Psyche
alle pijlers
Burn-out, medestrijders
dinsdag 25 juli 2023 om 12:03
Hi,
Op dit moment zit ik een jaar in een burn-out. Persoonlijk vind ik het een best lastige periode en zoek daarom naar mede-burnout-ers (is dat een woord haha).
In het archief zag ik al een topic waar mensen met een burn-out in meeschreven. Alleen daar zit nu een slotje op. Vandaar dat ik deze heb geopend. Gewoon een topic waar we van ons af kunnen schrijven en eventueel wat ervaringen met elkaar kunnen delen.
Op dit moment zit ik een jaar in een burn-out. Persoonlijk vind ik het een best lastige periode en zoek daarom naar mede-burnout-ers (is dat een woord haha).
In het archief zag ik al een topic waar mensen met een burn-out in meeschreven. Alleen daar zit nu een slotje op. Vandaar dat ik deze heb geopend. Gewoon een topic waar we van ons af kunnen schrijven en eventueel wat ervaringen met elkaar kunnen delen.
donderdag 27 juli 2023 om 19:24
Dat klopt. Het verschil is volgens mij vooral of het langer dan 6 maanden duurt. Maar je leest soms ook dat als je overspannen bent, nog wel wat kan, terwijl met een burn-out de lichamelijke uitputting voorop staat, en je niks kunt.
Maar over overspannen kan ik weinig zeggen, want daar heb ik geen ervaring mee.
Wat ik probeerde te zeggen is dat ik in het begin niet erkende/inzag dat ik jaren over mijn grens ben gegaan. Ik bleef volhouden, ah ik ben er zo weer. Het valt wel mee. Na een paar maanden viel bij mij pas het kwartje, hè ik heb echt jaren mezelf overvraagd. Ik ben er niet weer binnen een paar weken.
Dat bedoel ik vooral.
donderdag 27 juli 2023 om 19:26
Het kan inderdaad gewoon dat je vakantie nodig hebt. Maar het lijkt me ook niet fijn dat je telkens afleiding/ritme nodig hebt, om je goed te voelen?MrsMorrison schreef: ↑27-07-2023 12:49Bedankt voor je bericht!
En ook de verduidelijking van anderen. Ik weet niet goed of het bij mij dus gewoon moeheid is. Ik herken het niet zo van eerder namelijk. Ik heb wel het gevoel altijd aan te moeten staan echter ga ik daar beter op dan op een moment dat ik even niets te doen heb. Dan ben ik ook compleet futloos om ook maar iets te doen. Zolang ik in een bepaald ritme blijf gaat het goed. Valt dat ritme weg dan voel ik me echt futloos. Maar ik denk dat het meer te maken heeft dan met toe zijn aan vakantie dan iets anders als ik jullie ervaringen lees.
Het leven mag ook fijner toch? (;
donderdag 27 juli 2023 om 20:10
Ik snap je. Ik twijfelde niet aan je, maar vroeg me dit zelf gewoon af. Hoop dat je er beter weer uitkomt!!Anemoon schreef: ↑27-07-2023 19:24Dat klopt. Het verschil is volgens mij vooral of het langer dan 6 maanden duurt. Maar je leest soms ook dat als je overspannen bent, nog wel wat kan, terwijl met een burn-out de lichamelijke uitputting voorop staat, en je niks kunt.
Maar over overspannen kan ik weinig zeggen, want daar heb ik geen ervaring mee.
Wat ik probeerde te zeggen is dat ik in het begin niet erkende/inzag dat ik jaren over mijn grens ben gegaan. Ik bleef volhouden, ah ik ben er zo weer. Het valt wel mee. Na een paar maanden viel bij mij pas het kwartje, hè ik heb echt jaren mezelf overvraagd. Ik ben er niet weer binnen een paar weken.
Dat bedoel ik vooral.
donderdag 27 juli 2023 om 21:07
Ik heb meerdere jaren (+5) buitenspel gestaan. Dat komt omdat ik in die periode door rechtzaken nog niet tot rust kon komen. Ik ben nu bijna een jaar aan het opbouwen. Werk was voor mij zeker de druppel. Het werk wat ik nu doe past simpelweg niet bij mij. Middels externe partijen ben ik nu bezig om te kijken wat wel bij me past aan de hand van (persoonlijkheids)testen. Ik begon met 4 uur op 1 dag. Na een maand 6 uur over 2 dagen. 2 weken later 8 uur uur over 2 dagen. Na de 1e paar dagen was ik zo kapot dat ik vrijwel dagelijks moest bijslapen. De stappen per maand zijn nooit groter dan 4 uur geweest. Het ging ook heel geleidelijk. Soms was ik er automatisch een half uurtje langer om wat af te maken. Wel kwam ik er gauw achter dat je daar niet teveel mee moet spelen. Langdurige vermoeidheid lag nog steeds op de loer. Dat is er nu vrijwel niet meer.
donderdag 27 juli 2023 om 21:41
Fijn dat dit topic er is. Ik heb momenteel een BO waardoor ik al ruim een half jaar niet werk en ook verder als een soort oma door het leven moet gaan. Nou ja, ik heb geprobeerd werk weer op te bouwen maar toen vroeg ik zoveel van mezelf dat ik een heftige terugval kreeg. Dat stukje over adrenaline herken ik erg. Ik was twee weken geleden in Parijs, die trip was op zich al niet mijn beste idee ooit maar goed, en toen werd mijn telefoon gestolen. Ik heb toen veel moeten regelen etc en dat ging best goed onder invloed van al die stresshormonen. Maar, je raadt het al, ik ging ook weer slecht slapen en na een paar dagen zakte de stress weer en kwam de klap qua vermoeidheid. Wij gaan dinsdag as op vakantie en merk dat ik echt mijn verwachtingen moet bijstellen want ik wil eigenlijk dat het een “normale” vakantie gaat worden, maar dat is niet waarschijnlijk.
donderdag 27 juli 2023 om 21:48
Vervelend voor je, klinkt vrij herkenbaar allemaal.Koffieleut123 schreef: ↑27-07-2023 21:41Fijn dat dit topic er is. Ik heb momenteel een BO waardoor ik al ruim een half jaar niet werk en ook verder als een soort oma door het leven moet gaan. Nou ja, ik heb geprobeerd werk weer op te bouwen maar toen vroeg ik zoveel van mezelf dat ik een heftige terugval kreeg. Dat stukje over adrenaline herken ik erg. Ik was twee weken geleden in Parijs, die trip was op zich al niet mijn beste idee ooit maar goed, en toen werd mijn telefoon gestolen. Ik heb toen veel moeten regelen etc en dat ging best goed onder invloed van al die stresshormonen. Maar, je raadt het al, ik ging ook weer slecht slapen en na een paar dagen zakte de stress weer en kwam de klap qua vermoeidheid. Wij gaan dinsdag as op vakantie en merk dat ik echt mijn verwachtingen moet bijstellen want ik wil eigenlijk dat het een “normale” vakantie gaat worden, maar dat is niet waarschijnlijk.
In dit soort voorspellingen heeft bij mij enorm veel winst gezeten. Probeer je grenzen te verleggen en niet er overheen te gaan.
donderdag 27 juli 2023 om 23:00
@sauntara
Oh wat fijn dat je nu kan kijken wat echt bij je past. En goed om je tip voor opbouw te lezen (niet spelen met uren). Ik moet nog opbouwen, dus vind je antwoord wel fijn. Heb je ook een terugval gehad tijdens het opbouwen, of heb je die veerkracht/kon je dat inkaderen?
Ik vind 4 uur op 1 dag nog best pittig. Ik ben nu met een half uur al ‘klaar’.
Oh wat fijn dat je nu kan kijken wat echt bij je past. En goed om je tip voor opbouw te lezen (niet spelen met uren). Ik moet nog opbouwen, dus vind je antwoord wel fijn. Heb je ook een terugval gehad tijdens het opbouwen, of heb je die veerkracht/kon je dat inkaderen?
Ik vind 4 uur op 1 dag nog best pittig. Ik ben nu met een half uur al ‘klaar’.
donderdag 27 juli 2023 om 23:05
@koffieleut 123
Haha, als een oma door het leven. Leuke vergelijking.
Wat zorgde bij jou ervoor dat de re-integratie ineens zoveel was?
Bizar hè, wat adrenaline doet. Heel fijn soms, maar echt een killer.
Normale vakantie moet je denk ik ook niet willen toch? Het is ook wel fijn om niet helemaal geradbraakt terug te komen.
Alhoewel, ik zeg het wel mooi, maar ben ook heel benieuwd, wat ik al zei, hoe het bij mezelf gaat.
Oh, en sorry dat ik 3 post achter elkaar doe. Maar gaat wat mis met teruglezen.
Haha, als een oma door het leven. Leuke vergelijking.
Wat zorgde bij jou ervoor dat de re-integratie ineens zoveel was?
Bizar hè, wat adrenaline doet. Heel fijn soms, maar echt een killer.
Normale vakantie moet je denk ik ook niet willen toch? Het is ook wel fijn om niet helemaal geradbraakt terug te komen.
Alhoewel, ik zeg het wel mooi, maar ben ook heel benieuwd, wat ik al zei, hoe het bij mezelf gaat.
Oh, en sorry dat ik 3 post achter elkaar doe. Maar gaat wat mis met teruglezen.
vrijdag 28 juli 2023 om 15:41
Wat betreft die re-integratie : ik ben gewoon veel te snel weer begonnen. Ik was denk ik nog niet op het punt gekomen dat ik kon accepteren dat ik ziek was. Ik wilde er zo snel mogelijk uitkomen dus ging 2x per week naar de sportschool bijvoorbeeld. Ik had ook niet echt begeleiding en toen ik dat wel kreeg bleek al snel dat ik helemaal mijn grenzen niet goed aanvoelde en mezelf er steeds overheen zette. Daardoor werd ik alleen maar vermoeider en zieker. Ik zat inmiddels weer op drie halve dagen maar kon eenmaal thuis dan alleen maar huilen en op de bank liggen. Dus helemaal terug naar af gegaan begin mei. Veel slapen, veel niksen. Gaat langzaam beter nu. Qua vakantie houden we meestal aan: dagje actief, dag camping om-en-om. Nu denk ik dat het misschien twee dagen camping en 1 wat actievere dag wordt. Ik neem ook wat meer boodschappen mee zodat ik minder energie verspil aan bedenken wat te koken en boodschappen.Anemoon schreef: ↑27-07-2023 23:05@koffieleut 123
Haha, als een oma door het leven. Leuke vergelijking.
Wat zorgde bij jou ervoor dat de re-integratie ineens zoveel was?
Bizar hè, wat adrenaline doet. Heel fijn soms, maar echt een killer.
Normale vakantie moet je denk ik ook niet willen toch? Het is ook wel fijn om niet helemaal geradbraakt terug te komen.
Alhoewel, ik zeg het wel mooi, maar ben ook heel benieuwd, wat ik al zei, hoe het bij mezelf gaat.
Oh, en sorry dat ik 3 post achter elkaar doe. Maar gaat wat mis met teruglezen.
vrijdag 28 juli 2023 om 15:41
Wat betreft die re-integratie : ik ben gewoon veel te snel weer begonnen. Ik was denk ik nog niet op het punt gekomen dat ik kon accepteren dat ik ziek was. Ik wilde er zo snel mogelijk uitkomen dus ging 2x per week naar de sportschool bijvoorbeeld. Ik had ook niet echt begeleiding en toen ik dat wel kreeg bleek al snel dat ik helemaal mijn grenzen niet goed aanvoelde en mezelf er steeds overheen zette. Daardoor werd ik alleen maar vermoeider en zieker. Ik zat inmiddels weer op drie halve dagen maar kon eenmaal thuis dan alleen maar huilen en op de bank liggen. Dus helemaal terug naar af gegaan begin mei. Veel slapen, veel niksen. Gaat langzaam beter nu. Qua vakantie houden we meestal aan: dagje actief, dag camping om-en-om. Nu denk ik dat het misschien twee dagen camping en 1 wat actievere dag wordt. Ik neem ook wat meer boodschappen mee zodat ik minder energie verspil aan bedenken wat te koken en boodschappen.Anemoon schreef: ↑27-07-2023 23:05@koffieleut 123
Haha, als een oma door het leven. Leuke vergelijking.
Wat zorgde bij jou ervoor dat de re-integratie ineens zoveel was?
Bizar hè, wat adrenaline doet. Heel fijn soms, maar echt een killer.
Normale vakantie moet je denk ik ook niet willen toch? Het is ook wel fijn om niet helemaal geradbraakt terug te komen.
Alhoewel, ik zeg het wel mooi, maar ben ook heel benieuwd, wat ik al zei, hoe het bij mezelf gaat.
Oh, en sorry dat ik 3 post achter elkaar doe. Maar gaat wat mis met teruglezen.
vrijdag 28 juli 2023 om 16:04
Ik ben blij dat ik kan helpenAnemoon schreef: ↑27-07-2023 23:00@sauntara
Oh wat fijn dat je nu kan kijken wat echt bij je past. En goed om je tip voor opbouw te lezen (niet spelen met uren). Ik moet nog opbouwen, dus vind je antwoord wel fijn. Heb je ook een terugval gehad tijdens het opbouwen, of heb je die veerkracht/kon je dat inkaderen?
Ik vind 4 uur op 1 dag nog best pittig. Ik ben nu met een half uur al ‘klaar’.
. Voor mij was het geen optie om te reintegreren bij dezelfde werkgever (is ook logisch als je er meerdere jaren uit ligt). Ik heb de stap gezet toen ik er semi klaar voor was. Destijds wel begonnen met gesprekken over werk met de psycholoog om voor mezelf er zeker van te zijn dat ik er klaar voor was. Daarna zelf een werkgever gecontacteerd en maandelijks gesprekken gehad over de voortgang. Voor mij was de vrijheid die werkgever gaf heel belangrijk en dat het werk leuk was. De eerste 2 maanden deed ik niks anders dan werken en rust nemen en een keer een verjaardag.
Ik heb 1 week gehad dat het wat minder ging, maar daarna in overleg op dezelfde voet doorgegaan. Het is niet alleen werk wat teveel kan zijn. Ook boodschappen doen, sporten of uit eten gaan kan teveel worden.
Als een half uur teveel voor je is dan ben je er nog niet klaar voor. Ik zou wel 4 uur als minimum aanhouden. Een werkgever moet ook wel wat aan je hebben. Minder dan dat is niet rendabel. Maarja, ik kon 4 uur werken, maar een half uur schoonmaken was me teveel. Het is dus ook nog afhankelijk van hoeveel rust er in bepaalde handelingen voor je zit en wat je wel of niet prikkelt.
vrijdag 28 juli 2023 om 18:22
We zitten wel n beetje in t zelfde schuitje.Koffieleut123 schreef: ↑28-07-2023 15:41Wat betreft die re-integratie : ik ben gewoon veel te snel weer begonnen. Ik was denk ik nog niet op het punt gekomen dat ik kon accepteren dat ik ziek was. Ik wilde er zo snel mogelijk uitkomen dus ging 2x per week naar de sportschool bijvoorbeeld. Ik had ook niet echt begeleiding en toen ik dat wel kreeg bleek al snel dat ik helemaal mijn grenzen niet goed aanvoelde en mezelf er steeds overheen zette. Daardoor werd ik alleen maar vermoeider en zieker. Ik zat inmiddels weer op drie halve dagen maar kon eenmaal thuis dan alleen maar huilen en op de bank liggen. Dus helemaal terug naar af gegaan begin mei. Veel slapen, veel niksen. Gaat langzaam beter nu. Qua vakantie houden we meestal aan: dagje actief, dag camping om-en-om. Nu denk ik dat het misschien twee dagen camping en 1 wat actievere dag wordt. Ik neem ook wat meer boodschappen mee zodat ik minder energie verspil aan bedenken wat te koken en boodschappen.
Ik ben namelijk eind mei ook weer teruggefloten. Ben je sinds mei wel weer wat opgeknapt? Hoe ziet voor jou bijvoorbeeld een week eruit? Ik vond het best lastig om opnieuw te accepteren,; ik kan weer niks. En het duurt voor mijn gevoel veel langer dat ik herstel, omdat ik eerder natuurlijk op mijn reserve weer verder ging, dus dan lijkt het heel wat. Is het voor jou ook herkenbaar? Zo ja, hoe ga jij ermee om?
Ooh, dat is trouwens wel een goede! Het afwisselen qua dagen. Camping en actief. Dan is het ook duidelijk voor jezelf en mede-camperaar.
Veel plezier alvast!
vrijdag 28 juli 2023 om 18:26
Wat fijn dat je gewoon 4 uur kon werken. Wat voor handelingen moet ik dan aan denken? Misschien brengt het mij op ideeën.Sauntara schreef: ↑28-07-2023 16:04Ik ben blij dat ik kan helpen
De eerste 2 maanden deed ik niks anders dan werken en rust nemen en een keer een verjaardag.
Ik heb 1 week gehad dat het wat minder ging, maar daarna in overleg op dezelfde voet doorgegaan. Het is niet alleen werk wat teveel kan zijn. Ook boodschappen doen, sporten of uit eten gaan kan teveel worden.
Als een half uur teveel voor je is dan ben je er nog niet klaar voor. Ik zou wel 4 uur als minimum aanhouden. Een werkgever moet ook wel wat aan je hebben. Minder dan dat is niet rendabel. Maarja, ik kon 4 uur werken, maar een half uur schoonmaken was me teveel. Het is dus ook nog afhankelijk van hoeveel rust er in bepaalde handelingen voor je zit en wat je wel of niet prikkelt.
Bij mij speelt het laatste niet echt. Ik moet wel gewoon naar het werk, ook voor een half uur. Gewoon om in de running te blijven.
vrijdag 28 juli 2023 om 21:34
In het begin voelde bepaalde werkzaamheden als priegelwerk terwijl na enkele weken het echt ontzettend mee viel. Des te meer stappen er in een bepaalde taak zat hoe vermoeider ik thuis kwam. Bepaalde handelingen, zoals iets lospeuteren kon me onwijs veel energie kosten, omdat ik nog altijd last had van stress en dingen moesten snel snel snel.
zaterdag 29 juli 2023 om 08:35
Aangezien mijn reistijd al 45-60 minuten is kan ik niet voor een half uur naar mijn werk gaan. Ik ga er wel geregeld naartoe om met mijn leidinggevende te kletsen of om met een collega koffie te drinken of te lunchen. Sommige collega’s zijn echt heel lief en attent, van anderen heb ik niets gehoord. Is best wel zuur.
@anemoon: ik ga wel vooruit maar langzaam. Ik heb niet echt een vast werkprogramma of dagprogramma. Ik probeer activiteiten te verdelen en tussendoor rust te nemen. Eerst kon ik maar een activiteit buitenshuis per dag doen, inmiddels kan ik wel iets meer. Ik kan eigenlijk niets afspreken ‘s avonds want dan slaap ik niet daarna. Ik heb een hond dus moet regelmatig met hem naar buiten en probeer wel langere wandelingen met hem te maken. Sommige dingen blijven lastig. Ik was altijd iemand die overal op de fiets heenging maar nu pak ik vaak de auto omdat ik anders eenmaal op de plaats van bestemming gewoon geen energie meer over heb. Ik vind dat stom en irritant.
@anemoon: ik ga wel vooruit maar langzaam. Ik heb niet echt een vast werkprogramma of dagprogramma. Ik probeer activiteiten te verdelen en tussendoor rust te nemen. Eerst kon ik maar een activiteit buitenshuis per dag doen, inmiddels kan ik wel iets meer. Ik kan eigenlijk niets afspreken ‘s avonds want dan slaap ik niet daarna. Ik heb een hond dus moet regelmatig met hem naar buiten en probeer wel langere wandelingen met hem te maken. Sommige dingen blijven lastig. Ik was altijd iemand die overal op de fiets heenging maar nu pak ik vaak de auto omdat ik anders eenmaal op de plaats van bestemming gewoon geen energie meer over heb. Ik vind dat stom en irritant.
zaterdag 29 juli 2023 om 20:52
Ah, dus als ik begrijp, werk je echt met je handen. Dat is wel heel fijn, dat voor jou die mogelijkheid er is. Ik werk in het onderwijs, dus is iets lastiger. De re-integratie ligt ook meer gefocust op een baan weer tussen de leerlingen.Sauntara schreef: ↑28-07-2023 21:34In het begin voelde bepaalde werkzaamheden als priegelwerk terwijl na enkele weken het echt ontzettend mee viel. Des te meer stappen er in een bepaalde taak zat hoe vermoeider ik thuis kwam. Bepaalde handelingen, zoals iets lospeuteren kon me onwijs veel energie kosten, omdat ik nog altijd last had van stress en dingen moesten snel snel snel.
Ik denk zeker dat dat er bij mij ook voor zorgt dat ik het met een half uur klaar is. Plus een lange reistijd.
Zet me wel aan het denken, of het niet beter is om tijdelijk praktisch bezig te gaan. Maar goed, binnenkort gesprek met een arbeidsdeskundige, omdat ik er een jaar in zit. Ben benieuwd wat diegene zegt.
Hoe gaat het nu algemeen met jou? Hoe zijn je dagen? Lukt alles nog een beetje?
Heeft iemand toevallig ervaring met het gesprek wat na 1 jaar ziekmelding plaats vind met de arbeidsdeskundige? Wat moet je verwachten?
anemoon wijzigde dit bericht op 29-07-2023 21:01
Reden: rare zinsbouw. heb ik nu vaker last van. iets met vermoeidheid en burn-out. goed excuus haha.
Reden: rare zinsbouw. heb ik nu vaker last van. iets met vermoeidheid en burn-out. goed excuus haha.
0.38% gewijzigd
zaterdag 29 juli 2023 om 20:58
Jaa klopt echt. Je komt er nu wel echt achter wie goede vrienden/collega's zijn. (:Koffieleut123 schreef: ↑29-07-2023 08:35Aangezien mijn reistijd al 45-60 minuten is kan ik niet voor een half uur naar mijn werk gaan. Ik ga er wel geregeld naartoe om met mijn leidinggevende te kletsen of om met een collega koffie te drinken of te lunchen. Sommige collega’s zijn echt heel lief en attent, van anderen heb ik niets gehoord. Is best wel zuur.
@anemoon: ik ga wel vooruit maar langzaam. Ik heb niet echt een vast werkprogramma of dagprogramma. Ik probeer activiteiten te verdelen en tussendoor rust te nemen. Eerst kon ik maar een activiteit buitenshuis per dag doen, inmiddels kan ik wel iets meer. Ik kan eigenlijk niets afspreken ‘s avonds want dan slaap ik niet daarna. Ik heb een hond dus moet regelmatig met hem naar buiten en probeer wel langere wandelingen met hem te maken. Sommige dingen blijven lastig. Ik was altijd iemand die overal op de fiets heenging maar nu pak ik vaak de auto omdat ik anders eenmaal op de plaats van bestemming gewoon geen energie meer over heb. Ik vind dat stom en irritant.
Fijn zeg! En wat fijn dat je elke dag al iets buitenshuis kan doen.
Herkenbaar dat je de fiets minder kunt pakken en niet 's avonds kan afspreken. Alhoewel ik het 's avonds nog wel eens doe van 8-9, maar houd ik er gewoon rekening mee dat ik pas 12 uur slaap. Oh, en over de fiets, een elektrische fiets kan dan wel een uitkomst zijn. Dat kost dan mij minder energie. Nog een idee voor jou?
zaterdag 29 juli 2023 om 21:56
meld zich!Intussen al 2 jaar uit de running en inmiddels sinds kort ziek uit dienst. Ik heb net mijn WIA keuring gehad en wacht nog op de beslissing van het UWV.
Na 1 jaar heb je inderdaad een gesprek met een arbeidsdeskundige. Dan wordt er gekeken naar je mogelijkheden. Dat kan zijn terugkeren in eigen werk, je functie aanpassen (passend maken), maar ook dat er een passende functie binnen het bedrijf gezocht wordt (spoor 1) en anders op zoek naar iets passends elders (spoor 2). Hierin werd ik begeleid door een jobcoach.
Helaas vond mijn manager niet dat ik terug kon keren in mijn eigen functie en heeft er bij mij flink op aangedrongen om elders te solliciteren. Door conflicten op het werk (je leert inderdaad je collega's kennen, waar ik 10(!) jaar mee heb samengewerkt nb!) en een onstabiele thuissituatie heb ik maar gesolliciteerd en gelukkig elders werk gevonden. Nog steeds aan het herstellen, maar kan bij mijn nieuwe baan re-integreren, wat ik heel fijn vind. Op dit moment werk ik 3x 2 uurtjes per week.
Mijn burn-out was/is vooral vermoeidheid en niet alle ballen meer hoog kunnen houden. Afwasmachine uitruimen lukte bvb al niet. Gewoon te moe voor, totaal geen energie. Tot rust komen lukt(e) ook niet ivm 2 jonge kinderen en er zo goed als alleen voor staan.
Ik heb geen zin in vakantie. Ondanks dat ik dagelijks aangeef geen energie te hebben en hulp nodig heb (bvb boodschappen of huishouden), komt het er altijd op neer dat ik het sta te doen. Heel frustrerend. Ik kan niet wachten tot school weer begint.
Ik ben ook erg zoekende naar een goede routine. Dat het dagelijks leven mij niet zo uitput.
ik heb gezegd
zondag 30 juli 2023 om 14:05
Gezellig!Annanassie schreef: ↑29-07-2023 21:56
Intussen al 2 jaar uit de running en inmiddels sinds kort ziek uit dienst. Ik heb net mijn WIA keuring gehad en wacht nog op de beslissing van het UWV.
Na 1 jaar heb je inderdaad een gesprek met een arbeidsdeskundige. Dan wordt er gekeken naar je mogelijkheden. Dat kan zijn terugkeren in eigen werk, je functie aanpassen (passend maken), maar ook dat er een passende functie binnen het bedrijf gezocht wordt (spoor 1) en anders op zoek naar iets passends elders (spoor 2). Hierin werd ik begeleid door een jobcoach.
Helaas vond mijn manager niet dat ik terug kon keren in mijn eigen functie en heeft er bij mij flink op aangedrongen om elders te solliciteren. Door conflicten op het werk (je leert inderdaad je collega's kennen, waar ik 10(!) jaar mee heb samengewerkt nb!) en een onstabiele thuissituatie heb ik maar gesolliciteerd en gelukkig elders werk gevonden. Nog steeds aan het herstellen, maar kan bij mijn nieuwe baan re-integreren, wat ik heel fijn vind. Op dit moment werk ik 3x 2 uurtjes per week.
Mijn burn-out was/is vooral vermoeidheid en niet alle ballen meer hoog kunnen houden. Afwasmachine uitruimen lukte bvb al niet. Gewoon te moe voor, totaal geen energie. Tot rust komen lukt(e) ook niet ivm 2 jonge kinderen en er zo goed als alleen voor staan.
Ik heb geen zin in vakantie. Ondanks dat ik dagelijks aangeef geen energie te hebben en hulp nodig heb (bvb boodschappen of huishouden), komt het er altijd op neer dat ik het sta te doen. Heel frustrerend. Ik kan niet wachten tot school weer begint.
Ik ben ook erg zoekende naar een goede routine. Dat het dagelijks leven mij niet zo uitput.
Wat naar dat je er inmiddels twee jaar uit ligt. Heeft het voor je gevoel ook een reden dat het twee jaar duurt? Dat je niet echt je rust kan pakken, zoals je benoemd? Wel echt naar dat je steeds zo moe bent. Ik hoop voor je dat je toch snel meer energie krijgt.
Kun je eventueel geen hulp krijgen in de het huishouden via de gemeente? Ik heb er geen verstand van, maar wel een keer gehoord dat dit kan met een BO.
Lastig hè, een goede routine. Ik kwam er ook niet uit. Paar weken geleden naar de POH geweest, voor wat tips en tricks. Zij gaf mij het boekje nooit meer burn-out, van Anita Roelands. Daar heb ik opzich wel veel aan gehad. Mijn basis was ook al gewoon niet zo goed. Slapen, eten, drinken, beweging en genieten. Maar vooral de dagplanning. Ik deed alles wat ik moest doen in 1x, en ging daarna lang uitrusten. Maar het is gewoon zo belangrijk, om alles in stukjes te knippen, half uur iets doen, daarna half uur ontspanning. Dat nam ik niet echt serieus. Ik vond dat meer voor echte burn-out-ers haha. Maar dat hielp bij mij wel.
Hopelijk heb je er iets aan. (:
woensdag 2 augustus 2023 om 03:54
Mijn baan was vooral computer- en denkwerk dan werken met je handen. Er was alleen genoeg te doen met mn handen dat ik me daar op ben gaan focussen in overleg. Gelijk weer volledig storten op hetzelfde werk waarmee je bent uitgevallen had voor mij niet gewerkt. Je hebt toch een soort trauma als je door werk bent uitgevallen, het heeft een hoop negatieven eigenschappen gekregen destijds die je weer een positieve draai moet geven. In dat opzicht snap ik ook wel dat je het maar een half uur volhoudt. Ik hoor wel meer dat mensen buiten hun eigen functie zijn gaan re-integreren omdat de stap simpelweg te groot is. Werken is ook veel meer dan alleen je taken. Denk aan socializen met je collega's of het dagritme dat je weer opnieuw moet opbouwen tot aan het doen van je boodschappen en sporten. Werken is toch een beetje waar je leven omheen is gebouwd. Dan kun je keihard roepen "ik leef niet om te werken" maar dan is er iets heel anders aan de hand.Anemoon schreef: ↑29-07-2023 20:52Ah, dus als ik begrijp, werk je echt met je handen. Dat is wel heel fijn, dat voor jou die mogelijkheid er is. Ik werk in het onderwijs, dus is iets lastiger. De re-integratie ligt ook meer gefocust op een baan weer tussen de leerlingen.
Ik denk zeker dat dat er bij mij ook voor zorgt dat ik het met een half uur klaar is. Plus een lange reistijd.
Zet me wel aan het denken, of het niet beter is om tijdelijk praktisch bezig te gaan. Maar goed, binnenkort gesprek met een arbeidsdeskundige, omdat ik er een jaar in zit. Ben benieuwd wat diegene zegt.
Hoe gaat het nu algemeen met jou? Hoe zijn je dagen? Lukt alles nog een beetje?
Heeft iemand toevallig ervaring met het gesprek wat na 1 jaar ziekmelding plaats vind met de arbeidsdeskundige? Wat moet je verwachten?
Ik ben nu een goed jaar aan het re-integreren. Daar heeft mijn focus een tijd op gelegen omdat ik toch een flinke drempel over moest. Ik probeer tegelijkertijd ook beter voor mezelf te zorgen, leuke dingen doen en lekker eten. Mezelf belonen voor het harde werken. Dat proces gaat nu een stuk bewuster. Ik merk dat ik buiten mn werk wel eenzaam ben en te weinig sociale contacten heb waar ik doordeweeks bij kan aankloppen. Voor de rest merk ik wel dat het ritme van een werkweek er aardig in begint te zitten. Voor de dagen die ik werk heb ik voldoende energie. Mn slaap en ochtendrituelen lopen ook wel prima. Af en toe nog wel een nacht dat ik wat minder goed doorslaap (zoals nu), maar daar kan ik me niet meer druk over maken. Het gaat zoals het gaat en als de energie op is, meldt ik dat bij mn meerdere en ga ik naar huis.
Ik heb geen ervaring met het eerste jaars gesprek met een arbeidsdeskundige. Ik heb wel van een kennis begrepen dat er uitgebreid gesproken wordt over je belastbaarheid.
Hoe gaat het met jou? Waar loop je op dit moment tegenaan in je burn out waar je moeite mee hebt? Heb je leuke dingen gedaan van het weekend?
vrijdag 4 augustus 2023 om 14:28
Jaa, eens. Mijn oude werk kan ik ook niet meer doen. Doe qua re-integratie ook een andere functie en zal dat ook blijven doen. Misschien is het goed voor mij om helemaal ergens anders te beginnen en niet meer te werken met kinderen/leerlingen. Maar het lijkt me makkelijker om eerst rustig te re-integreren in een makkelijke functie,, sterker te worden, uren op te bouwen, en als ik weer 'beter' ben ergens anders solliciteren.Sauntara schreef: ↑02-08-2023 03:54Mijn baan was vooral computer- en denkwerk dan werken met je handen. Er was alleen genoeg te doen met mn handen dat ik me daar op ben gaan focussen in overleg. Gelijk weer volledig storten op hetzelfde werk waarmee je bent uitgevallen had voor mij niet gewerkt. Je hebt toch een soort trauma als je door werk bent uitgevallen, het heeft een hoop negatieven eigenschappen gekregen destijds die je weer een positieve draai moet geven. In dat opzicht snap ik ook wel dat je het maar een half uur volhoudt. Ik hoor wel meer dat mensen buiten hun eigen functie zijn gaan re-integreren omdat de stap simpelweg te groot is. Werken is ook veel meer dan alleen je taken. Denk aan socializen met je collega's of het dagritme dat je weer opnieuw moet opbouwen tot aan het doen van je boodschappen en sporten. Werken is toch een beetje waar je leven omheen is gebouwd. Dan kun je keihard roepen "ik leef niet om te werken" maar dan is er iets heel anders aan de hand.
Ik ben nu een goed jaar aan het re-integreren. Daar heeft mijn focus een tijd op gelegen omdat ik toch een flinke drempel over moest. Ik probeer tegelijkertijd ook beter voor mezelf te zorgen, leuke dingen doen en lekker eten. Mezelf belonen voor het harde werken. Dat proces gaat nu een stuk bewuster. Ik merk dat ik buiten mn werk wel eenzaam ben en te weinig sociale contacten heb waar ik doordeweeks bij kan aankloppen. Voor de rest merk ik wel dat het ritme van een werkweek er aardig in begint te zitten. Voor de dagen die ik werk heb ik voldoende energie. Mn slaap en ochtendrituelen lopen ook wel prima. Af en toe nog wel een nacht dat ik wat minder goed doorslaap (zoals nu), maar daar kan ik me niet meer druk over maken. Het gaat zoals het gaat en als de energie op is, meldt ik dat bij mn meerdere en ga ik naar huis.
Ik heb geen ervaring met het eerste jaars gesprek met een arbeidsdeskundige. Ik heb wel van een kennis begrepen dat er uitgebreid gesproken wordt over je belastbaarheid.
Hoe gaat het met jou? Waar loop je op dit moment tegenaan in je burn out waar je moeite mee hebt? Heb je leuke dingen gedaan van het weekend?
De drempel waar je het over hebt herken ik. Ik heb het op dit moment met alles. En heb daar behoorlijk last van. Ik krijg al stress als ik met iemand afspreek. Bang om weer een terugval te krijgen. Bang om weer teveel te doen. Het liefst blijf ik thuis, en ga ik weg wanneer ik me goed voel. Maar toch zijn afspraken soms handiger, en ondanks ik ze makkelijk kan verzetten, ik maar een half uurtje bij iemand langs ga,, krijg ik er stress van. Vertrouwen in mijn eigen kunnen is soort van kwijt geraakt.
Hoe ging jij hiermee om? Hoe lukte het jou om die drempel weg te krijgen?
Wat super fijn om te lezen over je re-integratie. Fijn voor je dat het zo goed gaat! Voor mijn beeldvorming, hoelang is het geleden dat je thuis bent komen te zitten tot nu?
zaterdag 5 augustus 2023 om 16:55
Ik denk dat het afhankelijk is van hoe je thuis bent komen te zitten of je bij je huidige werkgever kan re-integreren of niet. Persoonlijk kwam ik niet stil te zitten omdat mijn baan zo fantastisch leuk was en ik mezelf over de kop heb gewerkt. Nee, de baan paste niet bij mijn persoonlijkheid, waardoor het aantal irritaties groeiden en me steeds meer energie gingen kosten. Toch lijkt het me in ieder geval voor iedereen heel goed om fris te beginnen. Er zijn namelijk geen bestaande prikkels anders dan tussen je oren.Anemoon schreef: ↑04-08-2023 14:28Jaa, eens. Mijn oude werk kan ik ook niet meer doen. Doe qua re-integratie ook een andere functie en zal dat ook blijven doen. Misschien is het goed voor mij om helemaal ergens anders te beginnen en niet meer te werken met kinderen/leerlingen. Maar het lijkt me makkelijker om eerst rustig te re-integreren in een makkelijke functie,, sterker te worden, uren op te bouwen, en als ik weer 'beter' ben ergens anders solliciteren.
De drempel waar je het over hebt herken ik. Ik heb het op dit moment met alles. En heb daar behoorlijk last van. Ik krijg al stress als ik met iemand afspreek. Bang om weer een terugval te krijgen. Bang om weer teveel te doen. Het liefst blijf ik thuis, en ga ik weg wanneer ik me goed voel. Maar toch zijn afspraken soms handiger, en ondanks ik ze makkelijk kan verzetten, ik maar een half uurtje bij iemand langs ga,, krijg ik er stress van. Vertrouwen in mijn eigen kunnen is soort van kwijt geraakt.
Hoe ging jij hiermee om? Hoe lukte het jou om die drempel weg te krijgen?
Wat super fijn om te lezen over je re-integratie. Fijn voor je dat het zo goed gaat! Voor mijn beeldvorming, hoelang is het geleden dat je thuis bent komen te zitten tot nu?
Die drempel is heel vervelend en heb ik persoonlijk erg lang mee gedragen, vermoedelijk vanwege mijn angststoornis, dat stond centraal in mijn bovenkamer. Ik heb geleerd om op zulke momenten, waar ik echt wel iets wilde ondernemen, maar simpelweg alleen maar beren op de weg zag, een plan te maken. Het ging vaak niet goed, maar ik had wel weer een stap vooruit gezet. De vraag die altijd centraal stond was: "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?"
Bijvoorbeeld: Er was een vriend van me jarig en ik wilde absoluut gaan. Dagen van te voren wist ik inmiddels al dat ik wat rustiger aan moest doen om wat energie uit te sparen. Die vriend heeft een grote vriendengroep vanuit werk/opleiding en hobbies. Je kon er op vertrouwen dat er minstens 15 mensen aanwezig zouden zijn in een kleine woonkamer. Ik zag het helemaal voor me, het ergste wat er zou kunnen gebeuren, dat ik vanaf het eerste moment dicht zou slaan vanwege de prikkels en de afstand tot mijn sociale leven (die was er niet meer doordat ik veelal thuis zat) en zou gaan hyperventileren (ik had ook last van angst voor angst). De vervolgvraag is: wat kan er aan doen om dat te voorkomen? Dan komen er een aantal opties:
- Flink gaan zuipen, want dat ontspant de boel lekker
- Mijn emoties uiten en gewoon laten zien dat ik niet fantastisch in mn vel zit en eerder weg gaan
- Een tijdsduur met mezelf afspreken en dat aangeven bij binnenkomst
Accepteren en zeker ook een stukje zelfliefde is ook heel belangrijk. Je hebt een tik gekregen en er van terugkomen is misschien wel één van de moeilijkste stappen die je in je leven gaat zetten. Welke keuze je ook maakt, er is er geen één fout, want jij hebt die keuze gemaakt en niet iemand anders. Zelfbeschikking is cruciaal voor je herstel. Ik kreeg zoveel tips en heb een aantal zelfhulpboeken gelezen. Ik kwam er achter dat er geen handleiding bestond om weer op te kunnen staan (klinkt misschien stom, maar ik was wanhopig op zoek naar een oplossing). Uitspraken als: "Rome werd niet in één dag gebouwd" en "Alle wegen leiden naar Rome" en "Twee stappen vooruit, en één achteruit" heb ik veel voor mezelf herhaald. Het draait allemaal om je mindset weer goed te krijgen. Op een gegeven moment merkte ik dat de antwoorden op de vraag; "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" steeds milder werden, wat automatisch een teken was dat mijn zelfvertrouwen groter werd.
Als jij het dus een half uurtje kan volhouden, is dat voor jou een ongelofelijke prestatie op dit moment. Het heeft geen zin om jezelf te meten met je oude ik, daar heb je niks meer aan, dat is geweest. Daarom zeggen mensen ook; stop met het gevecht naar jezelf. Teleurstelling is iets anders dan jezelf op de kop geven dat iets niet lukt. Een burn out is een levensveranderende ervaring. De ervaring die je nu op doet tijdens je herstel gaat je handvaten geven om er voor te zorgen dat de kans kleiner wordt dat je nog een keer over de kop gaat.
Ik heb je in een persoonlijk bericht antwoord gegeven op je laatste vraag. Ben benieuwd naar je reactie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
