Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
dinsdag 29 oktober 2019 om 23:29
Hetvrijewoord schreef: ↑29-10-2019 23:25Ik geloof dit je wel maar de grootste stressoren kan ik nu niet negeren, die gaan namelijk over de gezondheid en welzijn van mijn kind.
Zonder dramatisch te willen doen: ik kan daar nu echt geen steken laten vallen. Kind gaat dan toch echt voor.
Begrijpelijk. Het is ook lastig.
Misschien kun je op andere vlakken wat gas terugnemen? Sterkte in ieder geval!
dinsdag 12 november 2019 om 08:28
Ik ben een tijdje niet in dit topic geweest, dus ik lees dit nu pas. Maar wat heftig.Hetvrijewoord schreef: ↑29-10-2019 21:55Ik noem het maar een interessant topic want leuk is het niet natuurlijk.
Ik werk goddank niet meer buitenshuis anders had ik inmiddels ook wel een burnout of iets aanverwants gehad. Ik ziet er tegenaan te hikken vermoed ik maar functioneer nog wel. Hou mijzelf voor dat ik over een jaartje echt in mag instorten (maar dan is er vast wel weer wat nieuws waardoor het niet 'kan')
Net even de symptomen opgezocht... Juistem, ik kan echt alles aanvinken maar ben volgens mij toch echt nog niet zover dat je kunt spreken van een daadwerkelijke burnout. En inderdaad: daar is hier ook geen tijd voor: niet dat ik geen dingen wil schrappen (heb ik al gedaan) maar omdat er bepaalde zaken gewoon moeten, daar heb ik dus echt geen keuze in, was het maar zo 'eenvoudig'.
Ik ga het topic eens doorlezen, sterkte voor iedereen in elk geval.
Zit er ergens ruimte waardoor je iets gas terug kunt nemen?
Als ik nu, 8 weken later ofzo, mijn openingspost teruglees, dan schrik ik van hoe ik vást zat in 'ik moet, ik moet, ik moet'. Ik dacht ook dat ik niets los kon laten en wel door moest. Nu blijkt dat ik prima dingen los kan laten en dat de wereld gewoon doordraait. Nu is elke situatie verschillend, maar waarschijnlijk kun je echt meer loslaten dan je nu denkt.
dinsdag 12 november 2019 om 08:29
Ik dacht ook dat ik geen échte burn out had. Tegen de huisarts zei ik ook 'dat valt toch nog wel mee', want burn out is véél erger.Hetvrijewoord schreef: ↑29-10-2019 23:35Dat ben ik inderdaad aan het proberen en ook daadwerkelijk doen, bedankt.
Sterkte voor de èchte burn-outers.
Tot ik tot rust kwam, toen donderde ik in een gat, niet te geloven. En achteraf, nu het weer een soort van stabiel is, denk ik 'oh ja, dat is wel echt een burn out'.
dinsdag 12 november 2019 om 08:45
Even een update van mijn kant. Week 9 van mijn ziekmelding nu.
Een week of wat geleden had ik een opleidingsdag, ben er toch maar heen gegaan. Want ja, ik zat toch al 7 weken thuis. Wel in de pauze naar huis gegaan, terwijl ik dacht dat ik wel door kon, maar eenmaal thuis viel ik om, zo duizelig was ik. Dat heeft me een flinke terugslag gegeven, want de dagen erna was ik niets waard.
Inmiddels gaat het wel weer ok. Zolang ik gewoon thuis mijn dingetjes doe gaat het goed. Beetje wandelen met de hond, waarmee het godzijdank ook echt heel goed gaat, een wasje draaien, eten koken, dan heb je mijn takenpakket voor de dag wel gehad. En dat gaat goed. Om 18:00 gaat het lichtje uit, maar ik heb goede dagen, voel me meestal ontspannen en geniet van dingen. Dat is allemaal winst.
Zodra ik daar dingen aan toe voeg gaat het mis. Denken dat ik ook nog wel ff boodschappen kan doen als ik 's ochtends al en afspraak heb gehad, dat soort dingen. Dat kostte een beetje ervaringsleren, maar inmiddels heb ik het door.
Ik kom er ook langzaam achter dat ik alles 4 versnellingen lager moet doen. Dat wat ik 'normaal' vond, echt helemáál niet normaal was. Dat is wel een inzichtje, en ik vind het mega ingewikkeld hoe ik het dán moet doen.
Naar de bedrijfsarts geweest, zag er huizenhoog tegenop. Maar de beste man had me aardig door. Hij verbied me om mijn eigen werk op te pakken nu, ik mag 2x per week een beetje gaan aanrommelen op mijn werk ,maar absoluut niet in mijn eigen functie. Beetje koffie drinken en planten water geven. Ik moet vooral oefenen met grenzen aangeven van hem, en nee zeggen. Omdat hij verwacht dat er vrij snel een beroep op me gedaan gaat worden en zijn opdracht is dan luisteren naar mezelf ipv naar het appel wat op me gedaan wordt.
Opbouwen mag ik pas als ik de paar uurtjes die hij voorschrijft heb volgemaakt zónder spanning op te bouwen. Volgens hem; als je ook nog een gesprek met je man kunt voeren en met je kinderen hun dag kunt doornemen en het eten kunt koken zonder dat je daar te moe voor bent, dan mag er iets bij.
Dit advies heeft voor mij zóveel druk weggenomen..... Werk is voor mij altijd iets wat als eerste móet, en het is voor mij doodnormaal om daar uitgewrongen vandaan te komen. Tig afspraken en vergaderingen, telefoontjes, noodsituaties en dan vergeten te lunchen en zelfs vergeten te plassen. Zodat je hongerig, duizelig en met een overvolle blaas je voordeur doorloopt met een telefoon nog aan je oor omdat je nog écht even iemand moet terugbellen.
Nu zegt hij doodleuk dat dat niet normaal is en dat je gewoon ontspannen thuis hoort te komen op de meeste dagen, en dat je energie over moet hebben voor andere dingen. Dat is wel een dingetje, want dat kan ik me niet heugen.
Al met al ben ik dus wel tevreden. Ik herken mezelf godzijdank niet meer in die opgefokte OP. De haptonomie heeft ook echt z'n nut.
Het enige probleem is wel dat zodra het over mijn werk gaat ik zó boos en verdrietig wordt. Van mijn team is inmiddels de helft omgevallen. De helft is op z'n tandvlees aan het werk en de andere helft zit volledig of gedeeltelijk thuis. En we waren daarvoor al zwaar overbelast als team.
Er zijn allerlei functieveranderingen doorgevoerd in de afgelopen weken, waardoor voor mij de essentie van mijn baan is weggenomen. Uiteraard in het kader van bezuinigingen, maar het wordt anders verkocht. En collega's zijn bóós en er is enorm veel onrust. Dat krijg ik op afstand wel een beetje mee, al proberen ze me daar wat tegen te beschermen. Ik kan me daar echt nog niet op een goede manier tot verhouden, of het relativeren, of de motivatie vinden om er toch wat van te maken. Dat heeft nog tijd nodig, als het al komt. Doorgaans ben ik erg goed in het omzetten van frustratie in iets constructiefs, maar dat gaat dus niet.
Dat was een lap tekst
Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat.
Een week of wat geleden had ik een opleidingsdag, ben er toch maar heen gegaan. Want ja, ik zat toch al 7 weken thuis. Wel in de pauze naar huis gegaan, terwijl ik dacht dat ik wel door kon, maar eenmaal thuis viel ik om, zo duizelig was ik. Dat heeft me een flinke terugslag gegeven, want de dagen erna was ik niets waard.
Inmiddels gaat het wel weer ok. Zolang ik gewoon thuis mijn dingetjes doe gaat het goed. Beetje wandelen met de hond, waarmee het godzijdank ook echt heel goed gaat, een wasje draaien, eten koken, dan heb je mijn takenpakket voor de dag wel gehad. En dat gaat goed. Om 18:00 gaat het lichtje uit, maar ik heb goede dagen, voel me meestal ontspannen en geniet van dingen. Dat is allemaal winst.
Zodra ik daar dingen aan toe voeg gaat het mis. Denken dat ik ook nog wel ff boodschappen kan doen als ik 's ochtends al en afspraak heb gehad, dat soort dingen. Dat kostte een beetje ervaringsleren, maar inmiddels heb ik het door.
Ik kom er ook langzaam achter dat ik alles 4 versnellingen lager moet doen. Dat wat ik 'normaal' vond, echt helemáál niet normaal was. Dat is wel een inzichtje, en ik vind het mega ingewikkeld hoe ik het dán moet doen.
Naar de bedrijfsarts geweest, zag er huizenhoog tegenop. Maar de beste man had me aardig door. Hij verbied me om mijn eigen werk op te pakken nu, ik mag 2x per week een beetje gaan aanrommelen op mijn werk ,maar absoluut niet in mijn eigen functie. Beetje koffie drinken en planten water geven. Ik moet vooral oefenen met grenzen aangeven van hem, en nee zeggen. Omdat hij verwacht dat er vrij snel een beroep op me gedaan gaat worden en zijn opdracht is dan luisteren naar mezelf ipv naar het appel wat op me gedaan wordt.
Opbouwen mag ik pas als ik de paar uurtjes die hij voorschrijft heb volgemaakt zónder spanning op te bouwen. Volgens hem; als je ook nog een gesprek met je man kunt voeren en met je kinderen hun dag kunt doornemen en het eten kunt koken zonder dat je daar te moe voor bent, dan mag er iets bij.
Dit advies heeft voor mij zóveel druk weggenomen..... Werk is voor mij altijd iets wat als eerste móet, en het is voor mij doodnormaal om daar uitgewrongen vandaan te komen. Tig afspraken en vergaderingen, telefoontjes, noodsituaties en dan vergeten te lunchen en zelfs vergeten te plassen. Zodat je hongerig, duizelig en met een overvolle blaas je voordeur doorloopt met een telefoon nog aan je oor omdat je nog écht even iemand moet terugbellen.
Nu zegt hij doodleuk dat dat niet normaal is en dat je gewoon ontspannen thuis hoort te komen op de meeste dagen, en dat je energie over moet hebben voor andere dingen. Dat is wel een dingetje, want dat kan ik me niet heugen.
Al met al ben ik dus wel tevreden. Ik herken mezelf godzijdank niet meer in die opgefokte OP. De haptonomie heeft ook echt z'n nut.
Het enige probleem is wel dat zodra het over mijn werk gaat ik zó boos en verdrietig wordt. Van mijn team is inmiddels de helft omgevallen. De helft is op z'n tandvlees aan het werk en de andere helft zit volledig of gedeeltelijk thuis. En we waren daarvoor al zwaar overbelast als team.
Er zijn allerlei functieveranderingen doorgevoerd in de afgelopen weken, waardoor voor mij de essentie van mijn baan is weggenomen. Uiteraard in het kader van bezuinigingen, maar het wordt anders verkocht. En collega's zijn bóós en er is enorm veel onrust. Dat krijg ik op afstand wel een beetje mee, al proberen ze me daar wat tegen te beschermen. Ik kan me daar echt nog niet op een goede manier tot verhouden, of het relativeren, of de motivatie vinden om er toch wat van te maken. Dat heeft nog tijd nodig, als het al komt. Doorgaans ben ik erg goed in het omzetten van frustratie in iets constructiefs, maar dat gaat dus niet.
Dat was een lap tekst
Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat.
dinsdag 12 november 2019 om 09:00
Malinois schreef: ↑12-11-2019 08:28Als ik nu, 8 weken later ofzo, mijn openingspost teruglees, dan schrik ik van hoe ik vást zat in 'ik moet, ik moet, ik moet'. Ik dacht ook dat ik niets los kon laten en wel door moest. Nu blijkt dat ik prima dingen los kan laten en dat de wereld gewoon doordraait. Nu is elke situatie verschillend, maar waarschijnlijk kun je echt meer loslaten dan je nu denkt.
Apart is dat hè, hoe je dat echt niet ziet als je er middenin zit, maar later als je er van een afstandje naar kunt kijken dan is het overduidelijk. Nu snap je onze reacties ook beter, denk ik.
dinsdag 12 november 2019 om 09:02
Jup
En verstandelijk wist ik dat uiteraard ook toen wel, maar het voelt dan écht heel anders.
Met terugwerkende kracht denk ik ook 'oh ik was er veel erger aan toe dan ik doorhad'. Ik dacht een week of 7 geleden echt dat het nog wel meeviel. Terwijl als ik nu terugkijk was ik een totaal wrak. En ik ben er nog láng niet hoor, maar die enorme spanning is er iig af.
dinsdag 12 november 2019 om 09:06
Malinois schreef: ↑12-11-2019 08:45Naar de bedrijfsarts geweest, zag er huizenhoog tegenop. Maar de beste man had me aardig door. Hij verbied me om mijn eigen werk op te pakken nu, ik mag 2x per week een beetje gaan aanrommelen op mijn werk ,maar absoluut niet in mijn eigen functie. Beetje koffie drinken en planten water geven. Ik moet vooral oefenen met grenzen aangeven van hem, en nee zeggen. Omdat hij verwacht dat er vrij snel een beroep op me gedaan gaat worden en zijn opdracht is dan luisteren naar mezelf ipv naar het appel wat op me gedaan wordt.
Opbouwen mag ik pas als ik de paar uurtjes die hij voorschrijft heb volgemaakt zónder spanning op te bouwen. Volgens hem; als je ook nog een gesprek met je man kunt voeren en met je kinderen hun dag kunt doornemen en het eten kunt koken zonder dat je daar te moe voor bent, dan mag er iets bij.
Tjee, wat een fijne bedrijfsarts heb jij! Ik wou dat ik die had gehad. Waar ik werkte hadden ze niet eens een bedrijfsarts, het enige wat ik kon krijgen was halve dagen werken. Dat hielp dus voor geen meter.
Fijn dat er tegenwoordig meer bekend is over burn-outs en dat ze er beter mee omgaan. Op die manier ben je er ook sneller weer vanaf.
Malinois schreef: ↑12-11-2019 08:45Het enige probleem is wel dat zodra het over mijn werk gaat ik zó boos en verdrietig wordt. Van mijn team is inmiddels de helft omgevallen. De helft is op z'n tandvlees aan het werk en de andere helft zit volledig of gedeeltelijk thuis. En we waren daarvoor al zwaar overbelast als team.
Er zijn allerlei functieveranderingen doorgevoerd in de afgelopen weken, waardoor voor mij de essentie van mijn baan is weggenomen. Uiteraard in het kader van bezuinigingen, maar het wordt anders verkocht. En collega's zijn bóós en er is enorm veel onrust.
Zo zie je maar dat het niet aan jou ligt, maar dat er gewoon vanalles mis is waar jij werkt. Het is niet normaal dat mensen zo op hun tandvlees moeten lopen. Je bent niet de enige die is omgevallen, ze vallen als dominostenen.
dinsdag 12 november 2019 om 09:26
Mali, wat onwijs fijn dat de BA je op zo'n wijze bij de hand neemt dat je hem kunt volgen en dat dat dus ook werkt. Hoe ervaar je het meer ontspannen zijn nu, nu werk ff niet gaat? Ik vind het namelijk erg herkenbaar. Fijn dat er nu een soort routine is ontstaan die werkzaam voor je is. De positieve ervaringen moeten de negatieve langzaam gaan vergezellen. Rustige opbouw lijkt me idd cruciaal.
Dat je nu inziet dat standje stoomtrein niet normaal is is denk ik een enorme mijlpaal. Genezing begint bij erkenning. Hoe het dan wel moet ga je de komende tijd nog leren. Zijn ze op werk, sinds dit advies van BA, al over je grenzen heen gewalst? Wat ontzettend tekenend dat zo'n groot deel van het team eraf ligt. Dan duurt het niet lang tot de rest ook gaat want taken sanering is op deze wijze natuurlijk niet haalbaar. Integendeel.
Werk op 1 is een lastige gewoonte om te veranderen. Vooral als het een gedeelde eerste plek lijkt te zijn met kinderen op 1, hond op 1 etc. Ben trouwens erg blij voor je dat het met pup zo goed gaat!
Dat je nu inziet dat standje stoomtrein niet normaal is is denk ik een enorme mijlpaal. Genezing begint bij erkenning. Hoe het dan wel moet ga je de komende tijd nog leren. Zijn ze op werk, sinds dit advies van BA, al over je grenzen heen gewalst? Wat ontzettend tekenend dat zo'n groot deel van het team eraf ligt. Dan duurt het niet lang tot de rest ook gaat want taken sanering is op deze wijze natuurlijk niet haalbaar. Integendeel.
Werk op 1 is een lastige gewoonte om te veranderen. Vooral als het een gedeelde eerste plek lijkt te zijn met kinderen op 1, hond op 1 etc. Ben trouwens erg blij voor je dat het met pup zo goed gaat!
dinsdag 12 november 2019 om 19:02
Met pup gaat het prima. Het was gewoon superheftig die eerste weken met pup, die burn out in donderen en ziekmelden. Zo’n kleintje vraagt 24/7 aandacht en ik vond uit mn bed komen al een opgave.
Inmiddels heeft ie een hoop bijgeleerd, kan ik weer normaal op de bank zitten in de avond na weken in de keuken gebivakkeerd te hebben, sliep ik na 8 weken eindelijk weer in mijn eigen bed (8 f*cking weken op een luchtbedje/bank midden in een burn out, geen aanrader) en heeft hij geleerd wat ie wel en niet mag in huis.
Dus in dat opzicht geen klachten meer
Inmiddels heeft ie een hoop bijgeleerd, kan ik weer normaal op de bank zitten in de avond na weken in de keuken gebivakkeerd te hebben, sliep ik na 8 weken eindelijk weer in mijn eigen bed (8 f*cking weken op een luchtbedje/bank midden in een burn out, geen aanrader) en heeft hij geleerd wat ie wel en niet mag in huis.
Dus in dat opzicht geen klachten meer
dinsdag 12 november 2019 om 19:06
Ik weet het niet zo. Onwijs moe, vandaag voor het eerst de 2 uur op mijn werk volgehouden. Ik had niet verwacht dat die 2x me zo onwijs zwaar zou vallen.
Aan de ene kant verval ik weer in dwanghandelingen/gedachten en tiks, aan de andere kant lach ik soms weer of lukt het weer om een grap te maken. Anderen zeggen ook dat ze me weer zien lachen.
Rare tegenstelling dus.
Vrijdag bedrijfsarts en ik heb een andere werkplek voor als ik weer hersteld ben. Dat is wel echt een opluchting.
En ik denk op termijn een hele leuke.
dinsdag 12 november 2019 om 19:15
Ja. Ik had er eentje bij mij gebeld. Die begint er niet aan, omdat de medicatie een contra-indicatie is. Daar heb ik wel even om gehuild, voelde echt als een laatste hoop.
dinsdag 12 november 2019 om 19:18
Nou zeg, maar dat is helemaal niet zo. Kun je eens contact opnemen met de mevrouw van die site? Die kan je vast verder helpen. Ik heb nl nog nooit gehoord of geleerd dat die medicatie een contra is
