Psyche
alle pijlers
Borderline en moe
maandag 10 mei 2010 om 17:45
Vanaf dat ik 9 ben (scheiding ouders en veel sh*t daarna) heb ik al last van ernstige psychische problemen: intensieve dwangneurose; anorexia; boulimia, angstaanvallen en depressieve klachten. Ik loop al vanaf mijn veertiende bij psychologen, heb twee jaar fulltime dagbehandeling gehad en loop momenteel ook weer bij een psycholoog. Twee keer heb ik medicatie gehad, wat mij heeft geholpen, maar waar ik inmiddels weer van af ben. Enige jaren geleden is er bij mij Borderline met ontwijkende kenmerken geconstateerd (twee x bij 2 verschillende psychologen).
De anorexia en boulimia heb ik al jaren onder controle, de dwangneurose ook, heb ook inmiddels een studie afgerond en ben al enige jaren aan het werk. Qua werk heb ik een aantal goede, maar ook een aantal zeer slechte ervaringen opgedaan. Inmiddels zit ik burn out thuis. Een aantal jaren geleden heb ik een zeer commerciële baan geaccepteerd en dat bleek (gezien mijn beperkingen) geen goed idee te zijn geweest. Mijn psycholoog gaf aan dat ik daarmee juist een omgeving heb uitgezocht waarin een groot beroep is gedaan juist op die kanten die bij mij niet sterk zijn ontwikkeld. De gevolgen waren hevige paniekaanvallen, mijzelf pijn doen, volslagen wanhoop en zelfmoordgedachtes en uiteindelijk een burn out.
Mijn grootste probleem (ik heb er meerdere) is dat ik problemen heb met mijn identiteit of het gebrek daaraan (was een opluchting te horen dat dat een van de kenmerken van Borderline is en dat er dus een naam voor is en dat ik mij niet gewoon aan het aanstellen was). Dit houdt in dat ik niet weet wie ik ben, wat ik wil, wat ik vind van allerlei zaken etc. Mijn psycholoog omschreef het zo: dat ik geen ruggengraat opbouw, geen basis opbouw door de ervaringen die ik opdoe. Ik bouw dus ook geen zelfvertrouwen op. Dus..... ik zit voor mijn gevoel in iedere situatie alsof ik weer in de brugklas zit (zo omschrijf ik het dan maar). Ik krijg hierdoor het gevoel dat ik absoluut niet kan vertrouwen op mijzelf, wat ik echt jammer vind. Assertief zijn is moeilijk, want ik voel het vaak niet echt dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik dan wel een keertje voor mijzelf opkom dan word ik erg nerveus, want het voelt voor mij niet als echt aan. Ook vinden mensen mij (wanneer ze mij niet zo goed kennen gelukkig) soms wat nep overkomen. Kan ik ze niet echt kwalijk nemen, wat laat ik zien?? Mijn persoonlijkheid, geen idee wat is die dan. Ik word hier echt ongelukkig van. On the bright site: ik hoor ook vaak dat mensen mij vriendelijk vinden, daar houd ik me dan maar aan vast. Vind ik zelf een goede eigenschap. Bovendien heb ik wel een paar duidelijke principes (door de jaren opgedaan) waar ik naar probeer te leven.
Ik heb met name last in situaties met mensen met zeer uitgesproken meningen/stellige meningen en ik ze niet goed ken, zoals in mijn huidige werk. Ik ben heel erg bezig met wat andere mensen van mij vinden en daardoor ben ik erg gemakkelijk te kwetsen (sowieso vaak het geval met mensen met Borderline heb ik begrepen) maar ook te beïnvloeden. En als ik dan iets vind,dan vraag ik mij af of dat mijn mening is of iemands anders zijn/haar mening. Kortom: chaos Ik ben dan ook erg zenuwachtig om deze topic te plaatsen, maarja doe het toch maar anders verandert er ook niets.
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.Ook voel ik mij met dat hele Borderline gedoe erg alleen en geïsoleerd. Het komt immers niet zoveel voor en het heeft ook nog eens een erg slechte naam helaas. Ik schreeuw het met andere woorden niet van de daken.
Tjeeeesus wat een belachelijk lang verhaal, heb alleen niet de vut om er in te gaan knippen, ben ook bang dat het dan een zootje wordt. Tis wel een opluchting om het een keer op tafel te gooien. Graag hoor ik of anderen zich (identiteit, borderline etc.) hierin herkennen of juist niet natuurlijk, als er überhaupt iemand is die door dit hele verhaal heen komt. Tanx in ieder geval voor de moeite.
De anorexia en boulimia heb ik al jaren onder controle, de dwangneurose ook, heb ook inmiddels een studie afgerond en ben al enige jaren aan het werk. Qua werk heb ik een aantal goede, maar ook een aantal zeer slechte ervaringen opgedaan. Inmiddels zit ik burn out thuis. Een aantal jaren geleden heb ik een zeer commerciële baan geaccepteerd en dat bleek (gezien mijn beperkingen) geen goed idee te zijn geweest. Mijn psycholoog gaf aan dat ik daarmee juist een omgeving heb uitgezocht waarin een groot beroep is gedaan juist op die kanten die bij mij niet sterk zijn ontwikkeld. De gevolgen waren hevige paniekaanvallen, mijzelf pijn doen, volslagen wanhoop en zelfmoordgedachtes en uiteindelijk een burn out.
Mijn grootste probleem (ik heb er meerdere) is dat ik problemen heb met mijn identiteit of het gebrek daaraan (was een opluchting te horen dat dat een van de kenmerken van Borderline is en dat er dus een naam voor is en dat ik mij niet gewoon aan het aanstellen was). Dit houdt in dat ik niet weet wie ik ben, wat ik wil, wat ik vind van allerlei zaken etc. Mijn psycholoog omschreef het zo: dat ik geen ruggengraat opbouw, geen basis opbouw door de ervaringen die ik opdoe. Ik bouw dus ook geen zelfvertrouwen op. Dus..... ik zit voor mijn gevoel in iedere situatie alsof ik weer in de brugklas zit (zo omschrijf ik het dan maar). Ik krijg hierdoor het gevoel dat ik absoluut niet kan vertrouwen op mijzelf, wat ik echt jammer vind. Assertief zijn is moeilijk, want ik voel het vaak niet echt dat mensen over mijn grenzen gaan. Als ik dan wel een keertje voor mijzelf opkom dan word ik erg nerveus, want het voelt voor mij niet als echt aan. Ook vinden mensen mij (wanneer ze mij niet zo goed kennen gelukkig) soms wat nep overkomen. Kan ik ze niet echt kwalijk nemen, wat laat ik zien?? Mijn persoonlijkheid, geen idee wat is die dan. Ik word hier echt ongelukkig van. On the bright site: ik hoor ook vaak dat mensen mij vriendelijk vinden, daar houd ik me dan maar aan vast. Vind ik zelf een goede eigenschap. Bovendien heb ik wel een paar duidelijke principes (door de jaren opgedaan) waar ik naar probeer te leven.
Ik heb met name last in situaties met mensen met zeer uitgesproken meningen/stellige meningen en ik ze niet goed ken, zoals in mijn huidige werk. Ik ben heel erg bezig met wat andere mensen van mij vinden en daardoor ben ik erg gemakkelijk te kwetsen (sowieso vaak het geval met mensen met Borderline heb ik begrepen) maar ook te beïnvloeden. En als ik dan iets vind,dan vraag ik mij af of dat mijn mening is of iemands anders zijn/haar mening. Kortom: chaos Ik ben dan ook erg zenuwachtig om deze topic te plaatsen, maarja doe het toch maar anders verandert er ook niets.
Ik ben er inmiddels mee aan de slag gegaan en doe nu schema therapie. Maar: ik ben zoooooo moe en ik heb er niet zoveel geloof meer in dat ik echt weer wat gelukkiger/"normaler" zal worden. ben een beetje therapiemoe.Ook voel ik mij met dat hele Borderline gedoe erg alleen en geïsoleerd. Het komt immers niet zoveel voor en het heeft ook nog eens een erg slechte naam helaas. Ik schreeuw het met andere woorden niet van de daken.
Tjeeeesus wat een belachelijk lang verhaal, heb alleen niet de vut om er in te gaan knippen, ben ook bang dat het dan een zootje wordt. Tis wel een opluchting om het een keer op tafel te gooien. Graag hoor ik of anderen zich (identiteit, borderline etc.) hierin herkennen of juist niet natuurlijk, als er überhaupt iemand is die door dit hele verhaal heen komt. Tanx in ieder geval voor de moeite.
dinsdag 8 juni 2010 om 16:57
quote:tijgermeisje schreef op 08 juni 2010 @ 12:11:
Ciara ja schemagericht heb ik gedaan, adh van het boek 'leven in je levenk v Klosko.
Alles werkt tijdelijk, het beklijft op de een of andere manier niet.
.Heb je ook de schemagerichte therapie gedaan specifiek voor mensen met borderline? Want de gewone schemagerichte therapie zoals in dat boek beschreven is niet die voor borderline. De gewone schemagerichte therapie bleek namelijk voor mensen met borderline niet heel effectief en toen heeft men er een specifiek voor deze groep bedacht. Die specifiek voor borderline gaat uit van schemamodi: eenzame kind, boze impulsieve kind, straffende ouder, beschermer en gezonde volwassene. Zeggen deze termen je iets? Want zo niet dan zou ik uitzoeken of je ergens deze specifieke therapie voor borderline kan krijgen. Aan het boek 'Leven in je leven' heb ik niet veel gehad. Juist die schemamodi en daar allerlei oefeningen meedoen dat heeft me geholpen en helpt nog steeds.
Ciara ja schemagericht heb ik gedaan, adh van het boek 'leven in je levenk v Klosko.
Alles werkt tijdelijk, het beklijft op de een of andere manier niet.
.Heb je ook de schemagerichte therapie gedaan specifiek voor mensen met borderline? Want de gewone schemagerichte therapie zoals in dat boek beschreven is niet die voor borderline. De gewone schemagerichte therapie bleek namelijk voor mensen met borderline niet heel effectief en toen heeft men er een specifiek voor deze groep bedacht. Die specifiek voor borderline gaat uit van schemamodi: eenzame kind, boze impulsieve kind, straffende ouder, beschermer en gezonde volwassene. Zeggen deze termen je iets? Want zo niet dan zou ik uitzoeken of je ergens deze specifieke therapie voor borderline kan krijgen. Aan het boek 'Leven in je leven' heb ik niet veel gehad. Juist die schemamodi en daar allerlei oefeningen meedoen dat heeft me geholpen en helpt nog steeds.
dinsdag 8 juni 2010 om 19:11
Ik vind het echt verdrietig om te lezen Tijgermeisje, herken het ook zo sterk. Ik hoop echt dat je de schematherapie gaat proberen. Bij mijzelf merk ik langzamerhand wel dat het verandert.
Behoorlijk problematisch door vele factoren: ik heb het zover laten komen dat ik vrij geisoleerd leef (thank god voor mn vriend) en ik heb al zo ontzettend veel aan therapie gehad en modules gedaan. Herkenbaar, heb mij ook erg geïsoleerd en thank god ook voor mijn vriend (hoe houdt hij het vol). Merk wel dat ik steeds minder met veel prikkels (lees mensen) tegelijk om kan gaan. Heb ik een leuke avond gehad, voel ik mij toch K.T. Echt vervelend want ik ga me steeds ongemakkelijker voelen in publiek.
Op dit moment voel ik mij wat beter. Ik ben net begonnen met medicatie. Ik moet zeggen dat het helpt. Ik zat er zo door heen, ik was echt bang dat ik zwaar over mijn grenzen zou gaan als ik niet in zo grijpen. Ben zelfs gaan snijden en dat doe ik anders nooit.
Herkennen jullie ook dat je je soms ook heel goed kan voelen? Vroeger vond ik dat heerlijk, zo intens. Maar de laatste jaren voel ik dat niet echt meer. Heeft ook wel en duidelijke reden hoor, ligt aan mijn situatie op dit moment, ik kan er niet over uitweiden i.v.m. mogelijke herkenbaarheid, maar het is zeer stressvol. Dat ik daarnaast nog Borderline heb, helpt niet echt vandaar de noodzaak voor medicatie.
Hommeltje: nee op mijn werk weten ze het niet. Zouden ze het weten dan had ik een groot probleem erbij gehad. Is echt een harde omgeving. Ik heb geen collega's, ik heb concullega's om het even zo te zeggen. Dat is echt helemaal niets voor mij. Ik kan overigens wel opschieten met deze collega's (bij andere wg's en deze wg), maar ik zal ze het nooit vertellen.
Ik heb inderdaad geen moeite met me kwetsbaar opstellen, ik doe het alleen niet in mijn huidige werk. Ik denk wel dat je gelijk hebt dat er mensen zullen zijn die daar misbruik van zullen maken (als ik je goed begrijp) daarom zal ik toch een andere werksfeer moeten zoeken, want dit houd ik niet vol.
Enne: mooi gedichtje, klopt als een bus
Lanvin: kijk goed uit met je zelf diagnosticeren. Ik heb lijsten vol met vragen ingevuld en verschillende intakegesprekken gehad voordat dit er uit kwam. Je hebt A gezegd (HA), zeg nu dan ook B (als je er achter wil komen wat er aan de hand is) en ga naar een psycholoog die daarvoor is gekwalificeerd. Waarom ben je tot op heden niet gegaan?
Tijgermeisje, hoe gaat het nu met jou?
Behoorlijk problematisch door vele factoren: ik heb het zover laten komen dat ik vrij geisoleerd leef (thank god voor mn vriend) en ik heb al zo ontzettend veel aan therapie gehad en modules gedaan. Herkenbaar, heb mij ook erg geïsoleerd en thank god ook voor mijn vriend (hoe houdt hij het vol). Merk wel dat ik steeds minder met veel prikkels (lees mensen) tegelijk om kan gaan. Heb ik een leuke avond gehad, voel ik mij toch K.T. Echt vervelend want ik ga me steeds ongemakkelijker voelen in publiek.
Op dit moment voel ik mij wat beter. Ik ben net begonnen met medicatie. Ik moet zeggen dat het helpt. Ik zat er zo door heen, ik was echt bang dat ik zwaar over mijn grenzen zou gaan als ik niet in zo grijpen. Ben zelfs gaan snijden en dat doe ik anders nooit.
Herkennen jullie ook dat je je soms ook heel goed kan voelen? Vroeger vond ik dat heerlijk, zo intens. Maar de laatste jaren voel ik dat niet echt meer. Heeft ook wel en duidelijke reden hoor, ligt aan mijn situatie op dit moment, ik kan er niet over uitweiden i.v.m. mogelijke herkenbaarheid, maar het is zeer stressvol. Dat ik daarnaast nog Borderline heb, helpt niet echt vandaar de noodzaak voor medicatie.
Hommeltje: nee op mijn werk weten ze het niet. Zouden ze het weten dan had ik een groot probleem erbij gehad. Is echt een harde omgeving. Ik heb geen collega's, ik heb concullega's om het even zo te zeggen. Dat is echt helemaal niets voor mij. Ik kan overigens wel opschieten met deze collega's (bij andere wg's en deze wg), maar ik zal ze het nooit vertellen.
Ik heb inderdaad geen moeite met me kwetsbaar opstellen, ik doe het alleen niet in mijn huidige werk. Ik denk wel dat je gelijk hebt dat er mensen zullen zijn die daar misbruik van zullen maken (als ik je goed begrijp) daarom zal ik toch een andere werksfeer moeten zoeken, want dit houd ik niet vol.
Enne: mooi gedichtje, klopt als een bus
Lanvin: kijk goed uit met je zelf diagnosticeren. Ik heb lijsten vol met vragen ingevuld en verschillende intakegesprekken gehad voordat dit er uit kwam. Je hebt A gezegd (HA), zeg nu dan ook B (als je er achter wil komen wat er aan de hand is) en ga naar een psycholoog die daarvoor is gekwalificeerd. Waarom ben je tot op heden niet gegaan?
Tijgermeisje, hoe gaat het nu met jou?
dinsdag 8 juni 2010 om 20:43
het gaat nu zo dat ik 20 minuten op de bus naar huis moet wachten en zo ongeveer de enige gedachte die ik heb is 'ow wat zal ik blij zijn als ik straks weer thuis ben!'
en dan heb ik daar nog het een en ander aan huishoudelijke dingen te doen, meestal heb ik daar nul puf voor na in mn eentje buiten te zijn geweest.
De Mindfulness ging alweer beter dan de vorige keer, er was wel een moment die er nogal inhakte, de cursusleider zei tijdens de zitmeditatie iets over ademhalen en dat je dat vanaf je geboorte tot nu constant hebt gedaan, pfoe ik kreeg direct tranen en de gedachte jemig ik moet dat ook nog wel een tijdje blijven doen, ademhalen!
Niet dat ik depressief ben ofzo, dat is bij vlagen het geval, tis meer dat ik het zo intensief vind, het 'dagelijks bestaan'.
Dat van die specifiek op borderline toegespitste schemagerichte therapie ken ik niet, toch maar eens vragen op mn eerstvolgende afspraak met SPV-er.
Verder slik ik al jaren medicatie, na een keer of tien geprobeerd te hebben om af te bouwen ga ik er voorlopig nog mee door, want de periode van afbouwen was steeds erg emotioneel (snel huilen en hevigere emoties voelen). Aangezien het een soort 'onderhoudsdosering' is vind ik het wel oke, liever zou ik ooit wel vanaf willen want het blijft troep.
en dan heb ik daar nog het een en ander aan huishoudelijke dingen te doen, meestal heb ik daar nul puf voor na in mn eentje buiten te zijn geweest.
De Mindfulness ging alweer beter dan de vorige keer, er was wel een moment die er nogal inhakte, de cursusleider zei tijdens de zitmeditatie iets over ademhalen en dat je dat vanaf je geboorte tot nu constant hebt gedaan, pfoe ik kreeg direct tranen en de gedachte jemig ik moet dat ook nog wel een tijdje blijven doen, ademhalen!
Niet dat ik depressief ben ofzo, dat is bij vlagen het geval, tis meer dat ik het zo intensief vind, het 'dagelijks bestaan'.
Dat van die specifiek op borderline toegespitste schemagerichte therapie ken ik niet, toch maar eens vragen op mn eerstvolgende afspraak met SPV-er.
Verder slik ik al jaren medicatie, na een keer of tien geprobeerd te hebben om af te bouwen ga ik er voorlopig nog mee door, want de periode van afbouwen was steeds erg emotioneel (snel huilen en hevigere emoties voelen). Aangezien het een soort 'onderhoudsdosering' is vind ik het wel oke, liever zou ik ooit wel vanaf willen want het blijft troep.
dinsdag 8 juni 2010 om 20:47
over het vertellen aan mensen dat je klachten een bepaalde naam hebben, hm ik kijk daar link mee uit want men kent altijd wel erge verhalen over mensen met borderline, en ik vind het naar als mensen meteen denken 'oh ben jij er zo een', zo simpel is het niet, ben nog wel wat meer dan alleen die diagnose, zeker na al die moeite die het me heeft gekost om zo min mogelijk een stereotype borderliner te zijn waarvan men vindt dat je die maar beter uit de weg kunt gaan.
woensdag 9 juni 2010 om 22:00
he Tijgermeisje, herken ik hoor dat van die erge verhalen. Merk ook dat wanneer er iets heftigs gebeurt mensen vaak opmerken: vast een Borderliner..... vervelend en echt te kort door de bocht. Vaak meer onwetendheid, maarre ik ben er ook erg voorzichtig mee. Alleen mensen die mij goed kennen weten het. Enne mijn beste vriendin zegt altijd "als jij al iets hebt, wat heeft de rest van de wereld dan?". Die vindt mij heeeel normaal , maar weet wel dat ik het vaak zwaar heb.
Kan het je echt aanraden hoor die schematherapie!
Wat houdt trouwens dat Mindfulness in? En wat voor een medicatie slik jij?
Kan het je echt aanraden hoor die schematherapie!
Wat houdt trouwens dat Mindfulness in? En wat voor een medicatie slik jij?
donderdag 10 juni 2010 om 13:12
dat merk ik ook om me heen, dat de meeste mensen zichzelf uiterst normaal en geestelijk gezond vinden en anderen vaak 'minder goed sporend' oid. Ik heb dat precies andersom, al ben ik er langzamerhand achter gekomen dat er maar bar weinig 100% 'sporend' zijn, iedereen lijkt wel wat te hebben maar het taboe daarop is groot plus dat het voor je zelfbeeld prettiger is om vast te houden aan de overtuiging 'ik ben normaal en jij een beetje gek'.
Ik slik 20 mg paroxetine.
Mindfulness is aandachtstraining, lijkt op meditatie met het verschil dat er geen te bereiken doel is, hoofd leeg of positieve gedachten creeeren ofzo. Het gaat erom om waar te nemen, zonder daar oordelen over te vellen. Je lijf waarnemen, je gedachten, of gewoon je zintuiglijke waarneming, zien, horen, voelen.
Daardoor ben je in het moment ipv in het verleden, de toekomst, en komt je hoofd met zn wirwar aan gedachten enigszins tot rust.
Dit is echter geen officiele uitleg uiteraard
het schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn dat het stemmingsklachten verbetert.
Je moet het wel zeer regelmatig oefenen, anders blijf je hangen in de automatische piloot en die neiging is heel hardnekkig is mijn ervaring.
Ik slik 20 mg paroxetine.
Mindfulness is aandachtstraining, lijkt op meditatie met het verschil dat er geen te bereiken doel is, hoofd leeg of positieve gedachten creeeren ofzo. Het gaat erom om waar te nemen, zonder daar oordelen over te vellen. Je lijf waarnemen, je gedachten, of gewoon je zintuiglijke waarneming, zien, horen, voelen.
Daardoor ben je in het moment ipv in het verleden, de toekomst, en komt je hoofd met zn wirwar aan gedachten enigszins tot rust.
Dit is echter geen officiele uitleg uiteraard
het schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn dat het stemmingsklachten verbetert.
Je moet het wel zeer regelmatig oefenen, anders blijf je hangen in de automatische piloot en die neiging is heel hardnekkig is mijn ervaring.
dinsdag 15 juni 2010 om 01:34
hoe is het met iedereen die in dit topic geschreven heeft, en TO Hoplakeee?
Hier is het al n week geen huiswerk voor Mindfulness gedaan, de cursusleider is met vakantie, deze week geen 'les' dus.
Gisteren mn zus op bezoek gehad, lange wandeling gemaakt, vandaag prompt de hele dag geslapen, ik werd om 21u wakker!
Morgen weer n dag voor boodschappen doen en een half uur oefenen met de bijbehorende CD van die cursus.
Hier is het al n week geen huiswerk voor Mindfulness gedaan, de cursusleider is met vakantie, deze week geen 'les' dus.
Gisteren mn zus op bezoek gehad, lange wandeling gemaakt, vandaag prompt de hele dag geslapen, ik werd om 21u wakker!
Morgen weer n dag voor boodschappen doen en een half uur oefenen met de bijbehorende CD van die cursus.
dinsdag 15 juni 2010 om 22:26
he meiden,
ik kwam op dit topic omdat ik een nichtje heb met (tekenen van) bordeline. Die diagnose is door een arts gesteld.
Ze is ook verslavingsgevoelig. Ze werkt momenteel niet/bijna niet, maar heeft wel alle tijd om de hele week uit te gaan.
Ik begrijp haar tot op zekere hoogte, maar ik heb ook het idee dat ze zich er soms achter verschuild als ze geen zin heeft om te werken.
Ook zegt ze regelmatig afspraken af met mij omdat ze zich klote voelt of heel slaperig is van haar medicijnen.
Ik wil er graag voor haar zijn maar ik weet niet zo goed hoe. Na al die jaren stopt je er veel energie in en krijg je dit maar gedeeltelijk terug. Het is bijna geen gelijkwaardige vriendschap omdat het met haar heel vaak slecht gaat, en met mijn eigenlijk altijd wel oke.
(zij is naast mijn nicht ook een heel goede vriendin)
Ik merk dat ik haar nu als vanzelf minder ga opzoeken, omdat ze naar mijn mening vaak egoistisch is, zo met zichzelf en haar wereld bezig.
Ook wel met mij, maar alleen als het haar goed schik
t. Wanneer is dit nou de borderline en wanneer is dit gewoon een slechte eigenschap? Kan ze er iets aan doen?
Ik merk dat ik he nu moeilijk vind om te balanceren tussen er voor haar zijn, maar ook mijn eigen grenzen niet uit het oog te verliezen.
Misschien kunnen jullie mij iets meer vertellen over hoe borderliners hun vriendschappen/familierelaties zien?
ik kwam op dit topic omdat ik een nichtje heb met (tekenen van) bordeline. Die diagnose is door een arts gesteld.
Ze is ook verslavingsgevoelig. Ze werkt momenteel niet/bijna niet, maar heeft wel alle tijd om de hele week uit te gaan.
Ik begrijp haar tot op zekere hoogte, maar ik heb ook het idee dat ze zich er soms achter verschuild als ze geen zin heeft om te werken.
Ook zegt ze regelmatig afspraken af met mij omdat ze zich klote voelt of heel slaperig is van haar medicijnen.
Ik wil er graag voor haar zijn maar ik weet niet zo goed hoe. Na al die jaren stopt je er veel energie in en krijg je dit maar gedeeltelijk terug. Het is bijna geen gelijkwaardige vriendschap omdat het met haar heel vaak slecht gaat, en met mijn eigenlijk altijd wel oke.
(zij is naast mijn nicht ook een heel goede vriendin)
Ik merk dat ik haar nu als vanzelf minder ga opzoeken, omdat ze naar mijn mening vaak egoistisch is, zo met zichzelf en haar wereld bezig.
Ook wel met mij, maar alleen als het haar goed schik
t. Wanneer is dit nou de borderline en wanneer is dit gewoon een slechte eigenschap? Kan ze er iets aan doen?
Ik merk dat ik he nu moeilijk vind om te balanceren tussen er voor haar zijn, maar ook mijn eigen grenzen niet uit het oog te verliezen.
Misschien kunnen jullie mij iets meer vertellen over hoe borderliners hun vriendschappen/familierelaties zien?
woensdag 16 juni 2010 om 00:21
Hi Sanne,
Heb zelf geen borderline, maar denk niet dat er een standaard is vor hoe bordeliners met vriendschappen omgaan. Borderline kent vele gezichten.
Waarom benader je haar niet als een "normaal " persoon?
Je kunt toch bij haar aangeven wat je mist in de vriendschap,wat je als vervelend of verdrietig ervaart of wat je moeilijk vindt om te begrijpen?
Vriendschap is en blijft vriendschap borderliner of niet.
Mi is een vriendschap geven en nemen en dat hoeft niet per definitie altijd 50/50 te zijn. Soms is het leuk, soms heb je het moeilijk, maar uiteindelijk moet ook boor jou de balans positief zijn; je moet ook plezier uit de vriendschap kunnen halen. Als je alleen maar wordt leeggezogen... das niet goed voor jou.
er zijn op het net overigens genoeg sites / forums - of is het fora?
die er juist zijn voor familie / vrienden van ..misschien de moeite waard daar is te kijken. Denk dat het altijd belangrijk is om je eigen grenzen goed te bewaken. Wat voor jou onacceptabel is, moet ook onacceptabel blijven. Bv had zelf een vriendin met weet niet eens wat. Maar voor haar geldt als voor de rest van de wereld dat ik geen fysieke agressie tolereer, (van verbale aggressie ben ik ook niet echt gecharmeerd) maar of je nu borderline hebt, "normaal" ? bent of eenmalig straal bezopen, interesseert mij verder niet; lekker exit.
Je vraagt of hier mensen zijn die jou meer kunnen vertellen over bps & relaties, ik denk dat je het beste dat aan haar kunt vragen.
TM hoe gaat het nu met je?
Je zat er geloof ik zooooo doorheen?
sucks he . Moet even denken aan de zwartboek zin van carice HOUD HET DAN NOOIT OP?
geloof het niet. anyway hoop dat het weer - al is het maar voor eventjes- weer beter gaat. Heb je wat aan de mf-cursus?
zat net ook even therapie te shoppen. Heeft iemand ervaring met kortdurende psychodynamishe therapie volgend mcCoullough oid? Leek me wel passend.
Heb zelf geen borderline, maar denk niet dat er een standaard is vor hoe bordeliners met vriendschappen omgaan. Borderline kent vele gezichten.
Waarom benader je haar niet als een "normaal " persoon?
Je kunt toch bij haar aangeven wat je mist in de vriendschap,wat je als vervelend of verdrietig ervaart of wat je moeilijk vindt om te begrijpen?
Vriendschap is en blijft vriendschap borderliner of niet.
Mi is een vriendschap geven en nemen en dat hoeft niet per definitie altijd 50/50 te zijn. Soms is het leuk, soms heb je het moeilijk, maar uiteindelijk moet ook boor jou de balans positief zijn; je moet ook plezier uit de vriendschap kunnen halen. Als je alleen maar wordt leeggezogen... das niet goed voor jou.
er zijn op het net overigens genoeg sites / forums - of is het fora?
die er juist zijn voor familie / vrienden van ..misschien de moeite waard daar is te kijken. Denk dat het altijd belangrijk is om je eigen grenzen goed te bewaken. Wat voor jou onacceptabel is, moet ook onacceptabel blijven. Bv had zelf een vriendin met weet niet eens wat. Maar voor haar geldt als voor de rest van de wereld dat ik geen fysieke agressie tolereer, (van verbale aggressie ben ik ook niet echt gecharmeerd) maar of je nu borderline hebt, "normaal" ? bent of eenmalig straal bezopen, interesseert mij verder niet; lekker exit.
Je vraagt of hier mensen zijn die jou meer kunnen vertellen over bps & relaties, ik denk dat je het beste dat aan haar kunt vragen.
TM hoe gaat het nu met je?
Je zat er geloof ik zooooo doorheen?
sucks he . Moet even denken aan de zwartboek zin van carice HOUD HET DAN NOOIT OP?
geloof het niet. anyway hoop dat het weer - al is het maar voor eventjes- weer beter gaat. Heb je wat aan de mf-cursus?
zat net ook even therapie te shoppen. Heeft iemand ervaring met kortdurende psychodynamishe therapie volgend mcCoullough oid? Leek me wel passend.
woensdag 16 juni 2010 om 11:37
quote:sanna1 schreef op 15 juni 2010 @ 22:26:
he meiden,
Ook zegt ze regelmatig afspraken af met mij omdat ze zich klote voelt of heel slaperig is van haar medicijnen.
Ik wil er graag voor haar zijn maar ik weet niet zo goed hoe. Na al die jaren stopt je er veel energie in en krijg je dit maar gedeeltelijk terug. Het is bijna geen gelijkwaardige vriendschap omdat het met haar heel vaak slecht gaat, en met mijn eigenlijk altijd wel oke.
(zij is naast mijn nicht ook een heel goede vriendin)
Ik merk dat ik haar nu als vanzelf minder ga opzoeken, omdat ze naar mijn mening vaak egoistisch is, zo met zichzelf en haar wereld bezig.
Ook wel met mij, maar alleen als het haar goed schik
t. Wanneer is dit nou de borderline en wanneer is dit gewoon een slechte eigenschap? Kan ze er iets aan doen?
Ik merk dat ik he nu moeilijk vind om te balanceren tussen er voor haar zijn, maar ook mijn eigen grenzen niet uit het oog te verliezen.
Misschien kunnen jullie mij iets meer vertellen over hoe borderliners hun vriendschappen/familierelaties zien?
Ik snap je probleem en het lijkt me lastig voor je. Ik denk dat je alleen niet moet vergeten dat zij niet in een gelijkwaardige positie zit. Sommige vriendschappen zullen nooit helemaal gelijkwaardig zijn omdat de startpositie/omstandigheden van de betrokkenen teveel verschillen. Het is aan jou om te bekijken of het de moeite waard is/blijft het contact in stand te houden.
Zo te horen heeft zij een behoorlijk groot probleem wat direct invloed heeft op haar omgeving en dus op jou. Nu is het niet jouw verantwoordelijkheid dit voor haar op te lossen en jij bepaalt de grenzen waarbinnen jij een vriendschap met haar kan hebben. Wat me wel opvalt is dat je haar zelf een goede vriendin noemt. Blijkbaar had/heeft zij wel eigenschappen die haar volgens jou tot een goede vriendin maken.Borderline is niet iets wat je plotseling krijgt, wat is er veranderd?
Overigens herken ik het van het afzeggen van afspraken, maar wel willen uitgaan. Vind ik zelf ook dubbel. Ik ben er zelf nog niet helemaal achter hoe dit in elkaar steekt. Ik ben zelf behoorlijk impulsief en kan daarnaast slecht tegen teveel prikkels. Op de een of andere manier kan het elkaar juist triggeren en lokt het elkaar uit, heel apart, maar ook erg lastig uit te leggen aan je omgeving. Ik vind het erg moeilijk veel contacten te onderhouden. Ieder contact kan effect hebben op mijn gemoedstoestand.
Ik snap dat je er geen chocola van kan maken, maar zij waarschijnlijk ook niet. Bespreek dit gewoon met haar. Ik word door mijn omgeving ook gewoon aangesproken op mijn gedrag (helpt me mijn gedrag te herkennen) maar zonder verwijt. Ze weten dat ik dit probleem heb en ze weten ook dat ik er erg onder lijd en dat ik het niet opzettelijk doe. Ik weet op mijn beurt dat mijn omgeving ook last van mijn gedrag heeft en dat ik hun grenzen dien te respecteren en eraan moet werken. Ik ben en blijf verantwoordelijk voor mijn gedrag.
Communicatie helpt. Erg belangrijk ook is haar een veilige omgeving te bieden wanneer je haar aanspreekt. Een kenmerk van Borderline (niet bij allen - er zijn 9 kenmerken, heb je er 5 dan pas krijg je de diagnose Borderline)) is moeite hebben met nabijheid/contact en als de dood zijn iemand kwijt te raken. Lees er ook wat over. Niet om haar maar haar zin te geven en overal in mee te gaan, maar misschien geeft het je wat inzicht in haar gedrag en helpt het je bij het stellen van je grenzen. Alleen als je dit wilt natuurlijk. Jij bent niet verplicht een vriendschap met haar te onderhouden, dat is het mooie het is vrijwillig
he meiden,
Ook zegt ze regelmatig afspraken af met mij omdat ze zich klote voelt of heel slaperig is van haar medicijnen.
Ik wil er graag voor haar zijn maar ik weet niet zo goed hoe. Na al die jaren stopt je er veel energie in en krijg je dit maar gedeeltelijk terug. Het is bijna geen gelijkwaardige vriendschap omdat het met haar heel vaak slecht gaat, en met mijn eigenlijk altijd wel oke.
(zij is naast mijn nicht ook een heel goede vriendin)
Ik merk dat ik haar nu als vanzelf minder ga opzoeken, omdat ze naar mijn mening vaak egoistisch is, zo met zichzelf en haar wereld bezig.
Ook wel met mij, maar alleen als het haar goed schik
t. Wanneer is dit nou de borderline en wanneer is dit gewoon een slechte eigenschap? Kan ze er iets aan doen?
Ik merk dat ik he nu moeilijk vind om te balanceren tussen er voor haar zijn, maar ook mijn eigen grenzen niet uit het oog te verliezen.
Misschien kunnen jullie mij iets meer vertellen over hoe borderliners hun vriendschappen/familierelaties zien?
Ik snap je probleem en het lijkt me lastig voor je. Ik denk dat je alleen niet moet vergeten dat zij niet in een gelijkwaardige positie zit. Sommige vriendschappen zullen nooit helemaal gelijkwaardig zijn omdat de startpositie/omstandigheden van de betrokkenen teveel verschillen. Het is aan jou om te bekijken of het de moeite waard is/blijft het contact in stand te houden.
Zo te horen heeft zij een behoorlijk groot probleem wat direct invloed heeft op haar omgeving en dus op jou. Nu is het niet jouw verantwoordelijkheid dit voor haar op te lossen en jij bepaalt de grenzen waarbinnen jij een vriendschap met haar kan hebben. Wat me wel opvalt is dat je haar zelf een goede vriendin noemt. Blijkbaar had/heeft zij wel eigenschappen die haar volgens jou tot een goede vriendin maken.Borderline is niet iets wat je plotseling krijgt, wat is er veranderd?
Overigens herken ik het van het afzeggen van afspraken, maar wel willen uitgaan. Vind ik zelf ook dubbel. Ik ben er zelf nog niet helemaal achter hoe dit in elkaar steekt. Ik ben zelf behoorlijk impulsief en kan daarnaast slecht tegen teveel prikkels. Op de een of andere manier kan het elkaar juist triggeren en lokt het elkaar uit, heel apart, maar ook erg lastig uit te leggen aan je omgeving. Ik vind het erg moeilijk veel contacten te onderhouden. Ieder contact kan effect hebben op mijn gemoedstoestand.
Ik snap dat je er geen chocola van kan maken, maar zij waarschijnlijk ook niet. Bespreek dit gewoon met haar. Ik word door mijn omgeving ook gewoon aangesproken op mijn gedrag (helpt me mijn gedrag te herkennen) maar zonder verwijt. Ze weten dat ik dit probleem heb en ze weten ook dat ik er erg onder lijd en dat ik het niet opzettelijk doe. Ik weet op mijn beurt dat mijn omgeving ook last van mijn gedrag heeft en dat ik hun grenzen dien te respecteren en eraan moet werken. Ik ben en blijf verantwoordelijk voor mijn gedrag.
Communicatie helpt. Erg belangrijk ook is haar een veilige omgeving te bieden wanneer je haar aanspreekt. Een kenmerk van Borderline (niet bij allen - er zijn 9 kenmerken, heb je er 5 dan pas krijg je de diagnose Borderline)) is moeite hebben met nabijheid/contact en als de dood zijn iemand kwijt te raken. Lees er ook wat over. Niet om haar maar haar zin te geven en overal in mee te gaan, maar misschien geeft het je wat inzicht in haar gedrag en helpt het je bij het stellen van je grenzen. Alleen als je dit wilt natuurlijk. Jij bent niet verplicht een vriendschap met haar te onderhouden, dat is het mooie het is vrijwillig
