgeschreven'' is over een paar jaar op deze manier.
Ja dat klinkt hard, maar ik vind het idioot dat dingen die feitelijk waar zijn, niet gewoon genoemd mogen worden. Iemand die ruim de dertig is gepasseerd, die al jaren geen relevante werkervaring heeft opgedaan, die omkomt in de schulden, die geen sociale contacten heeft, die (zo te lezen) een behoorlijke sociale fobie heeft gegroeid, die leeft van een bijstandsuitkering.
Zo iemand is vaak in maatschappelijke zin op een gegeven moment afgeschreven. Niet als vriendin, maar wel voor 96% van de werkgevers. Die gaan echt niet iemand aannemen zonder enig relevant CV, die trillend als een rietje voor ze zit, geen oogcontact makend. Ja misschien wel bij de Tomin groep. Een callcenter of een functie in een winkel valt ook al af gezien de persoon's sociale capaciteiten. Dat zijn geen lullige opmerkingen, maar dat zijn gewoon de feiten.
Dan kun je maar beter voorkomen dat het zo ver komt.
Ja dat klinkt hard, maar ik vind het idioot dat dingen die feitelijk waar zijn, niet gewoon genoemd mogen worden. Iemand die ruim de dertig is gepasseerd, die al jaren geen relevante werkervaring heeft opgedaan, die omkomt in de schulden, die geen sociale contacten heeft, die (zo te lezen) een behoorlijke sociale fobie heeft gegroeid, die leeft van een bijstandsuitkering.
Zo iemand is vaak in maatschappelijke zin op een gegeven moment afgeschreven. Niet als vriendin, maar wel voor 96% van de werkgevers. Die gaan echt niet iemand aannemen zonder enig relevant CV, die trillend als een rietje voor ze zit, geen oogcontact makend. Ja misschien wel bij de Tomin groep. Een callcenter of een functie in een winkel valt ook al af gezien de persoon's sociale capaciteiten. Dat zijn geen lullige opmerkingen, maar dat zijn gewoon de feiten.
Dan kun je maar beter voorkomen dat het zo ver komt.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:58
quote:Perzina schreef op 18 februari 2017 @ 08:59:
Ik schrik juist van jouw 'ik bespeur totaal geen karakter, binnen zitten helpt niet'.
Wat erg dat je zo over haar denkt!
.Wat jij nu (alweer) aanhaalt heeft TO al lang en breed genuanceerd; en yes ze geeft aan dat ze het soms moeilijk vindt het contact , hoe ze zich het beste daarin kan opstellen en wat wel of niet zou werken. Vind ik helemaal geen gekke vraag en er zijn best wel wat goede tips gegeven daarvoor. Als ze zegt dat ze bang is dat haar vriendin afgeschreven wordt, wordt het meteen opgevat als iets dat over status gaat, terwijl buiten de boot vallen en de angst daarvoor een oprechte zorg kan zijn die je voor iemand hebt en over hele andere dingen dan status kan gaan.
Ik schrik juist van jouw 'ik bespeur totaal geen karakter, binnen zitten helpt niet'.
Wat erg dat je zo over haar denkt!
.Wat jij nu (alweer) aanhaalt heeft TO al lang en breed genuanceerd; en yes ze geeft aan dat ze het soms moeilijk vindt het contact , hoe ze zich het beste daarin kan opstellen en wat wel of niet zou werken. Vind ik helemaal geen gekke vraag en er zijn best wel wat goede tips gegeven daarvoor. Als ze zegt dat ze bang is dat haar vriendin afgeschreven wordt, wordt het meteen opgevat als iets dat over status gaat, terwijl buiten de boot vallen en de angst daarvoor een oprechte zorg kan zijn die je voor iemand hebt en over hele andere dingen dan status kan gaan.
zaterdag 18 februari 2017 om 09:59
quote:kers schreef op 18 februari 2017 @ 09:55:
Je schrijft dat je het niet herkent: misschien je vriendin wel?
Tijd voor een open gesprek
Want he, je bent nu hier over haar en je (vermoeide/gemengde) gevoelens tov haar aan het schrijven terwijl zij van niks weet.
Bah.
Je geeft volledig de door jouw gewenste, zo negatief mogelijke, draai aan mijn woorden. Jij weet helemaal niet of mijn gevoelens vergroeid / vermengd zijn. Naar mijn idee ben ik juist heel objectief.
Daarnaast zijn bijna alle topics hier geschreven over iemand die zelf van niets weet, en bij mij is het opeens ''bah''. Laat me toch niet lachen.
Als je overigens goed had gelezen, had je kunnen weten dat een dergelijk open gesprek gisteren heeft plaatsgevonden.
Je schrijft dat je het niet herkent: misschien je vriendin wel?
Tijd voor een open gesprek
Want he, je bent nu hier over haar en je (vermoeide/gemengde) gevoelens tov haar aan het schrijven terwijl zij van niks weet.
Bah.
Je geeft volledig de door jouw gewenste, zo negatief mogelijke, draai aan mijn woorden. Jij weet helemaal niet of mijn gevoelens vergroeid / vermengd zijn. Naar mijn idee ben ik juist heel objectief.
Daarnaast zijn bijna alle topics hier geschreven over iemand die zelf van niets weet, en bij mij is het opeens ''bah''. Laat me toch niet lachen.
Als je overigens goed had gelezen, had je kunnen weten dat een dergelijk open gesprek gisteren heeft plaatsgevonden.
