Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
dinsdag 12 november 2019 om 19:19
Mali, wat ontzettend goed van je dat je aan het loslaten bent en inziet hoe veel te hoog je de lat legde. Fijn om te lezen dat het iets beter met je gaat.
Jouw werkplek klinkt echt toxic.
Koko, ik hoop dat er voor jou ook verbetering inzit.
Su, fijn dat de nieuwe werkplek geregeld is.
Ik wens jullie allemaal veel rust en stapje voor stapje vooruitgang.
Jouw werkplek klinkt echt toxic.
Koko, ik hoop dat er voor jou ook verbetering inzit.
Su, fijn dat de nieuwe werkplek geregeld is.
Ik wens jullie allemaal veel rust en stapje voor stapje vooruitgang.
dinsdag 12 november 2019 om 19:20
Het was een meneer van die site. Sowieso vond ik het al geen fijn gesprek.
Het nadeel van die mevrouw vind ik dat het veel reistijd vraagt en dat lukt me momenteel niet.
Een andere mevrouw hier valt niet onder mijn verzekering en ik heb gewoonweg het geld er niet voor naast ER, eigen bijdrages en een puber
dinsdag 12 november 2019 om 19:20
Geen idee nog, het is allemaal nog vrij fragiel. Tempo naar beneden is de grootste verandering die ik moet doorvoeren. Dus niet en en en en en plannen op een dag en niet hoeven doorgaan tot je op bent.
Ik hoop dat ik daar met m’n haptonoom wat in kan bereiken. En ik krijg ook nog iets van een psycholoog of coach ofzo hiervoor. Dus zal wel iets van een cgt worden en ik denk dat dat goed is
dinsdag 12 november 2019 om 19:25
Sudrì schreef: ↑12-11-2019 19:20Het was een meneer van die site. Sowieso vond ik het al geen fijn gesprek.
Het nadeel van die mevrouw vind ik dat het veel reistijd vraagt en dat lukt me momenteel niet.
Een andere mevrouw hier valt niet onder mijn verzekering en ik heb gewoonweg het geld er niet voor naast ER, eigen bijdrages en een puber
Wat naar. Jammer dat je zo ver weg woont, anders had je als oefenmateriaal kunnen dienen
ik wil het zelf weer gaan oppakken. Maar dat is niet haalbaar. Ik sta volgens mij ook op die site Ik ben er een tijd niet mee bezig geweest maar ik kom er tijdens dit hele gebeuren achter dat ik weer meer in die richting mensen wil gaan behandelen. Jij woont ver weg toch? Anders wil ik, als ik weer wat meer ga doen, best op je ‘oefenen’.
dinsdag 12 november 2019 om 19:26
Ik zat te denken aan haptotherapie, kent iemand dat?
Vooral ook omdat ik mijn lichaam letterlijk uit kan zetten ( dus geen pijn ed voelen), maar ook zo slecht tegen aanraking kan.
Ik voel me alleen zo onderhand een therapieshopper en bijna iedereen vindt mijn bipo een contra-indicatie, ondanks dat ik stabiel ben.
Vooral ook omdat ik mijn lichaam letterlijk uit kan zetten ( dus geen pijn ed voelen), maar ook zo slecht tegen aanraking kan.
Ik voel me alleen zo onderhand een therapieshopper en bijna iedereen vindt mijn bipo een contra-indicatie, ondanks dat ik stabiel ben.
dinsdag 12 november 2019 om 19:32
In principe wel, maar als het goed is alleen na afstemmen. De mijne is uiterst zorgvuldig daarin, vraagt álles en ik bepaal. Maar van de 4 sessies zijn er 2 met aanraking geweest en dat ging dan bijv om een hand op je rug, een hand op je buik of je been aanraken. Als ik dat niet had gewild had ze dat niet gedaan.
dinsdag 12 november 2019 om 19:33
Dat is een gewone haptonoom toch? Ik zag ook een haptotherapeut, die valt onder de basisggz.Malinois schreef: ↑12-11-2019 19:32In principe wel, maar als het goed is alleen na afstemmen. De mijne is uiterst zorgvuldig daarin, vraagt álles en ik bepaal. Maar van de 4 sessies zijn er 2 met aanraking geweest en dat ging dan bijv om een hand op je rug, een hand op je buik of je been aanraken. Als ik dat niet had gewild had ze dat niet gedaan.
dinsdag 12 november 2019 om 19:33
Ja dat is zeker. Ik was net voor mezelf begonnen hiermee voor de start van mijn nieuwe baan. Maar Insert ingewikkeld gedoe over belangenverstrengeling en toen heb ik dat stopgezet. Achteraf zonde
dinsdag 12 november 2019 om 19:41
Dat is zeker jammer. Wel leuk om weer mee aan de slag te gaan als je je energie terug hebt.
dinsdag 12 november 2019 om 20:43
En switchen van verzekering een optie? Dat duurt i.p. nog maar anderhalve maand.Sudrì schreef: ↑12-11-2019 19:20Het was een meneer van die site. Sowieso vond ik het al geen fijn gesprek.
Het nadeel van die mevrouw vind ik dat het veel reistijd vraagt en dat lukt me momenteel niet.
Een andere mevrouw hier valt niet onder mijn verzekering en ik heb gewoonweg het geld er niet voor naast ER, eigen bijdrages en een puber
dinsdag 12 november 2019 om 20:45
Ben het eens met Mali. Ik denk dat een toename van die klachten heel logisch is in dit geval. Waarom het dan gepaard gaat met wel wat vrolijker overkomen kan ik niet verklaren. Gezien je zegt dat je je lijf kan uitzetten; zou het kunnen zijn dat dit een soort kamikaze bui is? Of juist totale afsluiting van wat je echt voelt zodat je maar weer op werk kunt verschijnen? Hoop t niet, maar misschien ziet er zoiets achter.Sudrì schreef: ↑12-11-2019 19:06Ik weet het niet zo. Onwijs moe, vandaag voor het eerst de 2 uur op mijn werk volgehouden. Ik had niet verwacht dat die 2x me zo onwijs zwaar zou vallen.
Aan de ene kant verval ik weer in dwanghandelingen/gedachten en tiks, aan de andere kant lach ik soms weer of lukt het weer om een grap te maken. Anderen zeggen ook dat ze me weer zien lachen.
Rare tegenstelling dus.
Vrijdag bedrijfsarts en ik heb een andere werkplek voor als ik weer hersteld ben. Dat is wel echt een opluchting.
dinsdag 12 november 2019 om 20:48
Dankje, wás het maar zo. Het enige positieve wat ik ervan kan zeggen, is dat ik door de gang van zaken ein-de-lijk ook boos ben i.p.v. enkel verslagen en verdrietig. En daar put ik wat kracht uit. Al gaat (niet) eten echt niet goed nu.
dinsdag 12 november 2019 om 20:56
Ik hoop dat je de boosheid kunt omzetten in assertief zijn op je werk en zachtheid naar jezelf. Ben je al bij een psycholoog? Heb je hulp bij je eetproblemen?
dinsdag 12 november 2019 om 21:02
Valt onder alternatief. Ben ik redelijk voor verzekerd, maar daar zit ook een behoorlijke eigen bijdrage aan. Ik ben nu al zo’n 700-800 per jaar aan zorgkosten kwijt. Ik vind het wel goed zo.
dinsdag 12 november 2019 om 21:08
Ik sta niet ‘uit’, maar het is absoluut mijn valkuil en mijn nummer 1 coping als iemand over mijn grenzen gaat. Gevolg is dat ik grenzen niet meer aangeef, omdat ik ze toch niet voel. Bedenk me nu ineens dat dit al eens eerder bij een therapie omhoog gekomen is. Ik dacht het goed onder controle te hebbenKokoro schreef: ↑12-11-2019 20:45Ben het eens met Mali. Ik denk dat een toename van die klachten heel logisch is in dit geval. Waarom het dan gepaard gaat met wel wat vrolijker overkomen kan ik niet verklaren. Gezien je zegt dat je je lijf kan uitzetten; zou het kunnen zijn dat dit een soort kamikaze bui is? Of juist totale afsluiting van wat je echt voelt zodat je maar weer op werk kunt verschijnen? Hoop t niet, maar misschien ziet er zoiets achter.
Zeker geen kamikaze hoor! Ik mag er van de BA zo lang over doen als ik nodig vind. Het is denk ik wel houvast en veiligheid, maar ook spanningsrelease.
Hoe is het met jou?
dinsdag 12 november 2019 om 21:14
Ik hoop het ookMaud*de*Braose schreef: ↑12-11-2019 20:56Ik hoop dat je de boosheid kunt omzetten in assertief zijn op je werk en zachtheid naar jezelf. Ben je al bij een psycholoog? Heb je hulp bij je eetproblemen?
. Ik hoop dat het me wat zakelijker kan maken i.p.v. zo'n emotionele tranen- en spraakwaterval. Psycholoog is geregeld, intake op zeer korte termijn. Dit is wel die via werk. Aan de telefoon klonk ze aardig, maar wel een beetje bekakt. Hoop dat het gaat klikken. Het is nog wel een dingetje trouwens, dat ik eigenlijk zit te wachten op de intake begin februari van de psych die ik zelf heb uitgezocht. Met haar wil ik het langere traject aan gaan. Kan ik het maken om aan te geven dat ik bij deze psycholoog slechts kortdurend terecht wil?
Ik heb het eten maar even geaccepteerd. Zeker omdat minder/weinig eten me een vreemd soort extra energie geeft. Eerder was ik blij dat de weegschaal mild was toen ik teveel at en nu ben ik blij dat m'n gewicht weer wat zakt. Ik heb nu een heel normaal gewicht, dus het is geen direct gezondheidsrisico ofzo. Maar ik weet wel dat het niet normaal is.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 12-11-2019 21:17
17.99% gewijzigd
