Psyche
alle pijlers
Borderline en moe
maandag 10 mei 2010 om 17:45
Vanaf dat ik 9 ben (scheiding ouders en veel sh*t daarna) heb ik al last van ernstige psychische problemen: intensieve dwangneurose; anorexia; boulimia, angstaanvallen en depressieve klachten. Ik loop al vanaf mijn veertiende bij psychologen, heb twee jaar fulltime dagbehandeling gehad en loop momenteel ook weer bij een psycholoog. Twee keer heb ik medicatie gehad, wat mij heeft geholpen, maar waar ik inmiddels weer van af ben. Enige jaren geleden is er bij mij Borderline met ontwijkende kenmerken geconstateerd (twee x bij 2 verschillende psychologen).
De anorexia en boulimia heb ik al jaren onder controle, de dwangneurose ook, heb ook inmiddels een studie afgerond en ben al enige jaren aan het werk. Qua werk heb ik een aantal goede, maar ook een aantal zeer slechte ervaringen opgedaan. Inmiddels zit ik burn out thuis. Een aantal jaren geleden heb ik een zeer commerciële baan geaccepteerd en dat bleek (gezien mijn beperkingen) geen goed idee te zijn geweest. Mijn psycholoog gaf aan dat ik daarmee juist een omgeving heb uitgezocht waarin een groot beroep is gedaan juist op die kanten die bij mij niet sterk zijn ontwikkeld. De gevolgen waren hevige paniekaanvallen, mijzelf pijn doen, volslagen wanhoop en zelfmoordgedachtes en uiteindelijk een burn out.
Mijn grootste probleem (ik heb er meerdere) is dat ik problemen heb met mijn identiteit of het gebrek daaraan (was een opluchting te horen dat dat een van de kenmerken van Borderline is en dat er dus een naam voor is en dat ik mij niet gewoon aan het aanstellen was). Dit houdt in dat ik niet weet wie ik ben, wat ik wil, wat ik vind van allerlei zaken etc. Mijn psycholoog omschreef het zo: dat ik geen ruggengraat opbouw, geen basis opbouw door de ervaringen die ik opdoe. Ik bouw dus ook geen zelfvertrouwen op. Dus..... ik zit voor mijn gevoel in iedere situatie alsof ik weer in de brugklas zit (zo omschrijf ik het dan maar). Ik krijg hierdoor het gevoel dat ik absoluut niet kan vertrouwen op mijzelf, wat ik echt jammer vind. Assertief zijn is moeilijk, want ik voel het vaak niet echt dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik dan wel een keertje voor mijzelf opkom dan word ik erg nerveus, want het voelt voor mij niet als echt aan. Ook vinden mensen mij (wanneer ze mij niet zo goed kennen gelukkig) soms wat nep overkomen. Kan ik ze niet echt kwalijk nemen, wat laat ik zien?? Mijn persoonlijkheid, geen idee wat is die dan. Ik word hier echt ongelukkig van. On the bright site: ik hoor ook vaak dat mensen mij vriendelijk vinden, daar houd ik me dan maar aan vast. Vind ik zelf een goede eigenschap. Bovendien heb ik wel een paar duidelijke principes (door de jaren opgedaan) waar ik naar probeer te leven.
Ik heb met name last in situaties met mensen met zeer uitgesproken meningen/stellige meningen en ik ze niet goed ken, zoals in mijn huidige werk. Ik ben heel erg bezig met wat andere mensen van mij vinden en daardoor ben ik erg gemakkelijk te kwetsen (sowieso vaak het geval met mensen met Borderline heb ik begrepen) maar ook te beïnvloeden. En als ik dan iets vind,dan vraag ik mij af of dat mijn mening is of iemands anders zijn/haar mening. Kortom: chaos Ik ben dan ook erg zenuwachtig om deze topic te plaatsen, maarja doe het toch maar anders verandert er ook niets.
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.Ook voel ik mij met dat hele Borderline gedoe erg alleen en geïsoleerd. Het komt immers niet zoveel voor en het heeft ook nog eens een erg slechte naam helaas. Ik schreeuw het met andere woorden niet van de daken.
Tjeeeesus wat een belachelijk lang verhaal, heb alleen niet de vut om er in te gaan knippen, ben ook bang dat het dan een zootje wordt. Tis wel een opluchting om het een keer op tafel te gooien. Graag hoor ik of anderen zich (identiteit, borderline etc.) hierin herkennen of juist niet natuurlijk, als er überhaupt iemand is die door dit hele verhaal heen komt. Tanx in ieder geval voor de moeite.
De anorexia en boulimia heb ik al jaren onder controle, de dwangneurose ook, heb ook inmiddels een studie afgerond en ben al enige jaren aan het werk. Qua werk heb ik een aantal goede, maar ook een aantal zeer slechte ervaringen opgedaan. Inmiddels zit ik burn out thuis. Een aantal jaren geleden heb ik een zeer commerciële baan geaccepteerd en dat bleek (gezien mijn beperkingen) geen goed idee te zijn geweest. Mijn psycholoog gaf aan dat ik daarmee juist een omgeving heb uitgezocht waarin een groot beroep is gedaan juist op die kanten die bij mij niet sterk zijn ontwikkeld. De gevolgen waren hevige paniekaanvallen, mijzelf pijn doen, volslagen wanhoop en zelfmoordgedachtes en uiteindelijk een burn out.
Mijn grootste probleem (ik heb er meerdere) is dat ik problemen heb met mijn identiteit of het gebrek daaraan (was een opluchting te horen dat dat een van de kenmerken van Borderline is en dat er dus een naam voor is en dat ik mij niet gewoon aan het aanstellen was). Dit houdt in dat ik niet weet wie ik ben, wat ik wil, wat ik vind van allerlei zaken etc. Mijn psycholoog omschreef het zo: dat ik geen ruggengraat opbouw, geen basis opbouw door de ervaringen die ik opdoe. Ik bouw dus ook geen zelfvertrouwen op. Dus..... ik zit voor mijn gevoel in iedere situatie alsof ik weer in de brugklas zit (zo omschrijf ik het dan maar). Ik krijg hierdoor het gevoel dat ik absoluut niet kan vertrouwen op mijzelf, wat ik echt jammer vind. Assertief zijn is moeilijk, want ik voel het vaak niet echt dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik dan wel een keertje voor mijzelf opkom dan word ik erg nerveus, want het voelt voor mij niet als echt aan. Ook vinden mensen mij (wanneer ze mij niet zo goed kennen gelukkig) soms wat nep overkomen. Kan ik ze niet echt kwalijk nemen, wat laat ik zien?? Mijn persoonlijkheid, geen idee wat is die dan. Ik word hier echt ongelukkig van. On the bright site: ik hoor ook vaak dat mensen mij vriendelijk vinden, daar houd ik me dan maar aan vast. Vind ik zelf een goede eigenschap. Bovendien heb ik wel een paar duidelijke principes (door de jaren opgedaan) waar ik naar probeer te leven.
Ik heb met name last in situaties met mensen met zeer uitgesproken meningen/stellige meningen en ik ze niet goed ken, zoals in mijn huidige werk. Ik ben heel erg bezig met wat andere mensen van mij vinden en daardoor ben ik erg gemakkelijk te kwetsen (sowieso vaak het geval met mensen met Borderline heb ik begrepen) maar ook te beïnvloeden. En als ik dan iets vind,dan vraag ik mij af of dat mijn mening is of iemands anders zijn/haar mening. Kortom: chaos Ik ben dan ook erg zenuwachtig om deze topic te plaatsen, maarja doe het toch maar anders verandert er ook niets.
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.Ook voel ik mij met dat hele Borderline gedoe erg alleen en geïsoleerd. Het komt immers niet zoveel voor en het heeft ook nog eens een erg slechte naam helaas. Ik schreeuw het met andere woorden niet van de daken.
Tjeeeesus wat een belachelijk lang verhaal, heb alleen niet de vut om er in te gaan knippen, ben ook bang dat het dan een zootje wordt. Tis wel een opluchting om het een keer op tafel te gooien. Graag hoor ik of anderen zich (identiteit, borderline etc.) hierin herkennen of juist niet natuurlijk, als er überhaupt iemand is die door dit hele verhaal heen komt. Tanx in ieder geval voor de moeite.
maandag 10 mei 2010 om 19:26
ik heb ook borderline alleen zit ik weer met andere dingen, ik heb het ook in combinatie met adhd en depressie, dwangneurose heb ik ook heel erg gehad maar daar ben ik zo goed als vanaf( gelukkig maar werd jij dr ook zo strontziek van?)
maar dat onzekere dat heeft niet elke borderliner.
ik ben heel dominant bijvoorbeeld, ik trap juist weer te snel op mijn rem, iemand hoeft maar iets verkeerds te doen of te zeggen en ik geef ze de volle laag, mijn verdedegingsmeganisme is dus veels te alert en bij het minste of geringste wals ik iemand plat voordat diegene dat bij mij probeerd te doen, ik ben heel kritisch op mensen en ik trek me weinig aan wat mensen van mij denken.
ik denk dat borderline je karakter vaak versterkt....op de minere puntjes....dus als je onzeker van jezelf bent of introvert...dan slaat dat vaak door tot in het extreme.
je moet jezelf niet wijs maken dat je niet weet wie je bent.
je bent gewoon depressief omdat je vaakstemmingswisselingen hebt en je je leeg voelt vanbinnen.
maar je vind toch dingen leuk? of niet leuk? je vind sommige mensen aardig? en sommige mensen niet? je hebt toch een mening over bepaalde dingen? je hebt toch hobbies? een favoriete kleur? muziek waar je van houd...eten wat je lekker vind, je hebt toch karakter eigenschappen? alleen niet iedereen weet die laatste zo heel goed op te noemen...vaak meer uit onzekerheid dan uit onwetendheid.
je moet durfen ontdekken wie jij bent... want al die dingen maken juist wie jij bent.....je zoekt iets wat er niet is...want je bent er al...met volledige persoonlijkheid...alleen denk je zelf dat er iets moet zijn wat je kunt aanwijzen....je hebt geen gebrek aan indentiteit....je zoekt alleen op de verkeerde plekken...heb ik ook heel lang over moeten doen...maar het gaat vanzelf wel...als je maar niet opgeeft
en schema therapie is juist goed om je hoofd eens rustig te krijgen...geef net op je kan het! geloof een s in jezelf
maar dat onzekere dat heeft niet elke borderliner.
ik ben heel dominant bijvoorbeeld, ik trap juist weer te snel op mijn rem, iemand hoeft maar iets verkeerds te doen of te zeggen en ik geef ze de volle laag, mijn verdedegingsmeganisme is dus veels te alert en bij het minste of geringste wals ik iemand plat voordat diegene dat bij mij probeerd te doen, ik ben heel kritisch op mensen en ik trek me weinig aan wat mensen van mij denken.
ik denk dat borderline je karakter vaak versterkt....op de minere puntjes....dus als je onzeker van jezelf bent of introvert...dan slaat dat vaak door tot in het extreme.
je moet jezelf niet wijs maken dat je niet weet wie je bent.
je bent gewoon depressief omdat je vaakstemmingswisselingen hebt en je je leeg voelt vanbinnen.
maar je vind toch dingen leuk? of niet leuk? je vind sommige mensen aardig? en sommige mensen niet? je hebt toch een mening over bepaalde dingen? je hebt toch hobbies? een favoriete kleur? muziek waar je van houd...eten wat je lekker vind, je hebt toch karakter eigenschappen? alleen niet iedereen weet die laatste zo heel goed op te noemen...vaak meer uit onzekerheid dan uit onwetendheid.
je moet durfen ontdekken wie jij bent... want al die dingen maken juist wie jij bent.....je zoekt iets wat er niet is...want je bent er al...met volledige persoonlijkheid...alleen denk je zelf dat er iets moet zijn wat je kunt aanwijzen....je hebt geen gebrek aan indentiteit....je zoekt alleen op de verkeerde plekken...heb ik ook heel lang over moeten doen...maar het gaat vanzelf wel...als je maar niet opgeeft
en schema therapie is juist goed om je hoofd eens rustig te krijgen...geef net op je kan het! geloof een s in jezelf
maandag 10 mei 2010 om 21:30
Hoplakee,
Ik herken je verhaal voor een deel.
Ik heb zelf ook persoonlijkheidsproblemen, niet helemaal borderline, maar een onduidelijk allegaartje van kenmerken.
Ik herken wat je zegt over dat je het zo moe bent.
Ik ben het ook moe-er dan moe, dag in dag uit, jaar in jaar uit en inderdaad ook al vanaf heel jonge leeftijd in therapie geweest.
Nog steeds heb ik therapie en inderdaad staat schematherapie goed te boek qua effectiviteit. Ik zelf ben nu bezig met emdr, wat ik n zware vorm van therapie vind, je moet veel opzij zetten dat je in het nu tegenkomt en daarnaast ook nog een dingen aanboren die ook weer stress oproepen.
Ik herken je onzekerheid heel goed, bijv dit weekend met verschillende mensen afspraken gehad en vandaag ben ik helemaal uit mijn doen, boos, moe, labiel, huilerig. Want bij iedere sociale activiteit loop ik weer andere twijfels over mezelf op. Eindeloos moe word ik ervan.
Ik vestig nu mijn hoop op de weg van de emdr, die nog wel een jaar ofzo kan duren en daarbij ga ik ook weer schema-therapie krijgen. Maar pas over een tijdje als ik verder ben met de protocollaire emdr- behandeling.
Ik kan je weinig anders zeggen dan: ik weet hoe ongelooflijk slopend het kan zijn om zoveel moeite te hebben met je dagelijks leven. En ik wens je succes.
Ps. eetstoornissen zijn mij ook niet onbekend, dat komt volgens mij wel vaker voor bij complexe persoonlijkheidsproblematiek. En ik heb nu even de behoefte om mijn hart hierover te luchten, al ben ik ook bang voor herkenning. Het zit me vandaag namelijk zo hoog dat het zo'n afgrijselijke ploetergang is! (ja, inderdaad, dat kan ook weer gezien worden als zelfmedelijden....en zo gaat mijn hoofd maar door...grrrr)
Ik herken je verhaal voor een deel.
Ik heb zelf ook persoonlijkheidsproblemen, niet helemaal borderline, maar een onduidelijk allegaartje van kenmerken.
Ik herken wat je zegt over dat je het zo moe bent.
Ik ben het ook moe-er dan moe, dag in dag uit, jaar in jaar uit en inderdaad ook al vanaf heel jonge leeftijd in therapie geweest.
Nog steeds heb ik therapie en inderdaad staat schematherapie goed te boek qua effectiviteit. Ik zelf ben nu bezig met emdr, wat ik n zware vorm van therapie vind, je moet veel opzij zetten dat je in het nu tegenkomt en daarnaast ook nog een dingen aanboren die ook weer stress oproepen.
Ik herken je onzekerheid heel goed, bijv dit weekend met verschillende mensen afspraken gehad en vandaag ben ik helemaal uit mijn doen, boos, moe, labiel, huilerig. Want bij iedere sociale activiteit loop ik weer andere twijfels over mezelf op. Eindeloos moe word ik ervan.
Ik vestig nu mijn hoop op de weg van de emdr, die nog wel een jaar ofzo kan duren en daarbij ga ik ook weer schema-therapie krijgen. Maar pas over een tijdje als ik verder ben met de protocollaire emdr- behandeling.
Ik kan je weinig anders zeggen dan: ik weet hoe ongelooflijk slopend het kan zijn om zoveel moeite te hebben met je dagelijks leven. En ik wens je succes.
Ps. eetstoornissen zijn mij ook niet onbekend, dat komt volgens mij wel vaker voor bij complexe persoonlijkheidsproblematiek. En ik heb nu even de behoefte om mijn hart hierover te luchten, al ben ik ook bang voor herkenning. Het zit me vandaag namelijk zo hoog dat het zo'n afgrijselijke ploetergang is! (ja, inderdaad, dat kan ook weer gezien worden als zelfmedelijden....en zo gaat mijn hoofd maar door...grrrr)
maandag 10 mei 2010 om 21:39
jaaa vind ik ook hoor! Wat een onzin dat je geen "persoonlijkheid" hebt. en geen ruggegraat vind ik al helemaal een volslagen idiote opmerking. Ik heb geen borderline en ben ook geen psych, maar het lijkt mij erg onwaarschijnlijk dat iemand zonder ruggegraat een dwangneurose en eetstoornissen onder controle krijgt.
Ik denk dat je wel degelijk een persoonlijkheid met enorme ruggegraat; het overwinnen / onder controle krijgen van bovengenoemde kost volgens mij heel erg veel wilskracht en doorzettingvermogen. Ondanks alle problematiek heb je een studie afgerond, werk gevonden, ben je een vriendelijk mens.
Misschien moet je a idd wat assertiever worden (wie niet?) en b misschien een andere psych zoeken.
misschien een beetje off topic, maar wat vinden jullie van de schematherapie? En is het beter / slechter / anders dan andere therapieen?
Ik denk dat je wel degelijk een persoonlijkheid met enorme ruggegraat; het overwinnen / onder controle krijgen van bovengenoemde kost volgens mij heel erg veel wilskracht en doorzettingvermogen. Ondanks alle problematiek heb je een studie afgerond, werk gevonden, ben je een vriendelijk mens.
Misschien moet je a idd wat assertiever worden (wie niet?) en b misschien een andere psych zoeken.
misschien een beetje off topic, maar wat vinden jullie van de schematherapie? En is het beter / slechter / anders dan andere therapieen?
maandag 10 mei 2010 om 23:06
Hi, ik heb niet zo n fut nu om er verder op door te gaan, maar ik herken heel erg wat je schrijft. Ik heb ook Borderline in combinatie met andere diagnoses, al jaren therapie, en ik vind het leven doodvermoeiend. Ik houd me vast aan de goeie dingen, de goeie momenten.
Ik wou alleen even zeggen dat je niet alleen bent. Sterkte meid!
Ik wou alleen even zeggen dat je niet alleen bent. Sterkte meid!
maandag 10 mei 2010 om 23:35
Tsjeeee bedankt voor de reacties! Voel me hier al echt beter door. Kwam net thuis, en ben meteen naar mijn pc gelopen (zenuuuuuwachtig voor de reacties pfff helemaal niet nodig dus -errug toch). Merk echt dat ik me erg eenzaam voel door de hele situatie, maar dat ik niet alleen ben
Nola: ben al een beetje bezig met een adempauze (heb nu - wel toevallig door vakanties - even geen sessies), pak het daarna gewoon weer op, er staan afspraken. Ga wel bespreken met de psychologe dat de moed me wat in de schoenen zinkt en ga goed op mijn grenzen letten.
lil-star: dwangneurose was echt erg, was echt als de dood wanneer ik het niet deed (was wel erg jong vanaf mijn negende en is langzaam afgenomen waarom? Geeeeen idee). Ik ben wel dominant in mijn directe (veilige) omgeving. Mijn vriend/familie heeft het bijvoorbeeld echt niet makkelijk met me. Had vroeger juist uitgesproken meningen, ook als ik er geen barst verstand van had (erg handig en ook oh zo redelijk...... ), maar ben dat volledig kwijt. Was altijd een beetje de clown van het gezelschap en vond dat eigenlijk wel heel leuk. Nu niet meer, ben me veel te bewust van mijzelf geworden. Het vreemde is dat ik vanaf mijn 9e jaar en nu veel veranderingen ben ondergaan in mijn gedrag. Van heel timide naar dominant naar ondergeschikt (gatverrrrrrr vind ik zelf zo erg) en heel angstig. Dat ondergeschikte is gekoppeld aan angst en dat maakt het heel moeilijk om te veranderen, maar ik ga gewoon door.
Jouw opmerking dat het al dan niet weten wat ik zelf vind meer te maken heeft met onzekerheid zou heel goed waar kunnen zijn. En het klopt dat ik wel over een heel aantal zaken een mening heb, ik raak mijzelf voor mijn gevoel alleen kwijt wanneer er spanning komt in een situatie met een ander. Met name wanneer ik degene niet zo goed ken.
Kopjekoffie: wat vervelend dat je je niet goed voelt vandaag, sterkte! Ik herken sterk jouw opmerking dat je door sociale contacten/situaties kan gaan twijfelen aan jezelf en uit je doen kan raken. Dat lijkt me erg naar, ook omdat je natuurlijk niet elke situatie of ieder persoon kan voorspellen maar het wel direct effect op je heeft. Ik kan me echt geweldig goed voelen door een situatie, maar ook me daarna daarover te pletter malen. Ik ben overall er persoonlijk erg onzeker van geworden.
Wat me trouwens opvalt is dat je erg streng voor jezelf bent ("ja, inderdaad, dat kan ook weer gezien worden als zelfmedelijden....en zo gaat mijn hoofd maar door...grrrr"). Ik vat het helemaal niet op als zelfmedelijden, je hebt het gewoon zwaar. Het is zoals het is, en dat mag je best zeggen!
PoisenIvy: Tanx! Heb inmiddels een andere psycholoog, een goeie!!
Enne, ben zelf ook nieuwsgierig naar de ervaringen. Wat is trouwens emdr? En nog een prangende vraag: hoe wordt er in jullie omgeving gereageerd op het feit dat je/iemand Borderline heeft of een andere (persoonlijkheids)stoornis? Trek je je daar wat van aan?
Nola: ben al een beetje bezig met een adempauze (heb nu - wel toevallig door vakanties - even geen sessies), pak het daarna gewoon weer op, er staan afspraken. Ga wel bespreken met de psychologe dat de moed me wat in de schoenen zinkt en ga goed op mijn grenzen letten.
lil-star: dwangneurose was echt erg, was echt als de dood wanneer ik het niet deed (was wel erg jong vanaf mijn negende en is langzaam afgenomen waarom? Geeeeen idee). Ik ben wel dominant in mijn directe (veilige) omgeving. Mijn vriend/familie heeft het bijvoorbeeld echt niet makkelijk met me. Had vroeger juist uitgesproken meningen, ook als ik er geen barst verstand van had (erg handig en ook oh zo redelijk...... ), maar ben dat volledig kwijt. Was altijd een beetje de clown van het gezelschap en vond dat eigenlijk wel heel leuk. Nu niet meer, ben me veel te bewust van mijzelf geworden. Het vreemde is dat ik vanaf mijn 9e jaar en nu veel veranderingen ben ondergaan in mijn gedrag. Van heel timide naar dominant naar ondergeschikt (gatverrrrrrr vind ik zelf zo erg) en heel angstig. Dat ondergeschikte is gekoppeld aan angst en dat maakt het heel moeilijk om te veranderen, maar ik ga gewoon door.
Jouw opmerking dat het al dan niet weten wat ik zelf vind meer te maken heeft met onzekerheid zou heel goed waar kunnen zijn. En het klopt dat ik wel over een heel aantal zaken een mening heb, ik raak mijzelf voor mijn gevoel alleen kwijt wanneer er spanning komt in een situatie met een ander. Met name wanneer ik degene niet zo goed ken.
Kopjekoffie: wat vervelend dat je je niet goed voelt vandaag, sterkte! Ik herken sterk jouw opmerking dat je door sociale contacten/situaties kan gaan twijfelen aan jezelf en uit je doen kan raken. Dat lijkt me erg naar, ook omdat je natuurlijk niet elke situatie of ieder persoon kan voorspellen maar het wel direct effect op je heeft. Ik kan me echt geweldig goed voelen door een situatie, maar ook me daarna daarover te pletter malen. Ik ben overall er persoonlijk erg onzeker van geworden.
Wat me trouwens opvalt is dat je erg streng voor jezelf bent ("ja, inderdaad, dat kan ook weer gezien worden als zelfmedelijden....en zo gaat mijn hoofd maar door...grrrr"). Ik vat het helemaal niet op als zelfmedelijden, je hebt het gewoon zwaar. Het is zoals het is, en dat mag je best zeggen!
PoisenIvy: Tanx! Heb inmiddels een andere psycholoog, een goeie!!
Enne, ben zelf ook nieuwsgierig naar de ervaringen. Wat is trouwens emdr? En nog een prangende vraag: hoe wordt er in jullie omgeving gereageerd op het feit dat je/iemand Borderline heeft of een andere (persoonlijkheids)stoornis? Trek je je daar wat van aan?
dinsdag 11 mei 2010 om 20:35
Hey,
Ik ben ooit gediagnosticeerd met kenmerken van borderline. Herken wel een aantal dingen die je zegt, zoals de wisselingen van stemmingen of dat ik vroeger heel timide was en toen besloot dat het zo niet verder kon en me juist weer heel extravert opstelde. Daardoor ben ik heel moe geraakt. Ik wist op een gegeven moment ook niet meer wie ik nou echt was omdat ik me anders voordeed dan ik was (veel sterker dan ik eigenlijk was).
Sinds een paar jaar voel ik me gelukkig weer veel sterker, heb geaccepteerd dat ik me op sommige vlakken erg onzeker voelde en vanuit daar is het zelfvertouwen gelukkig weer gegroeid.
Ik ben bijna klaar met studeren en ga straks een intensieve carierre tegemoet. Ik heb voormezelf besloten dat ik onderaan de ladder begin en niet gelijk op universitair niveau (waar ik voor studeer). Ben veel te bang dat ik weer te veel van mezelf ga vragen en wil eerst zelfvertrouwen opbouwen.
Ik heb het tegen een aantal vrienden verteld, die reageerden er niet echt heel sterk op trouwens. Niemand merkt ook echt iets aan mij trouwens (ikzelf merk er momenteel ook weinig van trouwens). Zijn er mensen in je omgeving die anders gaan doen zodra je het ze verteld?
Ik ben ooit gediagnosticeerd met kenmerken van borderline. Herken wel een aantal dingen die je zegt, zoals de wisselingen van stemmingen of dat ik vroeger heel timide was en toen besloot dat het zo niet verder kon en me juist weer heel extravert opstelde. Daardoor ben ik heel moe geraakt. Ik wist op een gegeven moment ook niet meer wie ik nou echt was omdat ik me anders voordeed dan ik was (veel sterker dan ik eigenlijk was).
Sinds een paar jaar voel ik me gelukkig weer veel sterker, heb geaccepteerd dat ik me op sommige vlakken erg onzeker voelde en vanuit daar is het zelfvertouwen gelukkig weer gegroeid.
Ik ben bijna klaar met studeren en ga straks een intensieve carierre tegemoet. Ik heb voormezelf besloten dat ik onderaan de ladder begin en niet gelijk op universitair niveau (waar ik voor studeer). Ben veel te bang dat ik weer te veel van mezelf ga vragen en wil eerst zelfvertrouwen opbouwen.
Ik heb het tegen een aantal vrienden verteld, die reageerden er niet echt heel sterk op trouwens. Niemand merkt ook echt iets aan mij trouwens (ikzelf merk er momenteel ook weinig van trouwens). Zijn er mensen in je omgeving die anders gaan doen zodra je het ze verteld?
Doubt kills more dreams than failure ever will
woensdag 12 mei 2010 om 14:01
Fijn dat je veel sterker voelt VivaFleur! Wat jij zegt: dat je op een gegeven moment niet meer precies weet wie je nu werkelijk bent, dat herken ik sterk. Ik moet ook weer terug naar mijzelf. Hoe, is een andere vraag, maar daar ben ik mee bezig.
Ik heb zelf ook een universitaire studie gedaan en ik denk dat het een goed idee is rustig aan te beginnen in je carrière. Niet omdat je het niet zo kunnen, maar meer omdat je veel nieuwe ervaringen zal opdoen en je die wellicht zo wat rustiger kan verwerken en wat jij zegt eerst wat zelfvertrouwen kan kweken. Ik heb dat ook gedaan en dat is mij erg goed bevallen. Bovendien kun je op deze wijze kijken wat voor een type functie/ werkomgeving/cultuur bij je past. Ik vind dat nl dag en nacht met elkaar verschillen. Ik heb persoonlijk veel meer moeite met een erg commerciële/competitieve omgeving met erg weinig contact met collega's. ik functioneer daar gewoon minder, terwijl ik hetzelfde werk in een wat vriendelijkere omgeving prima kan. Ik weet natuurlijk niet of dat ook voor jou het geval is, ik weet niet wat je studeert (hoef je niet te zeggen hoor, ik ben zelf erg bang voor herkenning)
Als ik je een goede tip mag geven (ben ik zelf grandioos mee in de mist gegaan, en doe dat nog regelmatig, beste stuurlui dus ): ga af op je gevoel. Niet wanneer je in een bepaalde bui bent (zo noem ik het dan, of stemming) want dan is het moeilijk aanvoelen of dat gevoel ook "echt" is, maar wanneer je je rustig voelt. Ik ben behoorlijk/zeer impulsief en daardoor ren ik voorbij aan mijn gevoel en ga te snel over tot actie, niet altijd even verstandig en met mijn huidige baan tot gevolg. Ik ben er achteraf wel achter gekomen dat ik wel degelijk een voorgevoel had bij iets/ iemand/deze baan, wat dus achteraf klopte, ik moet daar echt meer tijd voor gaan nemen.
De mensen om mij heen aan wie ik het heb verteld (vrienden en familie) reageren niet zozeer afwijzend. Wel heb ik soms het idee dat ik niet altijd serieus wordt genomen. Wanneer ik in een ruzie of felle discussie zit met iemand dan wil het nog wel eens gebeuren dat degene de Borderline op tafel legt (dat ik overdrijf, te zwart/wit doe, in een stemming zit etc.). Natuurlijk is dat ook wel eens het geval, maar soms ook niet. En dan moet ik alles uit de kast halen om ze van iets anders te overtuigen. Ik begon dat gesprek voor mijn gevoel dus al met 2-0 achterstand. Dat frustreert wel eens.
Waar ik wel nieuwsgierig naar ben is: ben jij er in het algemeen erg open over dat je (kenmerken van ) Borderline hebt en zou jij het collega's vertellen bijvoorbeeld?
Ik heb zelf ook een universitaire studie gedaan en ik denk dat het een goed idee is rustig aan te beginnen in je carrière. Niet omdat je het niet zo kunnen, maar meer omdat je veel nieuwe ervaringen zal opdoen en je die wellicht zo wat rustiger kan verwerken en wat jij zegt eerst wat zelfvertrouwen kan kweken. Ik heb dat ook gedaan en dat is mij erg goed bevallen. Bovendien kun je op deze wijze kijken wat voor een type functie/ werkomgeving/cultuur bij je past. Ik vind dat nl dag en nacht met elkaar verschillen. Ik heb persoonlijk veel meer moeite met een erg commerciële/competitieve omgeving met erg weinig contact met collega's. ik functioneer daar gewoon minder, terwijl ik hetzelfde werk in een wat vriendelijkere omgeving prima kan. Ik weet natuurlijk niet of dat ook voor jou het geval is, ik weet niet wat je studeert (hoef je niet te zeggen hoor, ik ben zelf erg bang voor herkenning)
Als ik je een goede tip mag geven (ben ik zelf grandioos mee in de mist gegaan, en doe dat nog regelmatig, beste stuurlui dus ): ga af op je gevoel. Niet wanneer je in een bepaalde bui bent (zo noem ik het dan, of stemming) want dan is het moeilijk aanvoelen of dat gevoel ook "echt" is, maar wanneer je je rustig voelt. Ik ben behoorlijk/zeer impulsief en daardoor ren ik voorbij aan mijn gevoel en ga te snel over tot actie, niet altijd even verstandig en met mijn huidige baan tot gevolg. Ik ben er achteraf wel achter gekomen dat ik wel degelijk een voorgevoel had bij iets/ iemand/deze baan, wat dus achteraf klopte, ik moet daar echt meer tijd voor gaan nemen.
De mensen om mij heen aan wie ik het heb verteld (vrienden en familie) reageren niet zozeer afwijzend. Wel heb ik soms het idee dat ik niet altijd serieus wordt genomen. Wanneer ik in een ruzie of felle discussie zit met iemand dan wil het nog wel eens gebeuren dat degene de Borderline op tafel legt (dat ik overdrijf, te zwart/wit doe, in een stemming zit etc.). Natuurlijk is dat ook wel eens het geval, maar soms ook niet. En dan moet ik alles uit de kast halen om ze van iets anders te overtuigen. Ik begon dat gesprek voor mijn gevoel dus al met 2-0 achterstand. Dat frustreert wel eens.
Waar ik wel nieuwsgierig naar ben is: ben jij er in het algemeen erg open over dat je (kenmerken van ) Borderline hebt en zou jij het collega's vertellen bijvoorbeeld?
dinsdag 18 mei 2010 om 19:55
Heyy,
Ja dat herken ik ook, dat een commerciele werkomgeving mij niet ligt. Het voelt dan alsof ik constant de strijd aan moet gaan met mensen en juist dat soort dingen putten me uit. Ik heb eerst een studie gedaan in de commerciele richting maar zag gelukkig al snel dat dit mij niet lag. Doe nu iets in de zorg en ben er ontzettend blij mee dat ik al zo vroeg een switch heb gemaakt. En inderdaad ik vind de omgeving daar ook meer vriendelijk en vooral gebasseerd op overleg en dat vindt ik prettig.
Ik probeer mijn gevoel ook zoveel mogelijk te volgen. Nadat ik een paar jaar geleden doorhad dat ik mezelf aan het kwijtraken was door aan de verwachtingen van de omgeving te voldoen ben ik veel gaan mediteren. Dat heeft me echt super geholpen! Ik kan nu uren lang niks denken en dat is zoo lekker, dat kon ik vroeger echt niet! Wel grappig trouwens mensen beschrijven me nu vaak als authentiek, terwijl ik een paar jaar geleden mezelf nog zo kwijt was.
Ben je nog van plan om van baan te wisselen? Of heb je dit al gedaan? Ik vertel niks tegen collega's trouwens, ik hoef mezelf niet te verklaren tegenover hen. En ik ben er ook zeker verder niet open over. Die uitspraak over die borderline kenmerken is gedaan in een tijd dat ik heel anders in mijn vel zat, vind het allang niet meer van toepassing. Ben wel open over dat ik bijv naar een psycholoog ben geweest en wat ik daar besproken heb enz. Mensen mogen er verder van maken wat ze willen. Vind het wel gemeen als mensen jou gedrag in het hokje schuiven. Alsof elke vorm van boosheid een uiting is van borderline. Ze doen je er dan wel tekort mee. Juist dit soort dingen weerhoudt mij ervan om uberhaupt te praten in diagnoses. De wetenschap weet allang dat een borderline diagnose niet definitief of voor altijd is, alleen weten veel mensen dat nog niet...
Ja dat herken ik ook, dat een commerciele werkomgeving mij niet ligt. Het voelt dan alsof ik constant de strijd aan moet gaan met mensen en juist dat soort dingen putten me uit. Ik heb eerst een studie gedaan in de commerciele richting maar zag gelukkig al snel dat dit mij niet lag. Doe nu iets in de zorg en ben er ontzettend blij mee dat ik al zo vroeg een switch heb gemaakt. En inderdaad ik vind de omgeving daar ook meer vriendelijk en vooral gebasseerd op overleg en dat vindt ik prettig.
Ik probeer mijn gevoel ook zoveel mogelijk te volgen. Nadat ik een paar jaar geleden doorhad dat ik mezelf aan het kwijtraken was door aan de verwachtingen van de omgeving te voldoen ben ik veel gaan mediteren. Dat heeft me echt super geholpen! Ik kan nu uren lang niks denken en dat is zoo lekker, dat kon ik vroeger echt niet! Wel grappig trouwens mensen beschrijven me nu vaak als authentiek, terwijl ik een paar jaar geleden mezelf nog zo kwijt was.
Ben je nog van plan om van baan te wisselen? Of heb je dit al gedaan? Ik vertel niks tegen collega's trouwens, ik hoef mezelf niet te verklaren tegenover hen. En ik ben er ook zeker verder niet open over. Die uitspraak over die borderline kenmerken is gedaan in een tijd dat ik heel anders in mijn vel zat, vind het allang niet meer van toepassing. Ben wel open over dat ik bijv naar een psycholoog ben geweest en wat ik daar besproken heb enz. Mensen mogen er verder van maken wat ze willen. Vind het wel gemeen als mensen jou gedrag in het hokje schuiven. Alsof elke vorm van boosheid een uiting is van borderline. Ze doen je er dan wel tekort mee. Juist dit soort dingen weerhoudt mij ervan om uberhaupt te praten in diagnoses. De wetenschap weet allang dat een borderline diagnose niet definitief of voor altijd is, alleen weten veel mensen dat nog niet...
Doubt kills more dreams than failure ever will
woensdag 19 mei 2010 om 00:24
Ik dacht dat ik de enige was die dit probleem van woede aanvallen had. Ik denk dat ik tijdens mijn jeugd veel heb meegemaakt die nooit heb kunnen verwerken.
Ik wil graag dat ik dit gevoel niet meer heb dat ik snel geirriteerd raak, woest word en verschrikkelijke dingen zeg tegen de mensen van wie ik het meest hou.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed om kan gaan met mijn emoties en ik weet niet hoe ik deze kan beheersen.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?
Ik wil graag dat ik dit gevoel niet meer heb dat ik snel geirriteerd raak, woest word en verschrikkelijke dingen zeg tegen de mensen van wie ik het meest hou.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed om kan gaan met mijn emoties en ik weet niet hoe ik deze kan beheersen.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?
woensdag 19 mei 2010 om 13:11
"Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed om kan gaan met mijn emoties en ik weet niet hoe ik deze kan beheersen.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?"
Probeer inzicht te krijgen waar het bij jou om gaat: waar komt de woede vandaan en hoe komt het dat je je emoties niet kan beheersen. Ik ben altijd heel timide geweest in mijn tienerjaren en begin twintiger jaren (slikte alles in, liet erg over mijn grenzen gaan), daarna heb ik een periode gehad met erg heftige woedeaanvallen. Het leek wel of alle shit eruit kwam. Ik schold (alleen naar mijn dierbaren) op mijn grofst. Hoe grover, hoe meer ik mijn emoties weer onder controle kreeg. Een erg nare periode. Ik had niet meer het gevoel controle over mijzelf te hebben, schaamde me er ook voor en was bang dat mensen mij zouden verlaten. Op een gegeven moment is het minder geworden (door hulp te zoeken) en nu heb ik daar geen/niet zoveel last meer van. Het is echter niet zomaar overgegaan.
Ik loop nu (en toen ook) bij een psycholoog om meer inzicht te krijgen in mijn emoties: waar komen ze vandaan, is het wel echt woede, zijn de emoties in verhouding met de gebeurtenis en wat zijn mijn behoeftes en grenzen. Hierdoor heb ik nog wel last van heftige emoties (zit in mij), maar kan ze voor mij beter relativeren waardoor ze te handelen zijn.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre de woedeaanvallen echt jouw leven beheersen (want kort berichtje met weinig info) maar uitgaande van het topic ga ik er maar even vanuit dat het erg is. Mocht dit anders zijn, corrigeer me gerust. Met dit in het achterhoofd: m.i. is het verstandig eens met de HA te praten en te kijken of je ondersteuning hierbij kan krijgen ook met het oog op jouw opmerking dat je vroeger heel wat heb meegemaakt wat je nog niet heb verwerkt. Voorkomen moet worden dat je je door de woedeaanvallen isoleert van je omgeving. Kan me zo voorstellen dat je dierbaren op een gegeven moment afstand van je gaan nemen, en dat moet je zeker niet hebben, dat verergert de situatie alleen maar. Sterkte.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?"
Probeer inzicht te krijgen waar het bij jou om gaat: waar komt de woede vandaan en hoe komt het dat je je emoties niet kan beheersen. Ik ben altijd heel timide geweest in mijn tienerjaren en begin twintiger jaren (slikte alles in, liet erg over mijn grenzen gaan), daarna heb ik een periode gehad met erg heftige woedeaanvallen. Het leek wel of alle shit eruit kwam. Ik schold (alleen naar mijn dierbaren) op mijn grofst. Hoe grover, hoe meer ik mijn emoties weer onder controle kreeg. Een erg nare periode. Ik had niet meer het gevoel controle over mijzelf te hebben, schaamde me er ook voor en was bang dat mensen mij zouden verlaten. Op een gegeven moment is het minder geworden (door hulp te zoeken) en nu heb ik daar geen/niet zoveel last meer van. Het is echter niet zomaar overgegaan.
Ik loop nu (en toen ook) bij een psycholoog om meer inzicht te krijgen in mijn emoties: waar komen ze vandaan, is het wel echt woede, zijn de emoties in verhouding met de gebeurtenis en wat zijn mijn behoeftes en grenzen. Hierdoor heb ik nog wel last van heftige emoties (zit in mij), maar kan ze voor mij beter relativeren waardoor ze te handelen zijn.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre de woedeaanvallen echt jouw leven beheersen (want kort berichtje met weinig info) maar uitgaande van het topic ga ik er maar even vanuit dat het erg is. Mocht dit anders zijn, corrigeer me gerust. Met dit in het achterhoofd: m.i. is het verstandig eens met de HA te praten en te kijken of je ondersteuning hierbij kan krijgen ook met het oog op jouw opmerking dat je vroeger heel wat heb meegemaakt wat je nog niet heb verwerkt. Voorkomen moet worden dat je je door de woedeaanvallen isoleert van je omgeving. Kan me zo voorstellen dat je dierbaren op een gegeven moment afstand van je gaan nemen, en dat moet je zeker niet hebben, dat verergert de situatie alleen maar. Sterkte.
donderdag 27 mei 2010 om 22:09
Door omstandigheden ben ik min of meer gedwongen om op werk te vertellen over mijn psych bezoekjes. Er is mij nooit gevraagd om inhoudelijk over de problematiek te praten, maar uiteindlijk heb ik dat wel gedaan. Toen ik eenmaal over die grens heen was boeide het me eigenlijk niet meer zo en heb ik het ook aan anderen verteld.
Over de diagnose- zekervoor het gedeelte persoonlijkheidsstoornis ben ik wat voorzichtinger. Ik weet ook niet wat ik nu prettig vindt. Als ik een nieuwe baan krijg, dan zal ik het niet vertellen; zal sowieso nooit meer een fulltimebaan accepteren. Ik merk toch dat sommige mensen anders naar je kijken of beoordelen. Alsof je niet meer kunnen zien als een normaal mens die ook nog iets zinnigs heeft te zeggen, niet alleen maar lijp is, maar ook verstandig.
Zeker als het beestje een naam heeft, vinden mensen het zo makkelijk m het daar op te gooien. Ja jij hebt borderline dus daarom doe je zo....NEE JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN LUL DAAROM ZEG IK DAT JE EEN ENORME LUL BENT ..snap ie?
zelfs hier op het forum wordt er erg makkelijk over een kan geschoren oh ja adhd-ers dit en pdd nos-ers dat bla bla bla.
Over de diagnose- zekervoor het gedeelte persoonlijkheidsstoornis ben ik wat voorzichtinger. Ik weet ook niet wat ik nu prettig vindt. Als ik een nieuwe baan krijg, dan zal ik het niet vertellen; zal sowieso nooit meer een fulltimebaan accepteren. Ik merk toch dat sommige mensen anders naar je kijken of beoordelen. Alsof je niet meer kunnen zien als een normaal mens die ook nog iets zinnigs heeft te zeggen, niet alleen maar lijp is, maar ook verstandig.
Zeker als het beestje een naam heeft, vinden mensen het zo makkelijk m het daar op te gooien. Ja jij hebt borderline dus daarom doe je zo....NEE JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN LUL DAAROM ZEG IK DAT JE EEN ENORME LUL BENT ..snap ie?
zelfs hier op het forum wordt er erg makkelijk over een kan geschoren oh ja adhd-ers dit en pdd nos-ers dat bla bla bla.
vrijdag 28 mei 2010 om 12:09
Vertel zelf alleen aan innercrowd (fam/vriend vriendinnen) over Borderline. Dat het zo nu en dan op tafel wordt gegooid tijdens een discussie, vind ik echt stomvervelend. Ik had mijzelf na openen van Topic voorgenomen mijn mening wat meer te ventileren, met gevaar dat ik wat stellig kan zijn. Heeeeeeerrrrrrrrrrlijk, stuk relaxter, maar krijg je gelijk zo'n reactie. Mijn vriend moest er overigens erg om lachen toen ik vertelde dat ik vroeger overal een mening over had, ook wanneer ik ergens geen barst verstand van had (met de nodige genante situaties, waar ik overigens geen moeite mee had, redde ik me wel uit, was toch een beetje de clown). Die clown mis ik, maar dat even terzijde (dwaal af, heb ik ook erg een handje van).
Ik vertel het dus absoluut niet op het werk. Mensen zijn dol op smeuïge verhalen en tsja Borderline...... spreekt voor veel mensen tot de verbeelding. Als een of andere malloot zich als een ass heeft gedragen dan wordt al snel gezegd: vast Borderline (en daar zit ik dan naast). Erger ik me dood aan. Zullen gerust genoeg Borderliners zijn die zich verschrikkelijk gedragen (lees ik ook in sommige topics en vind dat ook echt erg voor die forumleden ), maar allemaal?! Ik niet in ieder geval. Heb geen banken beroofd, geen mensen in elkaar geslagen, ik scheld mensen niet op straat verrot, ik ben zelfs timide. Ik weet wl dat ik een probleem heb en werk daaraan. Maar is wel de reden dat ik mijn mond houd.
Ik vertel het dus absoluut niet op het werk. Mensen zijn dol op smeuïge verhalen en tsja Borderline...... spreekt voor veel mensen tot de verbeelding. Als een of andere malloot zich als een ass heeft gedragen dan wordt al snel gezegd: vast Borderline (en daar zit ik dan naast). Erger ik me dood aan. Zullen gerust genoeg Borderliners zijn die zich verschrikkelijk gedragen (lees ik ook in sommige topics en vind dat ook echt erg voor die forumleden ), maar allemaal?! Ik niet in ieder geval. Heb geen banken beroofd, geen mensen in elkaar geslagen, ik scheld mensen niet op straat verrot, ik ben zelfs timide. Ik weet wl dat ik een probleem heb en werk daaraan. Maar is wel de reden dat ik mijn mond houd.
vrijdag 28 mei 2010 om 20:26
quote:dushimes schreef op 19 mei 2010 @ 00:24:
Ik dacht dat ik de enige was die dit probleem van woede aanvallen had. Ik denk dat ik tijdens mijn jeugd veel heb meegemaakt die nooit heb kunnen verwerken.
Ik wil graag dat ik dit gevoel niet meer heb dat ik snel geirriteerd raak, woest word en verschrikkelijke dingen zeg tegen de mensen van wie ik het meest hou.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed om kan gaan met mijn emoties en ik weet niet hoe ik deze kan beheersen.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?Door te besluiten dit niet meer te doen. Door je gevoelens niet meer als leidraad te handhaven maar als iets wat er is en wat er mag zijn en het daarna weer los te laten. Door te beseffen dat gevoelens komen en gaan en bij het leven horen. Door te accepteren dat het gevoel nou eenmaal bij jou hoort en jij er de baas over bent en er als enige verantwoordelijk over bent.
Ik dacht dat ik de enige was die dit probleem van woede aanvallen had. Ik denk dat ik tijdens mijn jeugd veel heb meegemaakt die nooit heb kunnen verwerken.
Ik wil graag dat ik dit gevoel niet meer heb dat ik snel geirriteerd raak, woest word en verschrikkelijke dingen zeg tegen de mensen van wie ik het meest hou.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed om kan gaan met mijn emoties en ik weet niet hoe ik deze kan beheersen.
Wat kan ik doen om nooit meer zo te voelen?Door te besluiten dit niet meer te doen. Door je gevoelens niet meer als leidraad te handhaven maar als iets wat er is en wat er mag zijn en het daarna weer los te laten. Door te beseffen dat gevoelens komen en gaan en bij het leven horen. Door te accepteren dat het gevoel nou eenmaal bij jou hoort en jij er de baas over bent en er als enige verantwoordelijk over bent.
zaterdag 29 mei 2010 om 10:44
Hoi Hoplakeee,
Ik heb ook borderline en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ik ben ook altijd moe. Ik krijg hulp van een psychosomatisch fysiotherapeute om om te gaan met die vermoeidheid. Daarnaast volg ik ook schemagerichte therapie. Die helpt mij heel goed. Ik ben door die therapie weer in staat parttime te werken. Dus dat is fijn. Ik zou echt doorgaan met de schemagerichte therapie. Het heeft bij mij namelijk lang geduurd voor het effect had. Maar het werkt nu echt en daar ben ik heel blij mee.
Ik heb ook borderline en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ik ben ook altijd moe. Ik krijg hulp van een psychosomatisch fysiotherapeute om om te gaan met die vermoeidheid. Daarnaast volg ik ook schemagerichte therapie. Die helpt mij heel goed. Ik ben door die therapie weer in staat parttime te werken. Dus dat is fijn. Ik zou echt doorgaan met de schemagerichte therapie. Het heeft bij mij namelijk lang geduurd voor het effect had. Maar het werkt nu echt en daar ben ik heel blij mee.
vrijdag 4 juni 2010 om 19:21
borderline en moe, nou inderdaad, en nog veel meer!
Onbegrip, onbekendheid met het 'fenomeen', stereotypen/generalisaties, argh als ik zou kunnen accepteren dat ik last heb van bepaalde dingen zou al een hoop schelen.
Zojuist zitten googelen op avoidant borderline mixed personality, en ik viel meteen in een forum waar de een tegen de ander zei dat dat niet bestaat, borderliners zouden emotionele vampieren zijn die gek zouden worden zonder mensen om zich heen om op te parasiteren. Dat raakt me, maakt me boos en verdrietig tegelijk.
Een stuk verder vond ik een onderzoek van ene Theodore Millon, die BPS verder uitgeplozen heeft in 4 subgroepen.
Discouraged b. - avoidant and/or depressive and or dependent features
impulsive b. - histrionic and or antisocial features
petulant b. - negativistic/passive-aggressive features
self-destructive b. - depressive and or masochistic features
van 20 tot 30 lijkt het terugkijkend of ik een mix van het theatrale, negatieve en zelf destructieve had, en uiteindelijk leidde dat natuurlijk nergens toe en kwam er een soort van 'ik geef het op'-gevoel, zo van het heeft allemaal geen zin want beter word ik toch niet.
Ja je kunt de klachten enigszins onder controle zien te krijgen, rust reinheid en regelmaat, maar meer lijkt er niet in te zitten, dan komt de optelsom van gedane moeite en wat het oplevert.
Dat klinkt alsof er nul vechtlust meer in zit, ergens klopt dat wel, anderzijds is het een dagelijks gevecht om niet nog meer toe te geven aan de drang tot vermijden van zo ongeveer alles. (zelfzorg, huishouden, normaal eten en drinken, en het verschrikkelijke naar buiten gaan, ow grote stress, nee ik blijf liever binnen!
Giga klaagzang is dit natuurlijk, en rozen verwelken schepen vergaan dus zit niet te melken maar doe er wat aan. Behoorlijk problematisch door vele factoren: ik heb het zover laten komen dat ik vrij geisoleerd leef (thank god voor mn vriend) en ik heb al zo ontzettend veel aan therapie gehad en modules gedaan.
Daarbij is het voortdurende gevoel van gespannenheid/angstig zijn behoorlijk uitputtend.
Het lijkt soms wel een chronische stress stoornis ofzo, maar er komen zoveel verschillende klachten samen, zoek daar maar eens de wortel van op om nou eens niet aan symptoombestrijding (bijv. het problematisch eten aanpakken) of 'ermee leren omgaat' te doen.
Ik zit echt even stuk, tis nix voor op een forum, dus dan is de stap naar de gedachte aan professionele hulp snel gemaakt, maar ze zien me aankomen, in al die jaren is er in feite geen vooruitgang geboekt, het blijven periodes. Periodes dat het goed gaat, of zn gangetje, of mwah mwah het houdt niet over of ronduit slecht.
Na regen komt zonneschijn en daarna weer regen enz enz.
Sorry dat ik het zo zeg maar wat een ongelofelijk kutleven zeg. Mag ik weg?
Nee ik moet vooral doorgaan en er het beste van proberen te maken.
Probeer overal de humor van in te zien.
Zo'n verrot persoon ben ik nou ook weer niet dat ik er maar beter niet zou kunnen zijn.
Maar dat verdriet, en dan de machteloosheid van vriend zien, dat hij mij regelmatig diep ongelukkig en wanhopig meemaakt, (ff janken hoor) dat doet zo'n fucking pijn.
Onbegrip, onbekendheid met het 'fenomeen', stereotypen/generalisaties, argh als ik zou kunnen accepteren dat ik last heb van bepaalde dingen zou al een hoop schelen.
Zojuist zitten googelen op avoidant borderline mixed personality, en ik viel meteen in een forum waar de een tegen de ander zei dat dat niet bestaat, borderliners zouden emotionele vampieren zijn die gek zouden worden zonder mensen om zich heen om op te parasiteren. Dat raakt me, maakt me boos en verdrietig tegelijk.
Een stuk verder vond ik een onderzoek van ene Theodore Millon, die BPS verder uitgeplozen heeft in 4 subgroepen.
Discouraged b. - avoidant and/or depressive and or dependent features
impulsive b. - histrionic and or antisocial features
petulant b. - negativistic/passive-aggressive features
self-destructive b. - depressive and or masochistic features
van 20 tot 30 lijkt het terugkijkend of ik een mix van het theatrale, negatieve en zelf destructieve had, en uiteindelijk leidde dat natuurlijk nergens toe en kwam er een soort van 'ik geef het op'-gevoel, zo van het heeft allemaal geen zin want beter word ik toch niet.
Ja je kunt de klachten enigszins onder controle zien te krijgen, rust reinheid en regelmaat, maar meer lijkt er niet in te zitten, dan komt de optelsom van gedane moeite en wat het oplevert.
Dat klinkt alsof er nul vechtlust meer in zit, ergens klopt dat wel, anderzijds is het een dagelijks gevecht om niet nog meer toe te geven aan de drang tot vermijden van zo ongeveer alles. (zelfzorg, huishouden, normaal eten en drinken, en het verschrikkelijke naar buiten gaan, ow grote stress, nee ik blijf liever binnen!
Giga klaagzang is dit natuurlijk, en rozen verwelken schepen vergaan dus zit niet te melken maar doe er wat aan. Behoorlijk problematisch door vele factoren: ik heb het zover laten komen dat ik vrij geisoleerd leef (thank god voor mn vriend) en ik heb al zo ontzettend veel aan therapie gehad en modules gedaan.
Daarbij is het voortdurende gevoel van gespannenheid/angstig zijn behoorlijk uitputtend.
Het lijkt soms wel een chronische stress stoornis ofzo, maar er komen zoveel verschillende klachten samen, zoek daar maar eens de wortel van op om nou eens niet aan symptoombestrijding (bijv. het problematisch eten aanpakken) of 'ermee leren omgaat' te doen.
Ik zit echt even stuk, tis nix voor op een forum, dus dan is de stap naar de gedachte aan professionele hulp snel gemaakt, maar ze zien me aankomen, in al die jaren is er in feite geen vooruitgang geboekt, het blijven periodes. Periodes dat het goed gaat, of zn gangetje, of mwah mwah het houdt niet over of ronduit slecht.
Na regen komt zonneschijn en daarna weer regen enz enz.
Sorry dat ik het zo zeg maar wat een ongelofelijk kutleven zeg. Mag ik weg?
Nee ik moet vooral doorgaan en er het beste van proberen te maken.
Probeer overal de humor van in te zien.
Zo'n verrot persoon ben ik nou ook weer niet dat ik er maar beter niet zou kunnen zijn.
Maar dat verdriet, en dan de machteloosheid van vriend zien, dat hij mij regelmatig diep ongelukkig en wanhopig meemaakt, (ff janken hoor) dat doet zo'n fucking pijn.
zaterdag 5 juni 2010 om 10:19
Hoi Tijgermeisje,
Vervelend voor je dat het allemaal zo moeilijk gaat. Ik snap dat je al veel therapie hebt gehad. Heb je ook de schemagerichte therapie gehad? Ik heb namelijk ook veel therapieën gevolgd maar de enige die echt iets doet bij mij is de schemagerichte. Bij die therapie heb ik het gevoel dat er echt iets verandert wat blijvend is. Maar makkelijk is mijn leven ook nog steeds niet hoor. Ik heb nog steeds heel veel last van stemmingswisselingen, stress, chronische vermoeidheid, sociale angst etc..
Door de therapie ben ik nu wel in staat om betaald werk te doen na 10 jaar in de wao/wajong. En ondanks al die symptomen en klachten die ik nog steeds heb en die ook nooit meer weggaan is mijn leven toch echt wel de moeite waard. Ja in vergelijking met gezonde mensen kan ik weinig maar ik probeer me maar niet meer te vergelijken met anderen.
Ik moet nu helaas weg dus kan verder nu niet op je verhaal reageren. Maar een knuffel van mij voor jou! Ik weet hoe zwaar het is om borderline te hebben....Hou vol!
Vervelend voor je dat het allemaal zo moeilijk gaat. Ik snap dat je al veel therapie hebt gehad. Heb je ook de schemagerichte therapie gehad? Ik heb namelijk ook veel therapieën gevolgd maar de enige die echt iets doet bij mij is de schemagerichte. Bij die therapie heb ik het gevoel dat er echt iets verandert wat blijvend is. Maar makkelijk is mijn leven ook nog steeds niet hoor. Ik heb nog steeds heel veel last van stemmingswisselingen, stress, chronische vermoeidheid, sociale angst etc..
Door de therapie ben ik nu wel in staat om betaald werk te doen na 10 jaar in de wao/wajong. En ondanks al die symptomen en klachten die ik nog steeds heb en die ook nooit meer weggaan is mijn leven toch echt wel de moeite waard. Ja in vergelijking met gezonde mensen kan ik weinig maar ik probeer me maar niet meer te vergelijken met anderen.
Ik moet nu helaas weg dus kan verder nu niet op je verhaal reageren. Maar een knuffel van mij voor jou! Ik weet hoe zwaar het is om borderline te hebben....Hou vol!
zaterdag 5 juni 2010 om 11:37
[quote]hoplakeeee schreef op 10 mei 2010 @ 17:45:
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.quote]
Hey Hoplake,
Vind het wel knap dat je jezelf zo kwetsbaar opsteld. Jammer genoeg is dat ook vaak waardoor je voor anderen een open visier kan zijn. Ik weet niet of je zoiets ook op je werk doet? Ik herken het wel, zelf kan ik dat wel, maar mijn ervaringen zijn daarmee niet zo best. Nu heb ik wel hele leuke collega's die daar geen misbruik van maken, maar in het verleden heb ik ook collega's gehad die dan juist op zulke pijnpunten gingen prikken. Dat maakte mij 'extra' onzeker.
Even over 'normaal', wat is normaal. Normaal bestaat helemaal niet in mijn ogen. Heel veel mensen voelen zich onzeker en weten niet waar ze eigenlijk voor staan. Maar niet iedereen durft zichzelf kwetsbaar op te stellen. De ene is er ook wat beter in dan de ander en we hebben allemaal zo onze sterke en zwakke kanten denk ik. Maar wat mij nou is opgevallen, nu ik met collega's werk die vrij open zijn naar elkaar toe, dat de meeste wel zo hun dingen hebben waar ze echt voor moeten 'knokken'. En dat de meeste over dezelfde dingen onzeker zijn als ik. Dat is wel fijn om te merken en werkte voor mij beter dan welke thearpie dan ook. Bij mij is trouwens nooit officieel vast gesteld dat ik Bordeline zou hebben hoor. Wel 'trekken', maar dat is later weer ingetrokken. Het hielp mij ook niet om die stikker te hebben. Ik kon/kan me niet bij zoiets neer leggen. Het voelde kansloos, alsof het zo 'was' en altijd zo zou blijven. Daar geloof ik niet in, ik geloof dat mensen altijd kunnen leren en zich kunnen ontwikkelen, zolang ze dat zelf willen. Wat me wel een beetje opvalt aan je stukje is dat je heel vaak het woordje "bang" gebruikt. Nou weet ik dat onzekerheid heel veel angst mee brengt. Maar als je in je hoofd steeds woorden gebruikt zoals 'bang', 'moeilijk', 'niet', wordt het er meestal ook niet luchtiger van. Ik gebruikte zelf heel vaak het woord 'moeilijk' en daardoor waren de dingen vaak ook écht moeilijk. Ik kwam een keer het volgende gedichtje tegen. Misschien heb je er wat aan. Mij heeft het wel geholpen. En blijf hoop houden hoor, er komen altijd weer momenten waarop je weer wat meer zon ziet. Die momenten maken het leven leuk.
Let op je gedachten, want je gedachten worden je woorden.
Let op je woorden, want je woorden worden je daden.
Let op je daden, want je daden worden je gewoontes.
Let op je gewoontes, want je gewoontes vormen je karakter.
Let op je karakter, want je karakter bepaalt je bestemming.
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.quote]
Hey Hoplake,
Vind het wel knap dat je jezelf zo kwetsbaar opsteld. Jammer genoeg is dat ook vaak waardoor je voor anderen een open visier kan zijn. Ik weet niet of je zoiets ook op je werk doet? Ik herken het wel, zelf kan ik dat wel, maar mijn ervaringen zijn daarmee niet zo best. Nu heb ik wel hele leuke collega's die daar geen misbruik van maken, maar in het verleden heb ik ook collega's gehad die dan juist op zulke pijnpunten gingen prikken. Dat maakte mij 'extra' onzeker.
Even over 'normaal', wat is normaal. Normaal bestaat helemaal niet in mijn ogen. Heel veel mensen voelen zich onzeker en weten niet waar ze eigenlijk voor staan. Maar niet iedereen durft zichzelf kwetsbaar op te stellen. De ene is er ook wat beter in dan de ander en we hebben allemaal zo onze sterke en zwakke kanten denk ik. Maar wat mij nou is opgevallen, nu ik met collega's werk die vrij open zijn naar elkaar toe, dat de meeste wel zo hun dingen hebben waar ze echt voor moeten 'knokken'. En dat de meeste over dezelfde dingen onzeker zijn als ik. Dat is wel fijn om te merken en werkte voor mij beter dan welke thearpie dan ook. Bij mij is trouwens nooit officieel vast gesteld dat ik Bordeline zou hebben hoor. Wel 'trekken', maar dat is later weer ingetrokken. Het hielp mij ook niet om die stikker te hebben. Ik kon/kan me niet bij zoiets neer leggen. Het voelde kansloos, alsof het zo 'was' en altijd zo zou blijven. Daar geloof ik niet in, ik geloof dat mensen altijd kunnen leren en zich kunnen ontwikkelen, zolang ze dat zelf willen. Wat me wel een beetje opvalt aan je stukje is dat je heel vaak het woordje "bang" gebruikt. Nou weet ik dat onzekerheid heel veel angst mee brengt. Maar als je in je hoofd steeds woorden gebruikt zoals 'bang', 'moeilijk', 'niet', wordt het er meestal ook niet luchtiger van. Ik gebruikte zelf heel vaak het woord 'moeilijk' en daardoor waren de dingen vaak ook écht moeilijk. Ik kwam een keer het volgende gedichtje tegen. Misschien heb je er wat aan. Mij heeft het wel geholpen. En blijf hoop houden hoor, er komen altijd weer momenten waarop je weer wat meer zon ziet. Die momenten maken het leven leuk.
Let op je gedachten, want je gedachten worden je woorden.
Let op je woorden, want je woorden worden je daden.
Let op je daden, want je daden worden je gewoontes.
Let op je gewoontes, want je gewoontes vormen je karakter.
Let op je karakter, want je karakter bepaalt je bestemming.
zaterdag 5 juni 2010 om 14:12
quote:PoisenIvy schreef op 27 mei 2010 @ 22:09:
Zeker als het beestje een naam heeft, vinden mensen het zo makkelijk m het daar op te gooien. Ja jij hebt borderline dus daarom doe je zo....NEE JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN LUL DAAROM ZEG IK DAT JE EEN ENORME LUL BENT ..snap ie?
zelfs hier op het forum wordt er erg makkelijk over een kan geschoren oh ja adhd-ers dit en pds-ers dat bla bla bla.Zo herkenbaar om te lezen... Inmiddels weet niemand meer in mijn directe omgeving dat ik ooit zo'n 'stempel' heb gekregen. Ik verzwijg hem. Want die stempel is niet wie ik ben, maar hooguit wat ik heb. Niemand is zijn 'ziekte' of 'beperking'. Maar zo wordt er gewoon niet naar gekeken. En het stomme is, dat niemand perfect is... maar zodra dat 'borderline' (of wat anders) zou heten dan heb je het gescheten of zoiets Volgens mij is dat altijd nog een manier zodat mensen niet naar zichzelf hoeven te kijken en zelf beter uit de verf komen. Het doet me wel goed om te lezen dat er meer mensen hiermee zitten.
Zeker als het beestje een naam heeft, vinden mensen het zo makkelijk m het daar op te gooien. Ja jij hebt borderline dus daarom doe je zo....NEE JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN LUL DAAROM ZEG IK DAT JE EEN ENORME LUL BENT ..snap ie?
zelfs hier op het forum wordt er erg makkelijk over een kan geschoren oh ja adhd-ers dit en pds-ers dat bla bla bla.Zo herkenbaar om te lezen... Inmiddels weet niemand meer in mijn directe omgeving dat ik ooit zo'n 'stempel' heb gekregen. Ik verzwijg hem. Want die stempel is niet wie ik ben, maar hooguit wat ik heb. Niemand is zijn 'ziekte' of 'beperking'. Maar zo wordt er gewoon niet naar gekeken. En het stomme is, dat niemand perfect is... maar zodra dat 'borderline' (of wat anders) zou heten dan heb je het gescheten of zoiets Volgens mij is dat altijd nog een manier zodat mensen niet naar zichzelf hoeven te kijken en zelf beter uit de verf komen. Het doet me wel goed om te lezen dat er meer mensen hiermee zitten.
dinsdag 8 juni 2010 om 12:11
Ciara ja schemagericht heb ik gedaan, adh van het boek 'leven in je levenk v Klosko.
Alles werkt tijdelijk, het beklijft op de een of andere manier niet.
Heb ook wel eens gedacht aan NEI, ivm de onderliggende tegenstrijdige overtuigingen, lijkt me dat je het bij de wortel aan moet pakken ipv er een vernisje overheen schildert bij wijze van spreken.
Ik wil echter wel eerst een kennismakingsgesprekje en tot nu toe moest ik voor het 1e gesprek meteen lappen, dat weerhoudt me er wel van want denk dat het met ongeveer een kwart van de hulpverleners die ik tegenover me had uiteindelijk echt werkbaar bleek, is ook wel bewezen door onderzoek dat met name een goede verstandhouding tussen patient en therapeut het verschil maakt.
Straks 2e sessie Mindfulness, een of twee dagen erna nog een terugvalletje is wel te doen, uiteindelijk moet het wel wat opleveren natuurlijk, ik dacht echt even dat ik er alleen maar slechter van werd, maar ik hou het nog even vol.
Door dat vele intensieve contact met ggz krijg je toch een soort afhankelijkheid, beste periode was absoluut toen ik wekelijkse gesprekken had, dat is nu ruim een jaar afgebouwd naar 1X per maand en huppekee ik lijk wel terug bij af!
Alles werkt tijdelijk, het beklijft op de een of andere manier niet.
Heb ook wel eens gedacht aan NEI, ivm de onderliggende tegenstrijdige overtuigingen, lijkt me dat je het bij de wortel aan moet pakken ipv er een vernisje overheen schildert bij wijze van spreken.
Ik wil echter wel eerst een kennismakingsgesprekje en tot nu toe moest ik voor het 1e gesprek meteen lappen, dat weerhoudt me er wel van want denk dat het met ongeveer een kwart van de hulpverleners die ik tegenover me had uiteindelijk echt werkbaar bleek, is ook wel bewezen door onderzoek dat met name een goede verstandhouding tussen patient en therapeut het verschil maakt.
Straks 2e sessie Mindfulness, een of twee dagen erna nog een terugvalletje is wel te doen, uiteindelijk moet het wel wat opleveren natuurlijk, ik dacht echt even dat ik er alleen maar slechter van werd, maar ik hou het nog even vol.
Door dat vele intensieve contact met ggz krijg je toch een soort afhankelijkheid, beste periode was absoluut toen ik wekelijkse gesprekken had, dat is nu ruim een jaar afgebouwd naar 1X per maand en huppekee ik lijk wel terug bij af!
dinsdag 8 juni 2010 om 12:19
Hommeltje dat laatste stukje met 'let op', das een dunne lijn tussen goed opletten en niet verstrikt raken in chronisch navelstaren enerzijds en kop in het zand blijven lachen wegstoppen negeren anderzijds.
Daar een constructieve balans in vinden, met de stemmingswisselingen het zwart-wit denken alles of niets en die grote ontbreking van de antwoorden op identiteitsvragen als wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik (dat wisselt dus ook heel sterk, rode lijn lijkt er niet in te ontwaren), poeh ik vind het ingewikkelde materie.
En met name de acceptatie, dat het toch wel iets chronisch is, mn moeder is bijv. nogal geneigd om me hoop te geven met 'ik geloof erin, dat alles een keer goed zal komen', eh, ja, dat lijkt me geen reeele gedachte en continu die teleurstelling dat het niet echt 'over' gaat, oei pijnlijk.
Nee dan liever realistisch, roeien met de riemen die je hebt en niet dromen van een betere boot ofzo want dat zit er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gewoonweg niet in.
Daar een constructieve balans in vinden, met de stemmingswisselingen het zwart-wit denken alles of niets en die grote ontbreking van de antwoorden op identiteitsvragen als wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik (dat wisselt dus ook heel sterk, rode lijn lijkt er niet in te ontwaren), poeh ik vind het ingewikkelde materie.
En met name de acceptatie, dat het toch wel iets chronisch is, mn moeder is bijv. nogal geneigd om me hoop te geven met 'ik geloof erin, dat alles een keer goed zal komen', eh, ja, dat lijkt me geen reeele gedachte en continu die teleurstelling dat het niet echt 'over' gaat, oei pijnlijk.
Nee dan liever realistisch, roeien met de riemen die je hebt en niet dromen van een betere boot ofzo want dat zit er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gewoonweg niet in.
dinsdag 8 juni 2010 om 13:49
Hee Hoplakeeee,
Ik herken mezelf ook heel erg in jouw verhaal.
Ik heb zelf ook sinds een tijd het idee dat ik misschien ook wel een borderliner ben, de diagnose is bij mij alleen nooit gesteld. Bij toeval heb ik welleens dingen op tv gezien hierover en ben er ook over gaan lezen. Ik voel mezelf ook mijn hele leven al 'anders' en ook ik heb een identiteitsprobleem. Precies zoals jij het omschrijft.. ook vaak niet weten wat mijn eigen mening nu is. Geen zelfvertrouwen, nerveus, niet weten wie ik ben, maar ik kan ook ontzettend kwaad worden. Ben wel langs de huisarts geweest, die verwees me door een psycholoog.. daar ben ik nog niet geweest..
Ik herken mezelf ook heel erg in jouw verhaal.
Ik heb zelf ook sinds een tijd het idee dat ik misschien ook wel een borderliner ben, de diagnose is bij mij alleen nooit gesteld. Bij toeval heb ik welleens dingen op tv gezien hierover en ben er ook over gaan lezen. Ik voel mezelf ook mijn hele leven al 'anders' en ook ik heb een identiteitsprobleem. Precies zoals jij het omschrijft.. ook vaak niet weten wat mijn eigen mening nu is. Geen zelfvertrouwen, nerveus, niet weten wie ik ben, maar ik kan ook ontzettend kwaad worden. Ben wel langs de huisarts geweest, die verwees me door een psycholoog.. daar ben ik nog niet geweest..
