Psyche
alle pijlers
Borderline en kinderen?
dinsdag 18 juli 2017 om 19:43
dinsdag 18 juli 2017 om 21:56
Je had dus liever van iedereen willen horen dat het prima kan, kinderen opvoeden met borderline. Zeg dat dan meteen.
dinsdag 18 juli 2017 om 22:18
dinsdag 18 juli 2017 om 22:22
Misschien hebben die mensen geen diagnose omdat ze nooit naar een psycholoog zijn gegaan.Lampie1986 schreef: ↑18-07-2017 21:23Ook mensen zonder persoonlijkheidsstoornis kunnen er een bende van maken.
De diagnose borderline krijg je al snel en niet iedere borderliner is het zelfde.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
dinsdag 18 juli 2017 om 22:26
Natuurlijk zijn er verschillende varianten van borderline. Ik heb ze ook in diverse maten meegemaakt, van zeer agressief tot vele zelfmoordpogingen toe, waar kinderen de toekijkers waren. Tot redelijk mild verloop. En toch zeg ik, doe het een kind gewoon niet aan. De diagnose is er niet voor niets, en kinderen ondervinden er vroeg of laat schade van, in de meeste gevallen.
dinsdag 18 juli 2017 om 22:27
Aangezien TO niet meer reageert, kan ik dit er wel in gooien: mijn schoonzus heeft borderline. En nog wat dingen meer. Ze heeft een dochter van 11 uit een eerdere relatie. Tussen haar en mijn broer is het heel moeilijk. Ze heeft dagen dat ze niet eens uit bed kan komen. Dochter is vrijwel elk weekend uit logeren. Het is een schat van een meid, maar wel een die zich in elke vorm buigt om zich maar zo sociaal wenselijk mogelijk te gedragen.
Nu is schoonzus zwanger. Ik hou veel van hen, maar ik maak me ook heel veel zorgen.
Nu is schoonzus zwanger. Ik hou veel van hen, maar ik maak me ook heel veel zorgen.
dinsdag 18 juli 2017 om 22:32
Was vrij snel duidelijk tochLady_Voldemort schreef: ↑18-07-2017 21:56Je had dus liever van iedereen willen horen dat het prima kan, kinderen opvoeden met borderline. Zeg dat dan meteen.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 18 juli 2017 om 22:38
Ik geloof dat ik ook borderline in mijn rijtje heb staan. Heb veel verneukt in mijn leven. Maar mijn gezin is daar niet 1 van.
Dat heb ik behoorlijk goed gefixed geloof ik.
Wel is het een enorme uitdaging. Maar dat is mijn chronische depressiviteit misschien nog wel meer.
Ik vind kinderen sowieso vrij heftig. Al kan ik niet echt vergelijken met hoe het zou zijn geweest zonder diagnoses.
Hoe ouder ik word, hoe rustiger trouwens. Ik was al heel jong moeder. Maar je kan natuurlijk gerust tot halverwege de 30 wachten. Dan schijnt je borderline al een heel stuk hanteerbaarder te zijn (was bij mij iig wel zo). Het 'voordeel' van borderline (voor zover je daar op die manier over kunt praten natuurlijk) is dat het uit-evalueert op den duur. Ik geloof niet, correct me if i am wrong, dat je ermee je graf in gaat (like: wanneer je zeg maar 80 something bent dan he!)
Het zal niet de gemakkelijkste weg zIjn, maar naar mezelf kijkende is het ook geen harde nee!
Ik zou wel eerst je shit gaan verwerken cq flink aan de therapie gaan.
Kies, want ja dat kan tegenwoordig, voor een gezin als je wat ouder bent. Maar goed, dat is mijn tip, die is natuurlijk heel persoonlijk.
Als ik kijk naar hoe ik was begin 20 als moeder en hoe ik nu ben, dan was ik begin 20 best wel vrij heftig, wat zich vooral naar binnen toe heeft gemanifesteerd. En dat was zeker niet de gemakkelijkste weg.
Maar het gaat nu goed met me. Ik ben de 40 gepasseerd en eigenlijk nog nauwelijks borderline te noemen.
Sterkte in je zoektocht en beslissing.
X
Dat heb ik behoorlijk goed gefixed geloof ik.
Wel is het een enorme uitdaging. Maar dat is mijn chronische depressiviteit misschien nog wel meer.
Ik vind kinderen sowieso vrij heftig. Al kan ik niet echt vergelijken met hoe het zou zijn geweest zonder diagnoses.
Hoe ouder ik word, hoe rustiger trouwens. Ik was al heel jong moeder. Maar je kan natuurlijk gerust tot halverwege de 30 wachten. Dan schijnt je borderline al een heel stuk hanteerbaarder te zijn (was bij mij iig wel zo). Het 'voordeel' van borderline (voor zover je daar op die manier over kunt praten natuurlijk) is dat het uit-evalueert op den duur. Ik geloof niet, correct me if i am wrong, dat je ermee je graf in gaat (like: wanneer je zeg maar 80 something bent dan he!)
Het zal niet de gemakkelijkste weg zIjn, maar naar mezelf kijkende is het ook geen harde nee!
Ik zou wel eerst je shit gaan verwerken cq flink aan de therapie gaan.
Kies, want ja dat kan tegenwoordig, voor een gezin als je wat ouder bent. Maar goed, dat is mijn tip, die is natuurlijk heel persoonlijk.
Als ik kijk naar hoe ik was begin 20 als moeder en hoe ik nu ben, dan was ik begin 20 best wel vrij heftig, wat zich vooral naar binnen toe heeft gemanifesteerd. En dat was zeker niet de gemakkelijkste weg.
Maar het gaat nu goed met me. Ik ben de 40 gepasseerd en eigenlijk nog nauwelijks borderline te noemen.
Sterkte in je zoektocht en beslissing.
X
dinsdag 18 juli 2017 om 22:43
Ik weet niet, maar kan je borderline 'licht' hebben?
Je hebt toch ook te maken met co-morbiditeiten en zoiets als persoonlijkheid/karakter en intelligentie?
Ik ben vrij heftig geweest hoor, maar NOOIT naar mijn kinderen.
Mijn kinderen waren zelfs letterlijk mijn redding.
Maar ik geloof niet dat ik nou perse een lichtend voorbeeld ben.
Dus nogmaals: wacht een jaar of 10-15!
Er is echt nog heel veel werk aan de winkel en een kind heb je voor het leven! Als het niet bevalt zet je het niet on-hold ofzo.
Je hebt toch ook te maken met co-morbiditeiten en zoiets als persoonlijkheid/karakter en intelligentie?
Ik ben vrij heftig geweest hoor, maar NOOIT naar mijn kinderen.
Mijn kinderen waren zelfs letterlijk mijn redding.
Maar ik geloof niet dat ik nou perse een lichtend voorbeeld ben.
Dus nogmaals: wacht een jaar of 10-15!
Er is echt nog heel veel werk aan de winkel en een kind heb je voor het leven! Als het niet bevalt zet je het niet on-hold ofzo.
dinsdag 18 juli 2017 om 22:49
Ik ben 53 en pas 7 jaar geleden kwamen de psychologen met "borderline" aanzetten.
Mijn kinderen (2) zijn goed opgevoed, kreeg laatst nog een compliment van mijn dochter dat ik het goed had gedaan.
Terwijl mijn eigen leven fucked-up is heb ik altijd een luisterend oor en heel veel liefde voor mijn kinderen gehad
Maar er zijn verschillende gradaties in borderline, ik geloof dat ik niet zo heel "erg" ben
Mijn kinderen (2) zijn goed opgevoed, kreeg laatst nog een compliment van mijn dochter dat ik het goed had gedaan.
Terwijl mijn eigen leven fucked-up is heb ik altijd een luisterend oor en heel veel liefde voor mijn kinderen gehad
Maar er zijn verschillende gradaties in borderline, ik geloof dat ik niet zo heel "erg" ben
dinsdag 18 juli 2017 om 22:51
Ja ik denk dat het bij mij ook zo was, mijn redding. Mooi verwoordYggdrasil- schreef: ↑18-07-2017 22:43Ik weet niet, maar kan je borderline 'licht' hebben?
Je hebt toch ook te maken met co-morbiditeiten en zoiets als persoonlijkheid/karakter en intelligentie?
Ik ben vrij heftig geweest hoor, maar NOOIT naar mijn kinderen
Mijn kinderen waren zelfs letterlijk mijn redding.
Maar ik geloof niet dat ik nou perse een lichtend voorbeeld ben.
Dus nogmaals: wacht een jaar of 10-15!
Er is echt nog heel veel werk aan de winkel en een kind heb je voor het leven! Als het niet bevalt zet je het niet on-hold ofzo.
dinsdag 18 juli 2017 om 22:57
De reden om mijn nest uit te komen, een regelmatig leven te gaan hebben en om een goed voorbeeld te zijn.
Door hen ben ik weer gaan studeren, zorgde ik voor ritme en regelmaat. Begin ik voor mezelf te zorgen.
Zij zijn de reden dat ik adem, dat ik leef, dat ik er (meestal) ook gewoon zin in heb.
Ze zijn mijn brandstof en kracht.
Maar ook mijn achilleshiel. Ik ben een perfectionist en mijn gezin in combi met werk en een sociaal leven en huishouden bleek echt te veel.
Ik ben een tijdje thuis geweest, en heb nu vrede met een parttime baan.
Het is prima. Ik ben tevreden. En dat is een groot goed!
dinsdag 18 juli 2017 om 23:09
Mijn stief-schoonvader heeft borderline. Ik merk er niks van, maar het schijnt vroeger erg heftig geweest te zijn, zodanig dat contact met eigen zoon vrij minimaal is. Toch, ik denk dat de jaren, en medicatie, en zelfinzicht, een hoop kunnen doen. Het is nu de fijnste opa die er is. Zelf ben ik ook eens gediagnostiseerd met trekken van, wat later weer van de baan is geschoven. Mijn gedrag -veel feesten, wisselende contacten, heftige relaties- hing vooral samen met een levensfase waar ik op mijn 21e wel klaar mee was. Dus who knows, ik zou minstens de komende vijf jaar je in ieder geval met je ontwikkeling bezighouden.
dinsdag 18 juli 2017 om 23:26
TO, hoewel je aangaf niet meer te reageren, hoop ik dat je nog wel meeleest.
Hoewel mijn moeder een andere persoonlijkheidsstoornis had, zeg ik: neem geen kinderen. Niet alleen omdat persoonlijkheidsproblematiek voor de kinderen beschadigend kan zijn, maar ook omdat je het leven extra zwaar maakt voor jezelf en je partner, terwijl jullie beiden al extra op jullie bordje hebben liggen door de persoonlijkheidsproblematiek.
Ondanks dat mijn vader zeer stabiel was, heeft de persoonlijkheidsstoornis van mijn moeder heel veel invloed gehad op mijn leven. Onder andere het vroeg zelfstandig/volwassen zijn, niet van haar op aan kunnen door haar problematiek, mij altijd aanpassen aan haar buien/stemming. Ik heb hierdoor zelf uiteindelijk een eetstoornis en kenmerken van een persoonlijkheidsstoornis gekregen. Niet genoeg kenmerken voor een volledige diagnose, maar ik heb duidelijk een hoop gemist in de opvoeding qua omgaan met emoties en relaties, ondanks dat mijn vader geen problemen had en een zeer stabiele factor was.
Misschien heb je iets aan onderstaand topic, het is wel van een aantal jaren geleden, maar het is van iemand van wie de moeder borderline heeft.
psyche/dochter-van-een-moeder-met-borde ... ges/203459
Na googelen vond ik ook dat kinderen van ouders met psychische problemen (KOPP-kinderen) een veel grotere kans hebben om zelf later problemen te krijgen. Ik citeer:
"Van het totaal aantal kinderen in Nederland, voldoet 38, 5% aan de beschrijving van KOPP/KVO. Zij lopen een aanzienlijk risico op het ontwikkelen van geestelijke gezondheidsproblemen. Bij deze kinderen zijn vaak al op jonge leeftijd symptomen van gedragsproblemen aanwezig (Field, 1992). Deze symptomen verhogen het risico op persistente gedragsproblemen en psychopathologie op latere leeftijd (Sroufe, 1997). Van de groep kinderen onder de 22 jaar die te maken heeft met ouders met psychische problemen, ontwikkelt ongeveer tweederde psychische problemen."
Bron: https://assets.trimbos.nl/docs/45d6b17f ... a29b06.pdf
Nogmaals, ik zou het niet doen. Niet voor jezelf, niet voor je partner en niet voor je (toekomstige) kind.
Hoewel mijn moeder een andere persoonlijkheidsstoornis had, zeg ik: neem geen kinderen. Niet alleen omdat persoonlijkheidsproblematiek voor de kinderen beschadigend kan zijn, maar ook omdat je het leven extra zwaar maakt voor jezelf en je partner, terwijl jullie beiden al extra op jullie bordje hebben liggen door de persoonlijkheidsproblematiek.
Ondanks dat mijn vader zeer stabiel was, heeft de persoonlijkheidsstoornis van mijn moeder heel veel invloed gehad op mijn leven. Onder andere het vroeg zelfstandig/volwassen zijn, niet van haar op aan kunnen door haar problematiek, mij altijd aanpassen aan haar buien/stemming. Ik heb hierdoor zelf uiteindelijk een eetstoornis en kenmerken van een persoonlijkheidsstoornis gekregen. Niet genoeg kenmerken voor een volledige diagnose, maar ik heb duidelijk een hoop gemist in de opvoeding qua omgaan met emoties en relaties, ondanks dat mijn vader geen problemen had en een zeer stabiele factor was.
Misschien heb je iets aan onderstaand topic, het is wel van een aantal jaren geleden, maar het is van iemand van wie de moeder borderline heeft.
psyche/dochter-van-een-moeder-met-borde ... ges/203459
Na googelen vond ik ook dat kinderen van ouders met psychische problemen (KOPP-kinderen) een veel grotere kans hebben om zelf later problemen te krijgen. Ik citeer:
"Van het totaal aantal kinderen in Nederland, voldoet 38, 5% aan de beschrijving van KOPP/KVO. Zij lopen een aanzienlijk risico op het ontwikkelen van geestelijke gezondheidsproblemen. Bij deze kinderen zijn vaak al op jonge leeftijd symptomen van gedragsproblemen aanwezig (Field, 1992). Deze symptomen verhogen het risico op persistente gedragsproblemen en psychopathologie op latere leeftijd (Sroufe, 1997). Van de groep kinderen onder de 22 jaar die te maken heeft met ouders met psychische problemen, ontwikkelt ongeveer tweederde psychische problemen."
Bron: https://assets.trimbos.nl/docs/45d6b17f ... a29b06.pdf
Nogmaals, ik zou het niet doen. Niet voor jezelf, niet voor je partner en niet voor je (toekomstige) kind.
woensdag 19 juli 2017 om 00:50
Lieve TO, ook ik ben een "borderliner". Ben van het heftigsten soort zeg maar.
Heb een zooitje van mijn leven gemaakt maar was nog wel zo verstandig om niet aan kinderen te beginnen. Ben zelf opgevoed door een lieve moeder die ook psychische problemen had. Zij had het erg zwaar om ons op te voeden en ik zag vaak een huilende moeder.
Als klein kind wil je dan alles doen om je moeder wat te stoppen met huilen. Bijv. door heel lief te zijn of haar te beschermen tegen van alles.
Toen ik zelf helemaal de weg kwijt was, besloot ik om niet aan kinderen te beginnen. Ik ben opgenomen geweest en vele therapieeen gehad met zelfs meerdere keren poging tot zelfmoord.
Dus ik had helemaal vrede met het feit dat ik maar beter geen kinderen kon opvoeden.
Later bleek ook nog eens dat ik ze helemaal niet eens kon krijgen. Toen begon het verdriet -pas echt.
Heb nu ik ouder ben wel verdriet dat er geen "gewoon"leven voor mij is weggelegd.
Ik weet niet in hoeverre de stoornis jou in de weg staat in het leven. Dat kan alleen jij beoordelen samen met je behandelaar.
En heel goed dat je erover nadenkt want de gevolgen voor je kinderen kunnen heel ernstig zijn
Lieve TO ik wens je veel wijsheid en hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.
Heb een zooitje van mijn leven gemaakt maar was nog wel zo verstandig om niet aan kinderen te beginnen. Ben zelf opgevoed door een lieve moeder die ook psychische problemen had. Zij had het erg zwaar om ons op te voeden en ik zag vaak een huilende moeder.
Als klein kind wil je dan alles doen om je moeder wat te stoppen met huilen. Bijv. door heel lief te zijn of haar te beschermen tegen van alles.
Toen ik zelf helemaal de weg kwijt was, besloot ik om niet aan kinderen te beginnen. Ik ben opgenomen geweest en vele therapieeen gehad met zelfs meerdere keren poging tot zelfmoord.
Dus ik had helemaal vrede met het feit dat ik maar beter geen kinderen kon opvoeden.
Later bleek ook nog eens dat ik ze helemaal niet eens kon krijgen. Toen begon het verdriet -pas echt.
Heb nu ik ouder ben wel verdriet dat er geen "gewoon"leven voor mij is weggelegd.
Ik weet niet in hoeverre de stoornis jou in de weg staat in het leven. Dat kan alleen jij beoordelen samen met je behandelaar.
En heel goed dat je erover nadenkt want de gevolgen voor je kinderen kunnen heel ernstig zijn
Lieve TO ik wens je veel wijsheid en hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.
woensdag 19 juli 2017 om 07:46
En wat als kinderen niet de uitwerking zijn die je wenste? Dat ze iets doen wat je niet wenst?
Ga je dan ook niet meer op ze reageren ofzo?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 19 juli 2017 om 08:14
woensdag 19 juli 2017 om 08:21
woensdag 19 juli 2017 om 08:22
Alleen de diagnose borderline is geen reden om te denken dat je later geen kinderen zou moeten hebben. Het is wel goed dat je dit overweegt. Wat belangrijk is wat je met die diagnose doet. Dus behandeling en zorgen dat je stabiel en emotioneel gezond wordt. Als dat lukt kan je verder kijken. En bespreek dit inderdaad met je behandelaar, degene die JIJ en JOUW problematiek kent, niemand op dit forum kent jou of weet hoe jouw borderline zich uit en wat het effect daarvan zou zijn op eventuele kinderen.
Met een goede behandeling en inzet van jezelf kan je ook van je borderline af komen (nee, dit geldt niet in álle gevallen en voor iedereen, het is ook afhankelijk van je eigen inzet en je bereidheid om te veranderen ook al voelt dat heel rot).
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/11/11/gr ... 9-a1531467
Eerlijk gezegd snap ik niet dat mensen alleen door dit topic ja of nee kunnen antwoorden op deze vraag.
Met een goede behandeling en inzet van jezelf kan je ook van je borderline af komen (nee, dit geldt niet in álle gevallen en voor iedereen, het is ook afhankelijk van je eigen inzet en je bereidheid om te veranderen ook al voelt dat heel rot).
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/11/11/gr ... 9-a1531467
Eerlijk gezegd snap ik niet dat mensen alleen door dit topic ja of nee kunnen antwoorden op deze vraag.
woensdag 19 juli 2017 om 11:59
Vraag dit niet aan moeders met borderline, maar aan kinderen van ouders met borderline. Als je mijn moeder zou vragen hoe zij het doet als moeder, zou ze goed antwoorden, maar ik vind dat ze het niet goed doet. Ik kan dat niet zeggen, want daar kan ze niet mee omgaan. En zo zal het voor veel kinderen van ouders met bps ook zijn.
