Borderline topic - ervaringen delen

Mijn echtgenoot heeft sedert enige tijd de diagnose borderline gekregen vanuit een uitgebreide psychodiagnostiek. Hij volgt hiervoor een intensief therapeutisch traject via psycholoog, psychiater en huisarts.

Steeds meer merk ik dat ik als naastbetrokkene moeite heb om correct te reageren op zijn gedrag. Het is zeer moeilijk om me in zijn denkwijze te verplaatsen en dat zorgt voor spanningen in ons huwelijk. Uiteraard wil ik hem naar best vermogen ondersteunen, maar voel me soms onmachtig.

Ik merk dat er op dit forum niet meer zo veel recente specifieke topics zijn terug te vinden over borderline, vandaar dit nieuwe ervarings-topic.

Deel zeker jullie ervaringen hier als naastbetrokkene: hoe gaan jullie er mee om? hoe zijn jullie gekomen tot een stabiele gezinssituatie? wat werkt voor jullie absoluut wel, of absoluut niet? Hoe gaan jullie om met automutilatie?

Uiteraard hoor ik ook graag meningen van borderliners zelf: hoe kunnen wij als naastbetrokkene het beste met jullie omgaan? welke therapie heeft jullie echt geholpen om de rollercoaster van emoties een plek te geven? Hoe kijken jullie naar het aantrekken-afstoten van naastbetrokkenen?

Ik hoop hier veel reacties te zien verschijnen om te komen tot een open discussie over borderline!

Catwoman12 schreef: ↑

24-08-2020 17:55

Hoi TO,
Ik reageer nu even kort ivm weinig tijd. Ik heb een tijdje terug een topic aangemaakt onder de pijler relaties. Omdat ik toen nog erg aan worstelen was (ook een relatie met een man met borderline). Het gaat nu al een tijd eigenlijk heel goed, hij moet nog starten met zijn therapie (start in september). Heftige buien naar mij toe zijn niet meer geweest sinds ik daar heel duidelijk mijn grenzen over heb aangegeven. Het stukje niet de ander willen teleurstellen zie ik nog wel veel, soms iets te benauwend maar dan benoem ik dit ook direct en dan is dat ook prima en houdt hij er rekening mee. Verder doe ik eigenlijk niet anders dan anders en probeer ik hem gewoon als mens te zien en ben ik niet zo veel bezig met het borderline gedeelte.
Later kan ik meer plaatsen als je wilt, ik ben vanavond druk.
Trouwens erg heftig wat er is gebeurd! Hopelijk gaat het nu beter met hem en voel jij ook weer wat beter.

Hier heb ik ook al gemerkt dat kalme en heftige periodes mekaar afwisselen. Ik word er ook steeds 'beter' in om de heftige episodes zien aan te komen. Ondertussen weet ik al ongeveer welke voorvallen hem sterk triggeren om borderline-gedrag te vertonen. Zelf merk ik dat ik toch wel bewuster bezig ben met hoe mijn uitspraken - ik ben een rechttoe-rechtaan type - bij hem kunnen binnenkomen. Ik ervaar dit niet als mezelf aanpassen, maar wel als respect hebben voor zijn manier van denken, zijn leefwereld! Uiteraard is hij in de eerste plaats mijn partner en ik bekijk hem ook zo. Alleen is er de realiteit dat ik samen ben met iemand met een psychische kwetsbaarheid en dat zal altijd zo blijven, het maakt deel uit van onze band. Ik beschouw het ook niet als iets uitgesproken negatief, het geeft net een soort diepgang doordat je zo bewust met elkaar bezig bent. Het grote geluk dat wij wel hebben is dat we er vlot over kunnen praten, dat lijkt me wel een hele belangrijke!

Maar het stellen van die grenzen is dus echt wel een hele belangrijke in de omgang! Ondanks dat ik rechttoe-rechtaan ben, merk ik wel dat ik in het verleden over mij heb laten lopen, ik gaf geen grenzen aan. Sinds ik dat doe merk ik wel dat de situatie sterk verbeterd is. Hij weet nu precies wat ik tolereer en wat niet. Dat heeft dan echter wel weer het gevolg dat er soms dingen voorvallen die hij op voorhand niet met mij deelt omdat hij weet dat hij mij (vooral vanuit zijn gedachtepatroon) zou teleurstellen.

Wat fijn om te horen dat jouw man bereid is om zich te laten behandelen. Ik ben er van overtuigd dat dit een zeer belangrijke is in het proces. Ik zou er héél veel moeite mee hebben mocht mijn echtgenoot niet bereid zijn om zich te laten helpen. Welke therapie gaat je man volgen? Ben je bereid om even toe te lichten hoe de borderline aspecten zich uiten bij jouw man? Ik ga zeker jouw vernoemde topic eens opzoeken, al ben ik er bij een initiële search op het forum niet bij terecht gekomen.

Catwoman12 schreef: ↑

25-08-2020 12:07

Erg mooi hoe je er mee omgaat en dat jullie er zo goed over kunnen praten.
Fijn dat het verbeterd is sinds je grenzen aangeeft! Lijkt me wel een must anders gaan de borderline buien de overhand nemen en raak je erin verstrikt. Lastig dat hij dan sommige dingen niet wilt delen.. Misschien kan dit wel als hij leert reguleren en minder heftig te reageren? is natuurlijk makkelijk gezegd dan gedaan.

Mijn vriend zegt letterlijk; 'ik word overspoeld met emoties en ze zijn zo intens en voelen voor mij als waarheid'. Zijn manier om om te gaan met heftige emoties was/is veel bier drinken. waardoor het uiteindelijk alleen nog maar erger wordt. Veel drinken is ook een vorm van zelfbeschadiging, net als het snijden. Zichzelf snijden doet mijn vriend niet, ook nooit gedaan. Voor mij was hij een paar jaar alleen en is dus in deze patronen blijven hangen (het vele bier drinken). Ik ben het gesprek erover aan gegaan met daarin ook duidelijk grenzen benoemd (ik tolereer dat vele drinken gewoon niet). Er is 2 keer een terugval geweest maar verder ook niet, hij hoopt bij therapie te leren zijn emoties te reguleren en andere oplossingen die werken. Als ik zie wat hij nu al kan zonder therapie, maakt wel dat ik er veel vertrouwen in heb. Hij drinkt nu al een hele tijd niet maar is nog wel zoekende hoe dan om te gaan met de emoties, wat hij hopelijk leert bij de therapie. Schematherapie gaat hij volgen.
De andere aspecten die tot uiting komen (zoals je vroeg): zwart-wit denken, impulsief en angst om verlaten te worden. Maar ook veel ouwehoeren, overal voor in, leuke spontane acties, vaak erg vrolijk, lief, geniet intens van kleine dingen, heel puur (geen officiële borderline kenmerken, maar wilde het wel even noemen )

Ik ben er nog niet zo achter welke voorvallen triggers zijn. Hoe ga jij daar dan mee om? Hou je er dan extra rekening mee? Ik merk dat ik het ook nog wel eens lastig vind want sommige gebeurtenissen zijn ook gewoon kut en dan snap ik ook dat hij daar last van heeft, daar hoef je dan niet per se borderline voor te hebben.

Ik had ondertussen ook jouw topic gevonden, flinke kluif om door te nemen, maar ben er mee bezig

Ik ben ruim 14 jaar samen met mijn echtgenoot, maar het borderline aspect is pas boven water gekomen nadat hij in een negatieve verslavingsspiraal was geraakt door medicatie. Ik had dit helemaal niet door daar het allemaal achter mijn rug gebeurde en ik er eigenlijk geen erg in had (door een chronische darmaandoening had hij sowieso al pijnstillers, maar wist niet dat er zulke dosissen mee gemoeid waren). Deze verslaving is kunnen ontstaan door toedoen van zijn narcistische moeder die gewoon een shitload aan negativiteit in zijn leven had gebracht waarbij hij de negatieve emoties trachtte te dempen met pijnmedicatie. Toen hij eindelijk zijn hulpkreet naar mij heeft geuit is de bal aan het rollen gegaan, want toen moest hij open kaart beginnen te spelen. Pas dan ben ik te weten gekomen dat hij sexueel misbruikt werd door zijn vader en dat zijn moeder achter mijn rug bezig was om ons uit elkaar te drijven. Ik kan er ondertussen wel een boek over schrijven.

Het is deze heftige periode, en de intensieve therapie, dat het borderline-gegeven boven water heeft gebracht. En nu staan we dus waar we nu staan. Door de toxische codependentie ten aanzien van zijn moeder - die zelfs nu nog niet erkenning heeft willen geven aan haar aandeel - ben ik vooral op mijn hoede op belangrijke dagen als verjaardagen, Moederdagen, feestdagen,... dit zijn momenten dat hij heel erg worstelt met het niet willen teleurstellen van zijn moeder 'om haar niet teleur te stellen', 'om haar niet te verliezen'. Ook uit zijn reacties kan ik vaak opmaken dat iets anders is binnen gekomen dan dat ik het had bedoeld. Vaak toch wel heel erg apart om moeten vast te stellen hoe mensen met borderline redeneren en ogenschijnlijk onschuldige voorvallen heel anders binnen krijgen. Dus als een situatie'kut' is, hou er dan rekening mee dat voor jou vriend dit 'extra kut' is. Gebruik jouw manier van emoties te reguleren en te plaatsen niet als maatstaf voor de zijne.

Ik zie alleszins veel kenmerken van jouw vriend terug bij mijn echtgenoot. Draag in het traject zeker voldoende zorg voor jezelf, dat is iets wat ik (gisteren nog) in contact met lotgenoten als een noodzaak heb meegekregen!

Catwoman12 schreef: ↑

26-08-2020 15:51

@TO, jeetje wat een nare jeugd heeft jou echtgenoot gehad. Welke therapie volgt hij nu? En hoe gaat dat tot nu toe?
En hebben jullie kinderen?
En vind je het niet lastig en/of vervelend om op je hoede te moeten zijn bij die bepaalde dagen?
Veel vragen haha, maar ben erg benieuwd.

Het anders redeneren en dingen anders binnen krijgen herken ik ook! Bizar vind ik dat soms. Een keer tijdens een discussie reageerde mijn vriend al vrij snel wat feller, ik benoemde dit en vroeg waarom hij dit deed. Hij zei ' ja omdat ik me aangevallen voel'. Dat kon ik heel lastig plaatsen, want in mij beleving voerden we gewoon rustig een discussie. Omdat ik het benoemde kreeg hij het zelf ook door en werd hij gelijk rustiger. Hij begint het nu steeds meer zelf in te zien.

Bij mijn vriend is wel de vraag waar het vandaan komt. Is geen sprake van een onveilige jeugd/trauma's. Maargoed, het is er nu eenmaal.
Mijn POH gaf aan dat het vertalingsmechanisme bij mensen met deze problematiek sneller erg negatief is. Bijv -> Pietje kijkt niet blij-> gedachte is: pietje zal wel boos op mij zijn. Even simpel voorbeeld.

Goed voor ons zelf zorgen is zeker belangrijk inderdaad. Ik ben van de reddersrol afgestapt, hier sloeg ik in door.
We wonen nog wel bewust allebei apart in ons eigen huis. Hier staat hij ook achter. We willen eerst zien wat de therapie brengt voordat we stappen gaan nemen qua samenwonen etc.

Zijn onveilige jeugd en historiek van psychische kwetsbaarheden in de familie zijn zeker elementen die hebben bijgedragen tot het ontstaan van zijn borderlineproblematiek. Dat is mijn rotsvaste overtuiging. Op dit moment volgt hij via een psycholoog een schematherapie om de vastgeroeste patronen in het reguleren van emoties aan te pakken. Dit is zeker iets wat nog enige tijd zal vragen vooraleer er hier resultaat van komt. Verder zal hij in het najaar via de psychiater opstarten met EMDR, ik ben benieuwd wat het effect hiervan zal zijn

Wij hebben bewust geen kinderen, maar dat is geen keuze vanuit mijn echtgenoot zijn kwetsbaarheid.

Het constant alert zijn voor omstandigheden is een zeer vermoeiend iets, maar ook dat is voor mij een leerproces. Vandaag is weer zo een dag. Vanmorgen vroeg heeft zijn narcistische moeder waar hij al enkele weken geen contact meer mee had gehad een bericht op zijn voicemail achter gelaten. Zij weet dat hij - door haar - opnieuw een moeilijke periode doormaakt, en het bericht dat werd ingesproken ging over een heel praktisch iets, alsof er niet is gebeurd en vooral: zonder enige vorm van erkenning van zijn kwetsbaarheid. Dit triggert hem direct in een negatieve spiraal en hij heeft al aangegeven dat er een drang is om te snijden om die uiterst negatieve waterkolk van emoties op te heffen. Dus vandaag en de komende dagen mag ik weer op mijn hoede zijn. Gelukkig blijven de communicatielijnen open en weet hij dat hij bij mij terecht kan. Maar apart is het zeker!

Je moet binnen de borderlineproblematiek eens wat meer lezen over de begrippen 'sponzen' en 'spiegelen', dit gaat over de verhouding die een naastbetrokkene kan aannemen ten aanzien van het gedrag van mensen met borderline. Zeer interessant!