Psyche
alle pijlers
Borderline topic - ervaringen delen
donderdag 20 augustus 2020 om 11:09
Mijn echtgenoot heeft sedert enige tijd de diagnose borderline gekregen vanuit een uitgebreide psychodiagnostiek. Hij volgt hiervoor een intensief therapeutisch traject via psycholoog, psychiater en huisarts.
Steeds meer merk ik dat ik als naastbetrokkene moeite heb om correct te reageren op zijn gedrag. Het is zeer moeilijk om me in zijn denkwijze te verplaatsen en dat zorgt voor spanningen in ons huwelijk. Uiteraard wil ik hem naar best vermogen ondersteunen, maar voel me soms onmachtig.
Ik merk dat er op dit forum niet meer zo veel recente specifieke topics zijn terug te vinden over borderline, vandaar dit nieuwe ervarings-topic.
Deel zeker jullie ervaringen hier als naastbetrokkene: hoe gaan jullie er mee om? hoe zijn jullie gekomen tot een stabiele gezinssituatie? wat werkt voor jullie absoluut wel, of absoluut niet? Hoe gaan jullie om met automutilatie?
Uiteraard hoor ik ook graag meningen van borderliners zelf: hoe kunnen wij als naastbetrokkene het beste met jullie omgaan? welke therapie heeft jullie echt geholpen om de rollercoaster van emoties een plek te geven? Hoe kijken jullie naar het aantrekken-afstoten van naastbetrokkenen?
Ik hoop hier veel reacties te zien verschijnen om te komen tot een open discussie over borderline!
Steeds meer merk ik dat ik als naastbetrokkene moeite heb om correct te reageren op zijn gedrag. Het is zeer moeilijk om me in zijn denkwijze te verplaatsen en dat zorgt voor spanningen in ons huwelijk. Uiteraard wil ik hem naar best vermogen ondersteunen, maar voel me soms onmachtig.
Ik merk dat er op dit forum niet meer zo veel recente specifieke topics zijn terug te vinden over borderline, vandaar dit nieuwe ervarings-topic.
Deel zeker jullie ervaringen hier als naastbetrokkene: hoe gaan jullie er mee om? hoe zijn jullie gekomen tot een stabiele gezinssituatie? wat werkt voor jullie absoluut wel, of absoluut niet? Hoe gaan jullie om met automutilatie?
Uiteraard hoor ik ook graag meningen van borderliners zelf: hoe kunnen wij als naastbetrokkene het beste met jullie omgaan? welke therapie heeft jullie echt geholpen om de rollercoaster van emoties een plek te geven? Hoe kijken jullie naar het aantrekken-afstoten van naastbetrokkenen?
Ik hoop hier veel reacties te zien verschijnen om te komen tot een open discussie over borderline!
vrijdag 21 augustus 2020 om 08:10
Het is zeker niet zo dat ik in deze relatie altijd enkel de gever ben, ik weet dat er binnenin bij mijn echtgenoot een uiterst zorgzame, lieve persoon zit. Hem nu in de steek laten op een moment dat het leven hem een woeste zee geeft zou gewoon geen optie zijn voor mij.retrostar schreef: ↑20-08-2020 18:45Lief van je dat je je zo inleeft, maar bedenk dat je grosso modo evenveel voor jezelf uit de relatie moet halen als dat je er voor hem in investeert. Doe je het anders (wat ik begrijp want je houdt van hem dus wil je geven) dan zal dat voor geen van tweeën gezond zijn en mogelijk tot een breuk leiden.
Het enige waar ik voor mezelf voor moet zorgen is dat ik afstand houd in betrokkenheid. Hij zou niets aan mij hebben mocht ook ik in een negatieve spiraal terecht komen.
vrijdag 21 augustus 2020 om 08:22
Ik weet wat het aspect van grenzen in deze problematiek inhoudt en dat deze zullen getest worden door de borderliner. Dit is geen kenmerk van mijn echtgenoot als persoon, maar een symptoom van zijn ziektebeeld. Dat heeft even geduurd vooraleer ik dit kon plaatsen, maar sinds ik dit besef valt het mij ook makkelijker om deze grenzen te stellen. Dat neemt niet weg dat ik er mij in het proces soms onmachtig door voel, omdat het echt wel moeilijk te begrijpen is dat je een naastbetrokkene zo probeert af te stoten tot een punt dat je kan zeggen 'iedereen verlaat mij toch'.viva-amber schreef: ↑20-08-2020 19:47Borderline betekent letterlijk grens...hij zal jouw grenzen zijn als oordelen over hem en zijn grenzeloosheid zal keer op keer jouw grens overschrijden. Indien je van 1976 bent, dan weet je beter dan dit.
Verliefdheid alleen is geen basis voor een relatie.
Je bemerking met betrekking tot mijn leeftijd en dat ik nu beter zou moeten weten, vind ik een beetje apart. Toen ik mijn huwelijksgeloften heb afgelegd, heb ik beloofd dat ik er voor hem zou zijn in de goede én de kwade dagen. In ziekte en gezondheid. Het valt mij op met welk gemak er ook hierboven - met enkel de info die ik hier geschreven heb - soms reacties krijg dat ik mijn echtgenoot beter zou verlaten. Ik vind het oprecht een beetje triest. Is het makkelijk om met een borderliner om te gaan? Neen. Had ik het liever anders gezien en komen er soms tranen aan te pas? Ja. Maar je zieke echtgenoot zomaar achterlaten omdat zijn gedrag niet strookt met wat deze harde maatschappij verwacht? Geen denken aan.
vrijdag 21 augustus 2020 om 08:41
Heel mooi hoe je kan praten over je partner en hoe je zoekende bent naar hoe je er voor hem kunt en wilt zijn. Dit zal zijn herstelproces echt positief beïnvloeden.
Fijn ook dat je hier zinvolle en genuanceerde reacties krijgt van mensen met ervaring. Helaas vind je hier ook altijd de Viva-psychologen die in zwart-wit termen (ironisch eigenlijk) zullen spreken over mensen met borderline, ze over 1 kam scheren en wegzetten als per definitie destructieve slechte mensen van wie je weg moet rennen voor ze je kapot maken. Zonder echte aantoonbare professionele kennis over de materie. Erg stigmatiserend en triest, ik hoop dat je die reacties kunt (blijven) negeren en je kunt focussen op degenen die je helpen.
Ik heb zowel op professioneel vlak ervaring met mensen met deze stoornis, als iemand in mijn naaste omgeving die ik 12+ jaar ken. Het is complex en de symptomen wisselen sterk van mens tot mens. 'De' borderliner bestaat niet.
De voornaamste algemene tips die ik je mee kan geven zijn rust, duidelijkheid en zelfzorg. Als jij rustig blijft en niet meegaat in de storm van emoties, maar daarnaast wel laat voelen dat je hem respecteert zoals hij dingen ervaart en er gewoon bent, is de kans groot dat je hem steunt om de storm sneller te laten afnemen. Hij voelt niet in grijstinten, maar het kan wel helpen als jij naast hem dat wel doet en toont.
Duidelijkheid bieden is essentieel. Wat kun je wel en niet voor hem zijn en op welke momenten? Kaders kunnen echt rust bieden. Zoals hierboven ook iemand noemde: 'ik moet even afkoelen, maar over een half uurtje gaan we praten'. Rust en houvast.
Zelfzorg vind ik ook erg belangrijk om te noemen. Vergeet jezelf niet in je zorg naar hem, want als jij leegloopt liggen jullie beiden. En trekt de relatie scheef. Neem voldoende tijd voor jezelf. Voor ontspanning, om jouw verhaal en emoties hieromtrent kwijt te kunnen. Denk ook alsjeblieft aan jezelf. Een partnergroep kan trouwens ook iets goeds zijn om te overwegen.
Veel sterkte gewenst, ik hoop dat met behulp van de therapie een fijne balans gevonden kan worden in jullie leven.
Fijn ook dat je hier zinvolle en genuanceerde reacties krijgt van mensen met ervaring. Helaas vind je hier ook altijd de Viva-psychologen die in zwart-wit termen (ironisch eigenlijk) zullen spreken over mensen met borderline, ze over 1 kam scheren en wegzetten als per definitie destructieve slechte mensen van wie je weg moet rennen voor ze je kapot maken. Zonder echte aantoonbare professionele kennis over de materie. Erg stigmatiserend en triest, ik hoop dat je die reacties kunt (blijven) negeren en je kunt focussen op degenen die je helpen.
Ik heb zowel op professioneel vlak ervaring met mensen met deze stoornis, als iemand in mijn naaste omgeving die ik 12+ jaar ken. Het is complex en de symptomen wisselen sterk van mens tot mens. 'De' borderliner bestaat niet.
De voornaamste algemene tips die ik je mee kan geven zijn rust, duidelijkheid en zelfzorg. Als jij rustig blijft en niet meegaat in de storm van emoties, maar daarnaast wel laat voelen dat je hem respecteert zoals hij dingen ervaart en er gewoon bent, is de kans groot dat je hem steunt om de storm sneller te laten afnemen. Hij voelt niet in grijstinten, maar het kan wel helpen als jij naast hem dat wel doet en toont.
Duidelijkheid bieden is essentieel. Wat kun je wel en niet voor hem zijn en op welke momenten? Kaders kunnen echt rust bieden. Zoals hierboven ook iemand noemde: 'ik moet even afkoelen, maar over een half uurtje gaan we praten'. Rust en houvast.
Zelfzorg vind ik ook erg belangrijk om te noemen. Vergeet jezelf niet in je zorg naar hem, want als jij leegloopt liggen jullie beiden. En trekt de relatie scheef. Neem voldoende tijd voor jezelf. Voor ontspanning, om jouw verhaal en emoties hieromtrent kwijt te kunnen. Denk ook alsjeblieft aan jezelf. Een partnergroep kan trouwens ook iets goeds zijn om te overwegen.
Veel sterkte gewenst, ik hoop dat met behulp van de therapie een fijne balans gevonden kan worden in jullie leven.
vrijdag 21 augustus 2020 om 08:43
Heel mooi om te lezen!Lightpoint76 schreef: ↑21-08-2020 08:22Je bemerking met betrekking tot mijn leeftijd en dat ik nu beter zou moeten weten, vind ik een beetje apart. Toen ik mijn huwelijksgeloften heb afgelegd, heb ik beloofd dat ik er voor hem zou zijn in de goede én de kwade dagen. In ziekte en gezondheid. Het valt mij op met welk gemak er ook hierboven - met enkel de info die ik hier geschreven heb - soms reacties krijg dat ik mijn echtgenoot beter zou verlaten. Ik vind het oprecht een beetje triest. Is het makkelijk om met een borderliner om te gaan? Neen. Had ik het liever anders gezien en komen er soms tranen aan te pas? Ja. Maar je zieke echtgenoot zomaar achterlaten omdat zijn gedrag niet strookt met wat deze harde maatschappij verwacht? Geen denken aan.
vrijdag 21 augustus 2020 om 09:06
Bedankt voor je waardevolle bijdrage, hier heb ik wat aan! Een tijdje geleden hebben we zo nog een 'aanvaring' gehad met een nauw betrokken vriendin die mijn echtgenoot echt veroordeelde op basis van zijn gedrag en handelen zonder echte kennis te hebben waar dit vandaan kwam. Zonder zijn gedrag goed te praten heb ik haar toen kunnen uitleggen waar dit vandaan kwam en sindsdien is er veel meer begrip en heeft ook zij haar reacties meer gericht kunnen sturen. Het doet me goed dat er weldegelijk nog mensen zijn die verder willen kijken dan de 'feiten', al is het bijzonder triest om vast te stellen dat hier in de huidige maatschappij vaak geen ruimte voor is.Koffiehagedis schreef: ↑21-08-2020 08:41Heel mooi hoe je kan praten over je partner en hoe je zoekende bent naar hoe je er voor hem kunt en wilt zijn. Dit zal zijn herstelproces echt positief beïnvloeden.
Fijn ook dat je hier zinvolle en genuanceerde reacties krijgt van mensen met ervaring. Helaas vind je hier ook altijd de Viva-psychologen die in zwart-wit termen (ironisch eigenlijk) zullen spreken over mensen met borderline, ze over 1 kam scheren en wegzetten als per definitie destructieve slechte mensen van wie je weg moet rennen voor ze je kapot maken. Zonder echte aantoonbare professionele kennis over de materie. Erg stigmatiserend en triest, ik hoop dat je die reacties kunt (blijven) negeren en je kunt focussen op degenen die je helpen.
Ik heb zowel op professioneel vlak ervaring met mensen met deze stoornis, als iemand in mijn naaste omgeving die ik 12+ jaar ken. Het is complex en de symptomen wisselen sterk van mens tot mens. 'De' borderliner bestaat niet.
De voornaamste algemene tips die ik je mee kan geven zijn rust, duidelijkheid en zelfzorg. Als jij rustig blijft en niet meegaat in de storm van emoties, maar daarnaast wel laat voelen dat je hem respecteert zoals hij dingen ervaart en er gewoon bent, is de kans groot dat je hem steunt om de storm sneller te laten afnemen. Hij voelt niet in grijstinten, maar het kan wel helpen als jij naast hem dat wel doet en toont.
Duidelijkheid bieden is essentieel. Wat kun je wel en niet voor hem zijn en op welke momenten? Kaders kunnen echt rust bieden. Zoals hierboven ook iemand noemde: 'ik moet even afkoelen, maar over een half uurtje gaan we praten'. Rust en houvast.
Zelfzorg vind ik ook erg belangrijk om te noemen. Vergeet jezelf niet in je zorg naar hem, want als jij leegloopt liggen jullie beiden. En trekt de relatie scheef. Neem voldoende tijd voor jezelf. Voor ontspanning, om jouw verhaal en emoties hieromtrent kwijt te kunnen. Denk ook alsjeblieft aan jezelf. Een partnergroep kan trouwens ook iets goeds zijn om te overwegen.
Veel sterkte gewenst, ik hoop dat met behulp van de therapie een fijne balans gevonden kan worden in jullie leven.
Ik ben reeds betrokken in verschillende partnergroepen en dat doet me echt goed. Het leert me dat zowel ik als mijn man hier niet alleen in staan en dat er - vanuit goede wil en hard werken - weldegelijk positieve vooruitzichten zijn voor ons.
En wees gerust, ik ben ondertussen al zover om te weten of een reactie voortkomt vanuit werkelijke kennis dan wel onwetendheid. Ik hoop hier vooral ervaringen te kunnen delen met mensen met kennis van zaken, hetzij professioneel, hetzij vanuit ervaring.
vrijdag 21 augustus 2020 om 10:46
Neen, ik weet niet waar je dit uit zou moeten opmaken.
Ik erken jouw negatieve ervaring en ben bereid te luisteren naar je verhaal, maar jouw opinie en mening hoeven niet noodzakelijk te resoneren met de mijne. Nu geef je me met jouw reacties soms een beetje het gevoel dat jouw ervaring en uitkomst ook automatisch de mijne moet zijn, en dat is niet correct als je niet meer op de hoogte bent van wat er hier allemaal speelt.
Het is net vanuit een open discussie - met positieve en negatieve ervaringen - dat ik meer kennis wil vergaren.
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:09
Borderline heeft deze naam gekregen omdat het op de grens van cluster A en cluster B persoonlijkheidsstoornissen zat toendertijd. Het heeft niks te maken met persoonlijke grenzen.viva-amber schreef: ↑20-08-2020 19:47Borderline betekent letterlijk grens...hij zal jouw grenzen zijn als oordelen over hem en zijn grenzeloosheid zal keer op keer jouw grens overschrijden. Indien je van 1976 bent, dan weet je beter dan dit.
Verliefdheid alleen is geen basis voor een relatie.
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:13
Hoi martje, deze achtergrondinfo kende ik nog niet. Bedankt daarvoor!
Maar in de behandeling van en omgang met de borderliner is het aspect grenzen wel een hele belangrijke hoor. Mijn echtgenoot geeft ook aan dat het uitspreken van deze grenzen door mij hem een gevoel van geborgenheid geeft. Ik heb -gelukkig- het voordeel dat wij er heel open kunnen over communiceren, en toch sta ik er soms van te kijken hoe sommige uitspraken van mij bij hem binnenkomen.
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:31
Dit is idd een hele belangrijke en ik heb er zeker aandacht voor. Nu weet ik dat er in NL meer aandacht wordt geschonken naar de naastbetrokkene toe, hier in België is dit voorlopig nog een grotendeels on-ontgonnen terrein. Therapeuten verschuilen zich heel erg achter hun deontologische code en hun beroepsgeheim om naastbetrokkenen niet te moeten betrekken. Ik ben er echter van overtuigd dat er vanuit de triade therapeut-patiënt-omgeving wél een hele belangrijke synergie te halen is die de uitkomst van een therapie ten goede komt. Ik heb heel recent nog eens met de vuist op tafel geslaan en nu lijken ze er opeens wel voor open te staan.
Verder ben ik aangesloten bij de organisatie Similes die zich inzet voor naastbetrokkenen van personen met psychische kwetsbaarheden. Hier heb ik al zéér veel aan gehad en kan ik alleen maar aanbevelen. Het gevoel van herkenning dat je daar vindt is echt een eye-opener!
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:40
Vanuit je berichten komt het op mij over alsof je je partner zielig vindt, maar dit is hij absoluut niet. Hij heeft persoonlijkheidsproblematiek, dat is het. Hij is niet zijn borderline, zoals jij het benoemt. ''Een borderliner'' ''Borderliners'' Het zijn mensen met borderline. Erg stigmatiserend.
Verder is het lief dat je zoveel mogelijk rekening met hem probeert te houden, maar vergeet jezelf ook niet. Wees consequent en duidelijk, geef goed je eigen grenzen aan maar blijf tegelijkertijd veiligheid bieden. Mijn inziens doe je dit door consequent en duidelijk te zijn.
Verder is het lief dat je zoveel mogelijk rekening met hem probeert te houden, maar vergeet jezelf ook niet. Wees consequent en duidelijk, geef goed je eigen grenzen aan maar blijf tegelijkertijd veiligheid bieden. Mijn inziens doe je dit door consequent en duidelijk te zijn.
Wie wat wil die moet wat.
vrijdag 21 augustus 2020 om 11:55
Ja dat wou ik ook schrijven, hij heeft het. Net als een scheve neus. Dan ben je ook niet ineens alleen een scheve neus.
Borderline is ingewikkeld maar hij wil ermee aan de slag en jullie kunnen erover praten, je houd van hem en hebt (nog) moed. Mensen doen heel naar over bordeline maar ze zijn A niet allemaal hetzelfde en B het ligt ook aan de partner zelf. Ik kan niet met een bordeliner omdat dan het dak eraf zou gaan, ik heb zelf ADHD en in mijn familie zitten 2 mensen met bordeline dus ik ken de chemie. Maar als jij gewoon een rustig stabiel iemand bent die goed zijn grenzen kan aangeven is dat natuurlijk een hele andere wisselwerking.
Op werk heb ik ook wel eens er mee te maken gehad dan kan ik er wel mee omgaan. Ik ben dan niet persoonlijk betrokken. Duidelijk en rustig zijn helpt enorm. Niet zomaar weggaan, ook niet als je heel boos bent. Dat triggert zowat elke vezel en is echt doodeng als je bordeline hebt.
Ik wil je sterkte wensen en je adviseren heel goed voor jezelf te zorgen. Jij staat op 1.
Borderline is ingewikkeld maar hij wil ermee aan de slag en jullie kunnen erover praten, je houd van hem en hebt (nog) moed. Mensen doen heel naar over bordeline maar ze zijn A niet allemaal hetzelfde en B het ligt ook aan de partner zelf. Ik kan niet met een bordeliner omdat dan het dak eraf zou gaan, ik heb zelf ADHD en in mijn familie zitten 2 mensen met bordeline dus ik ken de chemie. Maar als jij gewoon een rustig stabiel iemand bent die goed zijn grenzen kan aangeven is dat natuurlijk een hele andere wisselwerking.
Op werk heb ik ook wel eens er mee te maken gehad dan kan ik er wel mee omgaan. Ik ben dan niet persoonlijk betrokken. Duidelijk en rustig zijn helpt enorm. Niet zomaar weggaan, ook niet als je heel boos bent. Dat triggert zowat elke vezel en is echt doodeng als je bordeline hebt.
Ik wil je sterkte wensen en je adviseren heel goed voor jezelf te zorgen. Jij staat op 1.
vrijdag 21 augustus 2020 om 12:28
Bedankt dat je er me even op wijst dat mijn uitspraken stigmatiserend kunnen overkomen, want daar was ik me niet van bewust en is ook helemaal niet de bedoeling. Het is natuurlijk wel zo dat als je je partner ziet worstelen met zijn gedachten en zijn wereld dat het je automatisch ook aangaat en dat er een gevoel van mede-lijden de kop opsteekt. Ik denk dat het een diepmenselijke reactie is als je echt betrokken bent. De oefening die ik voor mezelf moet maken is voldoende afstand bewaren in die betrokkenheid om er tenvolle voor hem te kunnen zijn.RaveMeisje schreef: ↑21-08-2020 11:40Vanuit je berichten komt het op mij over alsof je je partner zielig vindt, maar dit is hij absoluut niet. Hij heeft persoonlijkheidsproblematiek, dat is het. Hij is niet zijn borderline, zoals jij het benoemt. ''Een borderliner'' ''Borderliners'' Het zijn mensen met borderline. Erg stigmatiserend.
vrijdag 21 augustus 2020 om 12:31
Ik kan me alleen maar aansluiten bij je mening dat een borderline-problematiek zich heel divers kan uiten bij verschillende personen. Ook de manier waarop naastbetrokkenen er mee (kunnen) omgaan is van zeer groot belang denk ik. Het is alleszins een leerproces en dat zal het ook blijven!LoveLucy schreef: ↑21-08-2020 11:55Ja dat wou ik ook schrijven, hij heeft het. Net als een scheve neus. Dan ben je ook niet ineens alleen een scheve neus.
Borderline is ingewikkeld maar hij wil ermee aan de slag en jullie kunnen erover praten, je houd van hem en hebt (nog) moed. Mensen doen heel naar over bordeline maar ze zijn A niet allemaal hetzelfde en B het ligt ook aan de partner zelf. Ik kan niet met een bordeliner omdat dan het dak eraf zou gaan, ik heb zelf ADHD en in mijn familie zitten 2 mensen met bordeline dus ik ken de chemie. Maar als jij gewoon een rustig stabiel iemand bent die goed zijn grenzen kan aangeven is dat natuurlijk een hele andere wisselwerking.
Op werk heb ik ook wel eens er mee te maken gehad dan kan ik er wel mee omgaan. Ik ben dan niet persoonlijk betrokken. Duidelijk en rustig zijn helpt enorm. Niet zomaar weggaan, ook niet als je heel boos bent. Dat triggert zowat elke vezel en is echt doodeng als je bordeline hebt.
Ik wil je sterkte wensen en je adviseren heel goed voor jezelf te zorgen. Jij staat op 1.
zaterdag 22 augustus 2020 om 17:59
Lightpoint, ik denk dat ik ook zo reageerde, omdat viva-amber het stelde als: hij is een borderliner, dus hij heeft moeite met grenzen. Bij iedereen uit borderline zich anders, dus ook bijv afstand en nabijheid van relaties.Lightpoint76 schreef: ↑21-08-2020 11:13Hoi martje, deze achtergrondinfo kende ik nog niet. Bedankt daarvoor!
Maar in de behandeling van en omgang met de borderliner is het aspect grenzen wel een hele belangrijke hoor. Mijn echtgenoot geeft ook aan dat het uitspreken van deze grenzen door mij hem een gevoel van geborgenheid geeft. Ik heb -gelukkig- het voordeel dat wij er heel open kunnen over communiceren, en toch sta ik er soms van te kijken hoe sommige uitspraken van mij bij hem binnenkomen.
maandag 24 augustus 2020 om 07:46
Als ik heel eerlijk ben doorsta ik de storm in mijn eentje hetgeen niet altijd even makkelijk is. Gelukkig heb ik wel de reflex om zelf mee te stappen in het therapeutisch proces om te weten hoe ik de juiste balans kan vinden.
Afgelopen vrijdag ben ik me wel wezenloos geschrokken. Ik was boven in de badkamer en ik hoorde de honden blaffen op een manier die ik niet gewoon ben. Toen het bleef aanhouden toch maar eens beneden gaan kijken om mijn man in een epileptische aanval op de grond in de keuken te vinden. Blinde paniek natuurlijk omdat hij ook niet meer reageerde. Ambulance gebeld en binnen de 5 minuten stonden er 4 verplegers en artsen de nodige zorgen toe te dienen. Hij is afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze hem stabiel hebben gekregen. Na een nacht observatie heeft hij het ziekenhuis mogen verlaten. Maar dit voorval heeft dit weekend zijn impact toch niet gemist. Ik krijg het beeld van hem op de keukenvloer niet meer van mijn netvlies gebrand....
maandag 24 augustus 2020 om 11:37
Jeetje TO was heftig!
Wist je al eerder dat hij epeleptie had? Hoe is het nu met hem en met jou?
M.b.t. de borderline. Ik vind het knap van je hoe je er in staat. Mag ik vragen hoe lang jullie al samen zijn?
Zelf heb ik 5 jaar een relatie gehad met iemand met Borderline, waarvan 2,5 jaar samengewoond. Dat waren de verschrikkelijkste jaren van mijn leven. Het was zó verstikkend! Uiteindelijk heb ik er een punt achtergezet omdat ik het gewoon niet meer kon. Ik had er heel veel over gelezen, probeerde er zo goed mogelijk mee om te gaan maar de borderline werd steeds overheersender, ondanks therapie en medicatie. Ik kon op gegeven moment niet anders dan er uit te stappen omdat ik het gevoel had dat het mijn leven verpestte.
Als ik terugkijk waren er aan het begin al trekjes, maar leek het niet zo erg en vooral incidenteel. In het begin was de diagnose er ook nog niet. Pas toen we gingen samenwonen werd het echt van kwader tot erger. Toen begon ik goed door te krijgen dat er sprake was van complexe problematiek. Toen we 1,5 jaar samenwoonden is de diagnose gesteld en het verbaasde me niets (ik had zelf al het vermoeden maarja ik ben geen psycholoog).
Uiteindelijk had het zoveel negatieve impact dat ik er voor mezelf wel uit moest stappen. Alle negatieve dingen overschaduwen de postieive dingen. De positieve dingen waren kleine lichtpuntjes in een heel donker bos.
Ik kan me daarom de 'run Forrest run' opmerkingen goed plaatsen. Het enige waar ik namelijk achteraf spijt van heb is dat ik dat niet eerder ben weggegaan.
Maar misschien ligt het ook wel aan mij en ben ik gewoon te 'zwak' om er mee om te kunnen gaan.
Knap van je dat je er voor gaat, maar verlies je zelf vooral niet uit het oog!!
Wist je al eerder dat hij epeleptie had? Hoe is het nu met hem en met jou?
M.b.t. de borderline. Ik vind het knap van je hoe je er in staat. Mag ik vragen hoe lang jullie al samen zijn?
Zelf heb ik 5 jaar een relatie gehad met iemand met Borderline, waarvan 2,5 jaar samengewoond. Dat waren de verschrikkelijkste jaren van mijn leven. Het was zó verstikkend! Uiteindelijk heb ik er een punt achtergezet omdat ik het gewoon niet meer kon. Ik had er heel veel over gelezen, probeerde er zo goed mogelijk mee om te gaan maar de borderline werd steeds overheersender, ondanks therapie en medicatie. Ik kon op gegeven moment niet anders dan er uit te stappen omdat ik het gevoel had dat het mijn leven verpestte.
Als ik terugkijk waren er aan het begin al trekjes, maar leek het niet zo erg en vooral incidenteel. In het begin was de diagnose er ook nog niet. Pas toen we gingen samenwonen werd het echt van kwader tot erger. Toen begon ik goed door te krijgen dat er sprake was van complexe problematiek. Toen we 1,5 jaar samenwoonden is de diagnose gesteld en het verbaasde me niets (ik had zelf al het vermoeden maarja ik ben geen psycholoog).
Uiteindelijk had het zoveel negatieve impact dat ik er voor mezelf wel uit moest stappen. Alle negatieve dingen overschaduwen de postieive dingen. De positieve dingen waren kleine lichtpuntjes in een heel donker bos.
Ik kan me daarom de 'run Forrest run' opmerkingen goed plaatsen. Het enige waar ik namelijk achteraf spijt van heb is dat ik dat niet eerder ben weggegaan.
Maar misschien ligt het ook wel aan mij en ben ik gewoon te 'zwak' om er mee om te kunnen gaan.
Knap van je dat je er voor gaat, maar verlies je zelf vooral niet uit het oog!!
maandag 24 augustus 2020 om 14:44
Bedankt voor je verhaal over het samenleven met mensen met borderline. Het is inderdaad niet niets.ch86 schreef: ↑24-08-2020 11:37Jeetje TO was heftig!
Wist je al eerder dat hij epeleptie had? Hoe is het nu met hem en met jou?
M.b.t. de borderline. Ik vind het knap van je hoe je er in staat. Mag ik vragen hoe lang jullie al samen zijn?
Zelf heb ik 5 jaar een relatie gehad met iemand met Borderline, waarvan 2,5 jaar samengewoond. Dat waren de verschrikkelijkste jaren van mijn leven. Het was zó verstikkend! Uiteindelijk heb ik er een punt achtergezet omdat ik het gewoon niet meer kon. Ik had er heel veel over gelezen, probeerde er zo goed mogelijk mee om te gaan maar de borderline werd steeds overheersender, ondanks therapie en medicatie. Ik kon op gegeven moment niet anders dan er uit te stappen omdat ik het gevoel had dat het mijn leven verpestte.
Als ik terugkijk waren er aan het begin al trekjes, maar leek het niet zo erg en vooral incidenteel. In het begin was de diagnose er ook nog niet. Pas toen we gingen samenwonen werd het echt van kwader tot erger. Toen begon ik goed door te krijgen dat er sprake was van complexe problematiek. Toen we 1,5 jaar samenwoonden is de diagnose gesteld en het verbaasde me niets (ik had zelf al het vermoeden maarja ik ben geen psycholoog).
Uiteindelijk had het zoveel negatieve impact dat ik er voor mezelf wel uit moest stappen. Alle negatieve dingen overschaduwen de postieive dingen. De positieve dingen waren kleine lichtpuntjes in een heel donker bos.
Ik kan me daarom de 'run Forrest run' opmerkingen goed plaatsen. Het enige waar ik namelijk achteraf spijt van heb is dat ik dat niet eerder ben weggegaan.
Maar misschien ligt het ook wel aan mij en ben ik gewoon te 'zwak' om er mee om te kunnen gaan.
Knap van je dat je er voor gaat, maar verlies je zelf vooral niet uit het oog!!
Hij had nog nooit eerder een epileptische aanval gehad, dus dit kwam echt helemaal uit de lucht vallen. Momenteel is hij terug stabiel wat dat betreft maar zullen er in de komende tijd toch onderzoeken moeten gebeuren om te achterhalen wat er hier precies aan de hand was (voor zover dat mogelijk is).
Omdat er zoveel gradaties zijn waarin borderline kan voorkomen, denk ik zeker niet dat je kan stellen dat jij 'te zwak' zou geweest zijn. Ik heb ondertussen via lotgenotencontact al verhalen gehoord die een superlatief zijn van de situatie waarin ik zit met mijn echtgenoot, dus wat dat betreft 'prijs ik me gelukkig' en zou ik me oprecht ook de vraag stellen of ik dan bij mijn echtgenoot zou blijven. Maar dat zijn vooral 'wat als' veronderstellingen
Waar ik helemaal bij jou aansluit is dat het voor de naastbetrokkene zeer belangrijk is om voldoende aandacht te geven aan zelfzorg en altijd de juiste beslissingen te nemen. Uiteindelijk heeft ook de persoon met borderline er niets aan als zijn naastbetrokkenen er onder door gaan. Dan is het belangrijker om - tijdelijk of definitief - afscheid te nemen.
maandag 24 augustus 2020 om 17:55
Hoi TO,
Ik reageer nu even kort ivm weinig tijd. Ik heb een tijdje terug een topic aangemaakt onder de pijler relaties. Omdat ik toen nog erg aan worstelen was (ook een relatie met een man met borderline). Het gaat nu al een tijd eigenlijk heel goed, hij moet nog starten met zijn therapie (start in september). Heftige buien naar mij toe zijn niet meer geweest sinds ik daar heel duidelijk mijn grenzen over heb aangegeven. Het stukje niet de ander willen teleurstellen zie ik nog wel veel, soms iets te benauwend maar dan benoem ik dit ook direct en dan is dat ook prima en houdt hij er rekening mee. Verder doe ik eigenlijk niet anders dan anders en probeer ik hem gewoon als mens te zien en ben ik niet zo veel bezig met het borderline gedeelte.
Later kan ik meer plaatsen als je wilt, ik ben vanavond druk.
Trouwens erg heftig wat er is gebeurd! Hopelijk gaat het nu beter met hem en voel jij ook weer wat beter.
Ik reageer nu even kort ivm weinig tijd. Ik heb een tijdje terug een topic aangemaakt onder de pijler relaties. Omdat ik toen nog erg aan worstelen was (ook een relatie met een man met borderline). Het gaat nu al een tijd eigenlijk heel goed, hij moet nog starten met zijn therapie (start in september). Heftige buien naar mij toe zijn niet meer geweest sinds ik daar heel duidelijk mijn grenzen over heb aangegeven. Het stukje niet de ander willen teleurstellen zie ik nog wel veel, soms iets te benauwend maar dan benoem ik dit ook direct en dan is dat ook prima en houdt hij er rekening mee. Verder doe ik eigenlijk niet anders dan anders en probeer ik hem gewoon als mens te zien en ben ik niet zo veel bezig met het borderline gedeelte.
Later kan ik meer plaatsen als je wilt, ik ben vanavond druk.
Trouwens erg heftig wat er is gebeurd! Hopelijk gaat het nu beter met hem en voel jij ook weer wat beter.
dinsdag 25 augustus 2020 om 07:47
Het heeft er wel behoorlijk ingehakt. Toen ik op de spoedafdeling kwam en hem zag liggen heb ik gehuild, iets wat niet overdreven vaak gebeurt, en dat was wel een heftig moment voor ons beiden. In de dagen erna gaf hij aan dit moment hem heel erg geraakt heeft en een warm gevoel heeft gegeven, maar dat heeft dan weer te maken met zijn extreme behoefte aan bevestiging die bij mensen met borderline zit ingebakken. Heel apart dat bij ons dit moment anders is binnengekomen, voor mij intens verdrietig door het voorval, voor hem een ultiem gevoel van bevestiging.Koffiehagedis schreef: ↑24-08-2020 17:40Wat heftig TO, van de aanval. Ik snap dat het beeld van hem op de vloer behoorlijk op je netvlies gegrift staat. Hoe voel jij je nu? Hoe zorg jij voor jezelf nu?
En is hij inmiddels bijgetrokken of veel naklachten?
Momenteel is hij terug helemaal 'de oude' maar omdat het zo uit de lucht kwam vallen ben ik helemaal nog niet gerust. Ik merk dat ik - want ik werk fulltime - veel berichten stuur om toch maar reactie te krijgen zodat ik weet dat alles nog OK is. Dit handelen zal in de komende dagen wel slijten en ik moet zien dat ik er niet in doorsla. We gaan alleszins een afspraak maken bij een neuroloog om toch volledig uit te sluiten dat er fysiek niets aan de hand is. Andere gedachte is dat de medicatie die hij neemt door de mix misschien dit heeft uitgelokt. De tijd zal het leren...
Bedankt voor je bezorgdheid!
