Burn-out, medestrijders

Ik kom me hier ook melden. Sinds november aan mezelf toegegeven dat ik toch echt weer een burn out heb (of een burn on) en rust gaan nemen. Alles afgezegd, alles uit m'n handen laten vallen en de eerste weken waren eigenlijk best wel okee. Het voelde fijn om een paar weken de verantwoordelijkheden los te kunnen laten en weer wat aan mezelf/rust toe te komen.

Daarna begonnen met een herstelschema volgen, dat ging op zich ook wel (alles heel rustig aan) maar toen ging ik toch weer te snel (uiteraard). Dus weer zoekende. Maar in de eerste weken van januari kwam er teveel op m'n bord en ging het meteen weer echt mis. Dus weer gaan schrappen en elke week schrap ik weer meer. Maar het leven gaat door dus er komen toch dingen op je pad waar je niet omheen kunt. En daar ga ik dan weer.

Ik heb nu ergotherapie en dat vind ik eigenlijk nog best intensief. De eerste week (waarin ik het heel rustig aan deed omdat ik kapot was van de weken ervoor) moest ik de hele dag een activiteitenlijst bijhouden icm het dragen van een garmin. Ze werkt namelijk met de body battery van garmin en zo kon ik heel goed terugzien wat me veel energie kostte. Nu moet ik nóg minder doen dan die rustige week en zorgen dat ik ook nog gebalanceerder uitkom. Dus elke dag ongeveer dezelfde hoeveelheid batterij/energie overhouden (ipv hoge en lage uitschieters).

Ik vind het heel fijn hoor want het geeft me veel inzicht en houvast en het is voor een heel goed doel, maar ik vind het ook ontzettend ingewikkeld om goed uit te komen. Ik hoef maar íets te bewegen of de percentages vliegen van m'n batterij. En een klein beetje opladen lukt alleen door op bed te gaan liggen en dan anderhalf uur ademhalingsoefeningen te doen (best een opgave).

Maar zo staat de hele dag dus in het teken van genoeg energie overhouden als ik naar bed ga, erg vermoeiend. Ik hoop zo dat het z'n vruchten af gaat werpen!

Daarnaast is er nog een kleine mogelijkheid dat mijn extreme vermoeidheid aan m'n hart ligt, daar krijg ik binnenkort onderzoeken voor. Ik hoop vurig dat het 'alleen maar' om een weer burn out gaat (vind ik al heftig genoeg) maar de onzekerheid over m'n hart doet wel wat met me. Ik verlies mezelf gelukkig niet in de zorgen maar moet dat wel moeite voor doen. Zal blij zijn als er meer duidelijkheid is.

Maar dat vind ik dus zo ingewikkeld aan zo'n burn out, je kunt eigenlijk gewoon niets hebben, laat staan al die nieuwe dingen die steeds weer opduiken terwijl je met alle macht probeert te herstellen.

Kuzu schreef: ↑

03-02-2025 11:15

Helaas is dat niet mogelijk.
Het kost gigantisch veel energie nu maar helaas heb ik geen andere keus.
Ik ben in afwachting tot de nieuwe eigenaar van m'n winkelpand contact met me opneemt, dan heb ik hopelijk meer duidelijkheid over de komende periode.

Sterkte @ Roosje.
Die onzekerheid is zo naar!

Waarschijnlijk stond elke andere burn-outer er net zo in (ik wel in elk geval), dat is dan ook precies hoe je erin komt. Maar ook de weg naar steeds dieper en dieper in de burn out komen (met naar mijn idee een exponentieel langer durende herstelweg).

Hoe moeilijk ik het ook vind, ik probeer échte prioriteiten te stellen, mezelf écht bovenaan te zetten. Want zoals het nu gaat kan het niet langer, ik moet echt anders handelen. Eng, frustrerend en onzeker, maar zonder je gezondheid/leven ben je nergens.

Maar iedereen ontdekt dat in z'n eigen tempo, tegen mij is ook ontelbare keren gezegd dat ik echt minder moest doen en dat ik echt beter voor mezelf moest zorgen. Tja, ik had altijd belangrijker dingen te doen. Nu zit ik hier, uit te dokteren hoe ik in vredesnaam de dag doorkom en over elke stap die ik zet (en me dus veel energie kost) na te denken.

Ik begrijp wat je zegt en ben het ook met je eens.
Het probleem is alleen dat ik de situatie waar ik nu inzit en die me geestelijk op dit punt heeft gebracht niet op korte termijn kan oplossen.

Kijkend naar m'n gezondheid en de rest van de situatie zou het nu het beste zijn om mijn winkel te sluiten.
Alleen kan ik die beslissing niet zomaar nemen, ben afhankelijk van de pandeigenaar en heb geen idee wie dat is.
Het pand is vorige week verkocht en ik moet afwachten tot de eigenaar contact met me opneemt.
Dus dat maakt het praktische probleem niet makkelijker.
Tot ik meer duidelijkheid heb moet ik wel open blijven, elke euro die binnenkomt is hard nodig. 'Gewoon' de deur dichtdoen is geen optie, m'n lasten gaan gewoon door en ik heb geen netwerk of financiele middelen om hier iemand neer te zetten.

Ik voel aan m'n lichaam dat dit alles behalve goed is alleen heb ik nu geen keus.
En dat maakt me nog beroerder.

Ik snap het hoor Kuzu. Van een afstand is het makkelijk praten, maar ik ben ook pas mijn prioriteiten naar mijn gezondheid gaan verleggen toen ik vond dat ik bepaalde dingen eindelijk op orde had. Toen pas had ik de rust ervoor. Verstandig? Nee, niet echt. Had ik het anders gekund? Ik vermoed van niet, ik was er toen pas 'klaar' voor (na twee jaar al allerlei dingen aangepast te hebben).
Sterkte hoor, ik hoop dat je snel meer weet en dan ergens op uit kunt komen waardoor je wel je prioriteiten kunt verleggen.

Ik voel me labiel en daar schaam ik me voor. Zit ik weer te janken bij een arts omdat die me 'ziet' en ziet waar ik mee worstel, op een moment dat ik elk beetje energie er uitgeperst heb om überhaupt bij die arts te komen.
En daarna weer janken omdat ik geen idee heb hoe het ooit nog beter wordt omdat ik zó m'n best toe om allerlei verstandige dingen te doen en me nog steeds gebroken voel.

En nu ben ik blij, heb ik moed. Omdat mijn 'batterij' (van m'n garmin) het de afgelopen twee dagen beter doet dan ik verwacht had en het me lukt om weer boven m'n minimum te blijven. Jantje lacht, Jantje huilt .

In elk geval, dit is de eerste keer dat ik iets van vooruitgang zie, iets van herstel. Miniem (want ik doe nog steeds amper wat), maar de paar dingen die ik doe (en dan heb je het alleen al over naar de wc lopen en weer terug) lijken me de afgelopen dagen minder energie te kosten en ik kom nu dus beter uit. Dat geeft me moed. Hopelijk ga ik dit meer zien.

@Tarvi. Oh wat handig zo'n body battery! Daar had ik nog nooit van gehoord. Begin je de dag dan met een x percentage qua energie (zal niet altijd 100% zijn als je bv heel moe wakker wordt?) en kan je bijhouden hoeveel energie activiteiten kosten? Maar wat je zegt.. Het lijkt me ook lastig en confronterend om te zien hoe die percentages (snel) kelderen als je even iets teveel doet. Ik weet ook niet of het voor mij iets zou kunnen zijn, aangezien ik al 2 jaar thuis zit en het misschien meer iets voor de eerste fase is (als je echt nog volledig uitgeput bent?). Lastig hè die wisselingen in energie . Het blijft lastig om balans te vinden tussen in- en ontspanning (ik doe vaak óf teveel óf te weinig).


Ik heb eindelijk duidelijkheid rondom werk. Ik ga begin maart stoppen bij mijn baan middels een VSO. De afgelopen weken ben ik flink over mijn grenzen gegaan, omdat ik veel moest uitzoeken met een jurist rondom het VSO en ook allerlei gesprekken had met mijn leidinggevende etc. Daardoor heb ik nu weer veel fysieke klachten (druk op de borst, benauwd, moe, gespannen spieren), dus daar baal ik heel erg van. Natuurlijk doet het ook iets met mijn emoties dat ik nu werkloos wordt. Ik had nooit verwacht dat het zo zou gaan lopen in mijn leven (maar welke burn-outer wel...?).
Aan de andere kant snak ik ook naar rust. Even geen re-integratie (gesprekken) etc. Ook al zal ik natuurlijk bij het UWV ook wel weer gekoppeld worden aan een coach, en het is maar de vraag of ik een WIA uitkering kan krijgen. Dus nog wel een spannende tijd in het verschiet. Ik denk dat het voor mij wel beter is om even pas op de plaats te maken nu, en focus wat meer op andere dingen te kunnen leggen dan werk. Ben daar enorm veel energie aan kwijtgeraakt het afgelopen 1,5 jaar. Ik hield eigenlijk totaal geen energie over voor leuke/sociale activiteiten. Lijkt me ook niet echt bevorderlijk voor het herstel.