Psyche
alle pijlers
Borderline en de strijd met het leven
maandag 8 januari 2018 om 16:34
hallo allemaal
Ik denk dat dit een lange ingewikkelde post zal zijn... waarvoor sorry, maar ik moet écht mijn verhaal eens kwijt. Ik heb heel lang getwijfeld om dit te posten, het is toch een persoonlijk en gevoelig onderwerp. Dus, als je niet zo goed tegen heftige dingen kan, misschien beter niet lezen... Heel belangrijk om te weten is dat ik uit België kom, voor advies, omdat het toch anders werkt dan in Nederland.
In 2014, op 22 jaar, ben ik gediagnosticeerd met de Borderline persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast heb ik ook CP, cerebrale parese, in een lichte vorm. Dit laatste van mijn geboorte.
Mijn ouders hebben sinds mijn geboorte (met CP) steeds veel dingen geweigerd. Ze hadden recht op verhoogd kinderbijslag. Dit wilden ze niet, omdat dit in hun ogen aanvoelde alsof ze mij opgaven. Ze hebben diverse medische behandelingen geweigerd doorheen mijn jeugd. Eigenlijk hebben zij heel mijn leven mijn CP erg ontkent. Ik ben bewust dat ik maar een lichte vorm heb, en daardoor goed mijn plan kan trekken. Maar ik heb wel duidelijk de gevolgen mogen ondervinden van de keuze van mijn ouders. Zoals dat ik vroeger veel pijn heb gehad en nu nog steeds.
Mijn ouders hebben een zeer slechte relatie. Dat is altijd zo geweest. Mijn moeder heeft een alcoholprobleem. Zij drinkt op regelmatige basis en is dan ook vaak dronken. Mijn vader heeft in het verleden een agressieprobleem gehad, tegen o.a. mijn moeder, en ook in beperkte mate tegen mij. Hij heeft verschillende depressies gehad en wellicht ook wel een burn-out. Hij is, net zoals mijn moeder, psychisch heel gevoelig. Al heel mijn leven maken zij dagelijks ruzie, soms niet zo erg, tot verbale agressie of tot bloedens toe.
Op school (lager en middelbaar) werd ik vaak gepest door mijn CP, en ook omdat ik een niet zo aangenaam persoon was. Op de hogeschool, toen ik 20 was ben ik verkracht geweest, 2 keer. Ik zat op kot en voelde mij erg eenzaam. Dus heb ik eens op kot geprobeerd om een eind te maken aan mijn leven. Sinds mijn 16e doe ik aan zelfbeschadiging, tussen mijn 16 en 25 ben ik wel 1,5 jaar clean geweest. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd om een opleiding af te maken, zij het door een langer traject en met veel uitstel en begrip van de school. Het is erg zwaar geweest, maar dat vind ik niet erg, want ik heb mijn diploma!
Nu woon ik thuis.
De band met mijn moeder heb ik een tijd geleden emotioneel doorbroken, er is erg veel gebeurd en zij begrijpt mij niet.
Mijn vader is dan toen hij op pensioen ging een opleiding gaan volgen voor psychotherapeut, omdat hem dat erg interesseert.
Ondanks deze kennis vind ik het jammer dat mijn vader mij daardoor nog altijd niet begrijpt.
Ik neem medicatie en volg therapie. Het is voor mij heel moeilijk om de dagen door te komen. Een tijd geleden ben ik op mijn werk ontslagen omdat ik niet kon functioneren. Ik werkte er toen 2 weken en ik mocht al gaan! Dagelijks heb ik zeer veel pijn, elke stap die ik zet is erg moeilijk (letterlijk!). Naar de supermarkt gaan is al een hele opdracht. Deze tekst typen is al een hele opdracht.
Ik zou heel graag - echt heel heel graag - willen werken en mijn eigen leven willen uitbouwen. Dan kan ik ook thuis weg en een eigen plekje zoeken om te wonen, samen met mijn vriend. Hij werkt, maar met 1 inkomen dat niet zo erg veel is, en mijn integratietegemoetkoming, redden we het helaas niet. We staan nu op de wachtlijst voor een sociale woning, morgen is er een intake. Vorig jaar in mei heb ik een aanvraag ingediend voor een invaliditeitsuitkering en dat is nog steeds niet in orde... Dit heb ik toen gedaan, voor de veiligheid, indien het niet zou lukken om te werken. En dat is nu ook gebleken...
Dagelijks heb ik veel dissociaties wat maakt dat ik even in een "andere wereld" zit en dat is erg lastig... Dit ga ik niet op het forum uitleggen omdat het heel persoonlijk is. Onlanks heb ik een aanvraag ingediend voor poetshulp (wij wonen in het huis van mijn ouders maar wel "apart") omdat ik mijn huishouden niet geregeld krijg. Daar waren mijn ouders niet blij mee.
Mijn vader zegt dat borderline eigenlijk niet bestaat. Hij zegt dat hij mijn klachten wel heel serieus neemt, maar dat hij er geen stempel op plakt. Ik gebruik heel vaak de naam "borderline" omdat je dan heel simpel uitlegt wat je hebt... anders moet je alles gaan uitleggen. Wat wel is, is dat ik "blij" was met de diagnose omdat ik toen wel wist dat er iets was met mij. Mijn vader zegt dat hij in de therapie nooit werkt vanuit een diagnose maar wel vanuit de sterke punten van een persoon. Hij begrijpt ook niet waarom ik in godsnaam een aanvraag heb ingediend voor een uitkering. Ik zou niets anders willen dan werken en een normaal leven leiden.
Ik ben zo hard de kluts kwijt en weet niet wat ik moet aanvangen... Dit is een zeer korte en bondige schets van een deel van mijn leven. Wat vinden jullie van mijn situatie? Wat raden jullie aan? Bedankt om te lezen!
Ik denk dat dit een lange ingewikkelde post zal zijn... waarvoor sorry, maar ik moet écht mijn verhaal eens kwijt. Ik heb heel lang getwijfeld om dit te posten, het is toch een persoonlijk en gevoelig onderwerp. Dus, als je niet zo goed tegen heftige dingen kan, misschien beter niet lezen... Heel belangrijk om te weten is dat ik uit België kom, voor advies, omdat het toch anders werkt dan in Nederland.
In 2014, op 22 jaar, ben ik gediagnosticeerd met de Borderline persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast heb ik ook CP, cerebrale parese, in een lichte vorm. Dit laatste van mijn geboorte.
Mijn ouders hebben sinds mijn geboorte (met CP) steeds veel dingen geweigerd. Ze hadden recht op verhoogd kinderbijslag. Dit wilden ze niet, omdat dit in hun ogen aanvoelde alsof ze mij opgaven. Ze hebben diverse medische behandelingen geweigerd doorheen mijn jeugd. Eigenlijk hebben zij heel mijn leven mijn CP erg ontkent. Ik ben bewust dat ik maar een lichte vorm heb, en daardoor goed mijn plan kan trekken. Maar ik heb wel duidelijk de gevolgen mogen ondervinden van de keuze van mijn ouders. Zoals dat ik vroeger veel pijn heb gehad en nu nog steeds.
Mijn ouders hebben een zeer slechte relatie. Dat is altijd zo geweest. Mijn moeder heeft een alcoholprobleem. Zij drinkt op regelmatige basis en is dan ook vaak dronken. Mijn vader heeft in het verleden een agressieprobleem gehad, tegen o.a. mijn moeder, en ook in beperkte mate tegen mij. Hij heeft verschillende depressies gehad en wellicht ook wel een burn-out. Hij is, net zoals mijn moeder, psychisch heel gevoelig. Al heel mijn leven maken zij dagelijks ruzie, soms niet zo erg, tot verbale agressie of tot bloedens toe.
Op school (lager en middelbaar) werd ik vaak gepest door mijn CP, en ook omdat ik een niet zo aangenaam persoon was. Op de hogeschool, toen ik 20 was ben ik verkracht geweest, 2 keer. Ik zat op kot en voelde mij erg eenzaam. Dus heb ik eens op kot geprobeerd om een eind te maken aan mijn leven. Sinds mijn 16e doe ik aan zelfbeschadiging, tussen mijn 16 en 25 ben ik wel 1,5 jaar clean geweest. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd om een opleiding af te maken, zij het door een langer traject en met veel uitstel en begrip van de school. Het is erg zwaar geweest, maar dat vind ik niet erg, want ik heb mijn diploma!
Nu woon ik thuis.
De band met mijn moeder heb ik een tijd geleden emotioneel doorbroken, er is erg veel gebeurd en zij begrijpt mij niet.
Mijn vader is dan toen hij op pensioen ging een opleiding gaan volgen voor psychotherapeut, omdat hem dat erg interesseert.
Ondanks deze kennis vind ik het jammer dat mijn vader mij daardoor nog altijd niet begrijpt.
Ik neem medicatie en volg therapie. Het is voor mij heel moeilijk om de dagen door te komen. Een tijd geleden ben ik op mijn werk ontslagen omdat ik niet kon functioneren. Ik werkte er toen 2 weken en ik mocht al gaan! Dagelijks heb ik zeer veel pijn, elke stap die ik zet is erg moeilijk (letterlijk!). Naar de supermarkt gaan is al een hele opdracht. Deze tekst typen is al een hele opdracht.
Ik zou heel graag - echt heel heel graag - willen werken en mijn eigen leven willen uitbouwen. Dan kan ik ook thuis weg en een eigen plekje zoeken om te wonen, samen met mijn vriend. Hij werkt, maar met 1 inkomen dat niet zo erg veel is, en mijn integratietegemoetkoming, redden we het helaas niet. We staan nu op de wachtlijst voor een sociale woning, morgen is er een intake. Vorig jaar in mei heb ik een aanvraag ingediend voor een invaliditeitsuitkering en dat is nog steeds niet in orde... Dit heb ik toen gedaan, voor de veiligheid, indien het niet zou lukken om te werken. En dat is nu ook gebleken...
Dagelijks heb ik veel dissociaties wat maakt dat ik even in een "andere wereld" zit en dat is erg lastig... Dit ga ik niet op het forum uitleggen omdat het heel persoonlijk is. Onlanks heb ik een aanvraag ingediend voor poetshulp (wij wonen in het huis van mijn ouders maar wel "apart") omdat ik mijn huishouden niet geregeld krijg. Daar waren mijn ouders niet blij mee.
Mijn vader zegt dat borderline eigenlijk niet bestaat. Hij zegt dat hij mijn klachten wel heel serieus neemt, maar dat hij er geen stempel op plakt. Ik gebruik heel vaak de naam "borderline" omdat je dan heel simpel uitlegt wat je hebt... anders moet je alles gaan uitleggen. Wat wel is, is dat ik "blij" was met de diagnose omdat ik toen wel wist dat er iets was met mij. Mijn vader zegt dat hij in de therapie nooit werkt vanuit een diagnose maar wel vanuit de sterke punten van een persoon. Hij begrijpt ook niet waarom ik in godsnaam een aanvraag heb ingediend voor een uitkering. Ik zou niets anders willen dan werken en een normaal leven leiden.
Ik ben zo hard de kluts kwijt en weet niet wat ik moet aanvangen... Dit is een zeer korte en bondige schets van een deel van mijn leven. Wat vinden jullie van mijn situatie? Wat raden jullie aan? Bedankt om te lezen!
maandag 8 januari 2018 om 16:51
Ik denk als je alles op een rij wilt krijgen voor jezelf, het goed is om wat losser van je familie te zijn. Ook omdat jullie band niet zo gemakkelijk is. Is er iets als begeleid wonen? (Door je taalgebruik denk ik dat je in Belgie woont, ik weet niet hoe het daar geregeld is)
Helemaal op jezelf is denk ik nu best zwaar omdat je ook geen 'dagvulling' hebt. Dan ben je wel heel erg op jezelf aangewezen.
En is het mogelijk alsnog iets te doen aan je pijnklachten? (ik heb niet zoveel verstand van CP)
Je kunt het heel helder verwoorden en opschrijven vind ik. Hopelijk krijg je goede adviezen hier.
Helemaal op jezelf is denk ik nu best zwaar omdat je ook geen 'dagvulling' hebt. Dan ben je wel heel erg op jezelf aangewezen.
En is het mogelijk alsnog iets te doen aan je pijnklachten? (ik heb niet zoveel verstand van CP)
Je kunt het heel helder verwoorden en opschrijven vind ik. Hopelijk krijg je goede adviezen hier.
Je kunt méér.
maandag 8 januari 2018 om 16:56
Nee mijn vader is zeker niet mijn hulpverlener. Maar ondanks dat hij wel een beetje kennis van zaken heeft, begrijpt hij het niet.
Door besparingen, slechte regeringen, ... duren dit soort aanvragen heel erg lang. In mijn regio 8 maanden, ik ben er niet goed van!
maandag 8 januari 2018 om 16:58
Los van de familie is moeilijk als je in hetzelfde huis woont, zij het apart... mogen een afspraak voor alleen wonen met beperkt budget. Helaas zijn de wachtlijsten erg lang.Moon-Alisa schreef: ↑08-01-2018 16:51Ik denk als je alles op een rij wilt krijgen voor jezelf, het goed is om wat losser van je familie te zijn. Ook omdat jullie band niet zo gemakkelijk is. Is er iets als begeleid wonen? (Door je taalgebruik denk ik dat je in Belgie woont, ik weet niet hoe het daar geregeld is)
Helemaal op jezelf is denk ik nu best zwaar omdat je ook geen 'dagvulling' hebt. Dan ben je wel heel erg op jezelf aangewezen.
En is het mogelijk alsnog iets te doen aan je pijnklachten? (ik heb niet zoveel verstand van CP)
Je kunt het heel helder verwoorden en opschrijven vind ik. Hopelijk krijg je goede adviezen hier.
Enkele dagen terug nieuwe medicatie bij gekregen dat ook zou moeten helpen tegen de pijn.
maandag 8 januari 2018 om 17:02
maandag 8 januari 2018 om 17:09
Sommige dingen zijn wel herkenbaar. Ook ik heb na diagnose (manisch depressief in mijn geval) weer een tijd bij ouders gewoond. De studentenwoning die ik daarvoor had, moest ik uit omdat mijn studie on hold stond. Een kamer vinden als niet-student was bijna onmogelijk en een gewone huurwoning niet te betalen.
Mijn vader had juist al in het verleden een soort psychotherapeut-opleiding gedaan. Met toen het doel om andere mensen te gaan helpen (dus niet bedoeld voor binnen het gezin).
Soms gingen mijn ouders 'met me praten' maar dat was vreselijk omdat mijn vader dan allemaal van die ingestudeerde vragen stelde en mijn moeder alleen maar zat te knikken.
Is allemaal verleden tijd hoor maar als ik dit lees komt het ineens weer boven
Mijn vader had juist al in het verleden een soort psychotherapeut-opleiding gedaan. Met toen het doel om andere mensen te gaan helpen (dus niet bedoeld voor binnen het gezin).
Soms gingen mijn ouders 'met me praten' maar dat was vreselijk omdat mijn vader dan allemaal van die ingestudeerde vragen stelde en mijn moeder alleen maar zat te knikken.
Is allemaal verleden tijd hoor maar als ik dit lees komt het ineens weer boven
Je kunt méér.
maandag 8 januari 2018 om 21:02
Zoek een analytisch therapeut en/of een hypnotherapeut met ervaring in holotropisch ademen (Stanilav Grof)
Koop een goed boek over Borderline Persoonlijkheids Stoornissen bijvoorbeeld De Borderline Gids van Randi Kreger (heel goed)
Ga zo snel mogelijk op jezelf wonen, blijven wonen bij je ouders is niet bevordelijk voor je mentale gezondheid. De gezinsschaduw beschadigt jou. Jouw ouders dragen ook een verleden met zich mee vanuit hun kindertijd, zij projecteren dit onbewust en soms ook bewust op jou. Je schrijft het zelf je vader studeert voor psychotherapeut uit interesse en stelt vragen vanuit het boekje. Die studie pakt hij onbewust op om zijn eigen jeugdproblematiek alsnog te verwerken. Jouw vader zou als hij een "ervaren" psychotherapeut was jou naar een collega door verwijzen.
Koop een goed boek over Borderline Persoonlijkheids Stoornissen bijvoorbeeld De Borderline Gids van Randi Kreger (heel goed)
Ga zo snel mogelijk op jezelf wonen, blijven wonen bij je ouders is niet bevordelijk voor je mentale gezondheid. De gezinsschaduw beschadigt jou. Jouw ouders dragen ook een verleden met zich mee vanuit hun kindertijd, zij projecteren dit onbewust en soms ook bewust op jou. Je schrijft het zelf je vader studeert voor psychotherapeut uit interesse en stelt vragen vanuit het boekje. Die studie pakt hij onbewust op om zijn eigen jeugdproblematiek alsnog te verwerken. Jouw vader zou als hij een "ervaren" psychotherapeut was jou naar een collega door verwijzen.
