Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 12 februari 2008 om 11:57
KatB, nee, maar ik studeer psychologie, het is meermaals geopperd door mensen en ik vermoed het zelf al langer. Heb ook twee 'borderliners' in de familie. Ik voldoe aan alle kenmerken, werkelijk alle. Maar inderdaad, nog niet officieel vastgesteld, daarom gebruik ik het nog niet als 'excuus' (sorry, weet niet hoe ik het anders moet zeggen, niet dat jullie dat doen ofzo, maar ik kan mezelf weer eens niet duidelijk maken).
En nu naar de zonnebank!
En nu naar de zonnebank!
dinsdag 12 februari 2008 om 12:16
In principe gaat het ook om symptomen en kenmerken. Het label of etiket is slechts een naam waar je geen fuck mee kunt.
Maakt niet uit Digitalis. Mocht later alsnog blijken dat het iets anders is, als je een diagnose hebt, noem je het daar naar
Bij mij zit het overigens niet in de familie, voor zover bekend natuurlijk. In elk geval ben ik de enige die bij een psych is geweest.
Nou, de 'keuring' is achter de rug. Vertel er later nog wel over, ben nu moe en ga lekker een dutje doen. Tot later.
Maakt niet uit Digitalis. Mocht later alsnog blijken dat het iets anders is, als je een diagnose hebt, noem je het daar naar
Bij mij zit het overigens niet in de familie, voor zover bekend natuurlijk. In elk geval ben ik de enige die bij een psych is geweest.
Nou, de 'keuring' is achter de rug. Vertel er later nog wel over, ben nu moe en ga lekker een dutje doen. Tot later.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 12 februari 2008 om 12:50
Het is niet dat ik er dingen opeens in zie, het was een 'feest' van herkenning. Ik ben voorheen altijd gediagnosticeerd als depressief, bi-polair en met een stress-stoornis. Je ziet, nogal verschillende zaken. Maar waar ik echt in pas, is in de kenmerken van Borderline. En ik kan mijzelf redelijk goed inschatten en ik weet dat er mensen zijn die graag dat etiketje willen, maar ik wil dat nu juist niet. Wel wil ik, als ik daarmee geholpen ben, een gerichte diagnose. Zodat er iets aan gedaan kan worden, snapje? Overigens ken ik wel de gehele DSM uit m'n kop want die heb ik moeten bestuderen, en natuurlijk herken je jezelf in veel zaken. Maar persoonlijkheidsstoornissen zijn redelijk goed afgebakend, en ja, borderline 'past' bij me. Zelfs mensen die er weinig over gelezen hebben roepen dit al jaren tegen me, en al jaren verzet ik me ertegen. Maar eigenlijk heeft dat geen nut, want wie weet word ik gewoon wel geholpen als ik dat stickertje krijg. En niemand hoeft het te weten, ik krijg waarschijnlijk therapie en medicatie and that's it. Maar mezelf benevelen doe ik niet, want dat is absoluut niet in mijn voordeel en ik WIL helemaal geen stoornis hebben.
dinsdag 12 februari 2008 om 12:52
Hello!
Had je het tegen mij over het werk shahla?
Zoja, ik werk iedere ochtend 3 uur, in de zorg.
Ik vind het heerlijk om te doen, maar soms ook echt zwaar.
Lichamelijk én geestelijk, want je komt zoveel schrijnende gevallen tegen.
Na het werk snel dochter ophalen van school, lunchen, dochter naar school brengen, poetsen, dochter ophalen, en dan koken......
Asl mijn man thuiskomt is hij kapot, en wil graag wat aandacht, maar ik ben dan ook bekaf.
Gelukkig gaat dochter om 7 uur naar bed, dus heb ik even wat lummeltijd met mannetje.
Al ben ik niet goed in stilzitten, ga dan nog even snel dít doen, en dát.....
Met als gevolg dat ik 2 weken later bijna barst.
Dus moet erg goed opletten dat ik af en toe de tijd voor mezelf neem, en heb dat laatst ook besproken met mannetje.
Die vond dat hij meer op zich kon nemen, dat hij dat toch wel aankan, zodat ik wat meer rust overhou. Echt zó lief van hem, want hij werkt nu al 50 uur per week.
Maar ben ook net pas terug van werken, en dochter mag vandaag overblijven.
Heb eventjes wat tijd voor mezelf nu. Ook wel lekker, beetje aanrommelen.
In de periode dat bij mij BL vastgesteld werd, is mijn vader er heel intensief bij betrokken geweest. Die herkende zó veel van zichzelf. Voelde zich ook schuldig, dat ik het van hem heb.
Bij hem is het nooit officieel vastgesteld, maar we hebben zoveel gemeen wat dat betreft. Dezelfde buien, dezelfde reacties, impulsiviteit, onzekerheid, neiging tot verslaving (bij hem eten).
Ik heb altijd erg graag gelezen, maar kom er nu niet meer toe.
Vind ik wel jammer, want ik heb stikveel boeken!
Misschien dalijk in het voorjaar, lekker in het zonnetje ofzo....
Groetjes!
Had je het tegen mij over het werk shahla?
Zoja, ik werk iedere ochtend 3 uur, in de zorg.
Ik vind het heerlijk om te doen, maar soms ook echt zwaar.
Lichamelijk én geestelijk, want je komt zoveel schrijnende gevallen tegen.
Na het werk snel dochter ophalen van school, lunchen, dochter naar school brengen, poetsen, dochter ophalen, en dan koken......
Asl mijn man thuiskomt is hij kapot, en wil graag wat aandacht, maar ik ben dan ook bekaf.
Gelukkig gaat dochter om 7 uur naar bed, dus heb ik even wat lummeltijd met mannetje.
Al ben ik niet goed in stilzitten, ga dan nog even snel dít doen, en dát.....
Met als gevolg dat ik 2 weken later bijna barst.
Dus moet erg goed opletten dat ik af en toe de tijd voor mezelf neem, en heb dat laatst ook besproken met mannetje.
Die vond dat hij meer op zich kon nemen, dat hij dat toch wel aankan, zodat ik wat meer rust overhou. Echt zó lief van hem, want hij werkt nu al 50 uur per week.
Maar ben ook net pas terug van werken, en dochter mag vandaag overblijven.
Heb eventjes wat tijd voor mezelf nu. Ook wel lekker, beetje aanrommelen.
In de periode dat bij mij BL vastgesteld werd, is mijn vader er heel intensief bij betrokken geweest. Die herkende zó veel van zichzelf. Voelde zich ook schuldig, dat ik het van hem heb.
Bij hem is het nooit officieel vastgesteld, maar we hebben zoveel gemeen wat dat betreft. Dezelfde buien, dezelfde reacties, impulsiviteit, onzekerheid, neiging tot verslaving (bij hem eten).
Ik heb altijd erg graag gelezen, maar kom er nu niet meer toe.
Vind ik wel jammer, want ik heb stikveel boeken!
Misschien dalijk in het voorjaar, lekker in het zonnetje ofzo....
Groetjes!
dinsdag 12 februari 2008 om 13:07
Je komt heel verdedigend over. We verschillen hier simpelweg van mening, dat kan.
Dwz dat jezelf op die manier kan diagnosticeren, niet dat je borderline zou kunnen hebben.
Dwz dat jezelf op die manier kan diagnosticeren, niet dat je borderline zou kunnen hebben.
anoniem_59842 wijzigde dit bericht op 12-02-2008 13:11
Reden: Duidelijkheid moet men niet verwachten van vermoeide kleine meisjes!
Reden: Duidelijkheid moet men niet verwachten van vermoeide kleine meisjes!
% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2008 om 13:24
Even over diagnoses:
een aantal jaren geleden zou ik zeggen dat de helft van de criteria op mij van toepassing waren. In ieder geval net genoeg om het officiele stickertje te kunnen krijgen. Maar dan wel nog de milde varianten ervan (behalve het lege gevoel en vervreemde gevoel en explosieve wisselende buien, dat was wel extreem). Maar nu heb ik mezelf een tijdje geleden langs de BD lat gelegd en waarempel, de criteria voelen zelfs vreemd. Eerst was het niet vreemd, want het pastte op mij. Maar nu voelt bijna alles vreemd. Alsof het niet meer over mij gaat gelukkig.
Wat rest bij mij is een hoge stressgevoeligheid waar ik met enige voorzichtigheid mee om moet gaan, af en toe vervreemding, maar zeer hanteerbaar, prikkelbaarheid, neiging tot somberen (sneller dan gemiddeld), maar net zo goed heel vrolijk kunnen zijn. Dus gewoon de categorie wat extremere buien. Maar niks psychiatrisch als ik het zelf mag zeggen. Ik kan me nl. ook heeeeeeel gezond voelen haha.
Dus, nee, mag ik al voor mijn beurt spreken? Ik heb de testuitslagen nog niet, maar ik weet 99,9% zeker dat ik geen borderline (meer) heb.
Maar mag nog wel lekker met m'n digidinnetjes mee (blijven) schrijven toch?
een aantal jaren geleden zou ik zeggen dat de helft van de criteria op mij van toepassing waren. In ieder geval net genoeg om het officiele stickertje te kunnen krijgen. Maar dan wel nog de milde varianten ervan (behalve het lege gevoel en vervreemde gevoel en explosieve wisselende buien, dat was wel extreem). Maar nu heb ik mezelf een tijdje geleden langs de BD lat gelegd en waarempel, de criteria voelen zelfs vreemd. Eerst was het niet vreemd, want het pastte op mij. Maar nu voelt bijna alles vreemd. Alsof het niet meer over mij gaat gelukkig.
Wat rest bij mij is een hoge stressgevoeligheid waar ik met enige voorzichtigheid mee om moet gaan, af en toe vervreemding, maar zeer hanteerbaar, prikkelbaarheid, neiging tot somberen (sneller dan gemiddeld), maar net zo goed heel vrolijk kunnen zijn. Dus gewoon de categorie wat extremere buien. Maar niks psychiatrisch als ik het zelf mag zeggen. Ik kan me nl. ook heeeeeeel gezond voelen haha.
Dus, nee, mag ik al voor mijn beurt spreken? Ik heb de testuitslagen nog niet, maar ik weet 99,9% zeker dat ik geen borderline (meer) heb.
Maar mag nog wel lekker met m'n digidinnetjes mee (blijven) schrijven toch?
dinsdag 12 februari 2008 om 13:26
dinsdag 12 februari 2008 om 13:32
@ Intiem: natuurlijk mag je mee ouwehoeren 
*Wie ben ik om te brullen dat het niet mag, for that matter*
Nou, ik vond roze dus heel leuk. Ontzettend leuk. Ik ben net barbie maar dan met rood haar en een normale lengte, cupmaat en dergelijke. ;-D Het is nu al rood en ik zit te miepen wat ik er voor leuks weer eens mee zal doen. Helaas vind ik heel veel stijlen tegelijkertijd leuk, dus het ene moment wil ik mijn rode lange haar behouden, dan misschien toch maar weer kort, dan weer roze... Ik denk dat ik er in april alsnog extensions in laat zetten (roze). Dat beschadigt m'n haar tenminste niet zo. 
*Wie ben ik om te brullen dat het niet mag, for that matter*Nou, ik vond roze dus heel leuk. Ontzettend leuk. Ik ben net barbie maar dan met rood haar en een normale lengte, cupmaat en dergelijke. ;-D Het is nu al rood en ik zit te miepen wat ik er voor leuks weer eens mee zal doen. Helaas vind ik heel veel stijlen tegelijkertijd leuk, dus het ene moment wil ik mijn rode lange haar behouden, dan misschien toch maar weer kort, dan weer roze...
Ik denk dat ik er in april alsnog extensions in laat zetten (roze). Dat beschadigt m'n haar tenminste niet zo.
dinsdag 12 februari 2008 om 14:03
Roze vinnik zo...cheap. Rood heeft in mijn beleving wat meer klasse. Maar als jij graag barbiegirl wilt zijn, be my guest haha.
Mijn haar heeft nooit een andere kleur dan een enigzins natuurlijke kleur gehad. Ooit eens geblondeerd (ik was wit!) en de volgende dag gelijk wat anders erin gekiept, blegh. Ook eens gitzwart geweest, maar ik leek wel een wandelend lijk met zwartepieten pruik op (ik heb krullen). En een blauw lokje heb ik zelf heel snel overgeverfd. Dus ik kan er niet over oordelen en naar mij moet je zeker niet luisteren dus haha.
Mijn haar heeft nooit een andere kleur dan een enigzins natuurlijke kleur gehad. Ooit eens geblondeerd (ik was wit!) en de volgende dag gelijk wat anders erin gekiept, blegh. Ook eens gitzwart geweest, maar ik leek wel een wandelend lijk met zwartepieten pruik op (ik heb krullen). En een blauw lokje heb ik zelf heel snel overgeverfd. Dus ik kan er niet over oordelen en naar mij moet je zeker niet luisteren dus haha.
dinsdag 12 februari 2008 om 14:25
Mijn haar is rood, blond, bruin, zwart, donkerbruin met roze, met pony, zonder pony, lang en kort geweest.
Het hangt er ook maar net vanaf hoe je het draagt natuurlijk, maar gewoon blond doe ik echt nooit meer. Ik leek nog norser dan dan ik er normaal al uit zie ;-D Dat laten bleken weet ik (anders pakt het bij mij gewoon totaal niet), daarom twijfel ik nogal, want om nou te zeggen dat het lekker voor je haar is... Neuh.
Afijn, gelukkig kan je met een roze hairfall al ver komen, moet dat ding alleen niet ineens uit je haar glijden als je lekker aan het dansen bent.
Het hangt er ook maar net vanaf hoe je het draagt natuurlijk, maar gewoon blond doe ik echt nooit meer. Ik leek nog norser dan dan ik er normaal al uit zie ;-D Dat laten bleken weet ik (anders pakt het bij mij gewoon totaal niet), daarom twijfel ik nogal, want om nou te zeggen dat het lekker voor je haar is... Neuh.
Afijn, gelukkig kan je met een roze hairfall al ver komen, moet dat ding alleen niet ineens uit je haar glijden als je lekker aan het dansen bent.
dinsdag 12 februari 2008 om 14:32
Naar aanleiding van het andere topic waardoor de aandacht hier opeens ook naar uit ging, heb ik hier wat gelezen.
Ik wil graag een vraag stellen. Ik heb zelf een lichamelijke ziekte en merk dat instelling en mentliteit erg belangrijk zijn voor het dagelijkse functioneren. Geldt dat ook nog met een psychische aandoening?
Ik vraag me af of jullie niet teveel blijven hangen in wat je allemaal niet kan. En teveel toegeven aan je gevoel. ( Ik zeg er maar bij dat dit niet aanvallend bedoeld is, maar iets wat ik me oprecht afvraag)
Ik wil graag een vraag stellen. Ik heb zelf een lichamelijke ziekte en merk dat instelling en mentliteit erg belangrijk zijn voor het dagelijkse functioneren. Geldt dat ook nog met een psychische aandoening?
Ik vraag me af of jullie niet teveel blijven hangen in wat je allemaal niet kan. En teveel toegeven aan je gevoel. ( Ik zeg er maar bij dat dit niet aanvallend bedoeld is, maar iets wat ik me oprecht afvraag)
dinsdag 12 februari 2008 om 14:47
Hoi Evidenza,
Zelf denk ik dat mentaliteit en instelling heel belangrijk zijn. Als je niet geholpen wilt worden, kun je in feite niet geholpen worden. Therapeuten, psychologen en psychiaters maar ook de omgeving kunnen mijn inziens alleen handvaten aanreiken om er beter mee om te gaan en dát moet je toch echt zelf doen.
Over er te veel in blijven hangen, nee, als ik dit topic zo lees vind ik dat ontzettend meevallen. Ik zie hier allemaal vrouwen die gewoon doorgaan, baaldagen hebben, dagen hebben waarop het niet zo lekker lukt maar uiteindelijk gewoon doorgaan.
En teveel toegeven aan je gevoel.
Dit is eigenlijk een hele mooie zin. Voor mij (ik spreek nu dus voor mezelf, hoe dit voor anderen zit, weet ik niet. Borderline is een behoorlijk brede stoornis) is juist mijn gevoel ook het probleem. Hoewel ik dan rationeel weet dat mijn gevoel niet (volledig) klopt, is het wel zo sterk dat het heel reëel lijkt. Ik probeerde er wel rationeel mee om te gaan, maar ik deed dat op de verkeerde manier; "Kat, doe normaal. Stel je niet aan!' Et cetera. Dat werkt dus niet, in elk geval niet voor mij.
De kunst is om dan even afstand te nemen en te gaan observeren: 'Waarom voel ik me zo? Hoe komt dit? Is dit wel zo reëel?' Het punt is wel dat ik zo'n 15 jaar de tijd heb gehad om de verdedigingsmuur, die bij mij de basis van mjn stoornis schijnt te zijn of de trigger, zo u wilt, op te bouwen en het is heel moeilijk voor mij om een denkwijze die mij in eerste instantie beschermde, om te zetten. Daarom zit ik ook in therapie, want niet alleen mijn omgeving maar ook ik zelf heb er heel veel last van. Daar gaat dus wel even tijd in, want ik heb ruim de tijd gehad om die muur op te trekken.
In principe zijn wij ook mensen (Ja, echt waar!), dus er zijn ook genoeg dagen waarop het gewoon niet wil lukken. Tja, dat is gewoon klote en dan baal ik ook.
Ik hoop zo je vraag een beetje beantwoord te hebben.
Zelf denk ik dat mentaliteit en instelling heel belangrijk zijn. Als je niet geholpen wilt worden, kun je in feite niet geholpen worden. Therapeuten, psychologen en psychiaters maar ook de omgeving kunnen mijn inziens alleen handvaten aanreiken om er beter mee om te gaan en dát moet je toch echt zelf doen.
Over er te veel in blijven hangen, nee, als ik dit topic zo lees vind ik dat ontzettend meevallen. Ik zie hier allemaal vrouwen die gewoon doorgaan, baaldagen hebben, dagen hebben waarop het niet zo lekker lukt maar uiteindelijk gewoon doorgaan.
En teveel toegeven aan je gevoel.
Dit is eigenlijk een hele mooie zin. Voor mij (ik spreek nu dus voor mezelf, hoe dit voor anderen zit, weet ik niet. Borderline is een behoorlijk brede stoornis) is juist mijn gevoel ook het probleem. Hoewel ik dan rationeel weet dat mijn gevoel niet (volledig) klopt, is het wel zo sterk dat het heel reëel lijkt. Ik probeerde er wel rationeel mee om te gaan, maar ik deed dat op de verkeerde manier; "Kat, doe normaal. Stel je niet aan!' Et cetera. Dat werkt dus niet, in elk geval niet voor mij.
De kunst is om dan even afstand te nemen en te gaan observeren: 'Waarom voel ik me zo? Hoe komt dit? Is dit wel zo reëel?' Het punt is wel dat ik zo'n 15 jaar de tijd heb gehad om de verdedigingsmuur, die bij mij de basis van mjn stoornis schijnt te zijn of de trigger, zo u wilt, op te bouwen en het is heel moeilijk voor mij om een denkwijze die mij in eerste instantie beschermde, om te zetten. Daarom zit ik ook in therapie, want niet alleen mijn omgeving maar ook ik zelf heb er heel veel last van. Daar gaat dus wel even tijd in, want ik heb ruim de tijd gehad om die muur op te trekken.
In principe zijn wij ook mensen (Ja, echt waar!
), dus er zijn ook genoeg dagen waarop het gewoon niet wil lukken. Tja, dat is gewoon klote en dan baal ik ook. Ik hoop zo je vraag een beetje beantwoord te hebben.
dinsdag 12 februari 2008 om 15:01
Bedankt voor je antwoord Kat,
Dat is precies wat ik bedoelde met "toegeven aan je gevoel". Ik krijg natuurlijk ook allerlei emoties te verwerken die gekoppeld zijn aan mijn ziekte. Maar ik ben psychisch gezond en kan ermee omgaan. Maar in jullie geval is dat gevoel nu net verstoord ( toch?) en moet je er dus rationeel mee omgaan en dat koppelen aan je gevoel. Maar mijn punt is eigenlijk dat doordat ik een ziekte heb, ik de emoties die erbij komen kijken net zo rationeel moet bekijken als jullie. Anders ga je er teveel in mee. Maar ik begrijp dat dat voor jullie nu net extra moeilijk is. ( Ik roep maar "jullie" maar ik snap dat iedereen hier een individu is hoor. En menselijk )
Ik heb ook maar een paar berichten gelezen hoor en vorm me geen oordeel. Ik vroeg me gewoon af of jullie bijvoorbeeld ook werken. En of dat afleiding geeft. Ik vergeet mijn ziekte compleet als ik werk en functioneer daar ook naar. ( Tenzij ik veel lichamelijke pijn heb) Is dat ook mogelijk bij Borderline?
Kortom, ik bén mijn ziekte niet. Werkt dat voor jullie ook zo?
Dat is precies wat ik bedoelde met "toegeven aan je gevoel". Ik krijg natuurlijk ook allerlei emoties te verwerken die gekoppeld zijn aan mijn ziekte. Maar ik ben psychisch gezond en kan ermee omgaan. Maar in jullie geval is dat gevoel nu net verstoord ( toch?) en moet je er dus rationeel mee omgaan en dat koppelen aan je gevoel. Maar mijn punt is eigenlijk dat doordat ik een ziekte heb, ik de emoties die erbij komen kijken net zo rationeel moet bekijken als jullie. Anders ga je er teveel in mee. Maar ik begrijp dat dat voor jullie nu net extra moeilijk is. ( Ik roep maar "jullie" maar ik snap dat iedereen hier een individu is hoor. En menselijk
)Ik heb ook maar een paar berichten gelezen hoor en vorm me geen oordeel. Ik vroeg me gewoon af of jullie bijvoorbeeld ook werken. En of dat afleiding geeft. Ik vergeet mijn ziekte compleet als ik werk en functioneer daar ook naar. ( Tenzij ik veel lichamelijke pijn heb) Is dat ook mogelijk bij Borderline?
Kortom, ik bén mijn ziekte niet. Werkt dat voor jullie ook zo?
dinsdag 12 februari 2008 om 15:10
Ik ben mijn ziekte ook niet. Ik ben een juffie met een heel eigen(wijs?) karakter en de stoornis borderline.
Ik werk zelf niet omdat ik 100% ben afgekeurd. Dat was ook een aardige klap in m'n muil waarbij ik dacht 'Tjezus, ik kan blijkbaar niet eens meer achter de kassa staan. En waarom eigelijk? Ik heb toch geen polio?' Mijn vader (papa's kindje hier) zei daarop: "Doe niet zo stom. Ten eerste ben je druk bezig met therapie en daar zit ook heel veel tijd in. Ten tweede kan je nú niet goed werken want je bent inderdaad veel te instabiel daarvoor, dat wil niet zeggen dat je helemaal nooit kan werken!" Ik zie dit ook niet als voor eeuwig ende altijd. Ik ben net bezig met therapie en het begin is zwaar en daarnaast volg ik ook gewoon braaf mijn school, probeer ik mijn sociale leven op peil te houden (Iets dat heel belangrijk is voor mij) en ben ik ook ondertussen bezig met een eigen hondehok te zoeken et cetera. Waarschijnlijk word ik er rond juli langzamerhand uitgezet en eerlijk gezegd: ik kan niet wachten.
Ik werk zelf niet omdat ik 100% ben afgekeurd. Dat was ook een aardige klap in m'n muil waarbij ik dacht 'Tjezus, ik kan blijkbaar niet eens meer achter de kassa staan. En waarom eigelijk? Ik heb toch geen polio?' Mijn vader (papa's kindje hier) zei daarop: "Doe niet zo stom. Ten eerste ben je druk bezig met therapie en daar zit ook heel veel tijd in. Ten tweede kan je nú niet goed werken want je bent inderdaad veel te instabiel daarvoor, dat wil niet zeggen dat je helemaal nooit kan werken!" Ik zie dit ook niet als voor eeuwig ende altijd. Ik ben net bezig met therapie en het begin is zwaar en daarnaast volg ik ook gewoon braaf mijn school, probeer ik mijn sociale leven op peil te houden (Iets dat heel belangrijk is voor mij) en ben ik ook ondertussen bezig met een eigen hondehok te zoeken et cetera. Waarschijnlijk word ik er rond juli langzamerhand uitgezet en eerlijk gezegd: ik kan niet wachten.
