Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 21 januari 2020 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik heb dus een zoon met borderline waar ik knetter gek van wordt.
Voel me vaak alleen op de wereld en weet ik me geen raad met zijn gedrag. Ik heb er erg veel verdriet van. Hij sloopt het hele gezin. Bang voor zijn buien, doodswens. Negatieve energie hangt om m. Overgevoelig, liegen. Er is altijd wat. Bang verschikkelijk bang als hij belt appt of bij me in de buurt is. Ik als moeder wil graag leven maar als ik uit eten of op vakantie, terrasje noem maar op belt hij altijd met rottingheid. Zelden wat leuks. We gaan kapot. Altijd geld vragen. Gat in zijn hand negatief en elke dag wat anders willen.
Ben bang dat ik een hekel aan mijn eigen kind krijg. Hij wil niet geholpen worden maar ik mag wel al 7 jaar zijn doodswens aanhoren. Denk dat ik nu zelf door draai. Ik wil leven maar kan toch moeilijk zeggen donderop?
Ik heb dus een zoon met borderline waar ik knetter gek van wordt.
Voel me vaak alleen op de wereld en weet ik me geen raad met zijn gedrag. Ik heb er erg veel verdriet van. Hij sloopt het hele gezin. Bang voor zijn buien, doodswens. Negatieve energie hangt om m. Overgevoelig, liegen. Er is altijd wat. Bang verschikkelijk bang als hij belt appt of bij me in de buurt is. Ik als moeder wil graag leven maar als ik uit eten of op vakantie, terrasje noem maar op belt hij altijd met rottingheid. Zelden wat leuks. We gaan kapot. Altijd geld vragen. Gat in zijn hand negatief en elke dag wat anders willen.
Ben bang dat ik een hekel aan mijn eigen kind krijg. Hij wil niet geholpen worden maar ik mag wel al 7 jaar zijn doodswens aanhoren. Denk dat ik nu zelf door draai. Ik wil leven maar kan toch moeilijk zeggen donderop?
woensdag 22 januari 2020 om 08:00
Jullie willen rust? Wat denk je dat je zoon wenst? Denk je dat hij het leuk vindt? Het gaat wel heel erg veel om jou hè? Je vindt een verjaardag of feestje vieren belangrijker dan de psychische toestand van je zoon? Ga eerst eens leren waar het om draait in dit leven.Lady43 schreef: ↑21-01-2020 16:27Zelfde als ik en me dochter ook. We Willen gewoon rust.
Normaal de feest of verjaardagen kunnen vieren zonder dat het feestje vergalt wordt. Of gewoon werken of studeren zonder nare appjes of telefoontjes. Leven zonder onnodige zorgen. Voel me sloof die de scherven mag ruimen. Me dochter staat op een ladder die elke keer omver getrapt wordt.
woensdag 22 januari 2020 om 08:01
Eens met raindance. In dit topic heerst weer een enorm stigma op mensen met borderline. Iemand met borderline handelt vanuit angst en pijn en hele rauwe emoties. Het is geen koude berekening.
Ik vraag me echter wel af of het op dit moment niet vijf over twaalf is. Misschien is meer afstand nu nodig om weer een gezonde relatie op te kunnen bouwen. Hij wordt nu als een last gezien door de mensen die het meest om hem zouden moeten geven, en jullie zijn helemaal op. Dat begrijp ik. Maar als het begrip vanuit jullie naar zoon weg is, dan wordt het lastig om vanuit deze situatie te verbeteren.
Ik vraag me echter wel af of het op dit moment niet vijf over twaalf is. Misschien is meer afstand nu nodig om weer een gezonde relatie op te kunnen bouwen. Hij wordt nu als een last gezien door de mensen die het meest om hem zouden moeten geven, en jullie zijn helemaal op. Dat begrijp ik. Maar als het begrip vanuit jullie naar zoon weg is, dan wordt het lastig om vanuit deze situatie te verbeteren.
woensdag 22 januari 2020 om 08:09
Ja er zijn gradaties, en dat leegzuigen sluipt erin. Er is geen handboek om op verschillende situaties te reageren. Deze mensen zijn ziek dat is een feit. Je word er ook niet mee geboren. Dat wil niet zeggen dat het voor de naaste verschrikkelijk is om te handelen, zeker ook omdat het pijn doet dat je kind deze stoornis heeft en er zeker niet gelukkig mee is. Als ouders zijnde wil je het beste, maar als al je inspanning en advies geen vruchten afwerpt dan is het logisch dat je er soms finaal door heen zit. Deze ziekte gaat nu eenmaal gepaard met manipulatie.Sterkte TO ik hoop dat het met jou en je zoon en de rest van het gezin goed komt. Jij houd van je zoon en dan ga je heel ver, dat je nu zo over hem praat is pure wanhoop.Als je niet van hem hield had je het allang opgegeven.
woensdag 22 januari 2020 om 08:20
Geen kind met borderline, wel met andere psychiatrische ziektes. En het is zwaar en naar. En het zuigt bakken energie. Je wil wel er voor diegene zijn, maar gelijktijdig is het advies ook om vooral voor jezelf te zorgen. Dat lukt best lastig als je altijd op scherp staat omdat er een kind is met wie het niet goed gaat en je aandacht vraagt.
Maar begin echt met voor jezelf te zorgen. Hoe moeilijk ook. Wat je kunt doen voor je kind is zorgen dat er hulp is. Begeleid of beschermd wonen, bemoeizorg of begeleiding vanuit een eventuele behandelaar; daar kun je je druk uitoefenen en je kind mee helpen. Geef aan bij je kind dat het zo slecht met hem/haar gaat dat je hulp inroept omdat jij het niet meer kunt. En dat je echt het aantal contact momenten terug brengt omdat je het gedrag van zijn ziekte niet meer trekt.
En dat is niet onaardig of gemeen. Dat is feedback geven en eerlijk zijn over je eigen (on)vermogen. Misschien helpt het kind om een stap te zetten richting hulp vragen. Of bevestigt het hem in zijn gevoel voor drama en negativiteit. Dan is de boodschap; ik houd veel van je maar je ziekte trek ik niet. Ik wil je helpen bij het krijgen van goede hulp en een veilige woonplek en eens per dag/drie dagen naar je luisteren.
Sterkte, want het is naar om zo een streep te moeten zetten.
Maar begin echt met voor jezelf te zorgen. Hoe moeilijk ook. Wat je kunt doen voor je kind is zorgen dat er hulp is. Begeleid of beschermd wonen, bemoeizorg of begeleiding vanuit een eventuele behandelaar; daar kun je je druk uitoefenen en je kind mee helpen. Geef aan bij je kind dat het zo slecht met hem/haar gaat dat je hulp inroept omdat jij het niet meer kunt. En dat je echt het aantal contact momenten terug brengt omdat je het gedrag van zijn ziekte niet meer trekt.
En dat is niet onaardig of gemeen. Dat is feedback geven en eerlijk zijn over je eigen (on)vermogen. Misschien helpt het kind om een stap te zetten richting hulp vragen. Of bevestigt het hem in zijn gevoel voor drama en negativiteit. Dan is de boodschap; ik houd veel van je maar je ziekte trek ik niet. Ik wil je helpen bij het krijgen van goede hulp en een veilige woonplek en eens per dag/drie dagen naar je luisteren.
Sterkte, want het is naar om zo een streep te moeten zetten.
woensdag 22 januari 2020 om 09:02
Ik hoor veel positieve en negatieve reacties. Mijn zoon heeft trauma opgelopen en inderdaad heb ik erg met m te doen. Maar het leven draait niet alleen om hem. Hij kiest hier niet voor en ik heb m 21 jaar beschermd omdat hij overgevoelig is. Maar ik kan dat niet meer en weet je waarom. Ik ben ook belangrijk. Mijn man is belangrijk en mijn dochter is ook belangrijk. Heb altijd gezegd iedereen mag fouten maken maar neem me niet in de maling. Zo erg liegen om je zin te krijgen. Mijn liefde gaat erg ver maar weet je hoe het voelt als wij ons rot voelen dat het hem geen ruk intreseert. Sorry dat ik wel wil leven. Mag ik geen leven meer hebben omdat hij dat niet wilt. Van mij mag hij leven maar alleen als hij wilt. ik kan een zinkend schip niet redden. Zoveel energie gegeven maar er is niemand die denkt hoe gaat het met mij. Me dochter zegt ook mam je doet het goed je hebt gedaan wat je kon. Maar ook al loopt dit verkeerd af. Zal altijd mezelf recht in de spiegel kunnen kijken want ik heb als een leeuw gevochten voor mijn gezin.
Mensen mogen denken wat ze willen en het stukje onbegrip voor psychische ziekten en naasten zal altijd bestaan. En hoe moeilijk het ook is weet en zegt hij ook mam je bent er altijd voor me en zeg ik vanmorgen weer ik hou van je
Mensen mogen denken wat ze willen en het stukje onbegrip voor psychische ziekten en naasten zal altijd bestaan. En hoe moeilijk het ook is weet en zegt hij ook mam je bent er altijd voor me en zeg ik vanmorgen weer ik hou van je
woensdag 22 januari 2020 om 10:14
Dit is compleet geredeneerd vanuit de stoornis, waarbij de rest van de wereld in dienst staat van die stoornis. Het is een volwassen vent, andere mensen zijn niet verantwoordelijk voor zijn emoties. Daar heeft hij zelf mee te dealen, lukt dat niet dan zorgt hij voor hulp. Ik snap heus hoe het mechanisme van borderline werkt, maar jij legt het nu volledig op het bordje van zijn gezin. Zij moeten iets doen, zij moeten hem begrijpen en hem het gevoel geven dat hij er mag zijn en zij moeten naar zichzelf kijken. Dat gaat veel en veel te ver. Iemand met borderline kun je nooit langdurig het gevoel geven dat hij er mag zijn als hij niet met zichzelf aan de slag gaat.raindance schreef: ↑22-01-2020 01:31Ik ben zelf bekend met deze stoornis.
Hij schreeuwt om aandacht. Wat hebben jullie zelf gedaan als gezin om die jongen te helpen, te ondersteunen? Gewoon als gezin, dus zonder instanties, therapeuten etc. Praten jullie voldoende met hem? Laten jullie voldoende weten dat jullie er voor hem zijn? Weet hij dat jullie van hem houden, maw tonen jullie dat wel genoeg? Hij zal ook wel voelen dat hij 'knettergek' gevonden wordt en dat hij buiten de boot valt. Dat hij 'niet normaal' is en dat hij bang is.
Weet je wat het is? Iemand met borderline voelt zich vaak zo ontzettend onbegrepen. Zo alleen en leeg. En dat komt door stigma's rondom deze stoornis en omdat de omgeving daar ook naar handelt/denkt/naar gaat gedragen. En dat verergert de stoornis. Het is een vicieuze cirkel. Niet elke borderliner snijdt zichzelf of manipuleert. Hou alsjeblieft op met deze stomme stigma's en neem serieus wat hij voelt.
Jullie als gezin moeten ook een spiegel krijgen van jullie eigen gedrag naar hem toe.
Ik vind het echt sneu en ik voel met hem mee, omdat ik weet hoe het is. Het is echt heel pijnlijk als je het gevoel je bekruipt dat je niet normaal gevonden wordt. Dat je ouders je een last vinden. Dat doet wat met je, als je het gevoel hebt dat je je ouders teleurstelt. Zeker als kind. Het vormt je en je krijgt het gevoel dat 'toch niemand je vertrouwt' en 'dat toch niemand je leuk vindt' en 'dat je toch niks waard bent'. Mega klap op je zelfbeeld. Dus alsjeblieft let ook op dat hoe je hier schrijft, dat je dat niet naar hem laat zien. Want dat doet ongelovelijk veel zeer en zal de kenmerken alleen maar versterken.
Hij zal zelf voor therapie moeten kiezen, daar kan je niks aan veranderen. Je kan wel voor jezelf een acceptatie punt krijgen en jullie als gezin een team vormen en dat voldoende laten zien. Meer kan je helaas niet doen.
woensdag 22 januari 2020 om 10:35
En daar zit je dus fout. Hij mag er ook zijn, hij verdient ook zoveel mogelijk begrip. Het is je bloedeigen kind?Malinois schreef: ↑22-01-2020 10:14Dit is compleet geredeneerd vanuit de stoornis, waarbij de rest van de wereld in dienst staat van die stoornis. Het is een volwassen vent, andere mensen zijn niet verantwoordelijk voor zijn emoties. Daar heeft hij zelf mee te dealen, lukt dat niet dan zorgt hij voor hulp. Ik snap heus hoe het mechanisme van borderline werkt, maar jij legt het nu volledig op het bordje van zijn gezin. Zij moeten iets doen, zij moeten hem begrijpen en hem het gevoel geven dat hij er mag zijn en zij moeten naar zichzelf kijken. Dat gaat veel en veel te ver. Iemand met borderline kun je nooit langdurig het gevoel geven dat hij er mag zijn als hij niet met zichzelf aan de slag gaat.
Als het vanuit de thuisbasis al niet goed zit, hoe verwacht je dat zo'n jongen uit die vicieuze cirkel kan stappen? Het is geen 'volwassen vent'. Hij is 21. Nog steeds een jongere en hij woont thuis. Dat betekent dat je dus met je hele gezin ermee zal moeten dealen en er als team moet staan voor elkaar. Of vind je maar dat hij het zelf uit moet zoeken en de emotionele afstand en afkeuring van zijn ouders maar moet voelen? Het komt ook op hun bordje, het is hun zoon namelijk. De dingen die ik heb benoemd in mijn vorige post, zijn dingen die ik heel normaal vind wat je doet met je kind. Aandacht, liefde, praten. Maar als er een label borderline op zit, dan is het ineens 'in dienst staan van de stoornis'? Echt waar. Mensen hebben geen idee, dat bewijst dit maar weer.
Borderline word je niet mee geboren, dat ontwikkel je. Er zal dus iets van trauma zijn geweest en of je het nou leuk vind of niet: hoe ouders hiermee omgaan, speelt hier een gigantisch grote rol in. Ga maar eens wat opzoeken over de kindmodi, die iedere volwassene heeft. Het zijn de kleine dingen die het verschil kunnen maken.
woensdag 22 januari 2020 om 10:42
Het gaat niet om het label borderline. Het gaat om het bedrag. Iemand die dreigt, scheld, dreigt met zelfmoord, met spullen gooit en alles terroriseert daar mag je best begrip voor hebben in de zin van ‘komt door de stoornis’ maar je mag ook heel harde grenzen stellen: niet in dit huis dit gedrag en zoek hulp.
Er is nooit, maar dan ook nooit een excuus om de rest van je gezin te terroriseren. Stoornis of geen stoornis en dat is niet iets waar dat gezin maar mee moet gaan dealen omdat het vast hun eigen schuld is geweest.
Ik heb met ouders gewerkt die 30 jaar van hun leven in angst hebben geleefd. Angst voor suïcide, angst voor geweld, angst voor drama, angst voor weer politie moeten bellen. Die compleet geterroriseerd werden door hun kind met borderline. Die tienduizenden euro’s kwijt zijn geraakt aan schade, diefstal of weer een nieuw soort hulp. Dat hoeft geen enkele ouder te accepteren van z’n kind. En dat stopte vaak pas bij een geslaagde suïcidepoging. Of bij inderdaad keihard grenzen stellen uit puur zelfbehoud omdat je er anders zelf aan onderdoor gaat.
Borderline is geen excuus. Het is een heftige stoornis om te hebben en zeker geen pretje. En zolang iemand hulp zoekt en aan het werk is met zichzelf kun je uiteraard een hoop vergeven en geduld hebben. Maar zonder dat iemand aan zichzelf gaat werken zou ik dat niemand aanraden, geduld hebben, want het wordt alleen maar erger.
Iemand die verslaafd is blijf je ook geen geld geven en in huis houden. Teveel risico voor de rest van het gezin en het is niet helpend. Uiteraard hoeven ze hem niet te laten vallen. Maar gezonde grenzen aangeven is voor iedereen beter
Er is nooit, maar dan ook nooit een excuus om de rest van je gezin te terroriseren. Stoornis of geen stoornis en dat is niet iets waar dat gezin maar mee moet gaan dealen omdat het vast hun eigen schuld is geweest.
Ik heb met ouders gewerkt die 30 jaar van hun leven in angst hebben geleefd. Angst voor suïcide, angst voor geweld, angst voor drama, angst voor weer politie moeten bellen. Die compleet geterroriseerd werden door hun kind met borderline. Die tienduizenden euro’s kwijt zijn geraakt aan schade, diefstal of weer een nieuw soort hulp. Dat hoeft geen enkele ouder te accepteren van z’n kind. En dat stopte vaak pas bij een geslaagde suïcidepoging. Of bij inderdaad keihard grenzen stellen uit puur zelfbehoud omdat je er anders zelf aan onderdoor gaat.
Borderline is geen excuus. Het is een heftige stoornis om te hebben en zeker geen pretje. En zolang iemand hulp zoekt en aan het werk is met zichzelf kun je uiteraard een hoop vergeven en geduld hebben. Maar zonder dat iemand aan zichzelf gaat werken zou ik dat niemand aanraden, geduld hebben, want het wordt alleen maar erger.
Iemand die verslaafd is blijf je ook geen geld geven en in huis houden. Teveel risico voor de rest van het gezin en het is niet helpend. Uiteraard hoeven ze hem niet te laten vallen. Maar gezonde grenzen aangeven is voor iedereen beter
woensdag 22 januari 2020 om 12:16
Hier ben ik het wel mee eens ja.raindance schreef: ↑22-01-2020 10:35En daar zit je dus fout. Hij mag er ook zijn, hij verdient ook zoveel mogelijk begrip. Het is je bloedeigen kind?
Als het vanuit de thuisbasis al niet goed zit, hoe verwacht je dat zo'n jongen uit die vicieuze cirkel kan stappen? Het is geen 'volwassen vent'. Hij is 21. Nog steeds een jongere en hij woont thuis. Dat betekent dat je dus met je hele gezin ermee zal moeten dealen en er als team moet staan voor elkaar. Of vind je maar dat hij het zelf uit moet zoeken en de emotionele afstand en afkeuring van zijn ouders maar moet voelen? Het komt ook op hun bordje, het is hun zoon namelijk. De dingen die ik heb benoemd in mijn vorige post, zijn dingen die ik heel normaal vind wat je doet met je kind. Aandacht, liefde, praten. Maar als er een label borderline op zit, dan is het ineens 'in dienst staan van de stoornis'? Echt waar. Mensen hebben geen idee, dat bewijst dit maar weer.
Borderline word je niet mee geboren, dat ontwikkel je. Er zal dus iets van trauma zijn geweest en of je het nou leuk vind of niet: hoe ouders hiermee omgaan, speelt hier een gigantisch grote rol in. Ga maar eens wat opzoeken over de kindmodi, die iedere volwassene heeft. Het zijn de kleine dingen die het verschil kunnen maken.
Zelf geen borderline, wel mensen gekend die een borderline persoonlijkheidsstoornis hadden/ hebben.
woensdag 22 januari 2020 om 12:36
Ik vind dat je echt heel hard over je zoon oordeelt, sommige reacties van je, vind ik afschuwelijk. Zo praat een moeder niet over haar kind.Lady43 schreef: ↑22-01-2020 09:02Ik hoor veel positieve en negatieve reacties. Mijn zoon heeft trauma opgelopen en inderdaad heb ik erg met m te doen. Maar het leven draait niet alleen om hem. Hij kiest hier niet voor en ik heb m 21 jaar beschermd omdat hij overgevoelig is. Maar ik kan dat niet meer en weet je waarom. Ik ben ook belangrijk. Mijn man is belangrijk en mijn dochter is ook belangrijk. Heb altijd gezegd iedereen mag fouten maken maar neem me niet in de maling. Zo erg liegen om je zin te krijgen. Mijn liefde gaat erg ver maar weet je hoe het voelt als wij ons rot voelen dat het hem geen ruk intreseert. Sorry dat ik wel wil leven. Mag ik geen leven meer hebben omdat hij dat niet wilt. Van mij mag hij leven maar alleen als hij wilt. ik kan een zinkend schip niet redden. Zoveel energie gegeven maar er is niemand die denkt hoe gaat het met mij. Me dochter zegt ook mam je doet het goed je hebt gedaan wat je kon. Maar ook al loopt dit verkeerd af. Zal altijd mezelf recht in de spiegel kunnen kijken want ik heb als een leeuw gevochten voor mijn gezin.
Mensen mogen denken wat ze willen en het stukje onbegrip voor psychische ziekten en naasten zal altijd bestaan. En hoe moeilijk het ook is weet en zegt hij ook mam je bent er altijd voor me en zeg ik vanmorgen weer ik hou van je
Je schrijft hier " zegt hij ook mam je bent er altijd voor me ". Eerder schreef je dat het hem geen zak interesseert. Deze man heeft het heel moeilijk, hij bedankt je maar in sommige situaties ziet hij geen andere uitweg dan om aandacht te schreeuwen.
Een zinkend schip? Oke.
Heet jouw zoon niet een extra trauma in het gezin opgelopen? Misschien is het verstandig om ook even naar je (jullie ) eigen aandeel in dit hele verhaal te kijken. Hoe jij reageert vind ik niet liefdevol, het lijkt erop alsof je al een hekel aan je zoon hebt.
woensdag 22 januari 2020 om 12:43
Dit hele topic vind ik persoonlijk gewoon sneu. Hoe moeten wij advies geven als ze nergens concreet is in de stappen die ze in zijn jeugd heeft genomen bijvoorbeeld en hem alleen maar loopt af te branden. Ze doet zelf wat ze haar zoon verwijt. Alleen maar negativiteit.Flower350 schreef: ↑22-01-2020 12:36Ik vind dat je echt heel hard over je zoon oordeelt, sommige reacties van je, vind ik afschuwelijk. Zo praat een moeder niet over haar kind.
Je schrijft hier " zegt hij ook mam je bent er altijd voor me ". Eerder schreef je dat het hem geen zak interesseert. Deze man heeft het heel moeilijk, hij bedankt je maar in sommige situaties ziet hij geen andere uitweg dan om aandacht te schreeuwen.
Een zinkend schip? Oke.
Heet jouw zoon niet een extra trauma in het gezin opgelopen? Misschien is het verstandig om ook even naar je (jullie ) eigen aandeel in dit hele verhaal te kijken. Hoe jij reageert vind ik niet liefdevol, het lijkt erop alsof je al een hekel aan je zoon hebt.
En leven zonder onnodige zorgen. Lekkere uitspraak over je zoons stoornis. Plus wanneer word TO zelf volwassen genoeg om te beseffen dat het leven geen Disney sprookje is met een happy ever after zonder onnodige zorgen?
woensdag 22 januari 2020 om 12:52
Toch speelt ook aanleg een rol. Niemand weet precies in hoeverre aanleg of omgeving belangrijk is hierin. Dus erg kort door de bocht om de 'schuld' even bij de ouders neer te leggen.raindance schreef: ↑22-01-2020 10:35En daar zit je dus fout. Hij mag er ook zijn, hij verdient ook zoveel mogelijk begrip. Het is je bloedeigen kind?
Als het vanuit de thuisbasis al niet goed zit, hoe verwacht je dat zo'n jongen uit die vicieuze cirkel kan stappen? Het is geen 'volwassen vent'. Hij is 21. Nog steeds een jongere en hij woont thuis. Dat betekent dat je dus met je hele gezin ermee zal moeten dealen en er als team moet staan voor elkaar. Of vind je maar dat hij het zelf uit moet zoeken en de emotionele afstand en afkeuring van zijn ouders maar moet voelen? Het komt ook op hun bordje, het is hun zoon namelijk. De dingen die ik heb benoemd in mijn vorige post, zijn dingen die ik heel normaal vind wat je doet met je kind. Aandacht, liefde, praten. Maar als er een label borderline op zit, dan is het ineens 'in dienst staan van de stoornis'? Echt waar. Mensen hebben geen idee, dat bewijst dit maar weer.
Borderline word je niet mee geboren, dat ontwikkel je. Er zal dus iets van trauma zijn geweest en of je het nou leuk vind of niet: hoe ouders hiermee omgaan, speelt hier een gigantisch grote rol in. Ga maar eens wat opzoeken over de kindmodi, die iedere volwassene heeft. Het zijn de kleine dingen die het verschil kunnen maken.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 22 januari 2020 om 12:54
Ik ben het 100 % met je eens.YellowLemon schreef: ↑22-01-2020 12:43Dit hele topic vind ik persoonlijk gewoon sneu. Hoe moeten wij advies geven als ze nergens concreet is in de stappen die ze in zijn jeugd heeft genomen bijvoorbeeld en hem alleen maar loopt af te branden. Ze doet zelf wat ze haar zoon verwijt. Alleen maar negativiteit.
En leven zonder onnodige zorgen. Lekkere uitspraak over je zoons stoornis. Plus wanneer word TO zelf volwassen genoeg om te beseffen dat het leven geen Disney sprookje is met een happy ever after zonder onnodige zorgen?
Ik heb medelijden met de zoon van deze TO.
Fijn zo n moeder die je op internet even helemaal afmaakt. Ik mag toch hopen dat je zo niet tegen je buren, kennissen enz praat en dat je zoon hier niks van mee krijgt.
woensdag 22 januari 2020 om 13:06
De borderline kan heftiger worden als een kind ook verwaarloosd wordt en niet de liefde krijgt die het hoort te krijgen.
TO klinkt niet als een leuke moeder.
woensdag 22 januari 2020 om 13:08
Ik heb zelf twee kinderen met autisme en ben al lang geleden gestopt met op Viva te schrijven wat er on mij omgaat m.b.t. mijn kinderen, juist vanwege dit soort snelle oordelen.
Mss is TO een bitch, geen idee, maar ik kan me prima voorstellen dat er weinig leuks meer te melden valt over haar zoon, na al die jaren van strijd en ellende.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 22 januari 2020 om 13:10
Een borderliner heeft een behandeling nodig en de moeder is geen therapeut die dat kan geven. Totaal onterecht dat ze daar op aangevallen wordt.
Verder is een BL-er een bodemloze put waar je net zo veel liefde in kunt gooien als je aankunt; het is nooit genoeg. En daarom moet het probleem bij de BL-er worden opgelost en niet door in zijn verslaving te voorzien.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
woensdag 22 januari 2020 om 13:13
Je hebt 21 jaar geprobeerd om hem te redden, maar je verdrinkt ondertussen zelf. Je kunt nu maar 1 dingen doen, en dat is grenzen stellen. Als hij bij jullie wil blijven wonen, zal hij hulp moeten aanvaarden. Doet hij dat niet, dan zitten daar consequenties aan. En ja, de kans dat hij dan aan lager wal raakt is groot, maar wat is het alternatief om hem elke keer weer de hand boven het hoofd te houden? Straks val je zelf ook om en dan valt hij zeker niet meer te redden.
En ja, ik zie ook wel dat hij echt hulp nodig heeft, dat het heel triest is, en dat het een schreeuw is om aandacht. Maar dan nog zit er een grens aan gedrag.
En ja, ik zie ook wel dat hij echt hulp nodig heeft, dat het heel triest is, en dat het een schreeuw is om aandacht. Maar dan nog zit er een grens aan gedrag.
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 22 januari 2020 om 13:19
Er wordt ook te snel en te negatief gereageerd op een borderline persoonlijkheidsstoornis.Solomio schreef: ↑22-01-2020 13:08Ik heb zelf twee kinderen met autisme en ben al lang geleden gestopt met op Viva te schrijven wat er on mij omgaat m.b.t. mijn kinderen, juist vanwege dit soort snelle oordelen.
Mss is TO een bitch, geen idee, maar ik kan me prima voorstellen dat er weinig leuks meer te melden valt over haar zoon, na al die jaren van strijd en ellende.
Ik denk dat het merendeel van de mensen niet eens weten wat het echt inhoudt en maar wat uitkramen omdat ze ooit eens wat gehoord hebben.
Deze TO heeft vooral heel veel medelijden met zichzelf.
Als je zo in zak en as zit, dan ga je niet op een viva forum klagen, nee dan zoek je hulp! Overal en net zolang totdat je het krijgt.
Zoon wilt geen hulp, prima, maar ze heeft zelf ook hulp nodig. Dat is overduidelijk.
woensdag 22 januari 2020 om 13:35
Jij weet zo overduidelijk niet waar je het over hebt. Je kunt geen hulp zoeken voor je volwassen kind. Zelf heeft ze al hulp gezocht schrijft ze.Flower350 schreef: ↑22-01-2020 13:19Er wordt ook te snel en te negatief gereageerd op een borderline persoonlijkheidsstoornis.
Ik denk dat het merendeel van de mensen niet eens weten wat het echt inhoudt en maar wat uitkramen omdat ze ooit eens wat gehoord hebben.
Deze TO heeft vooral heel veel medelijden met zichzelf.
Als je zo in zak en as zit, dan ga je niet op een viva forum klagen, nee dan zoek je hulp! Overal en net zolang totdat je het krijgt.
Zoon wilt geen hulp, prima, maar ze heeft zelf ook hulp nodig. Dat is overduidelijk.
Ik weet uitstekend wat een BPS inhoudt en ik weet ook uitstekend wat dat doet met families. En ja, er moet liefde en zorg voor de persoon met de stoornis zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ouders niet gewoon spuugzat kunnen zijn van hun eigen kind omdat dat kind zijn best doet om hun leven te ruineren, al dan niet bewust.
woensdag 22 januari 2020 om 14:05
Je weet het zo goed dat je alle borderliners over één kam schuift. Terwijl je sowieso al een vorm van borderline hebt die zich meer naar binnen richt, en dan een vorm meer naar buiten. En bij echte agressie en asociaal gedrag krijg je tegenwoordig de stempel antisociale persoonlijkheidsstoornis.Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:35Jij weet zo overduidelijk niet waar je het over hebt. Je kunt geen hulp zoeken voor je volwassen kind. Zelf heeft ze al hulp gezocht schrijft ze.
Ik weet uitstekend wat een BPS inhoudt en ik weet ook uitstekend wat dat doet met families. En ja, er moet liefde en zorg voor de persoon met de stoornis zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ouders niet gewoon spuugzat kunnen zijn van hun eigen kind omdat dat kind zijn best doet om hun leven te ruineren, al dan niet bewust.
woensdag 22 januari 2020 om 14:07
Dat doe ik zeker niet, ik schrijf ook dat niet elke borderliner zich zo gedraagt als de zoon van to.YellowLemon schreef: ↑22-01-2020 14:05Je weet het zo goed dat je alle borderliners over één kam schuift. Terwijl je sowieso al een vorm van borderline hebt die zich meer naar binnen richt, en dan een vorm meer naar buiten. En bij echte agressie en asociaal gedrag krijg je tegenwoordig de stempel antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Daarbij, een stempel krijg je alleen als je hulp zoekt..... En er zijn genoeg mensen met zowel het stempel borderline als het stempel antisociale persoonlijkkheidsstoornis. Het één zegt namelijk iets over de emotieregulatie en de ander over je verhouding tot regels en inlevingsvermogen enzo. Twee heel verschillende dingen die apart van elkaar en naast elkaar kunnen bestaan. En soms ook wel een zekere overlap hebben.
woensdag 22 januari 2020 om 15:31
Ik weet helaas zo overduidelijk wel waar ik het over heb, jij weet dat heel duidelijk niet.Malinois schreef: ↑22-01-2020 13:35Jij weet zo overduidelijk niet waar je het over hebt. Je kunt geen hulp zoeken voor je volwassen kind. Zelf heeft ze al hulp gezocht schrijft ze.
Ik weet uitstekend wat een BPS inhoudt en ik weet ook uitstekend wat dat doet met families. En ja, er moet liefde en zorg voor de persoon met de stoornis zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ouders niet gewoon spuugzat kunnen zijn van hun eigen kind omdat dat kind zijn best doet om hun leven te ruineren, al dan niet bewust.
woensdag 22 januari 2020 om 16:10
Goh. Dan geeft een moeder aan dat ze het niet meer trekt en ze voor zichzelf moet zorgen - gaan er een aantal mensen even helemaal los in alles in het negatieve trekken.
Nergens zegt ze dat ze haar kind geen liefde of aandacht meer geeft. Nergens zeggen mensen zoals ik dat je je kind maar moet laten stikken. En nergens zegt iemand dat je lekker feestjes moet vieren zonder kind. Uitgaan van negativiteit, was dat een symptoom?
Nog een keer dan; ja, het is ontzettend k.t dat je kind ziek is, zeker ook voor het kind zelf. En toch moet je begrenzen. Juist uit liefde voor je kind, je andere kind en zorg voor jezelf. Begrenzen zodat je kind hulp krijgt van professionals die misschien een echt idee hebben hoe ze kunnen helpen. Begrenzen omdat in alles meegaan er ook niet voor zorgt dat het beter gaat met het kind. Juist daarom kun je het op je nemen alles om kind zo goed mogelijk te regelen door zorg, woonbegeleiding enz te organiseren. Zodat het deze nare ziekte te boven kan komen en kind echt geholpen wordt.
Natuurlijk geef je liefde. En zorg. Maar je trekt wel de grens door aan te sturen op behandeling. Want daar help je niet alleen je kind maar ook jezelf mee. Als je kind zonder grenzen leeft zul jij die moeten neerzetten. Helaas. Met alle pijn die dat je geeft.
En dan nog even de volledige schuld van een bps bij de moeder te leggen; dat is pas negativiteit waar je iemand mee de grond intrapt.
Nergens zegt ze dat ze haar kind geen liefde of aandacht meer geeft. Nergens zeggen mensen zoals ik dat je je kind maar moet laten stikken. En nergens zegt iemand dat je lekker feestjes moet vieren zonder kind. Uitgaan van negativiteit, was dat een symptoom?
Nog een keer dan; ja, het is ontzettend k.t dat je kind ziek is, zeker ook voor het kind zelf. En toch moet je begrenzen. Juist uit liefde voor je kind, je andere kind en zorg voor jezelf. Begrenzen zodat je kind hulp krijgt van professionals die misschien een echt idee hebben hoe ze kunnen helpen. Begrenzen omdat in alles meegaan er ook niet voor zorgt dat het beter gaat met het kind. Juist daarom kun je het op je nemen alles om kind zo goed mogelijk te regelen door zorg, woonbegeleiding enz te organiseren. Zodat het deze nare ziekte te boven kan komen en kind echt geholpen wordt.
Natuurlijk geef je liefde. En zorg. Maar je trekt wel de grens door aan te sturen op behandeling. Want daar help je niet alleen je kind maar ook jezelf mee. Als je kind zonder grenzen leeft zul jij die moeten neerzetten. Helaas. Met alle pijn die dat je geeft.
En dan nog even de volledige schuld van een bps bij de moeder te leggen; dat is pas negativiteit waar je iemand mee de grond intrapt.
woensdag 22 januari 2020 om 16:26
Snap eigenlijk niet waarom ik dit bericht geplaatst hebt. Mensen oordelen zo makkelijk en dat kan ik hebben. Moet eigenlijk wel lachen om mensen die zo snel een oordeel klaar hebben. Heb dit ook aan mijn dochter laten lezen en ze voelt net zo en snapt sommige reacties ook echt niet. Ben altijd positief naar m toe beur m op. Help m dag en nacht. Dus ja hij weet dat ik m altijd help en dat waardeert hij maar druk maken om zijn omgeving kan hij niet. We praten zoveel. Altijd dag en nacht maar blijkbaar mag een moeder het af en toe niet te veel worden blijkbaar. Beoordeel m niet op zijn stoornis. Wel op zijn gedrag. Respect dat wil ik maar niet de grootste scheldwoorden naar je hoofd geslingerd krijgen in een borderline bui. Wens in ieder geval alle borderliners veel sterkte en de naaste heel veel kracht toe. En alle mensen die zo snel oordelen. Verdiep je ergens in
