Borderline en aanverwante zaken II

Het is toch een persoonlijkheidsstoornis? Dan bén je je ziekte toch?

( Serieuze vraag hoor)

shahla schreef op 12 februari 2008 @ 15:23:

[...]

Vooral omdat ik ook wel de neiging kan hebben teveel te willen en willen is met psychische aandoeningen niet meteen ook kunnen. Zeker niet alles en zeker niet altijd in de bedachte vorm. Zoiets als theorie is nog geen praktijk.

Dit herken ik heel erg. Ik ben ook nog eens een ongeduldige controlfreak, dus ik wil dingen stiekem direct en wel nu kunnen. Maar, al had ik geen borderline, dan nog zou ik daarmee op m'n bek gegaan, denk ik. Ik moet blijven onthouden dat het ook tijd kost om iets goed te kunnen, zoals dansen, schilderen et cetera.

@ Evidenza: Nee, dat vind ik niet. Iedereen heeft nog steeds wel zijn eigen karakter, eigen voorkeuren, talenten, kwaliteiten et cetera. Persoonlijkheidsstoornis vind ik ook een heel dubbelwoord eerlijk gezegd, maar dat geldt ook voor Borderline. Een tijdje terug was men bezig met de term Emotionele Regulatie Stoornis te introduceren, (deels) als vervanger van de term Borderline. Ik persoonlijk vind dat ERS duidelijker is als term, maar het is niet (goed) gelukt.

Shahla, maar waar ligt het dan aan dat het de ene dag beter gaat dan de andere? Is de stoornis niet consequent aanwezig? Of ligt dat dan toch aan de instelling van de dag? Of is de stoornis ernstig afhankelijk van gebeurtenissen?



Werk jij? En vind je daar afleiding in?

Tja,



ten eerste ben je de enige die reageert hier EV.

ipv via het andere topic te oordelen. Dat siert je in ieder geval wel

Ten tweede zal ik me even kort voorstellen:



Ik ben (bijna) 25, getrouwd, moeder en ik heb een goede part-time baan.

Ik heb een leuk huisje, leuke diertjes, veel vrienden, en......Borderline.

De meeste mensen die mij kennen weten het niet van me, en als je het zou vertellen zouden ze het waarschijnlijk niet eens geloven



Het punt is dat ik mijn leven prima op orde heb, slik braaf mijn medicijnen, ga 2 keer per maand naar de psych. En vind het fijn om hier te schrijven.

Waarom? Omdat de meiden de problematiek herkennen.

Hoe je reageert, hoe je dingen oppakt, hoe je ergens over kan doormalen etc.



Daarom was ik ook erg nijdig over het hele topic, heb bewust ook niet gereageerd.



Even over jouw vraagje EV, nee, ik heb niet het idee dat ik blijf hangen in mijn BL. Zoals ik zei heb ik een heel normaal leventje, met zijn ups en zijn downs.

Alleen zijn die bij mij erg heftig!



Weet verder niet wat te zeggen zonder al te veel in de verdediging te schieten.



Eens kijken of ik mijn pilletje al op heb

Sorry die was erg flauw.....

shahla schreef op 12 februari 2008 @ 15:35:

[...]





Het valt onder persoonlijkheidsstoornissen, dat is waar. Alleen dit is maar een deel van je persoonlijkheid wat niet zo goed functioneert als zou moeten. Er zijn alleen zoveel meer facetten aan je persoonlijkheid dat ik toch niet vind dat je kunt of moet zeggen: je bént je ziekte. Want als je zo denkt, ga je er naar leven en dán blijf je er teveel in hangen en dán gaat het ten koste van je mentaliteit en wil er nog iets moois van te maken.

Mooi en duidelijk verwoord! Nu snap ik het ook beter.



Bedankt voor jullie reacties.



Volgens mij heb je je pilletje wel gehad hoor, BB, je klinkt zó normaal

( Ook een beetje flauw :-) )

*Geeft BoschBolletje een dikke knuffel*



Eerlijk gezegd snap ik ook niet wat nou zo schokkend is aan dit topic.

Wandel ze Sha!



Nee had meerdere topics gelezen, en begon me een beetje op te fokken

Is hier ook zo'n gekkenhuis (vriendinnetjes op bezoek)

Leuk kinderen.......van een ander hahahaha.



Maar hoop dat het een beetje duidelijk is EV, (grapjas



Than you very much Kat, had ik even nodig!

@ Evidenza: graag gedaan en ook leuk dat je het hier gewoon komt vragen.



@ Boschbolletje: you're welcome!

@Evidenza, ik zou graag ook even op je willen reageren.

Ik schrijf hier ook al een tijd en ik heb een lichamelijke chronische ziekte én ook Borderline.

Ik vind het lastig om die dingen te scheiden, het één heeft zoveel invloed op het ander en andersom. Ik werk nog 2 ochtenden per week, verder ben ik volledig afgekeurd (wegens de lichamelijke klachten). Ik wil dat werken persé volhouden, al valt het me zwaar. Het geeft me net als jij afleiding. Ik merk wel dat ik op het werk de lichamelijke (in dit geval pijn-) klachten makkelijker weet te hanteren dan een offday qua stemming. Een sombere stemming kan zo allesoverheersend zijn (ook al merkt een ander er bij mij echt niet snel iets van -> dat standaardbeeld is echt niet op mij van toepassing).



Ik denk wel eens, als ik iets kan wegdoen, wat zou ik dan wegdoen, de psychische klachten of de lichamelijke (ik heb diabetes type 1 en chronische pijn), dan zou het toch die psychische klachten zijn. Dan zou ik namelijk beter tot verwerking van mijn beperkingen kunnen komen. Nu is dat veel lastiger. Sinds ik lichamelijk zo ben achteruit gegaan ben ik erg depressief geweest en heb ik (ruim een jaar ofzo) bijna dagelijks een vervreemd gevoel gehad, alsof het niet mij betreft wat er gebeurd. Deze vervreemding kan horen bij Borderline-kenmerken, maar ik realiseer me wel dat een depressieve reactie veel voorkomt bij pijnklachten etc. Dat is ingewikkeld, de kip en het ei verhaal. Het maakt mij niet zoveel uit wat waar vandaan komt, ik wil alleen niets liever dan herstellen, voor zoveel mogelijk, in meerdere opzichten.



Ik ben ook zeker niet mijn aandoeningen, godzijdank niet.

Ik ben gewoon -naam- en ik heb diabetes etc, en borderline, maar ik heb bijv. ook een studie afgerond, heb 3 stiefkids, een leuke partner, vriendinnen, noem maar op. Het is een onderdeel van mijn leven, een minder leuk onderdeel.

ik geef niet echt antwoord op je vragen maargoed..Wou het je even vertellen.

Evidenza schreef op 12 februari 2008 @ 15:01:

Bedankt voor je antwoord Kat,



Dat is precies wat ik bedoelde met "toegeven aan je gevoel". Ik krijg natuurlijk ook allerlei emoties te verwerken die gekoppeld zijn aan mijn ziekte. Maar ik ben psychisch gezond en kan ermee omgaan. Maar in jullie geval is dat gevoel nu net verstoord ( toch?) en moet je er dus rationeel mee omgaan en dat koppelen aan je gevoel. Maar mijn punt is eigenlijk dat doordat ik een ziekte heb, ik de emoties die erbij komen kijken net zo rationeel moet bekijken als jullie. Anders ga je er teveel in mee. Maar ik begrijp dat dat voor jullie nu net extra moeilijk is. ( Ik roep maar "jullie" maar ik snap dat iedereen hier een individu is hoor. En menselijk )



Ik heb ook maar een paar berichten gelezen hoor en vorm me geen oordeel. Ik vroeg me gewoon af of jullie bijvoorbeeld ook werken. En of dat afleiding geeft. Ik vergeet mijn ziekte compleet als ik werk en functioneer daar ook naar. ( Tenzij ik veel lichamelijke pijn heb) Is dat ook mogelijk bij Borderline?



Kortom, ik bén mijn ziekte niet. Werkt dat voor jullie ook zo?

Evidenza, ik weet niet wat je hebt maar hopelijk is het niet al te ernstig. Wat ik persoonlijk denk, is dat met een lichamelijke ziekte makkelijker (dus niet: makkelijk) is om te gaan, als er met je psyche verder niets mis is. Helaas kan je lichaam niet je geest overtuigen om ergens mee om te gaan, en andersom wel.



Maar goed, mentialiteit is extreem belangrijk natuurlijk. Het ergste van alles vind ik de stemmingswisselingen, het ene moment kan ik de wereld aan, word ik shcrijfster, filosofe, psychologe, moeder van een dochtertje en getrouwd met een geweldige vent, woon ik in een leuk huisje in het zuiden van Europa, ben ik uiteraard in twee richtingen afgestudeerd en doe ik er nog wel even een master deeltijds bij, sport ik elke dag en ben ik kortom gewoon gelukkig en competent, maar zelfs binnen de minuut kan dit gevoel weer helemaal omslaan. Dan ben ik een nietsnut, een lelijke hoer, sociaal mislukt, te dom om de discussies tijdens colleges te volgen, te weinig discipline hebbende om het sporten en studeren vol te houden, geen relatie kunnen aangaan en weinig vrienden hebben, niet kunnen schrijven terwijl ik dat zo graag wil....en dat vind ik ZO ontzettend moeilijk en vooral heel vermoeiend.

En ja hoor, stemming kut. Weer de fout ingegaan. Ik ben het zo beu. En nee mensen, geen aankondiging tot suicide.

@evidenza, je schrijft dat je een lichamelijke ziekte hebt. Maar daarmee ben je je ziekte toch niet? Neem duizend mensen met dezelfde ziekte als jij en waarschijnlijk zal iedereen het net weer anders ervaren. De een zakt erbij in een diepe put en de volgende lijkt er redelijk mee te kunnen leven.

Datzelfde werkt ook als je een (psychiatrscihe) aandoening hebt. Ik heb vroeger als (psychiatrisch) verpleegkundige gewerkt en er is geen client hetzelfde, ook al hebben ze beiden schizofrenie. Datzelfde geldt voor borderline.

Bovendien zijn de laatste ontwikkelingen op gebied van deze persoonlijkheidsstoornis zodanig dat het een min of meer geneesbare aandoening is. Voor de een misschien meer dan voor een ander. Maar de grootste ernst van de stoornis openbaart zich voornamelijk vanaf de puberteit tot eind twintig. Vanaf dan wordt het voor velen al een stuk behapbaarder.



Voor mij was datgene wat ik had (combinatie van depressie met een midel vorm van borderline) juist wat mij extreem nekte bij het volhouden van een baan. Ik heb waanzinnig mijn best gedaan en hard gewerkt en toch lukte het niet om te zijn zoals ik dacht dat normaal was. Inmiddels ben ik zodanig gegroeid, dat ik in de afgelopen jaren stukken positiever in mijn velletje ben komen te zitten en veel minder last heb van de specifieke borderline kenmerken. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen en ik heb goede hoop dat ik binnen nu en 2 jaar weer een baan heb. Ik ben bezig met een thuisstudie en als mijn dochter over anderhalf jaar op school zit, hoop ik volop in een reintegratie traject te zitten. Omdat ik het wil, omdat ik het zinvol vind, omdat ik denk dat ik het kan in tegenstelling tot 2 jaar geleden, etc.

Maar nu ik werkeloos ben, heb ik het nog steeds druk zat hoor. Tis niet dat ik me thuis depressief zit te vervelen. Ik studeer, ik zorg voor kind, ik doe vrijwilligerswerk, ik ga bijvoorbeeld morgen 'werken', donderdag pas ik op 2 kindjes + mijn dochter en vrijdag moet ik vergaderen en daarna ga ik weer aan de studie.



Ik hoop dat je je beeld een beetje hebt kunnen nuanceren. En eerlijk gezegd heb ik ons groepje altijd als hele normale en ook erg sterke en gezonde vrouwen gevonden. Je bent niet alleen je ziekte. Je hebt ook je gezonde kanten die precies hetzelfde werken als bij anderen (afhankelijk natuurlijk van de ernst vd stoornis en welke periode je inzit).

Pffff....krijg het hier niet meer bijgelezen.



Even zien hoever ik kom (moet ook nog eten) Vandaag in ieder geval een erg fijne dag gehad. Ik ben samen met mijn vriend de stad in geweest. Leuke dingen gedaan en lekker buiten in het zonnetje dus. Gisteravond dreigde weer helemaal mis te gaan, maar kunnen keren (beide). We moeten nog een hoop praten, maar ook beseffen dat praten ook niet alles oplost. Dus even time-out genomen en wat leuks ondernomen. Het komt allemaal wel, en welke kant het op gaat, zal wel blijken. Ik ben er in ieder geval trots op dat ik de situatie even kan laten en het weer leuk kan hebben.



De VERS training (fijn trouwens, Kat, dat jij binnenkort ook aan de slag kan)....kan er nog niet zoveel over vertellen. Het was voornamelijk een introductie. Ik doe het dus met 12 vrouwen, tussen de 25 en 55 jaar.....(hihi..niet doordenken). Ik denk wel dat ik er veel aan ga hebben. Het is echt heel erg gericht op het beheersen van (heftige) emoties. Dat is ook gelijk een antwoord op jouw vraag Evidenza.....wat is borderline en ben je meer dan dat? Ja, ik ben meer dan mijn ziekte. Sterker nog, ik heb heel veel talenten en vaardigheden. Maar ik kan getriggerd worden en daarin kompleet mezelf verliezen, tot aan zelfmoordgedachten toe (geen pogingen, gelukkig). Je moet het zo zien: een sluis kan open staan, dicht zijn, half open, driekwart, enz. Bij mij is de sluis of open of dicht. Als hij dicht is, pot ik teveel op, word ik angstig en krijg ik paniekaanvallen, of ontplof ik vroeg of laat. Als hij open staat, stroomt er heel veel water doorheen, teveel. Dan word ik overspoeld door emoties en zie ik niets anders meer, kan ik niet relativeren, enz. Ik wil wel, heel graag zelfs, maar die emoties doen zoveel pijn, dat ik probeer er van weg te komen (wat niet lukt). Vaak stopt zo'n aanval door pure uitputting. Ik zou mijn linkerarm ervoor geven om stabieler te zijn in mijn gevoelsleven. Verder ben ik ook overgevoelig. Net zoals mensen die nachten achter elkaar niet slapen, niets meer kunnen hebben. Ik heb veel minder nodig om uit balans te raken. (1 nacht een paar uur minder slapen is al genoeg) of pijn hebben (daarom lijkt het mij voor Robin zo moeilijk), of teveel tegelijk moeten doen, of onverwachtse gebeurtenissen, enz. Na zo'n aanval heb ik weken nodig om weer bij te komen. Ik heb gestudeerd, gewerkt, kinderen opgevoed, van alles, dat maakt mijn borderline klachten niet minder. Nu ik niet meer werk, voel ik wel dat ik dichter bij mijn gezonde zelf kom, minder angstklachten heb, enz.



Shalha, dapper hoor dat je door blijft gaan bij de tandarts. Ik weet niet of je al een wortelkanaalbehandeling hebt gehad, maar ik ben er altijd doodsbang voor geweest omdat ik er van die verhalen over hoorde, tot ik er zelf uiteindelijk 1 kreeg, wat zo ontzettend is meegevallen. Dus het is en blijft afwachten hoe het uitpakt.



Boschbolletje (blijf trek in chocolade houden met die naam, sorry) hoop dat het weer wat rustiger is, je boft maar met zo'n vent.



Kat, je komt echt heel wijs over voor je leeftijd. Ik zou je zo minstens 10 jaar ouder inschatten. Ik hoop dat je nog wel jong en maf kunt zijn....voor je het weet ben je 40 jaar....en houden sommige dingen op.



Robin, hoor weinig van je...of je word ondergesneeuwd in alle andere reacties. Op en af, lees ik zo uit je berichten.



Intiem, hoop dat de uitslag goed is. Een verwaarloosde blaasontsteking kan vervelende gevolgen hebben. Wanneer krijg je de uitslag van de testen?



Meiden, ik wilde jullie nog bedanken voor jullie steun in mijn crisis. Zoveel wijze woorden en zoveel steun.....heb er geen woorden voor. Mijn bestaan en mijn problemen gaan in ieder geval niet ongemerkt voorbij. Daar put ik kracht en hoop uit. Daardoor kan ik doorgaan en volhouden. Het inspireert mij telkens opnieuw weer het beste uit mezelf te halen. Als ik jullie in persoon zou kennen, zou ik een feestje voor jullie geven.......



Digi, ik weet ook nog niet zo goed wat ik met je aanmoet. Het andere topic van jou en alles wat daar uit voort is gekomen, heeft mij nachtmerries bezorgd. Ik snap als geen ander, hoe hard afwijzing is, maar ik moet ook mezelf "beschermen" zoals anderen ook al hebben geschreven. Dat je worstelt en zoekt is voor mij acceptabel, maar hou dat bij jezelf en blijf daarin jezelf kwetsbaar opstellen, en blijf vooral (en dat is het allebelangrijkste) geloven in de goede intenties van de meiden hier (dat hebben ze al lang en breed bewezen). Als je weer om je heen gaat slaan, haak ik af. Ik heb op het andere topic gezegd dat ik vind dat je een borderlinepersoonlijkheidsstoornis hebt (ik weet nog hoe kwaad je daarover was)....maar ik ben geen psycholoog/psychiater...dus laat jezelf testen. Maar omdat ik de dsm ook uit mijn hoofd ken en een vriend heb die manisch-depressief is, en jouw stemmingen zo snel en extreem wisselen, je aanraden te laten kijken door experts of je misschien niet manisch-depressief bent maar dan de rapid cycling variant (ook omdat ik ergens las, dat je door een AD in een manie beland bent).....Een manie is niet typerend voor borderline.



tot zover moet echt eten, anders raak ik uit balans

Lin, ik wil niet om me heen schoppen. Ik raak nogal gefrustreerd door die andere topics waarin ik afgezeken word, vandaar. Ik werd kwaad destijds omdat ik niet ziek wilde zijn, ik me schaamde en omdat ik het gewoon niet wil. Ik wil het nog steeds niet, maar dan blijf ik maar in hetzelfde cirkeltje ronddraaien. Ik snij wel, ik misbruik mijn xanax nog, maar doe ook heel goede dingen. Eindelijk accepteer ik hulp, en dat is voor een trots iemand met spartaanse opvoeding echt heel wat. Ik zie mijzelf onbewust als slachtoffer als ik een stoornis zou hebben, terwijl dat gewoon niet waar is. Ik ben niet zwak als ik een perosonlijkheidsstoornis heb. Excuus als mijn berihten vervelend overkwamen, maar ze waren niet zo bedoeld. Het is af en toe zo'n chaos in mijn kop dat ik mijzelf niet goed kan uitdrukken. Bedenk dat ik geen therapie heb of medicatie, en er dus middenin zit. Maar mijn afspraken staan, dat wel, en ik geef mijzelf een schouderklopje daarvoor. Ik denk ook dat ik BPS heb. Die manie werd uitgelokt door Prozac, dat gebeurt soms. Na het stoppen ervan heb ik dat ook nooit meer gehad, en voordat ik met die rotzooi begon, ook niet.

@lin, fijn om weer van je te horen meis!

Die vergelijking met die sluis is een goeie.

Zo zou ik mezelf ook kunnen omschrijven.



@dig, toen ik zei dat jij een vriendin zou kunnen zijn, bedoelde ik daar vooral mee dat ik mezelf eningzins in jou herken. Tenminste, mezelf 7 jaar geleden.

Ik wil je graag steun geven e.d, maar ik merk dat ik me wat jou betreft een beetje op de achtergrond moet houden.

Is een te grote trigger voor mij.

Dit moet je zeker niet persoonlijk opvatten hoor, en je vooral niet laten tegenhouden om hier te spuien.



Maar als je van mij niet zoveel reacties krijgt, weet je hoe dat komt.



Groetjes BB (met een dikke laag chocola

@Lin: Ah, een introductie, wel een gezellige groep? Daar ben ik zelf namelijk een beetje bang voor, dat ik er buiten val.



Lief compliment! Maar ik doe nog heel vaak maf en puberaal hoor, maak je geen zorgen.

Lin, wat fijn dat je even in een rustiger vaarwater zit joh. Wat een indrukken zal je hebben gehad bij de Vers. Lief dat je een feestje voor ons zou willen geven! Zou ik wel zin in hebben ;)

Ik laat me idd een beetje ondersneeuwen door de vele reacties, dat doe ik zelf. Het is meer dat ik ff gewoon vooral meelees en af en toe ort reageer. Ik heb het naar mijn doen druk en weinig energie, vandaar. Ik heb ups en downs ja, dat klopt. Maar het gaat wel redelijk hoor. Ik kon het niet laten net op dat andere topic even te reageren. kan me zo ergeren af en toe. Maar ga het nu laten rusten. Dat is echt loze energie..



Er is zoveel geschreven! Fijn Intiem dat jij ook weer even binnen komt waaien! Je bent goed bezig met van alles zo te lezen, fijn.



Shahla je hebt vast genoten van het zonnetje vanmiddag! dan is het vast heerlijk om met de honden te gaan wandelen, leuke job hoor. Heb je zelf ook honden? Nee toch, alleen katten toch? Wij hebben ook een kat, een hele domme, maar dus ook heel grappig ;)

Lekker rustig aan doen hoor robin