Borderline en aanverwante zaken II

Lin67 schreef op 23 juli 2008 @ 23:11:

ben eigenlijk met mijn administratie bezig (die ligt nu op de grond...geen zin) zit dus weer op de laptop.....voel me nog steeds niet fijn.....maar ben er ergens ook blij mee, moet hier doorheen, helen.



Shalha.....een norwood-groep is een groep vrouwen die telkens opnieuw in foute, schadelijke relaties belanden. Deels omdat ze vanuit vroeger niet anders kennen en het dus vertrouwd vinden, deels omdat ze diep van binnen geloven niets beters te verdienen. Bovendien herkennen ze een man die wel goed voor ze is niet en ervaren dat als heel benauwend. Het is gebasseerd op het boek "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood......vandaar Norwood-groep.



Klote van je kater...antibiotica heeft altijd wat tijd nodig.....en dan kan het ineens veel beter gaan.



Digi....zyprexa heeft als bijwerking veel eten (of trek hebben) en veel slapen. Ik vind jouw dosis wel heel hoog. Als mijn ex weer licht manisch dreigde te raken slikte hij 2,5 tot 7,5 mg. Bij een zware manie/psychose was de dosis 10 tot 20 mg. Dus 15 mg, vind ik, nogal wat. Mijn ex werd bij 10 mg al veel te moe.

Ik heb altijd hoge doseringen gehad van medicatie. Ik breek het snel af denk ik. Het is wel veel, maar ik voel dat het de juiste dosis is. Helaas word ik heel laat wakker...



Succes met je Norwoordgroep!

Ben ik ook weer eens, bij gebrek aan onze groep waar ik even niet goed op kan komen. Ik ben proberende een berichtje te sturen naar msn, maar dat lukt ook nog steeds niet goed.

Euh, nogal kromme zin : I



Lin, ik wist helemaal niet dat het bestond, zo'n Norwood groep? Bestaat zoiets bijvoorbeeld al in de US? Spannend hoor. Niet teveel hooi voor je vorkje?

Maar was je niet bezig met een andere vrouwen groep? Of bleek dat toch niks te zijn. Ik hoor er graag meer over : )



Shahla, je hebt het maar druk met je kat, de honden en volgens mij ook nog het werk van je zoon. Of doet hij dat inmiddels zelfstandig?

Ik werk niet met schema's. Vroeger wel, maar kreeg helemaal de stress van mijn eigen schema's. Je kunt er nl. ook teveel opzetten. Nu werkt het voor mij eigenlijk wel goed eigenlijk. Ik heb wel eens een lummeldag(deel), maar meestal trekt het vrij snel weer bij, omdat ik me dan zelf slecht ga voelen. En ik heb natuurlijk altijd nog de smoes van bewerkelijke peuterdochter waar ik mijn uurtjes zeer nuttig mee kan vullen. Zal wel anders worden als ze naar school gaat.

Hoewel...voordat dochter geboren werd, had ik een meer dan vol programma en was ik altijd maar druk tussen mijn depressies door haha. Het balanceert wel meer, maar tis ook wel saai hoor soms. De eerste maanden na geboorte dochter vlogen de muren op me af! Dacht dat ik gek werd van saaiheid.



Effe posten, want vriend is weer terug. Even kletsen : )

(we zijn een halve week niet bij elkaar geweest)

Ja inderdaad, een schema is wel goed voor me denk ik. Alleen moet het ook niet te vol, dan krijg ik er weer stress van. Maar in ieder geval een vaste ochtend voor het huishouden, op een therapiedag verder niets, boodschappen, ontspanningsoefeningen wil ik weer oppakken. Dat soort dingen wil ik wel in het schema. Ik wil namelijk ook op tijd blijven opstaan en dan smiddags slapen (zoals ik al tijden doe), en dan daaromheen dingen een beetje plannen. Zo komt er wat structuur in de week, lijkt me goed. Vandaag hebben we de schuur opgeruimd. Nou ja mijn vriend eigenlijk maar heb wel geholpen. Ruimt ook zo lekker op in je hoofd! Ongepland trouwens. We wilden wat in de tuin doen en zochten iets en toen flikkerde er een kast half in elkaar, toen moesten we wel.



Shahla, lekker vrij dagje dus vandaag? Fijn voor je.

Intiem was het gezellig je vriend weer te zien? Ik hoop het.

Lin goed idee die groep. Ga jij de groep dan begeleiden als ervaringsdeskundige? En doe je dat samen met iemand?



Digi, ik herken het. Sinds ik ook diverse medicatie gebruik in vrij hoge doseringen slaap ik ook heel veel. Ik kan wel 14 uur op een dag slapen. Ik probeer dat toch niet te veel te doen want daar word ik ook niet vrolijker van. Wel smiddags slaap ik even bij, anders red ik het echt niet tot de avond. Maar de vermoeidheid komt bij mij ook door andere factoren; pijn, bloedsuikers, stemming (geldt ook voor jullie) maar de medicatie helpt zeker niet mee.

Zo, dochter ligt op bed hehe. Op zo'n creche dag wordt het vaak een latertje, want ik ben nooit zo snel met koken. Dus als we dan gegeten hebben is het al snel half acht en dan mag ze nog even spelen. Anders kan ik haar helemaal wel het eten in bed brengen als ik haar met zo'n volle buik laat slapen.



Als je bang bent om zonder schema een beetje te gaan zweven in je daginvulling, is het inderdaad een goed idee Satine. Voor mij geven afspraken (die ik toch wel bewust zo plan) vaak heel veel structuur. In de ochtend verplicht het mij om uit bed te komen en in de middag krijg ik dan ook het gevoel: ik heb over twee uur aan afspraak en daarna komt het er niet meer van, dus wat ik wil doen moet ik nu doen. Ook een soort stok achter de deur.

Ben erg kien geworden om te zorgen voor genoeg afspraken om me aan de gang te houden. Als jij straks weer wil beginnen met allerhande dingetjes om daginvulling te geven, zoals creatief bezig zijn, dan zal dat je denk ik ook wel helpen Satine : )

Met te weinig afspraken komt er ook weinig van dingen merk ik. Je moet niet van god los zijn en het gevoel hebben dat niemand in zo'n week ook maar zal merken of je er wel of niet bent, want dat is de pest voor structuur. Ten minste, dat geldt voor mezelf.



Ja, ga je nog steeds mee Shahla? Dus het is een duo baan eigenlijk? Zal je zoon wel gezellig vinden, of niet? Mag ik vragen waarom hij het niet zelstandig kan?

Ik heb helaas echt ballen verstand van computer. Ik zou er wel verstand van kunnen krijgen als ik mijn best zou doen. Maar dat geldt voor zoveel dingen. Er zijn zoveel dingen (voor mijn gevoel dan) die aandacht van je vragen en heb er zo geen zin in! Als het nou mijn interesse had, dan zou het nog wel kunnen lukken. Maar het boeit me gewoon niet genoeg. Dus stel ik mezelf toch weer lekker afhankelijk op en ga vriend eens lief aankijken.

Ik ben nl. al bezig allerlei software te leren kennen, zoals een videobewerkingsprogramma, daarnaast ben ik autodidactsich bezig met photoshop voor mijn vriwilligerswerk en ben ik voor mijn thuisstudie half half bezig met google sketch up -geweldig programma!-. Dus vind dat dat al meer dan genoeg van mijn hersencapaciteit in beslag neemt : (



Ik slik geen medicatie, dus kan niet meepraten over de bijwerkingen. Hoewel ik grif geloof dat het niet prettig is. Ik werd van de oxazepam op vakantie ook best een beetje slaperig en duf op den duur.



Nou ja, over vriend, dat was noodzaak. Aan het begin van de week (zondag geloof ik?) hebben we na een grote ruzie maar weer eens afstand genomen tot elkaar en dat heeft een paar dagen geduurd. Gisteren zagen we elkaar dus pas weer. Fijn om elkaar weer te zien hoor, maar ik ben zó toe aan de vervolggesprekken van de maatschappelijk werker.



Verder heb ik vandaag mijn 2e en laatste gesprekje gehad met de vervanger van mijn reguliere peut. In het kader van de DBC brief, heb ik om opheldering gevraagd over mijn diagnose (want dat durf ik maar steeds niet te vragen aan mijn eigen peut) en het is eindelijk duidelijk. Deze diagnose is van augustus vorig jaar en dus redelijk vers.Hoewel ik niet gelukkig ben met de woorden en het als combinatie ook maar gek vind passen samen.

Maar goed, in de computer stond zo snel dat ik een kwetsbare vrouw ben met op AS I een dysthyme stoornis heb die gedeeltelijk in remissie is. Op AS II stond persoonlijkheidsstoornis NAO met een mijdende persoonlijkheid(sstoornis?), narcistische trekjes en obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis (ik baal van dat narcistische trekjes gebeuren, want zo kijk ik helemaal niet graag naar mezelf : (( Maar goed, ze zullen wel weten wat ze doen (zegt de narcist met een hoog twijfelgehalte haha. Nee hoor ; )

Op de andere assen weet ik het niet meer zo en GAF was 55.

Dus dames, geen borderline hier te verkennen (maar mag nog steeds wel ajb ajb ajb ajb meeschrijven please he??? Tochtoch?). En als ik dan al zo'n stom narcistsich gevalletje ben, dan ben ik wel een lief narcistisch gevalletje hoor



Nou ja, verder ligt de hele IPT op zijn gat en gaat dat weken duren en komt volgende week mijn peut terug en wil ik het met haar over mijn behandelplan hebben en of IPT uberhaupt nou echt nodig is. Deze vervangster had het over een cursus mindfullness, wat zoiets is als het leren verdragen van je eigen gevoelens. Nou, men verzint het maar. Ik wil praten over mijn behandelplan en of het nu allemaal wel zo nodig is. Ik heb vooral belang bij veel rust en weinig prikkels en dan gaat het wel. Als ik daarvoor kan zorgen ben ik al een heel eind.



Bah, ik vind het of mezelf of wat dan ook zo verwarrend. Vandaag presenteer ik mezelf weer helemaal prima (presentatie van mezelf is vaak prima in orde) en dat is helemaal geen act ofzo. Het is gewoon deel van mij, net als bagger een deel van mij is. Ik lijk soms ook wel erg makkelijk te switchen tussen bagger en uitstekend en ik kreeg zelfs de comlimenten van deze mevrouw dat ik het allemaal zo goed doe binnen mijn bestaande gekke heftige emoties. Ja leuk zo'n compliment, maar anderzijds werd ik afgemaakt hier op het forum, schijn ik ook een beetje last te hebben van narcistische aanleg (hoorde ik 5 minuten later) en vraag ik me dáár weer vanalles over af, nl. in hoeverre complimenten naar mij gericht dan wel zo goed zijn, immers ben ik dan als mens weer niet geneigd om te denken 'ut valt allemaal wel mee'. Valt het allemaal wel mee dan? En vervolgens loop ik met tranen in mijn ogen naar mijn afsrpaakje met zusje omdat ik er emotioneel van word (van die stomme diagnose) om bij haar aangekomen de vrolijkheid en grapjesmaker zelve ben. Duh...snap echt geen hout van mezelf soms

O lieve Intiem, natuurlijk blijf jij hier meeschrijven. Sterker nog, je moet! Wat je diagnose ook is, ik denk dat we allemaal enorm veel overlappende 'kenmerken' hebben, met de grootste overeenkomst dat we worstelen met onze emoties. De diagnose dysthyme stoornis heb ik ook eens gehad, net als Shahla volgens mij. Boeien toch. GAF 55 klopt denk ik wel min of meer, voor zover ik er verstand van heb ;)

Ik herken ook zo jouw geswitch: ik kan het ene moment het leven totaal niet meer zien zitten en het volgende moment gezellig met iemand kletsen aan de telefoon.



Dat narcistische zie ik niet in jouw terug, mocht dat je troost geven. En ik ken je toch al een tijdje van hier. Je kan ook nog eens vragen waar ze dat in zien hé. Ook kun je nog eens vragen waar ze destijds de diagnose borderline dan aan ontleenden.



Trouwens, ik heb die training Mindfulness destijds gevolgd. Een vriendin van mij doet hem nu. Het is echt een hele goeie training waar ik veel aan heb gehad. Misschien ga ik hem ooit nog eens doen. Je moet maar eens googlen op 'Aandachttraining'. Ik zou hem anderen (ook jou) zeker aanraden. Ik deed hem alleen tegelijk met mijn 'gewone' psychotherapie en die combi was lastig. Maar wellicht spreekt het jou wel aan, juist omdat het een training is en geen groepstherapie.



Kop op meid.

Satine, dankjewel voor je knuffel, want ik vind het als ik eerlijk ben eigenlijk wel echt heel erg! Ik vind het heel erg dat ik kennelijk iets ben wat ik helemaal niet wil zijn. Ik wil nl. graag dat mensen mij leuk en lief vinden. En ik vind een omschrijving van een narcist he-le-maal niet (!!) lief. Ik vind dat eigenlijk verwerpelijke personen (sorry dat ik dat zo zeg) zoals die op papier omschreven worden. Hebben alleen maar oog voor zichzelf, vinden zichzelf ge-wel-dig, kunnen zich maar moeilijk in anderen inleven, etc. Zo wil ik mezelf helemaal niet zien, zo zie ik mezelf ook niet namelijk. Maar goed, dat wordt dan juist weer genoemd over mensen met narcisme. Die zien in zichzelf geen narcist, al zou het met koeienletters op hun voorhoofd getatoueerd staan.

Dus, dan is het moeilijk voor mij om dan te zeggen of ik wel of geen narcist ben. Ik bedoel, op dat topic wat ik had lopen omtrent dochter werd het namelijk ook al tegen mij gezegd. Dus het zal wel ergens hout snijden dan toch??



Weet je waarin ik mezelf zou kunnen herkennen als narcist -overigens heb ik trekjes van die persoonlijkheid he, godzijdank niet de echte persoonlijkheid!! Da's voor mij nog de enige reden dat ik het een beetje van me af kan laten glijen...

En dat zijn trekjes die an sich niet bewonderenswaardig zijn, maar in mijn ogen ook weer niet uberverkeerd. Hoewel, lees het maar niet al te letterlijk, want het komt toch best wel oordelend over en ik denk dat in de kern van die oordelen ook een karakter van een narcist schuilt (immers, ik ten opzichte van de ander, maar goed, daar komt 'ie):



Mijn moeder zou zeker weten gediagnosticeerd zijn geweest als (onder andere ??) narcist, mocht ze nog leven en behandeling hebben gehad (wat niet het geval was, dus is er van haar ook niks bekend).

Dat betekend dat wij als kinderen vooral veel hebben gehoord hoe fantastisch ze dingen wel niet deed, hoe goed bepaalde dingen van haar waren, hoe stom bepaalde andere mensen wel niet waren, hoe goed haar kinderen wel niet waren tov andere kinderen, hoe 'beter' wij wel niet waren omwille van onder andere onze hersenen (wat de pest is als je hersenen hebt, want je zou inderdaad nogal snel kunnen denken dat de doorsnee mens je toch niet begrijpt vanwege gebrek aan hersenen, mijn valkuil dus..). Etc.

Er was kortom een groot verschil tussen ons en de rest.



Daarnaast hebben wij als kinderen erg meegekregen dat je 'recht' hebt op dingen. Mijn moeder met haar egootje was erg van het recht hebben op (en dan staat er bij de uitleg van narcist dus dat die mensen nogal snel denken recht te hebben op een voorkeursbehandeling ofzo).

Mijn moeder kon echt giftig worden als haar gevoel was dat ze werd tegengewerkt en ze heeft ook regelmatig allerlei truucs uitgehaald om te krijgen waar ze in haar ogen recht op had. Linksom of rechtsom, ze kreeg zoals zij het wilde.



Ik bemerk dit bijvoorbeeld bij mezelf ook een beetje. Deels ten minste. Deels omdat dit bij mij wel wederkerig is. Ik heb een hoge standaard en vind dat mensen voor mij echt hun best moeten doen om me te helpen (instanties bijvoorbeeld). Maar ditzelfde geldt evenzo goed andersom. Tis niet omdat ik denk dat ik zo speciaal ben. Maar wel omdat ik van mening ben dat als je iets doet, je het gewoon goed doet.



Kan niet bestaat niet heb ik wel eens gezegd? Zeg dan gewoon, wil niet. Evenzo goede vrienden, ook al vind ik dat niet leuk. Maar wees dan wel eerlijk. Dat kan ik meer waarderen. Ik zou nl. voor een ander hetzelfde doen. Dus 'recht op' is voor mij meer gekoppeld aan mijn hoge norm in het algemeen dan dat het speciaal voor mij zou gelden. En daarnaast heb ik geleerd dat als je opkomt voor je recht, dat je 'm krijgt. Dus ben hierin vrij assertief en denk dan ook makkelijk, je mag best nee zeggen hoor. Maar als je dat niet doet, dan houdt het op. Dan kan ik er niks aan doen.

En dat nee zeggen is voor mij een heel zakelijk iets. Ik weet dat veel vrouwen daar moeite mee hebben (heb ik op bepaalde vlakken dan weer wel moeite mee, maar op bepaalde -zakelijke- vlakken dus helemaal niet) om zich niet schuldig te voelen in nee zeggen. En ik heb zoiets van 'joh, gewoon zeggen, want voor mij is het nee heb je, ja kun je krijgen. Dat leek wel de lijfspreuk van mijn moeder haha. Daar zit verder weinig emotie bij mij achter. Maar misschien moet ik iets bewuster zijn van het feit dat het veel mensen toch nog in een vrij ongemakkelijke houding dwingt?



Valse bescheidenheid ken ik niet. Bescheidenheid op zichzelf dan weer wel. Maar ik heb als kind gewoon geleerd dat je complimenten mag oogsten en heb daar dan ook geen gene in. Wel wanneer een compliment in mijn ogen onterecht is, want dan kan ik 'm niet ontvangen (en ik vind 'm vaak onterecht, want tis toch logisch dat ik dit of dat kan of goed doe?? Dat vind ik dan geen verdienste en dat zegt op zichzelf vast wel weer wat over mijn denken over eigen kunnen, nl. dat ik dat dus kan, dus normaal is, dus hoge zelfinschatting pffffff) .



Maar als ik weet dat ik ergens goed in ben, zal ik daar niet lullig over doen en dat gewoon zeggen. Ik zal gewoon zeggen dat ik hersens heb en doe daar niet moeilijk over bijvoorbeeld. Ik heb ook geleerd dat je veel kunt bereiken als je wilt. Dus ik zal eerder overmoedigd denken als ik goed in mijn vel steek (beetje hypomanisch soms zelfs, allerlei dingen op willen pakken en geloven dat ik dat wel effe doe) en juist faalangstig als ik niet goed in mijn vel steek.

Ik denk dat ik in mijn goede buien vooral rechtop sta, mensen recht in de ogen kijk, zeg wat ik vind, verwacht dat mensen hun best doen voor mij (wat ik ook voor hen doe nl.), me erg bewust ben van mijn kunnen (en ook mijn niet kunnen, maar wel eerder wat overmoedig dan onzeker) en ook verwacht dat men mij dan dat vertrouwen geeft.



En als ik echt vind dat ik gelijk heb, ben ik daar ook best moeilijk vanaf te brengen en ik kan in bepaalde situaties waarin ik het gevoel heb dat ik daarin gewoon de meerdere ben (oeps, foute term jij narcist...) voet bij stuk houden dat ik gewoon zeker weet dat het klopt zoals ik het zie. Dat komt als strijdpunt tussen vriend en mij bijvoorbeeld sterk naar voren in het stukje opvoeding van dochter. Ik heb (hoe lullig ook) het gevoel dat ik daar technisch gezien meer gevoel voor heb dan hem en geloof dan ook meer mijn overtuiging en mening dan de zijne en aangezien we soms tegenover elkaar staan qua mening daarin, ben ik echt een vervelende pitbull soms. Ik wil hier hard aan werken om dit los te laten. Maar aangezien ik de opvoeding heel moeilijk los kan laten, gaat het nog niet zo snel als zou moeten.



Wat wel erg wisselend is, is mijn eigenwaarde. Mijn goed in mijn velletje zitten wisselt snel af met niet goed in mijn vel zitten. Mijn overmoedige buien (alles is te leren toch?? Zoals ik dat in mijn vorige post ook schreef over de computer leren besturen) maken dan snel plaast voor faalangst, negatieve oordelen van anderen over mij. Tis niet dat ik mezelf zo geweldig vind, maar meer dat ik het zo normaal vind van mezelf dat ik dingen kan (of wel even denk te kunnen) dat mensen irriteert denk ik. Net alsof ik een soort wondermens zou zijn tegenover anderen (wat natuurlijk niet zo is). Wat dat betreft lijk ik mezelf sneller in een ander oordeel schaal te plaatsen dan anderen, hoewel op veel fronten hoge verwachtingen dan wel weer worden doorgetrokken. Hmpf, veel te ingewikkeld om het allemaal precies te kunnen duiden geloof ik...



Ohja, tot slot (voordat het echt twintig pagina's ego is). Ik ben grootgebracht in een omgeving waarin iedereen wel (last van) een groot EGO had. Wat dat betreft is het natuurlijk verzuipen ten opzichte van de rest of net zo'n groot ego kweken die staat voor wat 'ie waard is. Want anders was je bijvoorbeeld in gesprekken nergens meer.

Mijn ooms, tantes, vrienden van ouders, etc. Het waren allemaal type intellectuelen die vooral zo slim waren tov het wat euh "dommere, lees mindere" gepeupelte. Dus zo ben ik grootgebracht en dat heeft me an sich ook ver gebracht.



Want ik kan mezelf reuze goed presenteren (mits ik niet gevangen zit in mijn onzekere of depressieve buien), mijn buitenkant glimt, ik ben slim, grappig, leuk bladiblaa. Die tools brengen je als mens schijnheilig ver en opent deuren. Die uitstraling geeft minder zekere mensen het gevoel dat je erg zeker over jezelf bent. Totdat het op de inhoud aankomt en probeer het dan nog maar eens hoog te houden. Probeer dan nog maar eens superwoman op te houden.



Inmiddels heb ik veel beter geleerd om eigen en naturel te zijn, zonder de wol en de blabla en niet alleen bescheidenheid te voelen, maar dat ook in warmte uit te stralen en dat is geen act. Zo ben ik gelukkig doorgaans. Ik heb het menselijke in mezelf gevonden in therapie.



Maar als het vuur me pakt en ik in mijn praatstoel zit en op de hoge troon plaatsneem (vooral in familiesetting) of wordt opgetild daarnaartoe (wat we elkaar om beurten gunnen hoor die troon) en we intelectueel gaan zitten doen, dan is onze familie...sjongejonge, toch wel een stel interessante mensen samen die allemaal toch wel ver boven het gepeupelte uitsteekt.



Dus helaas, hoe ik in aard ook ben, de met glittersteentjes bezaaide toga, meegekregen met geboorte, pas ik ook nog steeds wel als ik 'm aantrek en dat is vrees ik mijn narcisme waar ik aan moet werken. Misschien moet ik een aansteker vinden om de glittertoga ritueel te verbranden??



Dankjullie wel voor het lezen van mijn uitleg van dit intiem persoontje

Ik hoop dat jullie nu niet een raar beeld van mij hebben, want ben en blijf toch altijd nog wel gevoelig voor de (negatieve) oordelen van anderen over mijn persoon.

Satine, waarom zou je de training mindfullness nog eens doen dan als je 'm al eens gedaan hebt? Is het iets waar je voor op herhaling zou moeten? Of ben je alweer veel vergeten?

En heeft het inderdaad te maken met het leren 'verdragen' van je gevoelens? En dan...als ik aan jou denk, dan denk ik, maar Satine heeft toch niet zulke hele slechte of negatieve gevoelens (naar anderen??). Want ze heeft het mij aangeraden vanwege mijn soms sterk aanwezig "afwijzende of moeilijk kunnen dealen" gevoelens tov dochter (nou ja, je kent de verhalen daarover). Die zou ik dan moeten leren verdragen als horende bij mij. Heb jij erg 'slechte' gevoelens dan? Ik vind jou juist in alles zo lief overkomen. Daar zit geen slecht mens in gevoel. Wat natuurlijk niet waar kan zijn, want in ons allemaal zit een donker randje duh.

Maar goed, heb je zin om een beetje uit te leggen wat dat in de praktijk betekend zo'n bijeenkomst?

Ja ik las al uit je eerdere bericht dat je van slag bent door die diagnose. Ik heb je verhaal gelezen en ik begrijp die diagnose nu dan iets beter, nu je je achtergrond wat meer hebt beschreven. Toch zie ik er weinig van terug hier. En je hebt 1 groot voordeel, als je al lichtelijk narcistisch bent, de meeste narcisten komen nooit tot een diagnose, simpelweg omdat ze nooit uit zichzelf in therapie gaan/ hulp zoeken. Zet het van je af. Je bent gewoon een bijzondere uitgesproken vrouw, en je gaat gewoon nog verder werken aan de scherpe kantjes.



Ik zou die training ooit wellicht opnieuw doen omdat ik er toen te weinig van heb opgestoken. Ik had toen ook gewone theapie, waarbij je (zoals je weet) je gedachten & gevoelens juist moet onderzoeken. Ik deed die training er een beetje bij: daar moet je namelijk je gedachten en gevoelens er laten zijn, accepteren en niet willen veranderen. Dat stond zo haaks op elkaar dat ik dat geleerde lastig heb kunnen oppikken.



Het heeft trouwens te maken met alle gevoelens, niet alleen negatieve of afwijzende (die ik inderdaad ook wel heb hoor, ik richt ze alleen te vaak op mezelf, maar dat is een ander verhaal). Het kan ook angst zijn, somberheid, verdriet, boosheid, pijn (ook lichamelijk, voor mij destijds de reden die training te doen).



De training is in een groep. Het was wekelijks een ochtend, 10 keer ofzo. Het is een nieuwe stroming in de psychologie, mindfulness. Het heeft zijn oorsprong in het boedhisme. Je leert aandachtig te zijn in het hier en nu. Je krijgt meditatie-oefeningen, yoga en je krijgt huiswerkopdrachten mee. Ik vond het eerst nogal vaag klinken maar dat was het niet. Ik heb vooral veel gehad aan de oefeningen. Ik doe ze nog regelmatig maar het versloft wel. Dat is ook een reden ooit de training weer eens te doen. Ik moet echt graven in mijn geheugen hoe het ook alweer ging. Het was ook in mijn meest depressieve periode dus ik weet het niet meer precies. Hier op viva staat de weblog van Anne. Zij heeft ook die cursus gedaan en er wel eens over geschreven. De titel van die weblog heet Rozijn. Ik mail je wel even wat, dan kun je wat doorlezen.



Fijn weekend allemaal!

Ben behoorlijk moe. Heb de vriendin net weggebracht naar het station en vanmiddag maar 1 uurtje geslapen (ze kwam eerder) en ga nu bijtanken.

Ik had niet zo'n hele goede dag. Ik had dochter thuis in combinatie met die vriendin en hoewel heel gezellig, was het samen allemaal wat teveel (prikkels). Ik kon dochter en vriendin moeilijk samen doen, kon moeilijk intunen op beiden en dochter vraagt toch tussendoor haar gewone aandacht en dat lukt maar amper en ik was dus behoorlijk gestressed en chaotisch etc.

Heb vandaag dus ook weer een fijn pin-ongevalletje gehad + sleutels in voordeur laten zitten, + auto open laten staan. Pinongevalletje wil in mijn situatie zeggen dat ik geld ga pinnen (vandaag 20 euro, vorige keer was het 50 euro) en gewoon wegloop met de flappen nog uit de automaat hangende. Ik kwam er dus een uur later achter. Dit is me ook al vaak gebeurt met mijn bankpas, dan heb ik wel het geld, maar mijn bankpas niet. Echt zoveel prikkels kan ik helemaal niet aan op zo'n moment en ik was dus ook best wel wat verdrietig over mijn ontzettende beperkte gevoelens in ook weer dochter kunnen trekken. Ik word daar gewoon verdrietig van dat ik dan ga denken in termen van ik wil naar huis en rust ipv dat ik dan gewoon kan ontspannen bij een leuke gezamenlijke activiteit.

Maar goed, zo zij het.



Ik snap je uitleg Shahla. Wel fijn dat jij die investering in je zoon wil doen, ipv dat je stug denkt over eigen verantwoordelijkheid zoals mijn moeder dacht. Ik had net als jouw zoon wel wat hulp kunnen gebruiken om het georganiseerd te krijgen back than.



Inmiddels ben ik ook stukken wijzer over dat recht op hoor. Anders zou ik niet van deze wereld zijn he? Want de praktijk werkt helaas niet zo en dat weet ik en calculeer ik dan ook inmiddels in. Ik kan tegenwoordig zelfs mezelf of vrienden die in een ding zitten over recht adviseren om zich terug te trekken omdat het gewoon de moeite niet waard is. Waar dat vroeger ondenkbaar was, want voor zoiets als recht vecht je toch voor??? Ben wel pragmatischer geworden hoor (en ook omdat ik de energie niet kan missen).



Satine, dan snap ik waarom de mindfullness destijds voor jou nogal onhandig uitpakte. Lijkt me inderdaad gek om enerzijds gevoelens te onderzoeken en anderzijds ze te laten zijn. Dat zij deze peut namelijk ook al tegen me, dat ik dat vast al wel met dagbehandeling had gehad. Toen moest ik haar eerst duidelijk maken dat dagbehandeling er vooral op gericht was (voor mij iig) om boven tafel te krijgen wat ik uberhaupt voelde en dat verdraagzaam zijn tov die gevoelens dus nog helemaal niet meespeelde. Dat begint nu pas. Als je niet voelt of weet wat je voelt, hoe moet je dan verdraagzaam zijn??

Ik zal morgen nog wat inhoudelijker proberen te reageren. Dan ga ik nu eerst lekker slapen.



Trusten allemaal.

Ik kan me best voorstellen dat je schrikt van zo'n diagnose, Intiem. Ik schrok er ook wel een beetje van dat ze dat bij jou diagnostiseerde. Maar als ik er even over nadenk.......ik weet gewoon zeker dat mijn ex, naast zijn officiele gediagnostiseerde manisch-depressief stoornis, op z'n minst trekken heeft van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Hoewel je ook kan zeggen dat in de hypomanie, manie en psychose (hoewel hij na mijn operatie in normale doen was, maar ook behoorlijk narcistische trekken vertoonde),het narcisme ruim baan krijgt. Wat voor mij, als voormalig partner, het meeste is opgevallen en wat ik als het meest schrijnende heb ervaren, is het continue gebrek aan zelfreflectie. O, hij spraak wel over zichzelf, maar altijd met een tikje grootheidswaan en nooit met een kritische, werkelijk eerlijke blik. Hij kon alles en iedereen analyseren, maar nimmer echt zichzelf. En dat is iets wat ik te allen tijden wel gezien heb bij jou, Intiem!!!!!



De krantenwijk, heb het ook met mijn kinderen samen gedaan. Dat ging gewoon sneller en gestructureerder. Net als jouw zoon, had mijn zoon ook het overzicht niet. Dat werkt inderdaad anders dan bij andere kinderen. Dat moet in veel kleinere stapjes eigen gemaakt worden. Nu regelt mijn zoon alles zelf (bijna alles, met de financieen ondersteun ik hem nog wel......al neem ik het niet meer over) Niks mis mee.



Santine, op de crisis heb ik ook het woord mindfullness horen vallen.....is voor mij ook nog een overweging. Hoewel ik eerst met de norwoodgroep wil beginnen. Wat ik samen met een andere vrouw ga opzetten, binnenkort. Als ik wat bijgekomen ben en mijn gezondheid wat beter is. (heb al een tijdje weer veel last van mijn darmen).



Als laatste...wil nog wat uitrusten, want om half 7 komt mijn dochter op de koffie, wat ik, zoals jullie snappen, reuzespannend vind.

Als laatste....de diagnoses......

Ik ben de dagbehandeling ingegaan met de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis. Dit met name vanwege de heftige emoties, de leegte en omdat ik een periode met behoorlijke seksuele uitspattingen had. Gaandeweg is dat bijgesteld tot: "trekken van borderline persoonlijkheidsstoornis"

Een paar maanden terug is bij het GGZ vastgesteld dat ik een ernstige depressie had en een PTSS (post-traumatisch stress syndroom), met een borderline dynamiek. Ik heb ze verteld over relatieverslaving en Norwood, maar daar hadden ze helaas nog nooit van gehoord. Ik herken de borderlinedynamiek wel, maar dan moet het wel echt getriggerd worden, zoals in mijn laatste relatie tot in den treure natuurlijk het geval was. Nu, weer alleen, voel ik me, met af en toe uitschieters in het missen en in het verdriet (wat mij logisch lijkt na zo'n heftige, langdurige relatie), toch best wel stabiel. De PTSS lijkt ook weer wat minder. (geen flashbacks meer, toch nog wel wat schrikachtig) maar ook niet onlogisch, gezien de seksuele voorkeuren van ex en hoe dat mij beinvloed heeft. (voel gelijk weer irritatie bovenkomen...). Een ernstige depressie? Nuh, herken ik me nu ook niet in.....Ja, gevoelens van leegte en het moeilijk kunnen handelen van nieuwe, (te) lieve man in mijn leven. Wat dat laatste betreft, zegt het boek van Norwood mij zoveel meer....en denk ik in zo'n groep, veel meer te kunnen leren, dan weer via het GGZ de symtonen aan de buitenkant te gaan bestrijden. Ik weet waar mijn kwetsbaarheden zitten ondertussen en wat nog om werk vraagt.



Wat ik bedoel te zeggen.....is dat diagnoses ook niet alles zeggen. Je bent er zelf ook nog altijd bij en soms liggen de dingen net even iets anders. Je weet zelf wel wat je raakt en wat niet, daarin ligt, naar mijn inziens de waarheid.

Intiem, balen dat je zo'n rotdag had. Hopelijk vandaag beter? Die pin-ongevalletjes heb ik ook 2 keer gehad het afgelopen jaar. Gelukkig beide keren wees een (eerlijke) ander me op mijn vage actie! Shit voor je.



Goed van je Shahla, dat je dat doet met je zoon. Zo leer je hem op zijn manier in zijn temo toch een job te kunnen hanteren.



Lin, je hebt gelijk wat je zegt over een diagnose. Ik vind het echter wel begrijpelijk dat het bestaat binnen de psychologie, om zo een behandelroute te kunnen uitstippelen. Ook is het makkelijker om lotgenotencontact te zoeken wanneer er een 'stempeltje' is. Maar ieder mens is anders, gelukkig maar.

Heel veel succes straks en ook sterkte maar vooral hoop ik dat jullie een fijn gesprek hebben. Ik duim voor je. (f)



Ik ga zo uit eten. Samen, met mijn lover. Dat is echt lang geleden. Vanmiddag even bijgeslapen dus ik kan er weer even tegen. Ik heb er zin in. We zouden eigenlijk gisteren gaan maar hebben het uitgesteld tot vandaag want gisteren was ik niet zo fit. Vandaag een veel betere dag, dus een goeie gok.



Digi hoe is het? Anderen?

Met mij is het wel goed Satine, alleen zo inactief. Alles goed met jou?



Intiem, ik begrijp dat je geschrokken bent. Maar ik zie hier niets van narcisme terug eerlijk gezegd, ook niet in je uitvoerige karakteranalyse. Je lijkt me gewoon een sterke vrouw. Niets mis mee. Volgens mij is het nog steeds een beetje 'not-done' om als vrouw erg assertief te zijn. Net als borderline als symptoom heeft 'seksuele losbandigheid'. Bij vrouwen is dat meteen negatief, terwijl bij mannen...enfin, je begrijpt het wel. Ik geloof niet in je narcisme en een diagnose is soms ook fout hoor. En iedereen heeft denk ik wel narcistische trekjes, je bent toch als mens een beetje een egocentrisch wezen. Wij allemaal. Nou ja, succes met verwerken, ik zou me ook rotschrikken hoor!

Hehe, ik zit! Satine, bedankt voor je lieve meeleven. Als ik er tijd voor vind, dan zal ik je mailtje met bijlage eens goed doornemen en kijken of dat wat voor mij is die mindfullness cursus!



Ik vind jullie (Lin en Shahla) lieve moeders dat jullie zo betrokken zijn om jullie kinderen ook met het volwassen worden op weg te helpen. Leuk om te horen dat jullie hen inwerken ipv wat een baas normaal gesproken zou doen (maar vergeet het maar dat een krantenbaas ook maar 5 minuten van zijn/haar tijd daarin zou steken). Tis kranten ophalen en wegwezen en hoe je het doen moet, vraag je maar aan je vriendjes...Ten minste, dat was toen zo.



Lin, ik snap goed dat je (juist jij) schrikt van zo'n karakter geval in je vertrouwde praatgroep (wij dus). Narcisme of narcistische trekken zijn ook doorgaans geen leuke trekken waar je per se op zit te wachten in een groep waar het gaat om dingen delen met elkaar.



Ik weet niet meer of ik het ooit heb geschreven, maar vorig jaar (toen bij mij vooral de borderline diagnose, nog zo vers verteld door GGZ, en dus in mijn hoofd zat) was ik met mijn nicht (van moeders kant, de poeha 'wat zijn wij intelectuelen'-kant) in de sauna en zij vertelde mij dus dat zij een diagnose narcisme had. Ik schrok me eerlijk gezegd een hoedje. Want ik had niet lang daarvoor dingen gelezen over narcisme en ik vond het maar vreselijke personen die erg over andermans rug gaan en alleen maar hun eigen ego centraal hebben staan. Ik hield acuut afstand, ook al probeerde ik normaal te doen. Maar ik had echt zo'n gevoel van, he nee he, dat gaat me niet gebeuren hoor. Ik wil niet zo'n narcisme bewonderaar zijn. Ik wil gewoon een fijne vriendin...

Inmiddels ben ik het alweer kwijt gelukkig, want ze is en was gewoon een fijne vriendin die ook heel betrokken is bij mij. Dus wil ik gewoon ook niet met andere ogen naar haar kijken. Kleine dingetjes vallen me bijvoorbeeld wel op, zoals die onbescheidenheid.

Maar zoals ik reageerde en een soort angst uit zelfbescherming had, zo kan ik me ook juist goed voorstellen dat jij dat zou kunnen voelen en dat vind ik heel begrijpelijk.



Maar goed, ben het wel een beetje eens met wat Digi. zegt (en dat geldt overigens ook voor borderline, want een aantal kenmerken zijn ook erg masculien, zoals verslavingsgevoeligheid, seksuele uitspattingen, agressie). Want ik ben best wel een masculiene vrouw. Een vrouw met sterkere mannelijke kenmerken (niet in uiterlijk haha). Maar ik bedoel te zeggen dat ik op de testen van GGZ ook op bepaalde kanten best mannelijk scoorde. Dus op bepaalde punten zakelijker, minder bescheiden, minder vrouwelijk depressief maar meer mannelijk depressief, etc. Dus als je mannelijker scoort dan neig je inderdaad al sneller naar iets narcistisch denk ik? Mannen zijn toch over het algemeen minder bescheiden, minder emo, minder gevoelig voor zakelijk gedrag, etc?

Tis een beetje raar om het over mezelf te zeggen, want er bestaat best een behoorlijke emo kant van mij (typsich vrouwelijk). Maar de harde buitenkant heb ik zo ontzettend goed aangeleerd gekregen, dat ik dat ook heb!



Digi. wat vervelend dat je zo moe of inactief bent. Is het mogelijk je dosis net zo aan te passen dat je het beste van beide werelden hebt?



Lin, wat waanzinnig spannend joh! Als ik dit schrijf, is ze al bij jou (geweest?). Ik ben erg benieuwd hoe het is gegaan. Ik hoop dat je niet al te hoge verwachtingen kon hebben? want het zal voor jullie beiden wel even wennen zijn weer?

Heb je verder last van je operatie plek? Hoe gaat het daar eigenlijk mee?



Satine, heb je lekker gegeten? Hopelijk heb je op een terrasje kunnen eten? Lekker buiten enzo? Zondag is zo'n heerlijke uit eten dag. Ga je morgen nog iets doen (in kader van planning) als je vriend werken is?



Ik ga even medium kijken. Mijn verslaving haha.

Mijn dochter is net weg. Alles ging goed. We hebben wel een beetje gepraat, niet teveel.....dat komt allemaal wel. Zij en haar vriend zijn uit elkaar. Hij blijkt al vele jaren haar leven behoorlijk bepaald te hebben........(dat wist ik al).......tot het punt dat er geen vrienden meer over waren. Hij is de lijn gepasseerd en heeft haar geslagen, waarop zij is vertrokken. Gelukkig heeft ze een opleiding voltooid, haar rijbewijs gehaald en een auto gekocht. Daarmee heeft ze zichzelf ontwikkeld en uiteindelijk dus vrij kunnen maken. Altijd gedacht dat ik haar terug zou zien als hij vertrokken was.....en dat blijkt dus nu. Het is zo raar....ik zag haar al aan komen rijden (mijn kleine meisje is groot). De komende tijd kan ze mijn steun goed gebruiken...en gelukkig kan ik die nu weer geven.



Intiem, ja ik schrok. Wil als ik heel eerlijk ben geen narcisten meer in mijn leven....daar heb ik mijn buik vol van. Echter, en dat ze het punt wat ik probeerde te maken. Het heeft mij erg veel pijn gedaan dat mijn ex zo verwend was, niets deed in huis, niet wezenlijk geinteresseerd leek in mij. Zelf hele vervelende dingen deed maar dat weer zo draaide dat het lag aan mijn "borderline". Mijn zelfvertrouwen zo heeft ondermijnt, enz. Ik ben daar pas later het etiketje narcisme op gaan plakken. Zodat het naar anderen toe makkelijker is om uit te leggen hoeveel ik gegeven heb en hoe weinig ik teruggehad heb en erger nog, hoe weinig er overbleef van mij. De dingen die ik hier beschrijf van mijn ex, zijn niet dingen die ik bij jou herken. (en geloof me, als het wel zo was, zou ik dat ook eerlijk zeggen), dus in dat opzicht zegt jouw diagnose mij niet zoveel. Ik heb mijn beeld van jou al gevormd en daar past, n.m.i. dat etiketje niet bij.



Ik heb echt last van mijn darmen, veel kramp, zwarte ontlasting en ook pijn (rare pijn) daar waar mijn litteken zit (en ben echt extreem moe). Ga volgende week naar de dokter en probeer in ieder geval goed te eten.

O, en intiem.....hihi...ik scoorde ook heel hoog bij de typisch mannelijke trekjes.......eerlijk is eerlijk, de hanteer de boormachine beter als de afwasborstel (vind dat ook veel leuker)......maar kon ook een echte dramaqueen zijn.....

Lin, ik wil nog heel eventjes wat zeggen voordat ik ga slapen (de rest kom ik morgen wel even op terug). Maar over je darmen zou ik zo te lezen toch even snel een afspraak maken met de huisarts. Want zwarte ontlasting betekend doorgaans (kun je wat opvangen om te laten onderzoeken?) dat je een bloeding hebt hoger in je darmen (vandaar dat het zwart is, want lager in je darmen is het nog bruinig of roder) en dat klinkt niet zo goed als je het mij vraagt. Echt even doen hoor!



Wat fijn trouwens dat je dochter is geweest en dat het goed ging. Praten komt inderdaad later wel. Het feit dat ze je wilde zien is al heel mooi toch? Geniet er lekker van. Kunnen jullie er samen tegenaan, weer lekker jullie leven terug opbouwen. Wat dat betreft heeft ze het toch ook niet van een vreemde en is ze gelukkig sterk genoeg om uit de relatie te stappen : )



Weltrusten allemaal

KLinkt als een leuk plan Shahla. Met dit mooie (lees: warme) weer kun je maar beter op het water zitten. Met wie ga je dan? Met je kinderen? Of met je liefde?



Lin, heb je een afspraak kunnen maken bij de huisarts? Want maak me wel een beetje zorgen. Wat als het litteken is gescheurd oid. Ik bedoel, het kan een klein bloedingkje zijn. Maar een grote bloeding kan levensgevaarlijk zijn. Dus denk er ajb niet te luchtig over!



Satine, hoe was je romantische avondje? Heb je lekker kunnen ontspannen en genieten? Lekker eten ook?



Hoe heette onze recente nieuwe schrijfster ook alweer die net op vakantie ging toen Satine weg ging (ben te lui -m.a.w. ik smelt weg achter de comp.- om het op te zoeken)? Want volgens mij ben je nu weer terug of bijna terug?



Vandaag kennisgemaakt met een meneer die ik gevonden heb via briefjes ophangen in de supermarkt. Omdat ik zóvéél klussen te doen heb in aanloop naar de renovatie en het met een peutertje allemaal zo langzaam gaat (kan eigenlijk alleen echt een beetje klussen als ze ligt te slapen, maar dan nog met gepaste herrie. En anders als ze op de creche is, maar dan ben ik doorgaans aan het (vrijwilligers)werken). Ik heb gewoon extra handen nodig en nu had ik een briefje opgehangen dus en ik had daar opgeschreven dat ik weekend werk heb voor iemand van ongeveer 15 jaar voor 5 euro per uur. Werd ik afggelopen vrijdag door een man op leeftijd gebeld dat hij wel wilde komen klussen. Hij dag 20 jaar in de bouw gewerkt, was met de VUT en had wel zin om wat omhanden te hebben. Ik had echt zoiets van, ja maar, ik betaal veel te weinig, maar 5 euro (dat vind ik nl. nogal verschil maken tussen een volwassene of scholier). Maar het ging hem niet om het geld. Nou goed, als u het niet vervelend vindt, kom maar langs.



Dus vanochtend geweest en gelijk blijven plakken tot net en ik ben een partijtje euh best moe haha. Sjongejonge, da's wel even aanpoten met zo'n bouwvakker. Ik heb productie schilderwerk gedraaid vandaag en dan was he behoorlijk heet in de volle zon. De meneer is net weg en pffffff, effe uitblazen hier hoor : )



Maar goed, wel een groot geluk om zo iemand tegen te komen. Das dan echt een kadootje : ))

Ik vind de meneer ook wel een beetje zielig, want hij zit echt overduidelijk verlegen om wat aanspraak en gezelschap en vertelde dat zijn vrouw overleden was en dan schieten de tranen bijna in zijn ogen. Nou ja, ik hoop dat hij het ook gezellig vindt bij mij.

Ben het trouwens wel een beetje eens met Shahla. Ik zou het ook erg moeilijk vinden om het vertrouwen te hebben als mijn kind vanwege een liefde geen contact meer wil. Want wat asl ze weer zo'n jandoedel opduikelt. Ik zou het tzt wel willen bespreken dan. Vertellen hoezeer het je gekwetst heeft en dat ze altijd je dochter blijft, maar dat ze wel leert dat contacten er niet zomaar zijn om aan de kant te zetten. Zo ga je niet met geliefden om. Dat doet gewoon verschrikkelijk pijn! Dus ik zou er zeker nog wel op terug komen met je dochter en dat ze ongenoegens voortaan op een volwassen manier moet bepraten met je.

Ja het was gezellig, het uit eten. Dat doet goed, even lekker samen iets leuks doen. Vandaag ben ik wel heel erg moe. Ik heb het idee dat ik meer pijn heb met dit weer. Van mij mag het dus wel wat minder warm en benauwd. Ik word het zo zat, het niet fit zijn! Bah.



Lin wat fijn dat je je dochter weer hebt gezien en het contact is hersteld. Ik ben echt blij voor je. Je zit echt weer in een stijgende lijn hé

Intiem da's boffen, zo iemand tegenkomen zeg. Fijn joh, jij uit de brand en die man ook. Kan me voorstellen dat het pittig was vandaag! Wij moesten naar het tuincentrum, nog wat dingetjes halen, wat een hel alleen al om daar rond te sjokken met die hitte.

Shahla je bent goed bezig hoor! Ik vind je altijd zo gedisciplineerd. Als jij je iets voorneemt, doe je het ook. Kan ik nog wat van leren! Zo'n vaardigheden-cv wordt steeds vaker gevraagd hé. Voordeel is ook dat je een gat in je cv daar beter mee kunt verbloemen..

Digi hier nog één, zoals je wel begrijpt. Het is idd zoeken naar zo min mogelijk bijwerkingen qua medicatie maar als jij het idee hebt dat dit de juiste dosering is zul je die vervelende bijwerking voor lief moeten nemen. Wel eens geprobeerd maar helaas ging dat niet. Misschien kun jij over een tijdje weer eens proberen met iets minder?